Είναι ο Εργάτης Άξιος του Μισθού Του;

ΚΟΙΤΑΞΤΕ τους! Φαίνεται πως μόλις και μετά βίας επιβιώνουν, συχνά ζώντας σε άθλια σπίτια, πολλές φορές έχοντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα, μολονότι πολλοί από αυτούς ζουν και μεγαλώνουν οικογένειες σε κάποια εύπορη χώρα. Αυτοί είναι οι μισθωτοί αγρότες, περίπου πέντε εκατομμύρια στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο, οι οποίοι μετακινούνται όπου υπάρχει δουλειά μαζεύοντας φρούτα και λαχανικά για μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρίες της χώρας.

Δείτε το χαραγμένο, πονεμένο σώμα τους που κοπιάζει μέσα στη φοβερή ζέστη. Παρατηρήστε τους καθώς προσπαθούν να ισιώσουν τη μέση τους έπειτα από ώρες που έχουν παραμείνει σκυφτοί μαζεύοντας λαχανικά τα οποία θα στολίσουν τα ράφια και τα καλάθια μακρινών μανάβικων και σούπερ μάρκετ. Από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου, έξι και εφτά μέρες την εβδομάδα αυτοί θα είναι εκεί. Δείτε τα παιδιά, που εργάζονται κοντά στους γονείς τους και συχνά με τους ηλικιωμένους παππούδες τους. Πολλά από τα παιδιά σταματούν το σχολείο σε μικρή ηλικία επειδή οι γονείς τους μετακομίζουν εκεί όπου οι καρποί είναι έτοιμοι για συγκομιδή, τη μια εποχή μετά την άλλη. Όλα αυτά απλώς και μόνο για να συντηρηθούν στη ζωή.

Μήπως σας ενοχλεί ο συνεχής θόρυβος του αεροσκάφους που πετάει χαμηλά καθώς κοιτάτε τους εργάτες να μοχθούν στα χωράφια; Μήπως τα βλαβερά παρασιτοκτόνα που βγαίνουν από τους ψεκαστήρες του αεροπλάνου κάνουν τα μάτια σας να καίνε και προκαλούν τσούξιμο και φαγούρα στο δέρμα σας; Ανησυχείτε για τους βραχυπρόθεσμους και τους μακροπρόθεσμους κινδύνους που διατρέχετε; Οι εργάτες ανησυχούν. Τα σταγονίδια παραμένουν στα ρούχα τους, στα ρουθούνια τους, στους πνεύμονές τους. Έχουν δει τι βλάβη προκαλούν αυτές οι καταστροφικές χημικές ουσίες στα παιδιά τους και στους ηλικιωμένους γονείς τους. Έχουν δει μέλη της οικογένειάς τους και συναδέλφους τους να γίνονται ανίκανοι για εργασία αρκετά νωρίς εξαιτίας της δηλητηρίασης από τα παρασιτοκτόνα.

Ένα κορίτσι, που τώρα βρίσκεται στα πρώτα εφηβικά του χρόνια, γεννήθηκε με εξαρθρωμένο ισχίο, χωρίς θωρακικό μυ στη δεξιά πλευρά, και με τη μια πλευρά του προσώπου της παράλυτη. Ο πατέρας της πιστεύει ότι οι δυσμορφίες αυτές προκλήθηκαν από τα παρασιτοκτόνα που ψεκάζονταν σε αγρούς με φράουλες όταν η μητέρα της ήταν έγκυος. Αναφέρεται ότι η έκθεση στα παρασιτοκτόνα και μόνο προσβάλλει 300.000 μισθωτούς αγρότες το χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες και ότι αυτοί οι εργάτες έχουν ποσοστό αναπηρίας πέντε φορές μεγαλύτερο από εκείνο των εργατών σε οποιαδήποτε άλλη βιομηχανία.

Αν δεν συγκινείστε απλώς και μόνο βλέποντάς τους να μοχθούν στα χωράφια ή βλέποντας τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους, τότε ακούστε τι έχουν να πουν. «Αυτή η δουλειά σε εξουθενώνει», λέει αναστενάζοντας μια μητέρα εφτά παιδιών έπειτα από μια ατέλειωτη, σκληρή μέρα στα χωράφια. «Πιθανότατα το μόνο που θα κάνω είναι ένα μπάνιο και θα πάω για ύπνο. Κοιμήθηκα μετά τις 4 σήμερα το πρωί και πάλι δεν είχα χρόνο για να μαγειρέψω μεσημεριανό, έτσι δεν έφαγα. Τώρα είμαι πολύ εξαντλημένη για να φάω». Τα χέρια της είναι όλο φουσκάλες. Το πιρούνι ή το κουτάλι θα έκανε το φαγητό επώδυνη εμπειρία.

«[Τα παιδιά μας] μάς βοηθάνε μερικές φορές τα σαββατοκύριακα», είπε κάποια άλλη μητέρα, «και ξέρουν πώς είναι να δουλεύει κανείς στα χωράφια. Δεν θέλουν να ακολουθήσουν αυτό το επάγγελμα. . . . Εγώ έχω ακόμα αγγίδες στα χέρια μου από τότε που μάζευα πορτοκάλια τον περασμένο χειμώνα». Ο σύζυγός της είπε: «Δουλεύουμε από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου έξι μέρες την εβδομάδα. . . . Αλλά είναι πολύ πιθανόν ότι θα το κάνουμε αυτό όλη μας τη ζωή. Τι άλλο να κάνουμε;» Μαζί αυτό το ζευγάρι κερδίζει το πενιχρό ποσό των 10.000 δολαρίων (περ. 2 εκατ. δρχ.) το χρόνο—επίπεδο φτώχειας σύμφωνα με τα αμερικανικά δεδομένα.

Οι εργάτες διστάζουν να διαμαρτυρηθούν από φόβο μήπως χάσουν τη δουλειά τους. «Αν διαμαρτυρηθείς», είπε ένας εργάτης, «δεν θα σε ξαναπροσλάβουν». Πολλοί από τους μισθωτούς αγρότες είναι σύζυγοι και πατέρες που αναγκάστηκαν να αφήσουν τις οικογένειές τους πίσω για να πάνε εκεί όπου υπάρχει συγκομιδή, εφόσον τα μέρη στα οποία μένουν, πολλές φορές κτίρια φτιαγμένα από τσιμεντόλιθους που στεγάζουν μέχρι και 300 εργάτες, είναι πολύ βρώμικα και ασφυκτικά γεμάτα για να μείνουν εκεί τα άλλα μέλη της οικογένειάς τους. «Θα ήταν ευχάριστο να ζω με [την οικογένειά μου] όλο το χρόνο», είπε ένας πατέρας, «αλλά είμαι αναγκασμένος να το κάνω αυτό». «Έχουμε φτάσει ήδη στο κατώτατο σημείο», είπε ένας άλλος. «Η κατάστασή μας δεν μπορεί να γίνει χειρότερη, άρα πρέπει να καλυτερέψει». Κάτι που κάνει την κατάσταση ακόμα χειρότερη είναι ότι πολλοί από αυτούς βρίσκονται επίσης στη βάση της μισθολογικής κλίμακας. Για μερικούς τα 10.000 δολάρια το χρόνο για μια οικογένεια εργατών φαίνεται υπερβολικά μεγάλο ποσό, αποδοχές που ούτε καν ελπίζουν να τις φτάσουν. «Οι γαιοκτήμονες μπορούν να πληρώνουν τριτοκοσμικούς μισθούς και απλώς να διώχνουν όποιους εργάτες δεν κάνουν ακριβώς ό,τι τους λένε», έγραψε το περιοδικό Πιπλ Γουίκλι (People Weekly). «Ο εργάτης είναι άξιος του μισθού του», είπε ο Ιησούς. (Λουκάς 10:7) Οι μισθωτοί αγρότες πρέπει να αναρωτηθούν πότε αυτή η αρχή θα εφαρμοστεί στη ζωή τους.

Εκείνοι που Διδάσκουν τα Παιδιά Μας

Σκεφτείτε, τώρα, εκείνους που το επάγγελμά τους τούς έχει καταστήσει υπεύθυνους να διδάσκουν σε παιδιά και σε ενηλίκους ανάγνωση, γραφή, ορθογραφία, αριθμητική, βασικές επιστήμες, συμπεριφορά στον εργασιακό χώρο—συστατικά της βασικής εκπαίδευσης. Σε ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, οι εκπαιδευτικοί διδάσκουν δίκαιο, ιατρική, χημεία, μηχανική και υψηλή τεχνολογία, τομείς που έχουν να κάνουν με τις πιο καλοπληρωμένες δουλειές σε αυτόν τον αιώνα των κομπιούτερ και του διαστήματος. Λόγω της εξαιρετικής σπουδαιότητας του διδακτικού τομέα, δεν θα έπρεπε αυτοί οι εκπαιδευτικοί να βρίσκονται ψηλά στην κλίμακα εκείνων που είναι άξιοι του μισθού τους σύμφωνα με την ανεκτίμητη υπηρεσία που προσφέρουν; Όταν συγκριθούν με άτομα των οποίων ο μισθός μοιάζει εξαιρετικά δυσανάλογος με την εργασία που κάνουν, θα φανεί ότι η κοινωνία δεν θεωρεί και πολύ σημαντικό το επάγγελμα του δασκάλου.

Στο τέλος αυτού του 20ού αιώνα, το επάγγελμα του δασκάλου έχει γίνει άκρως επικίνδυνη απασχόληση σε μερικά μέρη, όχι μόνο στα λύκεια αλλά και στα δημοτικά σχολεία επίσης. Σε μερικές περιοχές δίνεται η οδηγία στους δασκάλους να περπατάνε κρατώντας ραβδιά στην τάξη και στο προαύλιο για να προστατεύονται από τα απειθάρχητα παιδιά. Μαθητές όλων των ηλικιών κουβαλάνε μαζί τους όπλα και μαχαίρια, τα έχουν πάνω τους ή στα καλαθάκια που έχουν το φαγητό τους.

Οι δάσκαλοι και οι δασκάλες έχουν υποστεί σωματικές βλάβες από τους μαθητές. Στα γυμνάσια και στα λύκεια των Η.Π.Α. τα πρόσφατα χρόνια, περισσότεροι από 47.000 δάσκαλοι και 2,5 εκατομμύρια μαθητές έπεσαν θύματα εγκληματικών ενεργειών. «Το πρόβλημα υπάρχει παντού», ανέφερε η εφημερίδα των δασκάλων Εθνική Ένωση Εκπαιδευτικών Σήμερα (NEA Today), «αλλά είναι χειρότερο στις αστικές περιοχές, στις οποίες κάθε χρόνο ο δάσκαλος έχει 1 πιθανότητα στις 50 να δεχτεί επίθεση στο σχολείο». Η ευρέως διαδεδομένη χρήση ναρκωτικών και αλκοόλ στα σχολεία έχει αυξήσει την αναστάτωση των δασκάλων.

Κάτι που τους επιβαρύνει ακόμα περισσότερο είναι το γεγονός ότι σε μερικές περιοχές αναμένεται από τους δασκάλους να συνεχίσουν την επαγγελματική τους ανάπτυξη σε όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας τους, να χρησιμοποιούν το χρόνο των διακοπών τους για να λάβουν μετεκπαίδευση ή να παρακολουθήσουν συνελεύσεις ή σεμινάρια για δασκάλους του τομέα τους. Εντούτοις, μήπως θα νιώθατε έκπληξη αν μαθαίνατε ότι σε μερικές μεγάλες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών, οι αποδοχές για τους επιστάτες των σχολείων—εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την καθαριότητα και τη συντήρηση των σχολείων—μπορεί να ξεπεράσουν τις αποδοχές των δασκάλων κατά 20.000 δολάρια (περ. 4 εκατ. δρχ.);

Οι αποδοχές των δασκάλων διαφέρουν από χώρα σε χώρα, από πολιτεία σε πολιτεία, και ακόμα από περιοχή σε περιοχή. Σε μερικές χώρες η μισθολογική κλίμακα για τους δασκάλους είναι η κατώτερη σε όλη τη χώρα. Ακόμα και σε πιο εύπορες χώρες, οι εκθέσεις δείχνουν ότι, για το βάρος της ευθύνης που έχουν επωμιστεί οι εκπαιδευτικοί, οι μισθοί τους είναι άνισοι.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Δε Νιου Γιορκ Τάιμς (The New York Times), ένας από τους επικριτές της μισθολογικής κλίμακας των δασκάλων και των εκπαιδευτικών είπε: «Τα επαγγέλματα που αποτελούν λειτουργήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως είναι αυτό του δασκάλου . . . , αποζημιώνονταν ή ανταμείβονταν ανέκαθεν πάρα πολύ ανεπαρκώς. Το κοινό ανέκαθεν σκεφτόταν: ‘Αυτό είναι το αντικείμενό τους, αυτό τους αρέσει να κάνουν’. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι και τόσο δίκαιο, ούτε νομίζω ότι είναι και τόσο λογικό». Εξετάστε, για παράδειγμα, αυτή την έκθεση που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δε Νιου Γιορκ Τάιμς: «Οι αποδοχές του προσωπικού των κολεγίων και των πανεπιστημίων στο ακαδημαϊκό έτος 1991-1992 σημείωσαν τη μικρότερη άνοδο μέσα σε 20 έτη», κατά μέσο όρο 3,5 τοις εκατό. «Όταν η αύξηση 3,5 τοις εκατό προσαρμοστεί σε σχέση με τον πληθωρισμό», παρατήρησε μια ερευνήτρια, «οι αποδοχές αυξήθηκαν κατά ένα ελάχιστο 0,4 τοις εκατό». Εξαιτίας της χαμηλής αμοιβής που παρέχεται σε υπεύθυνους εκπαιδευτικούς, αυξάνονται οι ανησυχίες ότι πολλοί μπορεί να αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το επάγγελμα του δασκάλου για καλύτερα αμοιβόμενες εργασίες.

Και Μετά Έρχεται ο Αθλητισμός

Ένα εντελώς διαφορετικό παράδειγμα ανεξέλεγκτων αποδοχών είναι ο κόσμος του αθλητισμού. Πώς βλέπουν οι μισθωτοί αγρότες, οι οποίοι βρίσκονται στο επίπεδο της φτώχειας, και οι εκπαιδευτικοί με την άδικη αμοιβή τα εξωφρενικά καθαρά κέρδη των αθλητών;

Μήπως ο χωροφύλακας που έχει βγει για περιπολία και ο πυροσβέστης που τρέχει με κάθε συναγερμό—άνθρωποι που διακινδυνεύουν τη ζωή τους κάθε μέρα στο χώρο της εργασίας τους—επιδοκιμάζουν χαμογελαστοί τις εξωφρενικές αποδοχές που έχουν οι επαγγελματίες αθλητές επειδή διαφημίζονται ως αστέρες; Στις Ηνωμένες Πολιτείες, πάνω από 700 αστυνομικοί έχουν σκοτωθεί σε ώρα υπηρεσίας την τελευταία δεκαετία. Οι πυροσβέστες που πεθαίνουν είναι επίσης πολλοί. Ωστόσο, αυτοί οι καλά εκπαιδευμένοι επαγγελματίες αναγνωρίζεται παγκόσμια ότι κακοπληρώνονται φοβερά. Δεν θα διερωτηθούν αυτοί πόσο εκτιμά η κοινωνία το επάγγελμά τους και τη ζωή τους;

Εξετάστε, για παράδειγμα, το μπέιζμπολ—ένα σημαντικό πόλο έλξης για τους φιλάθλους στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά και στην Ιαπωνία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, πάνω από 200 παίκτες, οι οποίοι παίζουν σε ομάδες της πρώτης κατηγορίας, κερδίζουν ένα εκατομμύριο δολάρια (περ. 200 εκατ. δρχ.) και πλέον ετησίως. Στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου 1992, 100 παίκτες υπέγραψαν συμβόλαια που τους εξασφάλιζαν 516 εκατομμύρια δολάρια (περ. 103 δισ. δρχ.). Από αυτούς, οι 23 υπέγραψαν συμφωνίες αξίας 3 εκατομμυρίων δολαρίων (περ. 600 εκατ. δρχ.) και πλέον το χρόνο. Αυτούς τους καταπληκτικούς μισθούς των λιγότερο γνωστών παικτών τούς επισκιάζουν τα συμβόλαια εκείνων που βρίσκονται στο προσκήνιο της δημοσιότητας, οι οποίοι υπέγραψαν συμβόλαια αξίας μεγαλύτερης από 43 εκατομμύρια δολάρια (περ. 8,6 δισ. δρχ.) για έξι χρόνια παιχνιδιού και 36 εκατομμύρια δολάρια (περ. 7,2 δισ. δρχ.) για πέντε χρόνια. Κάθε χρόνο οι αποδοχές συνεχίζουν να αυξάνουν, και σημειώνονται νέα ρεκόρ ως προς το μεγαλύτερο μισθό στην ιστορία του μπέιζμπολ. Το αμερικανικό ποδόσφαιρο επίσης έχει δει τις αποδοχές των παικτών του να ανέρχονται στα ύψη φτάνοντας κατά μέσο όρο σε 500.000 δολάρια (περ. 100 εκατ. δρχ.).

Αυτές οι αποδοχές εγείρουν το ερώτημα: Μπορεί ο μέσος αναγνώστης να φανταστεί ότι παίρνει κάθε εβδομάδα μια επιταγή 62.500 δολαρίων (περ. 12,5 εκατ. δρχ.); «Ωστόσο, αυτό ακριβώς κάνουν κάθε εβδομάδα επί 16 εβδομάδες που διαρκεί η αγωνιστική περίοδος όλοι εκείνοι οι παίκτες των εκατομμυρίων δολαρίων, στο Εθνικό Πρωτάθλημα Αμερικανικού Ποδοσφαίρου», ανέφερε η εφημερίδα Δε Νιου Γιορκ Τάιμς. «Ή τι θα πούμε για έναν παίκτη του μπέιζμπολ που έχει υπογράψει συμβόλαιο 2 εκατομμυρίων δολαρίων [περ. 400 εκατ. δρχ.], ο οποίος παίρνει μια επιταγή των 75.000 δολαρίων (περ. 15 εκατ. δρχ.) κάθε δύο εβδομάδες; Αφού αφαιρεθούν οι φόροι, του μένουν 50.000 δολάρια [περ. 10 εκατ. δρχ.] για να τα βγάλει πέρα μέχρι τις 15 του μηνός». Αυτά τα χρήματα δεν περιλαμβάνουν εκείνα που παίρνουν οι αστέρες του αθλητικού χώρου για να προωθήσουν διάφορα προϊόντα, μπάλες του μπέιζμπολ με το όνομά τους, αυτόγραφα για τους φιλάθλους, και τα έσοδα από διάφορες εμφανίσεις, ποσά που αν αθροιστούν όλα μαζί μπορεί να ανέλθουν σε εκατομμύρια δολάρια. Τώρα, τι θα πρέπει να σκεφτεί ο κακοπληρωμένος δάσκαλος ή η κακοπληρωμένη δασκάλα όταν κερδίζει λιγότερα σε ένα χρόνο από όσα κερδίζει ένας αθλητής σε ένα και μόνο παιχνίδι;

Λόγω της δύναμης που ασκεί η τηλεόραση, οι επαγγελματίες παίκτες του γκολφ, του τένις, του μπάσκετ και του χόκεϊ κερδίζουν επίσης μεγάλα χρηματικά ποσά. Εκείνοι που είναι διάσημοι στον τομέα τους μπορούν να υπολογίζουν το εισόδημά τους σε εκατομμύρια δολάρια. Ένας κορυφαίος παίκτης του χόκεϊ έχει υπογράψει συμβόλαιο 42 εκατομμυρίων δολαρίων (περ. 8,4 δισ. δρχ.) για έξι χρόνια. Κάποιος άλλος παίκτης του χόκεϊ παίρνει 22 εκατομμύρια δολάρια (περ. 4,4 δισ. δρχ.) για πέντε χρόνια, ένα μέσο όρο 4,4 εκατομμυρίων δολαρίων (περ. 880 εκατ. δρχ.) την αγωνιστική περίοδο ακόμα και αν δεν φορέσει ποτέ τα παγοπέδιλα για την ομάδα του εξαιτίας τραυματισμού ή ασθένειας.

Σε κάποιον αγώνα τένις που έγινε ανάμεσα σε δύο κορυφαίους επαγγελματίες, έναν άντρα και μια γυναίκα—ο οποίος διαφημιζόταν ως η «Μάχη των Φύλων»—και οι δύο αγωνίστηκαν σκληρά στο γήπεδο για να πάρουν το έπαθλο των 500.000 δολαρίων (περ. 100 εκατ. δρχ.). Αν και ο άντρας κέρδισε το βραβείο, αναφέρεται ότι και οι δύο πήραν «σημαντικά ποσά για την εμφάνισή τους, τα οποία δεν ανακοινώθηκαν αλλά υπολογίζεται ότι κυμαίνονταν από 200.000 ως 500.000 δολάρια [περ. 40 ως 100 εκατ. δρχ.] για το κάθε άτομο».

Σε χώρες όπως η Βρετανία, η Ιαπωνία, η Ισπανία και η Ιταλία, για να αναφέρουμε μόνο λίγες, οι αποδοχές των επαγγελματιών αθλητών έχουν φτάσει στα ύψη—ανήκουστα ποσά που ανέρχονται σε εκατομμύρια δολάρια. Όλα αυτά ώθησαν έναν κορυφαίο επαγγελματία τενίστα να ονομάσει τις αποδοχές της δεκαετίας του 1990 «αισχρές».

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι οι επαγγελματίες αθλητές φέρουν κάποια ευθύνη για αυτές τις μεγάλες αποδοχές. Οι ιδιοκτήτες των ομάδων είναι εκείνοι που προσφέρουν τέτοιες αμοιβές για ταλαντούχους παίκτες. Οι παίκτες απλώς παίρνουν ό,τι προσφέρεται. Οι παίκτες ελκύουν τους φιλάθλους για να υποστηρίζουν τις ομάδες. Για παράδειγμα, στην αγωνιστική περίοδο του μπέιζμπολ και του αμερικανικού ποδοσφαίρου για το 1992, σημειώθηκαν ρεκόρ παρευρισκομένων σε πολλά στάδια. Αυτό και τα τηλεοπτικά δικαιώματα έχουν φέρει περισσότερα έσοδα στους ιδιοκτήτες. Συνεπώς, μερικοί κάνουν το συλλογισμό ότι οι παίκτες απλώς παίρνουν αυτό που τους αναλογεί δικαιωματικά.

Οι εξωφρενικές αποδοχές που παρέχονται για να ρίχνει κανείς μια μπάλα πάνω από το δίχτυ, μέσα σε μια μικροσκοπική τρύπα ή έξω από τον αγωνιστικό χώρο, σε αντίθεση με τους μισθούς της πείνας που παίρνουν οι μισθωτοί αγρότες, οι οποίοι μοχθούν ατέλειωτες ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο για να μαζέψουν την τροφή μας, αποτελούν λυπηρή παρατήρηση για το αίσθημα των αξιών που έχει μια εύπορη κοινωνία.

Αντιπαραβάλετε άλλη μια μελέτη, τη σύντομη βιογραφία ενός άλλου πολύ γνωστού επαγγελματία. Χρησιμοποιώντας λιγότερα από 2 εκατομμύρια δολάρια (περ. 400 εκατ. δρχ.) για να κάνει μια έρευνα γύρω από ένα εμβόλιο για την πρόληψη της πολιομυελίτιδας, ο Αμερικανός επιστήμονας Τζόνας Σαλκ και οι συνεργάτες του μοχθούσαν επί ατέλειωτες ώρες σε κάποιο εργαστήριο φτιάχνοντας το ένα εμβόλιο μετά το άλλο, δοκιμάζοντάς τα ξανά και ξανά. Το 1953, ο Σαλκ ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός δοκιμαστικού εμβολίου. Ανάμεσα στους πρώτους που δοκίμασαν το εμβόλιο ήταν ο Σαλκ, η σύζυγός του και οι τρεις γιοι τους. Το εμβόλιο διαπιστώθηκε ότι ήταν ασφαλές και αποτελεσματικό. Σήμερα, η πολιομυελίτιδα έχει ουσιαστικά εξαλειφτεί.

Ο Σαλκ έλαβε πολλές τιμές για την εξαιρετική συμβολή του στην πρόληψη αυτής της θανατηφόρας και παραλυτικής αρρώστιας. Εντούτοις, αυτός αρνήθηκε να δεχτεί οποιοδήποτε χρηματικό βραβείο. Επέστρεψε στο εργαστήριό του για να βελτιώσει το εμβόλιο. Προφανώς, η πραγματική ανταμοιβή του ήταν όχι τα χρήματα αλλά η ικανοποίηση που αποκόμιζε καθώς έβλεπε παιδιά και γονείς να είναι απαλλαγμένοι από το φόβο αυτού του σοβαρού κινδύνου.

Τελικά, σκεφτείτε να σας δίδασκε κάποιος την προοπτική της αιώνιας ζωής σε μια παραδεισένια γη, όπου οι ασθένειες κάθε είδους και η λύπη εξαλείφονται για πάντα. Φανταστείτε τη μεγάλη αμοιβή που θα μπορούσαν λογικά να συγκεντρώσουν οι δάσκαλοι τέτοιων καλών νέων. Εντούτοις, υπάρχουν τέτοιοι εκπαιδευτές, και διδάσκουν δωρεάν! Δεν υπάρχει χρηματική ανταμοιβή για αυτούς! Όταν ο Ιησούς είπε ότι ‘οι εργάτες είναι άξιοι του μισθού τους’ δεν μιλούσε για την παροχή μισθού σε αυτούς τους δασκάλους των καλών νέων. (Λουκάς 10:7) Είπε ότι θα λάβαιναν ό,τι τους ήταν απαραίτητο. Σε αυτά τα άτομα είπε επίσης: «Δωρεάν λάβατε, δωρεάν δώστε». (Ματθαίος 10:8) Ποια θα είναι η ανταμοιβή τους; Ακριβώς ό,τι υποσχέθηκε ο Ιησούς, ο μεγαλύτερος άνθρωπος που έζησε ποτέ—αιώνια ζωή σε μια καθαρισμένη, παραδεισένια γη. Οι αποδοχές που ανέρχονται σε εκατομμύρια εκατομμυρίων δεν μπορούν να εξισωθούν με αυτήν!

[Πλαίσιο στη σελίδα 9]

Χρήματα, Δόξα ή Φάρμακα—Ποιο από Όλα;

Το δέλεαρ της δόξας και των εκατομμυρίων δολαρίων τα οποία μπορεί να κερδίσει κανείς στα επαγγελματικά αθλήματα έχει ωθήσει μερικούς νέους να καταφύγουν στη χρήση αναβολικών στεροειδών για να δημιουργήσουν ογκώδη σώματα και μεγάλους μυς σε αφύσικα μικρό χρονικό διάστημα. Ο Δρ Γουίλιαμ Ν. Τέιλορ, μέλος του Ολυμπιακού Προγράμματος των Η.Π.Α. για τον Έλεγχο των Φαρμάκων, προειδοποίησε ότι η χρήση αυτών των φαρμάκων έχει πάρει «επιδημικές διαστάσεις». Υπολογίζεται ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο, περίπου 250.000 έφηβοι χρησιμοποιούν στεροειδή.

«Η πίεση που υφίσταται κάποιος στο κολέγιο για να χρησιμοποιήσει στεροειδή είναι απίστευτη», είπε ένας επαγγελματίας αθλητής του αμερικανικού ποδοσφαίρου. «Οι αθλητές δεν σκέφτονται τι προβλήματα μπορεί να προκύψουν 20 χρόνια αργότερα αν χρησιμοποιήσουν στεροειδή. Δεν σκέφτονται τι θα συμβεί σε 20 μέρες, ιδιαίτερα εκείνοι που πηγαίνουν σε κάποιο κολέγιο. Ο αθλητής είναι αποφασισμένος, ιδιαίτερα σε νεαρή ηλικία, για το εξής: Θα κάνω ό,τι χρειαστεί για να τα καταφέρω».

«Αν θέλω να γίνω παίκτης», είπε ένας φιλόδοξος έφηβος αθλητής του αμερικανικού ποδοσφαίρου, «πρέπει να τα χρησιμοποιήσω. . . . Υπάρχει τόσος ανταγωνισμός στην αίθουσα άρσης βαρών. Θέλεις κάθε χρόνο που περνάει να είσαι πιο μεγαλόσωμος και πιο δυνατός, και βλέπεις μερικούς άλλους να το επιτυγχάνουν αυτό, και θέλεις να τα καταφέρεις και εσύ. Αυτός είναι ο τρόπος σκέψης που επικρατεί». Ωστόσο, σε αντίθεση με αυτό το αίσθημα, εκείνος ο αθλητής, χωρίς τη βοήθεια των στεροειδών, έγινε αυτό που είχε αποφασίσει να γίνει—επαγγελματίας αθλητής του αμερικανικού ποδοσφαίρου. Αυτός πιστεύει ότι τα στεροειδή είναι «πιο επικίνδυνα στο παιχνίδι από τα ναρκωτικά που πουλιούνται στο δρόμο».

Πάρα πολλά έχουν γραφτεί όχι μόνο από γιατρούς αλλά επίσης και από αυτούς που έχουν υποστεί τις φοβερά επιζήμιες συνέπειες των στεροειδών και άλλων φαρμάκων που βελτιώνουν το σώμα. Οι πιο σοβαρές αντιδράσεις έχουν οδηγήσει στο θάνατο.

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Μισθωτοί αγρότες μαζεύοντας σκόρδα στο Γκιλρόου της Καλιφόρνιας

[Ευχαριστίες]

Camerique/H. Armstrong Roberts

[Εικόνα στη σελίδα 8]

Δεν βρίσκονται οι δάσκαλοι ψηλά στην κλίμακα εκείνων που είναι άξιοι του μισθού τους;

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, πάνω από 200 παίκτες, οι οποίοι παίζουν σε ομάδες μπέιζμπολ της πρώτης κατηγορίας, κερδίζουν ένα εκατομμύριο δολάρια (περ. 200 εκατ. δρχ.) και πλέον ετησίως

[Ευχαριστίες]

Focus On Sports