Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου

Έχει Σημασία το τι Φοράτε;

ΣΤΙΣ Άγιες Γραφές η επιδοκιμασμένη στάσις ενός ατόμου ενώπιον του Ιεχωβά Θεού αντιπροσωπεύεται από το είδος της ενδυμασίας. Ένας ‘πολύς όχλος’ ατόμων που θα επιζήσουν από τη θλίψι απεικονίζονται ως «ενδεδυμένοι στολάς λευκάς,» ενδεικτικό της εξαγνισμένης, καθαρής στάσεως τους ενώπιον του Υψίστου, λόγω της πίστεώς τους στο χυθέν αίμα του Ιησού Χριστού. (Αποκάλ. 7:9, 13, 14) Σχετικά με την έλευσι ‘του πολέμου της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος,’ δίδεται αυτή η ενθάρρυνσις: «Μακάριος όστις αγρυπνεί και φυλάττει τα ιμάτια αυτού, δια να μη περιπατή γυμνός και βλέπωσι την ασχημοσύνην αυτού.»—Αποκάλ. 16:14, 15.

Απαιτείται λοιπόν, πνευματική αγρύπνια αν πρόκειται η μεγάλη ημέρα του Θεού να μας βρη ενδεδυμένους με μια γνήσια Χριστιανική προσωπικότητα, αμόλυντους από τις πράξεις, τις στάσεις και τον τρόπο συμπεριφοράς του κόσμου. Επί πλέον, αν είναι ενδεδυμένος μ’ αυτό τον τρόπο, ο Χριστιανός θα είναι δραστήριος στην υπηρεσία του Ιεχωβά και του Κυρίου Ιησού Χριστού. (Λουκ. 12:35-40· 21:36· 2 Πέτρ. 3:14) Τι τραγικό θα ήταν για τον Χριστιανό να βρεθή στην κατάστασι των Λευιτών σκοπών του ναού, τους οποίους έπαιρνε ο ύπνος ενώ ήσαν στις θέσεις τους! Σύμφωνα με την Ιουδαϊκή παράδοσι τους καταντρόπιαζαν με το να τους ξυλοκοπήσουν και να κάψουν τα ενδύματα τους.

Εφ’ όσον οι Γραφές αναφέρονται στην ενδυμασία ως κάτι που αντιπροσωπεύει το πολύ σπουδαίο ζήτημα της επιδοκιμασμένης στάσεως ενός ατόμου ενώπιον του Ιεχωβά Θεού, δεν είναι λογικό το ότι οι δούλοι του πρέπει να προσέχουν αυτά που φορούν στην κατά γράμμα ενδυμασία τους; Δεν πρέπει να λησμονήσωμε το γεγονός ότι ο Ιεχωβά Θεός προμήθευσε ενδυμασία από δέρμα ζώου στους αμαρτωλούς Αδάμ και Εύα. Η Εβραϊκή λέξις, που χρησιμοποιείται για να περιγράψη εκείνη την ενδυμασία, σημαίνει ‘χιτώνες,’ δηλαδή μακρυά ενδύματα. Επομένως, εκείνα τα ενδύματα εκάλυπταν επαρκώς τα γυμνά σώματα των πρώτων ανθρώπων.—Γεν. 3:21.

Αιώνες αργότερα, ο Ύψιστος έδειξε ειδικό ενδιαφέρον για την ενδυμασία των δούλων του. Οι κανονισμοί που δόθηκαν στους Ισραηλίτας απαιτούσαν απ’ αυτούς «να κάμωσι κράσπεδα εις τα άκρα των ιματίων αυτών» και «να βάλωσιν εις τα κράσπεδα των άκρων ταινίαν κυανήν.» (Αριθμ. 15:38) Επίσης, «η γυνή δεν θέλει φορέσει, το ανήκον εις άνδρα, ουδέ ο ανήρ θέλει ενδυθή στολήν γυναικός· επειδή πάντες οι πράττοντες ούτως είναι βδέλυγμα εις Ιεχωβά τον Θεόν σου.»—Δευτ. 22:5, ΜΝΚ.

Το διακριτικό κράσπεδο (κρόσσια στο κάτω μέρος) και η κυανή ταινία στα άκρα των ιματίων, θα έκαναν τους Ισραηλίτας να ξεχωρίζουν από τους άλλους λαούς και θα τους υπενθύμιζαν συνεχώς ότι έπρεπε να υπακούουν στις εντολές του Ιεχωβά. (Αριθμ. 15:40) Όσον αφορά την απαγόρευσι του να ενδύεται ένα άτομο με ρούχα που προωρίζοντο συγκεκριμένα για το αντίθετο φύλο, αυτό προστάτευε τη φυσική διάκρισι μεταξύ των φύλων. Είναι σύνηθες για τους άνδρες να θέλουν να φαίνωνται σαν άνδρες, και για τις γυναίκες να θέλουν να φαίνωνται σαν γυναίκες. Η παραβίασις αυτού του εσωτερικού αισθήματος όσον αφορά την ενδυμασία θα μπορούσε να είχε οδηγήσει σε ομοφυλοφιλία. Έτσι, ο νόμος του Θεού προστάτευε από απάτη και πιθανή ανηθικότητα.

Οι Ισραηλίτες δεν μπορούσαν ν’ αγνοήσουν αυτό το ζήτημα της ενδυμασίας και να το πάρουν στα ελαφρά. Αιώνες μετά από τότε που εδόθη ο Νόμος, ο προφήτης του Ιεχωβά Σοφονίας διεκήρυξε ότι θα επήρχετο συμφορά σε όλους εκείνους «τους ενδεδυμένους ενδύματα αλλότρια,» πιθανώς ενδύματα Αιγυπτίων και Βαβυλωνίων, τα οποία δεν ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις του νόμου του Θεού. (Σοφ. 1:8) Όσον καιρό ίσχυε αυτός ο νόμος, οι Ισραηλίτες ώφειλαν να υπακούουν στους κανονισμούς του. Ο Ιησούς Χριστός, παραδείγματος χάριν, τόνισε ότι ο εσκεμμένος στασιασμός εναντίον οποιασδήποτε εντολής θα εμπόδιζε κάποιον από το να κληρονομήση τη βασιλεία του Θεού. Είπε τα εξής: «Όστις . . . αθετήση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων, και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος θέλει ονομασθή εν τη βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 5:19) Αν ένας Ισραηλίτης, παραδείγματος χάριν, επέμενε να φορά ενδύματα χωρίς κράσπεδο (κρόσσι), επειδή αυτό το είδος ενδυμασίας δεν συμφωνούσε με το γούστο του, θα απεκάλυπτε ένα πνεύμα προκλητικής ανεξαρτησίας. Μια τέτοια υπερήφανη στάσις οπωσδήποτε θα τον εμπόδιζε να γίνη μαθητής του Ιησού Χριστού.

Οι Χριστιανοί, φυσικά, δεν βρίσκονται κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο με τους συγκεκριμένους κανόνες του σχετικά με την ενδυμασία. Όχι οι συγκεκριμένοι κανονισμοί, αλλά το αίσθημα του τι αρμόζει, καθώς επίσης και η αγάπη για τους άλλους, πρέπει να τους υποκινεί να ντύνωνται με τρόπο που κάνει έκκλησι στην αγαθή συνείδησι των συνανθρώπων τους. (Παράβαλε με 1 Κορινθίους 10:23, 24· 2 Κορινθίους 4:1, 2.) Πράγματι, ο ισορροπημένος τρόπος σκέψεως τους και η αγάπη τους θα εμποδίση τους γνήσιους Χριστιανούς να επιτρέψουν στην προσωπική τους προτίμησι να έχη την προτεραιότητα, άσχετα με τα δυσάρεστα και ανεπιθύμητα αποτελέσματα που μπορεί να έχη η ενδυμασία στους άλλους. Σε καμμιά περίπτωσι δεν πρέπει η ενδυμασία τους να θέτη υπό αμφισβήτησι τον ισχυρισμό τους ότι είναι δούλοι του Ιεχωβά Θεού.

Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δίνεται στα ενδύματα που φορά το άτομο όταν παρακολουθή Χριστιανικές συναθροίσεις ή όταν κάνη δημόσια μαρτυρία σε άλλους για τον Λόγο του Θεού. Ο απόστολος Παύλος έδωσε την ακόλουθη συμβουλή: «Αι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς, . . . το οποίον πρέπει εις γυναίκας επαγγελλομένας θεοσέβειαν, με έργα αγαθά.» (1 Τιμ. 2:9, 10) Η ίδια καθοδηγητική αρχή θα μπορούσε, επίσης, να εφαρμοσθή και στους Χριστιανούς άνδρες. Η ενδυμασία δεν πρέπει να είναι ανάρμοστα επιδεικτική, στρέφοντας την προσοχή στο άτομο. Ούτε θα έπρεπε να είναι ακατάστατη. Οι άλλοι πρέπει να μπορούν να διακρίνουν ότι ο Χριστιανός είναι σεμνός και ντύνεται μ’ ένα τρόπο που αρμόζει στην περίπτωσι. Πρέπει να δεικνύεται σωφροσύνη, δηλαδή λογικός και ορθός τρόπος σκέψεως, σχετικά με την εκλογή ενδυμασίας. Όταν πρόκειται για ζητήματα λατρείας, η ενδυμασία του Χριστιανού πρέπει να εναρμονίζεται με την αξιοπρέπεια της ιερής υπηρεσίας.

Φυσικά, αν αρχίσουν να παρευρίσκονται στις Χριστιανικές συναθροίσεις ενδιαφερόμενα άτομα, δεν πρέπει οι άλλοι να τους κάνουν να μην αισθάνωνται άνετα, λόγω της εμφανίσεως τους, αλλά πρέπει να τους δέχωνται μ’ ένα πνεύμα αγάπης. Θα ήταν εσφαλμένο να κρίνωμε το αν κάποιος αξίζη ν’ ακούση την αλήθεια ή όχι, με βάσι τα ενδύματά του. Ο μαθητής Ιάκωβος είπε τα εξής στους συγχριστιανούς του: «Διότι εάν εισέλθη εις την συναγωγήν σας άνθρωπος έχων χρυσούν δακτυλίδιον με λαμπρόν ένδυμα εισέλθη δε και πτωχός με ρυπαρόν ένδυμα, και επιβλέψητε εις τον φορούντα το ένδυμα το λαμπρόν και είπητε προς αυτόν, Συ κάθου εδώ καλώς, και προς τον πτωχόν είπητε, Συ στέκε εκεί ή κάθου εδώ υπό το υποπόδιόν μου, δεν εκάμετε άρα διάκρισιν εν εαυτοίς, και εγείνετε κριταί πονηρά διαλογιζόμενοι;»—Ιακ. 2:2-4.

Εν τούτοις, δεν θ’ ανεμένετο να συνεχίζη ο πτωχός να έρχεται στις συναθροίσεις με «ρυπαρό ένδυμα,» αφού εγίνετο βαπτισμένος Χριστιανός. Αν δεν είχε τα μέσα ν’ αγοράση μια σεμνή, εύτακτη ενδυμασία, οι αδελφοί του έπρεπε να τον βοηθήσουν. (Παράβαλε με Ιάκωβον 2:14-16.) Έτσι, οι ταπεινές του καταστάσεις δεν θα τον εμπόδιζαν να φορά ρούχα, που αντανακλούσαν ευνοϊκά στον Θεό του.

Έτσι, λοιπόν, η ενδυμασία είναι κάτι που ενδιαφέρει τους Χριστιανούς. Πρέπει ν’ αγωνίζωνται ώστε να μην δώσουν ποτέ σε κανένα βάσιμη αιτία ν’ αμφιβάλη για την σεμνότητα και τη σωφροσύνη τους.