Ρωμαίους

5 Δικαιωθέντες λοιπὸν ἐκ πίστεως, ἔχομεν εἰρήνην πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, 2 διὰ τοῦ ὁποίου ἐλάβομεν καὶ τὴν εἴσοδον διὰ τῆς πίστεως εἰς τὴν χάριν ταύτην, εἰς τὴν ὁποίαν ἱστάμεθα καὶ καυχώμεθα εἰς τὴν ἐλπίδα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. 3 Καὶ οὐχὶ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα εἰς τὰς θλίψεις, γινώσκοντες ὅτι ἡ θλῖψις ἐργάζεται ὑπομονήν, 4 ἡ δὲ ὑπομονή δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμή ἐλπίδα, 5 ἡ δὲ ἐλπὶς δὲν καταισχύνει, διότι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκκεχυμένη ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος εἰς ἡμᾶς. 6 ᾿Επειδή ὁ Χριστός, ὅτε ἤμεθα ἔτι ἀσθενεῖς, ἀπέθανε κατὰ τὸν ὡρισμένον καιρὸν ὑπὲρ τῶν ἀσεβῶν. 7 Διότι μόλις ὑπὲρ δικαίου θέλει ἀποθάνει τις· ἐπειδή ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ ἴσως καὶ τολμᾷ τις νὰ ἀποθάνῃ· 8 ἀλλ᾿ ὁ Θεὸς δεικνύει τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς, διότι ἐνῷ ἡμεῖς ἤμεθα ἔτι ἁμαρτωλοί, ὁ Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ ἡμῶν. 9 Πολλῷ μᾶλλον λοιπὸν ἀφοῦ ἐδικαιώθημεν τώρα διὰ τοῦ αἵματος αὑτοῦ, θέλομεν σωθῆ ἀπὸ τῆς ὀργῆς δι᾿ αὐτοῦ. 10 Διότι ἐὰν ἐχθροὶ ὄντες ἐφιλιώθημεν μὲ τὸν Θεὸν διὰ τοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ, μᾶλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθῆ διὰ τῆς ζωῆς αὐτοῦ· 11 καὶ οὐχὶ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ καυχώμενοι εἰς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦ ὁποίου ἐλάβομεν τώρα τὴν φιλίωσιν.

12 Διὰ τοῦτο καθὼς δι᾿ ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καὶ οὕτω διῆλθεν ὁ θάνατος εἰς πάντας ἀνθρώπους, ἐπειδή πάντες ἥμαρτον· 13 διότι μέχρι τοῦ νόμου ἦτο ἐν τῷ κόσμῳ ἡ ἁμαρτία, ἁμαρτία ὅμως δὲν λογίζεται ὅταν δὲν ἦναι νόμος· 14 ἀλλ᾿ ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀπὸ ᾿Αδὰμ μέχρι Μωϋσέως καὶ ἐπὶ τοὺς μή ἁμαρτήσαντας κατὰ τὴν ὁμοιότητα τῆς παραβάσεως τοῦ ᾿Αδάμ, ὅστις εἶναι τύπος τοῦ μέλλοντος. 15 Πλήν δὲν εἶναι καθὼς τὸ ἁμάρτημα, οὕτω καὶ τὸ χάρισμα· διότι ἄν διὰ τὸ ἁμάρτημα τοῦ ἑνὸς ἀπέθανον οἱ πολλοί, πολὺ περισσότερον ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ δωρεὰ διὰ τῆς χάριτος τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπερίσσευσεν εἰς τοὺς πολλούς. 16 Καὶ ἡ δωρεὰ δὲν εἶναι καθὼς ἡ δι᾿ ἑνὸς ἁμαρτήσαντος γενομένη κατάκρισις· διότι ἡ κρίσις ἐκ τοῦ ἑνὸς ἔγεινεν εἰς κατάκρισιν τῶν πολλῶν, τὸ δὲ χάρισμα ἐκ πολλῶν ἁμαρτημάτων ἔγεινεν εἰς δικαίωσιν. 17 Διότι ἄν καὶ διὰ τὸ ἁμάρτημα τοῦ ἑνὸς ὁ θάνατος ἐβασίλευσε διὰ τοῦ ἑνός, πολὺ περισσότερον οἱ λαμβάνοντες τὴν ἀφθονίαν τῆς χάριτος καὶ τῆς δωρεᾶς τῆς δικαιοσύνης θέλουσι βασιλεύσει ἐν ζωῇ διὰ τοῦ ἑνὸς Ἰησοῦ Χριστοῦ. 18 Καθὼς λοιπὸν δι᾿ ἑνὸς ἁμαρτήματος ἦλθε κατάκρισις εἰς πάντας ἀνθρώπους, οὕτω καὶ διὰ μιᾶς δικαιοσύνης ἦλθεν εἰς πάντας ἀνθρώπους δικαίωσις εἰς ζωήν. 19 Διότι καθὼς διὰ τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου οἱ πολλοὶ κατεστάθησαν ἁμαρτωλοί, οὕτω καὶ διὰ τῆς ὑπακοῆς τοῦ ἑνὸς οἱ πολλοὶ θέλουσι κατασταθῆ δίκαιοι. 20 Παρεισῆλθε δὲ ὁ νόμος διὰ νὰ περισσεύσῃ τὸ ἁμάρτημα. Καὶ ὅπου ἐπερίσσευσεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις, 21 ἵνα καθὼς ἐβασίλευσεν ἡ ἁμαρτία διὰ τοῦ θανάτου, οὕτω καὶ ἡ χάρις βασιλεύσῃ διὰ τῆς δικαιοσύνης εἰς ζωήν αἰώνιον διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν.