Διακριτικοί Δικασταί Προστατεύουν Δικαιώματα Μειονοτήτων

ΕΝΑΣ φημισμένος δικαστής με μεγάλη διορατική ικανότητα είπε κάποτε: «Η καλύτερη στιγμή του νόμου είναι όταν παραβλέπη επίσημες αντιλήψεις και παροδικά αισθήματα για να προστατεύση αντιδημοτικούς πολίτες από τις διακρίσεις.»a

Ένα ωραίο παράδειγμα τέτοιας αμερόληπτης δικαιοσύνης ήταν αυτό που συνέβη πρόσφατα στην πόλι της Τακόμα στην πολιτεία της Ουάσιγκτον των Η.Π.Α.

Μια θρησκευτική μειονότης απεφάσισε ν’ ανεγείρη εκεί ένα οικοδόμημα για τη λατρεία του Θεού. Αυτό θα γινόταν στην Κομητεία Πηρς, οκτώ μίλια (13 χιλιόμετρα) από την Τακόμα. Η κατασκευή θα περιελάμβανε 1.800 καθήμενους για ομαδικές θρησκευτικές συνάξεις διαφόρων εκκλησιών των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Σ’ αυτή την αραιοκατοικημένη περιοχή είχαν αγορασθή εννέα έηκερς (3,6 εκτάρια) γης, όπου οι διατάξεις πολεοδομίας επιτρέπουν ν’ ανεγερθή μια «εκκλησία» ή τόπος λατρείας.

Συγκεντρώθηκαν και συμπληρώθηκαν προσεκτικά τα σχέδια και τα διάφορα έγγραφα, και αντιμετωπίσθηκαν και οι πιο δύσκολες ακόμη τεχνικές απαιτήσεις. Στους αξιωματούχους προσεφέρθη κάθε δυνατή συνεργασία. Το Υπουργείον Υγιεινής έδωσε την έγκρισι. Το Τμήμα Μηχανικών Κατασκευών, ύστερα από μικρές τροποποιήσεις έδωσε έγκρισι. Και η Επιτροπή Παρακολουθήσεως του Περιβάλλοντος έδωσε έγκρισι, δηλώνοντας ότι η αίθουσα συνελεύσεων δεν θα είχε «σημαντική δυσμενή επίδρασι επί του περιβάλλοντος.» Όλα εφαίνοντο ευνοϊκά.

Επιβάλλεται Παράνομη Απαγόρευσις

Τον Ιανουάριο του 1976 ζητήθηκε άδεια οικοδομής από τον Επιθεωρητή Οικοδομών Μπιλ Π. Χορν. Σ’ αυτό το σημείο η ευνοϊκή ατμόσφαιρα διαλύθηκε. Αρνήθηκαν να δώσουν άδεια. Ο Κύριος Χορν συμφώνησε ότι μια «εκκλησία» είχε το δικαίωμα ν’ ανοικοδομήση σ’ αυτή την τοποθεσία, αλλά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν μπορούσαν ν’ ανεγείρουν εκεί αίθουσα συνελεύσεων! Γιατί; Η επιστολή του ανέφερε τους εξής δύο λόγους: «Η υπό μελέτην αίθουσά σας συνελεύσεων έχει σκοπό να προσελκύση άτομα από μέρη έξω απ’ αυτή την κομητεία, επί πλέον της τεραστίας της χωρητικότητος.» Το Τμήμα Σχεδίων της Κομητείας είπε, επίσης, ότι η αίθουσα συνελεύσεων «δεν είναι με κανένα τρόπο κανονική εκκλησία,» η οποία πρέπει να είναι ένας «τόπος θρησκευτικής συνάξεως για τη λατρεία των τοπικών κατοίκων.»

Αλλ’ αυτό δεν ήταν κάτι στο οποίο συμφωνεί ο Κώδιξ Πολεοδομίας της Κομητείας, ο οποίος λέγει απλώς: «‘Εκκλησία’ σημαίνει ένα οικοδόμημα του οποίου κύριος προορισμός είναι η θρησκευτική λατρεία.» Ασφαλώς, η ελευθερία λατρείας δεν μπορεί να περιορισθή στους ντόπιους! Μήπως οι αξιωματούχοι εξέδιδαν παράνομες απαγορεύσεις για να εμποδίσουν την κατασκευή αυτού του συγκεκριμένου κτιρίου; Αν ναι, πώς θα μπορούσε η μειονότης να προστατεύση τα νόμιμα δικαιώματά της;

Οι δικηγόροι απεφάνθησαν ότι η μόνη διέξοδος ήταν η προσφυγή στη δικαιοσύνη. Οι διαδικασίες για μια δικαστική εντολή που θα διέταζε την έκδοσι της αδείας, άρχισαν στις 4 Φεβρουαρίου 1976. Παρουσιάσθηκαν εκτεταμένα νομικά υπομνήματα και μια μελέτη της μεγαλυτέρας χωρητικότητος άλλων εκκλησιών της περιοχής.

Στις 13 Απριλίου 1976, η υπόθεσις εφέρθη προς συζήτησιν ενώπιον του Δικαστού Χάρντιν Μπ. Σάουλ του Ανωτέρου Δικαστηρίου της Κομητείας Πηρς. Ο δικαστής διέκρινε γρήγορα τα δικαιώματα της μειονότητας και εξέδωσε την εξής απόφασι:

«Ο Κώδιξ Πολεοδομίας της Κομητείας Πηρς, Παράγραφος 9.06.150, ορίζει την εκκλησία ως εξής:

«‘Εκκλησία. «Εκκλησία» σημαίνει ένα οικοδόμημα, του οποίου κύριος προορισμός είναι η θρησκευτική λατρεία . . .’

«Οι αντίδικοι, συνομολογούν ότι, οι υπηρεσίες που θα διεξάγωνται στην υπό μελέτην αίθουσα συνελεύσεων είναι εξ ολοκλήρου για τη λατρεία του Παντοδυνάμου Θεού· ότι το βασικό εγχειρίδιο γι’ αυτές τις συναθροίσεις είναι η Αγία Γραφή και ότι το περιεχόμενο του προγράμματος απαρτίζεται από κήρυγμα, ανάγνωσι και εκπαίδευσι από τη Βίβλο . . .

«Η χορήγησις αδείας δεν επετράπη με τη δικαιολογία ότι το υπό μελέτην οικοδόμημα δεν είναι εκκλησία με την κανονική έννοια, επειδή δεν στεγάζει κάποια τοπική εκκλησία και επειδή ο προορισμός του είναι να προσελκύη ανθρώπους από μεγάλες αποστάσεις . . .

«Δυστυχώς για τους εναγομένους [δηλαδή, Την Κομητεία του Πηρς και τον Επιθεωρητή Οικοδομών], δεν χρειάζεται να ερευνήσωμε και κάπου αλλού, εκτός από τον ορισμό του ίδιου του Κώδικος, όπως ανεφέρθη ανωτέρω. Αυτός ο ορισμός δεν απαιτεί να στεγάζη το οικοδόμημα μια τοπική εκκλησία. Δεν έχει περιορισμούς ως προς το μέγεθος. . . . Δεν θέτει περιορισμούς ως προς την περιοχή από την οποία μπορεί να προσέρχονται οι παρευρισκόμενοι. Η μόνη απαίτησις είναι ότι ο κύριος σκοπός πρέπει να είναι η θρησκευτική λατρεία . . .

«Νομίζω ότι, υπό το φως των συνομολογηθέντων γεγονότων, η υπό μελέτην οικοδομή είναι σαφώς εντός των διατάξεων και δεν υπάρχει καμμιά ασάφεια . . . Συνεπώς, θα εκδοθή Δικαστική Εντολή για την ανέγερσι.»

Έτσι, ο Δικαστής Σάουλ τήρησε με συνέπεια τον νόμο και η παράνομη απαγόρευσις εξέλιπε.

Επίμονη Άρνησις

Ωστόσο, δεν χορηγήθηκε άδεια—σ’ επίμονη περιφρόνησι της εντολής του δικαστηρίου! Ο σεβασμός των εναγόντων για την απόφασι του Δικαστού Σάουλ τους υπεκίνησε να επιδιώξουν τη μοναδική έννομη λύσι.

Η εφημερίς Δη Ντέηλυ Ολύμπιαν, της 14ης Μαΐου 1976, ανέφερε τις επόμενες ενέργειες λέγοντας:

«Υποβολή Μηνύσεως Για Ασέβεια

«Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, που σχεδιάζουν την ανέγερσι Αιθούσης συνελεύσεων στο Πουγιαλλούπ, υπέβαλαν μήνυσι για ασέβεια δικαστηρίου εναντίον της Κομητείας Πηρς και του Τμήματος Ανοικοδομήσεως της Κομητείας Πηρς.»

Στις 27 Μαΐου 1976, η υποβολή μηνύσεως εφέρθη ενώπιον του Δικαστού Σάουλ για να εκδικασθή. Επειδή η ενοχή των κατηγορουμένων ήταν καταφανής, προσπάθησαν ν’ αλλάξουν θέσι κάνοντας έφεσι στο Εφετείο της Πολιτείας. Στη συνέχεια, ζήτησαν από τον Δικαστή Σάουλ «αναβολή,» δηλαδή δικαίωμα για καθυστέρησι της οικοδομικής αδείας, ώσπου να εκδικασθή η έφεσις. Όλ’ αυτά θ’ απαιτούσαν τουλάχιστον ένα έτος.

Ο Δικαστής Σάουλ, επειδή διέκρινε την τακτική της διαφυγής, απέρριψε την αναβολή. Αντιθέτως, προστάτευσε τα δικαιώματα αυτής της μειονότητος δίνοντας στην κομητεία και στον επιθεωρητή της περιθώριο πέντε εργασίμων ημερών για να εκδώσουν την άδεια προειδοποιώντας τους ότι «διαφορετικά, θα τιμωρηθούν για ασέβεια προς το δικαστήριον.»

Αυτή η εντολή δόθηκε στις 10 π.μ. Λίγο μετά το μεσημέρι, ο δικηγόρος της κομητείας σε συνεργασία με κάποιον δικηγόρο μερικών ανταγωνιστών γειτόνων, εμφανίσθηκαν ενώπιον του Δικαστού Τζέιμς Β. Ράμσντελ, ενός άλλου δικαστού του ιδίου δικαστηρίου. Χωρίς να το γνωστοποιήσουν στον δικηγόρο των Μαρτύρων του Ιεχωβά και χωρίς να περιλάβουν την πρωινή εντολή του Δικαστού Σάουλ, οι δύο δικηγόροι πήραν εντολή από τον Δικαστή Ράμσντελ που υπεχρέωνε την κομητεία να μην εκδώση άδεια για την αίθουσα συνελεύσεων. Συνεπώς, το ίδιο δικαστήριο εξέδωσε δύο εντελώς αντίθετες αποφάσεις, για το ίδιο ζήτημα, την ίδια ημέρα!

Πώς πληροφορήθηκε ο Δικαστής Ράμσντελ αυτή την εκπληκτική κατάστασι; Η εφημερίς Νιούς Τριμπιούν της Τακόμα είχε την επομένη αυτούς τους τίτλους για το ίδιο ακριβώς ζήτημα. Ο ένας έλεγε «Η Κομητεία Πρέπει να Χορηγήση Άδεια στους Μάρτυρες,» ενώ ο άλλος τίτλος έλεγε «Δικαστής Απαγορεύει την Άδεια για την Αίθουσα των Μαρτύρων.»

Την επόμενη μέρα που είχε δικαστήριο, δηλαδή την 1η Ιουνίου, ο Δικαστής Ράμσντελ προσωπικώς κάλεσε τους δύο δικηγόρους ενώπιον του και αυτή τη φορά ζήτησε να παραστή συνήγορος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Κατόπιν έκαμε αμέσως διορθωτική πράξι και ακύρωσε την εντολή που είχε οδηγηθή να εκδώση.

Μερικές μέρες αργότερα, στις 11 Ιουνίου 1976, η κομητεία, επιμένοντας στην κωλυσιεργία της, ζήτησε από το Εφετείο την αναβολή που είχε απορρίψει ο Δικαστής Σάουλ. Ενιστάμενοι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, υπεστήριζαν ότι η έφεσις της κομητείας ήταν επιπόλαιη, χωρίς βάσι και αποκλειστικά για τον σκοπό παράνομης καθυστερήσεως. Οι διορατικοί δικαστές και πάλι προστάτευσαν τα δικαιώματα της μειονότητος με το ν’ αρνηθούν να δώσουν αναβολή.

Θα εξεδίδετο τώρα η άδεια; Χρειάσθηκαν ακόμη ώρες συζητήσεων και υπομνήσεως περαιτέρω αμέσων διαδικασιών για ασέβεια, για να χορηγηθή η άδεια από τους απρόθυμους αξιωματούχους, στις 14 Ιουνίου 1976.

Ανοικοδόμησις με Σύννεφα

Με την από μακρού καθυστερούμενη άδεια στο χέρι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πήγαν χαρούμενοι στον τόπο της κατασκευής και άρχισαν αμέσως να βάζουν τα θεμέλια της αιθούσης. Με πλήρη πίστι, προχώρησαν στην ανοικοδόμησι παρά τα νομικά σύννεφα που ήσαν ακόμη στον ορίζοντα, τα οποία θα μπορούσαν να εμποδίσουν την αποπεράτωσι του κτιρίου.

Η έφεσις της κομητείας για την εντολή, εκκρεμούσε ακόμη. Επί πλέον, οι γείτονες εφεσίβαλαν την ευνοϊκή απόφασι της Επιτροπής Παρακολουθήσεως του Περιβάλλοντος, στο Συμβούλιο Αντιπροσώπων της Πολιτείας, με την ελπίδα να σταματήσουν την ανοικοδόμησι της αιθούσης σύμφωνα με την Πράξι Προστασίας του Περιβάλλοντος. Ζήτησαν από τα μέλη της ανωτέρω επιτροπής να διατάξουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να προσκομίσουν Δήλωσι Μη Δυσμενούς Επιδράσεως επί του Περιβάλλοντος. Αυτό θ’ απαιτούσε ένα χρόνο και θα μπορούσε να στοιχίση 10.000 δολλάρια. Η πρότασις αποτελούσε άλλη μια ακόμη άσκοπη προσπάθεια Γιατί άσκοπη; Επειδή, ήταν φανερό ότι μια εκκλησία που θα χρησιμοποιείτο μόνο Σαββατοκύριακα, δεν θα είχε αξιόλογη επίδρασι στο περιβάλλον.

Η έφεσις στο Τριμελές Συμβούλιο των Αντιπροσώπων της Κομητείας συζητήθηκε στις 20 και 27 Ιουλίου 1976. Οι αντιτιθέμενοι ισχυρίσθηκαν ότι το κτίριο θα δημιουργούσε προβλήματα κυκλοφορίας, σταθμεύσεως και αποχετεύσεως. Οι ισχυρισμοί των ήσαν προσωπικές τους γνώμες που δεν υπεστηρίζοντο από γεγονότα. Ένας μηχανικός, ο Κύριος Λούις Κάντορ, υπερασπιζόμενος την αίθουσα συνελεύσεων, έδειξε ότι ήταν ένα «μικρό έργο» που δεν απαιτούσε δήλωσι μη δυσμενούς επιδράσεως. Ο Κύριος Κάντορ πρόσθεσε: «Κάνοντας χρήσι μιας αναλογίας, παρατηρούμε έναν ελέφαντα να περπατά πάνω σε μια σανίδα και μετρούμε την απόκλισι της δοκού: Απ’ αυτό συμπεραίνομε ότι και μια γατούλα μπορεί με ασφάλεια να περπατήση στην ίδια σανίδα.» Μιλώντας από την άποψι του περιβάλλοντος, η «γατούλα» ήταν η αίθουσα.

Παρά την ολοφάνερη απόδειξι ότι δεν χρειαζόταν δήλωσι μη δυσμενούς επιδράσεως, η πλειοψηφία—δύο από τους τρεις αντιπροσώπους—την επέβαλαν επειδή «το ήθελαν οι κάτοικοι αυτής της περιοχής.» Μόνον ο αντιπρόσωπος που διεφώνησε, ο Κύριος Κλαίυ Χάντινγκντον, ανεφέρθη στις ενδείξεις και είπε: «Δεν βλέπω καμμιά ένδειξι που να υποδηλώνη ότι απαιτείται αυτή η Δήλωσις Μη Δυσμενούς Επιδράσεως επί του Περιβάλλοντος.»

Η δυσμενής εντολή των αντιπροσώπων ίσχυσε μόνο μια μέρα. Στις 29 Ιουλίου, στις 9.15 π.μ οι δικηγόροι των Μαρτύρων του Ιεχωβά εμφανίσθηκαν ενώπιον του Δικαστή Ράμσντελ, ζητώντας να εκδοθή εντολή αναθεωρήσεως της αποφάσεως των αντιπροσώπων. Καθώς εκείνος υπέγραφε τα έντυπα, είπε: «Διάβασα για την απόφασί τους στις εφημερίδες. Το φαντάσθηκα ότι θα σας έβλεπα.» Η εντολή διέταζε τους αντιπροσώπους να φέρουν ενώπιον του δικαστηρίου για αναθεώρησι όλα τα πρακτικά της συζητήσεως που έλαβε χώραν ενώπιόν τους. Εν τω μεταξύ, τους απηγόρευε οποιαδήποτε ανάμιξι στην κατασκευή.

Αυτή η δια νόμου καθυστέρησις σήμαινε, σε χρόνο, τρεις ακόμη μήνες για οικοδομική εργασία. Με αποφασιστικότητα και ενθουσιασμό, οι εθελοντές εργάτες προχώρησαν στην ανέγερσι, με πλήρη πίστι ότι θα απεδίδετο δικαιοσύνη και ότι θα μπορούσαν να αποπερατώσουν την οικοδομή.

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1976, η έφεσις της κομητείας προς το Εφετείο, εφέρθη ενώπιον του Δικαστού Βέρνον Ρ. Πήρσον του Εφετείου για τακτοποίησι. Αυτός ο διορατικός δικαστής είπε ξεκάθαρα στην κομητεία ότι η έφεσίς της ήταν επιπόλαιη, χωρίς βάσι και δεν υπήρχε ελπίδα επιτυχίας. Η κομητεία με σύνεσι απέσυρε την έφεσί της, χωρίς ποτέ να σχηματισθή δικογραφία ούτε να γίνη συζήτησις.

Απέμενε μόνο μια νομική διαδικασία: Η εντολή αναθεωρήσεως της αποφάσεως των αντιπροσώπων.

Ξανά στο Δικαστήριο

Όταν έφθασε η ημερομηνία εκδικάσεως της εντολής, δηλαδή η 29 Οκτωβρίου, η αίθουσα είχε κτισθή κατά 70 τοις εκατό. Οι τοίχοι είχαν κτισθή, η στέγη ήταν έτοιμη, είχαν τοποθετηθή τα πατώματα και είχε τελειώσει μεγάλο μέρος από τη διαμόρφωσι του γύρω χώρου. Εκείνο το πρωί, συγκεντρώθηκαν στο δικαστικό τμήμα της Πολεοδομίας της Τακόμα, δημοσιογράφοι, εκπρόσωποι της τηλεοράσεως και ενδιαφερόμενοι παρατηρηταί. Ήταν η τελευταία πράξις σ’ αυτό το παρατεταμένο νομικό δράμα. Στο δελτίο ειδήσεων περιελήφθη μια αναγγελία που ανέφερε την υπόθεσι ως «ο Ιεχωβά εναντίον της Κομητείας Πηρς.»

Αυτά τα λόγια μπορεί να είναι πιο ακριβή απ’ ό,τι νόμισαν πολλά άτομα.

Πολύ γρήγορα, η αίθουσα του δικαστηρίου γέμισε από ακροατές, ως επί το πλείστον Μάρτυρες του Ιεχωβά που ενδιαφέροντο πολύ για την αίθουσά των. Ύστερα, έφθασε η ώρα. Ο Δικαστής Βάλντο Φ. Στόουν πήρε τη θέσι του. Επεκράτησε σιγή. Ο γραμματεύς ανήγγειλε την υπόθεσι. Οι διαδικασίες άρχισαν. Η έντασις μεγάλωσε. Το ζήτημα ήταν ζωτικό. Πολλά από τα άτομα που παρευρίσκοντο εγνώριζαν ότι το κτίριο ήταν ήδη έτοιμο. Οι σκέψεις περνούσαν σαν αστραπή από τη διάνοιά τους: Θα σταματούσε η κατασκευή; Θα γκρεμιζόταν το κτίριο; Θα τερματιζόταν όλη τους η εργασία και η προσπάθεια σ’ αυτή την αίθουσα δικαστηρίου; Όλοι κρέμονταν με ανυπομονησία από κάθε λέξι.

Η εκδίκασις της υποθέσεως ενώπιον του δικαστού Στόουν άρχισε με τον Γκλεν Χάου, Βασιλικό Επίτροπο του Τορόντο, Οντάριο, του Καναδά. Αυτός ζήτησε από το δικαστήριο ν’ ανατρέψη την απόφασι της πλειοψηφίας των Αντιπροσώπων της Κομητείας, ως αυθαίρετη, άδικη και στερούμενη αποδείξεων.

Οι δικηγόροι της κομητείας και των γειτόνων ανέπτυξαν σύντομα και ανίσχυρα επιχειρήματα. Τελικά, ο συνήγορος υπέρ της αιθούσης συνελεύσεων, ο Τόμας Φίσμπουρν της Τακόμα, αντέκρουσε τα επιχειρήματά τους. Ύστερα επεκράτησε σιγή για ένα λεπτό, καθώς ο Δικαστής Στόουν ετοιμαζόταν να εκδώση την απόφασι. Ανήσυχα αυτιά τεντώθηκαν για να συλλάβουν κάθε λέξι.

Ο Δικαστής Στόουν κατ’ αρχήν επαίνεσε τον συνήγορο για την «έξοχη παρουσίασι της υποθέσεως στον δικαστή,» πράγμα που έκανε την απόφασι «λιγώτερο δύσκολη.» Κατόπιν, ο δικαστής συνέχισε: «Θα ήθελα επίσης να επαινέσω το πλήθος στο βάθος της αιθούσης [κυρίως Μάρτυρες του Ιεχωβά] επειδή αναγνωρίζουν ότι εδώ είναι δικαστήριο και συμπεριφέρονται σαν σε δικαστήριο.»

Στο αποκορυφωτικό σημείο της αποφάσεώς του, ο Δικαστής Στόουν είπε:

«Το Δικαστήριο, διερευνώντας την όλη υπόθεσι, συνεπέρανε ότι οι Αντιπρόσωποι της Κομητείας σχημάτισαν εσφαλμένη αντίληψι για τη λειτουργία του συγκεκριμένου νόμου τον οποίον συζητούμε εδώ. Νομίζω ότι η απόφασίς των στηρίχθηκε σ’ αυτά που οι ίδιοι θεώρησαν επιθυμητά . . . . Το Δικαστήριο θα διαπιστώση ότι η απόφασις των αντιπροσώπων δεν ήταν για λόγους περιβάλλοντος και ότι η απαίτησίς των να προσκομισθή Δήλωσις Μη Δυσμενούς Επιδράσεως επί του Περιβάλλοντος, δεν έδειχνε κατάλληλη χρήσι ή εφαρμογή των συγκεκριμένων νόμων περί περιβάλλοντος.

«. . . πρόκειται για ένα μικρό έργο και η εντολή προσκομίσεως δηλώσεως Μη Δυσμενούς Επιδράσεως επί του Περιβάλλοντος, ήταν παρερμηνεία της καταλλήλου εφαρμογής αυτού του νόμου . . . Είναι προφανές ότι το Δικαστήριο πρέπει ν’ αρνηθή τη λήψι προσωρινών μέτρων για την κατάπαυσι των εργασιών ανοικοδομήσεως.»

Ο γραπτός επίλογος του Δικαστού Στόουν χαρακτήριζε την απόφασι του Συμβουλίου των Αντιπροσώπων της Κομητείας «αυθαίρετη και ιδιότροπη πράξι και, συνεπώς άκυρη.» Και εδώ, επίσης, ένας διορατικός δικαστής προστάτευσε τα δικαιώματα της μειονότητος.

Μέχρι το σημείο αυτό, το κοινό είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον γι’ αυτό τον αγώνα για ελευθερία λατρείας. Η ενημέρωσις από την τηλεόρασι έδωσε στους ανθρώπους τη δυνατότητα να δουν και ν’ ακούσουν τον Δικαστή Στόουν να εκδίδη την σημαντική και ευνοϊκή του απόφασι, που απήλλασσε τους Μάρτυρες από την υποχρέωσι να προσκομίσουν Δήλωσι μη Δυσμενούς Επιδράσεως επί του Περιβάλλοντος. Ο τίτλος της εφημερίδος Νιούς Τριμπιούν της Τακόμα τα έλεγε όλα—«Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά Κερδίζουν στο Δικαστήριο για τη Δήλωσι.»

Χαρούμενη Αποπεράτωσις!

Μετά το τέλος της διαμάχης, οι αφιερωμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά προχώρησαν στην αποπεράτωσι τον κτιρίου των μ’ ένα βαθύ αίσθημα ευτυχίας και ενότητος. Δημοσιογράφοι από την εφημερίδα Νιούς Τριμπιούν της Τακόμα ήλθαν στην αίθουσα να πάρουν φωτογραφίες. Θαύμασαν τη δραστηριότητα και τα αποτελέσματα και εντυπωσιάσθηκαν πολύ όταν έμαθαν ότι κάθε εργασία προσεφέρθη εθελοντικά. Ένας παρετήρησε ότι ήταν δύσκολο να πιστέψη ότι σ’ αυτή την εποχή και σ’ αυτόν τον αιώνα υπήρχαν ακόμη άνθρωποι που αφιέρωναν τον χρόνο τους σ’ ένα πρόγραμμα τέτοιου είδους.

Ένας γείτονας, που είχε εκδηλώσει πολλή εχθρότητα, ήλθε αρκετές φορές για να δη τους εργάτες της οικοδομής και να πιή καφέ μαζί τους. Ζήτησε συγγνώμη που είχε αντιταχθή στην ανοικοδόμησι της αιθούσης. Εξετίμησε ιδιαιτέρως την ευγενική υποδοχή που του επεφυλάχθη και χάρηκε που δεν παρετήρησε εχθρότητα από κανένα. Αυτός ο πρώην εχθρός δέχθηκε με χαρά μια Γραφή από έναν ενενηντάχρονο εργάτη που εργαζόταν εκεί.

Ένας ναυτικός στο Μπρέμερτον ανυπομονούσε να δη αυτό το οικοδόμημα ν’ ανεγείρεται από εθελοντές. Ένα Σάββατο, ήλθε για επίσκεψι με δυο φίλους του. Ύστερα από μια περιήγησι, οι τρεις επισκέπτες ενώθηκαν στην εργασία και εργάσθηκαν σκληρά όλο το απόγευμα. Ένας απ’ αυτούς παρετήρησε ότι δεν είχε ξαναδεί ποτέ ανθρώπους να εργάζωνται μαζί με τέτοια συνεργατικότητα. Ύστερα από το επόμενο ταξίδι του στη θάλασσα, επέστρεψε στην αίθουσα για να εργασθή για δύο ακόμη μέρες και ν’ απολαύση τη φιλική ατμόσφαιρα.

Συνολικά, προσέφεραν χρόνο και εργασία στην ανέγερσι της αιθούσης συνελεύσεων 2.500 άτομα. Μια ημέρα αργίας, εργάζονταν εκεί 500 εργάτες.

Σκέψεις

Αυτή η μακροχρόνια νομική μάχη με το ευνοϊκό αποτέλεσμα για την πολιτική ελευθερία και τα ίσα δικαιώματα, είναι ένα ασυνήθιστο παράδειγμα της ‘καλύτερης στιγμής’ του νόμου καθώς ενεργεί «για να προστατεύση αντιδημοτικούς πολίτες από τις διακρίσεις.»

Επτά διαφορετικοί δικαστές έδειξαν το ενδιαφέρον τους για τη δικαιοσύνη, με την έκδοσι εννέα διαφορετικών αποφάσεων που προστάτευσαν τα δικαιώματα της μειονότητος. Εν κατακλείδι, ήταν ένα εξαιρετικό παράδειγμα διορατικότητας και συνεπείας στην επιβολή του νόμου.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εκτιμούν πολύ τους άνδρες ακεραιότητος που βρίσκονται στη δικαστική έδρα και αφιερώνουν τη ζωή τους στην επιδίωξι της δικαιοσύνης. Ιδιαιτέρως, όμως οι Μάρτυρες εκτιμούν αυτή την υπόσχεσι του Θεού των Ιεχωβά: «Ουδέν όπλον κατασκευασθέν εναντίον σου θέλει ευοδοθή.»—Ησ. 54:17.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη δυτική Πολιτεία της Ουάσιγκτον είναι ευτυχείς να προσκαλούν όλα τα ενδιαφερόμενα άτομα στην όμορφη αίθουσά τους συνελεύσεως σ’ ένα ήσυχο, δενδροφυτευμένο περιβάλλον. Την ημέρα της αφιερώσεως, 28 Απριλίου 1977, είχαν τη χαρά να καλωσορίσουν 1.977 άτομα από την περιοχή της Πούτζετ Σάουντ, να συμμετάσχουν στη χαρά τους. Αυτό το κέντρο της αληθινής λατρείας παραμένει ανοικτό για τους επισκέπτες σαν ένας τόπος συνεργασίας και Χριστιανικής αδελφότητος.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 7]

«Το ίδιο δικαστήριο εξέδωσε δυο εντελώς αντίθετες αποφάσεις, για το ίδιο ζήτημα, την ίδια μέρα!»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 8]

«Οι εθελοντές εργάτες προχώρησαν την ανέγερσι, με πλήρη πίστι ότι θα απεδίδετο δικαιοσύνη και ότι θα μπορούσαν να αποπερατώσουν την οικοδομή.»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 10]

Επτά διαφορετικοί δικαστές έδειξαν το ενδιαφέρον τους για τη δικαιοσύνη, με την έκδοσι εννέα διαφορετικών αποφάσεων που προστάτευσαν τα δικαιώματα της μειονότητος.»