Μήπως Καταρρέουν τα Σχολεία των Μεγαλουπόλεων;
Μια παλαίμαχη καθηγήτρια γυμνασίου της πόλεως Νέας Υόρκης μιλά για τα σχολικά προβλήματα που πρέπει να ενδιαφέρουν όλους.
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι η κακή κατάστασις που υπάρχει στα σχολεία μας είναι πιο σοβαρή απ’ ό,τι πιθανώς νομίζετε. Έχω δει επανειλημμένως διευθυντές σχολείων ν’ αποσιωπούν ή ακόμη και ν’ αποκρύπτουν εσκεμμένως τα προβλήματα. Γιατί; Επειδή θέλουν να δώσουν την εντύπωσι ότι κάνουν καλή δουλειά—ότι ελέγχουν τα πάντα. Αλλά μερικοί πιο έντιμοι διευθυντές μιλούν καθαρά.
Ο Νέιλ Β. Σάλλιβαν, ως Προϊστάμενος Εκπαιδεύσεως της Πολιτείας της Μασσαχουσέττης, είπε: «Τα δημόσια σχολεία μας δεν προχωρούν. . . . Το σύστημα το ίδιο κυριολεκτικά διαλύεται.» Και ο Μαρκ Σεντ, πρώην Επιθεωρητής Σχολείων της Φιλαδέλφειας, προειδοποίησε: «Η αστική εκπαίδευσις παντού βρίσκεται στο χείλος της καταρρεύσεως.»
Αυτά τα συμπεράσματα μπορεί να φαίνωνται υπερβολικά, αλλά μπορώ να βεβαιώσω ότι είναι αληθινά. Τα περασμένα δέκα πέντε χρόνια δίδαξα σε δώδεκα περίπου γυμνάσια της πόλεως της Νέας Υόρκης, και σαν αναπληρωματική και σαν τακτική καθηγήτρια. Και πραγματικά, η κατάστασις σχεδόν δεν μπορεί να περιγραφή. Πρέπει να την δήτε για να την καταλάβετε πλήρως.
Εμπόδια στη Διδασκαλία
Υπάρχει μεγάλη κατάρρευσις της πειθαρχίας στις αίθουσες διδασκαλίας. Δεν μιλώ απλώς για τις μπάλλες από συμπιεσμένο χαρτί, τεμάχια κιμωλίας και διάφορα άλλα πράγματα που εκτοξεύονται πίσω από την πλάτη του καθηγητού. Υπάρχει απροκάλυπτος στασιασμός απέναντι της εξουσίας. Τα παιδιά συνήθως κάνουν ό,τι τους αρέσει, και οι καθηγητές συνήθως δεν μπορούν να επιβάλουν την τάξι. Οι φωνές και η φασαρία σε μερικές αίθουσες διδασκαλίας είναι τρομερές.
Σε μια τάξι που γνωρίζω, ο καθηγητής στην απελπισία του επινόησε ένα τέχνασμα για να επισύρη την προσοχή. Συνέβη σ’ ένα γυμνάσιο θηλέων, όπου τα κορίτσια κάθονταν γύρω κι έφτιαχναν τα νύχια τους, χτένιζαν η μια τα μαλλιά της άλλης ή αντήλλασσαν φωτογραφίες των φίλων τους. Ο καθηγητής κατέφυγε στο εξής: έγραψε στον πίνακα τις μεγαλύτερες λέξεις που μπορούσε να σκεφθή και υπέσχετο ότι θα έβαζε προβιβάσιμο βαθμό σ’ όποιο κορίτσι μπορούσε αργότερα να τις προφέρη σωστά. Αυτό έγινε η καθημερινή συνήθεια της τάξεως.
Επειδή οι περισσότεροι μαθητές έχουν λίγο ή και καθόλου ενδιαφέρον για το θέμα, οι απουσίες είναι συνηθισμένες. Συχνά το ένα τρίτο των μαθητών ή και περισσότεροι απουσιάζουν αδικαιολόγητα. Πολλοί μαθητές εμφανίζονται μόνο μια ή δυο μέρες το εξάμηνο. Εν τούτοις, παραμένουν στους καταλόγους, ώστε τα σχολεία να λαμβάνουν τα χρήματα της φορολογίας που χορηγούνται βάσει του αριθμού των εγγεγραμμένων μαθητών.
Σαν αποτέλεσμα της συνηθισμένης τακτικής των προχωρημένων σπουδαστών που αδιαφορούν για ακαδημαϊκά επιτεύγματα, πολλοί τελειόφοιτοι μόλις ξέρουν να διαβάζουν ή να γράφουν. Κυριολεκτικά, χιλιάδες σπουδαστές προχωρούν από τάξι σε τάξι μέχρι την αποφοίτησι ουσιαστικά αγράμματοι. Το να προσπαθήση κανείς να διδάξη τέτοιους μαθητάς και συγχρόνως να βοηθήση τους άλλους, είναι ουσιαστικά αδύνατον.
Το φυσικό περιβάλλον, επίσης, είναι ένα άλλο σπουδαίο εμπόδιο στη διδασκαλία. Τα σχολικά κτίρια βρίσκονται συχνά σε τρομερά παραμελημένη και σαραβαλιασμένη κατάστασι, πράγμα που δεν συμβάλλει καθόλου στην διδασκαλία ή στη μάθησι.
Εν τούτοις, αυτές είναι μόνο μερικές από τις συνθήκες που συμβάλλουν σχεδόν στην κατάρρευσι πολλών σχολείων των μεγαλουπόλεων.
Έγκλημα και Βία
Συμμορίες νεαρών περιφέρονται στους διαδρόμους, πράγμα που αναγκάζει τους καθηγητάς να διδάσκουν με τις πόρτες κλειδωμένες. Οι σπουδαστές κρατούν πιστόλια και μαχαίρια. Ο βανδαλισμός στη σχολική περιουσία, οι ληστείες με την απειλή μαχαιριού, το κάπνισμα και το «κυνήγι» ναρκωτικών στα λουτρά και τα κλιμακοστάσια—όλ’ αυτά και περισσότερα ακόμη έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος της μαθητικής δραστηριότητος στα σχολεία των μεγαλουπόλεων.
Μπορεί να φαίνεται απίστευτο, κι όμως πολλοί νεαροί μεταφέρονται κατ’ ευθείαν από τις φυλακές ή τα αναμορφωτήρια στις αίθουσες διδασκαλίας, περιλαμβανομένης και της δικής μου. Πάνω από 20.000 παιδιά της πόλεως της Νέας Υόρκης, ηλικίας δεκαπέντε ετών και μικρότερα συλλαμβάνονται κάθε χρόνο. Αλλά οι καθηγητές τελειοφοίτων όπως εγώ διδάσκουν μεγαλύτερους μαθητάς που είναι συχνά πιο κατατοπισμένοι στο έγκλημα.
Το 1973 σχεδόν 10.000 εγκλήματα που κατηγγέλθησαν διεπράχθησαν στα σχολεία ή σε βάρος σχολικής περιουσίας της πόλεως. Πολλά άλλα, ακόμη και σοβαρά εγκλήματα, δεν καταγγέλλονται. Περίπου 900 καθηγητές υπέστησαν επίθεσι το 1973 και οι μισές επιθέσεις έγιναν ακριβώς μέσα στις αίθουσες! Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες ένας νεαρός που είχε βιάσει ένα κορίτσι σ’ ένα άλλο σχολείο, μετεφέρθη στο δικό μας, και ο σύλλογος των καθηγητών ούτε καν προειδοποιήθηκε σχετικά μ’ αυτόν τον μαθητή. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που έχουν γραφή βιβλία αυτοάμυνας για τους καθηγητές της πόλεως της Νέας Υόρκης!
Στην προσπάθεια να θέσουν υπό έλεγχο την κατάστασι, περίπου 950 άνδρες της ασφαλείας, κατά μέσον όρο δέκα για κάθε σχολείο, περιπολούν στα γυμνάσια της πόλεως, εκτός από τους βοηθούς των καθηγητών και τους πολλούς τακτικούς αξιωματικούς της αστυνομίας. Αλλά οι βιασμοί, οι επιθέσεις και τα άλλα εγκλήματα αυξάνουν ακόμη. Έτσι αναφέρεται ότι ζήτησαν ένα επιπρόσθετο ποσόν $8,4 εκατομμυρίων για χιλίους και πλέον ακόμη φρουρούς για τα δημοτικά σχολεία και τα γυμνάσια!
Μια άλλη πληγή είναι ο εμπρησμός. Οι πυρκαϊές είναι συνηθισμένες σε πολλά σχολεία και αρχίζουν συνήθως από τους διαδρόμους. Εν τούτοις, σ’ ένα γυμνάσιο όπου δίδαξα, το κάψιμο των σχολικών βιβλίων στα σκαλοπάτια του σχολείου ήταν σχεδόν καθημερινό γεγονός.
Το Ηθικό Κλίμα
Μερικοί μπορεί να θεωρούν το ντύσιμο (ή μάλλον την κατάστασι γυμνότητος) και τα ήθη των σπουδαστών «φυσικά» πράγματα, αλλά εγώ τα θεωρώ σαν ένα παράγοντα που συμβάλλει σχεδόν στην κατάρρευσι πολλών σχολείων. Το περασμένο έτος είχαμε μάλιστα κι έναν εντελώς γυμνό μαθητή που έκανε «στρήκιν,» δηλαδή έτρεχε γύρω από το γυμνάσιο στο οποίο τώρα διδάσκω. Επίσης, τα χάδια και οι τολμηρές θωπείες εξακολουθούν στους διαδρόμους σε πλήρη θέα όλων. Άσχετα μ’ αυτά που μπορεί να πουν μερικοί, τα αχαλίνωτα σεξουαλικά πάθη πλήττουν τα σχολεία μας.
Για μένα αυτό είναι ολοφάνερο από τις ανύπανδρες έγκυες μαθήτριες που δεν ενδιαφέρονται πια για τις σχολικές σπουδές. Είναι επίσης, ολοφάνερο από τα ταραγμένα και ανήσυχα κορίτσια που διερωτώνται αν πρέπει να κάνουν έκτρωσι ή όχι, και από τα στενοχωρημένα κορίτσια που ήδη έκαμαν. Υπάρχει, επίσης, η λιγώτερο εξαπλωμένη επιδημία των αφροδισίων νοσημάτων που, σύμφωνα μ’ έναν υπεύθυνον σε θέματα υγείας, απειλεί να προσβάλη το 50 τοις εκατό των εφήβων στις Ηνωμένες Πολιτείες με γονόρροια τα επόμενα πέντε μόνο χρόνια.
Αν μπορούσα να φαντασθώ πριν από δέκα πέντε χρόνια τι σημαίνει να διδάσκη κανείς εφήβους μέσα στην πόλι ποτέ δεν θα επιδίωκα μια τέτοια σταδιοδρομία. Εκείνο τον καιρό, όμως, η διδασκαλία φαινόταν μια λογική εκλογή για μια μητέρα που είχε να συντηρήση ένα παιδί. Εφοδιασμένη με τα απαραίτητα διπλώματα, πήρα άδεια διδασκαλίας και δέχθηκα μια θέσι στο Μπρούκλυν.
Πώς Αισθάνονται οι Καθηγηταί
Με πεποίθησι και αισιοδοξία άρχισα να διδάσκω ανώτερα Αγγλικά το φθινόπωρο του 1959. Αλλά, προς έκπληξίν μου, οι πιο πεπειραμένοι, συνάδελφοι μου δεν συμμερίζονταν την άποψί μου και μιλούσαν συχνά για τις «παληές καλές μέρες.» Σύντομα άρχισα ν’ αντιλαμβάνομαι την αιτία.
Ήμουν προετοιμασμένη για την έλλειψι σεβασμού για την εξουσία, καθώς επίσης και για τις φάρσες, όπως είναι η τοποθέτησις τσίχλας ή πινεζών στην καρέκλα του καθηγητού. Αλλ’ εκείνο που πραγματικά με συνεκλόνισε ήταν δυο αγόρια, μπροστά σε όλη την τάξι, έκλεψαν το πορτοφόλι μου από το γραφείο μου. Έξω στον διάδρομο πήραν το περιεχόμενο του κι έπειτα το άφησαν πίσω στο καλοριφέρ. Και όμως εγώ θεωρήθηκα ένοχη επειδή δεν ανέφερα το γεγονός. Βλέπετε, μερικοί διευθυντές προσπαθούν να καλύψουν τέτοια εγκλήματα, όπως παραδέχθηκε και ο Άλμπερτ Σάνκερ, Πρόεδρος της Ηνωμένης Ομοσπονδίας των Καθηγητών.
Την ίδια εποχή περίπου ένας μαθητής στην τάξι μου άρπαξε έναν άλλον από τον λαιμό. Επειδή δεν μπορούσα να ξεσφίξω τη λαβή, κάλεσα βοήθεια, αλλά μάταια. Έτσι, εκλιπάρησα να τρέξη κάποιος να καλέση βοήθεια, αλλά κανείς δεν κουνήθηκε. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι είχα να κάμω με άτομα που είχαν ανατραφή με αγωγή που περιελάμβανε πολύ διαφορετικές αξίες και κανόνες διαγωγής απ’ αυτούς που είχα μάθει. Και άρχισα να καταλαβαίνω γιατί οι συνάδελφοι μου ήσαν τόσο αποθαρρυμένοι.
Αυτή ήταν η εμπειρία των πρώτων μου εβδομάδων διδασκαλίας. Αλλά επειδή είχα ανάγκη από δουλειά, δεν εγκατέλειψα τη διδασκαλία και είχα την ελπίδα ότι η κατάστασις θα βελτιωθή. Εν τούτοις, οι σχολικές συνθήκες που επιδεινώνονται απλώς απεθάρρυναν περισσότερο τους καθηγητές κι αυτό, επίσης, υπήρξε οπωσδήποτε ένας από τους κυριωτέρους παράγοντας που συμβάλλουν στην πλησιάζουσα κατάρρευσι πολλών αστικών σχολείων.
Η Κατάστασις των Καθηγητών
Γνωρίζω ότι οι καθηγητές έχουν κατακριθή αυστηρά προσφάτως, ιδιαίτερα επειδή απεργούν για μεγαλύτερο μισθό. Χαρακτηριστικό ήταν το σχόλιο της Κάθλην Κόνλον, πράκτορος διώξεως ναρκωτικών της Νέας Υόρκης, που εργάσθηκε σε αστικά σχολεία: «Είναι εκεί μόνο για τα χρήματα.»
Μολονότι αυτό βέβαια δεν αληθεύει για όλους τους καθηγητές, αληθεύει για πολλούς. Αλλά καταλαβαίνετε γιατί; Ομολογουμένως, δεν συνέβαινε πάντοτε αυτό. Γιατί συμβαίνει τώρα;
Κατ’ αρχήν, ένας απίστευτος αριθμός καλών καθηγητών έχουν παραιτηθή· δεν μπορούσαν να υπομείνουν περισσότερο. «Θα φύγω από το σχολείο αντί να θυσιασθώ γι’ αυτό,» είναι η χαρακτηριστική απάντησις ενός καθηγητού. Τα νεύρα πολλών καθηγητών έχουν κλονισθή από τα όσα συμβαίνουν στην αίθουσα διδασκαλίας· γνωρίζω κάποιον που κυριολεκτικά μεταφέρθηκε από το σχολείο στον θάλαμο του ψυχιατρείου.
Οι απομένοντες καθηγητές, που καθημερινά αντιμετωπίζουν τέτοια προκλητική κατάστασι, πιστεύουν ότι πρέπει ν’ αμείβωνται καλύτερα. Η ίδια η αστυνομικός Κόνλον έδειξε τι αντιμετωπίζομε όταν είπε ότι σ’ ένα αστικό σχολείο οι μισοί μαθητές είχαν πάρει ηρωίνη. (Τάιμς Νέας Υόρκης, 22 Ιουνίου 1972) Αντιλαμβάνεσθε τι σημαίνουν τέτοιες συνθήκες;
Θ’ αναφέρω μόνο μια προσωπική πείρα: Μια μέρα, ενώ δίδασκα με τις πόρτες κλειδωμένες, μια συμμορία νεαρών στο διάδρομο μού παρουσίασε απειλητικά ένα μαχαίρι έξω από το παράθυρο. Τους αγνόησα και προσπάθησα να συνεχίσω τη διδασκαλία. Ένα κορίτσι, που ήταν γνωστό για την κακή συμπεριφορά του, και που σπανίως παρακολουθούσε το μάθημα, σηκώθηκε αργά και πολύ δραματικά από τη θέσι του και προχώρησε ν’ ανοίξη την πίσω πόρτα. Εκείνη τη στιγμή έτρεξα έξω από την μπροσθινή πόρτα στο γραφείο του διευθυντού δύο πόρτες πιο πέρα. Όταν μπήκα κι έκλεισα την πόρτα, ευτυχώς κλείδωσε, ακριβώς μπροστά από τη συμμορία που με κατεδίωκε.
Οι περισσότεροι από τους συναδέλφους μου παραδέχονται γελώντας ότι ζουν τις μέρες που έχουν αργία. Χωρίς τις θερινές διακοπές, λίγοι πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να επιζήσουν. Έτσι, εντελώς αποθαρρυμένοι, πολλοί καθηγητές υπομένουν απλώς για τον μισθό τους. Διαπιστώνουν ότι είναι πολύ δύσκολο σε πολλά σχολεία της πόλεως, να βοηθήσουν τους λίγους ευδίδακτους μαθητάς που αψηφούν τους κινδύνους και θέλουν να μορφωθούν. Σαν αποτέλεσμα, η διδασκαλία έχει καταντήσει ουσιαστικά εργασία φυλάξεως νηπίων—μια προσπάθεια να διατηρηθή σχετική τάξις στην αίθουσα ώσπου να σχολάσουν οι μαθητές.
«Τι τραγικό,» θα πήτε, «για τα παιδιά!» Πράγματι είναι τραγικό! Και πληγώνεται η καρδιά μου όταν βλέπω καθημερινά τα όμορφα νεανικά πρόσωπα—μερικά λυπημένα, μερικά βασανισμένα και άλλα γεμάτα από προσμονή κι ελπίδα. Συχνά ρωτώ με βαθειά αγωνία: «Τι κάνουν αυτά τα σχολεία στα παιδιά μας;» Γνωρίζω ότι κι άλλοι αισθάνονται όπως εγώ.
Διάβασα πρόσφατα για μερικούς καθηγητάς στο Σαν Φρανσίσκο οι οποίοι, λόγω της επιδεινώσεως του σχολικού συστήματος, συμβούλευσαν χωρίς περιστροφές μια μητέρα να πάρη την κόρη της από την τάξι. «Είναι πράγματι απελπιστικό,» είπε η μητέρα. «Οι καθηγητές έχουν ήδη παραιτηθή.» Δυστυχώς, αυτό αληθεύει πολύ συχνά. Εν τούτοις, όταν βλέπετε την κατάστασι σε πολλά σχολεία των μεγαλουπόλεων μας, μπορείτε να επιρρίψετε την ευθύνη στους καθηγητές;
«Αλλά,» μπορεί να ρωτήσετε, «ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτές τις συνθήκες που απειλούν πολλά σχολεία των μεγαλουπόλεων με κατάρρευσι;»
Παρατηρήστε την Κοινωνία
Τα φυλετικά προβλήματα φαίνεται ότι είναι μια κυρία αιτία. Σήμερα ακούμε τακτικά ότι κλείνουν σχολεία λόγω φυλετικών ταραχών, περιλαμβανομένων και σχολείων σε μικρότερες πόλεις. Αλλά είναι τα παιδιά υπεύθυνα; Αντιθέτως, υπεύθυνοι είναι οι ενήλικοι που υποδαυλίζουν τις φυλετικές προκαταλήψεις και τις συγκρούσεις που ακολουθούν. Και όλ’ αυτά εισχωρούν και στα σχολεία και διαλύουν πολλά απ’ αυτά!
Γνωρίζω ότι πολλοί γονείς θα πουν ότι δεν είναι προκατειλημμένοι, αλλ’ απλώς φοβούνται να στείλουν τα παιδιά τους σε ωρισμένα σχολεία λόγω των κινδύνων που υπάρχουν εκεί. Γι’ αυτό τον λόγο πολλοί γονείς, λευκοί και μαύροι, λέγουν ότι εναντιώνονται στη «μεταφορά» των παιδιών τους με λεωφορεία σε σχολεία σε άλλες γειτονιές για να επιτύχουν φυλετική ολοκλήρωσι. Και μπορώ να καταλάβω την ανησυχία τους. Συχνά δεν είναι καθόλου ασφαλές να στέλνη κανείς λευκά παιδιά σε γειτονιές μαύρων, ή μαύρα παιδιά σε σχολεία λευκών. Αλλά ποια είναι η αιτία του προβλήματος; Μήπως είναι τα σχολεία;
Όχι. Το πρόβλημα πηγάζει από την κοινωνία και τα σχολεία απλώς αντανακλούν τα προβλήματα που υπάρχουν ήδη εκεί. Μπορούμε να διαπιστώσωμε ότι πολλά άλλα σχολικά προβλήματα βρίσκονται, επίσης, στην κοινότητα και στην οικογένεια, μεταξύ των οποίων είναι η έλλειψις σεβασμού για την εξουσία, τα πενιχρά ακαδημαϊκά επιτεύγματα, ο βανδαλισμός, η τοξικομανία, το έγκλημα, η βία και η σεξουαλική ανηθικότης. Συνεπώς, δεν μπορεί κανείς να περιμένη ότι αυτά τα προβλήματα θα εξαφανισθούν ξαφνικά όταν τα παιδιά μπουν στο σχολείο. Οι δυνάμεις που οδηγούν τους νέους να παίρνουν ναρκωτικά, να σπάζουν παράθυρα, να βάζουν φωτιές, να επιτίθενται στους καθηγητές και ούτω καθεξής, δεν προέρχονται από τα σχολεία!
Τα Σχολεία Φέρουν Ευθύνη
Μη με παρεξηγήσετε. Δεν προσπαθώ να πω ότι τα σχολεία ή οι καθηγητές είναι αλάνθαστοι. Έχουν συμβάλει άμεσα στα προβλήματα. Αλλά πρέπει ν’ αναμένωμε κάτι τέτοιο, επειδή οι καθηγητές, οι διευθυντές και οι άλλοι υπεύθυνοι στα σχολεία είναι οι ίδιοι καρποί μιας κοινωνίας που είναι γεμάτη προκαταλήψεις, απρέπεια και ιδιοτέλεια.
Έτσι, όπως ανέφερα στην αρχή, μερικοί διευθυντές σχολείων αποσιωπούν ανέντιμα ή ακόμη και αποκρύπτουν τα προβλήματα, επειδή ενδιαφέρονται περισσότερο για τη δική τους «εικόνα» ή για τη διατήρησι της εργασίας τους, και όχι για την ευημερία των παιδιών. Και πολλοί καθηγητές εκδηλώνουν παρόμοια στάσι. Εν τούτοις, σ’ έναν αξιοσημείωτο βαθμό, είναι υπεύθυνο το ίδιο το σχολικό σύστημα.
Συχνά απαιτεί πάρα πολλά από τους καθηγητές και τους ζητεί μερικές φορές να διδάσκουν διπλάσιους και πλέον μαθητάς απ’ όσους μπορούν να διδαχθούν κατάλληλα. Έτσι, οι καθηγητές συμβιβάζονται παραμελώντας τη συστηματική εκπαίδευσι και τα παιδιά υποφέρουν.
Αποτυγχάνουν, επίσης, να προμηθεύσουν κατάλληλες σχολικές εγκαταστάσεις. Σύμφωνα με μια μελέτη, 200.000 μαθητές της πόλεως της Νέας Υόρκης υφίστανται τις κακές συνέπειες από τον υπερβολικό αριθμό που φοιτούν στα σχολεία· 40.000 έχουν πρόχειρες εγκαταστάσεις για αίθουσες διδασκαλίας. Αυτό με απελπίζει! Έχουν χρήματα για να πάνε στη σελήνη ή να φτιάχνουν όπλα για καταστροφή, αλλά δεν έχουν χρήματα για να εκπαιδεύουν τους νέους!
Επιπλέον το σχολικό πρόγραμμα συχνά σχεδιάζεται και μελετάται πολύ λίγο. Ένα πρόγραμμα που έχει επισύρει την προσοχή υπερβολικά είναι τα λεγόμενα «νέα μαθηματικά.» Στην αρχή οι ίδιοι οι καθηγητές δεν κατανοούσαν συχνά πώς να τα διδάξουν κατάλληλα. Και οι γονείς γενικά τα χάνουν όταν τυχαίνη να βοηθούν τα παιδιά τους στα μαθήματα τους. Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και στη διδασκαλία της τέχνης της αναγνώσεως. Οι διδάσκαλοι ενός και μόνο δημοτικού σχολείου μπορεί να χρησιμοποιούν διάφορες πειραματικές διδακτικές μεθόδους, κι έτσι, καθώς τα παιδιά προχωρούν από τη μια τάξι στην άλλη, παθαίνουν πλήρη σύγχυσι. Πολλά παιδιά μόλις μαθαίνουν να διαβάζουν.
Μπορούμε να καταλάβωμε γιατί ο Ντέκερ Φ. Γουώκερ, Έκτακτος Καθηγητής Αγωγής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, ανέφερε με λύπη: «Όπως είναι τώρα τα πράγματα, το εκπαιδευτικό σύστημα χτυπά τον αέρα. Και η κατεύθυνσις του επικρατούντος ανέμου αλλάζει συνεχώς. Τα σχολεία σώζονται από το πλήρες χάος μόνο με την αδράνεια τους.»
Εν τούτοις, νομίζω ότι υπάρχει μια ακόμη πιο βασική αιτία για τις φοβερές συνθήκες που επικρατούν στα σχολεία των μεγαλουπόλεων.
Η Επίδρασις του Παραδείγματος
Είμαι πεπεισμένη ότι η κακή συμπεριφορά των ενηλίκων είναι ιδιαίτερα υπεύθυνη για την κακή συμπεριφορά των νεαρών. Όταν οι καθηγήτριες έρχωνται στο σχολείο χωρίς στηθόδεσμο με μπλούζες ‘σηθρού,’ όπως έχω δει προσωπικά, ασφαλώς δεν ενθαρρύνουν τις μαθήτριες να ντύνωνται σεμνά. Όταν ήταν στην μόδα οι μίνι φούστες, μερικές καθηγήτριες φορούσαν τις πιο κοντές. Αυτά τα παραδείγματα, βέβαια, συμβάλλουν στα ηθικά προβλήματα των σχολείων μας!
Επίσης, η ταινία «Κάνοντας Έρωτα,» που δείχνει διάφορους τρόπους σεξουαλικών σχέσεων (μεταξύ ομοφυλοφίλων) διά του στόματος συστήθηκε και προβλήθηκε στα σχολεία από ενηλίκους. Όταν έγιναν παράπονα, άρχισε μια έρευνα. Αλλά σταμάτησε γρήγορα, διότι όπως είπε ο εισαγγελεύς Μάριο Μερόλα, «μπορείτε να προβάλετε νομίμως σ’ ένα σχολείο» ταινίες για τις οποίες «θα φυλακισθήτε αν τις προβάλετε σε νεαρούς σ’ ένα δημόσιο κινηματογράφο.» Όταν οι ενήλικοι διαπράττουν χονδροειδή ανηθικότητα, και μάλιστα προάγουν με χυδαίο τρόπο αυτή την ανηθικότητα, πρέπει να εκπλησσώμεθα που τα παιδιά κάνουν το ίδιο;
Αλλά το ανήθικο παράδειγμα των ενηλίκων προχωρεί πιο πέρα από τα σεξουαλικά ζητήματα. Έτσι, στις 31 του περασμένου μόλις Οκτωβρίου η πρώτη σελίδα των Τάιμς της Νέας Υόρκης είχε τον τολμηρό τίτλο «ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΝΟΣ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΑΠΟΚΡΥΨΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.» Το άρθρο τόνιζε την «επανειλημμένη κλοπή χρημάτων» και την «ευρείας κλίμακος διαφθορά.» Είναι παράξενο, λοιπόν, που τα παιδιά διαπράττουν βανδαλισμό στα σχολεία με πιο φανερό τρόπο;
Δεν είναι μόνο ωρισμένοι αξιωματούχοι των σχολείων που έχουν δώσει ανήθικο παράδειγμα και πολλοί ανώτεροι άνδρες στην κυβέρνησι κάνουν το ίδιο. Νομίζω ότι η αρθρογράφος Χάρριετ Βαν Χορν το εξέφρασε πολύ καλά αυτό σ’ ένα άρθρο της στην εφημερίδα Ποστ της Νέας Υόρκης. «Δεν καταλαβαίνω,» έγραψε, «Πώς οι καθηγητές μπορούν ν’ αναλάβουν να διδάξουν ηθική σ’ αυτή την κυνική εποχή. . . . ‘Κοιτάξτε την Ουάσιγκτον!’ φωνάζουν οι πιο λίγες φωνές. Γνωρίζουν . . . ότι η πιο βρώμικη απάτη της ιστορίας έγινε υπό τη σκέπη αυτού του μεγάλου λευκού οίκου.»—17 Ιουνίου 1974.
Το γεγονός είναι ότι η διδασκαλία καταλλήλων ηθικών αξιών στο σχολείο θεωρείται διδασκαλία πέραν εκείνου που έχομε το δικαίωμα να διδάξωμε. Οι καθηγητές δεν ενδιαφέρονται πια να προσπαθήσουν να οικοδομήσουν ηθικούς χαρακτήρες, όπως ενδιαφέρονταν κάποτε.
Έτσι, μπορείτε να καταλάβετε γιατί οι συνθήκες είναι κακές στα σχολεία των μεγαλουπόλεων και γιατί πολλά απ’ αυτά τα σχολεία βρίσκονται στο χείλος της καταρρεύσεως;
Τι Μπορεί να Γίνη
Οι εκπαιδευτικοί προσπαθούν απελπισμένα να εισαγάγουν προγράμματα για να διορθώσουν τα προβλήματα, αλλά δεν συμφωνούν ως προς το τι πρέπει να γίνη. Οι περισσότεροι καθηγητές προσπαθούν απλώς να υπομείνουν μέσα σε μια κατάστασι που παρακμάζει.
Γνωρίζω ότι πολλοί γονείς πιστεύουν ότι, αφού οι καθηγητές πληρώνονται για να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους, θα έπρεπε να είναι σε θέσι να το κάμουν. Εν τούτοις, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η ποιότης της εκπαιδεύσεως του παιδιού εξαρτάται περισσότερο από τους γονείς του παρά από τους καθηγητές ή το σχολείο. Η πείρα έχει αποδείξει ότι αυτό είναι αληθινό.
Έχω παρατηρήσει ότι όταν οι γονείς ενσταλάζουν στο παιδί την επιθυμία για μάθησι και την ικανότητα να κάθεται ήσυχα και να προσέχη, το παιδί αυτό μαθαίνει πολύ καλύτερα από το παιδί που δεν έχει καθοδηγηθή ούτε υποκινηθή να έχη αυτές τις αρχές. «Οι οικογένειες είναι υπεύθυνες γι’ αυτό,» είπε ένας καθηγητής του Χάρβαρντ, όταν εξηγούσε τα άφθονα συμπεράσματα μιας εκπαιδευτικής ερεύνης. Ποτέ αυτό δεν ήταν τόσο αληθινό όσο είναι σήμερα, που πολλά σχολεία των μεγαλουπόλεων καταρρέουν.
Έτσι, αν οι γονείς θέλουν να γίνουν τα παιδιά τους καλοί μαθητές, είναι ανάγκη να ενδιαφερθούν πραγματικά για την εκπαίδευσί τους. Αυτό περιλαμβάνει περισσότερα από το να διαπιστώνουν απλώς ότι τα παιδιά τους φθάνουν στο σχολείο και επιστρέφουν από το σχολείο ασφαλώς. Πρέπει, επίσης, να ενδιαφερθούν αληθινά για την πρόοδο τους στο σχολείο. Έχω προσέξει ότι τα παιδιά, των οποίων οι γονείς αποτυγχάνουν ν’ ανταποκριθούν όταν ο καθηγητής ζητή να μιλήση μαζί τους, είναι σχεδόν κατά κανόνα οι πιο ανεπίδεκτοι μαθήσεως και οι πιο κακοί μαθητές στην τάξι.
Γονείς, μπορείτε να βοηθήσετε τα παιδιά σας με πολλούς τρόπους. Κατ’ αρχήν, με το ν’ αρχίσετε να διαβάζετε στα παιδιά σας όταν είναι νήπια. Κατόπιν, όταν τα παιδιά μεγαλώσουν λίγο, αφήστε τα να προφέρουν τις λέξεις μαζί σας. Η ικανότητα αναγνώσεως είναι ουσιώδης για τη μάθησι και πολλά παιδιά τεσσάρων και πέντε ετών έχουν μάθει να διαβάζουν μ’ αυτό τον τρόπο.
Καθώς τα παιδιά σας μεγαλώνουν, δημιουργήστε στο σπίτι κλίμα που να καλλιεργή σεβασμό για τη γνώσι και να δίνη μεγάλη αξία στη μάθησι. Όταν τα παιδιά βοηθούνται να χρησιμοποιούν και να εκτιμούν τέτοιες εκδόσεις όπως είναι οι εγκυκλοπαίδειες, τα λεξικά, και ιδιαιτέρως η Αγία Γραφή και τα Γραφικά βοηθήματα μελέτης, γίνονται συνήθως καλοί μαθητές.
Γνωρίζω ότι αυτό είναι δύσκολο. Η διδασκαλία δεν είναι εύκολη, αλλ’ αν πραγματικά αγαπάτε τα παιδιά σας, θα κάμετε ό,τι μπορείτε για να τα βοηθήσετε να μάθουν. Έχοντας υπ’ όψιν τις συνθήκες που υπάρχουν στα σχολεία σήμερα, γνωρίζομε ότι αυτό είναι πιο σπουδαίο όσο ποτέ άλλοτε.—Από Συνεργάτη.