Τελειώνει ο Χρόνος γι’ Αυτόν τον Κόσμο;

ΠΡΟΕΞΕΧΟΝΤΕΣ άνθρωποι σ’ όλα τα μέρη του κόσμου φτάνουν πράγματι στο συμπέρασμα ότι ο χρόνος τελειώνει. Οι δυνάμεις που ωθούν συνεχώς τα έθνη προς το ξέσπασμα ενός πυρηνικού πολέμου εκδηλώνονται στη διάνοιά τους σαν προειδοποιητικές σειρήνες που ξεφωνίζουν. Ο κίνδυνος παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης και οι πολλές μορφές της θανατηφόρας μόλυνσης του περιβάλλοντος συμβάλλουν σ’ αυτή την ανησυχία τους. Διαισθάνονται ότι τελειώνει ο χρόνος όχι μόνο για λίγα έθνη, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο. Γιατί; Επειδή κανένα απ’ αυτά δεν μπορεί να παράσχει λύσεις που να έχουν πραγματικά πρακτικό αποτέλεσμα.

Η μεγαλύτερη ανησυχία τους είναι η απειλή ενός πυρηνικού πολέμου. Στις αρχές του προηγούμενου χρόνου, σε αρμονία με τη συμβουλή 47 επιστημόνων, ανάμεσα στους οποίους ήταν και 18 Νομπελίστες, η μηνιαία έκδοση Δελτίο των Ατομικών Επιστημόνων κίνησε το «ρολόι της ημέρας κρίσης» προς τα εμπρός κατά ένα λεπτό—στα μεσάνυχτα παρά τρία λεπτά. Το ρολόι δείχνει πόσο κοντά πιστεύουν ότι βρίσκεται ο κόσμος στο πυρηνικό ολοκαύτωμα. «Είναι μια έκφραση συναγερμού», δηλώνουν. Το «ρολόι της ημέρας κρίσης» βρίσκεται τώρα πιο κοντά στα μεσάνυχτα απ’ όσο ήταν 30 χρόνια πριν!

Κι άλλες απειλές συμβάλλουν στην ένταση του συναγερμού:

• Το «πυρηνικό κλαμπ», που κάποτε πίστευαν ότι αποτελούνταν αποκλειστικά από έξι έθνη, ίσως ήδη να αποτελείται από εννιά έθνη. Ο καθηγητής Ντάνιελ Γέργκιν του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ υπολογίζει ότι μέσα στο 1985 μέχρι 40 έθνη θα κατασκευάζουν πυρηνικές βόμβες.

• Η πιθανότητα ότι το διάστημα θα γίνει το μελλοντικό πεδίο μάχης, με όπλα σε τροχιά, που θα ξερνούν την καταστροφή τους με τη μορφή ακτίνων λέηζερ προς την επιφάνεια της γης, έχει καταστεί πραγματική.

• Οι οργανωτές της στρατιωτικής στρατηγικής προβάλλουν τη φοβερή ιδέα να χτυπήσουν πρώτοι, ελπίζοντας ότι θα κερδίσουν έναν πυρηνικό πόλεμο.

Αυτά τα πράγματα γεμίζουν τους ανθρώπους με φόβους επειδή μειώνουν την απόσταση από τον πυρηνικό πόλεμο και αυξάνουν τις πιθανότητες για ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα από ατύχημα.

Μπορεί ο πυρηνικός πόλεμος να πυροδοτηθεί από ατύχημα; Ο Χάρολντ Φρίμαν, καθηγητής στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασσαχουσέττης, έγραψε ένα βιβλίο με τον τίτλο Αυτός Είναι ο Τρόπος με τον Οποίο θα Τελειώσει ο Κόσμος—Αυτός Είναι ο Τρόπος που θα Τελειώσετε και Σεις Εκτός Αν. Εκεί δηλώνει ότι στους 18 μήνες πριν από τον Οκτώβριο του 1980 καταγράφηκαν 151 ενδείξεις άμεσης επίθεσης. «Τέσσερις απ’ αυτές κατέληξαν σε κατάσταση συναγερμού για τα βομβαρδιστικά Β-52 και τους διηπειρωτικούς πυραύλους, σε προετοιμασία για ανταπόδοση του χτυπήματος», λέει. «Όλα τα λάθη διορθώθηκαν εγκαίρως, αλλά μερικά πολύ κοντά στην πυροδότηση ενός πυρηνικού πολέμου». Πόσο κοντά; Στις 9 Νοεμβρίου 1979, συνεχίζει, «τα βομβαρδιστικά ανέβηκαν στον αέρα μέσα σε έξι λεπτά, έτοιμα για πυρηνική αντεπίθεση».

Πού μπορούμε να κρυφτούμε; Υπάρχει κανένας τόπος ασφαλής; Όχι! Ένας πυρηνικός πόλεμος που θα περιοριζόταν στο βόρειο ημισφαίριο, θα μπορούσε να εξαπλωθεί σαν ένα κάλυμμα θανάσιμων ραδιενεργών καταλοίπων και πάνω από το νότιο ημισφαίριο επίσης, ή να θέσει την αρχή για έναν παγγήινο «πυρηνικό χειμώνα». Η σοβαρότητα της κατάστασης έχει κάνει τους ηγέτες έξι εθνών—της Ινδίας, του Μεξικού, της Τανζανίας, της Σουηδίας, της Ελλάδας και της Αργεντινής—να εκδώσουν μια διακήρυξη που είναι γνωστή σαν Πρωτοβουλία Ειρήνης των Τεσσάρων Ηπείρων. Εκεί δηλώνεται: «Σήμερα, η επιβίωση του ανθρώπινου γένους βρίσκεται σε κίνδυνο».

Δεν είναι λίγοι, όμως, οι άνθρωποι που προσπαθούν να διώξουν από πάνω τους αυτούς τους φόβους. Αυτοί πιστεύουν ότι ελάχιστα αν όχι τίποτα μπορούν να κάνουν σχετικά με την κατάσταση, και έτσι προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους σαν να μη συμβαίνει τίποτα γύρω τους. Ωστόσο, μια τέτοια στάση αφήνει έξω από το λογαριασμό έναν πολύ σημαντικό παράγοντα. Ποιος είναι αυτός;

[Πλαίσιο/Εικόνες στη σελίδα 4]

Νιάτα—Τι Μέλλον Έχουν;

Μερικοί νεαροί πιστεύουν ότι υπάρχει πράγματι ένα μέλλον για την ανθρώπινη οικογένεια. Πολλοί περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι πολύ αργά για να αποφευχθεί η παγκόσμια καταστροφή. «Έχω πια δεχτεί το γεγονός ότι πιθανόν θα υπάρξει ένα ‘τέλος του χρόνου’», θρήνησε ένας έφηβος.

Για μερικούς, ο σκεπτικισμός και η σύγχυση σχετικά με το μέλλον έχει οδηγήσει σε αυτοκτονία. Πριν από καιρό ένας σοφός έγραψε: «Εκεί όπου δεν υπάρχει όραση ο άνθρωπος εξαγριώνεται». (Παροιμίαι 29:18, Η Βίβλος στη Ζωντανή Αγγλική) Χωρίς μια αξιόπιστη «όραση» που να δίνει ελπίδα για το μέλλον, πολλοί νεαροί υιοθετούν έναν τρόπο ζωής που διαμορφώνεται από τη φιλοσοφία ‘ας φάμε και ας πιούμε, γιατί αύριο πεθαίνουμε’. (1 Κορινθίους 15:32) Μερικοί στρέφονται στη χρήση ναρκωτικών, στη σεξουαλική αποχαλίνωση, στο να βάζουν την αγάπη για τις ηδονές πρώτη, στο να καταφεύγουν σε φανταστικούς κόσμους, στο να θέλουν να τα «δοκιμάσουν» όλα τώρα, επειδή ίσως δε θα υπάρχει «αύριο». Γι’ αυτούς, «ο σχεδιασμός γίνεται χωρίς νόημα, και οι κανονικές αξίες και τα ιδανικά εμφανίζονται ότι είναι αποτέλεσμα αφέλειας», λένε οι δόκτορες Μπίρτζλεϊ και Μακ, δύο φημισμένοι ψυχίατροι.a

Η αίσθηση αυτή της απελπισίας εκτρέφει τους νεαρούς του Νέου Κύματος. Ίσως να τους έχετε δει με τα περίεργα ρούχα, τα πολύχρωμα μαλλιά που είναι κομμένα σε περίεργα σχήματα, το δέρμα που είναι τρυπημένο με παραμάνες, και άντρες που φοράνε σκουλαρίκια. Οδηγούνται από ένα συντριπτικό συναίσθημα κοινωνικής αποξένωσης και συνεπώς δε θέλουν τίποτα να έχουν να κάνουν με την κοινωνία αυτή. «Μερικά πράγματα που κάνουμε ίσως να φαίνονται αποτρόπαια», είπε ένας νεαρός του Νέου Κύματος, «αλλά είναι ο μόνος τρόπος που μας απομένει για να πούμε ότι δεν αποτελούμε μέρος του τρελού σας κόσμου».

Κι άλλοι νεαροί οι οποίοι ακούνε για την προειδοποίηση της πυρηνικής εξάλειψης βρίσκονται σε ανησυχία. Σε αντίθεση με μερικούς ενήλικες οι οποίοι διώχνουν μακριά τους φόβους τους για πυρηνική καταστροφή, οι νεαροί με την γόνιμη φαντασία τους, δεν το κάνουν αυτό. Να τι λένε:

• «Δεν έχω τη διάθεση να μετατραπώ σε καπνό».—Βανέσσα, 11 ετών.

• «Όταν πραγματικά καθήσεις κάτω και το σκεφτείς, σε βάζει σε φόβο. Η γραμμή της ζωής σου καταλήγει σε ένα κόκκινο κουμπί το οποίο όταν το πατήσουν θα εκραγείς».—Ντέξτερ, 13 ετών.

• «Έχω εφιάλτες όχι σχετικά με τον πυρηνικό πόλεμο, αλλά σχετικά με το ότι δε θα υπάρχει τίποτα εδώ μετά απ’ αυτό».—Στάσυ, 14 ετών.

Ωστόσο άλλοι έφηβοι, παρά το γεγονός ότι ενδιαφέρονται βαθιά και αυτοί, δεν πανικοβάλλονται. Είναι αισιόδοξοι σχετικά με το μέλλον τους.

• «Ναι, θα έχω ένα μέλλον».—Παμ, 17 ετών.

• «Είναι αδύνατο να συμβεί ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα».—Όλιβερ, 17 ετών.

• «Δεν τον έχω το φόβο αυτό».—Ντασούντα, 18 ετών.

• «Έχω την ελπίδα να ζήσω· και είμαι ευτυχισμένη που έχω αυτή τη γνώση».—Ελίζαμπεθ, 15 ετών.

Γιατί έχουν τόση πεποίθηση αυτοί οι νεαροί; Ποια είναι η γνώση που διαθέτουν; Έχουν τη γνώση της Βίβλου και των προφητειών της, και έτσι γνωρίζουν γιατί τελειώνει ο χρόνος γι’ αυτόν τον κόσμο.

[Υποσημειώσεις]