Από την Πίκρα στην Αγάπη για τον Θεό

Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ μας στο Παρίσι έχει κτίρια με διαμερίσματα των 30 ορόφων που υπερέχουν σαν πύργοι πάνω από τα υπόλοιπα κτίρια που έχουν το μισό τους ύψος. Σε σύγκριση με αυτά τα κτίρια εγώ είμαι πολύ μικρή, έχω ύψος μόνο 1,20 μέτρα—ούτε καν τέσσερα πόδια.

Όταν γεννήθηκα, το 1942, όπως μου λένε, ήμουν το πιο μεγάλο μωρό της οικογένειας, αλλά δυστυχώς και το πιο ασθενικό. Οχτώ μέρες μετά τη γέννησή μου η μητέρα μου, βλέποντας ότι έμοιαζα με μια κούκλα με ξεβιδωμένα χέρια, πήγε να δει ένα γιατρό. Εκείνος έκανε διάγνωση ότι έπασχα από την ασθένεια του Λομπστάιν,a πράγμα που σήμαινε ότι θα εμένα ανάπηρη για όλη τη ζωή μου. Αργότερα, πράγμα που περιμέναμε, έσπασα δεκάδες φορές τα πόδια μου. Παραμορφώθηκαν και αναπτυσσόμουν πολύ λίγο. Δεν μπορούσα να περπατήσω.

Παρά την κατάστασή μου μπόρεσα να πάω σε κανονικό σχολείο που είχε τρεις τάξεις για τους ανάπηρους. Κάθε πρωί μ’ έπαιρναν και το απόγευμα με γύριζαν στο σπίτι. Όταν έγινα 14 ετών εγκατέλειψα το σχολείο για να μπω σ’ ένα νοσοκομειακό κέντρο που διοικούσαν οι καλόγριες στο Παρίσι. Έμεινα εκεί αρκετά χρόνια, εφόσον σ’ αυτό το ίδρυμα ήταν ο Καθηγητής Ζαν Ντυκροκέ, ένας μεγάλος ειδικός των οστών. Σ’ αυτόν χρωστάω μια από τις πιο μεγάλες μου χαρές: ότι μπορώ να περπατάω λιγάκι. Για να το πετύχω αυτό πέρασα από αρκετές εγχειρήσεις και από μακρόχρονες περιόδους ακινησίας μέσα στο γύψο που ακολουθούνταν από ενδιάμεσες και επώδυνες περιόδους ανάρρωσης. Καθώς μεγάλωνα, συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν σαν τους άλλους και ότι δεν μπορούσα να δοκιμάσω τις ίδιες χαρές που δοκίμαζαν κι εκείνοι. Και κάτι ακόμη περισσότερο, δεν υπήρχε καμιά λύση για το πρόβλημα.

Δεν σας είναι δύσκολο να καταλάβετε γιατί αισθανόμουν πίκρα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Αλλά κατάφερα να κατανικήσω το συναίσθημα αυτό και να φτάσω ν’ αγαπήσω τον αληθινό Θεό. Πώς συνέβη αυτό;

Η Διδασκαλία των Καθολικών Δεν με Βοήθησε

Στη διάρκεια της παραμονής μου στο κέντρο γνωρίστηκα καλύτερα με την Καθολική θρησκεία. Είχα βαφτιστεί, αλλά καθώς ο πατέρας μου ήταν κομμουνιστής είχα ανατραφεί με απιστία προς τον Θεό. Συνεπώς, δήλωνα πως ήμουν αθεΐστρια. Όπως πολλοί άνθρωποι, πίστευα στη θεωρία της εξέλιξης που είχα διδαχτεί στο σχολείο.

Όπως μπορείτε να φανταστείτε, όταν οι καλόγριες μου μίλησαν για τον Θεό της αγάπης αποκρίθηκα με πίκρα: «Γιατί επέτρεψε ο Θεός σας να γεννηθώ με αυτή την αναπηρία;» Η απάντηση που μου έδωσαν με εξέπληξε: «Γιατί σε αγαπάει.» Τι παραλογισμός! Αρνήθηκα να δεχτώ την ιδέα αυτή ενός Θεού που θα έκανε εκείνους που αγαπάει να υποφέρουν. Για μένα η θρησκεία ήταν απλώς θέμα χρημάτων και εθίμου. Ωστόσο, στην ηλικία των 16 ετών για πρώτη φορά κοινώνησα για να μην απογοητεύσω τις καλόγριες.

Μαθαίνοντας Μια Εργασία

Όταν ξαναγύρισα σπίτι, ήθελα να μπω στη φυσιολογική ζωή. Έμαθα στενογραφία και κατόπιν τοποθετήθηκα σ’ ένα νέο σχολείο στο Σουαζύ-συρ-Σεν για να σπουδάσω λογιστική. Πήρα το δίπλωμα. Τον καιρό εκείνο συνειδητοποίησα ότι εξαιτίας της κατάστασής μου κανένας δεν ήθελε να με πάρει στη δουλειά του.

Πώς μπορείς να βρεις δουλειά όταν έχεις πάθει νανισμό και δεν μπορείς να μετακινήσεις τα πόδια σου; Δεν ήταν εύκολο. Επιπρόσθετα έπρεπε να βρω κάποια εταιρία που να μην είναι πολύ μακριά από το σπίτι γιατί τον καιρό εκείνο είχα χειροκίνητο τρίκυκλο, που με κούραζε πολύ.

Πέρασαν αρκετοί μήνες προτού καταφέρω να βρω εργασία. Ενώ περίμενα, έπλεκα διάφορα είδη για ένα μικρό κατάστημα. Τελικά, στις 10 Ιανουαρίου 1966, μπήκα στο λογιστικό τμήμα ενός εκδοτικού οίκου—πραγματικά μια μεγάλη χαρά για μένα. Επιτέλους εργαζόμουν όπως και όλοι οι άλλοι. Έμεινα εκεί για εφτά χρόνια. Από το 1973 και μετά δεν δουλεύω γιατί ζω με το επίδομα που μου χορηγεί το Κράτος εξαιτίας της αναπηρίας μου.

Πρώτη Επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά

Ζούσα ακόμη με τη μητέρα μου όταν για πρώτη φορά με επισκέφτηκαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δέχτηκα δύο περιοδικά, ιδιαίτερα επειδή η συνεισφορά ήταν μηδαμινή, αλλά δεν τα διάβασα. Αργότερα η μητέρα μου κι εγώ μετακομίσαμε—η καθεμιά μας έζησε μόνη της.

Ένα Σάββατο δύο άλλες Μάρτυρες ήρθαν στην πόρτα μου στο καινούργιο μου διαμέρισμα. Δέχτηκα τα περιοδικά, αλλά και πάλι δεν τα διάβασα. Επειδή δεν αισθανόμουν καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια για τη θρησκεία, αποφάσισα ότι δεν θα τους άνοιγα την πόρτα όταν θα με επανεπισκέπτονταν το επόμενο Σάββατο. Αλλά άλλαξα γνώμη, αναλογιζόμενη ότι δεν θα ήταν και πολύ ευγενικό να μην ανοίξω την πόρτα μου, εφόσον είχα συμφωνήσει στην επίσκεψη αυτή.

Ασφαλώς θα τους είπα τα πράγματα που πίστευα τότε—και που πολλοί άλλοι πιστεύουν—ότι η Βίβλος γράφτηκε από ανθρώπους και ότι οι άνθρωποι κατάγονται από τον πίθηκο. Αλλά αυτά που είπαν μου εξήψαν πολύ την περιέργειά μου. Η νεαρή μου έδειξε ότι υπάρχουν λόγοι για να πιστεύουμε στον Δημιουργό. Χρησιμοποίησε τη λογίκευση του Σερ Ισαάκ Νεύτων σχετικά με το ηλιακό σύστημα, που αναφέρεται στο βιβλίο Ήρθε ο Άνθρωπος εδώ από Εξέλιξη ή από Δημιουργία;b Η λογίκευση αυτή με συγκίνησε και με έκανε ν’ αρχίσω να αμφιβάλλω για την πεποίθηση μου ότι δεν υπάρχει Θεός.

Επίσης εξήγησε ότι ο Θεός είχε υποσχεθεί να εξαλείψει όλες τις ασθένειες από την ανθρωπότητα. Μου υπενθύμισε ότι όταν ο Ιησούς βρισκόταν πάνω στη γη είχε θεραπεύσει όλων των ειδών τις ατέλειες. Στη διάρκεια της επίσκεψής μου έδειξε τρία βιβλία που εξέταζαν τα πράγματα για τα οποία συνομιλούσαμε. Εκείνο που με συγκίνησε περισσότερο ήταν η ελπίδα για αιώνια ζωή. Ρώτησα: «Εσύ πιστεύεις ότι θα ζήσεις για πάντα;» «Ναι, βέβαια!» απάντησε, και μου έδειξε στη Βίβλο το λόγο για την πεποίθησή της αυτή. «Κι ωστόσο», σκέφτηκα, «το κορίτσι αυτό δεν φαίνεται να είναι ούτε φανατικό ούτε ηλίθιο.» Πιστεύω ότι ήταν η ωραία προσωπική της εμφάνιση και η ισορροπημένη της στάση που με έκανε να δεχτώ τη Γραφική μελέτη που μου πρόσφερε. Καθώς έφευγε μου πρόσφερε το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή, και ρώτησα: «Δεν θα μπορούσα να πάρω και τα τρία βιβλία;»

Εκείνο που με ευχαρίστησε ήταν ότι η μελέτη ήταν δωρεάν. Δεν ήμουν τσιγκούνα, αλλά πίστευα ότι η θρησκεία ενδιαφερόταν πάρα πολύ για τα χρήματα. Ήδη είχα μια Γραφή που μου είχε δώσει κάποια συνάδελφος. Είχα προσπαθήσει να τη διαβάσω αλλά χωρίς επιτυχία. Όταν έφτασα στις γενεαλογίες της Γένεσης σταμάτησα. Έτσι, εφόσον μου πρόσφεραν μια Γραφική μελέτη, γιατί να αρνηθώ; Πιθανόν να μην ήμουν 100 τα εκατό άθεη. Ίσως ασυνείδητα αναζητούσα κάτι άλλο, αλλά η θρησκεία δεν φαινόταν ικανή να μου προσφέρει μια λύση για τα προβλήματά μου. Απεναντίας οι ανάπηροι πιστοί γενικά δεν φαίνονταν να είναι ευτυχέστεροι απ’ όσο ήμουν εγώ.

Μαθαίνοντας να Αγαπώ τον Θεό και το Λαό Του

Η Γραφική μελέτη με έκανε να μπω βαθύτερα στις σκέψεις που είχε εκφράσει η νεαρή κυρία. Λογικά συμφωνούσα με το επιχείρημα και την ερμηνεία που διατύπωνε η Βίβλος στο Ρωμαίους 5:12: «Καθώς δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» Κατανόησα ότι η σωματική μου αναπηρία ήταν μια από τις αναρίθμητες συνέπειες της αμαρτίας του Αδάμ. Δέχτηκα επίσης την ελπίδα της σωματικής θεραπείας που περιέχεται σε εδάφια όπως είναι το Ησαΐας 35:6, όπου διαβάζουμε: «Τότε ο χωλός θέλει πηδά ως έλαφος και η γλώσσα του μογιλάλου θέλει ψάλλει.»

Αλλά το πιο δύσκολο πράγμα για μένα ήταν να μάθω να αγαπώ το θείο Πρόσωπο το όνομα του οποίου είναι Ιεχωβά. Γιατί πίστευα ότι ο Θεός δεν πρέπει να μας δελεάζει με υποσχέσεις για να τον λατρεύουμε. Κι όμως εξακολουθούσα να θέλω να είναι άμεσες οι ωφέλειες που απέρεαν από τις υποσχέσεις. Αργότερα δοκίμασα τις διδασκαλίες της Βίβλου και είδα τα καλά αποτελέσματα που έχεις όταν τις ακολουθείς. Για παράδειγμα, η υπομονή που συστήνεται στην 1 Τιμόθεον 6:11 με βοήθησε διανοητικά να υποφέρω την αναπηρία μου.

Συχνά η Ζοσελύν, η Μάρτυρας που μου έκανε Γραφική μελέτη, με προσκαλούσε στις συναθροίσεις που γίνονταν στην Αίθουσα Βασιλείας. Ωστόσο, είχα αποφασίσει να μη δεχτώ γιατί νόμιζα ότι αυτού του είδους οι συγκεντρώσεις θα έμοιαζαν με τις Καθολικές λειτουργίες. Τελικά υποχώρησα και η Ζοσελύν ήρθε να με πάρει μ’ ένα ταξί. Πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν κατάλαβα και πολλά απ’ όσα ειπώθηκαν στη διάρκεια της ομιλίας που δόθηκε, αλλά συγκινήθηκα βαθιά από το θερμό καλωσόρισμα που μου έκαναν. Αν και δεν γνώριζα κανέναν, όλοι τους ήρθαν για να μου σφίξουν το χέρι και να μου μιλήσουν. Ένας άλλος Μάρτυρας και η οικογένειά του με πήγαν με το αμάξι τους στο σπίτι μου. Ενεργούσε με φιλικό τρόπο, λέγοντας ότι θα περνούσε να με πάρει την επόμενη εβδομάδα. Δεν ήθελα να του πω ψέματα και επειδή δεν είχα αντίρρηση δέχτηκα. Μ’ αυτόν τον τρόπο, σιγά-σιγά, άρχισα να πηγαίνω τακτικά στις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Η ευγνωμοσύνη μου στον Θεό αυξανόταν καθώς ωφελούμουν από τις πνευματικές ευλογίες του. Συνειδητοποίησα ότι η Γραφή περιείχε στέρεη ηθική βάση. Αυτό μου έφερε πολλές ευλογίες. Τώρα γνώριζα τι να κάνω και τι να πιστέψω. Εκείνο που κέρδισε την αφοσίωσή μου δεν ήταν απλά η ελπίδα ότι στο μέλλον δεν θα ήμουν πια ανάπηρη, μολονότι προφανώς αυτό είναι σημαντικό. Ήθελα να βρω παρηγοριά τώρα, και βρήκα παρηγοριά, στη χαρά από τη συντροφιά των νέων Χριστιανών συντρόφων μου, και στη χαρά να μπορώ να βοηθώ τους άλλους πνευματικά.

Γύρω στους 10 μήνες από τότε που είχα αρχίσει τη μελέτη της Βίβλου βαφτίστηκα, τον Αύγουστο του 1971.

Η Νέα Μου Χριστιανική Ζωή

Η σειρά των πανύψηλων κτιρίων που βρίσκονται κοντά στο σπίτι που μένω παρουσιάζει αρκετά πλεονεκτήματα για μένα καθώς μπορώ και μετακινούμαι σ’ αυτά με την αναπηρική μου καρέκλα. Χρησιμοποιώντας τους ανελκυστήρες, μπορώ να έρθω σ’ επαφή με πολλούς ανθρώπους που ζουν κοντά μου. Ήδη περιβάλλομαι από τρεις Χριστιανικές οικογένειες που ζουν κοντά σ’ εμένα.

Τον Απρίλιο του 1978, έκανα μια εγχείρηση στην κνήμη, πράγμα που κατέστησε αναγκαίο να μείνω σε αναπαυτήριο για τρεις μήνες. Εκεί στην εκκλησία γνωρίστηκα με Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές που με προσκάλεσαν στο σπίτι τους. Η ευγένειά τους με συγκίνησε βαθιά. Όσο έλειπα οι Μάρτυρες που βρίσκονταν στην εκκλησία του σπιτιού μου επωφελήθηκαν από την απουσία μου για να μου περάσουν καινούργια ταπετσαρία στο διαμέρισμα που έμενα. Πραγματικά ευλογήθηκα πολύ που δέχτηκα όλη αυτή τη βοήθεια.

Παρά τη φυσική μου αναπηρία έχω βρει την ευτυχία βοηθώντας τους συνανθρώπους μου πνευματικά. Συχνά οι άνθρωποι εκπλήσσονται που με βλέπουν στην πόρτα τους. Μερικοί νομίζουν ότι έχω έρθει για να ζητιανέψω. Άλλοι δέχονται τις Χριστιανικές εκδόσεις για να μ’ ευχαριστήσουν. Σε σπάνιες περιπτώσεις οι άνθρωποι αγανακτούν, λέγοντας ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούν ένα ανάπηρο άτομο για να συγκινήσουν τις καρδιές των ανθρώπων. Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ευγενικοί σ’ εμένα, και το όνομα του Ιεχωβά είναι ιδιαίτερα γνωστό στη γειτονιά μου. Αισθάνομαι υπέροχα με τη σκέψη ότι χρησιμοποιούμαι για τη μεταφορά της Βιβλικής αλήθειας σ’ εκείνους που δεν γνωρίζουν τον Θεό.

Ναι, η Χριστιανοσύνη μου έφερε εκείνο ακριβώς που ζητούσα—την «επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» (1 Τιμόθεον 4:8) Επιπρόσθετα, από το 1976 αρκετές φορές το χρόνο είχα το προνόμιο να δαπανήσω 60 ώρες το μήνα στο έργο κηρύγματος και διδασκαλίας. Πράγματι, από τον Σεπτέμβριο του 1981 μπόρεσα να αυξήσω το έργο αυτό περίπου σε εκατό ώρες κάθε μήνα.

Η Ζωή Μου Τώρα Έχει Νόημα

Συνολικά, έχω εγχειριστεί δώδεκα φορές—μια στο χέρι μου και 11 φορές στα πόδια μου. Εξακολουθεί να με πληγώνει όταν κάποιος σχολιάζει το μικρό μου ανάστημα ή την αναπηρία μου, αλλά η ελπίδα που μου δίνει η Βίβλος ότι θα ξαναποχτήσω τη χρήση των άκρων μου με κάνει να ζω.

Όταν αρχίζω να υποφέρω από αυτολύπηση, βγάζω έξω από το ράφι ένα φάκελο στον οποίο κρατάω ενθαρρυντικά άρθρα από τη Σκοπιά και το Ξύπνα! Σ’ αυτά περιλαμβάνονται το «Αξίες για τις Οποίες να Ζούμε» και «Μάθετε να Ζείτε με το Αμετάβλητο.» Επίσης θυμάμαι άρθρα για ανάπηρα άτομα, όπως ο παράλυτος Μάρτυρας που, περιορισμένος στο κρεβάτι του, μαθαίνει και συμμετέχει στις συναθροίσεις με απευθείας σύνδεση και υπηρετεί σαν πρεσβύτερος στην εκκλησία.c Τα παραδείγματα αυτά με βοηθάνε να συνειδητοποιώ ότι μπορώ να είμαι ευτυχισμένη παρά την αναπηρία μου. Με τη βοήθεια της Βίβλου και του πνεύματος του Θεού, έχω νικήσει την πίκρα μου και κάνω μια καλύτερη και πιο ευτυχισμένη ζωή.—Όπως το αφηγήθηκε η Κολέτ Ρενιέρ.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 23]

Δοκίμασα τις Βιβλικές διδασκαλίες και είδα ότι προέκυπταν καλά πράγματα όταν τις ακολουθείς

[Εικόνα στη σελίδα 22]

Η Κολέτ Ρενιέρ δίνει μαρτυρία πάνω στο αναπηρικό καρότσι της