Ang kadaghanan kanato dili gayod matanggong sa ilalom sa yuta sama niadtong siyam ka minero o kaha mameligrong mamatay tungod sa usa ka katalagman. Bisan pa niana, kitang tanan kinahanglang luwason, kay dili kita makaikyas sa mga kadaot sa sakit, pagkatigulang, ug kamatayon. “Ang tawo, nga natawo sa usa ka babaye, mubo ug kinabuhi ug tugob sa kasamok,” miingon ang maunongong patriarka nga si Job. “Sama sa usa ka bulak siya mobuswak ug pagaputlon, ug siya mokalagiw sama sa landong ug dili magadayon.” (Job 14:1, 2) Mga 3,500 ka tuig sa ulahi, tinuod gihapon kanang mga pulonga, kay kinsa ba kanatoy makaikyas sa kamatayon nga maoy sangkoanan sa kinabuhi? Bisag asa pa kita nagpuyo o bisag unsaon nato pag-atiman ang atong panglawas, kita kinahanglang luwason gikan sa mga pag-antos, pagkatigulang, ug kamatayon.

Mouyon ka man o dili sa pagbati ni Job bahin sa kinabuhi ug kamatayon, dili gayod kalikayan nga sa pagligid sa katuigan, ikaw usab “mokalagiw sama sa landong,” nga layo sa imong mga higala, pamilya, panimalay, ug sa imong tanang kalamposan—nga kutob ra sa kamatayon. Ang maalamong si Haring Solomon sa karaang Israel misulat: “Ang mga buhi nasayod nga sila mamatay; apan bahin sa mga patay, sila walay nahibaloan nga bisan unsa, ni sila aduna pay suhol, tungod kay ang ilang handomanan nakalimtan na.”—Ecclesiastes 9:5.