Παγκόσμιες Προσπάθειες για Καλύτερους Καιρούς

ΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ παρελθόν υπήρξε πολύ θυελλώδες. Αλλά δεν είναι αλήθεια ότι συχνά μια καταιγίδα προηγείται ήρεμων και ευχάριστων καιρών; Αυτό που αληθεύει για τον καιρό έχει αληθεύσει μερικές φορές και για τις ανθρώπινες υποθέσεις.

Στην Ευρώπη, επί παραδείγματι, η ταραχώδης περίοδος της Γαλλικής Επαναστάσεως και της Ναπολεόντειου εποχής ακολουθήθηκε από μια μακρά περίοδο σχετικής ηρεμίας. Οι δύσκολοι καιροί της μεγάλης οικονομικής κρίσεως, που άρχισε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1929 και επηρέασε ολόκληρο τον κόσμο, ακολουθήθηκαν από χρόνια σχετικά ευτυχισμένων καιρών σε πολλές χώρες. Τα παγκόσμια γεγονότα συχνά φαίνεται ν’ ακολουθούν ένα κύκλο.

Μήπως, λοιπόν, τα θυελλώδη γεγονότα της δικής μας προσφάτου ιστορίας είναι η απαρχή μιας περιόδου σχετικής ειρήνης και ασφαλείας σ’ ολόκληρο τον κόσμο; Είναι φανερό ότι δραματικές προσπάθειες θα γίνουν προς την κατεύθυνσι αυτή από τα έθνη της γης. Θα έρθη ο καιρός—και τα πράγματα δείχνουν ότι θα έρθη γρήγορα—που οι ηγέται του κόσμου θα διαβεβαιώσουν με πεποίθησι το ανθρώπινο γένος ότι εισέρχεται ‘στους καλύτερους απ’ όλους τους καιρούς,’ ότι τα μεγάλα εμπόδια για μια αληθινά καλύτερη ζωή για όλους τους ανθρώπους τελικά αφηρέθησαν. Ακόμη και η Βιβλική προφητεία δείχνει ότι θα γίνη μια τέτοια κοσμική εξαγγελία για «ειρήνη και ασφάλεια.»

Το ερώτημα, όμως, είναι, θα εισαγάγουν αυτές οι προσπάθειες μια τελείως νέα εποχή καλύτερων καιρών που να είναι γνήσιοι και διαρκείς; Ή μήπως υπάρχει μια άλλη καλύτερη πηγή στην οποία ν’ αποβλέπωμε; Πού μας κατευθύνει η Γραφή ν’ αποβλέπωμε;

Θα Αλλάξη το Σύστημα;

Για να υπάρξουν πραγματικά καλύτεροι καιροί, θα πρέπει οι ηγέται του κόσμου να επιτύχουν δραστική αντιστροφή σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης προσπαθείας. Θα πρέπει ν’ αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίον λειτουργεί ολόκληρο το σύστημα πραγμάτων. Κι επί πλέον, θα πρέπει να επιφέρουν θεμελιώδεις αλλαγές ακόμη και στη διάθεσι των λαών. Τα νομίζετε όλα αυτά πιθανά;

Μεταξύ των μεγαλυτέρων προσπαθειών που έχουν τεθή σε εφαρμογή για να εισαγάγουν μια νέα εποχή είναι και η προσπάθεια για μεγαλύτερη συνεργασία μεταξύ των «υπερδυνάμεων» του κόσμου. Όταν ο ηγέτης του Σοβιετικού Κομμουνιστικού κόμματος Λεονίντ Μπρέζνιεφ επισκέφθηκε τη Δυτική Γερμανία, είπε για τις βελτιωμένες Σοβιετοαμερικανικές σχέσεις:

«Γενικά, μπορεί ίσως να πη κανείς ότι ο πλανήτης μας σήμερα είναι πλησιέστερα σε μόνιμη και διαρκή ειρήνη από οποτεδήποτε προηγουμένως. Και η Σοβιετική Ένωσις ρίχνει όλο της το βάρος για να στηρίξη αυτή την ωφέλιμη τάσι.»

Δεν μπορεί να υπάρξη αμφιβολία ότι διπλωματικοί χειρισμοί μεγάλης σημασίας λαμβάνουν χώρα σήμερα σε ρυθμό και έντασι που σπάνια προηγουμένως είδαμε—ιδιαίτερα σε καιρό ειρήνης. Πολλοί παρατηρηταί θα συμφωνούσαν με τον Σπάρτακ Μπέγκλωφ του Σοβιετικού πρακτορείου τύπου Νοβόστι ότι «ένα νέο πολιτικό κλίμα βρίσκεται υπό δημιουργίαν» παγκοσμίως. Προβλέπουν τεράστια οφέλη αν μπορέση να επιτευχθή πραγματική συνεργασία μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων του κόσμου, περιλαμβανομένης και της Κίνας.

Εκφράζονται, επίσης, ελπίδες ότι το οικονομικό σύστημα του κόσμου θα σταθεροποιηθή, ότι οι πρόσφατες κρίσεις θα ωθήσουν τα έθνη στο να επιφέρουν τις επί μακρόν αναγκαίες αλλαγές ή προσαρμογές, ότι νέες πηγές ενεργείας—μετατροπείς ηλιακής ενεργείας, επί παραδείγματι—θα αναπτυχθούν ή παλαιές πηγές ενεργείας θα χρησιμοποιηθούν πιο αποτελεσματικά, και ότι, σαν αποτέλεσμα, ένα νέο κύμα ευημερίας και αφθονίας θα ξαναεμφανισθή.

Ναι, να είσθε βέβαιοι ότι το 1974 θα δη να γίνωνται μεγάλες προσπάθειες για να προσπαθήσουν να εισαγάγουν νέα ζωή στα συστήματα του κόσμου. Και τα πράγματα μπορεί πράγματι να φανούν ότι πάνε πάλι προς το καλύτερο. Μπορείτε όμως με πεποίθησι να θέσετε την εμπιστοσύνη σας σ’ αυτές τις εξελίξεις για να φέρουν μόνιμα αποτελέσματα;

Η αισιοδοξία βέβαια είναι καλύτερη από την απαισιοδοξία. Αλλ’ ακόμη πιο ζωτικός είναι ο ρεαλισμός, διότι χωρίς αυτόν η αισιοδοξία καταντά απλώς ευσεβής πόθος που οδηγεί στην απογοήτευσι. Πόσο ρεαλιστικές, όμως, είναι οι προσπάθειες του κόσμου να δημιουργήσουν μια νέα εποχή διαρκούς ειρήνης και ασφαλείας;

Αντιμετωπίστε τα Γεγονότα όπως Είναι

Πάρα πολλές συνθήκες ειρήνης και συμφωνίες έχουν υπογραφή από τα έθνη στο παρελθόν και χαιρετίσθηκαν στον καιρό τους σαν υποσχέσεις ‘μόνιμης ειρήνης.’ Αλλά κάθε σύντομη περίοδος ηρεμίας κατεστράφη αργότερα από πολέμους που γίνονταν διαδοχικά πιο δαπανηροί και φρικαλέοι. Άσχετα με το πόσο σοβαρές και ειλικρινείς ήσαν οι συνθήκες ειρήνης μεταξύ των εθνών, ποτέ δεν παρήγαγαν γνήσια και μόνιμη ειρήνη και ασφάλεια. Τα ιδιοτελή συμφέροντα ενήργησαν πάντοτε ως διαβρωτικό οξύ που τελικά διαλύει τους δεσμούς της ενότητος και της συνεργασίας. Θα λέγατε ότι τα έθνη είναι σήμερα λιγώτερο ιδιοτελή απ’ ό,τι ήσαν στο παρελθόν;

Ρωτήστε επίσης τον εαυτό σας; Αν τα έθνη και οι ηγέται στους διαφόρους τομείς είναι πράγματι ικανοί να φέρουν τις τεράστιες αλλαγές που χρειάζονται για πραγματικά καλύτερους καιρούς, γιατί δεν έχει γίνει αυτό ως τώρα; Ή γιατί, τουλάχιστον, δεν έχομε δει κάποια σταθερή βαθμιαία βελτίωσι; Ασφαλώς αυτό δεν οφείλεται στο ότι δεν δαπανήθηκαν αρκετός χρόνος, προσπάθεια και χρήμα στην προσπάθεια να το επιτύχουν. Κι όμως τι βλέπομε;

Καθώς ο καιρός περνά, τα προβλήματα, τα παγκόσμια προβλήματα, πολλαπλασιάζονται αντί να λιγοστεύουν. Διαρκώς περισσότεροι ειδικοί εκφράζουν την πεποίθησι ότι αυτά τα προβλήματα—οι αυξανόμενες ελλείψεις βασικών ειδών, η παγκόσμια πληθυσμιακή «αύξησις,» η ηθική κατάρρευσις, η μόλυνσις—ξεφεύγουν πραγματικά από τον έλεγχο. Γι’ αυτό, ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε από την εφημερίδα της Ινδιάνας Φάρος—Τρίμπιουν εντ Πρες λέγει:

«Ένα θεμελιώδες νόημα του απίστευτου έτους 1973 είναι ότι, σχεδόν σε κάθε τομέα της ανθρώπινης προσπαθείας, το έθνος αυτό και ο κόσμος κατενόησαν ότι τα προβλήματά τους πλησιάζουν στο σημείο του κινδύνου.

»Μια βασική λέξις που βρίσκεται στη ρίζα αυτού του φαινομένου είναι μια μακρά και δυσκολοπρόφερτη λέξις: μεγαλοποίησις. Κατονομάζετε το πρόβλημα. Αν κάποτε φαινόταν καταφερτό, ή τουλάχιστον υποφερτό, σήμερα φαίνεται να ογκούται σε διαστάσεις που απειλούν να το βγάλουν από τον έλεγχό μας. . ..

»Η αύξησις του κόσμου σε αριθμό και περιπλοκή έχει μεγαλώσει την ανησυχία ώσπου ο κίνδυνος να εισχωρήση στα κόκκαλα του καθενός.»

Το πρόβλημα φθάνει πολύ βαθύτερα απ’ όσο φαντάζονται οι περισσότεροι άνθρωποι. Στην πραγματικότητα φθάνει ως τα θεμέλια της ανθρώπινης κοινωνίας. Διότι η κυρία πηγή για τη χειροτέρευσι των παγκοσμίων συνθηκών πρέπει τελικά να βρίσκεται στους ανθρώπους, στον τρόπο της ζωής των, στους κανόνες—ή στην έλλειψι κανόνων—με τους οποίους ζουν και οι οποίοι τους καθοδηγούν στις μεταξύ τους σχέσεις. Δείχνοντας προς αυτή την κατεύθυνσι, στο βιβλίο του Φιούτσερ Σοκ, ο συγγραφεύς Άλβιν Τόφλερ εδήλωσε:

«Αυτό που συμβαίνει τώρα δεν είναι μια κρίσις του καπιταλισμού, αλλά της βιομηχανικής κοινωνίας, άσχετα με την πολιτική της μορφή.

»Δοκιμάζομε συγχρόνως επανάστασι της νεολαίας, σεξουαλική επανάστασι, φυλετική επανάστασι, αποικιακή επανάστασι, οικονομική επανάστασι, και την πιο γρήγορη και βαθειά τεχνολογική επανάστασι στην ιστορία.

»Ζούμε μέσα στη γενική κρίσι της βιομηχανοποιήσεως. Με μια λέξι βρισκόμαστε στο μέσον της υπερβιομηχανικής επαναστάσεως.»

Τα Προβλήματα Είναι Τώρα Παγγήινα

Αυτό που συμβαίνει στη γενεά μας είναι πολύ διαφορετικό απ’ ό,τι συνέβαινε σ’ οποιονδήποτε άλλο καιρό. Στο παρελθόν, τα προβλήματα σε μια χώρα ή περιοχή περιωρίζοντο εκεί. Χρειάζονταν χρόνια, γενεές, ακόμη και αιώνες για να φθάσουν τα αποτελέσματα των περισσοτέρων πραγμάτων σε άλλες περιοχές.

Αυτό όμως δεν συμβαίνει τώρα. Σήμερα ο κόσμος είναι στενά συνδεδεμένος, σφιχτά συνυφασμένος, μέσω των ταχέων επικοινωνιών, των αεροπορικών ταξιδιών, και των οικονομικών και πολιτικών ανταλλαγών. Έτσι μια δραστική αλλαγή σε μια περιοχή γίνεται γρήγορα αισθητή σε μια άλλη. Αυτός είναι ο λόγος που ολόκληρος ο κόσμος υπέφερε από τ’ αποτελέσματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τη μεγάλη οικονομική κρίσι, τον Βʹ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον πόλεμο του Βιετνάμ και τώρα από την ενεργειακή κρίσι.

Οι ειδικοί παραδέχονται ότι τα παγκόσμια προβλήματα φαίνεται βέβαιο πως θα μεγαλώσουν. Ένας λόγος γι’ αυτό είναι η αδιάκοπη πληθυσμιακή αύξησις, ειδικά στις χώρες που μπορούν λιγώτερο να την αντιμετωπίσουν. Σύμφωνα με το Γραφείο Πληροφοριών της Ουάσιγκτον για τον Πληθυσμό, ο παγκόσμιος πληθυσμός στο τέλος του 1973 ήταν 3.900.000.000. Και αυξάνει με ρυθμό 2 τοις εκατό κάθε χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι στη διάρκεια του 1974 ο κόσμος θα έχη μια καθαρή αύξησι από 78 περίπου εκατομμύρια ανθρώπους!

Έτσι, τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται σε ταχύτητα και έκτασι. Δεν είναι παράξενο που διαρκώς περισσότεροι άνθρωποι παρουσιάζουν «συναισθηματικές διαταραχές.» Οι αυξανόμενες πιέσεις προς όλες τις κατευθύνσεις καθιστούν διαρκώς περισσότερους ανθρώπους ανίκανους να τις χειρισθούν. Αυτός είναι ο λόγος που τα ψυχιατρεία είναι υπερπλήρη, που τόσο πολλοί συμπεριφέρονται με ανισόρροπο τρόπο, καταντώντας ακόμη και μανιακοί και διαπράττοντας μαζικές δολοφονίες. Αυτό που συμβαίνει τώρα σε μεγάλη κλίμακα μπορεί να συγκριθή μ’ αυτό που συμβαίνει στη μάχη όπου λόγω υπερβολικής πιέσεως οι στρατιώτες υφίστανται ‘τραυματική ψύχωσι.’

Πρέπει συνεπώς να συμπεράνωμε ότι όλα τα σοβαρά κοινωνικά, ηθικά και οικονομικά προβλήματα αυτού του κόσμου δεν θα εξαλειφθούν με την απλή υπογραφή συμφωνιών για ειρήνη και διεθνή συνεργασία. Υπογραφές επάνω σε κομμάτια χαρτιού, οσοδήποτε καλοπροαίρετες κι αν είναι, δεν μπορούν να εξαλείψουν την απληστία, τη βία, την ανηθικότητα ή την οικογενειακή κατάρρευσι. Δεν θα έχουν επίδρασι στην χρήσι ναρκωτικών, στα αφροδίσια νοσήματα, στην ασθένεια και τον θάνατο. Δεν θα κάνουν τους ανθρώπους στη γειτονιά σας καλύτερους, πιο στοργικούς μεταξύ τους, δεν είναι έτσι;

Αν αποβλέπωμε στα παρόντα συστήματα να φέρουν πραγματικά καλύτερους καιρούς, αποβλέπομε στην εσφαλμένη πηγή. Γιατί; Διότι είναι φανερό ότι οποιαδήποτε ‘νέα εποχή ειρήνης και ασφαλείας,’ που θα κατώρθωναν να φέρουν οι ηγέται του κόσμου, θα θεμελιωθή όχι στην αληθινή αφοσίωσι στη δικαιοσύνη ή στη γνήσια αγάπη των ανθρώπων παγκοσμίως, αλλά στο φόβο μιας παγγήινης αυτοκτονίας από πυρηνικό πόλεμο ή τον κίνδυνο οικονομικής καταρρεύσεως. Αυτό δεν είναι θεμέλιο για μόνιμους καλύτερους καιρούς. Οι προσπάθειες των ηγετών του κόσμου να διορθώσουν τα προβλήματα του ανθρωπίνου γένους δεν παρέχουν καλύτερη υπόσχεσι μονίμου βελτιώσεως απ’ όση θα έδινε αν κάποιος διαρρύθμιζε τα έπιπλα και διακοσμούσε εκ νέου ένα σπίτι που έχει ετοιμόρροπα σκουληκοφαγωμένα θεμέλια.

Η Γραφή προλέγει ότι η αναγγελία για «ειρήνη και ασφάλεια» πρέπει ν’ αναμένεται στη γενεά μας σε παγκόσμια κλίμακα, κάνοντας πολλούς, την πλειονότητα, ν’ ανανεώσουν την πίστι τους στα παρόντα κοσμικά συστήματα. Αλλά δείχνει ότι αυτή η κραυγή θα είναι στην πραγματικότητα απατηλή και ότι μια τέτοια «νέα εποχή» θα είναι απλώς ένα επίχρισμα, ένα ασβέστωμα που θα σκεπάζη ένα σύστημα που είναι διάτρητο από διαφθορά και απληστία και που δεν μπορεί ποτέ να λειτουργήση για το διαρκές καλό όλου του ανθρωπίνου γένους.

Τι Σημαίνει Πράγματι

Η Γραφική προφητεία δείχνει ότι αυτή η εγγίζουσα αναγγελία για μια νέα περίοδο ειρηνικής ασφαλείας θα σημάνη για τα έθνη κάτι πολύ διαφορετικό από εκείνο που προσδοκούν. Αντί να θέση σε λειτουργία μια νέα εποχή καλυτέρων καιρών, θα αποδειχθή ότι είναι ο άμεσος προάγγελος του τέλους ολοκλήρου του διεφθαρμένου συστήματος πραγμάτων που τώρα εξουσιάζει τη γη. Οποιοδήποτε αίσθημα ασφαλείας και ησυχίας κατορθώσουν να φέρουν οι κοσμικοί ηγέται θα διαλυθή τελείως ξαφνικά.

Είναι πράγματι αυτό που λέγει ο Λόγος του Θεού, η Γραφή; Ναι, και πολύ εκτενώς ο προφητικός Λόγος του Θεού διακηρύττει:

«Η ημέρα του Ιεχωβά, [της καταστροφής αυτού του παρόντος διεφθαρμένου συστήματος] ως κλέπτης εν νυκτί, ούτως έρχεται. Επειδή όταν λέγωσιν. Ειρήνη και ασφάλεια, τότε επέρχεται επ’ αυτούς αιφνίδιος όλεθρος, καθώς αι ωδίνες εις την εγκυμονούσαν και δεν θέλουσιν εκφύγει.»—1 Θεσσ. 5:2, 3, ΜΝΚ.

Ο σκοπός του Θεού είναι να τερματίση αυτό το σύστημα και όχι να προσπαθήση να το αναμορφώση. Γιατί όχι; Διότι είναι πέραν αναμορφώσεως. Οικοδομήθηκε από την αρχή σε εσφαλμένο θεμέλιο και τώρα τα ελαττώματά του γίνονται ολοφάνερα. Αυτή είναι η πραγματική σημασία των παγκοσμίων συνθηκών αφότου άρχισε η παρούσα ταραχώδης εποχή το 1914. Αυτή η κρίσιμη χρονολογία στην παγκόσμια ιστορία εισήγαγε αυτό που η Γραφή αποκαλεί ‘έσχατες ημέρες.’ (2 Τιμ. 3:1) Εσημείωσε τη γενεά που θα έβλεπε το τέλος αυτού του άθλιου συστήματος πραγμάτων.

Έτσι μπορείτε να δήτε γιατί τα έθνη και οι υποστηρικτές τους θα απογοητευθούν τόσο πολύ από την αιφνίδια στροφή των γεγονότων που επίκεινται. Αφού μπαλώσουν φαινομενικά αυτό το διηρημένο σύστημα πραγμάτων και διακηρύξουν ότι επέτυχαν «ειρήνη και ασφάλεια,» θα διαπιστώσουν ότι αυτό ήταν πραγματικά το σήμα για τη χαριστική βολή. Επειδή θα έρθη πολύ απροσδόκητα σ’ εκείνους που αγνοούν τους σκοπούς του Θεού, θα είναι πραγματικά «ως κλέπτης εν νυκτί.»

Αυτή η κατάρρευσις θα καταλήξη στον χειρότερο καιρό θλίψεως που είδε ποτέ ο κόσμος. Ο Ιησούς προείπε ότι θα γινόταν «θλίψις μεγάλη, όποια δεν έγινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γίνει.»—Ματθ. 24:21.

Η Πηγή για Πραγματικά Καλύτερους Καιρούς

Γιατί, λοιπόν, μπορούμε να λέμε ότι πραγματικά καλύτεροι καιροί βρίσκονται ακριβώς μπροστά μας; Πώς μπορούμε να διακρατούμε αυτή την αισιόδοξη ελπίδα ενώ γνωρίζομε ότι «επέρχεται. . . αιφνίδιος όλεθρος» στα έθνη αφού κάμουν τη διακήρυξί τους για «ειρήνη και ασφάλεια»;

Εφόσον αυτό το σύστημα πλησιάζει στο τέλος του, δεν μπορεί προφανώς να είναι η πηγή για πραγματικά καλύτερους καιρούς. Πώς λοιπόν θα έρθουν αυτοί οι καιροί; Αφού ο Θεός είναι Εκείνος που εκτελεί τις κρίσεις του εναντίον αυτού του παρόντος συστήματος πραγμάτων, πρόκειται να είναι Αυτός η πηγή μιας εντελώς νέας τάξεως; Η Γραφή απαντά, Ναι.

Μόνον ο Δημιουργός του ανθρώπου μπορεί να εισαγάγη μια ολοκληρωτικά νέα εποχή που θα ικανοποιήση τις κατάλληλες ανάγκες και επιθυμίες των ανθρώπων που έχουν δίκαιη καρδιά. Η δημιουργία ενός τέτοιου νέου συστήματος είναι εντελώς πέρα από τις δυνατότητες του ανθρώπινου γένους τώρα, όπως είπε ο Βιβλικός προφήτης Ιερεμίας: «Του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού. Ιεχωβά, παίδευσόν με.» (Ιερεμ. 10:23, 24 ΜΝΚ) Ο Ιερεμίας εγνώριζε καλά ότι όχι ο άνθρωπος, αλλ’ ο Θεός είναι Εκείνος που θα φέρη καλύτερους καιρούς.

Αυτό είναι εκείνο που υποσχέθηκε ο Θεός, που πραγματικά το εγγυήθηκε. Ο Λόγος του μάς λέγει γι’ αυτή τη νέα τάξι στην οποία υπόσχεται να ‘χορτάση την επιθυμία παντός ζώντος.’ (Ψαλμ. 145:16) Πώς όμως θα το κάμη; Τι έχει πραγματικά υποσχεθή; Γιατί περίμενε τόσο πολύ για να τη φέρη ; Τι πρέπει να κάμωμε για να ωφεληθούμε;

[Πλαίσιο στη σελίδα 5]

‘Τα Προβλήματα στο Σημείο Κινδύνου’

«Τα προβλήματα πλησιάζουν στο σημείο κινδύνου. . . . Κατονομάσατε σεις το πρόβλημα. Αν κάποτε αυτό φαινόταν καταφερτό ή τουλάχιστον υποφερτό, σήμερα φαίνεται να ογκώνεται σε διαστάσεις που απειλούν να το βγάλουν έξω από τον έλεγχό μας.»—«Φάρος—Τρίμπιουν & Πρες» της Ινδιάνας

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΑΥΞΑΝΕΙ ΤΩΡΑ ΚΑΤΑ 78,000,000 ΕΤΗΣΙΩΣ

Ο παγκόσμιος πληθυσμός είναι τώρα 3,900,000,000

[Εικόνα στη σελίδα 8]

Η πλησιάζουσα παγκόσμια κραυγή για «ειρήνη και ασφάλεια» θα είναι μια απάτη, διότι η μέλλουσα να εξαγγελθή «νέα εποχή» θα είναι απλώς ένα ασβέστωμα που θα σκεπάζη τη βαθειά σήψι και διαφθορά αυτού του συστήματος