Θα Κηρύξουν από Πόρτα σε Πόρτα;
«Ο ΠΑΠΑΣ Στέλνει Κήρυκες στους Δρόμους της Ρώμης». Αυτός ήταν ο τίτλος ενός ρεπορτάζ του Γκρεγκ Μπερκ. Ο ίδιος έγραψε: «Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος πρότρεψε τους Καθολικούς στην Ιταλία να ακολουθήσουν το παράδειγμα αιρέσεων όπως είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι κερδίζουν προσηλύτους στη χώρα, και να αρχίσουν να κηρύττουν από πόρτα σε πόρτα.
»‘Δεν είναι καιρός να ντρεπόμαστε για το Ευαγγέλιο· είναι καιρός να το κηρύξουμε από τις ταράτσες’, είπε ο Πάπας τη Δευτέρα σε 350 περιοδεύοντες κήρυκες και δασκάλους της θρησκείας. . . .
»‘Ελπίζω ότι το σχέδιό σας να διακηρύξετε το Ευαγγέλιο στους δρόμους . . . θα φέρει άφθονους καρπούς’, τους είπε. ‘Εσείς έχετε ανακαλύψει εκ νέου έναν τρόπο κηρύγματος που φτάνει ακόμη και σε όσους έχουν παραστρατήσει από την πίστη’».
Ο δημοσιογράφος Μπερκ σημείωσε: «Ο αριθμός των εκκλησιαζομένων στην Καθολική Εκκλησία έχει σημειώσει κατακόρυφη πτώση στην Ιταλία τις τελευταίες δύο δεκαετίες, και ο ενθουσιασμός του Πάπα για τους κήρυκες από πόρτα σε πόρτα φαίνεται να είναι, τουλάχιστον εν μέρει, μια αντίδραση στη μείωση της επιρροής της Εκκλησίας».
Αυτή η παρότρυνση για να «αρχίσουν να κηρύττουν από πόρτα σε πόρτα» δεν είναι εντελώς νέα. Ένας προηγούμενος πάπας, ο Παύλος ΣΤ΄, είπε ότι η Καθολική Εκκλησία «υπάρχει για να κηρύττει το ευαγγέλιο». Μάλιστα ο τωρινός πάπας, ο Ιωάννης Παύλος Β΄, εξέδωσε την εγκύκλιό του Ρεντεμπτόρις Μίσιο (Redemptoris Missio) το 1991 για να αφυπνίσει την εκκλησία του ως προς την ανάγκη να φέρει σε πέρας την εντολή του Ιησού να κηρύξει δημόσια.
Ο Ρωμαιοκαθολικός συγγραφέας Πίτερ Χέρνον έθεσε το εξής ερώτημα στην εφημερίδα Κάθολικ Χέραλντ (Catholic Herald) του Λονδίνου: «Τι συνέβη στο ευαγγελιστικό έργο;» Αυτός ανησυχούσε για την πολυσυζητημένη «δεκαετία του ευαγγελιστικού έργου» που έχει ήδη προχωρήσει κατά αρκετά έτη. Όταν ρώτησε κάποιον επίσκοπο για την έλλειψη προόδου, ο επίσκοπος απάντησε: «Δεν πρέπει να βιάζεσαι. Η Εκκλησία υπάρχει μόνο επί 2.000 χρόνια».
Δεν είναι παράξενο που ο Χέρνον ρώτησε: «Πού είναι η αίσθηση του επείγοντος που μετέδωσε ο Ιησούς όταν Εκείνος απέστειλε τους μαθητές Του για να κηρύξουν το ευαγγέλιο στα γειτονικά χωριά; Ή ο Άγιος Παύλος όταν είπε: ‘Αλίμονο σε εμένα αν δεν κηρύξω το Ευαγγέλιο! (1Κο 9:16)’». Πράγματι, θα μιμηθούν οι Καθολικοί τους πρώτους Χριστιανούς που διακήρυξαν δημόσια «και από σπίτι σε σπίτι»;—Πράξεις 5:42· 20:20.
Ο Χέρνον παραδέχτηκε ότι, όσον αφορά το ευαγγελιστικό έργο από πόρτα σε πόρτα, «μπορεί να ακούσει τους σκεπτικιστές να μουρμουρίζουν: ‘θεωρητικό, μη πρακτικό’. Δεν είναι έτσι», απαντάει ο Χέρνον. «Για να δικαιολογήσω αυτόν τον ισχυρισμό πρέπει να χρησιμοποιήσω μια ‘κακιά’ λέξη. Ξέρω ότι είναι ‘κακιά’ επειδή την τελευταία φορά που τη χρησιμοποίησα σε ένα Καθολικό άρθρο ολόκληρο το τμήμα λογοκρίθηκε (αν και τίποτα άλλο δεν άλλαξε). Η λέξη είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά. . . . Ο κάθε Μάρτυρας διδάσκεται, επίσης, ότι απλώς και μόνο με την κλήση του γίνεται απαραίτητα ιεραπόστολος».
Αν και ο Χέρνον διαφωνεί με τις πεποιθήσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά, παραδέχεται ότι, όταν κάποιος εξετάσει τις μεθόδους του κηρύγματός τους, «είναι δύσκολο να μη θυμηθεί την πρώτη Εκκλησία όπως αυτή περιγράφεται στις πράξεις των Αποστόλων».
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συνεχίζουν τη γεμάτη ζήλο διακονία τους από πόρτα σε πόρτα, εκπληρώνοντας έτσι σε αυτούς τους σύγχρονους καιρούς την εντολή του Ιησού Χριστού: «Θα είστε μάρτυρές μου . . . ως το πιο απομακρυσμένο μέρος της γης».—Πράξεις 1:8.