Εκκλησιαστής

2 Έπειτα είπα μέσα μου: «Ας δοκιμάσω τις απολαύσεις* για να δω τι καλό προσφέρουν». Αλλά και αυτό επίσης ήταν ματαιότητα.

 2 Είπα για το γέλιο: «Είναι παραλογισμός!»

και για τις απολαύσεις:* «Τι ωφελούν;»

3 Αποφάσισα να διαπιστώσω τι καλό προσφέρει η εντρύφηση στο κρασί,+ διατηρώντας παράλληλα τη σοφία μου. Επιδόθηκα ακόμη και στην ανοησία για να εξακριβώσω ποιο είναι το καλύτερο που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι στις λίγες ημέρες της ζωής τους κάτω από τους ουρανούς. 4 Ασχολήθηκα με μεγάλα έργα.+ Έχτισα για τον εαυτό μου σπίτια+ και φύτεψα αμπέλια.+ 5 Έφτιαξα για τον εαυτό μου κήπους και πάρκα και φύτεψα μέσα σε αυτά κάθε είδους καρποφόρα δέντρα. 6 Έφτιαξα για τον εαυτό μου δεξαμενές νερού για να ποτίζω ένα άλσος* με θαλερά δέντρα. 7 Απέκτησα υπηρέτες και υπηρέτριες,+ ενώ είχα και υπηρέτες που γεννήθηκαν στο σπιτικό μου.* Απέκτησα επίσης πολλά ζωντανά—βόδια και γιδοπρόβατα+—περισσότερα από όλους όσους έζησαν πριν από εμένα στην Ιερουσαλήμ. 8 Συσσώρευσα για τον εαυτό μου ασήμι και χρυσάφι,+ τους θησαυρούς βασιλιάδων και επαρχιών.*+ Συγκέντρωσα για τον εαυτό μου τραγουδιστές και τραγουδίστριες, και απέκτησα αυτό που φέρνει μεγάλη ευχαρίστηση στους γιους των ανθρώπων—τη γυναίκα, και μάλιστα πολλές γυναίκες.* 9 Έτσι λοιπόν, έγινα σπουδαίος και ξεπέρασα όλους όσους ήταν πριν από εμένα στην Ιερουσαλήμ.+ Και δεν έχασα τη σοφία μου.

10 Δεν αρνήθηκα στον εαυτό μου τίποτα από όσα επιθύμησα.*+ Δεν στέρησα από την καρδιά μου κανένα είδος απόλαυσης,* γιατί η καρδιά μου χαιρόταν με όλη τη σκληρή εργασία μου, και αυτή ήταν η ανταμοιβή* μου για όλη τη σκληρή εργασία μου.+ 11 Όταν όμως συλλογίστηκα όλα τα έργα που έκαναν τα χέρια μου και όλη τη σκληρή εργασία που είχα επιτελέσει μοχθώντας,+ είδα ότι τα πάντα ήταν μάταια, κυνήγι του ανέμου·+ τίποτα κάτω από τον ήλιο δεν είχε πραγματική αξία.*+

12 Έπειτα έστρεψα την προσοχή μου στη σοφία, στον παραλογισμό και στην ανοησία.+ (Διότι τι μπορεί να επιτελέσει ο άνθρωπος που έρχεται μετά τον βασιλιά; Μόνο ό,τι έχει ήδη επιτελεστεί.) 13 Και είδα ότι η σοφία υπερτερεί από την ανοησία,+ ακριβώς όπως το φως υπερτερεί από το σκοτάδι.

14 Ο σοφός έχει τα μάτια του ανοιχτά·*+ αλλά ο ανόητος βαδίζει στο σκοτάδι.+ Επιπλέον, κατάλαβα ότι όλους τους περιμένει η ίδια κατάληξη.+ 15 Τότε είπα μέσα μου: «Ό,τι συμβαίνει στον ανόητο θα συμβεί και σε εμένα».+ Οπότε τι κέρδισα που έγινα τόσο σοφός; Είπα λοιπόν μέσα μου: «Και αυτό επίσης είναι ματαιότητα». 16 Διότι δεν υπάρχει παντοτινή ανάμνηση ούτε για τον σοφό ούτε για τον ανόητο.+ Στις ημέρες που θα έρθουν, όλοι θα ξεχαστούν. Και πώς θα πεθάνει ο σοφός; Όπως και ο ανόητος.+

17 Κατέληξα λοιπόν να μισήσω τη ζωή,+ επειδή καθετί που γίνεται κάτω από τον ήλιο μού φάνηκε δυσάρεστο, γιατί τα πάντα ήταν μάταια,+ κυνήγι του ανέμου.+ 18 Μίσησα όλα αυτά για τα οποία είχα εργαστεί τόσο σκληρά κάτω από τον ήλιο,+ επειδή πρέπει να τα αφήσω στον άνθρωπο που θα έρθει έπειτα από εμένα.+ 19 Και ποιος ξέρει αν αυτός θα είναι σοφός ή ανόητος;+ Ωστόσο, θα αναλάβει τον έλεγχο όλων των πραγμάτων που απέκτησα εγώ κάτω από τον ήλιο με μεγάλο κόπο και σοφία. Και αυτό επίσης είναι ματαιότητα. 20 Άρχισα λοιπόν να απελπίζομαι μέσα στην καρδιά μου για όλη τη σκληρή εργασία που είχα επιτελέσει μοχθώντας κάτω από τον ήλιο. 21 Διότι ο άνθρωπος μπορεί να εργαστεί σκληρά, καθοδηγούμενος από σοφία, γνώση και επιδεξιότητα, αλλά πρέπει να παραδώσει τα πάντα* σε κάποιον που δεν εργάστηκε για αυτά.+ Και αυτό επίσης είναι ματαιότητα και μεγάλη τραγωδία.*

22 Τι κερδίζει πραγματικά ο άνθρωπος από όλη τη σκληρή εργασία του και τη φιλοδοξία που τον ωθεί* να εργάζεται σκληρά κάτω από τον ήλιο;+ 23 Διότι όλες τις ημέρες του οι ασχολίες του τού φέρνουν πόνο και απογοήτευση.+ Ακόμη και τη νύχτα η καρδιά του δεν ξεκουράζεται.+ Και αυτό επίσης είναι ματαιότητα.

24 Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για έναν άνθρωπο από το να τρώει και να πίνει και να βρίσκει ευχαρίστηση στη* σκληρή εργασία του.+ Και αυτό επίσης έχω διαπιστώσει ότι είναι από το χέρι του αληθινού Θεού,+ 25 διότι ποιος τρώει και ποιος πίνει καλύτερα από εμένα;+

26 Ο αληθινός Θεός δίνει σοφία, γνώση και χαρά στον άνθρωπο που τον ευαρεστεί,+ αλλά τον αμαρτωλό τον βάζει να συγκεντρώνει και να συσσωρεύει αγαθά για να τα δώσει σε εκείνον που ευαρεστεί τον αληθινό Θεό.+ Και αυτό επίσης είναι ματαιότητα, κυνήγι του ανέμου.