Może to wskazywać, że przynajmniej czasami osoba, której udzielano błogosławieństwa, klęczała.

Podczas błagania o łaskę. Ludzie klękają, by wyrazić szacunek lub błagać o łaskę; uczynił tak wysłany przez króla Achazjasza „dowódca pięćdziesięciu”, który padł na kolana przed Eliaszem i zaczął prosić o ocalenie życia jemu i jego towarzyszom (2Kl 1:13, 14). Na klęczkach też pewien trędowaty błagał Jezusa o oczyszczenie (Mk 1:40-42; zob. też 10:17-22).

Podczas modlitwy. Czciciele prawdziwego Boga często modlą się do Niego w pozycji klęczącej, będącej stosownym wyrazem pokory (Ezd 9:5; Dz 9:36, 40; 21:3-6). Salomon padł na kolana wobec całego zboru izraelskiego, gdy modlił się w czasie uroczystego oddania świątyni do użytku (2Kn 6:13). Daniel — nie bacząc na rozporządzenie królewskie, według którego przez 30 dni można było zanosić prośby jedynie do króla Dariusza — trzy razy dziennie padał na kolana przed Jehową, mając okna swej izby na poddaszu otwarte w stronę Jerozolimy (Dn 6:6-11). Sam Jezus Chrystus dał przykład modlenia się do Jehowy na klęczkach. W nocy, której został zdradzony, w ogrodzie Getsemani „upadłszy na kolana, zaczął się modlić” (Łk 22:41).

Wyznawcy religii fałszywej klękali przed wizerunkami swych bóstw. Ale za czasów Eliasza w Izraelu wciąż żyło 7000 wiernych osób, które tego nie robiły — „wszystkie kolana, które się nie ugięły przed Baalem” (1Kl 19:18; Rz 11:4).

Wyraz hołdu lub uznania czyjegoś wysokiego stanowiska. Uklęknięcie może też oznaczać złożenie hołdu albo uznanie czyjejś wysokiej pozycji. Żołnierze klękali przed Jezusem i składali mu hołd, choć w tym wypadku miało to szyderczy wydźwięk (Mt 27:27-31; Mk 15:16-20).

Jehowa wyniósł swego zmartwychwstałego wiernego Syna na wyższe stanowisko i dał mu imię, które przewyższa wszelkie inne imię, „żeby w imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano tych w niebie i tych na ziemi, i tych pod ziemią”. Kto chce ocalić życie, musi ze czcią klękać przed Jehową w imię Jezusa Chrystusa, uznając, że jest on Panem ku chwale Boga. Wymaganie to obejmuje także „tych pod ziemią”, czyli osoby, które powstaną z martwych (Flp 2:9-11; Jn 5:28, 29; Ef 1:9, 10).

Jednak pragnąc zaskarbić sobie łaskę Boga, trzeba uznawać przede wszystkim Jego zwierzchnictwo. Jehowa oświadczył: „Na samego siebie przysiągłem (...) że ugnie się przede mną każde kolano” (Iz 45:23; Rz 14:10-12). Słusznie więc psalmista gorąco zachęcał Izraelitów: „Wejdźcie, oddajmy cześć i się pokłońmy; klęknijmy przed Jehową, naszym Twórcą” (Ps 95:6; zob. GESTY I POZYCJA CIAŁA).

(„każdy wizjoner” lub „widzi wszystko [w wizji]”).

1. Izraelita, którego syn Szallun w czasach Nehemiasza pomagał naprawiać mur Jerozolimy (Neh 3:15).

2. Syn Chazajasza z plemienia Judy (Neh 11:4, 5). Być może chodzi o tę samą osobę, co w poz. 1.

Sformułowanie „kolczasta roślina” może się odnosić do wielu roślin o zdrewniałej łodydze mającej kolce. Niektórzy uczeni utożsamiają hebrajskie barkaním („kolczaste rośliny”) z określaną pokrewnym rzeczownikiem arabskim pospolitą rośliną ostowatą o ciernistej główce (Centaurea scoparia). Gedeon za pomocą barkaním wymierzył karę mieszkańcom Sukkot za to, że gdy walczył z Midianitami, nie chcieli dać chleba jego wygłodniałym żołnierzom (Sdz 8:6, 7, 16).

Hebrajskie słowo chédek („kolczasta roślina”) bywa utożsamiane z pewnym kolczastym krzewem z rodziny psiankowatych (Solanum coagulans) (Thesaurus of the Language of the Bible, red. m.in. M. Z. Kaddari, Jerozolima 1968, t. 3, s. 88). Wyrazu chédek użyto w Przysłów 15:19, gdzie drogę leniwego przyrównano do kolczastego żywopłotu. Niewątpliwie chodzi o to, iż w każdym przedsięwzięciu człowiek taki widzi trudności i dokuczliwe problemy i usprawiedliwia tym swoją bezczynność. Z powodu upadku moralnego Izraelitów prorok Micheasz powiedział, że ‛najlepszy z nich był jak kolczasta roślina [hebr. kechédek], najbardziej prostolinijny z nich był gorszy niż ciernisty żywopłot’. Słowa te najwyraźniej znaczyły, iż nawet najlepszy spośród Izraelitów był dla stykających się z nim osób tak nieprzyjemny jak kłująca roślina lub jak ciernisty żywopłot dla kogoś, kto podszedł zbyt blisko (Mi 7:4).

Ozdoba zawieszana w przekłutym płatku ucha lub nosie, nierzadko mająca kształt obręczy. Hebrajskie słowo nézem określa zarówno kolczyk do ucha, jak i do nosa (Wj 32:2; Prz 11:22). Niekiedy — choć nie zawsze — kontekst pozwala ustalić, o jaką ozdobę chodzi (por. Rdz 24:47 z 35:4; Eze 16:12). Kolczyki noszone w uszach i nosie często tylko nieznacznie się od siebie różniły. Hebrajskie słowo ʽagíl oznacza kolczyk okrągłego kształtu (Lb 31:50; Eze 16:12).