Πού Βρίσκονται οι Επηνδρωμένες Διαστημικές Πτήσεις Τώρα;
ΟΤΑΝ οι πρώτοι αστροναύτες βημάτισαν επάνω στη σελήνη το 1969, εκατοντάδες εκατομμύρια άτομα σ’ όλον τον κόσμο συγκινήθηκαν. Πράγματι πολλά εκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν το γεγονός στις οθόνες των τηλεοράσεως.
Από τον καιρό εκείνον κι έπειτα η διάθεσις άλλαξε. Το δημόσιον ενδιαφέρον όσον αφορά τα τολμήματα του διαστήματος ελαττώθηκε. Πολλοί άνθρωποι αμφισβητούν αν είναι φρόνιμο να δαπανάται τόσος χρόνος και χρήματα για τόσο λίγα κέρδη, όταν υπάρχουν πάρα πολλά κρίσιμα προβλήματα στη γη.
Η επηνδρωμένη διαστημική πτήσις έφερε χωρίς αμφιβολία οφέλη, οπωσδήποτε. Τουλάχιστον, μεγάλος πλούτος βασικής γνώσεως έχει προσκομισθή σχετικά με τη γη, τη σελήνη, άλλους πλανήτες και το ίδιο το διάστημα. Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι είναι πιο εύκαμπτοι παρά οι μηχανές, και οι παρατηρήσεις των στο διάστημα είναι μεγάλης αξίας. Επίσης, υπήρξαν και άλλα οφέλη, όπως είναι οι βελτιωμένες επικοινωνίες και καλύτεροι ηλεκτρονικοί υπολογισταί, που προέκυψαν από την ανάγκη να κατασκευασθούν μικρότερα και πιο ανθεκτικά όργανα για το ταξίδι του διαστήματος.
Εν τούτοις, εκείνο που πολλοί, περιλαμβανομένων και μερικών και αυτών των επιστημόνων, άρχισαν να λέγουν είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλοί κίνδυνοι που περιλαμβάνονται για τους ανθρώπους στο διάστημα και ότι η χρησιμοποίησίς των είναι πάρα πολύ δαπανηρή. Πιστεύουν ότι μπορούν να ληφθούν επαρκή αποτελέσματα με πολύ λιγότερη δαπάνη αν χρησιμοποιηθούν όργανα αντί άνθρωποι.
Ο διαστημικός επιστήμων Δόκτωρ Τόμας Γκολντ του Κορνέλλ διευκρίνισε το ζήτημα λέγοντας: «Οι υψηλές δαπάνες των επηνδρωμένων προγραμμάτων και οι μεγάλοι κίνδυνοι που αντιλαμβανόμεθα από την πτήσι Απόλλων 13, κατά την οποίαν μόλις αποφεύχθηκε η καταστροφή, και από τον πρόσφατο θάνατο των τριών Σοβιετικών κοσμοναυτών, εγείρουν τώρα το ερώτημα αν η επηνδρωμένη διαστημική πτήσις είναι αναγκαία κατά τον παρόντα καιρόν.»
Από τις αντιρρήσεις αυτές τι συμπεραίνομε; Οι κίνδυνοι και οι δαπάνες μήπως βαρύνουν περισσότερο από τα οφέλη που προέρχονται από τις επηνδρωμένες διαστημικές πτήσεις; Δεν θα μπορούσαν τα όργανα να κάμουν αρκετά καλή δουλειά;
Το Πρόβλημα της Ελλείψεως Βαρύτητος
Με την πείρα που αποκτήθηκε στη διαστημική πτήσι, οι κίνδυνοι έγιναν περισσότερο καταφανείς. Ένας είναι η επίδρασις της παρατεταμένης ελλείψεως βαρύτητος, κατάστασις που προκαλείται όταν οι άνθρωποι είναι έξω από την επιρροή της βαρύτητος της γης.
Όσο περισσότερο χρόνο παραμένουν οι άνθρωποι σε κατάστασι ελλείψεως βαρύτητας, τόσο σοβαρότερα γίνονται τα προβλήματά των. Η έλλειψις βαρύτητος έχει ως αποτέλεσμα την εκτροπή των φλεβών και μυών από την κανονική κατάστασι και την απασβέστωσι των οστών. Επίσης έχει προξενήσει μια ουσιώδη ελάττωσι στον όγκο του αίματος, με κίνδυνο τη βλάβη εσωτερικών οργάνων και τάσι προς αφυδάτωσιν του σώματος.
Το Αμερικανικό πλήρωμα της πτήσεως Απόλλων 15, το οποίον έκαμε την τετάρτη προσεδάφισι στη σελήνη, έμεινε μακρυά από το πεδίον βαρύτητος της γης επί δώδεκα ημέρες τον Ιούλιο του 1971. Οι δύο άνδρες που προσεδαφίσθηκαν στη σελήνη υπέφεραν από ατάκτους ή διπλάσιους καρδιακούς παλμούς, λόγω εξαιρετικής κοπώσεως. Κατά την επιστροφή τους στη γη, το πλήρωμα χρειάσθηκε μακρότερον χρόνο για να επαναπροσαρμοσθή παρά οι άλλοι των οποίων οι πτήσεις δεν ήσαν τόσης διαρκείας.
Οι Σοβιετικοί κοσμοναύτες στο Σογιούζ 9 ήσαν δεκαοχτώ ημέρες σε γήινη τροχιά τον Ιούνιο του 1970. Ο Σοβιετικός επιστήμων Α. Νικολάγιεφ ανεγνώρισεν ότι η παρατεταμένη έλλειψις βαρύτητος παρήγαγε σ’ αυτούς τους διαστημικούς άνδρες γενική εξασθένησι και απώλεια προσανατολισμού. Περιέγραψε την κατάστασί των ως «πολύ σοβαρά.» Οι μυίες των ήσαν σε τέτοια κακή κατάστασι ώστε με δυσκολία μπορούσαν να βαδίσουν και να σηκώσουν πράγματα. Ανεφέρθη ακόμη ότι ήσαν ανίκανοι να σταθούν ή να βαδίσουν μετά την επιστροφή τους και έπρεπε να τους μεταφέρουν. Τρεις εβδομάδες χρειάσθηκαν για ν’ αναρρώσουν.
Άλλοι Κίνδυνοι
Ένα άλλο ιατρικό πρόβλημα ηγέρθη στην αποστολή στη σελήνη του Απόλλων 12 τον Νοέμβριο 1969. Το εσωτερικό του διαστημοπλοίου και όλοι οι τρεις άνδρες είχαν μολυνθή από βακτηρίδια χρυσίζοντος Σταφυλοκόκκου. Αυτά ήσαν στο δέρμα των και στις ρινικές οδούς. Αυτό μπορούσε να είναι σοβαρό σε μακρά διαστημικά ταξίδια.
Ένας άλλος κίνδυνος είναι η έκθεσις σε κοσμικές ακτίνες. Σε ταξίδια μακρυά από την προστατευτική ατμόσφαιρα και το μαγνητικό πεδίον της γης, υπάρχει ο κίνδυνος να κτυπηθή κανείς από βαριά πρωτογενή μόρια κοσμικών ακτίνων. Σε μερικές πτήσεις οι αστροναύτες ανέφεραν αναλαμπές φωτός στα μάτια τους. Αυτών των αναλαμπών είχαν την πείρα ακόμη και όταν τα μάτια των ήσαν κλειστά ή όταν ο θάλαμος ήταν σκοτεινός και τα μάτια των ανοικτά. Υποθέτουν ότι αυτό το αποτέλεσμα δυνατόν να είχε παραχθή από κοσμικές ακτίνες.
Σε μια έκθεσι από το περιοδικό Γιουνιβέρσαλ Σάιενς Νιους ο δόκτωρ Λέοναρντ Ρέιφφελ έγραψε: «Αυτό μοιάζει σαν η φύσις να έχη κάμει μακρά διαστημικά ταξίδια πιο επικίνδυνα απ’ όσο νομίζαμε. . . . [Οι κοσμικές ακτίνες] σχεδόν είναι σαν βελόνες που εισέρχονται στην ανθρώπινη σάρκα. Μπορούν να καταστρέψουν ολόκληρη στήλη κυττάρων ενώ εισδύουν στο σώμα.» Επίσης εδήλωσε: «Μετά τις αποστολές Απόλλων 8 και 12, έγιναν δοκιμές σε πλαστικά τεμάχια που ελήφθησαν από τα κράνη που φορούσαν οι αστροναύτες. Βρήκαν ότι μικρές οπές σαν από βελόνι είχαν προκληθή σ’ όποιο μέρος βαρειές πρωτογενείς ακτίνες είχαν κτυπήσει τους ανθρώπους.»
Άλλη απόδειξις, μολονότι όχι επιβεβαιωμένη, υπαινίσσεται πιθανή εγκεφαλική βλάβη. Ο δόκτωρ Τζωρτζ Μαργώλης, καθηγητής της Παθολογίας στην ιατρική Σχολή του Ντάρμουθ είπε: «Σε μια επίσκεψι στο εργαστήριο ενός επιστήμονος, που έκανε μελέτες στους εγκεφάλους ζώων που είχαν υποβληθή σε εκτεταμένες διαστημικές πτήσεις, μου επεδείχθη ένας τύπος αλλοιώσεων ο οποίος δυνατόν να σχετίζεται μ’ αυτό το φαινόμενον . . . Αυτές ερμηνεύθηκαν ως το αποτέλεσμα της καταστρεπτικής επιδράσεως διαπεραστικών μορίων κοσμικών ακτίνων. Αν αυτή η ερμηνεία επιβεβαιώνετο, αυτές οι αλλοιώσεις θα είχαν ύψιστη σπουδαιότητα, διότι θα εξήλειφαν τη δυνατότητα των παρατεταμένων επηνδρωμένων διαστημικών πτήσεων.»
Επίσης πολύ πραγματικός είναι ο κίνδυνος δυστυχημάτων. Τον Ιανουάριο του 1967 τρεις Αμερικανοί Αστροναύτες εκάησαν θανασίμως σ’ ένα πεδίον δοκιμών μέσα σε μια κάψουλα Απόλλωνος. Περίπου τρεις μήνες αργότερα ένας Σοβιετικός κοσμοναύτης εφονεύθη όταν το διαστημόπλοιό του Σογιούζ 1 ενεπλάκη στο αλεξίπτωτο της επανόδου του και συνετρίβη στη γη.
Έπειτα τον Ιούνιο του 1971 τρεις Ρώσοι που ήσαν εικοσιτέσσερες μέρες στο διάστημα βρέθηκαν νεκροί στην κάψουλά των του Σογιούζ 11 αφού αυτό προσγειώθηκε. Το εσφαλμένο σφράγισμα ενός πώματος καθόδου άφησε τον αέρα να διαφύγη από το διαστημόπλοιο, φονεύοντάς τους σε λίγα δευτερόλεπτα. Εφόσον το πλοίο δεν έδειξε κανένα ελάττωμα ή αποτυχία κατασκευής, υπήρξε υπόνοια ότι το πλήρωμα δυνατόν να ήταν τόσο εξασθενημένο λόγω της παρατεταμένης ελλείψεως βαρύτητος, ώστε έκαμαν λάθος στους χειρισμούς της κρισίμου επανεισόδου στη γη.
Φυσικά, πολλοί άνθρωποι φονεύονται κατά τις αναγκαίες καθημερινές δραστηριότητες, και λίγοι ζητούν να εγκαταλείψουν αυτές τις δραστηριότητες. Αλλ’ είναι αμφισβητήσιμο αν ο άνθρωπος στο διάστημα είναι μια ανάγκη, ειδικά εφόσον τα χρήματα των δημοσίων φόρων χρησιμοποιούνται χωρίς ο φορολογούμενος να έχη εκλογή.
Αξίζει η Δαπάνη;
Εκτός από τους πιθανούς κινδύνους για τους αστροναύτες, μια πηγή μεγάλου ερεθισμού σε πολλούς είναι η τεράστια δαπάνη των επηνδρωμένων διαστημικών πτήσεων.
Όταν σοβαρά προβλήματα στη γη απαιτούν χρήματα και προσοχή, οι άνθρωποι αμφισβητούν τη δαπάνη τόσο πολλών χρημάτων για τολμήματα του διαστήματος που αποδίδουν τόσο λίγα οφέλη που το μέσο άτομο μπορεί να βλέπη. Αυτοί νομίζουν ότι τα λίγα οφέλη όπως είναι οι καλύτερες επικοινωνίες ή αυξημένη γνώσις, θα μπορούσαν να επιτευχθούν με πολύ μικρότερη δαπάνη με την άμεσο χρηματοδότησι αυτών των τομέων.
Το περιοδικό Σάιενς Νιους της 24ης Ιουλίου 1971 παρατήρησε με δυσαρέσκεια: «Το ρίψιμο στον Ατλαντικό Ωκεανό του $200 εκατομμυρίων αξίας ενισχυτού πυροσωλήνος του Κρόνου κάθε φορά που οι Ηνωμένες Πολιτείες εκτοξεύουν ανθρώπους στο διάστημα δεν θεωρείται γενικά ως το πιο οικονομικό είδος ενεργείας.»
Η δαπάνη μόνον της προσεδαφίσεως στη σελήνη του Απόλλωνος 15 ανήλθε σε $445 εκατομμύρια. Όταν ένα πρόγραμμα τηλεοράσεως ανεφέρθη σε μια μόνο πέτρα που οι αστροναύτες έφεραν πίσω, ένας θεατής ετηλεφώνησε στον σταθμό και εισηγήθηκε όπως γι’ αυτήν δοθή ένα όνομα από τον κατάλογο των φορολογουμένων της Υπηρεσίας Εξωτερικών Εσόδων. Αυτό ήταν κάτι σαν σαρκαστικός υπαινιγμός στο γεγονός ότι ο φορολογούμενος πρέπει τελικά να πληρώση την τεράστια δαπάνη της εκτοξεύσεως των αστροναυτών στο διάστημα.
Μερικοί άνθρωποι θα προτιμούσαν όπως οι ενέργειες και το χρήμα που δαπανήθηκαν σ’ αυτή την αποστολή δαπανηθούν, επί παραδείγματι, για, την καλύτερη στέγασι. Με τα $445 εκατομμύρια θα μπορούσαν να έχουν κτισθή 44.500 σπίτια με δαπάνη για το καθένα $10.000. Και η δαπάνη για ολόκληρο το πρόγραμμα της σελήνης, περίπου $25 δισεκατομμυρίων, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθή για να κτισθούν 2.500.000 τέτοια σπίτια. Έτσι θα εστεγάζετο μια μεγάλη μερίς των πτωχών οικογενειών της χώρας. Η δαπάνη της Σοβιετικής Ενώσεως για ανθρώπους στο διάστημα θα μπορούσε ομοίως να εξετασθή, αφού οι άνθρωποι εκείνης της χώρας δεν έχουν κατάλληλα οικήματα επίσης.
Επειδή εγέρθηκε εναντίωσις, το πρόγραμμα των επηνδρωμένων πτήσεων των Ηνωμένων Πολιτειών στη σελήνη περιεκόπη. Εν τούτοις, εκτός των προσεδαφίσεων στη σελήνη, υπάρχει η προταθείσα ανάπτυξις ενός διαστημικού σταθμού με τροχιά γύρω από τη γη. ‘Διαστημικές διαδρομές’ από τη γη θα φέρνουν τους αστροναύτες στο σταθμό και θα τους παίρνουν από αυτόν τον σταθμό.
Σε μια περίπτωσι τέσσερες γερουσιασταί και δύο εξέχοντες διαστημικοί επιστήμονες υπεστήριξαν ότι αυτό το είδος προγράμματος θ’ ανεπτύσσετο μέχρι του σημείου να δαπανώνται $50 έως $100 δισεκατομμύρια για μια επηνδρωμένη πτήσι στον Άρη. Υπεστήριξαν ότι η επηνδρωμένη πτήσις στο διάστημα γινόταν όλο και πιο δαπανηρή και μη αναγκαία, και ότι τα προβλήματα στη γη είχαν πολύ μεγαλύτερη προτεραιότητα στα χρήματα των φόρων.
Ο δόκτωρ Γκολντ του Κορνέλλ εδήλωσε: «Τι υπόσχονται οι μεγάλοι επηνδρωμένοι σταθμοί; Χρειάζονται για επιστημονικές έρευνες ή για εφαρμογές που έχουν οικονομικά οφέλη; . . . Πολλή προσπάθεια κατεβλήθη για να βρουν μεθόδους ώστε οι επηνδρωμένοι σταθμοί να μπορούν να είναι χρήσιμοι. Τα αποτελέσματα υπήρξαν πολύ απογοητευτικά. . . . η πολύ μεγαλύτερη δαπάνη γι’ αυτούς δεν μπορεί βέβαια να δικαιολογηθή με επιστημονικούς ή οικονομικούς όρους.»
Ο δόκτωρ Γκολντ προειδοποίησε ότι αν «ο τρομερά δαπανηρός και μη αναγκαίος διαστημικός σταθμός κατασκευασθή, θα είναι το κεντρικό σημείο της αντεπιστήμης και της αντιπνευματικότητος που σήμερα επικρατούν πάρα πολύ.»
Ανώτατο Επίτευγμα;
Μεταξύ των επιχειρημάτων που η επιστημονική κοινότης συχνά χρησιμοποιεί για να προσπαθήση να δικαιολογήση την επανδρωμένη διαστημική πτήσι είναι ότι αυτή συμβάλλει στη γνώσι για την εξέλιξι των ουρανίων σωμάτων ως της σελήνης και του Άρεως, καθώς επίσης και στη γνώσι για την εξέλιξι της ζωής.
Επί παραδείγματι, σημειώστε την επόμενη έκθεσι: «Το ανώτατο επιστημονικό επίτευγμα [Απόλλων 15], σύμφωνα με τους αξιωματούχους της Εθνικής Υπηρεσίας Αεροναυτικής και Διαστήματος (ΝΑΣΑ), μπορεί ν’ αποδειχθή ότι είναι η ανακάλυψις των αποκρυσταλλωμένων βράχων που θα μπορούσαν να είχαν διαμορφωθή τον καιρό της δημιουργίας της σελήνης.»—Γιουνάιτεντ Σταίητς Νιους Εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ, 16 Αυγούστου 1971.
Πολλοί δεν θα συμφωνούσαν ότι η ανακάλυψις ολίγων βράχων είναι ένα ανώτατο επίτευγμα όταν κοστίζη $445 εκατομμύρια και πρέπει να πληρώνεται με χρήματα των δημοσίων φόρων. Για τον ίδιο λόγο δεν εντυπωσιάζονται ιδιαίτερα από λόγια σαν αυτά του Δρος Τζων Γουντ του Σμισθονίου Ιδρύματος όταν είπε: «Τον καιρό που το πρόγραμμα Απόλλων θα τελειώση, θα έχωμε έναν ωραίο σκελετό της εξελίξεως της σελήνης.»
Μια προτεινομένη μεγάλη δαπάνη των χρημάτων των φόρων για ένα μη επηνδρωμένο διαστημόπλοιο ‘Βάικιγκ’ για να σταλή στον Άρη έχει όμοιον αντικειμενικό σκοπό. Ο Διευθυντής του προγράμματος λέγει: «Ένας μεγαλύτερος αντικειμενικός σκοπός είναι να πληροφορηθούν για την εξέλιξι της ζωής σ’ ένα άλλο πλανήτη. . . .Όσο για την ανακάλυψι ζωής, προσπαθούμε πραγματικά να προσδιορίσωμε σε ποιο στάδιο εξελίξεως βρίσκεται ο Άρης.»
Σχολιάζοντας το θέμα αυτό, το περιοδικό Ηλεκτρονική λέγει : «Ασφαλώς, οι αξιωματούχοι των προγραμμάτων δεν θεωρούν σπουδαία την έρευνα του Βάικιγκ για ζωή—παρελθούσα, παρούσα ή μέλλουσα—επειδή φοβούνται μήπως αποτύχουν αν δεν βρεθή. Αλλ’ αυτό φανερά είναι το πιο συναρπαστικό μέρος του προγράμματος των $800 εκατομμυρίων.»
Εν τούτοις, ο Χριστιανός ιδιαιτέρως γνωρίζει ότι ακόμη κι ένα εκατομμύριο προσεδαφίσεις στη σελήνη ή στον Άρη αν γίνουν, δεν θ’ αποκαλύψουν καμμιά εξέλιξι ζωής. Τόσον η ζωή όσον και τα πολυπλόκως σχεδιασμένα ζώντα πλάσματα προήλθαν από τον Δημιουργό, καθώς αυτός μας λέγει στον Λόγο του. Το να δαπανούμε χρήματα μ’ έναν καθωρισμένο μεγάλο αντικειμενικό σκοπό την επαλήθευσι του μύθου της εξελίξεως είναι πράγματι μωρία. Τα χρήματα θα ήταν πολύ καλύτερο να δαπανηθούν, όχι για προσπάθεια επαληθεύσεως μιας εσφαλμένης επιστημονικής θεωρίας για την προέλευσι της ζωής, αλλά για τη ζωή που ήδη υπάρχει εδώ.
Τι Εισηγούνται Μερικοί
Μερικοί επιστήμονες, και πολλοί άλλοι άνθρωποι, βλέπουν την έλλειψι πρακτικής σοφίας στη δαπάνη τόσων χρημάτων για επηνδρωμένη διαστημική πτήσι. Ενώ δεν αντιτίθενται στην εξερεύνησι του σύμπαντος, ευνοούν ένα προσεκτικά σχεδιασμένο πρόγραμμα μετρίου μεγέθους που περιλαμβάνει μη επηνδρωμένα διαστημικά οχήματα.
Ο δόκτωρ Τζαίημς Βαν Άλλεν, εφευρέτης των ζωνών ακτινοβολίας της γης, εισηγήθηκε την αφιέρωσι των δύο τρίτων των διαθεσίμων κεφαλαίων του διαστήματος σε άμεσες πρακτικές εφαρμογές των όσων έχουν γνωσθή. Αυτό θα περιελάμβανε επικοινωνίες και μετεωρολογία, καθώς επίσης και διεξαγωγή ερευνών προς όφελος της αλιείας και δασοκομίας. Συνηγόρησε για τη δαπάνη του υπολοίπου για την εξερεύνησι του ηλιακού συστήματος.
Ο δόκτωρ Γκολντ επίσης επρότεινε όπως μόνον μη επηνδρωμένα οχήματα χρησιμοποιηθούν για την εξερεύνησι του διαστήματος, περιλαμβανομένων και εφευρέσεων ελέγχου από μακρυά. Με αυτές θα εγίνοντο προσεδαφίσεις σε άλλους πλανήτες, ελεγχόμενες από τη γη, και θα εστέλλοντο πληροφορίες στη γη με κλάσμα της δαπάνης των επηνδρωμένων πτήσεων.
Η πρακτικότης τέτοιων επινοήσεων ήδη έχει αποδειχθή, Στο τέλος του 1970 οι Ρώσοι έστειλαν στη σελήνη τον μη επηνδρωμένον Λούνα 116, ο οποίος πήρε δείγματα εδάφους και επέστρεψε στη γη. Η υπολογισθείσα δαπάνη ήταν τόσο χαμηλή όσο είναι το ένα πεντηκοστόν της δαπάνης μιας επηνδρωμένης πτήσεως.
Δύο μήνες αργότερα ο μη επηνδρωμένος Λούνα 17 της Ρωσίας έθεσεν επάνω στη σελήνη ένα οκτάτροχον όχημα που ωνομάσθηκε Λουνοκχόντ (πειρατής της σελήνης), αυτομάτως ελεγχόμενον από τη γη. Αυτό το όχημα έρπει γύρω-γύρω πολλούς μήνες, λαμβάνοντας εικόνες τηλεοράσεως και συναθροίζοντας άλλες επιστημονικές πληροφορίες που τις αποστέλλει πίσω στους Σοβιετικούς επιστήμονας στη γη.
Αν εκείνοι που έχουν μια πιο μετριοπαθή άποψι των ταξιδιών του διαστήματος θα επικρατήσουν απομένει να ιδούμε. Εν τούτοις, ένα πράγμα είναι βέβαιο. Οι επιστήμονες διαρκώς περισσότερο θ’ αντιμετωπίζουν την επόμενη αλήθεια της Γραφής με τα επηνδρωμένα διαστημικά ταξίδια: «Οι ουρανοί των ουρανών είναι του Ιεχωβά, την δε γην έδωκεν εις τους υιούς των ανθρώπων.»—Ψαλμ. 115:16.