Το Διαζύγιό Μου—Μια Δεύτερη Ευκαιρία στη Ζωή;
ΚΑΘΩΣ καθόμουν δίπλα στον δικηγόρο μου στην αίθουσα του δικαστηρίου, σκεπτόμουν την ελευθερία που επρόκειτο ν’ αποκτήσω σε λίγο. Μέσα σε λίγες ώρες, θα ήμουν ελεύθερη να βγαίνω ραντεβού, να πηγαίνω όπου ήθελα, να παίρνω δικές μου αποφάσεις—θα ήμουν ελεύθερη να κάνω ό,τι ήθελα!
Τότε, τον Δεκέμβριο του 1974, δεν επιθυμούσα πραγματικά από τη ζωή τίποτε άλλο εκτός από την ελευθερία μου. Ήμουν 29 ετών και μητέρα δύο γιων. Είχα ένα ωραίο σπίτι σ’ ένα ήσυχο προάστιο στα βόρεια του Οχάιο και μια σίγουρη εργασία σε μια ασφαλιστική εταιρία όπου εργαζόμουν από τότε που απεφοίτησα από το γυμνάσιο. Σκεπτόμουν ότι είχα τα περισσότερα πράγματα που κάθε γυναίκα θέλει—παιδιά, σπίτι και μια καλή εργασία. Το μεγάλο λάθος που έκανα στη ζωή μου, επρόκειτο να σβησθή με μια γραμμή που έσυρε το μολύβι του δικαστού.
Το γοητευτικό μυστήριο της συγκεχυμένης κοινωνίας μας, είχε αυξήσει την επιθυμία μου για ελευθερία. Οι ηθικές αρχές είχαν αλλάξει με ριζικό τρόπο από τότε που παντρεύθηκα το 1966. Τώρα θα μπορούσα να δοκιμάσω όλα τα πράγματα για τα οποία συζητούσαν οι νεαρές κοπέλλες στο γραφείο—να κάνω ό,τι θέλω και να μη δίνω λογαριασμό σε κανένα. Είχα σκοπό να επωφεληθώ απ’ αυτή τη δεύτερη ευκαιρία που μου παρουσιαζόταν. Υπήρχαν τόσα πολλά μέρη που ήθελα να πάω, τόσα πολλά πράγματα που ήθελα να κάνω.
Αισθανόμουν βέβαιη ότι θα μπορούσα να χειρισθώ οποιαδήποτε κατάστασι παρουσιαζόταν. Είχα διαβάσει πολλά βιβλία σχετικά με το διαζύγιο. Και με τις πληροφορίες που είχα συλλέξει από το βιβλίο, μαζί με τη μεγάλη «γνώσι» που είχα αποκτήσει από τις ταινίες που παρουσίαζε η τηλεόρασις και από τα κουτσομπολιά στο γραφείο, ήμουν έτοιμη ν’ αρχίσω μια νέα ζωή και πραγματικά να την απολαύσω.
Γιατί Πήρα Αυτή την Απόφασι
Τα οκτώ χρόνια του γάμου μου δεν μου είχαν αφήσει παρά μόνο δυσάρεστες αναμνήσεις. Το σπίτι μας είχε γίνει σαν πανδοχείο, απλώς ένας τόπος όπου τρώγαμε και κοιμόμαστε. Ο σύζυγός μου κι εγώ εργαζόμαστε, για να κάνωμε, όπως υπετίθετο, άνετη τη ζωή για τα παιδιά μας. Όταν δεν εργαζόμεθα, δαπανούσαμε τον χρόνο μας λογομαχώντας. Πολύ σπάνια δαπανούσαμε χρόνο για τα παιδιά, διότι ήμαστε πάρα πολύ απασχολημένοι—ο σύζυγός μου προσπαθούσε να θησαυρίση.
Ωστόσο, η απόφασις να χωρίσω δεν ήταν εύκολη. Δεν είχε πάρει κανείς άλλος διαζύγιο στην οικογένειά μου εδώ και πέντε γενεές. Αλλά μετά από μια βίαιη λογομαχία μας, απεφάσισα τελικά ότι δεν θα μπορούσα να εξακολουθήσω να ζω κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες.
Όταν απεφάσισα αρχικά να χωρίσω, δεν το είπα σε κανένα παρά μόνο σ’ ένα στενό φίλο και στους γονείς μου. Σκεπτόμουν ότι μόνη είχα μπλέξει και ότι μόνη μου θα ξέμπλεκα. Ωστόσο, σε λίγο καιρό τα νέα διεδόθησαν. Πολλοί από τους στενούς φίλους μας μου προσέφεραν ηθική υποστήριξι. Και όσο για τις δωρεάν συμβουλές, αυτές φυσικά αφθονούσαν. Ωστόσο, αργότερα έμαθα ότι οι περισσότερες ήσαν εσφαλμένες. Αλλά οι προθέσεις τους εφαίνοντο γνήσιες κι εγώ χρειαζόμουν κάποιον να μιλώ όταν βρισκόμουν σε περιόδους καταθλίψεως.
Οι γονείς μου δέχθηκαν την είδησι για το διαζύγιό μου πολύ καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα. Πάντοτε είχα στενή επαφή μαζί τους, αλλ’ όχι μέχρι το σημείο να κάνω εμπιστευτικές συζητήσεις μαζί τους σχετικά με την έγγαμη ζωή μου. Ποτέ δεν ανεμίχθησαν, μολονότι υπήρξαν πολλές φορές που εγνώριζαν τους ξυλοδαρμούς και την υβριστική μεταχείρισι που είχα υποστή.
Παντρεύθηκα όταν ήμουν 21 έτους και τα περισσότερα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας τα πέρασα σε μια φάρμα στο Οχάιο. Μολονότι οι γονείς μου ποτέ δεν μας είπαν μ’ εντυπωσιακό τρόπο, στον νεώτερο αδελφό μου και σε μένα, πόσο πολύ μας αγαπούσαν, έδειχναν την αγάπη τους με τις ενέργειές τους· δεν νοιώθαμε ότι τα λόγια ήσαν απαραίτητα. Αφού έκανα αίτησι διαζυγίου, έμαθα ότι οι γονείς μου εγνώριζαν τις απιστίες του συζύγου μου αλλά ποτέ δεν μου είχαν μιλήσει. Δεν ήθελαν να με πληγώσουν.
Γίνονται Προσαρμογές
Επειδή οι διαδικασίες για το διαζύγιο διήρκεσαν περίπου ένα χρόνο, μπόρεσα σιγά-σιγά να κάνω πολλές προσαρμογές, Μια απ’ αυτές εσχετίζετο με την εργασία μου. Λόγω της αλλαγής στη γαμήλια κατάστασί μου, ήταν απαραίτητο να φέρνω στο σπίτι περισσότερα χρήματα. Το συζήτησα αυτό με τους εργοδότες μου, υποκινούμενη από φίλους που είχαν σχέσι στο απελευθερωτικό κίνημα των γυναικών.
Είπα στους εργοδότας μου ότι πίστευα πως μπορούσα να κάνω την εργασία που θα έκανε κι ένας άνδρας· έτσι, μου έδωσαν μεγαλύτερο μισθό. Απεφάσισαν να μου δώσουν μια ευκαιρία να το αποδείξω. Μ’ έκαναν προϊσταμένη σε μια ομάδα τριών κοριτσιών με τα οποία προηγουμένως εργαζόμαστε μαζί.
Αλλά ο μεγαλύτερος μισθός συνεπάγετο και μεγαλύτερη ευθύνη καθώς και αλλαγές που δεν ήσαν πάντοτε ευχάριστες. Δεν μπορούσα πια να κάθωμαι με τις κοπέλλες και να συζητούμε επί πολλή ώρα για τη συναρπαστική νυχτερινή ζωή τους. Τώρα η εργασία μου ήταν να εποπτεύω την καλή εκτέλεσι της εργασίας τους. Η στενή, σχέσις που είχαμε κάποτε φαινόταν ότι εξαφανίζεται. Δεν με θεωρούσαν πια άνθρωπο της εμπιστοσύνης τους.
Τα πράγματα στο σπίτι δεν άλλαξαν και τόσο πολύ. Συνέχισα ν’ ακολουθώ τον ίδιο τρόπο ζωής, να πηγαίνω στην εργασία μου κάθε μέρα, να πηγαίνω τα παιδιά στη ‘μπαίιμπυ-σίττερ’ και να χειρίζομαι τα οικονομικά του σπιτιού. Η μόνη αλλαγή ήταν ότι έβγαινα τα βράδυα για να ικανοποιήσω μερικά από τα δικά μου ενδιαφέροντα. Μερικές φορές έπαιρνα και τα παιδιά μαζί μου, ιδιαίτερα όταν έπαιζα τέννις ή παρακολουθούσα μαθήματα κάποιας νέας τέχνης. Σχεδιάζαμε κάτι σχεδόν για κάθε βράδυ της εβδομάδος.
Οι φίλοι μου με βοηθούσαν να προγραμματίσω τα σαββατοκύριακά μου. Ωργάνωναν συναντήσεις και με σύστηναν σε άλλους διαζευγμένους φίλους. Σύντομα έμαθα ένα πολύ σπουδαίο γεγονός—δεν διέφερα καθόλου από τους περισσότερους άλλους διαζευγμένους. Ένα βράδυ σε μια δισκοθήκη, καθόμουν στο τραπέζι μαζί με δεκαέξη διαζευγμένα άτομα. Επί πέντε ώρες τους άκουγα να λένε πόσο διεφθαρμένοι ήσαν οι πρώην γαμήλιοι σύντροφοί τους και ότι δεν άξιζαν τίποτε. Νόμιζε κανείς ότι κάποιος είχε βάλει μια ταινία στο μαγνητόφωνο, μόνο που άλλαζαν τα ονόματα. Ήσαν γεμάτοι αυτολύπησι και διαρκώς έπιναν· δεν νοιαζόντουσαν για το πού ωδηγούσε η ζωή που έκαναν.
Ένα πράγμα που φαίνεται να το έχουν κοινό όλοι οι διαζευγμένοι είναι η μοναξιά. Αλλά μήπως το να κάθεται κανείς σ’ ένα μπαρ και να πίνη ή να κλαίη μπροστά σ’ ένα μπουκάλι μπύρα είναι η απάντησις; Πολλοί, στο τέλος της βραδυάς, κατέληγαν να πάνε στο σπίτι μαζί με κάποιο σύντροφο για να περάσουν ένα «ευχάριστο» βράδυ . . . στο κρεββάτι. Αφού ακολούθησα αυτό τον ρυθμό επί έξη μήνες, η μητέρα μου με πολύ ωραίο τρόπο μου υπενθύμισε ότι η ζωή που έκανα δεν ήταν διαφορετική από τη ζωή του πρώην συζύγου μου.
Τελικά αντιλήφθηκα ότι υπήρξαν περισσότερα πράγματα στη ζωή απ’ όσα έκανα. Καθώς κοίταζα τους γιους μου, αναρωτήθηκα: «Αν βρισκόμουν στη θέσι τους, θα μπορούσα να είμαι υπερήφανη για τη μητέρα μου; Είναι αυτό το είδος ζωής που θέλω για τα παιδιά μου;» Όταν δεν έμεναν με την ‘μπαίιμπυ-σίττερ,’ ευρίσκοντο στο σπίτι κάποιου φίλου ενώ εγώ ήμουν έξω.
Άρχισα να Ενδιαφέρωμαι για την Ευημερία των Παιδιών
Απεφάσισα να ενδιαφερθώ με πιο ενεργό τρόπο για τους γιους μου. Μολονότι ήσαν μόνο επτά και πέντε ετών, καταλάβαιναν πολλά περισσότερα πράγματα απ’ ό,τι νόμιζα. Μια Κυριακή, είπα στα παιδιά ότι θα τα πήγαινα στην εκκλησία· ποτέ δεν είχαν πάει εκεί. Επειδή ο σύζυγός μου κι εγώ ανήκαμε σε δυο διαφορετικές θρησκείες, ποτέ δεν μπορέσαμε να συμφωνήσωμε ποια εκκλησία θα παρακολουθούμε. Έτσι, δεν πηγαίναμε καθόλου.
Ξαφνιάσθηκα μια μέρα όταν ο μικρότερος γιος μου με ρώτησε, ‘Έχει ο Θεός γιο;’ Νόμιζα ότι τα παιδιά μου δεν εγνώριζαν τίποτε για τον Θεό και όμως, καθώς έφερνα στη μνήμη μου τα οκτώ χρόνια του γάμου μου, μπορούσα να διακρίνω την αιτία. Ο σύζυγός μου κι εγώ ήμαστε τόσο απασχολημένοι καθώς εργαζώμεθα για να κάνωμε τη ζωή άνετη για τα παιδιά, ώστε ποτέ δεν σκεφθήκαμε τη θρησκεία. Οι μόνες φορές που άκουγαν για τον Θεό ή τον Χριστό ήταν όταν ο σύζυγός μου κι εγώ καυγαδίζαμε και τότε τα ονόματα αυτά χρησιμοποιούντο με βλάσφημο τρόπο.
Ένα βράδυ, ενώ παρακολουθούσα μαθήματα σε μια σχολή, συνήντησα μια γειτόνισσα την οποία είχα να δω αρκετό καιρό. Πριν από πέντε περίπου χρόνια και οι δύο είχαμε αρχίσει να μελετούμε τη Γραφή με κάποια Μάρτυρα του Ιεχωβά, αλλ’ εγώ σταμάτησα μετά από δύο μελέτες επειδή ο σύζυγός μου απείλησε ότι θα κατέφευγε σε βία αν συνέχιζα. Την ρώτησα τι κάνει η Μάρτυς εξηγώντας της ότι ενδιαφερόμουν επειδή είχα δύο γιους ν’ αναθρέψω οι οποίοι δεν εγνώριζαν τίποτε για τον Θεό ούτε για την Αγία Γραφή. Εκείνη αμέσως έκανε διευθετήσεις να με επισκεφθή η Μάρτυς. Δύο μέρες αργότερα με επεσκέφθη.
Η Βοήθεια Έγινε Δεκτή
Επί μια ώρα κάθε εβδομάδα καθόμασταν και συζητούσαμε τα προβλήματά μου. Η Μάρτυς μού έδειχνε πώς να εφαρμόζω τις θαυμάσιες αρχές της Αγίας Γραφής. Παραδείγματος χάριν, ήμουν κάπως χαλαρή στην εκπαίδευσι των παιδιών. Στο κάτω-κάτω, τους είχα στερήσει τον πατέρα τους και επειδή ήμουν ο μόνος γονεύς δεν ήθελα όλη την ώρα να τα μαλώνω. Και νόμιζα ότι τους έδειχνα αγάπη με το ν’ αποφεύγω να τα τιμωρώ.
Αλλ’ αυτό ήταν σφάλμα σύμφωνα με την Αγία Γραφή, όπως έμαθα. Μου έδειξε το εδάφιο στις Παροιμίες 13:24, το οποίο λέγει: «Ο φειδόμενος της ράβδου αυτού μισεί τον υιόν αυτού· αλλ’ ο αγαπών αυτόν παιδεύει αυτόν εν καιρώ.»
Απολάμβανα στο πλήρες τις γνώσεις που αποκτούσα. Δεν είχα ποτέ αντιληφθή ότι η Αγία Γραφή έχει ένα κύριο θέμα—τη βασιλεία του Θεού—τη βασιλεία για την οποία προσευχόμεθα κάθε φορά που λέμε την Κυριακή Προσευχή. (Ματθ. 6:9, 10· Λουκ. 4:43) Αυτή η βασιλεία θα κυβερνήση ολόκληρη τη γη και οι υπήκοοί της δεν θα πεθαίνουν αφήνοντας πίσω προσφιλή άτομα. Η εκμάθησις αυτών των πραγμάτων άρχισε να μου φέρνη την ευτυχία την οποία επιζητούσα, μια ευτυχία που μπορούσα να μοιρασθώ με τα παιδιά μου.
Σύντομα άρχισα να παρακολουθώ συναθροίσεις στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά και διεπίστωσα ότι αυτή η εμπειρία ήταν πράγματι συγκινητική. Εκεί παρετήρησα ότι τα παιδιά δεν έτρεχαν ολόγυρα, δεν έσπρωχναν, ούτε ωθούσαν, δεν χρησιμοποιούσαν άσχημη γλώσσα, οι γυναίκες δεν συγκεντρώνοντο καθ’ ομάδες κουτσομπολεύοντας τους άλλους. Ποτέ προηγουμένως δεν με είχαν δεχθή μ’ ένα τόσο θερμό και στοργικό τρόπο. Εδώ υπήρχαν άνθρωποι που δεν είχα συναντήσει ποτέ προηγουμένως, οι οποίοι έδειχναν γνήσιο ενδιαφέρον και για τα παιδιά μου και για μένα. Έξη μήνες αργότερα βαπτίσθηκα συμβολίζοντας την αφιέρωσί μου να υπηρετήσω τον αληθινό Θεό, Ιεχωβά.
«Αν Εγνώριζα Τότε»
Μη νομίσετε ότι δεν σκέφθηκα αν θα είχα καταφέρει να σώσω τον γάμο μου απλώς αν εγνώριζα τότε αυτά που γνωρίζω τώρα. Έμαθα ότι χρειάζονται τρία πράγματα για έναν γάμο—στοργή, συνεργασία και επικοινωνία.
Ο σύζυγός μου κι εγώ αποτύχαμε να καλλιεργήσουμε αυτά τα πράγματα. Είχαμε τόσο απομονωθή ο καθένας στην προσωπική μας ζωή ώστε δεν σκεπτόμαστε πραγματικά ο ένας τον άλλο όπως έπρεπε. Ήμαστε απασχολημένοι, όπως νομίζαμε, για να κάνωμε μια άνετη ζωή για την οικογένειά μας, αλλά δεν ήμεθα άγρυπνοι στα αισθήματα ούτε στις πραγματικές ανάγκες της οικογενείας. Αρχίσαμε ν’ αποχωριζώμεθα αντί να συνεργαζώμεθα. Και αυτό επηρέασε την επικοινωνία μας.
Αντίθετα με ό,τι λέγουν μερικοί άνθρωποι, τα ζεύγη δεν μπορούν να λύσουν όλα τα προβλήματά τους στην κρεββατοκάμαρα. Μπορεί να έχουν θαυμάσιες σεξουαλικές σχέσεις, αλλά τι διαρκές όφελος μπορεί να προκύψη αν δεν μπορούν να καθήσουν και να συζητήσουν τα προβλήματά τους; Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι επειδή είναι νυμφευμένοι αρκετό καιρό, γνωρίζουν ακριβώς τι σκέπτεται το άλλο άτομο. Αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε, όπως έμαθα από τη σκληρή μου εμπειρία. Δεν μπορείς να βοηθήσης κάποιον αν δεν γνωρίζης ποιο πρόβλημα έχει, και απλώς η υποψία, ούτε γενικά το διαζύγιο δεν προμηθεύει την απάντησι.
Ωστόσο, εκατομμύρια άνθρωποι σήμερα βλέπουν το διαζύγιο σαν λύσι. Έχουν την τάσι να θεωρούν τον γάμο πολύ περισσότερο σαν ένα υλικό απόκτημα—αν η ποιότης του δεν ικανοποιή τις προσδοκίες των, τον διαλύουν και επιζητούν κάτι καλύτερο. Η προσοχή τους στρέφεται μόνο προς τον εαυτό τους—σ’ αυτά που τους ευχαριστούν και τους ικανοποιούν. Αυτό που τονίζεται ως το πιο σπουδαίο πράγμα είναι η εκπλήρωσις των προσωπικών τους επιθυμιών. ‘Έχεις δικαίωμα στην ευτυχία,’ λέγει η προπαγάνδα, ‘μια φορά μόνο ζης· αξίζει να ζήσης όσο το δυνατό καλύτερα.’
Αυτό το ιδιοτελές πνεύμα με είχε επηρεάσει. Το πρωταρχικό μου ενδιαφέρον είχε γίνει η δική μου ευτυχία—η ελευθερία να κάνω ό,τι εγώ ήθελα. Πολλές φορές σκέφτομαι το παρελθόν και αναρωτιέμαι, ‘Τι πραγματικά επιζητούσα;’ Απλώς διασκέδασι; Αλλά σύντομα αντιλήφθηκα ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα στη ζωή από τον χορό και την ολονύκτια διασκέδασι στις δισκοθήκες. Μήπως ήλπιζα να συναντήσω κάποιον με τον οποίο να περάσω τη ζωή μου; Αν ναι, ήλπιζα πραγματικά να τον βρω σε κάποιο μπαρ;
Κατόπιν ήλθε η σκληρή ερώτησις: Μήπως απλώς αναζητούσα αγάπη χωρίς να θέλω ν’ αναλάβω υποχρεώσεις; Αλλ’ αν σκεφθούμε προσεκτικά, θα δούμε ότι αυτό δεν είναι πραγματική αγάπη· είναι απλώς ικανοποίησις. Δεν φέρνει ευτυχία. Είμαι τόσο ευχαριστημένη που αφυπνίσθηκα και άρχισα να σκέπτωμαι κι άλλους εκτός από τον εαυτό μου—τα παιδιά μου. Και πόσο ευγνώμων είμαι που ωδηγήθηκα εκεί όπου θα μπορούσα να βρω το ορθόν είδος βοηθείας!
Μια Ζωή με Σημασία
Άρχισα ν’ αντιλαμβάνωμαι τι είναι η πραγματική αγάπη. Η Αγία Γραφή στα εδάφια 1 Κορινθίους 13:4, 5 περιγράφει πώς εκδηλώνεται αυτή η αγάπη: «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν.»
Πράγματι, η αγάπη είναι το γνήσιο ενδιαφέρον για τα συμφέροντα των άλλων! Είναι ενεργητική· κάνει πράγματα για τους άλλους. Και διεπίστωσα ότι η άσκησις αυτή της αγάπης είναι το κλειδί για την πραγματική ευτυχία, όπως ακριβώς είπε ο Ιησούς: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»—Πράξ. 20:35.
Καθημερινά βλέπω αυτή τη Χριστοειδή αγάπη να εκδηλώνεται μεταξύ των Χριστιανών με τους οποίους συναναστρέφομαι τακτικά. Δεν χρησιμοποιούν χυδαία γλώσσα, δεν μεθούν, δεν καταφρονούν τους άλλους, ούτε λέγουν ακάθαρτα αστεία για ν’ αποτελούν το ‘επίκεντρο’ της συντροφιάς. Αντιθέτως, μεταξύ τους επικρατεί μια θερμή και στοργική ατμόσφαιρα που συγκεντρώνεται γύρω από την οικογένεια.
Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνης δύο παιδιά μόνη σου, αλλά με το θαυμάσιο παράδειγμα και τη βοήθεια των Χριστιανών αδελφών μου και με τη θεόπνευστη καθοδηγία που παρέχει ο Λόγος του Θεού, τα αποτελέσματα είναι ικανοποιητικά. Τα παιδιά αναπτύσσουν μια αγαθή συνείδησι προς τον Θεό και αρχίζουν να σκέπτωνται τους άλλους πριν από τον εαυτό τους. Μολονότι δεν έχουν τον πατέρα τους, έχουν αντιληφθή ότι υπάρχει ένας Θεός που φροντίζει—ο Ιεχωβά. Η μεγαλύτερη μου χαρά είναι να τα παρακολουθώ ν’ αυξάνουν σε γνώσι και εκτίμησι Εκείνου ο οποίος ποτέ δεν λησμονεί τους δούλους του, αλλά θα τους ευλογήση με αιώνια ζωή. (Ψαλμ. 133:3)—Από συνεργάτη.
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 10]
«Επί πέντε ώρες τους άκουγα να λένε πόσο διεφθαρμένοι ήσαν οι πρώην γαμήλιοι σύντροφοί τους.»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 11]
«Οι μόνες φορές που άκουγαν για τον Θεό ή τον Χριστό ήταν όταν ο σύζυγός μου κι εγώ καυγαδίζαμε και τότε τα ονόματα αυτά χρησιμοποιούντο με βλάσφημο τρόπο.»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 12]
«Σύντομα αντιλήφθηκα ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα στη ζωή από τον χορό και την ολονύκτια διασκέδασι στις δισκοθήκες.»