Ψαλμοί
Προσευχή τοῦ τεθλιμμένου, ὅταν ἀδημονῇ, καὶ ἐκχέῃ τὸ παράπονον αὑτοῦ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου.
102 Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου,
καὶ ἡ κραυγή μου ἄς ἔλθῃ πρὸς σέ.
2 Μή κρύψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ᾿ ἐμοῦ·
καθ᾿ ἥν ἡμέραν θλίβομαι, κλῖνον πρὸς ἐμὲ τὸ ὡτίον σου·
καθ᾿ ἥν ἡμέραν σὲ ἐπικαλοῦμαι, ταχέως ἐπάκουέ μου.
3 Διότι ἐξέλιπον ὡς καπνὸς αἱ ἡμέραι μου,
καὶ τὰ ὀστᾶ μου ὡς φρύγανον κατεξηράνθησαν.
4 ᾿Επληγώθη ἡ καρδία μου καὶ ἐξηράνθη ὡς χόρτος,
ὥστε ἐλησμόνησα νὰ τρώγω τὸν ἄρτον μου.
5 ᾿Απὸ φωνῆς τοῦ στεναγμοῦ μου
ἐκολλήθησαν τὰ ὀστᾶ μου εἰς τὸ δέρμα μου.
6 Κατεστάθην ὅμοιος τοῦ ἐρημικοῦ πελεκάνος·
ἔγεινα ὡς νυκτοκόραξ ἐν ταῖς ἐρήμοις.
7 ᾿Αγρυπνῶ καὶ εἶμαι
ὡς στρουθίον μονάζον ἐπὶ δώματος.
8 Ὅλην τὴν ἡμέραν μὲ ὀνειδίζουσιν οἱ ἐχθροὶ μου·
οἱ μαινόμενοι ὁμνύουσι κατ᾿ ἐμοῦ.
9 Διότι ἔφαγον στάκτην ὡς ἄρτον
καὶ συνεκέρασα μὲ δάκρυα τὸ ποτὸν μου,
10 ἐξ αἰτίας τῆς ὀργῆς σου καὶ τῆς ἀγανακτήσεώς σου·
διότι σηκώσας μὲ ἔρριψας κάτω.
11 Αἱ ἡμέραι μου παρέρχονται ὡς σκιά,
καὶ ἐγὼ ἐξηράνθην ὡς χόρτος.
12 Σὺ δέ, Κύριε, εἰς τὸν αἰῶνα διαμένεις,
καὶ τὸ μνημόσυνον σου εἰς γενεάν καὶ γενεάν.
13 Σὺ θέλεις σηκωθῆ, θέλεις σπλαγχνισθῆ τὴν Σιών·
διότι εἶναι καιρὸς νὰ ἐλεήσῃς αὐτήν, διότι ὁ διωρισμένος καιρὸς ἔφθασεν.
14 ᾿Επειδή οἱ δοῦλοι σου ἀρέσκονται εἰς τοὺς λίθους αὐτῆς
καὶ σπλαγχνίζονται τὸ χῶμα αὐτῆς.
15 Τότε τὰ ἔθνη θέλουσι φοβηθῆ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου,
καὶ πάντες οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς τὴν δόξαν σου.
16 Ὅταν ὁ Κύριος οἰκοδομήσῃ τὴν Σιὼν
θέλει φανῆ ἐν τῇ δόξα αὑτοῦ.
17 Θέλει ἐπιβλέψει ἐπὶ τὴν προσευχήν τῶν ἐγκαταλελειμμένων
καὶ δὲν θέλει καταφρονήσει τὴν δέησιν αὐτῶν.
18 Τοῦτο θέλει γραφθῆ διὰ τὴν γενεάν τὴν ἐπερχομένην·
καὶ ὁ λαός, ὅστις θέλει δημιουργηθῆ, θέλει αἰνεῖ τὸν Κύριον.
19 Διότι ἔκυψεν ἐκ τοῦ ὕψους τοῦ ἁγιαστηρίου αὑτοῦ,
ἐξ οὐρανοῦ ἐπέβλεψεν ὁ Κύριος ἐπὶ τὴν γῆν,
20 διὰ νὰ ἀκούσῃ τὸν στεναγμὸν τῶν δεσμίων,
διὰ νὰ λύσῃ τοὺς καταδεδικασμένους εἰς θάνατον·
21 διὰ νὰ κηρύττωσιν ἐν Σιὼν τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου
καὶ τὴν αἴνεσιν αὐτοῦ ἐν Ἱερουσαλήμ,
22 ὅταν συναχθῶσιν ὁμοῦ οἱ λαοὶ καὶ αἱ βασιλεῖαι,
διὰ νὰ δουλεύσωσι τὸν Κύριον.
23 Ἠδυνάτισεν ἐν τῇ ὁδῷ τὴν ἰσχὺν μου·
συνέτεμε τὰς ἡμέρας μου.
24 ᾿Εγὼ εἶπα, Μή μὲ ἁρπάσῃς, Θεὲ μου, ἐν τῷ ἡμίσει τῶν ἡμερῶν μου·
τὰ ἔτη σου εἶναι εἰς γενεὰς γενεῶν.
25 Κατ᾿ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας,
καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σου εἶναι οἱ οὐρανοί.
26 Αὐτοὶ θέλουσιν ἀπολεσθῆ, σὺ δὲ διαμένεις·
καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον θέλουσι παλαιωθῆ·
ὡς περιένδυμα θέλεις τυλίξει αὐτούς, καὶ θέλουσιν ἀλλαχθῆ·
27 σὺ ὅμως εἶσαι ὁ αὐτός,
καὶ τὰ ἔτη σου δὲν θέλουσιν ἐκλείψει.
28 Οἱ υἱοὶ τῶν δούλων σου θέλουσι κατοικεῖ,
καὶ τὸ σπέρμα αὐτῶν θέλει διαμένει ἐνώπιόν σου.