Ένας Άνθρωπος που τα Βρήκε

Όπως ελέχθη στον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στη Βιρμανία

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ σε μια οικογένεια πολύ αφοσιωμένων Ρωμαιοκαθολικών. Στην πραγματικότητα, δύο από τους θείους μου είχαν γίνει μέλη του διδασκαλικού Τάγματος των Ρωμαιοκαθολικών Αδελφών. Βαπτίσθηκα σε ηλικία τριών εβδομάδων. Οι Ρωμαιοκαθολικοί πιστεύουν ότι αν ένα παιδί πεθάνη προτού βαπτισθή, θα πάη σ’ ένα τόπο που καλείται «Λίμπο,» που δεν βρίσκεται ούτε στον Ουρανό ούτε στον Άδη.

Όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο του Αγίου Παύλου στο Ραγκούν της Βιρμανίας, άκουγα συνεχώς τους Καθολικούς Αδελφούς να μιλούν για τον Καθολικισμό· αυτοί μας εδίδασκαν ότι η Καθολική θρησκεία ήταν η μόνη αληθινή. Ως ευαίσθητος νέος αισθανόμουν πολύ υπερήφανος που ήμουν Καθολικός. Από την άλλη πλευρά, στενοχωριόμουν πολύ που μερικοί συμμαθηταί μου, όπως πίστευα, δεν είχαν την τύχη να είναι Καθολικοί. Ήταν τιμή για μας, μας έλεγαν συχνά, να είμεθα συνταυτισμένοι με τη μόνη αληθινή θρησκεία. Η θρησκευτική μεγαλοπρέπεια και οι τελετουργίες που έβλεπα στην εκκλησία με συγκινούσαν.

Αλλ’ αυτή η στάσις δεν διήρκεσε. Όταν πέρασα πια τα είκοσι άρχισα σιγά σιγά ν’ απογοητεύωμαι από τον Ρωμαιοκαθολικό τρόπο λατρείας. Τελικά η Λειτουργία, η οποία κάποτε με συγκινούσε τόσο πολύ, έγινε ένας κενός τυπικισμός χωρίς νόημα. Κάθε Κυριακή ο ιερεύς εκτελούσε την ίδια τελετουργία, χωρίς να διδάσκη την εκκλησία κάτι νέο πνευματικώς. Μολονότι αισθανόμουν κάποια ανάγκη για θρησκεία στη ζωή μου, σταμάτησα να πηγαίνω στην εκκλησία.

Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, δηλαδή από είκοσι έως τριάντα ετών, είχα μεταπτώσεις στην πίστι μου ως Καθολικού. Στην ηλικία των 30 ετών, συνήντησα τη μέλλουσα σύζυγο μου. Μετά από τέσσερα χρόνια, παντρευθήκαμε με μια Γαμήλια Λειτουργία με μουσική οργάνων και συνοδεία χορωδίας, μια πραγματικά όμορφη τελετή. Μολονότι η σύζυγος μου προήρχετο από Βουδδιστική οικογένεια, προσηλυτίσθηκε στον Καθολικισμό μια εβδομάδα πριν από τον γάμο μας. Γι’ αυτό χρειάσθηκε να επισκέπτεται τον ενοριακό ιερέα κάθε Σαββατοκύριακο για αρκετό καιρό πριν από τον γάμο μας για να λάβη θρησκευτική εκπαίδευσι. Για να το κάνη αυτό, έπρεπε να διανύη μια μεγάλη απόστασι, διότι έμενε 8 μίλια (13 χιλιόμετρα) έξω από την πόλι.

Αφού παντρευθήκαμε, θεώρησα καλό ν’ αναλάβω την ηγεσία σε θρησκευτικές δραστηριότητες. Άρχισα να παρακολουθώ την εκκλησία τακτικά, να ενδιαφέρομαι για τις εκκλησιαστικές δραστηριότητες, έγινα πρεσβύτερος της εκκλησίας και άρχισα μάλιστα να διαβάζω δημοσίως την Επιστολή στη Λειτουργία της Κυριακής, η οποία τότε εγίνετο στην Αγγλική. Σιγά σιγά, αυτό το ξέσπασμα του θρησκευτικού ζήλου μου μειώθηκε, και άρχισα πάλι να παρακολουθώ την εκκλησία κατά αραιά διαστήματα.

Μια Θαυμάσια Αφύπνισις

Το 1976 μου συνέβη κάτι θαυμάσιο. Έμαθα ότι ο Θεός είχε ένα προσωπικό όνομα, ΙΕΧΩΒΑ. Ως Καθολικός, δεν εγνώριζα ότι ο Θεός είχε όνομα. Το γεγονός αυτό ήταν η αρχή μιας θαυμάσιας εκπαιδεύσεως που η σύζυγος μου κι εγώ αρχίσαμε να λαμβάνωμε όταν ένα ζεύγος Μαρτύρων του Ιεχωβά διεξήγαν μια Γραφική μελέτη μαζί μας. Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι κάθε εβδομάδα διήνυαν απόστασι έξη μιλίων (10 χιλιομέτρων) για να έλθουν στο σπίτι μας κάτω από δύσκολες συνθήκες. Μόνο αν έχετε επιβιβασθή σ’ ένα λεωφορείο στο Ραγκούν, μπορείτε να καταλάβετε τι εννοώ. Ένα λεωφορείο που παίρνει 40 άτομα άνετα, πιέζεται για να μεταφέρη πάνω από 100 επιβάτες στριμωγμένους σαν σαρδέλλες. Δεν μπορώ να φαντασθώ έναν ιερέα να κάνη το ίδιο πράγμα για να διδάξη σε κάποιον την Καθολική θρησκεία.

Καθώς προώδευα, λαμβάνοντας Γραφική γνώσι, διέκρινα ότι πολλά από τα Καθολικά ‘πιστεύω’ μου δεν εναρμονίζοντο με τον Λόγο του Θεού. Προφανώς η θρησκεία μου δεν ευχαριστούσε τον Θεό. Θα σας εξηγήσω.

Θρησκευτικές Εικόνες

Κοιτάξτε το εσωτερικό οποιασδήποτε Καθολικής εκκλησίας και θα διαπιστώσετε ότι σε θρησκευτικές εικόνες αποδίδεται εξοχότητα και τιμή, θα βρήτε επίσης τα ίδια πράγματα και στα Καθολικά σπίτια. Εικόνες, μετάλλια, ακόμη και «λείψανα» «αγίων» είναι αντικείμενα σεβασμού για τους Καθολικούς.

Από τη Γραφική μας μελέτη, μάθαμε ότι η εικονολατρία δεν ευχαριστεί τον Θεό. Παραδείγματος χάριν, οι Γραφές προειδοποιούν εναντίον μιας τέτοιας συνηθείας στο εδάφιο Ησαΐας 42:8, λέγοντας: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά.» Δείχνοντας τη στάσι του ως προς τις εικόνες, ο Θεός διεκήρυξε στη δεύτερη από τις Δέκα Εντολές: «Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμα τίνος, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα εν τη γη κάτω, ή όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης· μη προσκυνήσης αυτά μηδέ λατρεύσης αυτά· διότι εγώ Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος (απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν, ΜΝΚ).» (Έξοδ. 20:4, 5) Εν τούτοις, στην Καθολική θρησκεία τα κεριά καίουν μπροστά από αγάλματα, και λουλούδια και χρήματα προσφέρονται σ’ αυτά, ενώ οι λάτρεις υποκλίνονται ή γονατίζουν για να προσευχηθούν σ’ αυτούς. Συνήθιζα να κάνω το ίδιο πράγμα.

Οι Καθολικοί πιστεύουν ότι η εικονολατρεία μπορεί να υποκινήση τους «αγίους» να ενεργήσουν ως μεσίται μεταξύ του Θεού και του λάτρεως. Ωστόσο, η Γραφή δείχνει ότι αυτό είναι εσφαλμένο, διότι διαβάζομε: «Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός.» (1 Τιμ. 2:5) Εκτός από τον Ιησού Χριστό, κανείς άλλος δεν μπορεί να μεσιτεύση στον Θεό για λογαριασμό μας. (Παράβαλε με Ιωάννην 14:6· Πράξεις 4:12.) Μείναμε έκπληκτοι όταν διαπιστώσαμε ότι είχαμε δώσει περισσότερη τιμή σε δημιουργήματα, ανθρώπους και πράγματα, παρά στον Δημιουργό.—Ρωμ. 1:25.

Ένα παράδειγμα προσευχής σε άτομα άλλα εκτός από τον Θεό είναι ο Εξομολογητής (κονφιτέορ), μια προσευχή που χρησιμοποιείται στη διάρκεια της Λειτουργίας. Περιλαμβάνει τα ακόλουθα: «Εξομολογούμαι στον Παντοδύναμο Θεό, στην ευλογημένη Αειπάρθενο Μαρία, στον ευλογημένο Μιχαήλ αρχάγγελο, στον ευλογημένο Ιωάννη τον Βαπτιστή, στους αγίους αποστόλους Πέτρο και Παύλο, και σ’ όλους τους αγίους, ότι έχω αμαρτήσει υπερβολικά με σκέψεις, με λόγια, και με έργα.» Σύμφωνα με τη Γραφή, όμως, ο Θεός είναι ο μόνος που ‘ακούει προσευχές.’ (Ψαλμ. 65:2) Ο Ιησούς εδίδαξε ότι οι προσευχές μας πρέπει ν’ απευθύνονται στον ‘Πατέρα μας τον εν τοις ουρανοίς.’—Ματθ. 6:9.

Αυτό ήγειρε μια ερώτησι στη διάνοια μας σχετικά με το ροζάριο, που περιλαμβάνει την επανάληψι συγκεκριμένων προσευχών πολλές φορές, ιδιαίτερα μιας προσευχής προς την Μαρία που ονομάζεται «Άβε Μαρία.» Έχοντας υπ’ όψιν αυτά που μάθαμε από την Αγία Γραφή, καταλάβαμε ότι οι προσευχές που απευθύνοντο στη Μαρία και στους «αγίους» δεν ευαρεστούσαν τον Θεό.

Επίσης, ο ίδιος ο Ιησούς έδειξε ότι ο Θεός δεν επιδοκιμάζει τις επαναλαμβανόμενες προσευχές, όταν είπε: «Όταν δε προσεύχεσθε, μη βαττολογήσητε ως οι εθνικοί.» (Ματθ. 6:7) Τι περιλαμβάνει το ροζάριο, εκτός του ότι λέγει το ίδιο πράγμα συνεχώς; Ως προς το ότι η Μαρία αποκαλείται «Αειπάρθενος.» γνωρίζετε ότι αυτή γέννησε αρκετά παιδιά μετά τον Ιησού; Διαβάζομε στα εδάφια Ματθαίος 13:55, 56: «Δεν είναι ούτος ο υιός του τέκτονος; η μήτηρ αυτού δεν λέγεται Μαριάμ, και οι αδελφοί αυτού Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων και Ιούδας; Και αι αδελφαί αυτού δεν είναι πάσαι παρ’ ημίν;» Η δήλωσις αυτή ήταν μια πραγματική αποκάλυψις για μας.

Η Αθανασία της Ψυχής

Ως Καθολικός, είχα διδαχθή ότι η ψυχή μου είναι αθάνατη, ότι όταν πεθάνω, το σώμα μου θα επιστρέψη στη γη, αλλά η ψυχή μου θα εγκαταλείψη το σώμα. Η εκκλησία διδάσκει ότι, σύμφωνα με τη διαγωγή μου ενόσω είμαι ζωντανός στη γη, η ψυχή μου θα πάη είτε στον Ουρανό, είτε σ’ ένα πύρινο Άδη ή ένα τόπο βασάνων προσωρινής τιμωρίας που ονομάζεται Καθαρτήριο.

Ωστόσο, μέσω της μελέτης της Γραφής, έμαθα ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι το ίδιο το άτομο, όχι ένα αόρατο μέρος του ατόμου. Εξετάστε μερικές Γραφικές αποδείξεις σχετικά μ’ αυτό:

«Και οι υιοί του Ιωσήφ, οι γεννηθέντες εις αυτόν εν Αιγύπτω ήσαν ψυχαί δύο.» (Γεν. 46:27) «Εάν δε προσφέρη τις (ψυχή, Μετάφρασις των Ο΄,) δώρον προσφοράν εξ αλφίτων προς τον Κύριον . . . » (Λευιτ. 2:1) «Εάν ψυχή τις αμαρτήση εξ αγνοίας . . . » (Λευιτ. 4:2) «Ουδεμία ψυχή από σας θέλει φάγει αίμα.» (Λευιτ. 17:12) «Κατέλαβε δε πάσαν ψυχήν φόβος.» (Πράξ. 2:43) «Ήμεθα δε εν τω πλοίω ψυχαί όλαι διακόσιαι εβδομήκοντα έξι.»—Πράξ. 27:37.

Φυσικά, αν η ψυχή είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, όταν ένα άτομο πεθαίνη, η ψυχή πεθαίνει. Αυτός είναι ο λόγος που η Βίβλος επανειλημμένους αναφέρει ψυχές να πεθαίνουν ή να καταστρέφονται. Παραδείγματος χάριν, δηλώνει: «Θέλω εξολοθρεύσει, την ψυχήν εκείνην εκ μέσου του λαού αυτής.» (Λευιτ. 23:30) Ο Ιησούς ερώτησε: «Τι είναι συγκεχωρημένον . . . εν τοις σάββασιν . . . να σώση ψυχήν ή να απολέση;» (Λουκ. 6:9) Σχετικά με την κατάστασι των νεκρών οι Γραφές σαφώς λέγουν: «Αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουν ουδέν.»—Εκκλησ. 9:5.

Στο μικρό διάστημα του ενός έτους, έμαθα περισσότερα για τον Θεό και τη Βίβλο απ’ όσα είχα μάθει στη διάρκεια των 46 ετών ως Καθολικός. Εκείνα που έμαθα ήσαν αληθινά «αγαθά νέα.» Η μελέτη της Βίβλου με βοήθησε ασφαλώς να εκτιμώ τα λόγια του Ιησού: «Θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.» (Ιωάν. 8:32) Η σύζυγος μου, ο μεγαλύτερος γιος μου κι εγώ συμβολίσαμε την αφιέρωσί μας στον Θεό με το εν ύδατι βάπτισμα στη διάρκεια της Περιφερειακής Συνελεύσεως των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Χαρωποί Εργάται» το 1977. Πόσο ευτυχείς είμαστε τελικά που βρήκαμε την οδό της λατρείας που αληθινά ευχαριστεί τον Θεό!