Δείτε το Λονδίνο—Πάνω από ένα Διώροφο Λεωφορείο

Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στις Βρεταννικές Νήσους

«Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ τρόπος για να μπορέση να δη κανείς το Λονδίνο είναι να ανεβή πάνω σε ένα λεωφορείο—πάνω σ’ ένα λεωφορείο, κύριοι.» Αυτή ήταν η σύστασις που ο Ουίλλιαμ Έβαρτ Γλάδστων, πρωθυπουργός της Αγγλίας, έκαμε σε μερικούς Αμερικανούς επισκέπτες στη διάρκεια του 19ου αιώνος. Σήμερα δεν έχομε ιππήλατα λεωφορεία που να τριγυρίζουν με ποδοβολητά στο Λονδίνο. Αντιθέτως, μας περιμένουν τα «εγγόνια» τους, με το ζωηρό κόκκινο χρώμα τους και τις διζελοκίνητες μηχανές τους. Θέλετε ν’ ανεβούμε πάνω και να προστεθούμε στα εκατομμύρια που έχουν ακολουθήσει τη συμβουλή του Γλάδστωνος; Ελάτε! Δήτε το Λονδίνο—πάνω από ένα διώροφο λεωφορείο!

Η Υπηρεσία Μεταφορών του Λονδίνου προμηθεύει αυτή την καθημερινή υπηρεσία που προσφέρει στους επισκέπτας μια ωραία περιήγησι δύο ωρών. Σε τακτικά διαστήματα, αρχίζοντας στις 10 π.μ., μπορείτε να πάρετε το εισιτήριο σας και να επιβιβασθήτε σ’ ένα λεωφορείο στη Μαρμάρινη Αψίδα, στο Σταθμό Βικτωρίας ή στο Πικαντίλι.

Από τη Μαρμάρινη Αψίδα ως τη Γέφυρα Λάμπεθ

Μια και ξεκινούμε από τη Μαρμάρινη Αψίδα, το πρώτο ενδιαφέρον σημείο είναι αυτή η τριπλή αψίδα με τις σιδερένιες πύλες της. Σχεδιάσθηκε κατά το πρότυπο της Αψίδος του Κωνσταντίνου στη Ρώμη της Ιταλίας, και υψώνεται κοντά στο Τάιμπουρν, το μέρος όπου γίνονται οι δημόσιες εκτελέσεις μέχρι το τέλος του 18ου αιώνος.

Τώρα, ξεκινούμε! Στρίβοντας κατά μήκος του Δρόμου Μπαίησγουωτερ, ακολουθούμε τα ίχνη του πρώτου δημόσιου δρόμου με τροχιές για τραμ του Λονδίνου, ο οποίος κατασκευάσθηκε από έναν Αμερικανό με επιχειρηματικό πνεύμα τον Γεώργιο Τρέην. Το πράσινο του Χάυντ Παρκ καλύπτει 360 έικερς (146 εκτάρια) και εφοδιάζει τους Λονδρέζους με καθαρό αέρα και νερό από τον 11ον αιώνα, όταν ο βασιλεύς Εδουάρδος ο Εξομολογητής παραχώρησε την περιοχή και τις πηγές στο Αββαείο του Γουέστμινστερ. Αν και σήμερα αποτελεί τη φημισμένη Γωνιά των Ομιλητών, δηλαδή ένα χώρο για δημόσιους ομιλητάς, στο παρελθόν έβλεπε στρατιωτικές παρελάσεις, εκθέσεις ακόμη και αναπαραστάσεις της Μάχης του Τράφαλγκαρ στην Οφιοειδή Λίμνη.

Διασχίζοντας το Κένσινγκτον, φθάνομε στο Ρόγιαλ Άλμπερτ Χωλ. Έχει ελλειπτικό σχήμα και κατασκευάσθηκε κατά το πρότυπο Ρωμαϊκού τσίρκου, και είναι μια από τις φημισμένες αίθουσες του Λονδίνου. Ακόμη μνημονεύεται η δημόσια ομιλία που έκαμε εδώ ο δεύτερος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, ο Τζ. Φ. Ρόδερφορδ, το 1920. Ποιος ήταν ο τίτλος της; «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσιν Αποθάνει.» Έξη χρόνια αργότερα, μιλώντας σ’ αυτή την αίθουσα, ο ίδιος ομιλητής επέστησε την προσοχή στο γεγονός ότι η Κοινωνία των Εθνών δεν θα είχε την επιδοκιμασία του Θεού. Πόσο επαλήθευσε η ιστορία τα βασισμένα στη Βίβλο λόγια του!

Ακριβώς δεξιά από το Ρόγιαλ Άλμπερτ Χωλ βρίσκεται η Οδός Εξιμπίσιον, στο τέρμα της οποίας θα βρήτε τέσσερα λαϊκά μουσεία που περιλαμβάνουν εκθέματα επιστήμης, γεωλογίας, φυσικής ιστορίας και βιομηχανικής τέχνης. Μπορείτε να δαπανήσετε σ’ αυτά μια μέρα στο Λονδίνο επωφελώς. Το λεωφορείο μας μάς φέρνει στη Γέφυρα των ιπποτών, περνώντας από μερικές πλατείες του Λονδίνου και από κήπους που ανήκουν σε γειτονικούς κατοίκους και προσθέτουν μια ευχάριστη πινελιά χρωμάτων.

Μπροστά μας βρίσκονται οι κήποι του ανακτόρου Μπάκινγκχαμ, της κατοικίας του ανωτάτου άρχοντος της Βρεταννίας. Συνεχίζομε τον δρόμο μας μέσω του Πιμλίκο, για να φθάσωμε στην Οδό του Ρόγιαλ Χόσπιταλ, στο Τσέλση. Λέγεται ότι το νοσοκομείο για συνταξιούχους στρατιώτες υπεδείχθη στον βασιλέα Κάρολο Β΄ από την ηθοποιό Νελ Γκουάιν. Όπως κι αν έχη το πράγμα, οι τρόφιμοι του με τα κόκκινα πανωφόρια και τα λαμπερά μετάλλια από παλιές εκστρατείες, λαμπρύνουν τη σκηνή του Λονδίνου.

Αλλά τι είναι εκείνο που βρίσκεται, εμπρός μας, λαμποκοπώντας στον ήλιο; Είναι η πρώτη μας άποψις του «Γερο-Πατέρα Τάμεσι!» Η Προκυμαία Τσέλση ακολουθεί αυτόν τον παγκοσμίως γνωστό ποταμό, και είναι ευχάριστο να διασχίζη κανείς αυτή τη δενδροφυτευμένη λεωφόρο ως το Μιλλμπάνκ. Εκεί, στ’ αριστερά μας βρίσκεται η Τέητ Γκάλλερυ, ένα από τα καλύτερα μουσεία τέχνης του Λονδίνου.

Από τη Γέφυρα Λάμπεθ ως τον Άγιο Παύλο

Διασχίζομε τώρα τον Τάμεσι, περνώντας πάνω από τη Γέφυρα Λάμπεθ. Μπροστά μας βρίσκεται το Ανάκτορο Λάμπεθ, η επίσημη κατοικία του αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρυ στο Λονδίνο. Η προσοχή στρέφεται στον Πύργο των Ουικλιφφιστών. Γιατί ονομάζεται έτσι; Ωνομάσθηκε έτσι από τους Ουικλιφφιστάς, τους οπαδούς του μεταφραστού της Βίβλου Ιωάννου Ουίκλιφ του 14ου αιώνος. Αυτοί, εφωδιασμένοι με χειρόγραφα Αγγλικών μεταφράσεων τμημάτων της Βίβλου, διεσπείροντο σ’ όλη τη χώρα κηρύττοντας σ’ όλους εκείνους οι οποίοι άκουγαν. Λόγω της σφοδρής εναντιώσεως της επίσημης εκκλησίας, συχνά συνελαμβάνοντο και εφυλακίζοντο—σ’ αυτόν ακριβώς τον πύργο όπως λένε.

Παρατηρώντας κατά μήκος του Τάμεσι, βλέπομε τη μεγαλοπρεπή πρόσοψι Γοτθικού ρυθμού του Ανακτόρου Γουέστμινστερ, που είναι πιο γνωστό ως Κοινοβούλιο. Αυτό το κτίριο έχει ηλικία λίγο μεγαλύτερη από 120 χρόνια, αλλά το Αββαείο που βρίσκεται πίσω απ’ αυτό, χρονολογείται από τον 11ον αιώνα.

Διασχίζοντας τη Γέφυρα του Γουέστμινστερ και το Κάουντυ Χωλ, τα γενικά γραφεία του Μεγάλου συμβουλίου του Λονδίνου, περνούμε τη Γέφυρα του Βατερλώ, προσπερνώντας το Ρόγιαλ Φεστιβάλ Χωλ και άλλες αίθουσες για κονσέρτα, της Νότιας Ακτής. Προχωρώντας και πάλι κατά μήκος φθάνομε στο Άλντβυχ, του Τάμεσι, που είναι η Αγγλοσαξωνική ονομασία του «παλαιού χωριού,» και μας θυμίζει την ταπεινή καταγωγή αυτής της μεγάλης μητροπόλεως.

Παρατηρείτε το Κίνγκσγουεη στο μέσο αυτού του κομψού ημικυκλικού δρόμου; Εκεί υπήρχε παλιά η Όπερα του Λονδίνου, που ανηγέρθη από τον Όσκαρ Χάμμερσταϊν στις αρχές του αιώνος. Παρεμπιπτόντως, εκεί παρουσιάσθηκε το Φωτόδραμα της Δημιουργίας τον Οκτώβριο του 1914. Το φιλμ εκείνο και οι διαφάνειες εκείνες που χρειάζοντο τέσσερα βράδια για να παρουσιασθούν, χρησιμοποιούσαν κινούμενες εικόνες συγχρονισμένες με φωνογραφικές ηχογραφήσεις. Το Φωτόδραμα, παραγωγής των Μαρτύρων του Ιεχωβά, εκάλυπτε τη Βιβλική ιστορία από τη δημιουργία μέχρι την αποκατάστασι των επιγείων υποθέσεων μέσω της βασιλείας του Θεού. Σκεφθήτε! Ήταν η πρώτη επιτυχής «ομιλούσα κινηματογραφική ταινία,» το 1914, 10 χρόνια τουλάχιστον πριν από την εμπορική της χρήσι!

Μετά από το Άλντβυχ, αντικρύζομε την εκκλησία που αναφέρεται στο παιδικό τραγουδάκι—που είναι γνωστό σε πολλά παιδιά και έχει τον τίτλο «Πορτοκάλια και Λεμόνια.» Λέγεται ότι, σ’ αυτή την περιοχή όταν οι μαούνες ξεφόρτωναν τα φορτία των φρούτων, επεβάλλετο φόρος στους εμπόρους φρούτων. Οι εισπράξεις κατόπιν διεμοιράζοντο στους κατοίκους της περιοχής.

Διακρίνει κανείς μια αλλαγή από τις παραδόσεις στις αυστηρές νομικές πραγματικότητες, καθώς ξεπροβάλλουν τα βασιλικά Δικαστήρια. Διάδρομοι πάνω από τρία μίλια (5 χιλιόμετρα), συνδέουν τις 25 αίθουσες και τους βοηθητικούς χώρους. Στη διάρκεια των διαδικασιών μιας ημέρας σ’ αυτά τα δικαστήρια, λέγεται ότι ακούγονται 35.000 περίπου λέξεις. Τώρα η προσοχή μας συγκεντρώνεται στην Οδό Φλητ. Είναι μια περιοχή λέξεων που δεν έχει το όμοιο της! Σήμερα το μελάνι του εκτυπωτού ρέει στην κυριολεξία μέσα σ’ ένα ρεύμα λέξεων, εκεί όπου έρρεε ο Ποταμός Φλητ πριν από 200 χρόνια. Σ’ αυτή την περιοχή υπάρχουν τα εκδοτικά γραφεία και γίνονται όλες οι εκτυπωτικές εργασίες που παράγουν τις εφημερίδες του Λονδίνου. Στρίβοντας στην Πλατεία Γκαρ, βρίσκομε το καλοδιατηρημένο σπίτι του Δρος Σαμουήλ Τζώνσον, του φημισμένου λεξικογράφου της Αγγλικής γλώσσης.

Τώρα ανεβαίνομε σ’ ένα από τους λίγους λόφους της πόλεως, στο Λάντγκεϊτ. Πριν από αιώνες, ένας αψιδωτός πυλώνας που ωνομάζετο «Λάντγκεητ» θα μας έκανε να σταματήσωμε εδώ. Το Λάντγκεητ ήταν μία από τις επτά κύριες εισόδους στην παλιά πόλι. Ανεβαίνοντας στον λόφο, αντικρύζομε το αρχιτεκτονικό αριστούργημα του Σερ Κρίστοφερ Ρεν, τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου. Η αβεβαιότης καλύπτει την ιστορία των πρώτων κτιρίων αυτής της περιοχής, αλλά η Μεγάλη Φωτιά του Λονδίνου το 1666 κατέστρεψε τον προηγούμενο καθεδρικό ναό που είχε παραμείνει ασυντήρητος και άσημος. Λίγες μέρες προτού ξεσπάση η φωτιά, ο Ρεν είχε επιθεωρήσει το κτίριο έχοντας σκοπό την αποκατάστασι. του. Κατά ειρωνικό τρόπο ο φόρος που επληρώνετο για το κάρβουνο που μετεφέρετο από τον Τάμεσι ήταν εκείνος ο οποίος κυρίως χρησιμοποιήθηκε για να χρηματοδοτήση το μεγάλο οικοδόμημα του Ρεν, 365 ποδών (111 μέτρων), για το νέο Λονδίνο.

Από τον Άγιο Παύλο στη Γέφυρα του Πύργου

Φθάνοντας στο Νιού Τσέηντζ, αντικρύζομε πέρα από το κτίριο του Αγίου Παύλου το μικρότερο κτίριο του Κεντρικού Κακουργιοδικείου, που είναι πιο πολύ γνωστό ως Ολντ Μπαίηλυ. Στην κορυφή του υπάρχει μια χρυσή αναπαράστασις της Δικαιοσύνης. Εδώ ήταν η τοποθεσία του Νιου Γκέιτ, μιας από τις περιτειχισμένες, ονομαστές πύλες του Λονδίνου. Καθώς φθάνομε στο Άλντγκεητ, στην τοποθεσία της τρίτης πύλης για το παλιό Λονδίνο, μας ελέχθη ότι μπορούμε με τα πόδια να περιηγηθούμε το καλά ανασκαμμένο Ρωμαϊκό τείχος που περιέκλειε το αρχαίο Λονδίνιον.

Κατά μήκος του Μούργκεητ, μιας άλλης εισόδου, φθάνομε στο οικονομικό κέντρο που είναι γεμάτο με τράπεζες, καθώς επίσης με εταιρίες ασφαλίσεων και επενδύσεων. Στα αριστερά βρίσκεται η Τράπεζα της Αγγλίας, που ιδρύθηκε το 1694 από τον Ουίλλιαμ Πάττερσον. Ανοικοδομήθηκε δύο φορές, και λειτουργεί από το 1734. Ακριβώς μετά την Τράπεζα, διακρίνομε τις οκτώ Κορινθιακές κολώνες του Ρόγιαλ Εξτσέιντζ (Βασιλικού χρηματιστηρίου) του Λονδίνου, εκεί όπου, το 1567, ο Θωμάς Γκρέσαμ ανήγειρε ένα κτίριο που χρησιμοποιείτο από τους εμπόρους του Λονδίνου για τη διεκπεραίωσι εμπορικών υποθέσεων. Ένα άλλο χρηματιστήριο, το Στον Εξτσέιντζ του Λονδίνου, καλύπτει ακριβώς ένα οικοδομικό τετράγωνο στο πίσω μέρος.

Το περιστύλιο δεξιά κοσμεί την όψι του Μάνσιον Χάουζ, που από το 1753 είναι η επίσημη κατοικία του Λόρδου Δημάρχου του Λονδίνου. Τώρα είναι περισσότερο ονομαστό για τις μεγαλοπρεπείς εορτές του. Ο επόμενος σταθμός μας είναι το μνημείο της Μεγάλης Φωτιάς. Έχει ύψος διακόσια δύο πόδια (62 μέτρα) και είναι στεφανωμένο με τη λαμπερή χρυσή τεφροδόχο με τις γλυπτές φλόγες. Το Μνημείο θυμίζει την ερημωτική πυρκαϊά του Λονδίνου που συνέβη πριν από 300 χρόνια. Οι απώλειες σε περιουσιακά στοιχεία, περιελάμβαναν 13.200 σπίτια, 89 εκκλησίες και 400 δρόμους. Ωστόσο, λέγεται ότι μόνο τρεις άνθρωποι πέθαναν σ’ αυτό το ολοκαύτωμα.

Μπροστά μας βρίσκεται ο ουσιαστικός απόγονος του αγαπημένου παιδικού τραγουδιού—η Γέφυρα του Λονδίνου. Λέγεται ότι εδώ υπήρχε μια γέφυρα το 43 μ.Χ. Αλλά η πέμπτη γέφυρα που κατασκευάσθηκε εδώ ήταν εκείνη που μνημονεύεται με τα λόγια, «Η Γέφυρα του Λονδίνου κατέρρευσε.» Βλέπετε, ο δριμύς χειμώνας του 1281 κατέβασε στον Τάμεσι μεγάλα κομμάτια πάγου, με αποτέλεσμα να πέσουν πέντε από τις αψίδες. Μέχρι το 1738 αυτή ήταν η μόνη γέφυρα που υπήρχε στο Λονδίνο, αλλά κατόπιν, το Κοινοβούλιο συγκατένευσε στην ανέγερσι μιας δεύτερης γέφυρας στο Γουεστμίνστερ.

Στρίβοντας την οδό Τούλεϋ, διασχίζομε μια περιοχή γεμάτη από αποθήκες και βγαίνομε στη Γέφυρα του Πύργου, ένα αληθινά μεγαλοπρεπές θέαμα. Αυτή η κατασκευή εγκαινιάσθηκε το 1894 και έχει μήκος μισό μίλι, (0,8 χιλιόμετρα) και δύο κρεμαστές κινητές γέφυρες, που η κάθε μια ζυγίζει 1.000 τόννους. Για να διευκολύνεται η δίοδος των πλοίων, αυτές οι γέφυρες σηκώνονται σε ενάμισυ λεπτό. Διασχίζοντας τη γέφυρα, στ’ αριστερά βλέπομε ένα από τα πιο παλιά και διάσημα φρούρια της Βρεταννίας τον Πύργο του Λονδίνου. Ο Λευκός Πύργος, με τους τέσσερις πυργίσκους στη διάρκεια της πολυτάραχης ιστορίας του των 900 ετών, υπήρξε άλλοτε ανάκτορο, άλλοτε φυλακή, άλλοτε Νομισματοκοπείο, και άλλοτε ακόμη και ζωολογικός κήπος. Τι ιστορίες θα μπορούσε να πη! Σήμερα ο Πύργος του Λονδίνου απλώς διασφαλίζει τα βασιλικά κοσμήματα του ανωτάτου άρχοντος που βρίσκονται σε δημόσια θέα.

Καθώς μπαίνομε στο Ήσττσιπ, μας έρχεται στη μνήμη το Αγγλοσαξωνικό τσιπ (ceap, που σημαίνει ανταλλαγή εμπορευμάτων ή αγοραπωλησία), επειδή ήταν η τοποθεσία όπου ευρίσκοντο οι πρώτες αγορές κρέατος και άλλων προμηθειών. Συνεχίζοντας, φθάνομε στην Οδό Κάννον. Αυτή η οδός δεν έχει καμμιά σχέσι με τα μεσαιωνικά όπλα. Αντιθέτως, ένα έγγραφο του 1311 την ονομάζει ‘Κάντελγουηκστρέητ,’ επειδή εδώ κατεσκευάζοντο τα κεριά και τα φυτίλια τους. Η συνήθεια των Λονδρέζων να συντέμνουν τα ονόματα σύντομα την μετέστρεψε σε «Κάννον Στρητ.»

Η Οδός Βασιλίσσης Βικτωρίας μάς οδηγεί πάλι πίσω στον Τάμεσι. Στα δεξιά σας βρίσκεται το Τεμπλ Γκάρντενς, η περιοχή η οποία κάποτε ανήκε στο Τάγμα των Ναϊτών. Αυτοί, αποτελούσαν ένα θρησκευτικοστρατιωτικό τάγμα του 12ου αιώνος, του οποίου ο αρχικός σκοπός ήταν να φυλάττη τους δρόμους και να προστατεύη τους προσκυνητάς που ταξίδευαν προς τους «αγίους τόπους» στην Ιερουσαλήμ. Το τάγμα αυτό διαλύθηκε το 1312 και η ιδιοκτησία δόθηκε σ’ ένα σώμα νομικών. Σ’ αυτή την περιοχή εκτίσθηκαν οι νομικές σχολές: Η Ίννερ Τεμπλ, Το Λίνκολνς Ιν και άλλες. Οι δικηγόροι και οι νομικοί έχουν ακόμη τα «διαμερίσματα» τους εκεί.

Τα πλοία, αγκυροβολημένα κατά μήκος της Προκυμαίας, ελκύουν την προσοχή σας. Το πιο γραφικό είναι το πλοίο που βρίσκεται τελευταίο στη γραμμή, το τριίστιον φαλαινοθηρικό, που τώρα χρησιμοποιείται ως ένα πλωτό μουσείο. Είναι το περίφημο σκάφος «Ανακάλυψις» που κυβερνούσε ο Κάπταν Ρόμπερτ Φάλκων Σκωτ στην αποστολή του στο Νότιο Πόλο, το 1901.

Καθώς περνούμε κάτω από τη γέφυρα του Βατερλώ, προσέξτε τον λεπτό γρανιτένιο οβελίσκο που είναι γνωστός ως η Βελόνα της Κλεοπάτρας. Σαν ένα καρύδι σε μεταλλικό όστρακο, το έφεραν δια θαλάσσης από την Αίγυπτο πάνω από 100 χρόνια πριν. Το 1450 π.Χ., αυτή η στήλη υψώνετο έξω από τον Ναό του Ήλιου στην Ηλιούπολι, και ελάχιστη σχέσι είχε με την Κλεοπάτρα.

Τι είναι αυτό; Ο ισχυρός κτύπος του ρολογιού ασφαλώς σας έκανε να κοιτάξετε γύρω! Κοιτάξτε, λοιπόν, ψηλά, σε ύψος 316 πόδια (96 μέτρων). Είναι το Μπιγκ Μπεν. Αυτό το γιγαντιαίο ρολόι ωνομάσθηκε έτσι από τον Βενιαμίν Χωλ, τον Επίτροπο επί των Έργων, τον καιρό της κατασκευής του.

Από το Μπιγκ Μπεν στο Χάυντ Πάρκ

Κάνοντας τον γύρο της Πλατείας του Κοινοβουλίου εισερχόμεθα στην Οδό του Κοινοβουλίου και αντικρύζομε το Κενοτάφιο, το μοναδικό Μνημείο που θυμίζει την τραγωδία των δύο παγκοσμίων πολέμων. Σύμφωνα με την έννοια του ονόματος, κανείς δεν είναι θαμμένος εδώ. Μια σύντομη ματιά στ’ αριστερά και βλέπομε τον Αριθμό 10 της Ντάουνιγκ Στρητ, το σπίτι του πρωθυπουργού στο Λονδίνο, από πρωθυπουργίας του Ρόμπερτ Γουώλπωλ το 1735.

Η Έφιππη Φρουρά έρχεται τώρα στο προσκήνιο. Μπορεί κανείς να δη αρκετούς έφιππους στρατιώτες, που έχουν διορισθή να είναι Φρουροί του ανωτάτου άρχοντος, να εκτελούν τα καθήκοντα τους εδώ, καθισμένοι πάνω σε θαυμάσια μαύρα άλογα. Κάθε πρωί στις 11 η ώρα, λαμβάνει χώρα, με ακρίβεια κινήσεων, μια ζωηρόχρωμη τελετουργία—η αλλαγή της Φρουράς.

Ανεβαίνοντας προς το Γουάιτχωλ, μεταφερόμεθα από τον Στρατό στο Ναυτικό, καθώς προβάλλει μπροστά μας το ύψους 185 ποδών (56 μέτρων) μνημείο στον νικητή της ναυμαχίας του Τράφαλγκαρ, Λόρδο Νέλσονα. Πίσω απ’ αυτό, μπορείτε να δήτε μια άλλη από τις υπέροχες πινακοθήκες του Λονδίνου την επιβλητική Εθνική Πινακοθήκη.

Από την Πλατεία Τράφαλγκαρ, κάνομε ένα γύρο στο Πικαντίλι Σέρκους το κέντρο της Δυτικής Πλευράς του Λονδίνου. Εδώ βλέπομε το πολυφωτογραφημένο άγαλμα του Έρωτος. Αυτή η μορφή από αλουμίνιο, ύψους εννέα ποδών (3 μέτρων) δεν παριστάνει τον θεό του έρωτα, αλλά, μάλλον, τη ‘Φιλανθρωπία που πετά γρήγορα σαν βέλος για να βοηθήση’—ένα σύμβολο εις ανάμνησι του έργου του Λόρδου Σέιφτεσμπουρυ προς βοήθεια των πτωχών. Γυρίζοντας πίσω στο Χέιμαρκετ, ξαναβρίσκομε το Παλλ Μαλλ. Τι παράξενο όνομα! Πριν από 300 χρόνια περίπου, μπορούσατε να δήτε ένα Γαλλικό παιγνίδι μπάλλας—παλαιμάιγ—να παίζεται εδώ και από εκεί πήρε το όνομα του. Ο πύργος του ρολογιού, κτισμένος με κόκκινα τούβλα, που τραβά την προσοχή μας, είναι ό,τι απέμεινε από το αρχικό συγκρότημα του Ανακτόρου του Αγίου Ιακώβου, που κτίσθηκε κατ’ εντολήν του Βασιλέως Ερρίκου του Η΄.

Προχωρώντας κατά μήκος της Γκρην Παρκ, βρισκόμαστε τώρα στο Πικαντίλι. Το Λεξικό του Ουέμπστερ του 1858 μας λέγει ότι ένα Πικαντίλι ήταν «ένα υψηλό κολλάρο ή ένα είδος περιλαιμίου.» Ποια σχέσι έχει αυτό με το σύγχρονο Λονδίνο; Ένα βιβλίο του 17ου αιώνος λέγει ότι ένας συνταξιούχος ράπτης ο οποίος πωλούσε τέτοια κολλάρα, ζούσε εδώ σ’ ένα σπίτι γνωστό ως Αίθουσα Πικαντίλα.

Αλλά κοιτάξτε εκεί, μπροστά μας! Φθάσαμε πάλι στο Χάυντ Παρκ. Η περιήγησις μας στο Λονδίνο σταματά εδώ. Είδαμε από πρώτη θέσι τη σκηνή από την οποία έχουν περάσει 19 αιώνες ιστορίας. Γιατί να μη σχεδιάσετε ένα τέτοιο ταξίδι όταν θα έλθετε στο Λονδίνο για τη Διεθνή Συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Νικηφόρος Πίστις» αυτό το έτος ή καμμιά άλλη φορά; Ο Γλάδστων είχε δίκιο. Ο καλύτερος τρόπος για να δήτε το Λονδίνο είναι πάνω από ένα διώροφο λεωφορείο!

[Χάρτης στη σελίδα 21]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΜΑΡΜΑΡΙΝΗ ΑΨΙΣ

ΧΑΫΝΤ ΠΑΡΚ

ΡΟΓΙΑΛ ΑΛΜΠΕΡΤ ΧΩΛ

ΡΟΓΙΑΛ ΧΟΣΠΙΤΑΛ ΤΣΕΛΣΗ

ΠΙΚΑΝΤΙΛΙ

ΠΙΚΑΝΤΙΛΙ ΣΕΡΚΟΥΣ

ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ

ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓ. ΠΑΥΛΟΥ

ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΡΑΦΑΛΓΚΑΡ

«ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΣ»

ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΒΑΤΕΡΛΩ

ΡΟΓΙΑΛ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΧΩΛ

ΕΦΙΠΠΗ ΦΡΟΥΡΑ

ΑΝΑΚΤΟΡΑ ΤΟΥ ΜΠΑΚΙΝΓΚΧΑΜ

ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΓΟΥΕΣΤΜΙΝΣΤΕΡ

Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ

ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΓΓΛΙΑΣ

ΜΝΗΜΕΙΟ

ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ

ΑΒΒΑΕΙΟ ΤΟΥ ΓΟΥΕΣΤΜΙΝΣΤΕΡ

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΠΥΡΓΟΥ

ΑΝΑΚΤΟΡΑ ΛΑΜΠΕΘ

ΤΕΗΤ ΓΚΑΛΛΕΡΥ

ΓΕΦΥΡΑ ΛΑΜΠΕΘ LAMBETH BRIDGE

ΠΟΤΑΜΟΣ ΤΑΜΕΣΙΣ

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Το Ρόγιαλ Άλμπερτ Χωλ

[Εικόνα στη σελίδα 22]

Ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Παύλου

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Η Γέφυρα του Πύργου

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Ο Πύργος του Λονδίνου