Απ’ του Χάρου τα Δόντια
ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ την Μπόνι, τη σύζυγό μου, στο κρεβάτι του νοσοκομείου, σκεφτόμουν πόσο γρήγορα είχαν γίνει όλα. Ήταν ξαπλωμένη με τα βλέφαρά της στερεωμένα έτσι που να μην μπορούν να ανοίξουν, γιατί ακόμα και η παραμικρή σύσπαση θα μπορούσε να αφαιρέσει αυτές τις ελάχιστες δυνάμεις που της είχαν απομείνει. Το δέρμα της ήταν κατάχλωμο· ακόμα και οι φακίδες της είχαν χάσει το χρώμα τους. Νωρίτερα, το ίδιο εκείνο πρωινό, ο γιατρός είχε πει, «Θα πεθάνει σήμερα, οπωσδήποτε». Μια νοσοκόμα είχε πει, «Δεν θα κρατήσει ως το μεσημέρι».
Γιατί βρισκόταν σε τέτοια απελπιστική κατάσταση η Μπόνι; Πώς ήταν δυνατό η ευλογία της γέννησης ενός μωρού να μεταβληθεί σε κατάσταση τόσο απειλητική για τη ζωή; Θα ήθελα να σας διηγηθώ τα γεγονότα που οδήγησαν σ’ αυτή την εφιαλτική περίοδο δοκιμασίας της γυναίκας μου.
Όταν η Μπόνι έμαθε ότι ήταν και πάλι έγκυος, νιώσαμε χαρά και φόβο μαζί. Ο φόβος μας οφειλόταν στο ότι η δεκάχρονη κόρη μας, η Άσλι, είχε γεννηθεί με καισαρική τομή και στο ότι η Μπόνι είχε κάνει δυο αποβολές από τότε. Εκτός απ’ αυτά τα γεγονότα, που μας γέμιζαν ανησυχία, υπήρχε και η πιθανότητα να δημιουργηθεί ζήτημα μετάγγισης αίματος. Εμείς έχουμε την πεποίθηση πως ο Δημιουργός μας, που μας συμβουλεύει στο εδάφιο Πράξεις 15:29 ‘Να απέχουμε από . . . αίματος’, ξέρει καλύτερα από τον καθένα.
Ξαφνική Κρίση
Εκείνο το Σάββατο, 28 Φεβρουαρίου 1987, αποφασίσαμε να το περάσουμε στο Ζωολογικό Κήπο του Σαν Ντιέγκο· δεν έμεναν πια παρά πέντε περίπου βδομάδες ως την ημερομηνία που περιμέναμε τη γέννηση του παιδιού. Ούτε που φανταζόμασταν ότι το μωρό θα ερχόταν σε λιγότερο από 24 ώρες. Το επόμενο κιόλας πρωί, η ηρεμία μας χάθηκε όταν η Μπόνι ξύπνησε, αιμορραγώντας πάνω στο κρεβάτι. Καλέσαμε αμέσως το γιατρό και σε λίγα λεπτά ήμασταν στο δρόμο για το νοσοκομείο.
Ο γιατρός γνώριζε τη στάση μας σχετικά με τις μεταγγίσεις αίματος, και γι’ αυτό αποφάσισε να κάνει αμέσως καισαρική τομή. Πήγαμε στο χειρουργείο, όπου μέσα σε λίγη ώρα, ο γιατρός παράδωσε στη νοσοκόμα τη νεογέννητη κορούλα μας. Η νοσοκόμα έδειξε για λίγο την κόρη μας στην Μπόνι και μετά την πήγε στο δωμάτιο των βρεφών. Μου είπαν να πάω στην αίθουσα αναμονής κι ότι σε μισή ώρα περίπου θα μπορούσα να μιλήσω με τη γυναίκα μου στο αναρρωτήριο.
Στο μεταξύ, είχαν ήδη μαζευτεί στην αίθουσα αναμονής μερικοί φίλοι μας, κι έτσι βγήκα έξω πιστεύοντας ότι όλα είχαν πάει καλά και τους ανάγγειλα τον ερχομό της νεογέννητης κόρης μας. Δεν είχα αντιληφθεί ότι στη διάρκεια της εγχείρησης, ο γιατρός διαπίστωσε πως, εξαιτίας κάποιας κατάστασης που παρουσίαζε η Μπόνι, έπρεπε να της γίνει υστερεκτομή. Έπειτα από δυο περίπου ώρες, ο γιατρός ήρθε έξω και με πληροφόρησε για ό,τι είχε συμβεί. Μου εξήγησε ότι το ποσό της αιμοσφαιρίνης της Μπόνι είχε μειωθεί σε 6,1, από 12,5 που ήταν στην αρχή της γέννας. Η κατάσταση της Μπόνι θεωρούνταν εξαιρετικά κρίσιμη, αλλά ο γιατρός πίστευε ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Ωστόσο, σύντομα τα προβλήματα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται.
Δεκαπέντε λεπτά μετά τη συζήτηση που είχα με το γιατρό, άκουσα να με καλούν από το μεγάφωνο να πάω στο δωμάτιο των βρεφών. Μόλις έφτασα εκεί, με πληροφόρησαν ότι η κορούλα μας είχε μελανιάσει και είχε παρουσιάσει αναπνευστική ανεπάρκεια. Είχαν επαναφέρει το μωρό στη ζωή και το είχαν με οξυγόνο, αλλά θα χρειάζονταν πολλές εξετάσεις, μερικές από τις οποίες πιθανώς να είχαν σοβαρές επιπλοκές. Έπρεπε να δώσω γραπτώς τη συγκατάθεσή μου για τις εξετάσεις· παράλληλα υπόγραψα δήλωση ότι δεν θέλαμε να της δοθεί αίμα.
Τελικά, ύστερα από λίγες ώρες, κατάφερα να δω τη γυναίκα μου και να της μιλήσω. Ήταν γεμάτη ζωντάνια και σιγουριά. Ήμασταν κι οι δυο ευγνώμονες στον Ιεχωβά που όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Δεν της είπα ότι το μωρό είχε παρουσιάσει προβλήματα, επειδή δεν ήθελα να την ανησυχήσω.
Η Κατάσταση της Μπόνι Χειροτερεύει
Αργότερα, την ίδια εκείνη μέρα, την Κυριακή, η κατάσταση της Μπόνι χειροτέρεψε. Όταν της έκαναν καινούρια εξέταση αίματος, η αιμοσφαιρίνη της είχε πέσει στο 2,5. Αιμορραγούσε ασταμάτητα! Ύστερα έπεσε η πίεσή της, άρχισαν να εξασθενούν όλα τα σημάδια ζωής και η αναπνοή της έγινε βαριά. Τη Δευτέρα το πρωί, η Μπόνι είχε ήδη αρχίσει να παθαίνει σύγχυση και μερικές φορές να τα χάνει. Όλη τη νύχτα, ο γιατρός συμβουλευόταν ορισμένους ειδήμονες. Είχε εξετάσει μέχρι και την περίπτωση χρήσης τεχνητού αίματος. Τελικά έκριναν ότι η μόνη θεραπεία που θα μπορούσε πιθανώς να τη σώσει ήταν ο θάλαμος υπερβαρικού οξυγόνου.
Το περιοδικό Ξύπνα! της 22 Οκτωβρίου 1979, εξηγεί ότι στη διάρκεια αυτής της θεραπείας, το σώμα υποβάλλεται σε 100 τοις εκατό οξυγόνο με πίεση μεγαλύτερη από εκείνη της ατμόσφαιράς μας. Η αυξημένη πίεση διαλύει το οξυγόνο στους ιστούς του σώματος σε συγκεντρώσεις υψηλότερες από τις φυσιολογικές. Ο θάλαμος αυτός χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις απώλειας αίματος, σοβαρών εγκαυμάτων, ακόμα και σε περιπτώσεις σοβαρών μολύνσεων. Η Μπόνι έπρεπε να μεταφερθεί στο Ιατρικό Κέντρο Μεμόριαλ του Λονγκ Μπιτς, το οποίο διαθέτει φορητούς θαλάμους υπερβαρικού οξυγόνου και τεχνικούς, εκπαιδευμένους πάνω στη λειτουργία τους.
Στο μεταξύ, η Μπόνι ήταν σε τόσο κρίσιμη κατάσταση ώστε δεν μπορούσε να αντέξει τη διαδρομή μεταξύ των δύο νοσοκομείων, που με το νοσοκομειακό διαρκούσε 30 λεπτά. Έτσι, κανονίστηκε να μεταφερθεί με ελικόπτερο, με το οποίο η διαδρομή κρατούσε μόνο τέσσερα λεπτά. Μια νοσοκόμα που ανήκε στην ιατρική ομάδα του ελικοπτέρου, αφού ήρθε σε επαφή με το νοσοκομείο και έμαθε ότι η αιμοσφαιρίνη της Μπόνι είχε πέσει στο 2,2, είπε: «Σίγουρα κάνετε κάποιο λάθος. Θα έπρεπε ήδη να είναι νεκρή!»
Η θεραπεία με υπερβαρικό οξυγόνο άρχισε τη Δευτέρα το βράδυ και συνεχίστηκε όλη τη νύχτα, μιάμιση ώρα μέσα στο θάλαμο και δυόμισι ώρες έξω απ’ αυτόν. Τις δυο πρώτες φορές η θεραπεία φάνηκε να ξαναζωντανεύει την Μπόνι και να της αυξάνει τις δυνάμεις της. Όμως, ο κλειστός χώρος του θαλάμου άρχισε να τη στενοχωρεί. Ο θάλαμος διαθέτει σύστημα ενδοεπικοινωνίας, μέσω του οποίου μπορείς να μιλάς, έτσι εγώ το χρησιμοποιούσα για να την ηρεμήσω. Μιλώντας της για την Παραδεισένια γη, για την οποία μιλάει η Αγία Γραφή στα κεφάλαια Αποκάλυψις 21, και Ησαΐας 35 και 65, και υπενθυμίζοντάς της τη στοργική φροντίδα του Ιεχωβά, κατάφερνα να την κάνω να είναι πιο ήρεμη μέσα στο θάλαμο.
Μας Πίεζαν να Δεχτούμε Αίμα
Την Τρίτη το πρωί, ήρθε και με βρήκε ο γιατρός για να με ρωτήσει αν ήθελα να ξανασκεφτώ τη θέση μου σχετικά με το αίμα. Μου είπε ότι από την τομή της Μπόνι, έβγαινε ένα ροζ υγρό που έδειχνε ότι ακόμα αιμορραγούσε. Η απόφασή μας ήταν σταθερή· είτε επρόκειτο να ζήσει είτε να πεθάνει, δεν θα δεχόμασταν αίμα. Δεν θα παραβαίναμε τους δίκαιους κανόνες του Ιεχωβά. Έτσι ο γιατρός είπε ότι θα έκλεινε την τομή με μια ειδική κολλητική άφρωση, που είναι φτιαγμένη έτσι ώστε να σταματάει την αιμορραγία. Αυτό φάνηκε ότι πέτυχε.
Στο μεταξύ μερικοί συγγενείς μας, που δεν είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά, είχαν αρχίσει να μας πιέζουν να δεχτούμε μετάγγιση αίματος. Αυτό ήταν δικαιολογημένο, εφόσον κάθε γιατρός που είχε ασχοληθεί με την υπόθεσή μας έλεγε το ίδιο πράγμα: «Αφήστε με να της κάνω μετάγγιση αίματος, και θα σωθεί». Κάποιο μέλος της οικογένειάς μας άρχισε να κάνει διάφορες ενέργειες για να μας επιβάλει τη μετάγγιση· κατέφυγε στην αστυνομία, σε κάποιο δικηγόρο, ακόμα και σε μια εφημερίδα.
Η διεύθυνση του νοσοκομείου είχε αρχίσει να ανησυχεί μήπως γινόταν μήνυση εναντίον της, σε περίπτωση που η Μπόνι πέθαινε ως αποτέλεσμα του ότι δεν δεχόταν μετάγγιση αίματος. Κανονίστηκε μια συνάντηση με κάποια υπάλληλο του νοσοκομείου που είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά. Αυτή μιλούσε στους ιθύνοντες του νοσοκομείου επί 45 λεπτά, σχετικά με την άποψη της Αγίας Γραφής στο θέμα του αίματος. Τα λεγόμενά της τελικά τους ικανοποίησαν, απ’ ό,τι φάνηκε, γιατί συμφώνησαν να ενεργήσουν σε πλήρη συμφωνία με τις επιθυμίες μας.
Στο Κατώφλι του Θανάτου
Στο μεταξύ, η κατάσταση της Μπόνι εξακολουθούσε να χειροτερεύει. Πριν ξημερώσει το πρωί της Τετάρτης, την περισσότερη ώρα τα είχε χαμένα και ο καρδιακός ρυθμός της σε ηρεμία ήταν 170, πολύ μεγαλύτερος από το 70 που είναι το κανονικό. Η πίεση του αίματος παρουσίαζε μεγάλες αυξομειώσεις. Η αιμοσφαιρίνη της είχε φτάσει στο 2,2 και ο αιματοκρίτης (το ποσό των αιμοσφαιρίων που κυκλοφορούν στο αίμα) βρισκόταν στο 6, σημείο που είναι επικίνδυνο. Το φυσιολογικό είναι 40-65.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρωινό εκείνης της Τετάρτης. Ορισμένοι γιατροί, που παρακολουθούσαν την κατάσταση της Μπόνι, ζήτησαν να με δουν. «Αυτό είναι», είπαν. «Καλέστε τους συγγενείς και τους φίλους της. Η Μπόνι σίγουρα θα πεθάνει σήμερα. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Θα πεθάνει είτε από καρδιακή προσβολή είτε από εγκεφαλικό επεισόδιο. Σ’ αυτό το σημείο δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα ούτε και η μετάγγιση αίματος. Έχει ξεπεράσει κι αυτό το στάδιο. Αποφασίσαμε να μην κάνουμε πια καμιά προσπάθεια να τη διασώσουμε, πράγμα που σημαίνει ότι αν πέσει η πίεσή της, δεν θα της χορηγήσουμε φάρμακα ούτε θα προσπαθήσουμε να τη συνεφέρουμε».
Από κει και πέρα, οι επισκέψεις δεν περιορίζονταν πια μόνο στα μέλη της οικογένειας. Επιτράπηκε στους δεκάδες συγχριστιανούς Μάρτυρες, που δεν έπαψαν να δίνουν το παρόν στην αίθουσα αναμονής, να δουν την Μπόνι πριν ξεψυχήσει. Αφού την αποχαιρέτησαν όλοι, ο γιατρός έκανε στην Μπόνι μια κατά κάποιο τρόπο ολική αναισθησία, μ’ ένα φάρμακο που λέγεται Pavulon. Αυτό το φάρμακο παραλύει τους μυς του ασθενή. Το άτομο περιέρχεται σε κατάσταση βαθύ ύπνου. Η Μπόνι έμοιαζε σαν να ήταν σε κώμα. Ο γιατρός είπε ότι σ’ αυτή την κατάσταση δεν θα αισθανόταν πόνο, αν προέκυπτε κάποια καρδιακή προσβολή, και ότι θα πέθαινε ήσυχα. Σ’ αυτό ακριβώς το στάδιο ήταν που της είχαν στερεώσει τα βλέφαρα έτσι ώστε να μην μπορούν να ανοίξουν, γιατί ακόμα και η παραμικρή σύσπαση θα μπορούσε να αφαιρέσει αυτές τις ελάχιστες δυνάμεις που της είχαν απομείνει.
Για πρώτη φορά, η κόρη μου η Άσλι κι εγώ γυρίσαμε στο σπίτι, για να καθαρίσουμε και να προσπαθήσουμε να ξεκουραστούμε λίγο—χρειαζόμασταν τόσο πολύ αυτή την ξεκούραση. Μόλις μπήκαμε στο σπίτι, γονατίσαμε κι οι δυο και ξεσπάσαμε σε κλάματα κι έπειτα ανοίξαμε την καρδιά μας στον Ιεχωβά. Παντού, όπου κι αν γυρίζαμε να κοιτάξουμε, το σπίτι μάς θύμιζε την Μπόνι. Αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε πραγματικά πόσο καλή μητέρα και πόσο καλή σύζυγος ήταν. Φτάσαμε μέχρι του σημείου να απαριθμήσουμε όλα αυτά τα πράγματα που έκανε για μας η Μπόνι, πράγματα που τώρα θα έπρεπε να κάνουμε μόνοι μας. Γνωρίζαμε πως αν μέναμε πιστοί θα την ξαναβλέπαμε σίγουρα, τότε που ο Θεός θα έχει καταστρέψει πια αυτό το παλιό σύστημα και θα το έχει αντικαταστήσει με καινούριο.
Την Τετάρτη το απόγευμα, γυρίσαμε στο νοσοκομείο, όπου το μόνο που μας έμενε να κάνουμε ήταν να περιμένουμε, αν κι εκεί δεν ήμασταν ποτέ μόνοι. Συγγενείς και συγχριστιανοί μας βρίσκονταν πάντοτε κοντά μας και μας παρηγορούσαν. Η Τετάρτη πέρασε και προς κατάπληξη του προσωπικού, η Μπόνι ήταν ακόμα ζωντανή και την Πέμπτη. Αργότερα, το ίδιο εκείνο απόγευμα, ήρθε και με βρήκε ο γιατρός και μου είπε ότι ήθελε να προσπαθήσει ξανά να της κάνει θεραπεία με υπερβαρικό οξυγόνο. Η θεραπεία συνεχίστηκε όλη τη νύχτα.
Η Κατάσταση Βελτιώνεται
Την Παρασκευή το πρωί κοιμόμουν στο σαλόνι του νοσοκομείου, όταν με ξύπνησαν δυο γιατροί. Αμέσως με διαβεβαίωσαν ότι τα νέα που έφερναν ήταν καλά κι όχι άσχημα. Η κατάσταση της Μπόνι είχε σταθεροποιηθεί σημαντικά. «Ξέρετε κάτι; Πιστεύω ότι πραγματικά έχουμε λόγους να ελπίζουμε», μου είπε ένας γιατρός. «Τώρα, αν της πέσει η πίεση, θα είναι άδικο να μην της χορηγήσουμε φάρμακα, γι’ αυτό άλλαξα ήδη τις οδηγίες στο θερμομετρικό της διάγραμμα. Αλλά μην ξεχνάτε ότι τώρα βαδίζουμε στο άγνωστο, γιατί ποτέ πριν δεν έχουμε φτάσει μέχρις αυτού του σημείου χωρίς να χρησιμοποιήσουμε αίμα».
Το Σάββατο το βράδυ ήμουν πλάι στο κρεβάτι της Μπόνι μαζί με τη νοσοκόμα της. Κρεμάσαμε μια φωτογραφία του νεογέννητου μωρού μας πάνω από το κεφάλι της Μπόνι, παρά το ότι τα μάτια της ήταν ακόμη καλυμμένα για να μην ανοίγουν. Το κάναμε αυτό με τέτοιο τρόπο ώστε όταν άνοιγε τα μάτια της, το πρώτο πράγμα που θα αντίκριζε θα ήταν η φωτογραφία του νεογέννητου μωρού της. Ελπίζαμε πως αυτό θα ήταν μια αιτία που θα την έκανε να συνεχίσει να παλεύει για να ζήσει. Κάτω από εκείνες τις συνθήκες, είπα στη νοσοκόμα ότι την επόμενη μέρα, είχαμε την 18η επέτειό μας. Ακούγοντάς το αυτό, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα.
Η Κυριακή ήταν ευχάριστη μέρα, επειδή ο αιματοκρίτης της Μπόνι ανέβηκε στο 11 και οι γιατροί σταμάτησαν τη χορήγηση του Pavulon· έτσι συνήλθε από την κατάσταση αναισθησίας στην οποία βρισκόταν επί τέσσερις μέρες. Όμως ο γιατρός μάς προειδοποίησε: «Μην είστε και πάρα πολύ αισιόσοξοι, γιατί οτιδήποτε θα μπορούσε να πάει στραβά. Μπορείτε να πανηγυρίσετε, όταν ο αιματοκρίτης της φτάσει στο 20».
Ακόμα κι έτσι, είχαν αναπτερωθεί οι ελπίδες μου. Μπορούσα να βλέπω τη γυναίκα μου να ’χει τα μάτια της ανοιχτά, για πρώτη φορά ύστερα από τέσσερις μέρες· αυτό και μόνο ήταν σαν να ξαναγεννιόμουν. Η Μπόνι δεν μπορούσε να μιλήσει, επειδή της είχαν βάλει αναπνευστική συσκευή κι επειδή ήταν πολύ αδύναμη. Της ευχήθηκα για την επέτειό μας. Μπορούσε να κουνάει τα χείλια της, αλλά δεν έβγαινε ήχος. Ήταν τόσο αδύναμη που δεν μπορούσε ούτε να κρατήσει μολύβι για να γράψει.
Τότε διευθετήθηκε να μεταφερθεί το μωρό μας στο Μεμόριαλ του Λονγκ Μπιτς, ώστε η Μπόνι να μπορέσει να το δει όπως ήταν πραγματικά αντί να βλέπει μόνο τη φωτογραφία. Όταν το μωρό έφτασε στη μονάδα εντατικής παρακολούθησης, οι νοσοκόμες το έδειξαν στην Μπόνι. Της μετρούσαν τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών του, και της έδειχναν όλα τα μέλη του σώματός του για να ξέρει ότι το μωρό ήταν φυσιολογικό και υγιές. Ευτυχώς, το μωρό είχε συνέλθει εντελώς.
Ωστόσο, ο γιατρός είχε δίκιο που είπε να μη βιαστούμε να πανηγυρίσουμε. Ξεπήδησαν καινούρια προβλήματα. Η Μπόνι παρουσίασε δυο τύπους πνευμονίας, και μέρος του αριστερού της πνεύμονα παρουσίασε ατελεκτασία. Εκτός απ’ αυτό, υποβλήθηκε σε εξετάσεις για την ασθένεια των λεγεωνάριων, και τα αποτελέσματα βγήκαν θετικά. Οποιαδήποτε απ’ αυτές τις επιπλοκές θα μπορούσε να τη σκοτώσει. Ευτυχώς όμως δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Επί 15 χρόνια, η Μπόνι υπηρετούσε ως σκαπανέας, όπως ονομάζονται οι ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Έτσι όλο αυτό το περπάτημα που είχε κάνει στη διακονία, καθώς κι ένα πρόγραμμα τακτικών αεροβικών ασκήσεων την είχαν κρατήσει σε εξαιρετική φυσική κατάσταση. Χωρίς αμφιβολία, αυτό της είχε δώσει τις απαραίτητες δυνάμεις για να επιζήσει απ’ αυτές τις δοκιμασίες.
Όταν τελικά η Μπόνι μπόρεσε να γυρίσει σπίτι, είχε χάσει το 80 τοις εκατό του αίματός της, είχε περάσει 28 μέρες στο νοσοκομείο (τις 22 στη μονάδα εντατικής παρακολούθησης) και είχε υποβληθεί 58 φορές σε θεραπεία μέσα στο θάλαμο υπερβαρικού οξυγόνου. Ο γιατρός είπε κατάπληκτος: «Είναι μια χαρά. Τι άλλο να πω· αυτό ήταν θαύμα».
Παρ’ όλο που αυτή η περίοδος ήταν εφιαλτική και οδυνηρή, είχε και θετικά αποτελέσματα. Γιατροί, νοσοκόμες, ιθύνοντες, άτομα με διαφορετικά πιστεύω, καθώς και τα μέσα ενημέρωσης βοηθήθηκαν να κατανοήσουν καλύτερα την άποψη της Αγίας Γραφής για το αίμα. Επίσης είδαν με τα ίδια τους τα μάτια τι σημαίνει ακλόνητη πίστη στην πράξη.
Μόλις δυο μήνες μετά την εξαντλητική της δοκιμασία, η Μπόνι βγήκε και πάλι στο δημόσιο έργο κηρύγματος, κάνοντας το έργο αυτό που αγαπάει πιο πολύ απ’ όλα. Και ως επιπρόσθετη ευλογία, έχει έναν καινούριο σύντροφο σκαπανέα, τη μικρή μας κορούλα, Άλι Λορέν.—Όπως το αφηγήθηκε ο Στίβεν Μ. Μπίντερσταντ.
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 12]
Η νοσοκόμα που ανήκε στην ιατρική ομάδα του ελικοπτέρου είπε: «Θα έπρεπε ήδη να είναι νεκρή!»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 14]
Ο γιατρός είπε: «Τώρα βαδίζουμε στο άγνωστο, γιατί ποτέ πριν δεν έχουμε φτάσει μέχρις αυτού του σημείου χωρίς να χρησιμοποιήσουμε αίμα»
[Εικόνα στη σελίδα 13]
Η γυναίκα μου υποβλήθηκε σε θεραπεία μέσα σ’ ένα θάλαμο υπερβαρικού οξυγόνου όπως είναι αυτός εδώ
[Ευχαριστίες]
Memorial Medical Center of Long Beach
[Εικόνα στη σελίδα 15]
Η σύζυγός μου και η κόρη μας μετά την ανάρρωση