Μάθετε να Ζήτε με τις Δυνάμεις Σας
ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΤΕ να σηκώσετε έναν ογκόλιθο βάρους δέκα τόννων μόνο με τα χέρια σας; Ή, μήπως θα επιχειρούσατε ν’ αποστηθίσετε μια τριαντάτομη εγκυκλοπαίδεια; Ακόμη και να προσπαθούσατε, ασφαλώς, δεν θα ήταν καθόλου πρακτικό. Παραδεχόμεθα με προθυμία ότι έχομε σωματικούς και διανοητικούς περιορισμούς—τουλάχιστον όταν πρόκειται για τέτοια γιγαντιαία έργα.
Δεν είναι, όμως, πάντοτε εύκολο ν’ αναγνωρίζωμε ότι έχομε περιορισμούς σε άλλα ζητήματα στην καθημερινή ζωή. Πράγματι, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πολλοί άνθρωποι είναι να μάθουν ν’ αναγνωρίζουν τους δικούς των περιορισμούς. Εν τούτοις, ένα άτομο αν δεν το κάνη αυτό, δεν μπορεί να δοκιμάση αληθινή ικανοποίησι κι ευτυχία.
Παραδείγματος χάριν, είναι ανάγκη ν’ αναγνωρίσωμε ότι η ανάγκη που αισθανόμεθα για ανάπαυσι και ύπνο μπορεί να διαφέρη σημαντικά από την ανάγκη που έχουν άλλοι γι’ αυτά. Μερικοί ενήλικες χρειάζονται μόνον έξη ώρες ύπνο τη νύχτα, ή και λιγώτερο, ενώ άλλοι χρειάζονται εννέα ώρες ή περισσότερο. Αλλά, όποιες ανάγκες κι αν έχωμε προσωπικά, είναι ασφαλώς συνετό να έχωμε αρκετή ανάπαυσι και ύπνο. Αλλιώς, μπορεί να χάσωμε μέρος της ζωτικότητός μας ή να γίνωμε νευρικοί και να νομίζωμε ότι ακόμη και η φυσική δραστηριότης είναι δύσκολη και δυσάρεστη.
Ομοίως, δεν αισθάνεται κάποιος σε πάρα πολύ καλή κατάστασι όταν τρώγη όλα τα πράγματα που απολαμβάνουν οι άλλοι. Η ποσότης της τροφής που χρειάζεται κάποιος διαφέρει, επίσης, από άτομο σε άτομο. Έτσι, μ’ αυτόν και με άλλους τρόπους, ενεργούμε με σύνεσι αν μάθωμε τις ανάγκες μας και προσέξωμε τον εαυτό μας, αντί να κάνωμε μερικά πράγματα απλώς επειδή τα κάνουν οι άλλοι. Μόνον τότε είναι πιο πιθανόν ότι θ’ απολαύσωμε τη ζωή.
Σχετικά με τις προσωπικές ικανότητες, υπάρχει μεγάλη ευκαιρία για ανάπτυξι, και όλοι μπορούμε να μάθωμε από τους άλλους. Αλλά εξακολουθεί ν’ αληθεύη το γεγονός ότι δεν θα διαπρέψη κάποιος σε όλες του τις προσπάθειες. Πώς σας επηρεάζει αυτό το πραγματικό γεγονός της ζωής; Παραδείγματος χάριν, κάποιος γνωστός σας μπορεί να έγινε μουσικός κι εσείς να μην είσθε. Είναι μεγάλη ευχαρίστησις να τον ακούη κανείς να παίζη, δεν είναι έτσι; Αλλά υπάρχει καμμιά αιτία ν’ αποθαρρύνεσθε αν δεν μπορήτε να συναγωνισθήτε την επιδεξιότητα των φίλων σας στη μουσική; Ακόμα και κάτω από την επίδρασι του αγίου πνεύματος του Θεού, δεν μπορούσαν όλα τα άτομα στη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος να κάνουν τα ίδια πράγματα.—1 Κορ. 12:27-31.
Στην πραγματικότητα, το γεγονός ότι δεν διαπρέπουν όλα τα άτομα στα ίδια πράγματα παρέχει τη βάσι για να δείχνωμε μεγάλη εκτίμησι στους συνανθρώπους μας. Μπορούμε ν’ απολαύσωμε και να δείξωμε ευγνωμοσύνη για την εργασία ενός επιτήδειου ξυλουργού ή ενός λιθοκτίστου, μιας καλής ράπτριας, ή μιας μαγείρισσας, ή ενός τελειοποιημένου μουσικού, ακόμα κι αν δεν μπορούμε να κάνωμε τα ίδια πράγματα που ένα απ’ αυτά τα άτομα μπορεί να επιτελέση. Πόσο πλούσια και ικανοποιητική είναι η ζωή όταν εκτιμούμε κατάλληλα τις ωραίες ιδιότητες και τις ικανότητες των άλλων ανθρώπων!
Αντιθέτως αν διαρκώς προσπαθούμε να υπερβούμε τις ικανότητές μας, μπορεί να καταστρέψωμε την υγεία μας κι έτσι να θέσωμε ακόμα πιο πολλούς περιορισμούς στον εαυτό μας. Αυτό μπορεί να φανή απ’ ό,τι συμβαίνει στα πολύ φιλόδοξα άτομα. Ένας άνθρωπος που είναι αποφασισμένος να γίνη πλούσιος μπορεί να εργάζεται ουσιαστικά σαν σκλάβος, για ν’ ανακαλύψη μόνο ότι έχει καταστρέψει την υγεία του ενεργώντας έτσι. Ίσως τώρα να έχη τα μέσα ν’ αγοράση καλή τροφή με αφθονία. Εν τούτοις, όπως λέγει η Αγία Γραφή: «Ο Θεός δεν έδωκεν εις αυτόν εξουσίαν να τρώγη εξ αυτών . . . και τούτο ματαιότης, και είναι νόσος κακή.» (Εκκλησ. 6:1, 2) Τι πραγματική ικανοποίησι κι ευτυχία μπορεί να έχη ένα άτομο αν έχη φθάσει στο σημείο ν’ ασθενήση για πράγματα που είναι υλιστικά;
Ένα άτομο που είναι σαν αυτό που μόλις περιγράψαμε, έχει αγνοήσει κάτι πολύ σπουδαίο. Το ότι η ανθρώπινη ζωή πρέπει να έχη, επίσης, και μια πνευματική πλευρά. Για ν’ απολαμβάνουν αληθινή ευτυχία, ευχαρίστησι και ικανοποίησι, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν μια κατάλληλη σχέσι με τον Θεό. Έχει λεχθή το εξής: «Το γεγονός ότι ο άνθρωπος, παντού και πάντοτε, από την αρχή της υπάρξεως του μέχρι τον παρόντα καιρό, αισθάνεται την ώθησι να επικαλήται κάτι που πιστεύει ότι είναι ανώτερο και ισχυρότερο από τον ίδιο, δείχνει ότι η θρησκεία είναι έμφυτη και πρέπει ν’ αναγνωρισθή επιστημονικά. . . . πρέπει να σταθούμε με δέος, κατάπληξι και ευλάβεια μπροστά στην παγκοσμιότητα της ερεύνης του ανθρώπου για ένα ανώτερο ον και της πίστεώς του σ’ αυτό.» [Ο Άνθρωπος Δεν Στέκει Μόνος, του Α. Γκρήσσυ Μόρρισον] Ένα ζωτικό σημείο του να μάθωμε να ζούμε με τις δικές μας δυνάμεις, επομένως, πρέπει να συνιστάται από απόκτησι κι εφαρμογή της γνώσεως του Θεού στη ζωή μας. Ο Ιησούς Χριστός είπε πράγματι: «Μακάριοι οι έχοντες συναίσθησιν των πνευματικών των αναγκών.»—Ματθ. 5:3, ΜΝΚ.
Το άτομο που έχει μάθει πράγματι να ζη με τις δικές του δυνάμεις αναγνωρίζει ότι, όπως ακριβώς χρειάζεται τροφή και ύπνο, έχει, επίσης, πνευματικές ανάγκες. Σαν αποτέλεσμα αυτού, δεν αφήνει τις υλιστικές επιδιώξεις να καταπνίξουν τα πνευματικά ενδιαφέροντα. Αυτό το άτομο συμφωνεί με τα λόγια του Ιησού Χριστού ότι «εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.» (Λουκ. 12:15) Και το άτομο που κλίνει προς τα πνευματικά πράγματα μπορεί να επιβεβαιώση την αληθινότητα και τη σοφία της δηλώσεως του αποστόλου Παύλου: «Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετά αυτάρκειας. Διότι δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμον· φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρωμέν τι. Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.»—1 Τιμ. 6:6-8.
Θα μπορούσατε να βρήτε ευχαρίστησι στην επιδίωξι αυτής της πορείας; Είναι αλήθεια ότι τα άτομα διαφέρουν ως προς τις προσωπικές ανάγκες, και ο Ιεχωβά Θεός το γνωρίζει αυτό. Αναγνωρίζει ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ αυτών που τον υπηρετούν. Ο Θεός δεν αναμένει να είναι όλοι όμοιοι ή να επιτελούν τα ίδια πράγματα στην υπηρεσία του. Ο απόστολος Παύλος ‘εκοπίασε περισσότερον πάντων των αποστόλων.’ (1 Κορ. 15:9, 10) Προφανώς είχε καλή διανοητική ικανότητα, επαρκές σωματικό σφρίγος και ήταν απηλλαγμένος από οικογενειακά προβλήματα. Οι άλλοι δεν μπορούσαν να κάνουν τόσο πολλά, ίσως λόγω διαφόρων υποχρεώσεων, περιορισμών υγείας και τα λοιπά. Τι απαιτεί ο Θεός από τον καθένα μας; Να τον αγαπούμε πραγματικά σαν άτομα και να κάνωμε πιστά το θέλημα του Θεού με όλη μας την καρδιά.—Εφεσ. 6:5, 6· Λουκ. 10:26-28.
Έτσι, μπορούμε να υπηρετούμε τον Θεό και να γινώμεθα δεκτοί απ’ αυτόν παρά τους περιορισμούς μας. Αλλ’ αυτό δεν αποκλείει την ανάγκη να καταβάλλωμε ασυνήθιστη προσπάθεια μερικές φορές για να επιτύχωμε και να διατηρήσωμε μια ικανοποιητική σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό. Έτσι, ένας άνδρας ηλικίας εξήντα ετών, που επιθυμούσε να βαπτισθή για να συμβολίση την αφιέρωσί του στον Θεό, βυθίσθηκε στο νερό, γι’ αυτό τον σκοπό, ενώ καθόταν σε μια αναπηρική καρέκλα. Ένας άλλος μάρτυς του Ιεχωβά αντιμετώπισε αμέτρητες δοκιμασίες στην διάρκεια των πολλών ετών της ασθενείας του πριν από τον θάνατό του από καρκίνο το 1974. Εν τούτοις, ενώ ήταν κατά μέρος ανάπηρος, βοήθησε στην κατασκευή μιας Αιθούσης Βασιλείας, ενός οίκου λατρείας. Αργότερα, όταν περιορίσθηκε στο σπίτι λόγω της καταστάσεώς του, ελάμβανε μέρος στην Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας στην εκκλησία με το να μαγνητοφωνή τις Γραφικές ομιλίες του, οι οποίες παίζονταν έπειτα στις συναθροίσεις. Αυτός ο ασθενής Χριστιανός εύρισκε, επίσης, τρόπους να κηρύττη τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού σε άλλους και το πνεύμα του ήταν τέτοιο ώστε οι επισκέπται συχνά έλεγαν ότι εκείνος τους εποικοδόμησε περισσότερο απ’ όσο ήλπιζαν εκείνοι να τον εποικοδομήσουν.
Το να μάθωμε να ζούμε με τις δικές μας δυνάμεις, λοιπόν, περιλαμβάνει σπουδαίους παράγοντες. Περιλαμβάνει αναγνώρισι των περιορισμών μας, καθώς επίσης και το να φροντίζωμε τον εαυτόν μας. Ιδιαίτερα ζωτικό είναι ν’ αναγνωρίζωμε τις πνευματικές μας ανάγκες και μάλιστα να καταβάλλωμε ασυνήθεις προσπάθειες που θα μας βοηθήσουν ν’ απολαμβάνωμε μια κατάλληλη σχέσι με τον Δημιουργό. Ασφαλώς, αυτή η πορεία θα φέρη ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη ευχαρίστησι, ικανοποίησι και ευτυχία που υπάρχει.