Η Καριέρα μου στο Μπαλλέτο—Η Ομορφιά της και τα Αίσχη Της
ΕΒΓΑΛΑ μια κραυγή καθώς σωριαζόμουν κάτω, αναίσθητη. Ξύπνησα και καθώς με μετέφεραν πάνω στη σκηνή όπου μόλις είχα φύγει. Γρήγορα έβαλαν μια ξύλινη σανίδα πάνω σε δύο ξύλινα υποστηρίγματα, σχηματίζοντας ένα πρόχειρο τραπέζι πάνω στο οποίο με τοποθέτησαν. Έβαλαν ένα μεγάλο φως από πάνω μου.
Το πλήθος που βρισκόταν στην αίθουσα συγκεντρώθηκε γύρω μου τρομοκρατημένο. Από το πρόσωπό μου έτρεχε αίμα, έβλεπα το δυνατό εκείνο φως από πάνω μου και κάποιον να στέκεται από πάνω μου λέγοντας, μέσα από τα σφιγμένα του δόντια: «Δεν συνέβη τίποτα, δεν συνέβη τίποτα! Καταλαβαίνεις, δεν συνέβη τίποτα!»
Τι «δεν» συνέβη; Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος και οι άλλοι γύρω μου; Πώς είχα φτάσει σ’ αυτή την κατάσταση; Τι συνέβη μετά; Θα ήθελα να απαντήσω σ’ αυτά τα ερωτήματα, αλλά πρώτα αφήστε με να σας διηγηθώ τι συνέβη από τότε που ήμουν τριών ετών.
Ήμουν ένα συνηθισμένο κοριτσάκι συνερπασμένο και θαμπωμένο από τις μπαλαρίνες που έβλεπα στην τηλεόραση. Τότε αποφάσισα να γίνω μπαλαρίνα όταν θα μεγάλωνα. Έτσι το μόνο μου ενδιαφέρον στη ζωή ήταν ο χορός. Με τον καιρό πέτυχα το στόχο μου και έγινα επαγγελματίας μπαλαρίνα.
Στη διάρκεια της καριέρας μου εμφανίστηκα σε αρκετά τηλεοπτικά προγράμματα, είτε για να χορέψω είτε για να δώσω συνέντευξη. Μία από πολλές εμφανίσεις που έκανα στο «Μάικ Ντάγκλας Σώου» ήταν σαν Κάρολ Μπαρνέτ. Λίγες μέρες πριν από το σώου εκείνο μας ειδοποίησαν ότι επρόκειτο να ήμασταν χορεύτριες καν-καν μαζί με τη Δεσποινίδα Μπαρνέτ. Όταν φτάσαμε στο τηλεοπτικό στούντιο, μας εξήγησαν ότι όλες μας θα παίζαμε τις καλές χορεύτριες κοιτάζοντας προς το κοινό, αλλά ότι η Κάρολ Μπαρνέτ θα στεκόταν στο μέσον της γραμμής μας έχοντας γυρισμένη την πλάτη της προς το ακροατήριο και κάνοντας καθετί λάθος. Και, φυσικά, στο τέλος θα στρεφόταν κι αυτή προς το ακροατήριο, κι έτσι όλοι θα έβλεπαν ποια είναι. Κάτι πήγε στραβά, όμως. Το τηλεοπτικό στούντιο παρέλειψε να μας πει ότι η μουσική δεν θα ήταν καν-καν αλλά «Το Πιο Όμορφο Κορίτσι στον Κόσμο»! Αυτό σήμαινε ότι ο ρυθμός θα ήταν διαφορετικός! Μας έκαναν μια δυο πρόβες και μαγνητοσκόπησαν το πρόγραμμα μπροστά σε ζωντανό ακροατήριο. Εξακολουθώ ακόμη ν’ αναρωτιέμαι αν το ακροατήριο κατάλαβε ότι εμείς θα ήμασταν «καλές» χορεύτριες.
Εκπαίδευση του Μυαλού Σου
Στην εκπαίδευσή μου από την παιδική ηλικία αρκετά πράγματα είχαν εντυπωθεί βαθιά μέσα στο μυαλό μου. Το πρώτο ήταν ολοκληρωτική υπακοή στον καλλιτεχνικό διευθυντή (σ’ εκείνον που κάνει και τις δύο δουλειές τον διευθυντή του μπαλέτου και του χορογράφου). Το δεύτερο ήταν απόλυτη οσιότητα στην εταιρία και στην τέχνη του χορού «η παράσταση πρέπει να γίνει» ανεξάρτητα από τα εμπόδια. Και το τρίτο, για ν’ αναπτύξεις το ταλέντο σου όσο πιο πολύ γίνεται, πρέπει να είσαι έτοιμος να τρως, να κοιμάσαι, να αναπνέεις σύμφωνα με τον τρόπο που το απαιτεί το μπαλέτο—και μόνο το μπαλέτο. Και από τη στιγμή που υπέγραψα συμβόλαιο, τις αποφάσεις που αφορούσαν την προσωπική μου ζωή (τη λίγη προσωπική ζωή που μου είχε μείνει) τις έπαιρναν άλλοι για μένα.
Ένα άλλο μέρος της εκπαιδεύσεώς μου ήταν να μάθω με πιο τρόπο να κάνω αλλαγές της στιγμής ή να παίρνω αμέσως αποφάσεις εξαιτίας απρόσμενων γεγονότων, εξασφαλίζοντας την ομαλή συνέχεια της παράστασης. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, μια φορά έκανα μια πολύ γρήγορη αλλαγή, η υπεύθυνη της γκαρνταρόμπας έκλεισε το φερμουάρ μου μόλις λίγα δευτερόλεπτα προτού βγω στη σκηνή. Ωστόσο, στα παρασκήνια στην άλλη πλευρά της σκηνής στεκόταν η παρτενέρ μου με την υπεύθυνη για τη γκαρνταρόμπα της να κουνάει τα χέρια της μανιακά και να μου κάνει νοήματα ότι το φερμουάρ του κουστουμιού μου μόλις είχε σπάσει! Δεν υπήρχε καθόλου χρόνος ούτε για να το ράψουμε ούτε για να το καρφιτσώσουμε. Αν στο ένα κουστούμι ήταν κλεισμένο το φερμουάρ και στο άλλο όχι, το ακροατήριο θα καταλάβαινε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Μόλις άκουσα το σύνθημα για να μπω στη σκηνή και άρχισα να βαδίζω ταυτόχρονα αισθανόμουν το φερμουάρ μου ν’ ανοίγει· μπαίνοντας και οι δυο μας στην ακαδημία της Μουσικής σκηνής στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας, διερωτόμασταν αν θα είμασταν οι πρώτες μπαλαρίνες που θα γίνονταν χορεύτριες μπουρλέσκου [παρωδίας] προτού τελειώσει η παράσταση μας! Ευτυχώς, παραμείναμε μπαλαρίνες.
Στην αρχή της εφηβείας μου ήταν της μόδας να κόβουν τα κορίτσια τα μαλλιά τους κοντά. Τα μαλλιά μου ήταν μακριά. Αποφάσισα να κόψω τα μαλλιά μου κοντά αλλά σε τέτοιο μάκρος ώστε να μπορώ να τα πιάνω μ’ ένα λαστιχάκι όταν θα φορούσα περούκα. Στη θεωρία φαινόταν καλό. Στην πράξη όμως—ήταν άλλη ιστορία. Αφού χρησιμοποίησα τουλάχιστον εκατό τσιμπιδάκια για να στηρίξω την περούκα μου, έβαλα λακ στα μαλλιά μου και ετοιμαζόμουν να βγω στη σκηνή. Όλα πήγαν καλά μέχρι που έκανα μερικές πιρουέτες (στροφές πάνω στο ένα πόδι) στη σκηνή. Σταμάτησα, αλλά η περούκα μου συνέχισε να κάνει στροφές—ακριβώς σαν ιπτάμενος δίσκος, σαν νομίσματα που λαμποκοπούσαν από το φως του προβολέα στο ακροατήριο που ήταν στο σκοτάδι. Το ακροατήριο έκανε σαν υστερικό από τα γέλια, ο διευθυντής μου άλλαξε χρώμα (για να μην το πω αλλιώς) και εγώ είχα πεθάνει από το φόβο μου! Επειδή σε μια επαγγελματία χορεύτρια δεν επιτρέπεται να φαίνεται ούτε κι ένα μικρό σπαγγάκι από τα παπούτσια της πάνω στη σκηνή, μπορείτε να φανταστείτε τι μεγάλη «αμαρτία» είναι να χάσεις τα μαλλιά σου. Οι υπόλοιποι από τον όμιλο γνώριζαν ότι βρισκόμουν σε πολύ δύσκολη θέση και γι’ αυτό με έκρυψαν μέσα σ’ ένα ντουλαπάκι μέχρι που τα πνεύματα ηρέμησαν.
Εκπαίδευση του Σώματός Σου
Επιτρέψτε μου να σας πω εδώ ότι σας περιγράφω την εκπαίδευση μιας επαγγελματίας μπαλαρίνας, και όχι αυτά που θα περάσει το παιδί σας αν επιθυμεί να κάνει μαθήματα μπαλέτου επειδή του αρέσει και επειδή θέλει να εξασκηθεί στο χορό.
Η επαγγελματική εκπαίδευση ωστόσο, είναι μια εντατική, διαρκής πειθαρχία του σώματος με την πιθανότητα αρκετών σωματικών τραυματισμών. Εγώ άρχισα αυτή την εκπαίδευση όταν ήμουν εφτά ετών με ένα μάθημα την εβδομάδα. Σύντομα τα μαθήματα αυξήθηκαν σε 2, 3, 4 και τελικά έφτασα στα 15 την εβδομάδα. Προτού περάσω σε επαγγελματικό επίπεδο, εμφανιζόμουν στη σκηνή οχτώ φορές το χρόνο.
Ήμουν γύρω στα 16 όταν ο όμιλός μας έγινε επαγγελματικός και ο αριθμός των παραστάσεών μας μέσα σε μια νύχτα έφτασε στις 80 παραστάσεις το χρόνο. Αυτό απαιτούσε τρομακτικά πράγματα από εμάς. Όταν αποφοίτησα από το γυμνάσιο εργαζόμουν λίγες ώρες τη μέρα σαν γραμματέας μετά από το σχολείο, και έκανα αρκετά μαθήματα το βράδυ ενώ μετά από τα μαθήματα αυτά έκανα πρόβες. Δεν ήταν ασυνήθιστο οι πρόβες αυτές να κρατούν μέχρι τη μία ή τις δύο το πρωί. Από την Παρασκευή το βράδυ μέχρι την Κυριακή συνήθως κάναμε δύο ή τρεις παραστάσεις. Η κάθε παράσταση απαιτούσε πολλά εντατικά μαθήματα και πρόβες. Υπολογίζω ότι αφιέρωνα ένα μέσο όρο 35 ως 40 ώρες την εβδομάδα σε εκπαίδευση, πρόβες και προγραμματισμένες παραστάσεις. Στον «ελεύθερο» χρόνο μου χορογραφούσα μουσικά κομμάτια για σχολεία και για θεατρικές ομάδες, όπως το Μιούζικ Μαν, Δε Κίνγκ εντ Άι και Φίνιανς Ρέινμποου.
Μετά το γυμνάσιο εργαζόμουν κανονικά σαν γραμματέας τη μέρα και κατά μέσο όρο δαπανούσα από 45 ως 50 ώρες την εβδομάδα για εκπαίδευση, πρόβες και παραστάσεις. Ενώ θα μπορούσα να ζήσω απ’ αυτά που κέρδιζα σαν επαγγελματίας χορεύτρια, προτίμησα να πιάσω μια άλλη δουλειά για να αποταμιεύω χρήματα. Κατάλαβα ότι αν θα προσπαθούσα να κάνω την «τύχη» μου σε μια μεγάλη εταιρία μπαλέτου χρειαζόμουν επιπρόσθετα χρήματα για να ζω μέχρις ότου μου έρθει αυτή η «τύχη».
Και τι θα πούμε για τα πόδια μιας επαγγελματίας μπαλαρίνας αφού θα έχει περάσει ώρες ολόκληρες με τα ειδικά παπούτσια του χορού; Κατ’ αρχή, το παπούτσι είναι σκληρό, και η τριβή δημιουργεί φουσκάλες. Με τον καιρό οι φουσκάλες αυτές σκληραίνουν και βγαίνουν κάλοι. Κάτω από τον κάθε κάλο μπορεί να βγει μια καινούργια φουσκάλα. Κι αυτός ο κύκλος επαναλαμβάνεται συνεχώς. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ερεθισμένα, ματωμένα δάχτυλα. Υπάρχουν φορές που όλοι οι κάλοι είναι ταυτόχρονα σκληροί, και πάλι φορές που αρκετοί είναι ερεθισμένοι και πληγωμένοι—το τελευταίο αυτό συμβαίνει πιο συχνά.
Και τι θα πούμε για τα νύχια; Πρέπει να είσαι έτοιμη να τα χάσεις, και να συνεχίσεις να χορεύεις ενώ τα νέα νύχια μεγαλώνουν—κι αυτό να γίνεται μέσα σ’ ένα παπούτσι που είναι αρκετά νούμερα μικρότερο από εκείνο που φοράς στο δρόμο. Κι όμως ποτέ δεν χάνεις μια παράσταση επειδή σε πονάει το πόδι σου, πράγμα που συμβαίνει σχεδόν πάντα. Και πρέπει να το ανέχεσαι ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα τελειώσεις την παράστασή σου με αιματοβαμμένα παπούτσια, πράγμα που έχει συμβεί. Είχαμε διδαχτεί ότι δεν θεωρείσαι πραγματικός καλλιτέχνης αν δεν χάσεις όλα σου τα νύχια τουλάχιστον μία φορά.
Ποτέ κανείς δεν παραχαϊδεύει τις πληγές του. Όταν ήμουν 14 ετών, πήγα κάποτε στο μάθημα αργοπορημένη. Είχα χάσει τις ασκήσεις (κατά τη διάρκεια των οποίων οι μυς θερμαίνονται και τεντώνονται) και άρχισα να κάνω μαζί με την υπόλοιπη τάξη τις ειδικές χορευτικές φιγούρες της τέλειας διαστάσεως των ποδιών. Οι μυς ήταν κρύοι και σφιχτοί, πίεσα τον εαυτό μου και—κρακ! Δεν θα επιχειρήσω να σας περιγράψω τον πόνο. Στο άκουσμα του ήχου, οι μητέρες ήρθαν τρέχοντας από τον εξωτερικό χώρο για να δουν ποια είχε σπάσει το κόκκαλό της. Μας είπαν ότι ήταν θλάση μυός και ότι έπρεπε να περπατάω με τη θλάση που είχα πάθει όλη τη νύχτα. Έκλαψα και εκλιπαρούσα για έλεος, αλλά μου είπαν ότι δεν θα μπορούσα να συμπεριφέρομαι σαν παιδί σχετικά με την πληγή. Υπάκουσα και δεν πήγα ποτέ στο γιατρό.
Έντεκα χρόνια αργότερα έκανα μεγάλη χειρουργική επέμβαση εξαιτίας των περιπλοκών που προκλήθηκαν από το ατύχημα εκείνο. Οι μητέρες είχαν δίκιο. Έμαθα ότι το κάτω μέρος του δεξιού οστού της λεκάνης είχε σπάσει. Αρκετά νεύρα της δεξιάς μου πλευράς είχαν αχρηστευτεί, είχα πάθει βλάβη των μυώνων, και το κάτω μέρος του οστού της λεκάνης είναι ακόμη εξαρθρωμένο.
Οι τραυματισμοί μπορεί να είναι μικροί ή μεγάλοι. Αλλά αφού οι χορευτές χρησιμοποιούν συνεχώς τα σώματά τους, οι μικρές βλάβες συχνά γίνονται χρόνιες με την έννοια ότι ποτέ δεν υπάρχει ευκαιρία για να θεραπευτούν σωστά. Ένα κορίτσι στον όμιλό μας τέντωσε πάρα πολύ τους μυς αρκετών πλευρών κάνοντας ένα ιδιαίτερα δύσκολο πήδημα. Μετά από αυτό δεν μπορούσε να βγει στη σκηνή χωρίς να της βάλουν κορσέ έτσι ώστε να μπορέσει να ξανακάνει το πήδημα εκείνο. Θυμάμαι δυο περιπτώσεις όπου εξαιτίας τέτοιων οδυνηρών μυϊκών τραυματισμών, οι χορεύτριες έπαιρναν μεγάλες δόσεις από κορτιζόνη για να μπορέσουν να βγουν στη σκηνή.
Από την πείρα μου, σαν επαγγελματίας μπαλαρίνα, είτε πρόκειται για τα πόδια, τους μυς ή ακόμη και για τα κόκκαλα, κάτι στο σώμα μιας μπαλαρίνας πονάει ή ενοχλεί τουλάχιστον στο 75 ως το 80 τα εκατό του χρόνου.
Αναπολώντας με Δάκρυα
Κατόπιν η μικρή μας εταιρία μπαλέτου έλαβε οικονομική επιχορήγηση. Ο καθένας μας υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο και πληρωθήκαμε για να κάνουμε αυτό που αγαπούσαμε! Η ζωή ήταν υπέροχη—περίπου για μια εβδομάδα. Το συμβούλιο των διευθυντών με εξέλεξε για να είμαι η εκπρόσωπος της εταιρίας και το μέσο ανάμεσα στους χορευτές και στο συμβούλιο σχετικά με ερωτήσεις ή διαμφισβητήσεις για τα συμβόλαια. Άκουσα παρά πολλά. Σχεδόν κάθε νύχτα έβλεπα τις φιλίες να μετατρέπονται σε ανταγωνισμούς. Φούντωσαν οι έντονες συζητήσεις και οι φιλονικίες. Η γλώσσα που χρησιμοποιούνταν μόλις που ταίριαζε με την ντελικάτη και χαριτωμένη μας εικόνα. Μάθαμε τι είναι ανταγωνισμός και σε μερικές περιπτώσεις ξεχάσαμε τι είναι φιλία. Τώρα ήταν ένας τελείως διαφορετικός κόσμος, και αυτό μας πλήγωνε.
Πώς ήταν ο ηθικός περίγυρος; Περιβαλλόμουν από πορνεία, ομοφυλοφιλία, αμφισεξουαλισμό και άλλες διαστροφές. Ένας χορευτής ήρθε μια φορά με μια επαγγελματική φωτογραφία μιας όμορφης φιλήδονης γυναίκας με επίσημο φόρεμα. Αναρωτιόμασταν τι να ήθελε άραγε τη φωτογραφία της γυναίκας, μέχρι που μάθαμε ότι ήταν ο ίδιος!
Χόρευα μ’ αυτό τον όμιλο από τότε που ήμουν 11 ετών, μεγαλώνοντας κάτω από την επίβλεψη του διευθυντή μου όπως ακριβώς ένα παιδί κάτω από την επίβλεψη του πατέρα του. Ήμουν έμπιστη, όσια και κέρδιζα τους ρόλους μου με σκληρή εργασία και ταλέντο. Εξαιτίας του τραυματισμού που ανέφερα προηγουμένως, δεν έπαιρνα πια πρώτους ρόλους, αλλά τώρα πια είχα γίνει και εγώ σολίστ και είχα το προνόμιο να χορέψω σε χορό για τρία πρόσωπα μαζί με την πρώτη μπαλαρίνα του ομίλου και τον πρώτο χορευτή στην πρώτη εμφάνιση ενός σύγχρονου έργου μπαλέτου.
Νόμιζα ωστόσο ότι ήμουν έτοιμη για ένα ρόλο ειδικά χορογραφημένο για μένα, και αυτό ήταν το πιο σπουδαίο πράγμα για το μέλλον μου. Πλησίασα τον διευθυντή μου σχετικά με το θέμα αυτό, κι εκείνος συμφώνησε ότι ήμουν έτοιμη και είπε ότι θα χορογραφούσε κάτι για εμένα—μ’ έναν όρο—ότι θα του παραχωρούσα ιδιαίτερες αχαλίνωτες σεξουαλικές «εύνοιες».
Ταράχτηκα και στην αρχή νόμιζα πως αστειευόταν. Σύντομα έγινε φανερό ότι σοβαρολογούσε. Θύμωσα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα μου έκανε αυτό το πράγμα! Αρνήθηκα κατηγορηματικά και δεν είχα καμιά πρόθεση να ενδώσω. Συνέχισε να προσπαθεί ν’ αλλάξει τη γνώμη μου, υπενθυμίζοντάς μου πάντοτε ότι όλα όσα είχα πετύχει—ρόλους, χρήματα, συμβόλαιο—οφείλονταν σ’ αυτόν. Η σκληρή εργασία και το ταλέντο δεν είχε παίξει κανένα ρόλο; Όλα αυτά με άφησαν αναστατωμένη, πληγωμένη και πικραμένη.
Νέοι Συγκλονισμοί
Σύντομα μετά απ’ αυτό, μόλις είχα τελειώσει μια παράσταση πήγαινα προς το αυτοκίνητό μου στο δρόμο. Προτού ξεκλειδώσω την πόρτα, δύο νεαροί ήρθαν από τα πίσω μου και μου επιτέθηκαν. Ο ένας με ακινητοποίησε από τα πίσω ενώ ο άλλος με χτύπησε επανειλημμένα με τις γροθιές του στο πρόσωπό μου. Αυτά που συνέβησαν μετά είναι το σημείο απ’ όπου αρχίζει ή αφήγησή μου.
Γιατί ήθελαν να με χτυπήσουν; Ήταν στο τέλος της δεκαετίας του 1960 που οι φυλετικές ταραχές και οι εντάσεις είχαν φτάσει στο αποκορύφωμά τους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήμουν λευκή, εκείνοι ήταν μαύροι. Γι’ αυτό έγινα θύμα της κοινωνικής απογοήτευσης.
Αλλά γιατί, τότε, ο διευθυντής μου συνέχισε να επαναλαμβάνει από πάνω μου καθώς βρισκόμουν κάτω αιμόφυρτη «δεν συνέβη τίποτα»; Γιατί υπήρχε ο φόβος ότι αν οι δημοσιογράφοι και εκείνοι που χορηγούσαν τα χρήματα για τις παραστάσεις μας άκουγαν για το επεισόδιο, θα μπορούσαμε να χάσουμε τις χορηγίες. Κάποιος κάλεσε ένα ασθενοφόρο. Ξανατηλεφώνησαν να μην έρθει. Άλλοι είπαν, να φέρουμε ένα γιατρό ή να την πάμε στο νοσοκομείο. Το αρνήθηκαν. Το μόνο που μέτραγε ήταν η εξασφάλιση των οικονομικών συμφερόντων.
Ξαπλωμένη εκεί, συναισθηματικά ναρκωμένη, συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν τίποτα περισσότερο από ένα κομμάτι κρέας που το χρησιμοποιούσαν οι άλλοι για ν’ αποκτήσουν χρήματα. Όταν τελείωσε το συμβόλαιό μου αρκετούς μήνες μετά έφυγα, με την απειλή ότι θα με εμπόδιζαν για πάντα να ξαναμπώ σε κάποια άλλη εταιρία.
Όλος μου ο κόσμος κατέρρευσε μέσα μου. Αισθανόμουν ότι δεν είχα κανένα λόγο για τον οποίο να ζω. Δεν εμπιστευόμουν κανέναν άνθρωπο, τελικά προσευχήθηκα μια ολόκληρη νύχτα στον Θεό, χρησιμοποιώντας το όνομά του, Ιεχωβά. Η μητέρα μου στο παρελθόν μελετούσε με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και μας είχε διδάξει όταν ήμασταν παιδιά στο βαθμό που μπορούσε, παρά την πικρή εναντίωση του πατέρα μου στις Γραφικές της μελέτες. Σαν αποτέλεσμα, είχα κάποια Βιβλική γνώση, αλλά αυτό δεν μου έλεγε και πολλά. Τώρα, όμως, μέσα στην απογοήτευση, επικαλέστηκα τον Ιεχωβά και, εφόσον οι Μάρτυρες ήταν ευγενικοί απέναντι στη μητέρα μου, του ζήτησα τη νύχτα εκείνη να στείλει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά αν θα μπορούσαν να με. βοηθήσουν να διορθωθώ.
Την επόμενη μέρα μετά την προσευχή μετακόμισα στο Σαν Φρανσίσκο, ελπίζοντας ότι θα έκανα μια καινούργια αρχή σε μια καινούργια εταιρία μπαλέτου και σύντομα άρχισα να χορεύω με το μπαλέτο του Σαν Φρανσίσκο. Μέσα σε τρεις εβδομάδες η προσευχή μου πήρε απάντηση, όταν, μετακομίζοντας σ’ ένα καινούργιο διαμέρισμα, ανακάλυψα ότι η διαχειρίστρια συνδεόταν με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά! Αμέσως διευθέτησε να παρακολουθήσω μια συνάθροιση στην Αίθουσα Βασιλείας. Εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ με τη φιλικότητα όλων των ατόμων εκεί. Το λυπηρό όμως είναι ότι απορροφήθηκα τόσο πολύ με τις πρόβες στο μπαλέτο του Σαν Φρανσίσκο για την επόμενη σαιζόν και με την εργασία μου ώστε πέρασαν εβδομάδες προτού μπορέσουν να με βρουν και πάλι οι Μάρτυρες.
Ωστόσο στη διάρκεια αυτής της περιόδου άρχισαν να μου συμβαίνουν δύο πράγματα. Προτού με χτυπήσουν είχα ήδη πρόβλημα με το ένα από τα μάτια μου, και είχα υποστεί αρκετές εγχειρήσεις. Τώρα που με είχαν χτυπήσει στο κεφάλι, άρχισα να χάνω την όρασή μου και πονούσα πάρα πολύ. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να χορεύω, κι όμως το γεγονός ότι χόρευα με μια καινούργια εταιρία δεν μου έφερνε την ευτυχία που ήμουν σίγουρη ότι θα αποκτούσα.
Η κατάθλιψη και η απογοήτευση ξανάρθαν και περίπου τον ίδιο καιρό ήρθαν και οι Μάρτυρες. Συζήτησαν μαζί μου και μου πρόσφεραν δύο Βιβλικά βοηθήματα. Ήθελα να πληρώσω για τα βιβλία αλλά είχα μόνο 50 σεντς που μου είχαν απομείνει μέχρι την επόμενη πληρωμή μου και είχα βάλει στην άκρη τα χρήματα αυτά για ν’ αγοράσω ένα πακέτο τσιγάρα, επειδή τα είχα συνηθίσει. Τα βιβλία όμως κέρδισαν τη μάχη. Διάβασα το ένα εκείνο το βράδυ, μαζί με τα εδάφια στα οποία παρέπεμπε από τη δική μου Γραφή και γνώρισα ότι όχι μόνο είχα βρει την αλήθεια για το σκοπό που έχει ο Θεός για το ανθρώπινο γένος γενικά, αλλά και το σκοπό για την ατομική μου ζωή.
Κοιτάζοντας το Μέλλον Ευτυχισμένη και Ασφαλής
Αφού μελέτησα τη Βίβλο με τους Μάρτυρες, έγινα μια αφιερωμένη, βαφτισμένη δούλη του Ιεχωβά Θεού. Ο σκοπός μου τώρα ήταν να γίνω σκαπάνισσα (ολοχρόνια διάκονος). Είχα την ισχυρή πεποίθηση ότι αφού είχα αφιερώσει ολόψυχα τον εαυτό μου στο χορό επί 13 χρόνια, δεν θα μπορούσα να δώσω λιγότερο από το χρόνο μου στον Ιεχωβά γιατί έτσι η αφιέρωσή μου θα έδειχνε πλήρη έλλειψη εκτιμήσεως για όλα όσα είχε κάνει για μένα.
Όμως ο χορός εξακολουθούσε ακόμη να βρίσκεται στην καρδιά μου, και ακριβώς μόλις μπόρεσα ν’ αρχίσω την καινούργια καριέρα σαν σκαπάνισσα, μια εταιρία μπαλέτου μου πρόσφερε το ρόλο της Σούγκαρπλαμ Φέιρυ στο έργο Ο καρυοθραύστης. Μέχρι που μου είπαν ότι θα είχα ελεύθερα τα βραδινά που έχω συναθροίσεις, και ότι οι πρόβες του ομίλου θα γίνονταν σύμφωνα με το δικό μου σχέδιο. Οι εταιρίες μπαλέτων δεν το κάνουν ποτέ αυτό! Ήταν τόσο δελεαστικό.
Προσευχήθηκα για το θέμα, αναλογιζόμενη όλα τα πράγματα που μου είχαν συμβεί σαν αποτέλεσμα της επαγγελματικής μου καριέρας και γιατί είχα στραφεί στον Ιεχωβά. Σκέφτηκα την ειρήνη της διανοίας που απολάμβανα τώρα. Αποφάσισα την ίδια εκείνη νύχτα να απορρίψω την πρόταση που μου έκαναν και ταυτόχρονα να μην ξαναεπιστρέψω πια στην καριέρα μου σαν χορεύτρια σ’ αυτό το σύστημα.
Πώς αισθάνομαι τώρα; Ξέρω ότι έχω πάρει τη σωστή απόφαση. Έχω ευλογηθεί μ’ ένα στοργικό σύζυγο, και στα τελευταία αυτά 14 χρόνια αφότου εγκατέλειψα την καριέρα μου στο μπαλέτο συνεχίζω την ολοχρόνια υπηρεσία μου κηρύγματος. Τώρα, ο σύζυγός μου κι εγώ υπηρετούμε σαν εθελοντές στα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά.
Τελικά έχασα την όραση από το ένα μάτι για να σώσω το άλλο μου μάτι. Αλλά φανταστείτε τη χαρά μου όταν κάποιο από τα πρώτα άτομα που βοήθησα για να βρουν τη ζωή, μου ομολόγησε ότι γνώριζε πως είχα αυτό που ήθελε εκείνη, γιατί είδε ότι μπορούσα να χαμογελάω και να μιλάω με τόση πεποίθηση για τη μέρα που θα αποκατασταθεί η όρασή μου. Ναι, ο σκοπός του Ιεχωβά είναι να εξαλείψει από τη γη κάθε ανηθικότητα και κακία και να την κάνει έναν Παράδεισο. Τότε όλο το ανθρώπινο γένος θα μεγαλώνει σε σωματική, συναισθηματική και πνευματική τελειότητα και θα ζει για πάντα.
Και τι θα πούμε για το χορό μου; Ασφαλώς δεν εγκατέλειψα το χορό για πάντα. Κάνω ένα προσωρινό διάλειμμα. Τώρα το πιο σημαντικό πράγμα που μπορώ να κάνω είναι να λέω στους άλλους για την επικείμενη Παραδεισιακή γη. Τότε θα μπορώ να χορεύω για πάντα προς ευχαρίστηση της καρδιάς μου, χωρίς τον πόνο και την απογοήτευση που δοκίμασα σ’ αυτό το σύστημα. Αποβλέπω να χορεύω πολύ όπως ακριβώς και ο Βασιλιάς Δαυίδ σε μια περίπτωση που ήταν χαρούμενος. (2 Σαμουήλ 6:14) Και ελπίζω ότι κι εσείς θα είστε εκεί για να χορεύετε μαζί μου.—Όπως το αφηγήθηκε η Ελίζαμπεθ Μπαλνέιβ.
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 17]
Το ακροατήριο ξέσπασε σε υστερικά γέλια, ο διευθυντής μου έγινε εκτός εαυτού, κι εγώ είχα πεθάνει από το φόβο μου!
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 18]
Από την πείρα που έχω, οπωσδήποτε κάτι στο σώμα σας πονάει τουλάχιστον στο 75 ως το 80 τα εκατό του χρόνου
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 19]
Περιβαλλόμουν από μοιχεία, ομοφυλοφιλία και άλλες διαστροφές
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 20]
Μέσα σε τρεις εβδομάδες η προσευχή μου πήρε απάντηση