Ιατρός Συνιστά σε Συναδέλφους του Να Είναι «Συνεπείς»
Στο τεύχος του Ιουνίου 1967 του περιοδικού Καίηπ Κάουντυ Τζόρναλ, που εδημοσιεύθη στο Μιζούρι, ο Δρ Ι. Κ. Χόλκομ έδωσε μερικές συμβουλές τους συναδέλφους του: «Εμείς, οι γιατροί, αισθανόμεθα αναμφιβόλως απογοήτευσι, ακόμη και θυμό, όταν ένας ισχυρογνώμων ασθενής αρνήται να δεχθή εκείνο που θα θεωρούσαμε ως προτιμητέα μέθοδο θεραπείας. Θα ήταν όμως έντιμο να έχωμε αυτή τη γνώμη, όταν ο ασθενής προτάσση μια θρησκευτική δοξασία ως βάσιν της απροθυμίας του να δεχθή μια ειδική θεραπεία; Αν είμεθα έντιμοι έναντι του εαυτού μας, θα παραδεχθούμε ότι αποφασίζομε κάτι που υστερεί της ιδεώδους θεραπείας πολλών ασθενών στην από ημέρας εις ημέραν πρακτική μας. Με άλλους λόγους, κάνομε το καλύτερο που μπορούμε κάτω από μια δεδομένη σειρά περιστατικών. Λόγου χάριν, βλέπομε ένα ηλικιωμένο άτομο σε πολύ κακή σωματική κατάστασι, με ένα καρκίνωμα, σε σημείο που μια χειρουργική εκτομή θ’ αποτελούσε την καλύτερη θεραπεία. Μολαταύτα, αφού ζυγίσωμε όλους τους παράγοντας και αντιληφθούμε ότι ο ασθενής δεν είναι πολύ ασφαλής από χειρουργικής πλευράς, χορηγούμε ακτινοβολίες ή άλλη ιατρική θεραπεία—κάνομε το καλύτερο που μπορούμε κάτω από μια δεδομένη σειρά περιστατικών. Αν μπορούμε να το κάνωμε αυτό όσον αφορά στις ιατρικές μας πεποιθήσεις, δεν θα έπρεπε να είμεθα πρόθυμοι να κάνωμε το καλύτερο που μπορούμε, όταν οι πεποιθήσεις ενός ασθενούς, ιδιαιτέρως οι θρησκευτικές, μας εμποδίζουν να χορηγήσωμε αυτό που θα θεωρούσαμε ως την επιθυμητή μορφή θεραπείας; Συνήθως, ασθενείς που έχουν θρησκευτικούς λόγους να μη δεχθούν μεταγγίσεις αίματος κλπ., έχουν υπ’ όψι τους τούς ιατρικούς κινδύνους που συνεπάγεται η απόφασίς των, αλλ’ είναι πρόθυμοι ν’ αποδεχθούν τέτοια διακινδύνευσι και παρακαλούν μόνο να κάμωμε το καλύτερό μας. Ασφαλώς, οι καταστάσεις αυτές μπορούν ν’ αποτελέσουν μια αυστηρή δοκιμασία για τον ιατρό, αλλά δεν έχω υπ’ όψιν μου ιατρονομικά προβλήματα που να εδημιουργήθησαν, όταν τόσο ο γιατρός όσο και ο ασθενής είχαν πλήρη εκτίμησι των περιστάσεων.
«Τελικά, δεν θα έπρεπε να είμεθα συνεπείς προς τον εαυτό μας και προς τους ασθενείς μας και να είμεθα πρόθυμοι να προβούμε στην καλύτερη δυνατή μεταχείρισι σχετικά με τις περιστάσεις που συνδέονται με κάθε παρουσιαζόμενη περίπτωσι;»