Παροιμίες
30 Οἱ λόγοι τοῦ ᾿Αγούρ, υἱοῦ τοῦ Ἰακαί· τοὐτέστιν ὁ χρησμός, τὸν ὁποῖον
ὁ ἄνθρωπος ἐλάλησε πρὸς τὸν Ἰθιήλ, πρὸς τὸν Ἰθιήλ καὶ τὸν Ουκαλ.
2 Βεβαίως ἐγὼ εἶμαι ὁ ἀφρονέστερος τῶν ἀνθρώπων,
καὶ φρόνησις ἀνθρώπου δὲν ὑπάρχει ἐν ἐμοί·
3 καὶ δὲν ἔμαθον τὴν σοφίαν,
οὔτε ἐξεύρω τὴν γνῶσιν τῶν ἁγίων.
4 Τίς ἀνέβη εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ κατέβη;
τίς συνήγαγε τὸν ἄνεμον ἐν ταῖς χερσὶν αὑτοῦ;
τίς ἐδέσμευσε τὰ ὕδατα ἐν ἱματίῳ;
τίς ἐστερέωσε πάντα τὰ ἄκρα τῆς γῆς;
τί τὸ ὄνομα αὐτοῦ; καὶ τί τὸ ὄνομα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, ἐὰν ἐξεύρῃς;
5 Πᾶς λόγος Θεοῦ εἶναι δεδοκιμασμένος·
εἶναι ἀσπὶς εἰς τοὺς πεποιθότας ἐπ᾿ αὐτόν.
6 Μή προσθέσῃς εἰς τοὺς λόγους αὐτοῦ·
μήποτε σὲ ἐξελέγξῃ, καὶ εὑρεθῇς ψεύστης.
7 Δύο ζητῶ παρὰ σοῦ·
μή ἀρνηθῇς ταῦτα εἰς ἐμὲ πρὶν ἀποθάνω.
8 Ματαιότητα καὶ λόγον ψευδῆ ἀπομάκρυνε ἀπ᾿ ἐμοῦ·
πτωχείαν καὶ πλοῦτον μή δώσῃς εἰς ἐμέ·
τρέφε με μὲ αὐτάρκη τροφήν.
9 Μήποτε χορτασθῶ καὶ σὲ ἀρνηθῶ καὶ εἴπω, Τίς εἶναι ὁ Κύριος;
ἤ μήποτε εὑρεθεὶς πτωχὸς κλέψω
καὶ λάβω τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μου ἐπὶ ματαίῳ.
10 Μή καταλάλει ὑπηρέτην πρὸς τὸν κύριον αὐτοῦ·
μήποτε σὲ καταρασθῇ καὶ εὑρεθῇς ἔνοχος.
11 Ὑπάρχει γενεά, ἥτις καταρᾶται τὸν πατέρα αὑτῆς
καὶ δὲν εὐλογεῖ τὴν μητέρα αὑτῆς·
12 Ὑπάρχει γενεὰ καθαρὰ εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτῆς,
ἀλλὰ δὲν εἶναι πεπλυμένη ἀπὸ τῆς ἀκαθαρσίας αὑτῆς.
13 Ὑπάρχει γενεά, τῆς ὁποίας πόσον ὑψηλοὶ εἶναι οἱ ὀφθαλμοὶ
καὶ τὰ βλέφαρα αὐτῆς ἐπηρμένα.
14 Ὑπάρχει γενεά, τῆς ὁποίας οἱ ὀδόντες εἶναι ῥομφαῖαι καὶ οἱ μυλόδοντες μάχαιραι,
διὰ νὰ κατατρώγωσι τοὺς πτωχοὺς τῆς γῆς καὶ τοὺς ἐνδεεῖς ἐκ μέσου τῶν ἀνθρώπων.
15 Ἡ βδέλλα ἔχει δύο θυγατέρας, αἵτινες φωνάζουσι, Φέρε, φέρε.
Τὰ τρία ταῦτα δὲν χορταίνουσι ποτέ,
μάλιστα τέσσαρα δὲν λέγουσι ποτέ, ᾿Αρκεῖ.
16 Ὁ Άδης, καὶ ἡ στεῖρα μήτρα·
ἡ γῆ, ἥτις δὲν χορταίνει ἀπὸ ὕδατος,
καὶ τὸ πῦρ, τὸ ὁποῖον δὲν λέγει, ᾿Αρκεῖ.
17 Τὸν ὀφθαλμόν, ὅστις ἐμπαίζει τὸν πατέρα αὑτοῦ
καὶ καταφρονεῖ νὰ ὑπακούσῃ εἰς τὴν μητέρα αὑτοῦ,
οἱ κόρακες τῆς φάραγγος θέλουσιν ἐκβάλει
καὶ οἱ νεοσσοὶ τῶν ἀετῶν θέλουσι φάγει.
18 Τὰ τρία ταῦτα εἶναι θαυμαστὰ εἰς ἐμέ,
μάλιστα τέσσαρα δὲν ἐννοῶ·
19 Τὰ ἴχνη τοῦ ἀετοῦ εἰς τὸν οὐρανόν·
τὰ ἴχνη τοῦ ὄφεως ἐπὶ τοῦ βράχου·
τὰ ἴχνη τοῦ πλοίου ἐν μέσῳ τῆς θαλάσσης·
καὶ τὰ ἴχνη τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ νεότητι.
20 Τοιαύτη εἶναι ἡ ὁδὸς τῆς μοιχαλίδος γυναικός·
τρώγει καὶ σπογγίζει τὸ στόμα αὑτῆς,
καὶ λέγει, Δὲν ἔπραξα ἀνομίαν.
21 Διὰ τρία ἡ γῆ ταράττεται,
μάλιστα διὰ τέσσαρα, τὰ ὁποῖα δὲν δύναται νὰ ὑποφέρῃ·
22 Διὰ τὸν δοῦλον, ὅταν βασιλεύσῃ·
καὶ τὸν ἄφρονα, ὅταν χορτασθῇ ἄρτον·
23 διὰ τὴν μισητήν γυναῖκα, ὅταν ὑπανδρευθῇ·
καὶ τὴν δούλην, ὅταν ἐκδιώξῃ τὴν κυρίαν αὑτῆς.
24 Τὰ τέσσαρα ταῦτα εἶναι ἐλάχιστα ἐπὶ τῆς γῆς,
εἶναι ὅμως σοφώτατα·
25 οἱ μύρμηκες, οἵτινες εἶναι λαὸς ἀδύνατος
ἀλλ᾿ ἐν τῷ θέρει ἑτοιμάζουσι τὴν τροφήν αὑτῶν·
26 οἱ χοιρογρύλλιοι, οἵτινες εἶναι λαὸς ἀνίσχυρος
ἀλλὰ κάμνουσι τοὺς οἴκους αὑτῶν ἐπὶ βράχου·
27 αἱ ἀκρίδες, αἵτινες δὲν ἔχουσι βασιλέα
ἀλλ᾿ ἐκβαίνουσι πᾶσαι ὁμοῦ κατὰ τάγματα·
28 ὁ ἀσκάλαβος, ὅστις βαστάζεται ἐν ταῖς χερσὶν αὑτοῦ,
καὶ διατρίβει ἐν τοῖς παλατίοις τῶν βασιλέων.
29 Τὰ τρία ταῦτα βαδίζουσι καλῶς,
μάλιστα τέσσαρα περιπατοῦσιν εὐπρεπῶς·
30 Ὁ λέων, ὅστις εἶναι ὁ ἰσχυρότερος τῶν ζώων,
καὶ δὲν στρέφει ἀπὸ προσώπου τινός·
31 Ὁ ἀλέκτωρ, ὁ τράγος ἔτι·
καὶ ὁ βασιλεύς, περικεκυκλωμένος ὑπὸ τοῦ λαοῦ αὑτοῦ.
33 Διότι ὅστις κτυπᾷ τὸ γάλα, ἐκβάλλει βούτυρον·
καὶ ὅστις ἐκθλίβει τὴν ῥίνα, ἐκβάλλει αἷμα·
καὶ ὅστις ἐρεθίζει ὀργήν, ἐξάγει μάχας.