Εξέλιξη—Διδασκαλία των Ελλήνων Φιλοσόφων

Όταν μιλούσε στους φιλόσοφους της Αθήνας, ο Παύλος διακήρυξε ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Δημιουργός του κόσμου και όλων όσων υπάρχουν σ’ αυτόν, των φυτών, των ζώων και των ανθρώπων. Λέγοντας το αυτό ήρθε σ’ αντίθεση με τις πεποιθήσεις των Ελλήνων φιλοσόφων. Οι επικούρειοι φιλόσοφοι, ανάμεσα στο ακροατήριο του, πίστευαν ότι η ζωή άρχισε με αυτόματη γένεση και αναπτύχθηκε σε ανώτερες μορφές ζωής τυχαία μέσω της φυσικής επιλογής και της επιβίωσης του προσαρμοστικότερου. (Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού του Ντυράν, τόμος Β΄, σ. 657 κ.ε.) Οι Στωικοί, πάλι, δεν πίστευαν ότι ο Δημιουργός έχει προσωπικότητα. Η άποψη ενός Δημιουργού που έφερε σε ύπαρξη όλα τα ζωντανά πλάσματα πάνω στη γη ήταν ανοησία γι’ αυτούς. Επί αιώνες οι Έλληνες φιλόσοφοι είχαν διδάξει ότι η ζωή γεννιέται από μόνη της, αυτόματα, και κατόπιν, τυχαία, σε μακρόχρονες χρονικές περιόδους, αλλάζει και εξελίσσεται σε ανώτερες μορφές ζωής μέσω της φυσικής επιλογής και της επιβίωσης του προσαρμοστικότερου. Η Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 10, σελίδα 606 (στα αγγλικά), λέει:

«Οι Έλληνες, γενικά, είχαν, περισσότερο ή λιγότερο επεξεργασμένη, την άποψη της βαθμιαίας ανάπτυξης των οργανισμών, την άποψη της εξάλειψης των σφαλμάτων στην αναπαραγωγή, και. συνεπώς, την άποψη της επιβίωσης του προσαρμοστικότερου, την άποψη της προσαρμογής των μερών ή της καταλληλότητας ορισμένων δομών σε ορισμένους σκοπούς, την άποψη του ευφυούς σχεδίου που ενεργείται συνεχώς στη φύση, καθώς επίσης και την άποψη ότι η φύση ελέγχεται από τη λειτουργία των φυσικών αιτιών που οφείλονται καταρχή στους νόμους της σύμπτωσης».

Ο Έλληνας φιλόσοφος Αναξίμανδρος, του 6ου π.Χ. αιώνα, γινόταν ακόμη πιο συγκεκριμένος και δίδασκε τα εξής:

«Οι ζώντες οργανισμοί ανεπτύχθησαν βαθμιαίως από την αρχικήν υγρασίαν. Τα ζώα της ξηράς ήσαν αρχικώς ιχθύες και μόνον με την αποξήρανσιν της γης απέκτησαν την παρούσαν των μορφήν. Και ο άνθρωπος επίσης κάποτε ήτο ιχθύς. Κατά την πρώτην του εμφάνισιν δεν ήτο δυνατόν να γεννηθή με την σημερινήν του μορφήν, διότι θα ήτο ανίκανος να εξασφάλιση την τροφήν του και θα κατεστρέφετο». (Ιστορία του Πολιτισμού, Τόμος Β’ σ. 154.)

Σχετικά με τη διδασκαλία του Αναξαγόρα (5ος αιώνας π.Χ.), διαβάζουμε:

«Όλοι οι οργανισμοί εγεννήθησαν αρχικώς από την γην, την υγρασίαν και την θερμότητα και μετέπειτα, ο ένας [από] τον άλλον. Ο άνθρωπος ανεπτύχθη περισσότερον από τα άλλα ζώα, διότι η ορθία στάσις του ηλευθέρωσε τας χείρας του και του επέτρεψε να πιάνη τα πράγματα.» (Στο ίδιο, σ. 352)

Για τον Εμπεδοκλή, διαβάζουμε:

«Ο Εμπεδοκλής (493-435 π.Χ.), για παράδειγμα, που έχει ονομαστεί ‘ο πατέρας της εξελικτικής ιδέας’, πίστευε στην αυτόματη γένεση σαν την ερμηνεία για την προέλευση της ζωής, και πίστευε ότι οι διάφορες μορφές της ζωής δεν παράχτηκαν ταυτόχρονα. Η φυτική ζωή έγινε πρώτη και τα ζώα μόνο μετά από μια σειρά από δοκιμασίες, αλλά η γένεση των οργανισμών ήταν μια πολύ αργή διαδικασία. [Εδώ αναφέρονται τα πολλά τέρατα που γεννήθηκαν.] Αλλά τα αφύσικα προϊόντα σύντομα εξαλείφτηκαν, γιατί δεν μπορούσαν να αναπαραχθούν. Μετά την εξάλειψη των τεράτων αυτών, εμφανίστηκαν άλλες μορφές που μπορούσαν να συντηρηθούν και να πολλαπλασιαστούν. Έτσι, εκείνος που ενδιαφέρεται, μπορεί να δει στις ιδέες του Εμπεδοκλή τις απαρχές της θεωρίας της επιβίωσης του προσαρμοστικότερου, δηλαδή της φυσικής επιλογής». (Η Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 10, σ. 606, στα αγγλικά.)

Ο φημισμένος φιλόσοφος Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) έγραψε:

«Η φύση προχωράει σιγά-σιγά από τα άζωα πράγματα στις ζωικές μορφές με τρόπο τέτοιο που είναι αδύνατο να καθοριστεί η ακριβής διαχωριστική γραμμή . . . Έτσι, αμέσως μετά από τα άζωα πράγματα, στην κλίμακα προς τα πάνω, έρχεται το είδος των φυτών . . . Στα φυτά υπάρχει μια συνεχής κλίμακα ανόδου προς τα ζώα . . Και έτσι σ’ όλη τη ζωική κλίμακα υπάρχει μια προοδευτική διαφοροποίηση . . . Το νύχι του ανθρώπου είναι το ανάλογο του γαμψού νυχιού του ζώου, το χέρι έχει ανάλογο τη δαγκάνα του κάβουρα, το φτερό έχει τα λέπια του ψαριού». (Αριστοτέλη, Αι Περί τα Ζώα Ιστορίαι.)

Έτσι το κήρυγμα του ευαγγελίου ήταν μωρία για τους Έλληνες φιλοσόφους. Δεν είχαν καμιά ανάγκη του Ιουδαίου που πέθανε σαν καταφρονημένος εγκληματίας για να τους σώσει—αυτοί, όπως πίστευαν, είχαν αθάνατες ψυχές που δεν επρόκειτο να πεθάνουν ποτέ!—1 Κορινθίους 1:21.