Πώς το Έγκλημα θα Σταματήση

Φθάνοντας στη Ρίζα του Προβλήματος

ΕΙΝΑΙ φανερό ότι η εξάλειψις του εγκλήματος, απαιτεί πρώτα την εξάλειψι της αμαρτίας—την απομάκρυνσι όλων των τάσεων αμαρτωλότητος από τον καθένα μας ατομικά, αφού ο νόμος δεν μπορεί να λειτουργήση με τον τρόπο για τον οποίον σχεδιάσθηκε αν οι άνθρωποι σαν άτομα δεν υποστηρίζουν τις αρχές του. Αντιστρόφως, αν η αμαρτία αναχαιτιζόταν, η αγάπη και οι δίκαιες αρχές—η ουσία του νόμου—θα πήγαζαν από ένα εσωτερικό ελατήριο, από την καρδιά. Δεν θα υπήρχε τότε καμμιά ανάγκη για κάποιο κώδικα νόμων που να απαγορεύη ωρισμένες αδικοπραγίες και να καθορίζη τιμωρίες.

Όπως δηλώνει η Αγία Γραφή: «Ο νόμος δεν ετέθη δια τον δίκαιον, αλλά δια τους ανόμους και ανυποτάκτους, τους ασεβείς και αμαρτωλούς.» (1 Τιμ. 1:9) Ένα δίκαιο άτομο, όταν ελευθερώνεται από κακές επιθυμίες και σκέψεις, μπορεί «φυσιολογικά» να πράξη το ορθό.

Για να μας αποκαλύψη αυτό το γεγονός, να μας γνωστοποιήση τις ανάγκες μας, ο Θεός έδωσε στον Ισραήλ το Νόμο, και γι’ αυτό τον έχομε εμείς σήμερα, για να τον διαβάζωμε. Αν πεισθούμε για την κακή μας κατάστασι, θα είμαστε στην κατάλληλη θέσι να εκζητούμε τον τρόπο δικαιοσύνης του Θεού. Μόνον ο Θεός ο οποίος είναι ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος, μπορεί να προμηθεύση ένα τρόπο για μας. Αυτό το έχει κάνει, και ο τρόπος είναι πράγματι πολύ απλός.

Διευθέτησις του Θεού για Δικαιοσύνη

Η Αγία Γραφή περιγράφει τη διευθέτησι του Θεού, που είναι εφικτή για όλο το ανθρώπινο γένος. Επειδή όλοι μας είμαστε αμαρτωλοί, έχοντας κληρονομήσει ατέλεια από τους προπάτορές μας, αρχίζοντας από τον αμαρτωλό Αδάμ, είμαστε ανίσχυροι. Κανένας νόμος δεν μπορεί να μας σώση. Ο μόνος τρόπος απελευθερώσεως θα ήταν αν κάποιος αναμάρτητος ανελάμβανε πάνω του την ποινή για τις αμαρτίες μας. Αυτό ακριβώς διευθέτησε ο Θεός στέλνοντας τον Υιόν του στη γη σαν ένα τέλειο, δίκαιο άνδρα. Διαβάζομε τα εξής: «Επειδή το αδύνατον εις τον νόμον, καθότι ήτο ανίσχυρος δια της σαρκός, ο Θεός πέμψας τον εαυτού Υιόν με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας και περί αμαρτίας, κατέκρινε την αμαρτίαν εν τη σαρκί.»—Ρωμ. 8:3.

Αυτό το γεγονός διευκρινίσθηκε ακόμη περισσότερο από τους αποστόλους Παύλο και Πέτρο οι οποίοι έγραψαν, αντιστοίχως: «Διότι τον [Χριστόν], μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, δια να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι’ αυτού». Και, «όστις [ο Χριστός] τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, δια να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη.»—2 Κορ. 5:21· 1 Πέτρ. 2:24.

Ακόμη και αν δεχθούμε τη διευθέτησι του Θεού, ασκώντας πίστι στην πρόνοιά του μέσω του Χριστού, δεν ελευθερωνόμαστε από την ατέλεια της σάρκας μας αμέσως, αλλά αποκτούμε μια καλή στάσι ενώπιον του Θεού. Εν συνεχεία, «εάν τις αμαρτήση, έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν τον δίκαιον· και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου.» (1 Ιωάν. 2:1, 2) Επομένως, όλοι οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία, αν επιθυμούν, να ασκήσουν πίστι στη διευθέτησι και τις υποσχέσεις του Θεού.

Αφού το κάνη αυτό, εκείνος που έχει πίστι πρέπει να ζη όσο καλύτερα μπορεί σύμφωνα με τις δίκαιες αρχές που εκτίθενται στην Αγία Γραφή. Αυτές οι αρχές τονίζονται ιδιαίτερα στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, οι οποίες είναι κοινώς γνωστές ως Καινή Διαθήκη. Όταν διαπράξη κάποια αμαρτία, μπορεί να λάβη συγχώρησι αν μετανοήση και προσευχηθή με βάσι την εξιλεωτική θυσία του Χριστού. (Παράβαλε με Ψαλμόν 51:1-7.) Εν συνεχεία, κάνει το παν που μπορεί για ν’ αποφύγη να επαναλάβη αυτή την αμαρτία. Αλλά ο Θεός δεν τον καταδικάζει ούτε τον κρίνει με βάσι κάποιο κώδικα νόμων, επειδή οι Χριστιανοί είναι ελεύθεροι από τον Μωσαϊκό νόμο. (Γαλ. 5:18) Ο απόστολος Παύλος εξήγησε ότι ο Θεός μάς δίνει το πνεύμα του για να μας βοηθήση. Είπε ότι η διακονία του ήταν, «ουχί του γράμματος, αλλά του πνεύματος· διότι το γράμμα θανατόνει, το δε πνεύμα ζωοποιεί.»—2 Κορ. 3:6.

Εν τούτοις, αν εκείνοι που πιστεύουν στο Χριστό και προσπαθούν ν’ ακολουθούν το παράδειγμά του διαπράττουν αμαρτίες, πώς θα μπορούσε να υπάρξει ένας κόσμος χωρίς νόμο; Επειδή οι Χριστιανοί αποβλέπουν να τελειοποιηθούν στον κατάλληλο καιρό, και συνεπώς, να απελευθερωθούν από την επίδρασι της κληρονομημένης αμαρτίας. Οι Χριστιανοί προσεύχονται ως εξής για έναν δίκαιο κόσμο, χωρίς νόμο: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς· αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημα σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Το θέλημα του Θεού θα γίνεται στη γη όπως στον ουρανό όταν τελειοποιηθή πλήρως αυτός ο πλανήτης, όπως προώριζε ο Θεός όταν αρχικά δημιούργησε τους ανθρώπους. (Γέν. 1:26-28) Τις συνθήκες αυτές υπόσχεται να φέρη, καθαρίζοντας τη γη απ’ όλους εκείνους οι οποίοι επιμένουν στην ανομία. (Ψαλμ. 37:34) Ο Θεός περιγράφει τις επίγειες συνθήκες κάτω από τη βασιλεία του, στα εδάφια Αποκάλυψις 21:3, 4: «Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.»

Τότε, όταν οι άνθρωποι θα αγαπούν τον Θεό, θα αγαπούν ο ένας τον άλλον και θα ευχαριστούνται να κάνουν πράγματα που ωφελούν και δεν βλάπτουν, δεν θα υπάρχη ανάγκη για κάποιον κώδικα νόμων. Πώς αυτό θα γίνη δυνατό; Επειδή το πνεύμα του Θεού θα κυριαρχή και θα οδηγή τους ανθρώπους να ενεργούν από καρδιάς, όχι βάσει ενός γραπτού κώδικος. Η Αγία Γραφή περιγράφει αυτή την επίδρασι του πνεύματος του Θεού: «Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια· κατά των τοιούτων δεν υπάρχει νόμος.» (Γαλ. 5:22, 23) Δεν χρειάζονται νόμοι για να περιορίσουν ή να ρυθμίσουν αυτές τις ιδιότητες. Η Αγία Γραφή περιγράφει αυτή την κατάστασι κάτω από τον Χριστιανικό «νόμον της ελευθερίας.» (Ιακ. 1:25) Αυτός ο νόμος θα γραφή από τον Θεό «επί της καρδίας αυτών.» (Εβρ. 8:10· 10:16) Όσο πιο άφθονοι είναι αυτοί οι καρποί του πνεύματος, τόσο πιο πλούσια προάγεται η ειρήνη. Αυτή είναι η ελευθερία που υπόσχεται ο Θεός σ’ εκείνους οι οποίοι, δια πίστεως, γίνονται παιδιά του.—Ρωμ. 8:21.

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Δια πίστεως, «και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού.»—Ρωμ. 8:21.