Τα Διήμερα «Θαύματα»
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΕΣ. ΚΤΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ 90% ΑΠΟ ΥΛΙΚΑ
ΚΑΘΩΣ οδηγούσε δίπλα από τον γειτονικό αγρό, ο Μπιλ μόλις που ξεχώρισε τον όμιλο των ανθρώπων που περιέβαλαν το ακάλυπτο ξύλινο δάπεδο. Ήταν πολύ πρωί. Κι ούτε που φανταζόταν την έκπληξη που θα δοκίμαζε όταν θα επέστρεφε.
Τέσσερις ώρες αργότερα, καθώς ο Μπιλ πλησίαζε στον ίδιο αγρό, το είδε. Έμεινε με το στόμα ανοιχτό! Εκεί, πάνω στο ξύλινο δάπεδο, ορθωνόταν ένα κτίριο! Παρότι ημιτελές ακόμη, η ξυλοκέραμη σκεπή οι πλευρές και τα παράθυρά ήταν στη θέση τους. Από την έκπληξη, καθώς γυρνούσε το κεφάλι να κοιτάξει, έχασε τον έλεγχο του φορτηγού του και το έρριξε έξω από το δρόμο. Μονάχα τα γρήγορα αντανακλαστικά του τον προφύλαξαν και δεν έπεσε σ’ ένα χαντάκι.
Ο Μπιλ είχε δει τα αρχικά στάδια ενός διήμερου «θαύματος». Ένα μελίσσι από ενθουσιώδεις εργάτες έχτιζε μια Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι θα την είχαν σχεδόν τελείως έτοιμη—μέσα και έξω—μέσα σε δυο μονάχα μέρες. Πολύ γρήγορα όλη η πόλη του Γκράφτον στη Βόρεια Ντακότα είχε μάθει για αυτό το κατόρθωμα. «Εγκαταστάθηκαν στο κτίριο μέσα σε μια νύχτα!», έλεγε ο ένας. «Αδύνατον», δήλωνε ο άλλος. «Κι όμως, το έχτισαν!»
Στη Μέμφιδα του Τένεση, κάποιος που διάβασε για μια άλλη από τις κατασκευές αυτές, είπε ότι η είδηση παρείχε «μιάν αχτίδα ελπίδας στην κατάσταση του ανθρώπου». Γιατί αυτό; Ασφαλώς, αν ρίξουμε μια ματιά στην κατάσταση του ανθρώπου σήμερα, η εικόνα δεν θα είναι όμορφη. Τώρα, γιατί ένα σχέδιο κατασκευής θα είχα τόσο σημαντικά αποτελέσματα; Θα το δείτε αμέσως.
Μονάχα Μια από τις Πολλές
Ένας από τους διοργανωτές των κατασκευών, ο Στάνλεϋ Πεκ, υπολογίζει ότι πάνω από 60 Αίθουσες Βασιλείας έχουν χτιστεί «αυθημερόν», από τις οποίες η πρώτη ήταν μια αίθουσα στο Γουέμπ Σίτυ του Μιζούρι πριν από δέκα χρόνια. Εκεί, μέσα σε δυο μέρες, ένα συνεργείο από 50 άνδρες τοποθέτησε τους τοίχους και τη σκεπή της αίθουσας. «Μας φάνηκε τότε, ότι, εάν τα πράγματα θα ήταν σωστά οργανωμένα, θα καταφέρναμε να τελειώσουμε όλη τη δουλειά μέσα σε ένα σαββατοκύριακο», ξαναθυμάται ο Πεκ. «Να από που ξεκίνησε η ιδέα.» Στην κάθε αμέσως επόμενη αίθουσα που τοποθετούσαν, μείωναν τον χρόνο, πλησιάζοντας το σαρανταοκτάωρο. «Στις τελευταίες είκοσι, περίπου, αίθουσες, πετύχαμε το 90% του στόχου μας», δήλωσε ένας άλλος διοργανωτής, ο Τζων Λάνγκαν.
Το «90%» συνήθως περιλαμβάνει ένα κτίριο από τούβλα με πλήρη μόνωση, κλιματισμό, και, καμιά φορά, τη διαμόρφωση του οικοπέδου. Συχνά το κτίριο βάφεται, επενδύεται σε ταπετσαρία και διακοσμείται με αξιόλογες χειροποίητες τοιχογραφίες, που, όλα μαζί, συνδυάζονται αρμονικά με τα χρώματα του καινούργιο χαλιού. Δεν είναι προκατασκευασμένα, ούτε και απλώς «τυποποιημένα». Ορισμένες αίθουσες έχουν διαστάσεις γύρω στο 18 Χ 25 μέτρα (60 Χ 70 πόδια) και χωρητικότητα 250 θέσεων. Η καθεμιά έχει το δικό της σχέδιο και πολλά δωμάτια, όπως τουαλέτες, βιβλιοθήκη και αίθουσα διαλέξεων. Επίσης έχουν πλήρη μικροφωνική εγκατάσταση. Μια αίθουσα στην Οκλαχόμα έχει ακόμα και τζάκι! Συνήθως υπολογίζεται ότι αξίζουν το τριπλάσιο, ή και παραπάνω, από την τιμή κόστους.
«Δεν το πιστεύω!»
Όταν κανείς παρατηρεί τις εργασίες—και υπάρχουν πολλοί θεατές από τη γειτονιά—θαυμάζει τον εκπληκτικό συντονισμό. Η εργασία αρχίζει στις 7 π.μ. το Σάββατο. Μετά από μία ώρα οι τοίχοι στημένοι! Ακολουθεί η ξυλοδεσιά για την οροφή. Οι γυναίκες φέρνουν τα επικαλύμματα τοίχων και τούτα καρφώνονται στη θέση τους. Οι ηλεκτρολόγοι τοποθετούν το δίκτυο. Μέσα σε τρεις ώρες μπαίνει το πρώτο τούβλο. Οι υπεύθυνοι για τον κλιματισμό είναι έτοιμοι για την εγκατάστασή του. Το κάθε τι στη θέση του. «Το βλέπω, μα δεν το πιστεύω», είπε σ’ εργάτες. Όμως υπάρχει κάτι τι άλλο που κάνει το «θαύμα» ακόμα μεγαλύτερο.
«Ούτε μία δεκάρα δεν πληρώθηκε γι’ αυτή την εργασία τους της αγάπης», έγραψε ένας δημοσιογράφος στην Τούλσα της Οκλαχόμα. Το να εργάζονται οι άνθρωποι τόπο σκληρά και να μην παίρνουνε δραχμή, είναι κάτι που λίγο απέχει από το «θαύμα».
Επειδή αμφέβαλαν για την ποιότητα της εργασίας, ορισμένοι άνθρωποι στο Γκούυμον της Οκλαχόμα, κάλεσαν τον επιθεωρητή της πολεοδομίας. «Τους είπε ότι αν ήθελαν να δουν κάτι να γίνεται της προκοπής, θα έπρεπε να επισκεφθούν την αίθουσα!», είπε ο επιθεωρητής. «Εσείς κάνετε σωστά ακόμα και αυτά που, επειδή είναι κρυμμένα, δεν φαίνονται!»
Παρόλ’ αυτά, πολλοί από τους εργάτες δεν είναι επαγγελματίες. Εκπαιδεύονται πάνω στη δουλειά. Ανάμεσα σ’ αυτούς, ήταν ένας φαρμακοποιός, ένας καθηγητής κολλεγίου, ένας επαγγελματίας φωτογράφος, δυο γιατροί και ένας κηπουρός. Όμως, για να εξασφαλίζεται η ασφάλεια όλων, ένας Μάρτυρας εξοικειωμένος με την ασφάλεια των κτιρίων, επιβλέπει το έργο για ενδεχόμενους κινδύνους.
Εξελίσσονται όμως τα πράγματα πάντοτε ομαλά;
«Αισθανθήκαμε Νικημένοι»
Ένα από τα κρίσιμα μέρη της εργασίας είναι το αποτελείωμα της οροφής και των εσωτερικών τοίχων. Το συνεργείο εργάζεται σε αυτά όλο το βράδυ του Σαββάτου. Στο Ελκ Σίτυ της Οκλαχόμα, ενώ το συνεργείο εργαζόταν βιαστικά για να τελειώσει την επικάλυψη των τοίχων, ξαφνικά, στις 3 ώρα τα πρωί, ακούστηκε μια δυνατή έκρηξη. Με μιας όλα τα φώτα έσβησαν. Αμέσως μετά, μια δεύτερη έκρηξη πέταξε μια τεράστια πύρινη, βολίδα και κατέστρεφε τελείως τον μετασχηματιστή στο στύλο του ηλεκτρικού ρεύματος έξω από την αίθουσα. Οι ηλεκτρολόγοι της πόλεως ήταν κατηγορηματικοί: «Μέχρι το πρωί δεν θάχει φως!» Ο χρόνος περνούσε. Αν δεν τελειώναν μέχρι το πρωί, όλο το σχέδιο θα έμενε μισό.
«Ήταν πραγματικά αποκαρδιωτικό», είπε ένας από το συνεργείο επικαλύψεως. Αισθανθήκαμε ολοκληρωτικά νικημένοι, όταν έσβησαν τα φώτα». Όμως ένας από το συνεργείο θυμήθηκε ότι στο τροχόσπιτό του, που ήταν παρκαρισμένο δίπλα στην αίθουσα, υπήρχε μια γεννήτρια! Μέσα σε λίγα λεπτά δόθηκε φως, που ήταν αρκετό για να τελειώσει το έργο εγκαίρως.
«Μερικές φορές, δεν έχουμε στα χέρια μας όλα τα υλικά που χρειαζόμαστε», αναφέρει ο Χάρολντ Τσηκ, ένας άλλος διοργανωτής. «Μερικές φορές φαίνεται να έρχονται ακριβώς τη στιγμή που θα σταματούσαμε, όμως ποτέ δεν υποχρεωθήκαμε να σταματήσουμε ή να αναστείλουμε ένα σχέδιο».
Εργαζόμενοι με Αυτοθυσιαστική Αγάπη
«Δεν ξέρω και πολλά απ’ αυτή τη δουλειά, όμως θα κάνω ό,τι μου πείτε», είπε ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης επιχειρήσεως, ο οποίος έφτασε με ιδιωτικό αεροπλάνο στον τόπο του έργου. Και άλλοι επίσης αισθάνονται το ίδιο. Αυτός ορίσθηκε στη πιο δύσκολη δουλειά, να ανακατεύει και να μεταφέρει λάσπη. Ολόκληρες οικογένειες εργάζονταν μαζί. Ένας τυφλός εργάτης, νόμιμα εξουσιοδοτημένος, τοποθετούσε βιαστικά τις γραμμές του ηχητικού συστήματος—κυρίως με την αφή. Ορισμένοι βοηθοί χρησίμευαν για «μάτια» του. Τα παιδιά καθάριζαν το πάτωμα από τα υπολείμματα των υλικών και σέρβιραν τα αναψυκτικά.
«Με καμιά δύναμη δεν θα δουλεύαμε σήμερα για λεφτά—με καμιά δύναμη!», αναφώνησε ένας από το συνεργείο που εργαζόταν στη Βίνιτα της Οκλαχόμα, με θερμοκρασία γύρω στους -26° Κελσίου (-14° F)! Ορισμένοι από το συνεργείο δούλευαν με κρυσταλλιασμένο πάγο στα μουστάκια τους! Εξάλλου το ίδιο συνεργείο έχτισε την αίθουσα στο Πάρσελ της Οκλαχόμα με θερμοκρασία υψηλότερη από 46° Κ (115° F). Άλλοτε βρέχει όλο το 48ωρο, όπως έγινε στο Μονμάουθ του Ιλλινόις. «Ούτε ένας αδελφός δεν εγκατέλειψε», είπε ο Χάρολντ Τσηκ. «Όλοι δούλεψαν σα να μη συνέβαινε τίποτα».
Τότε γιατί όλοι, τούτοι απασχολούνται στο έργο αυτό από το ένα σαββατοκύριακο στο άλλο; Μία νεαρή που παρακολουθούσε επισήμανε το λόγο. Παρότι αυτή δεν είναι Μάρτυρας, είπε στην οικογένεια με την οποία πήγε στην τοποθεσία εγκαταστάσεως: «Μου ήρθε μια ιδέα στο μυαλό. Δεν γνωρίζουμε κανένα από τους ανθρώπους αυτούς. Δεν πηγαίνουμε ποτέ στην αίθουσά τους. Κι όμως κάνουμε όλη αυτή τη σκληρή εργασία. Ε, λοιπόν, θυσιαζόμαστε πραγματικά για κάποιον άλλο. Και αυτό είναι κάτι το καλό!»
Ναι, αυτοί κινούνται από αυτοθυσιαστική αγάπη. Αυτή ακριβώς είναι η αγάπη που ο Ιησούς είπε ότι θα ξεχώριζε τους γνήσιους οπαδούς του, γιατί αυτοί θα αγαπούσαν τους άλλους, «όπως αυτός αγάπησε αυτούς». Ο Ιησούς έβαζε τα συμφέροντα των άλλων πάνω από τα δικά του. Μέχρι που πέθανε γι’ αυτούς.—Ιωάν. 13:34, 35.
Την αυτοθυσία τη διακρίνει κανείς στις αποστάσεις που διανύουν ορισμένοι. «Προσπαθούμε να βρισκόμαστε στα όρια των 800 μέχρι 960 χιλιομέτρων (500-600 μίλια) από τα σπίτια μας στην Οκλαχόμα, γιατί η απόσταση αυτή αντιπροσωπεύει το ταξίδι μιας ημέρας», δηλώνει ο Τσηκ. Όμως μια οικογένεια ταξίδευσε πάνω από 2.560 χλμ. (1600 μίλια) συνολικά. Και μία άλλη 1.462 χλμ. (920 μίλια) μονάχα για να φτάσει εκεί! Σε μία εγκατάσταση ήρθαν εργάτες από 10 πολιτείες. Υπό κανονικές συνθήκες αυτοί που έρχονται για να δουλέψουν δεν αποζημιώνονται για τα έξοδα του ταξιδιού. Για να εμποδίσει την υπερβολική επιβάρυνση, ο Τζων Λάνγκαν, που κρατάει το φάκελλο με τα ονόματα και τις διευθύνσεις των 800 και περισσοτέρων εθελοντών, συντονίζει εκείνους που μένουν πλησιέστερα στο μέρος που θα χτιστεί το κτίριο.
«Το Χέρι του Θεού Ενεργεί»
Στο Ντούμας του Τέξας, ένα αντρόγυνο ζήτησε να δει το εσωτερικό της νέας αίθουσας. «Καθώς περιεργάζομαι το κτίριο,» είπε η γυναίκα, «μπορώ να δω την ενέργεια από το χέρι του Θεού». Ένα αντρόγυνο που περιεργάστηκε την εργασία στο Ελκ Σίτυ της Οκλαχόμα, συμφώνησε. «Αυτό δεν μοιάζει με τίποτα από όσα έχουμε δει ως τώρα! Βέβαια δεν είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά, όμως γνωρίζουμε ότι οι εργάτες αυτοί παρακινούνται από το πνεύμα του Θεού. Πώς αλλιώς θα τα κατάφερναν να φτιάξουν τόσο πολλά;»
Ναι, αντί οι εργάτες να καυχώνται περήφανα για το «σχεδόν αδύνατο» κατόρθωμά τους, οι συζητήσεις στην ομήγυρη στρέφονται γύρω από την ολοφάνερη απόδειξη ότι ο Ιεχωβά ευλογεί τις προσπάθειές μας».
Άξιζε τον Κόπο;
Σε μια καινούργια αίθουσα την Κυριακή τ’ απόγευμα, όλοι έμειναν περισσότερο χρόνο για να χαρούν την πρώτη συνάθροιση. Μόλις λίγα χρόνια πριν, ένας από τους ντόπιους πρεσβυτέρους ήταν ο μόνος Μάρτυρας στην περιοχή. Είδε τα πράγματα να βελτιώνονται μέχρι το σημείο να έχουν τώρα την ολοκαίνουργια «στιγμιαία» Αίθουσα Βασιλείας τους. Η κατασκευή της είχε ήδη κινήσει το ενδιαφέρον όλης της κοινότητας. Στο τέλος της συναθροίσεως ζήτησαν από τον πρεσβύτερο αυτόν να κλείσει με προσευχή. Στη διάρκεια της προσευχής αυτός συγκινήθηκε και έκλαψε. Είχε ξεχυλίσει από ευγνωμοσύνη προς τον Θεό. Η αίθουσα τούτη θάναι σπουδαίο κεφάλαιο, καθώς η μικρή τούτη εκκλησία κηρύττει τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού (Ματθ. 24:14) Ο μικρός χρόνος που απαιτήθηκε για την κατασκευή της εξοικονόμησε πολλές ώρες εργασίας, οι οποίες τώρα μπορούν να αφιερωθούν στο έργο κηρύγματος.
Συνήθως υπάρχει αυξανόμενος ζήλος από μέρους εκείνων που παρακολουθούν τις συναθροίσεις στην αίθουσα. Καθώς είπε ένας Μάρτυρας όταν η αίθουσα τέλειωσε: «Τώρα πρέπει να ανασκουμπωθούμε, να κηρύξουμε στους άλλους και να γεμίσουμε την αίθουσα!» Το αποτέλεσμα της περιέργειας των γειτόνων για αυτά τα διήμερα «θαύματα» ήταν θαυμάσιες βιβλικές συζητήσεις.
Όμως τι ήταν εκείνο που έκανε τον παρατηρητή, που αναφέραμε παραπάνω, να πει ότι οι κατασκευές αυτές παρέχουν «μια αχτίδα ελπίδας στην κατάσταση του ανθρώπου»;
«Μια αχτίδα Ελπίδας»
Ήταν το γεγονός που είχε διαβάσει, ότι σε μια συνοικία μαύρων στη Μέμφιδα του Τένεση, «μαύροι και λευκοί, νέοι και γέροι» εργάζονταν μαζί σαν μια μεγάλη οικογένεια. Αφού περιεργάστηκε την κατασκευή της αίθουσας, ένας γνωστός επιχειρηματίας στο Γκράφτον της Βόρειας Ντακότα, είπε: «Τούτο ήταν κάτι τι το εντελώς διαφορετικό. Έβλεπα ενότητα, αδελφική αγάπη. Σκέφτηκα μέσα μου: ‘Πραγματικά έτσι θα έπρεπε να είναι οι άνθρωποι’.» Εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ, που άρχισε να κάνει βήματα για να γίνει ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά.
Ναι, «πραγματικά έτσι θα έπρεπε να είναι οι άνθρωποι». Π.χ. ανάμεσα στους εργάτες είναι ένας Ινδιάνος, ο οποίος μέχρι πρόσφατα, μισούσε τους λευκούς. «Αν μ’ ακουμπούσε ένας λευκός, τον χτυπούσα εν ψυχρώ», δήλωσε ο γεροδεμένος αυτός υψηλός άνδρας. Τώρα συνεργάζεται στενά με πολλούς λευκούς, σε διάφορες αίθουσες—δίνει και παίρνει αγάπη. Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας, αν όλοι είχαν τέτοια ενότητα!
«Εάν εγώ είχα εκατό διαφορετικούς τεχνίτες να δουλεύουν μαζί», είπε ένας εργολάβος που δεν είναι Μάρτυρας, «μέσα σε μισή ώρα όλοι θα χτυπούσαν και θα έβριζαν ο ένας τον άλλο». Είχε εντυπωσιαστεί από τον τρόπο, με τον οποίο συνεργάζονταν αρμονικά ξυλουργοί, χτίστες, επικολλητές και ηλεκτρολόγοι.
Αντί να δείξει ψυχρή ικανότητα, ένας διοργανωτής ξέκλεψε χρόνο από το απαιτητικό πρόγραμμά του για να φροντίσει μια τελείως παράλυτη γυναίκα, η οποία ήθελε να δει με τα μάτια της το κτίριο της Αίθουσας Βασιλείας. Την έβγαλε από το αμάξι, την πήρε με το καροτσάκι και φρόντισε για την άνεσή της. Τέτοια καλωσύνη σίγουρα δεν ξεχνιέται, γιατί αυτή παρατηρούσε ενώ δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά της.
Διδάσκει ένα «Ακόμη Μεγαλύτερο Μάθημα»
«Σας ευχαριστούμε για τη μικρή αυτή ιστορία των ταπεινών ανθρώπων που συνεργάζονταν για το καλό, και για το ακόμα μεγαλύτερο μάθημα, το οποίο δίνει σ’ όλους εμάς, που ζούμε σε έναν κόσμο, ο οποίος χρειάζεται όλη τη βοήθεια που μπορεί να του προσφέρει κανείς.» Έτσι έκλεινε το γράμμα του στην εφημερίδα ο άνθρωπος από τη Μέμφιδα του Τένεση. Το παράδειγμα των ανθρώπων που συνεργάζονται με πραγματική ειρήνη «διδάσκει» πολλά.
«Σήμερα οι άνθρωποι έχουν κουραστεί από τις τόσο πολλές συζητήσεις. Οι τόσο γλυκόλογες θεωρίες, απλώς είναι ανεφάρμοστες. Οι άνθρωποι θέλουν να βλέπουν έργα», σχολίασε ένας Μάρτυρας, ο οποίος εργάστηκε σε δεκάδες τέτοια κτίρια. «Όταν, λοιπόν, βλέπεις 200 άτομα, ανεξάρτητα από φυλή ή καταγωγή, να εργάζονται με την καρδιά τους, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες ή τις ανέσεις, και όλοι να φροντίζουν για τους άλλους, αυτό δείχνει κάτι. Είναι κάτι το χειροπιαστό, μια ορατή απόδειξη του ‘Άνθρωποι, η Βίβλος φέρνει πραγματικά το ποθητό αποτέλεσμα!’»
Ένας από αυτούς που είχαν έρθει να βοηθήσουν δεν ήταν Μάρτυρας, παρότι ήταν εξοικειωμένος με τις διδασκαλίες τους. «Για κάμποσα χρόνια άκουγα για την Αλήθεια, όμως τώρα, για πρώτη φορά, την είδα!», είπε ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος τώρα έχει γίνει ενεργός Μάρτυρας.
Η συνεργασία αυτή είναι επίσης και προαγγελία για κάτι άλλο. Η Βίβλος διδάσκει ότι σύντομα ο Θεός θα διορθώσει την τωρινή «κατάσταση του ανθρώπου», εξαλείφοντας την πονηρία και επιτρέποντας στους «πράους», οι οποίοι υπακούουν στη Βίβλο, να ζήσουν με ειρήνη στη γη. (Ψαλμ. 37:10, 11, 34) Οποιαδήποτε εργασία ανεγέρσεως χρειαστεί στη νέα εκείνη τάξη της δικαιοσύνης θα αντανακλά σε παγκόσμια κλίμακα την ίδια συνεργασία που διέπεται από την αγάπη, την οποία βλέπει κανείς στην ανέγερση αυτών των Αιθουσών Βασιλείας. «Γεμίζει την καρδιά σου θαλπωρή», είπε ένας εργάτης, «να σκέφτεσαι ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο θα συνεργαζόμαστε στο νέο σύστημα». Πράγματι ομαδική εργασία που διέπεται από την αγάπη, είναι τόσο φανερή, ώστε κάνει την ελπίδα χειροπιαστή.—2 Πέτρου 3:13.
Ένας νεαρός είχε αληθινά συγκινηθεί από όσα είχε δει στις δυο ημέρες. Αφού φόρτωσε το αμάξι του για το μακρύ ταξίδι της επιστροφής στο σπίτι, έρριξε μια τελευταία ματιά. Ανίκανος να εκφράσει τα αισθήματά του με λόγια, τίναξε το καπέλο του στον αέρα, έκανε δυο τούμπες και μετά πήδηξε στο αμάξι όπου τον περίμενε γελώντας η οικογένειά του. Φεύγοντας άφησε πίσω του μιαν ολοκαίνουργια Αίθουσα Βασιλείας, η οποία έχει έκταση 300 τετρ. μέτρα (2800 τετρ. πόδια), η οποία χρειάστηκε την αφιέρωση και την αγάπη 150 ανδρών, γυναικών και παιδιών, και, δυο μέρες μόνο για να χτιστεί.
[Πλαίσιο στη σελίδα 19]
ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΟ ΕΠΙΣΗΜΟΥΣ
«Θα ήθελα . . . να σας εκφράσω τον ειλικρινή θαυμασμό των Πολιτών της Πάρσελ για την ωραία Αίθουσα Βασιλείας και τον τρόπο που χτίστηκε.»—CITY MANAGER, Πάρσελ, Οκλαχόμα
«Διαπίστωσα ότι το ηλεκτρικό σύστημα ήταν σωστά και επαρκώς κατασκευασμένο με τα καλύτερα ηλεκτρικά υλικά.» Επιθεωρητής Ηλεκτρολόγος, Λέικ Τσαρλς, Λουιζιάνα.
«Επειδή έχω εργασθεί ο ίδιος και είδα με τα μάτια μου την κατασκευή αρκετών κτιρίων από τους ανθρώπους αυτούς, μπορώ να πω ότι οι κατασκευές πληρούν ή και υπερβαίνουν τους περισσότερους οικοδομικούς κανονισμούς.»—Διευθυντής Δημοσίων Έργων, Μπόργκερ, Τέξας.
«Πιστεύω ότι έχετε μερικούς έξοχους τεχνίτες που εργάζονται στο έργο κι αυτό φαίνεται από την ποιότητα της οικοδομής.» Γενικός Επιθεωρητής Οικοδομήσεως, Κρέιγκ, Κολοράντο
[Εικόνες στη σελίδα 17]
7.00 Π.Μ ΣΑΒ
10.00 Π.Μ ΣΑΒ
6.00 Μ.Μ ΚΥΡ
[Εικόνα στη σελίδα 18]
ΤΑ ΜΕΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ «ΣΤΙΓΜΙΑΙΕΣ» ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΣΤΗ ΜΕΜΦΙΔΑ ΤΟΥ ΤΕΝΕΣΣΗ. ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ ΑΠΟ ΣΤΑΘΜΟΥΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΩΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΗΣΑΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΛΣΑ ΤΗΣ ΟΚΛΑΧΟΜΑ. ΕΝΑΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΕΡΓΑΣΤΗΚΕ Ο ΙΔΙΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ
[Εικόνα στη σελίδα 20]
ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΦΥΛΕΣ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΠΛΑΪ- ΠΛΑΪ Σ’ ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΑΓΑΠΗΣ
[Εικόνες στη σελίδα 21]
ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ—ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΓΕΡΟΙ—ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ «ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ» ΑΙΘΟΥΣΑ. ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΘΗΚΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΡΑΧΜΗ