Πώς Ωφελήθηκα από τη Φροντίδα του Θεού

ΤΟ ΠΡΩΙ της 18ης Μαΐου 1963 ξύπνησα πολύ πιο ευτυχισμένη από ό,τι συνήθως. Ήταν το ξεκίνημα μιας όμορφης, ζεστής, ηλιόλουστης μέρας. Αλλά προτού εξηγήσω γιατί εκείνη η μέρα ήταν τόσο ιδιαίτερη για εμένα, επιτρέψτε μου να σας πω λίγα πράγματα για τον εαυτό μου.

Γεννήθηκα στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας των Η.Π.Α. στις 20 Μαΐου 1932 και ήμουν η μικρότερη σε μια οικογένεια με τέσσερις κόρες. Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν δύο ετών, και ο πατέρας ξαναπαντρεύτηκε όταν ήμουν πέντε. Με τον καιρό, στην οικογένειά μας προστέθηκαν έξι μικρότεροι αδελφοί και αδελφές. Ήμασταν Βαπτιστές και κάποια περίοδο μάλιστα σκεφτόμουν να γίνω δασκάλα του κατηχητικού.

Γεννήθηκα με ρευματοειδή αρθρίτιδα, η οποία συνέβαλε στο να έχω πολύ δύσκολη παιδική ηλικία. Όταν ήμουν εννέα ετών, ένας γιατρός μού είπε ότι θα χειροτέρευα καθώς θα περνούσαν τα χρόνια. Δυστυχώς, η πρόβλεψή του επαληθεύτηκε. Όταν έγινα 14, δεν μπορούσα πλέον να περπατήσω. Τελικά τα χέρια μου και τα πόδια μου αχρηστεύτηκαν εντελώς, και τα ισχία μου τρίβονταν. Τα δάχτυλά μου παραμορφώθηκαν τόσο πολύ ώστε δυσκολευόμουν να γράψω ή απλώς να σηκώσω πράγματα. Εξαιτίας της κατάστασής μου, δεν μπόρεσα να επιστρέψω σε δημόσιο σχολείο.

Όταν μπήκα σε ένα νοσοκομείο σε ηλικία 14 ετών, ήμουν ευτυχισμένη επειδή οι νοσοκόμες με άφηναν να κάνω μικρές εργασίες για να τις βοηθάω. Απολάμβανα αυτή την εργασία πάρα πολύ. Αργότερα, έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να ανασηκώνομαι μόνη μου. Οι γιατροί είπαν στους γονείς μου ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για εμένα· αφού λοιπόν έμεινα τρεις μήνες στο νοσοκομείο, με έστειλαν στο σπίτι.

Τα επόμενα δύο χρόνια, ώσπου να γίνω 16, το μόνο που έκανα ήταν να παραμένω ξαπλωμένη. Έκανα μερικά μαθήματα στο σπίτι, αλλά κατόπιν η κατάστασή μου επιδεινώθηκε. Εμφανίστηκε έλκος στο δεξιό μου αστράγαλο, καθώς και ρευματικός πυρετός, πράγμα που απαιτούσε επιστροφή στο νοσοκομείο. Εκεί έγινα 17. Και πάλι έμεινα στο νοσοκομείο τρεις μήνες. Όταν επέστρεψα στο σπίτι, δεν μπορούσα πλέον να λαβαίνω μαθήματα στο σπίτι.

Ενώ πλησίαζα τα 20, ήμουν πολύ δυστυχισμένη και περνούσα τον περισσότερο χρόνο μου κλαίγοντας. Γνώριζα ότι υπήρχε Θεός και πολλές φορές προσευχόμουν να με βοηθήσει.

Μια Ελπίδα για το Μέλλον

Ενώ βρισκόμουν στο Γενικό Νοσοκομείο Φιλαδέλφειας για να δεχτώ περαιτέρω θεραπεία για τον αστράγαλό μου, έμενα στο ίδιο δωμάτιο με ένα νεαρό κορίτσι που λεγόταν Μίριαμ Κέλουμ. Γίναμε φίλες. Όποτε μας επισκεπτόταν η αδελφή της Μίριαμ, η Κάθριν Μάιλς, μου μετέδιδε πληροφορίες από την Αγία Γραφή. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο, με κάποιον τρόπο πάντοτε κατάφερνα να διατηρώ την επαφή μου με την Κάθριν, η οποία ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Δυστυχώς, η μητριά μου δεν με συμπαθούσε και πολύ. Όταν ήμουν 25 ετών, πήγα να μείνω σε μια μεγαλύτερη αδελφή μου, και η Κάθριν έτυχε να μετακομίσει σε ένα σπίτι εκεί κοντά. Της τηλεφώνησα και εκείνη άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή μαζί μου χρησιμοποιώντας το βιβλίο Έστω ο Θεός Αληθής ως βοήθημα μελέτης. Τι χαρά ένιωσα όταν έμαθα ότι δεν θα ήμουν πάντοτε ανάπηρη και ότι κάποια μέρα όλη η πονηρία θα εξαλειφτεί! (Παροιμίαι 2:21, 22· Ησαΐας 35:5, 6) Αυτές οι αλήθειες με έλκυσαν, όπως επίσης με έλκυσε η ελπίδα της ανάστασης και η προοπτική να ξαναδώ τη μητέρα μου.—Πράξεις 24:15.

Αμέσως άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο σύζυγος της Κάθριν με μετέφερε στο αυτοκίνητό τους και με πήγαινε στην Αίθουσα Βασιλείας. Όταν πήγαινα στις συναθροίσεις, έπαιρνα ενθάρρυνση από την αγάπη που μου έδειχναν.

Υπερπήδηση Εμποδίων

Δυστυχώς, η αδελφή μου και ο σύζυγός της χώρισαν, πράγμα που με ανάγκασε να ζήσω ξανά με τον πατέρα μου και τη μητριά μου. Επειδή η μητριά μου ήταν πολύ ενάντια στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, έπρεπε να μελετώ την Αγία Γραφή κρυφά από το 1958 ως το 1963. Δεν επέτρεπε σε κανένα Μάρτυρα του Ιεχωβά να έρθει στο σπίτι. Μελετούσα με διάφορα άτομα από το τηλέφωνο ή όταν βρισκόμουν στο νοσοκομείο.

Ένα άλλο εμπόδιο ήταν ότι η μητριά μου μερικές φορές δεν ήθελε να με ταΐσει και να με λούσει. Κάποτε δεν μου έλουσε τα μαλλιά επί οχτώ μήνες. Επίσης δεν με άφηνε να διαβάζω γράμματα τα οποία δεν είχε πρώτα εγκρίνει η ίδια. Ωστόσο, η φροντίδα του Ιεχωβά ήταν φανερή, επειδή ο αδελφός μου με άφησε να δέχομαι την αλληλογραφία μου στο σπίτι του. Αυτή η διευθέτηση έδωσε τη δυνατότητα στην Πατ Σμιθ, μια Χριστιανή αδελφή με την οποία αλληλογραφούσα, να διατηρήσει την επαφή μαζί μου και να μου παρέχει Γραφική ενθάρρυνση. Ο αδελφός μου μού έφερνε κρυφά τα γράμματά της· εγώ απαντούσα και αυτός έπαιρνε κρυφά τα δικά μου γράμματα.

Το 1963 έπρεπε να επιστρέψω στο νοσοκομείο και η Πατ Σμιθ συνέχισε να μελετάει μαζί μου εκεί. Κάποια μέρα με ρώτησε: «Θα ήθελες να βαφτιστείς στη συνέλευση περιοχής μας;»

«Ναι!» αποκρίθηκα.

Βρισκόμουν στην πτέρυγα επανένταξης και μπορούσα να πάρω μονοήμερη άδεια. Την ημέρα της συνέλευσης περιοχής, η Πατ, μαζί με άλλους Μάρτυρες, ήρθε να με πάρει. Οι αδελφοί χρειάστηκε να με σηκώσουν πάνω από ένα χώρισμα και να με αφήσουν μέσα στο νερό για να μπορέσω να βαφτιστώ. Τώρα ήμουν μια από τους υπηρέτες του Ιεχωβά! Ήταν 18 Μαΐου 1963, μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Μπαινοβγαίνω σε Ιδρύματα

Το Νοέμβριο θα έφευγα από το νοσοκομείο. Δεν ήθελα να επιστρέψω στο σπίτι επειδή γνώριζα ότι η υπηρεσία μου προς τον Ιεχωβά θα ήταν περιορισμένη εκεί. Έτσι έκανα διευθετήσεις για να μπω σε ένα ίδρυμα. Εκεί άρχισα να συμμετέχω στη διακονία γράφοντας επιστολές σε ανθρώπους τους οποίους δυσκολεύονταν να πλησιάσουν οι Μάρτυρες στην από σπίτι σε σπίτι διακονία. Επίσης διάβαζα τις στήλες των κηδειών και έγραφα στους συγγενείς εκείνων που είχαν πεθάνει πρόσφατα, περιλαμβάνοντας παρηγορητικά εδάφια από την Αγία Γραφή.

Έπειτα, το Μάιο του 1964 πήγα στη Νέα Υόρκη για να ζήσω με τη μεγαλύτερη αδελφή μου και το σύζυγό της. Αυτός μου αγόρασε την πρώτη μου αναπηρική καρέκλα και άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις. Τι χαρά ένιωσα όταν εκφώνησα την πρώτη μου ομιλία στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας ενώ βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη!

Στις αρχές του 1965 μερικοί φίλοι από τη Φιλαδέλφεια μου ζήτησαν να μείνω δύο εβδομάδες μαζί τους. Ενώ έμενα στη Φιλαδέλφεια, η αδελφή μου μού έγραψε και μου είπε ότι δεν με ήθελε πια και ότι έπρεπε να μείνω εκεί που ήμουν. Διευθέτησα να ξαναμπώ σε κάποιο ίδρυμα. Ενώ ζούσα εκεί, συνέχιζα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις και να δίνω μαρτυρία στους ανθρώπους γράφοντας επιστολές. Εκείνη την περίοδο μπόρεσα να επεκτείνω τη διακονία μου συμμετέχοντας σε αυτό που είναι γνωστό ως έργο βοηθητικού σκαπανέα.

Δέχομαι Στοργική Φροντίδα

Μια περαιτέρω ένδειξη της φροντίδας του Ιεχωβά ήταν η βοήθεια που μου έδωσε η Δυτική Εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Φιλαδέλφεια. Εκτός από το ότι με έπαιρναν στις Χριστιανικές συναθροίσεις, αυτοί μου έδιναν τα επιστολόχαρτα και τα άλλα εφόδια που χρειαζόμουν για τη διακονία μου.

Το 1970 φάνηκε μια ακόμη απόδειξη της φροντίδας του Ιεχωβά όταν έγιναν διευθετήσεις να μείνω με τη Μοντ Ουάσινγκτον, μια Χριστιανή αδελφή και συνταξιούχο νοσοκόμα. Αν και τότε αυτή πλησίαζε τα 70, πρόθυμα με φρόντισε τα επόμενα δύο χρόνια ώσπου δεν μπορούσε πια να το κάνει αυτό.

Ενώ έμενα με τη Μοντ, οι αδελφοί στην Εκκλησία Ριντζ της Φιλαδέλφειας εργάζονταν επιμελώς ώστε να μπορώ να παρακολουθώ όλες τις συναθροίσεις. Αυτό απαιτούσε να με ανεβάζουν και να με κατεβάζουν από τις σκάλες τριών ορόφων τρεις φορές την εβδομάδα. Πόσο ευγνώμων είμαι σε εκείνους που εργάστηκαν τόσο πιστά για να με βοηθήσουν να πηγαίνω στις συναθροίσεις!

Το 1972, όταν η αδελφή Ουάσινγκτον δεν μπορούσε πια να με φροντίζει, αποφάσισα να βρω ένα δικό μου διαμέρισμα. Αυτή η προσαρμογή δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την αυτοθυσιαστική βοήθεια και αγάπη που έδειξαν οι Χριστιανές αδελφές στην Εκκλησία Ριντζ. Έκαναν διευθετήσεις να με ταΐζουν, να με λούζουν και να φροντίζουν για τις προσωπικές μου ανάγκες. Άλλοι βοηθούσαν κάνοντας ψώνια και φροντίζοντας για άλλες αναγκαίες δουλειές.

Κάθε πρωί οι αδελφές έρχονταν νωρίς για να με ταΐσουν και να με ντύσουν. Αφού με βοηθούσαν να κάτσω στην αναπηρική καρέκλα μου, με έσπρωχναν ως το γραφείο μου που βρισκόταν σε μια μικρή γωνιά του διαμερίσματος, κοντά σε ένα παράθυρο. Εκεί καθόμουν και συμμετείχα στη διακονία χρησιμοποιώντας το τηλέφωνο και γράφοντας επιστολές. Ονόμασα αυτό το μέρος του διαμερίσματός μου γωνιά του παραδείσου, επειδή την είχα διακοσμήσει με πολλές θεοκρατικές εικόνες. Περνούσα όλη τη μέρα στη διακονία μου ώσπου κάποιος ερχόταν το βράδυ και με έβαζε στο κρεβάτι.

Το 1974 η υγεία μου απαίτησε να μπω στο νοσοκομείο. Ενώ βρισκόμουν εκεί, οι γιατροί προσπάθησαν να με πιέσουν να βάλω αίμα. Έπειτα από μια εβδομάδα, αφού η κατάστασή μου είχε βελτιωθεί, ήρθαν να με δουν δύο από τους γιατρούς. «Α, σας θυμάμαι εσάς τους δύο», τους είπα. «Προσπαθήσατε να με πείσετε να βάλω αίμα».

«Ναι», αποκρίθηκαν, «αλλά ξέραμε ότι δεν θα το πετυχαίναμε». Είχα την ευκαιρία να δώσω στους γιατρούς μαρτυρία για την υπόσχεση της Αγίας Γραφής σχετικά με την ανάσταση και την Παραδεισένια γη.—Ψαλμός 37:29· Ιωάννης 5:28, 29.

Τα πρώτα δέκα χρόνια που έζησα μόνη, μπορούσα να παρακολουθώ τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Ποτέ δεν τις έχασα εκτός αν ήμουν άρρωστη. Αν ο καιρός ήταν άσχημος, οι αδελφοί τύλιγαν τα πόδια μου με μια κουβέρτα και τα σκέπαζαν για να μη βραχούν. Μερικές φορές ερχόταν να με δει κάποιος περιοδεύων επίσκοπος. Στη διάρκεια των επισκέψεών του, με «συνόδευε» σε μια Γραφική μελέτη που διεξήγα από τηλεφώνου. Αυτές ήταν στιγμές μεγάλης χαράς για εμένα.

Αντιμετωπίζω την Επιδείνωση της Κατάστασής Μου

Το 1982 έφτασα σε σημείο να μην μπορώ πια να σηκωθώ από το κρεβάτι. Δεν μπορούσα να παρακολουθώ συναθροίσεις, ούτε μπορούσα να κάνω σκαπανικό, πράγμα που είχα κάνει συνεχώς επί 17 χρόνια. Αυτές οι συνθήκες με λύπησαν πολύ και συχνά έκλαιγα. Ωστόσο, η φροντίδα του Ιεχωβά ήταν φανερή—οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι διευθέτησαν να διεξάγεται μια Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας στο μικρό διαμέρισμά μου. Πόσο ευγνώμων εξακολουθώ να είμαι για αυτή την προμήθεια!

Επειδή ήμουν περιορισμένη στο κρεβάτι μου όλη τη μέρα και δεν μπορούσα να πάω στο γραφείο μου, άρχισα να γράφω σε ένα χαρτί το οποίο ακουμπούσα στο στήθος μου. Στην αρχή τα γράμματά μου δεν διαβάζονταν, αλλά με πολλή εξάσκηση έγιναν ευανάγνωστα. Κάποια περίοδο μπορούσα και πάλι να δίνω μαρτυρία γράφοντας επιστολές, και αυτό μου έφερε χαρά. Δυστυχώς, η κατάστασή μου έχει επιδεινωθεί περισσότερο, και δεν μπορώ πια να συμμετέχω σε αυτή τη μορφή διακονίας.

Μολονότι δεν έχω μπορέσει να παρευρεθώ σωματικά σε κάποια συνέλευση περιφερείας από το 1982, προσπαθώ να μπαίνω στο πνεύμα της περίστασης την ώρα των συνελεύσεων. Κάποια Χριστιανή αδελφή μού φέρνει μια κονκάρδα και την καρφιτσώνει στη ρόμπα μου. Επίσης, ανοίγω την τηλεόραση σε κάποιον αγώνα ποδοσφαίρου που γίνεται στο Στάδιο Βετεράνων στη Φιλαδέλφεια και σκέφτομαι πού καθόμουν όταν διεξάγονταν οι συνελεύσεις μας εκεί. Συνήθως, κάποιος ηχογραφεί το πρόγραμμα της συνέλευσης ώστε να μπορέσω να το ακούσω ολόκληρο.

Δεν Αποκάμνω

Μολονότι δεν είμαι σε θέση να κάνω όσα έκανα προηγουμένως στη διακονία, εξακολουθώ να θέλω να μιλώ στους ανθρώπους για τις Βιβλικές αλήθειες. Το ότι μπόρεσα να κάνω σκαπανικό και να βοηθήσω αρκετά ενδιαφερόμενα άτομα να μελετήσουν την Αγία Γραφή είναι πηγή χαράς. Ενώ δεν ήταν εύκολο να ζω μόνη τα περασμένα 22 χρόνια, απόλαυσα την ελευθερία να υπηρετώ τον Ιεχωβά ανεμπόδιστα, πράγμα που δεν θα μπορούσα να κάνω αν είχα παραμείνει στο σπίτι.

Επίσης έχω δει την ανάγκη να εργάζομαι επιμελώς για να διορθώνω την προσωπικότητά μου. Κάποιες φορές τα λόγια μου δεν ήταν πάντοτε με χάρη όταν έδινα οδηγίες σε εκείνους που είχαν προσφερθεί να με βοηθήσουν. (Κολοσσαείς 4:6) Συνεχίζω να προσεύχομαι στον Ιεχωβά να με βοηθάει να βελτιώνομαι σε αυτόν τον τομέα. Είμαι αληθινά ευγνώμων για το υπομονετικό και συγχωρητικό πνεύμα που εκδηλώνουν όσοι με έχουν ανεχτεί με αγάπη όλα αυτά τα χρόνια. Η στοργική τους βοήθεια είναι μια ευλογία για την οποία ευχαριστώ αυτούς και τον Ιεχωβά.

Αν και σωματικά δεν έχω μπορέσει να παρακολουθήσω τις συναθροίσεις εδώ και χρόνια—δεν βγήκα από το διαμέρισμά μου όλο αυτόν τον καιρό παρά μόνο μία φορά για να πάω στο νοσοκομείο—εξακολουθώ να είμαι χαρούμενη και ευτυχισμένη. Πρέπει να παραδεχτώ ότι καταθλίβομαι μερικές φορές, αλλά ο Ιεχωβά με βοηθάει να το ξεπερνάω αμέσως. Τώρα απολαμβάνω τις συναθροίσεις μέσω τηλεφωνικής σύνδεσης με την Αίθουσα Βασιλείας. Με το να στηρίζομαι στον Ιεχωβά μέσω προσευχής και να εμπιστεύομαι σε αυτόν, ποτέ δεν ένιωσα μόνη. Ναι, μπορώ αληθινά να πω ότι έχω ωφεληθεί από τη φροντίδα του Ιεχωβά.—Όπως το αφηγήθηκε η Σελέστ Τζόουνς.

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Ονόμασα αυτό το μέρος όπου συμμετείχα στη διακονία γωνιά του παραδείσου