Παροιμίες
21 Ἡ καρδία τοῦ βασιλέως εἶναι ἐν τῇ χειρὶ τοῦ Κυρίου ὡς ῥεύματα ὑδάτων·
ὅπου θέλει στρέφει αὐτήν.
2 Πᾶσαι αἱ ὁδοὶ τοῦ ἀνθρώπου φαίνονται ὀρθαὶ εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ·
πλήν ὁ Κύριος σταθμίζει τὰς καρδίας.
3 Νὰ κάμνῃ τις δικαιοσύνην καὶ κρίσιν
εἶναι ἀρεστότερον εἰς τὸν Κύριον παρὰ θυσίαν.
4 Τὸ ἐπηρμένον ὄμμα καὶ ἡ ἀλαζὼν καρδία,
ὁ λύχνος τῶν ἀσεβῶν, εἶναι ἁμαρτία.
5 Οἱ λογισμοὶ τοῦ ἐπιμελοῦς φέρουσι βεβαίως εἰς ἀφθονίαν·
παντὸς δὲ προπετοῦς βεβαίως εἰς ἔνδειαν.
6 Τὸ ἀποκτᾶν θησαυροὺς διὰ ψευδοῦς γλώσσης
εἶναι ματαιότης ἄστατος τῶν ζητούντων θάνατον.
7 Αἱ ἁρπαγαὶ τῶν ἀσεβῶν θέλουσιν ἐξολοθρεύσει αὐτούς·
διότι ἀρνοῦνται νὰ πράττωσι τὸ δίκαιον.
8 Ἡ ὁδὸς τοῦ διεφθαρμένου ἀνθρώπου εἶναι σκολιά·
τοῦ δὲ καθαροῦ τὸ ἔργον εἶναι εὐθές.
9 Καλήτερον νὰ κατοικῇ τις ἐν γωνίᾳ δώματος,
παρὰ ἐν οἴκῳ εὐρυχώρῳ μετὰ γυναικὸς φιλέριδος.
10 Ἡ ψυχή τοῦ ἀσεβοῦς ἐπιθυμεῖ κακόν·
ὁ πλησίον αὐτοῦ δὲν εὑρίσκει χάριν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ.
11 Ὅταν ὁ χλευαστής τιμωρῆται, ὁ ἁπλοῦς γίνεται σοφώτερος·
καὶ ὁ σοφὸς διδασκόμενος λαμβάνει γνῶσιν.
12 Ὁ δίκαιος συλλογίζεται τὴν οἰκίαν τοῦ ἀσεβοῦς,
ὅταν οἱ ἀσεβεῖς κατακρημνίζωνται εἰς τὴν κακίαν αὑτῶν.
13 Ὅστις ἐμφράττει τὰ ὦτα αὑτοῦ εἰς τὴν κραυγήν τοῦ πτωχοῦ,
θέλει φωνάξει καὶ αὐτὸς καὶ δὲν θέλει εἰσακουσθῆ.
14 Δῶρον κρύφιον καταπραϋνει θυμόν·
καὶ χάρισμα εἰς τὸν κόλπον βαλλόμενον, ὀργήν ἰσχυράν.
15 Χαρὰ εἶναι εἰς τὸν δίκαιον νὰ κάμνῃ κρίσιν·
ὄλεθρος δὲ εἰς τοὺς ἐργάτας τῆς ἀνομίας.
16 Ἄνθρωπος ἀποπλανώμενος ἀπὸ τῆς ὁδοῦ τῆς συνέσεως
θέλει κατασκηνώσει ἐν τῇ συνάξει τῶν τεθανατωμένων.
17 Ὁ ἀγαπῶν εὐθυμίαν θέλει κατασταθῆ πένης·
ὁ ἀγαπῶν οἶνον καὶ μύρα δὲν θέλει πλουτήσει.
18 Ὁ ἀσεβής θέλει εἶσθαι ἀντίλυτρον τοῦ δικαίου,
καὶ τῶν εὐθέων ὁ παραβάτης.
19 Καλήτερον νὰ κατοικῇ τις ἐν γῇ ἐρήμῳ
παρὰ μετὰ γυναικὸς φιλέριδος καὶ θυμώδους.
20 Θησαυρὸς πολύτιμος καὶ μύρα εὑρίσκονται ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ σοφοῦ·
ὁ δὲ ἄφρων ἄνθρωπος καταδαπανᾷ αὐτά.
21 Ὁ θηρεύων δικαιοσύνην καὶ ἔλεος
θέλει εὑρεῖ ζωήν, δικαιοσύνην καὶ δόξαν.
22 Ὁ σοφὸς ἐκπορθεῖ τὴν πόλιν τῶν δυνατῶν
καὶ καταβάλλει τὸ ὀχύρωμα τοῦ θάρρους αὐτῆς.
23 Ὅστις φυλάττει τὸ στόμα αὑτοῦ καὶ τὴν γλῶσσαν αὑτοῦ,
φυλάττει τὴν ψυχήν αὑτοῦ ἀπὸ στενοχωριῶν.
24 Ὑπερήφανος καὶ ἀλαζὼν χλευαστής καλεῖται,
ὅστις πράττει μετὰ θυμοῦ ἀλαζονείας.
25 Αἱ ἐπιθυμίαι τοῦ ὀκνηροῦ θανατόνουσιν αὐτόν·
διότι αἱ χεῖρες αὐτοῦ δὲν θέλουσι νὰ ἐργάζωνται·
26 ἐπιθυμεῖ ὅλην τὴν ἡμέραν ἐπιθυμίας·
ὁ δὲ δίκαιος δίδει καὶ δὲν φείδεται.
27 Ἡ θυσία τῶν ἀσεβῶν εἶναι βδέλυγμα·
πολλῷ μᾶλλον ὅταν προσφέρωσιν αὐτήν μετὰ πονηρίας.
28 Ὁ ψευδής μάρτυς θέλει ἀπολεσθῆ·
ὁ δὲ ἄνθρωπος ὅστις ὑπακούει θέλει λαλεῖ πάντοτε.
29 Ὁ ἀσεβής ἄνθρωπος σκληρύνει τὸ πρόσωπον αὑτοῦ·
ἀλλ᾿ ὁ εὐθὺς κατευθύνει τὰς ὁδοὺς αὑτοῦ.
30 Δὲν εἶναι σοφία οὔτε σύνεσις
οὔτε βουλή ἐναντίον τοῦ Κυρίου.
31 Ὁ ἵππος ἑτοιμάζεται διὰ τὴν ἡμέραν τῆς μάχης·
ἡ σωτηρία ὅμως εἶναι παρὰ Κυρίου.