Η Ζωή του Ταυρομάχου—Πόσο Ικανοποιεί;
Η ιστορία ενός ανθρώπου που πραγματοποίησε το όνειρό του να γίνη ταυρομάχος, και πώς ήταν η ζωή του.
ΕΠΙ είκοσι περίπου χρόνια ωνειρευόμουν να γίνω ένας αναγνωρισμένος ταυρομάχος και τελικά αυτή η στιγμή έφθασε. Ήταν στις 2 Απριλίου 1967, στο Αλκαλά δε Χενάρες της Μαδρίτης.
Όταν βγήκα από το ξενοδοχείο, υπήρχε ένα μεγάλο πλήθος από φίλους και οπαδούς που ήθελαν να είναι μαζί μου αυτή τη σπουδαία ημέρα. Εκείνο το απόγευμα, στην τελετή που ονομάζεται αλτερνατίβα, επρόκειτο να μου δοθή ο τίτλος του ματαδόρ δε τόρος (ταυρομάχου), ο υψηλότερος επαγγελματικός βαθμός στην ταυρομαχία.
Εκείνοι που με παρουσίασαν ήσαν ο παλαίμαχος ταυρομάχος Κούρο Ρομέρο, ο νονός της τελετής, και ως επίσημος μάρτυς ο φημισμένος ματαδόρ Εν Κορδομπές, Μανουέλ Μπενίτεθ. Ύστερα από λίγα ενθαρρυντικά λόγια που με καλωσόριζαν σ’ αυτή την εξαιρετική ομάδα επαγγελματιών, παρέλαβα αυτά που ονομάζονται κοινώς λος τράστος δε ματάρ, τα εργαλεία του επαγγέλματος. Αυτά ήσαν το ξίφος και η μουλέτα, δηλαδή μια μικρή κάπα που χρησιμοποιείται για να παραπλανά τον ταύρο.
Έπειτα οι βετεράνοι ματαδόρ με φίλησαν. Και τελικά, ήλθα αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο με τον ταύρο. Πέρασα την εξέτασι με επιτυχία. Τώρα, μπροστά μου βρισκόταν μια σταδιοδρομία που υποσχόταν πολλά. Επιτέλους, είχα κατορθώσει αυτό που προ πολλού επιθυμούσα.
Όταν ήμουν παιδί, η ταυρομαχία ήταν το μοναδικό ενδιαφέρον μου. Συνήθιζα να κάθωμαι στην πόρτα του τοπικού κουρείου μόνο για ν’ ακούω τους άνδρες να μιλούν για τις ταυρομαχίες. Εκείνη την εποχή μιλούσαν ακόμη για τον θάνατο ενός από τους πιο φημισμένους ταυρομάχους όλων των εποχών, του Μανολέτε (Μανουέλ Ροδρίγκεθ), που σκοτώθηκε από ένα ταύρο το 1947.
Είχα εξασκηθή στην ταυρομαχία για λίγον καιρό, αλλά χωρίς αληθινό ζώο. Τελικά ήλθε ευκαιρία. Ήταν Δεκέμβριος του 1958 και ήμουν μόνον δεκαπέντε ετών.
Μερικοί μεγαλύτεροι φίλοι σχεδίαζαν να πάνε τη νύχτα σ’ ένα ράντσο για εξάσκησι. Κατάφερα να τους πείσω να με πάρουν μαζί τους. Με δυσκολία ξεχώρισαν μια άγρια αγελάδα από το κοπάδι. Έπειτα, και οι τέσσερίς μας με τη σειρά αγωνίσθηκαν μαζί της. Αφού τελειώσαμε, έγινε μια συζήτησις για το ποιος ήταν ο καλύτερος. Ένα παιδί είπε ότι ήμουν εγώ. Αυτό με εξέπληξε, επειδή δεν γνώριζα τι είναι καλό και τι είναι κακό στην ταυρομαχία. Από τότε οι φίλοι μου με έπαιρναν μαζί τους στις νυχτερινές τους ταυρομαχίες και απέκτησα πολλή πείρα.
Κάποια νύχτα με χτύπησε το κέρατο μιας αγελάδας και μου έσκισε το πρόσωπο από την άκρη του στόματος ως το σαγόνι. Ο μόνος γιατρός που με περιποιήθηκε ήταν ο φίλος μου, που έχυσε αγκουαρδιέντε, ένα φθηνό μπράντυ, στο τραύμα. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που πληγώθηκα και το θεώρησα τιμητικό. Αλλά πώς θ’ αντιδρούσα την επόμενη φορά; Μήπως θα φοβόμουν ν’ αντιμετωπίσω ένα ταύρο σε μια αρένα ενώπιον θεατών;
Καθώς συλλογιζόμουν αυτά τα πράγματα, η απόφασίς μου να γίνω ένας επιτυχημένος ταυρομάχος γινόταν πιο ισχυρή.
Επιδιώκοντας τον Στόχο Μου
Ο πατέρας μου έκανε τα πάντα για να με αποθαρρύνη. Με έδερνε και δεν μου έδινε φαγητό. Όταν ανεκάλυπτε ότι έλειπα τη νύχτα, κλείδωνε την πόρτα κι έτσι περνούσα την υπόλοιπη νύχτα στο δρόμο. Έτσι, όταν ήμουν περίπου δεκαέξη ετών, έφυγα από το σπίτι με άλλους δύο φίλους μου που ήθελαν επίσης να γίνουν ταυρομάχοι.
Πήγαμε στην Σαλαμάνκα στη βόρεια πλευρά της χώρας, περίπου 700 χιλιόμετρα (434 μίλια) μακρυά από το σπίτι μου στην Πάλμα δελ Ρίο. Ταξιδεύαμε με εμπορικά τραίνα και υποφέραμε από το κρύο και την πείνα, αλλά καταφέραμε να μείνουμε ζωντανοί ζητιανεύοντας φαγητά από τις φάρμες και συχνά κλέβοντας κοτόπουλα. Μερικές φορές σκέφθηκα να γυρίσω σπίτι, αλλά η σκέψις της δόξας που απολαμβάνει ο ταυρομάχος με συγκράτησε.
Κάποια μέρα ακούσαμε ότι επρόκειτο να γίνη μια ταυρομαχία στη Σιουδάδ Ροδρίγιο, στην επαρχία της Σαλαμάνκας. Εκεί οι ταύροι είναι τόσο μεγάλοι που λίγα μόνον άτομα ριψοκινδυνεύουν τη ζωή τους στην αρένα. Αλλά η επιθυμία μου να γίνω ταυρομάχος ήταν τόσο μεγάλη ώστε δεν ενδιαφερόμουν για τον κίνδυνο. Ήθελα μόνο να γίνω διάσημος.
Σ’ εκείνη την περίπτωσι, λόγω της τόλμης μου, πήρα λίγα χρήματα, αρκετά για να πάω στη Μαδρίτη. Εκεί, με τη βοήθεια συγγενών πήγα σε μια σχολή ταυρομάχων. Παρακολούθησα επί τρεις μήνες για να εξασκηθώ σ’ αυτό που λέγεται ταυρομαχία του σαλονιού και για να βελτιώσω το στυλ μου.
Η Πρώτη μου Επίσημη Ταυρομαχία
Τώρα ήμουν δόκιμος και ωνομαζόμουν νοβιγιέρο. Για να επιτύχω τον σκοπό μου να γίνω τέλειος ταυρομάχος, χρειαζόμουν πείρα και δημόσιες εμφανίσεις.
Τελικά ήρθε ο καιρός το 1963, όταν για πρώτη φορά αγωνίσθηκα σε επίσημη ταυρομαχία, με το όνομά μου γραμμένο στις διαφημίσεις. Ήταν στην πατρίδα μου, την Πάλμα δελ Ρίο της Κόρδοβας. Η ευκαιρία ήταν το θρησκευτικό πανηγύρι της πόλεως και, όπως είναι το έθιμο στις περισσότερες πόλεις, περιελάμβανε δύο ταυρομαχίες.
Μόλις βρέθηκα στην αρένα, ανυπομονούσα τόσο να νικήσω ώστε είμαι σίγουρος ότι η μανία μου ήταν μεγαλύτερη από τη μανία τον ταύρου. Και θριάμβευσα—βραβεύθηκα με τα δύο αυτιά και την ουρά του ταύρου, το μεγαλύτερο βραβείο, και το δικαίωμα να επιστρέψω την επόμενη μέρα. Και σ’ αυτή την περίπτωσι, επίσης, είχα μεγάλη επιτυχία. Όλοι μ’ επευφήμησαν και είπαν ότι θα γίνω ένας καλός τορέρο, δηλαδή ταυρομάχος.
Ένας επιχειρηματίας ήθελε να γίνη ο μάνατζερ και αντιπρόσωπός μου. Ο πατέρας μου είχε αλλάξει γνώμη και δεν εναντιώνετο πια στην ιδέα να γίνω ταυρομάχος, επειδή έβλεπε τα οικονομικά οφέλη. Ενώπιον συμβολαιογράφου με χειραφέτησε και παρέδωσε την κηδεμονία μου στον μάνατζερ, επειδή ήμουν ακόμη ανήλικος. Η μητέρα μου, όμως, αντιτίθετο ακόμη στην ιδέα λόγω των κινδύνων που περιελαμβάνοντο.
Περαιτέρω Βήματα Προς τον Στόχο Μου
Αρχικά ο μάνατζερ ήταν πολύ καλός μαζί μου και διευθετούσε αγώνες που χρειαζόμουν με νεαρούς ταύρους. Αυτό μου επέτρεψε ν’ αναπτυχθώ και να βελτιωθώ. Αλλά έπειτα σταμάτησα να προοδεύω, επειδή ο μάνατζερ ήταν ερασιτέχνης στο επάγγελμα και δεν είχε τις ιδιότητες να με βοηθήση να φθάσω στο ύψος τελείου ταυρομάχου. Το συμβόλαιό μου μαζί του ήταν για πέντε χρόνια και ο μόνος τρόπος να το ακυρώσω ήταν να εξαγοράσω την ελευθερία μου, πράγμα που έκαμα. Έπρεπε να υπογράψω γραμμάτια για ένα μεγάλο ποσόν χρημάτων, αλλά τουλάχιστον ήμουν ελεύθερος να προοδεύσω στη σταδιοδρομία μου.
Μ’ ένα νέο μάνατζερ, υπέγραψα ένα συμβόλαιο ν’ αγωνισθώ στο Μπιλμπάο, μια από τις πιο σπουδαίες και μεγάλες αρένες της Ισπανίας, Ο αγώνας αυτός απεδείχθη ότι ήταν σπουδαίος για την επαγγελματική μου σταδιοδρομία.
Στη διάρκεια του αγώνα με την κάπα, το κέρατο του ταύρου άρπαξε την κάπα και την κάρφωσε στο έδαφος. Έτσι έμεινα απροστάτευτος χωρίς κανένα μέσον με το οποίο να παραπλανήσω τον ταύρο. Θα μπορούσα να τρέξω για να σωθώ, χωρίς να χάσω την τιμή μου. Αλλά λόγω της απειρίας μου και του πόθου μου για επιτυχία, έμεινα στη θέσι μου και κλωτσούσα χώμα στα μάτια του ταύρου. Το κέρατο του, όμως, χτύπησε τον μηρό μου, και σχεδόν τον διεπέρασε.
Το αίμα μου έτρεχε. Το πλήθος σίγουρα θα με συγχωρούσε αν αποσυρόμουν. Προς στιγμήν έμεινα αναποφάσιστος. Αλλά τότε η επιθυμία μου για θρίαμβο και πρόοδο προς τον σκοπό μου να γίνω ένας τέλειος ταυρομάχος απεδείχθη δυνατότερη από τον πόνο του τραύματος. Ζήτησα μια άλλη κάπα και παρά το γεγονός ότι οι υπεύθυνοι της αρένας προσπάθησαν να με σταματήσουν, αντιμετώπισα και πάλι τον ταύρο. Άρχισα να αισθάνωμαι αδυναμία.
Μολονότι το κοινό δεν θέλει να δη μια τραγωδία, ερεθίζεται όμως και γίνεται απαιτητικό σε καταστάσεις όπου ο κίνδυνος για τον ταυρομάχο μεγαλώνει. Παρά το τραύμα μου, συμπλήρωσα τον αγώνα της κάπας και σκότωσα με επιτυχία τον ταύρο. Μέσα στις επευφημίες του πλήθους έκανα έναν κύκλο στην αρένα κι έπειτα με μετέφεραν στο ιατρείο. Αφού μου έδωσαν τις πρώτες βοήθειες, με μετέφεραν στο ειδικό νοσοκομείο για ταυρομάχους στη Μαδρίτη.
Οι ειδήσεις για τον αγώνα δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες, κι έτσι τράβηξα την προσοχή του κοινού των ταυρομαχιών. Επίσης, δημοσιεύθηκε μια φωτογραφία που με έδειχνε με τραυματισμένο τον μηρό να παλεύω με τον ταύρο. Έγινα διάσημος και υπέγραψα συμβόλαια με τις καλύτερες αρένες της Ισπανίας και της Νοτίου Γαλλίας. Έτσι έφθασα τον σκοπό μου, παίρνοντας την αλτερνατίβα στις 2 Απριλίου 1967.
Ικανοποιήθηκα ως Ταυρομάχος;
Τώρα άρχισα να εισπράττω μέχρι $2.500 περίπου για κάθε κορίδα δηλαδή για κάθε αγώνα. Αφού, όμως, πλήρωνα την κουαδρίλλια μου δηλαδή τους συνεργάτες μου, τα έξοδα ταξιδίου, την τροφή, τους λογαριασμούς των ξενοδοχείων και 10 τοις εκατό στον μάνατζερ, συχνά έμενε για μένα λιγώτερο από το 10 τοις εκατό. Δεν συγκέντρωνα τον πλούτο που επιθυμούσα· και στην πραγματικότητα, ξόδευα περισσότερα απ’ όσα κέρδιζα νομίζοντας ότι την επόμενη σαιζόν θα κέρδιζα πιο πολλά.
Για ένα διάστημα το θεωρούσα θαυμάσιο να είμαι ταυρομάχος—μου προσέφερε φήμη και κολακεία. Αλλ’ άρχισα να διακρίνω ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν περισσότερο φίλοι του ταυρομάχου παρά φίλοι δικοί μου ως άτομο. Ήθελαν ν’ απολαμβάνουν τη δόξα που αντανακλούσε ο νικηφόρος ταυρομάχος και να τους βλέπουν μαζί του, Έτσι, ύστερα από επιτυχείς αγώνες, το ξενοδοχείο γέμιζε από «φίλους» και ωργανώνοντο γιορτές προς τιμήν μου. Αλλά τη μέρα που τα πράγματα πήγαιναν άσχημα στην αρένα, αυτοί οι «φίλοι» έλαμπαν με την απουσία τους.
Επιπλέον, άρχισα ν’ αντιλαμβάνωμαι ότι οι ταυρομαχίες διευθύνοντο από λίγους ισχυρούς ανθρώπους. Μερικοί ιμπρεσάριοι διηύθυναν τις μεγαλύτερες αρένες και αν κάποιος κατάφερνε ν’ αγωνισθή σ’ αυτές, εξηρτάτο περισσότερο από τις γνωριμίες του παρά από την ικανότητά του. Επίσης, οι συντάκται των εφημερίδων κατά γενικό κανόνα δεν ανέφεραν τους θριάμβους ενός ταυρομάχου στην αρένα, εκτός αν είχαν πάρει προηγουμένως τα «φιλοδώρημά» τους.
Υπήρχαν, επίσης, και οι σχεδόν αναπόφευκτοι τραυματισμοί από τα κέρατα του ταύρου. Δεν είναι μόνον οδυνηροί από απόψεως πόνου, αλλά επίσης βλάπτουν και το πορτοφόλι, επειδή η σαιζόν διαρκεί μόνο μερικούς μήνες κι ένας τραυματισμός μπορεί να θέση κάποιον εκτός αγώνος επί δύο ως τέσσερις εβδομάδες. Είχα επτά κτυπήματα από κέρατα και οι ουλές έκαναν το σώμα μου να μοιάζη με οδικό χάρτη.
Άρχισα να βλέπω ότι η ζωή μου ως ταυρομάχου, δεν είχε όλα όσα φανταζόμουν ότι θα περιλαμβάνη. Ήταν, όμως, κάτι άλλο που μ’ έκανε να διερωτηθώ για την αξία της ζωής που έκανα.
Ο Ταυρομάχος και η Θρησκεία
Η θρησκεία είναι στενά συνδεδεμένη με την ταυρομαχία. Οι ταυρομάχοι συνήθως επισκέπτονται ένα ιεροφυλάκιο γεμάτο εικόνες για να προσκυνήσουν πριν από κάθε αγώνα· πολλοί έχουν το δικό τους φορητό ιεροφυλάκιο μαζί τους. Θυμάμαι μια περίπτωσι όπου προσευχήθηκα μπροστά στο ιεροφυλάκιό μου λίγο πριν μπω στην αρένα, όπως συνήθιζα, αλλά επιστρέφοντας βρήκα το ιεροφυλάκιο μου μέσα στις φλόγες! Αν είχα φθάσει λίγο αργότερα, όλο το δωμάτιο θα είχε καή. Αυτό μ’ έκαμε να σκεφθώ: Αν αυτές οι εικόνες δεν μπορούν να σώσουν τους εαυτούς των, πώς μπορούν να προστατεύσουν εμένα στην ταυρομαχία; Αυτή η αμφιβολία άρχισε να με βασανίζη.
Σε μια άλλη περίπτωσι, ενώ επρόκειτο ν’ αγωνισθώ στη Γαλλία, πήγα να εξομολογηθώ, όπως συνήθιζα. Όσοι περιμέναμε για εξομολόγησι εκπλαγήκαμε και απογοητευθήκαμε επειδή ο ιερεύς δεν ερχόταν να μας ακούση. Όταν άκουσε όμως, ότι εγώ ήμουν εκεί, βγήκε και με άκουσε, αλλά αγνόησε τους ταπεινούς ανθρώπους που περίμεναν τόσο πολύ. Περιστατικά σαν κι αυτό άρχισαν να εξασθενούν την πίστι μου στην Καθολική Εκκλησία. Εν τούτοις, πίστευα στον Θεό και σεβόμουν τη Βίβλο. Πράγματι, μου άρεσε να τη διαβάζω.
Έτσι, κάποια φορά ρώτησα έναν ιερέα για την Αγία Γραφή και του εξήγησα ότι ήθελα να την κατανοήσω. Αυτός, όμως, με αποθάρρυνε λέγοντάς μου ότι η Βίβλος είναι για τους θεολόγους κι ότι θα τρελλαινόμουν αν την διάβαζα. Αυτό με λύπησε και εξασθένησε την πίστι μου για την Εκκλησία ακόμη περισσότερο.
Ένας Καλύτερος Σκοπός στη Ζωή
Εκείνη περίπου την εποχή, το φθινόπωρο του 1968, η γυναίκα μου κι εγώ παίρναμε το πρωινό μας όταν χτύπησε η πόρτα. Η σύζυγός μου άνοιξε και είδε δύο γυναίκες οι οποίες μίλησαν από την Αγία Γραφή. Σε κάθε ερώτησι που έκαμα, μας έδιναν μια απάντησι από την Αγία Γραφή. Εθαύμασα μ’ αυτό και ήθελα να χειρίζωμαι κι εγώ τη Βίβλο όπως εκείνες. Διαβάζοντας τα έντυπα που είχα πάρει, κατάλαβα ότι μπορούσαν να με βοηθήσουν ν’ αποκτήσω τη Βιβλική γνώσι που τόσο πολύ επιθυμούσα. Σύντομα δέχθηκα μια εβδομαδιαία Γραφική μελέτη στο σπίτι μας.
Ακριβώς εκείνο τον καιρό με προσκάλεσαν να μετάσχω σε μια ταυρομαχία σε μια φιέστα ενός ράντσου. Ο μητροπολίτης της Σεβίλλης ήταν εκεί, και πρόσεξα πόσο απελάμβανε τα διαδραματιζόμενα. Αισθανόμουν, όμως, κάπως εκτός τόπου.
Στη σταδιοδρομία μου πρέπει να έχω σκοτώσει περίπου 240 ταύρους. Αλλά τώρα, καθώς παρακολουθούσα άλλους ταυρομάχους ν’ αγωνίζωνται με έναν αιμορραγούντα ταύρο που υπέφερε, αισθανόμουν λύπη για το ζώο. Καθώς κατανοούσα περισσότερο τις Βιβλικές διδασκαλίες, κατάλαβα ότι η ταυρομαχία δεν είναι επάγγελμα για ένα αληθινό Χριστιανό. Εκείνη η ταυρομαχία σε συσχετισμό με τη φιέστα στο ράντσο ήταν η τελευταία μου ταυρομαχία.
Όταν εξετίμησα τον σκοπό του Θεού να δημιουργήση ένα νέο δίκαιο σύστημα πραγμάτων, η επιθυμία μου να υπηρετήσω τον Θεό έγινε μεγαλύτερη. (2 Πέτρ. 3:13) Έγινε ο κύριος σκοπός μου στη ζωή. Και αφού η Βίβλος εξηγεί ότι ο Θεός θέλει να μάθουν όλοι οι άνθρωποι για το νέο του σύστημα, άρχισα να μιλώ στους άλλους γι’ αυτό.—Ματθ. 24:14.
Πολλοί εξεπλάγησαν και χάρηκαν συγχρόνως όταν με είδαν στην πόρτα τους. Ήσαν ζωηροί όταν μου μιλούσαν για την ταυρομαχία. Αλλά τότε άρπαζα την ευκαιρία και τους εξηγούσα ότι υπάρχει κάτι πολύ καλύτερο στη ζωή από την ταυρομαχία—αυτό είναι να γνωρίζη και να υπηρετή κανείς τον μεγάλο Δημιουργό. Διεπίστωσα ότι αυτό είναι σίγουρα αληθινό.—Από Συνεργάτη.