Η Ανθρώπινη Διακυβέρνηση Ζυγίζεται στην Πλάστιγγα

Μέρος Πρώτο (β)—Έχουμε στ’ Αλήθεια Ανάγκη Κάποια Κυβέρνηση;

ΑΝΑΡΧΙΑ: η απουσία οποιασδήποτε μορφής πολιτικής εξουσίας, που έχει ως αποτέλεσμα μια κοινωνία ατόμων χωρίς κυβέρνηση τα οποία ισχυρίζονται ότι απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία.

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ φιλόσοφος Αριστοτέλης είχε πει ότι όλες οι μορφές των ανθρώπινων κυβερνήσεων είναι από τη φύση τους ασταθείς και μεταβαλλόμενες. Υποστήριξε, σύμφωνα μ’ ένα συγγραφέα, ότι «η σταθερότητα όλων των πολιτευμάτων αλλοιώνεται από τη διαβρωτική δύναμη του χρόνου».

Ενόψει τέτοιων συνθηκών, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι μερικοί άνθρωποι υποστηρίζουν την ύπαρξη ακυβερνησίας, ή τουλάχιστον όσο το δυνατόν περιορισμένης κυβέρνησης. Αλλά αν κάποιος υποστηρίζει την ακυβερνησία στην πραγματικότητα επιζητεί την αναρχία—ένας όρος που σημαίνει ότι δεν υπάρχει κυβερνήτης.

Η λέξη «αναρχία» χρησιμοποιήθηκε το έτος 1840, ακριβώς πριν από 150 χρόνια, από τον Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν, ένα Γάλλο πολιτικό συγγραφέα. Αλλά η φιλοσοφία του αναρχισμού σκιαγραφήθηκε 200 χρόνια νωρίτερα από τον Άγγλο Γκέραρντ Γουινστάνλεϊ. Όπως εξηγεί Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The New Encyclopædia Britannica), «ο Γουινστάνλεϊ διατυπώνει τις θέσεις που αργότερα θα αποτελέσουν τις βασικές αρχές των αναρχικών: ότι η δύναμη διαφθείρει· ότι η ιδιοκτησία είναι ασυμβίβαστη με την ελευθερία· ότι η εξουσία και η ιδιοκτησία είναι, αμοιβαία, οι γεννήτορες του εγκλήματος· και ότι μόνο σε μια κοινωνία χωρίς κυβερνήτες, όπου η εργασία και τα προϊόντα της μοιράζονται, μπορούν οι άνθρωποι να είναι ελεύθεροι και ευτυχισμένοι και να δρουν, όχι σύμφωνα με νόμους οι οποίοι επιβάλλονται εκ των άνω, αλλά σύμφωνα με τις συνειδήσεις τους».

Εντούτοις δεν μας διδάσκει η πείρα ότι κάθε σύνολο χρειάζεται ένα σύστημα μέσα στο οποίο να λειτουργεί; «Από τα πολύ παλιά χρόνια», σημειώνει Η Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια του Βιβλίου (The World Book Encyclopedia), «κάποιο είδος κυβέρνησης αποτελούσε ουσιώδες μέρος κάθε κοινωνίας». Αυτή εξηγεί επίσης ότι «κάθε ομάδα ανθρώπων—από τις οικογένειες ως τα έθνη—έχει κανόνες συμπεριφοράς για να κυβερνούν τη ζωή των μελών της». Πώς αλλιώς θα μπορούσε να επιτύχει τους στόχους της, για να ωφεληθούν όλα τα μέλη της;

Συνεπώς, πολλοί άνθρωποι θα δεχτούν πρόθυμα την άποψη ότι ορισμένοι θεσμοί έχουν το νόμιμο δικαίωμα να ασκούν εξουσία και να παίρνουν αποφάσεις για το κοινό καλό. Χωρίς κυβέρνηση που να παίρνει αποφάσεις για το κοινωνικό σύνολο, το κάθε άτομο θα αφηνόταν να ακολουθεί τις προσταγές της συνείδησής του, όπως πρότεινε ο Γουινστάνλεϊ. Θα προωθούσε αυτό την ενότητα; Ή μήπως είναι πιο πιθανό ότι το κάθε άτομο θα είχε την τάση να επιδιώκει τα δικά του συμφέροντα, συχνά προς βλάβη των εξίσου νόμιμων δικαιωμάτων των άλλων;

Οι πειραματισμοί με την αναρχία δεν έχουν κατορθώσει να καλυτερέψουν την τύχη της ανθρωπότητας. Οι προσπάθειες που κάνουν οι τρομοκράτες του 20ού αιώνα για να αποσταθεροποιήσουν την κοινωνία, και να καταστρέψουν ό,τι αισθάνονται πως τους καταστρέφει, δεν έχουν καταφέρει τίποτα καλύτερο.

Για να το πούμε απλά, η ακυβερνησία φέρνει το χάος. Επομένως, το ερώτημα δεν είναι ‘κυβέρνηση ή ακυβερνησία;’ αλλά μάλλον ‘τι είδους κυβέρνηση θα φέρει τα καλύτερα αποτελέσματα;’

Η Προέλευση της Ανθρώπινης Διακυβέρνησης

Η διακυβέρνηση από τον Θεό ήταν αυτό που είχε αρχικά σχεδιαστεί για τον άνθρωπο στον κήπο της Εδέμ, πριν από έξι χιλιάδες χρόνια και πλέον. Ο Δημιουργός τόνισε την εξάρτηση του ανθρώπινου γένους από εκείνον και από τις κατευθυντήριες γραμμές του, σε αρμονία με μια αρχή που διατυπώθηκε αργότερα στην Αγία Γραφή: «Του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού». (Ιερεμίας 10:23) Ή όπως υποστηρίζει μια κινέζικη παροιμία: «Χωρίς τη βοήθεια του Ουρανού ο άνθρωπος δεν μπορεί να προχωρήσει ούτε σπιθαμή».

Το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι κατέληξε σε διαφορετικό συμπέρασμα. Αυτοί διάλεξαν να προχωρήσουν «χωρίς τη βοήθεια του Ουρανού» κι επομένως αναγκάστηκαν να συνεχίσουν τη ζωή τους έξω από τον Παράδεισο που τους είχε δώσει ο Θεός. Αργότερα, καθώς μεγάλωνε η ανθρώπινη οικογένεια, μεγάλωνε και η ανάγκη για κυβερνητικούς κανόνες οι οποίοι θα διασφάλιζαν την ειρήνη και την τάξη μέσα σ’ αυτή τη διευθέτηση. Αφού είχε απορριφθεί η διακυβέρνηση από τον Θεό, η ανθρώπινη διακυβέρνηση, αναγκαστικά, ήρθε για να γεμίσει το κενό.—Γένεσις 3:1-5.

Όλες Μοιάζουν—Κι Όμως Διαφέρουν

Απ’ αυτό το άσχημο ξεκίνημα, οι ανθρώπινες κυβερνήσεις έχουν πάρει διάφορες μορφές. Είτε αυτές είναι πολύ απλές είτε υπερβολικά περίπλοκες έχουν όλες τους ορισμένες ομοιότητες. Ακολουθούν μερικές απ’ αυτές:

Οι κυβερνήσεις φροντίζουν για τις ανάγκες των υπηκόων τους. Η κυβέρνηση που παραλείπει να το κάνει αυτό χάνει το κύρος της.

Οι κυβερνήσεις ορίζουν έναν κώδικα συμπεριφοράς, ο οποίος αν δεν εφαρμοστεί από τους υπηκόους τους καταλήγει σε τιμωρία. Αυτός ο κώδικας αποτελείται από κανόνες και νόμους, καθώς και από παραδόσεις που έχουν αναπτυχθεί στο πέρασμα των αιώνων. Ως επί το πλείστον, οι πολίτες υπακούν στον κώδικα συμπεριφοράς, είτε επειδή διακρίνουν τα οφέλη που αποκομίζουν κάνοντάς το αυτό, επειδή πιστεύουν ότι ‘αυτό είναι το σωστό’, επειδή υπόκεινται στην πίεση των υπολοίπων, είτε απλώς επειδή θα τιμωρηθούν αν δεν υπακούσουν.

Οι κυβερνήσεις εκτελούν νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές υπηρεσίες μέσω ορισμένων οργανωτικών διευθετήσεων. Καταρτίζουν νόμους, απονέμουν δικαιοσύνη και θέτουν σε ισχύ διάφορα προγράμματα.

Οι κυβερνήσεις διατηρούν ισχυρούς οικονομικούς δεσμούς με τον εμπορικό κόσμο.

Οι κυβερνήσεις επίσης συνδέονται συχνά με κάποια μορφή θρησκείας, μερικές συνδέονται πιο στενά απ’ ό,τι άλλες. Το κάνουν αυτό για να προσδώσουν στην κυριαρχία τους κάποιο κύρος—‘την ευλογία του ουρανού’—που αλλιώς δεν θα είχαν.

Βέβαια, οι κυβερνήσεις διαφέρουν κιόλας. Οι πολιτικοί επιστήμονες τις ταξινομούν και τις κατατάσσουν σε διάφορες κατηγορίες. Όπως αναφέρει Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα, «υπάρχει, για παράδειγμα, η κλασική διαφορά μεταξύ κυβερνήσεων που έχει να κάνει με τον αριθμό των ηγετών—όταν κυβερνάει ένα άτομο (μοναρχία ή τυραννία), όταν κυβερνούν οι λίγοι (αριστοκρατία ή ολιγαρχία) και όταν κυβερνούν οι πολλοί (δημοκρατία)».

Μερικές φορές οι κυβερνήσεις ταξινομούνται σε συνάρτηση με τους κύριους θεσμούς τους (κοινοβουλευτισμός, υπουργική κυβέρνηση), σύμφωνα με τις βασικές τους αρχές πολιτικής εξουσίας (παραδοσιακή, χαρισματική), σύμφωνα με την οικονομική τους δομή, ή σε συνάρτηση με τη χρήση ή την κατάχρηση δύναμης που κάνουν. Η ίδια εγκυκλοπαίδεια σημειώνει ότι «αν και καμιά απ’ αυτές τις αρχές της ανάλυσης δεν είναι πλήρης, η καθεμιά τους έχει κάποια ισχύ».

Αλλά άσχετα με το πώς τις ταξινομούμε, εκείνο που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι οι διάφορες μορφές της ανθρώπινης διακυβέρνησης—χωρίς εξαίρεση—ζυγίζονται τώρα στην πλάστιγγα. Αυτό θα έχει σημαντικές συνέπειες για όλους μας.

[Πλαίσιο στη σελίδα 6]

Αναφερόμενος στις κυβερνητικές εξουσίες που κυβερνούν μέχρι τις μέρες μας, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσηται εις τας ανωτέρας εξουσίας». (Ρωμαίους 13:1, 7) Έτσι, οι Χριστιανοί που ακολουθούν την καθοδήγηση της Αγίας Γραφής συνειδητά υπακούν σε όλους τους νόμους της χώρας στην οποία ζουν, εκτός αν τους ζητηθεί να παραβιάσουν τους νόμους του Θεού, που είναι υπέρτατοι.

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Η κυβέρνηση είναι αναγκαία—ακριβώς όπως είναι αναγκαίος ο έλεγχος της κυκλοφορίας—για να αποτρέψει το χάος