Διάσωση από τη Φονική Θύελλα!
Οι καταστροφές που προκάλεσε ο τυφώνας Μιτς πέρυσι βρέθηκαν στο προσκήνιο της επικαιρότητας σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, ελάχιστη προσοχή δόθηκε στις συχνά ηρωικές προσπάθειες που κατέβαλλαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προκειμένου να παράσχουν βοήθεια στα θύματα εκείνης της φονικής θύελλας. Η ακόλουθη περιγραφή δείχνει με συγκλονιστικό τρόπο πώς η αληθινή Χριστιανοσύνη και η αδελφοσύνη μπορούν να θριαμβεύσουν, ακόμα και κάτω από τις χειρότερες συνθήκες.
ΣΤΙΣ 22 Οκτωβρίου 1998, τα νερά της νοτιοδυτικής Καραϊβικής γέννησαν ένα φονιά. Στην αρχή ξεκίνησε ως ένα τροπικό βαρομετρικό χαμηλό. Μέσα σε 24 ώρες, είχε «αναβαθμιστεί» σε τροπική καταιγίδα, στην οποία δόθηκε ένα όνομα που ο κόσμος θα θυμάται για πολύ καιρό με φόβο και πόνο—το όνομα Μιτς. Ο Μιτς ισχυροποιήθηκε και κατευθύνθηκε βόρεια. Στις 26 Οκτωβρίου είχε ήδη γίνει τυφώνας με ένταση 5 και προξενούσε συνεχείς ανέμους, οι οποίοι έπνεαν με ταχύτητα 290 χιλιομέτρων την ώρα, και ριπές ανέμου που ξεπερνούσαν τα 320 χιλιόμετρα την ώρα.
Στην αρχή, ο Μιτς φαινόταν αποφασισμένος να πλήξει την Τζαμάικα και τα νησιά Κέιμαν. Αλλά ο φονιάς στράφηκε δυτικά και κατευθύνθηκε ίσια για την Μπελίζ, στις ακτές της Κεντρικής Αμερικής. Αντί να επιτεθεί, όμως, ο Μιτς πλανιόταν απειλητικά στα ανοιχτά των βόρειων ακτών της Ονδούρας. Και τότε, εντελώς ξαφνικά, ο φονιάς χτύπησε. Στις 30 Οκτωβρίου, ο Μιτς εισέβαλε στην Ονδούρα, προξενώντας στο πέρασμά του θάνατο και καταστροφή.
Ο Μιτς Πλήττει την Ονδούρα
Ο Μιτς έκανε αισθητή την παρουσία του με καταρρακτώδεις βροχές. «Το Σάββατο 31 Οκτωβρίου, γύρω στη μία το πρωί», θυμάται ο Βίκτορ Αβελάρ, ολοχρόνιος κήρυκας των καλών νέων ο οποίος ζει στην Τεγκουσιγκάλπα, «ακούσαμε ένα θόρυβο που έμοιαζε με τρομερή βροντή. Αυτό που κάποτε ήταν ένα μικρό ρυάκι τώρα είχε μετατραπεί σε ορμητικό ποτάμι! Το ρεύμα παρέσυρε δύο σπίτια, ενώ οι παγιδευμένοι κάτοικοί τους ούρλιαζαν». Σε ένα άλλο μέρος της πόλης, 32 άνθρωποι σκοτώθηκαν από μια λασπορροή, περιλαμβανομένων και 8 ατόμων τα οποία μελετούσαν την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες. Ωστόσο, κανένας βαφτισμένος Μάρτυρας δεν έχασε τη ζωή του.
Οι αξιωματούχοι της Ονδούρας κινητοποιήθηκαν γρήγορα για να αντιμετωπίσουν αυτή την κρίσιμη κατάσταση, δημιουργώντας κέντρα διαμονής για τους πλημμυροπαθείς. Επίσης, μια διεθνής ομάδα παροχής βοήθειας από 10 και πλέον χώρες έσπευσε να αναλάβει δράση. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παρόμοια πρωτοστάτησαν στις προσπάθειες παροχής βοήθειας, γεγονός που θυμίζει τα λόγια της Αγίας Γραφής: «Ας εργαζόμαστε το καλό προς όλους αλλά κυρίως προς εκείνους με τους οποίους είμαστε συγγενείς στην πίστη». (Γαλάτες 6:10) Έτσι δημιουργήθηκαν έκτακτες επιτροπές παροχής βοήθειας. Αντιλαμβανόμενοι πόσο απελπιστική ήταν η κατάσταση στις παραλιακές πόλεις, οι Μάρτυρες οργάνωσαν μια αποστολή διάσωσης.
Κάποιος Μάρτυρας ονόματι Εντγκάρντο Ακόστα θυμάται: «Το Σάββατο 31 Οκτωβρίου, πήραμε μια μικρή βάρκα και ταξιδέψαμε στην πλημμυρισμένη περιοχή. Αν και καταφέραμε να σώσουμε δύο αδελφούς,a καταλάβαμε ότι χρειαζόμασταν μεγαλύτερο πλοιάριο για να μπορέσουμε να απομακρύνουμε όλους τους αδελφούς από την περιοχή. Έτσι, βρήκαμε ένα τέτοιο πλοιάριο και αρχίσαμε το δεύτερο ταξίδι νωρίς το πρωί της Κυριακής. Τελικά απομακρύναμε από την περιοχή όλα τα μέλη της εκκλησίας, μαζί με μερικούς γείτονες—συνολικά 189 άτομα».
Ο Χουάν Αλβαράδο, ο οποίος βοήθησε στην επιχείρηση διάσωσης κοντά στην πόλη Λα Χούντα, θυμάται: «Ακούγαμε τους ανθρώπους να φωνάζουν: “Βοήθεια! Σώστε μας!” Αυτή ήταν η πιο τρομακτική εμπειρία που είχα ποτέ. Οι αδελφοί ήταν εντελώς παγιδευμένοι. Πολλοί είχαν ανέβει στις στέγες». Η Μαρία Μπονίγια, η οποία ήταν ανάμεσα στους επιζώντες, εξηγεί: «Τα νερά γύρω μας έμοιαζαν με ωκεανό. Όλοι κλαίγαμε». Αλλά οι προσπάθειες διάσωσης στέφθηκαν με επιτυχία. Ο επιζών Ουμπέρτο Αλβαράδο λέει: «Οι αδελφοί, όχι μόνο μας έσωσαν, αλλά επίσης μας πρόσφεραν στέγη, τροφή και ρούχα», και συνεχίζει: «Κάποιος άντρας που παρατηρούσε τις προσπάθειες διάσωσης μας είπε ότι κανένας από την εκκλησία του δεν προσπάθησε να τον σώσει—μόνο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσπάθησαν. Τώρα είναι πεπεισμένος ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν την αληθινή θρησκεία!»
Σε μια πόλη που ονομάζεται Λα Λίμα, μια ομάδα Μαρτύρων είχε παγιδευτεί σε κάποιο σπίτι. Καθώς η στάθμη του νερού ανέβαινε γύρω τους, έκαναν μια τρύπα στην οροφή και σκαρφάλωσαν στα δοκάρια της οροφής. Μια Μάρτυρας του Ιεχωβά, ονόματι Γκάμπι, αφηγείται: «Είχαμε προμήθειες μόνο για λίγες μέρες. Όταν τελείωσαν, ένας από τους αδελφούς, με κίνδυνο της ζωής του, βγήκε έξω και πέρασε μέσα από τα νερά για να μαζέψει καρύδες. Για να κρατάμε την αγωνία μας υπό έλεγχο, ψέλναμε ύμνους της Βασιλείας». Ο Χουάν, ένας διακονικός υπηρέτης, θυμάται: «Δεν πιστεύαμε ότι θα επιζούσαμε. Έτσι αποφασίσαμε να μελετήσουμε το Γραφικό περιοδικό Η Σκοπιά. Όλοι αρχίσαμε να κλαίμε, επειδή νομίζαμε ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα μελετούσαμε μαζί. Η μελέτη μάς ενίσχυσε ώστε να υπομείνουμε». Περίμεναν οχτώ μέρες, μέχρι που τελικά γλίτωσαν χάρη στις προσπάθειες των σωστικών συνεργείων.
Μολονότι ήταν ασφαλείς και ζωντανοί, πολλοί από τους πλημμυροπαθείς έπρεπε να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα. Μια αδελφή ονόματι Λίλιαν παραδέχεται: «Είναι πολύ οδυνηρό να χάνεις τα προσωπικά σου είδη, όπως ρούχα, έπιπλα και οικογενειακές φωτογραφίες. Όταν είδα το σπίτι μου γεμάτο λάσπη, σκουπίδια, ακόμα και φίδια, ένιωσα απαίσια!» Για άλλη μια φορά, όμως, η Χριστιανική αδελφότητα αποδείχτηκε ανεκτίμητη. «Ήρθαν αδελφοί για να με βοηθήσουν», θυμάται η Λίλιαν. «Ο σύζυγός μου, ο οποίος δεν είναι Μάρτυρας, ρώτησε: “Πώς θα μπορέσουμε να τους ανταποδώσουμε τον κόπο τους;” Μια από τις αδελφές απάντησε λέγοντάς μου: “Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς. Είμαι αδελφή σου!”»
Το Ελ Σαλβαδόρ Υφίσταται το Μένος του Μιτς
Καθώς ο τυφώνας Μιτς κατευθυνόταν δυτικά προς το Ελ Σαλβαδόρ, έχασε μέρος της ισχύος του. Αλλά είχε ακόμα τη δύναμη να σκοτώνει. Εκείνη την περίοδο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Ελ Σαλβαδόρ ήταν απασχολημένοι με τις ετοιμασίες για τη Συνέλευση Περιφερείας «Η Θεϊκή Οδός Ζωής». Ανέμεναν ότι οι παρόντες θα ξεπερνούσαν τις 40.000. Καθώς ο Μιτς πλησίαζε, οι πιθανότητες να μπορέσουν όλοι οι αδελφοί να παρευρεθούν σε αυτή τη συνέλευση φαίνονταν ελάχιστες. Τα ποτάμια ξεχείλισαν, παρασύροντας σοδειές, αυτοκινητόδρομους και σπίτια. Επειδή το έδαφος στους λόφους ήταν σαθρό εξαιτίας της αποψίλωσης των δασών, δημιουργούνταν τεράστιες λασπορροές.
Ο Νέλσον Φλόρες ήταν ο προεδρεύων επίσκοπος της εκκλησίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην πόλη Τσιλανγκουέρα. Όταν ξύπνησε το Σάββατο το πρωί, στις 31 Οκτωβρίου, διαπίστωσε ότι στην απέναντι όχθη του ποταμιού, εκεί που βρισκόταν κάποτε η Τσιλανγκουέρα, δεν υπήρχε τίποτα! Πεντακόσια σπίτια τα σάρωσε το ποτάμι! Φοβούμενος για τη ζωή των πνευματικών αδελφών του, και χωρίς να σκεφτεί τη δική του ασφάλεια, ο Νέλσον βούτηξε στο φουσκωμένο ποτάμι. «Όταν έφτασα στην αντίπερα όχθη», θυμάται ο Νέλσον, «σηκώθηκα όρθιος και προσπάθησα να προσανατολιστώ. Περνούσα από αυτή την περιοχή κάθε μέρα, κηρύττοντας από σπίτι σε σπίτι, αλλά δεν μπορούσα να βρω ούτε ένα γνωστό σημείο!»
Περίπου 150 άνθρωποι πέθαναν εκείνη τη νύχτα στην Τσιλανγκουέρα. Ανάμεσά τους ήταν αρκετά άτομα τα οποία μελετούσαν την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ωστόσο, δεν πέθανε κανένας βαφτισμένος Μάρτυρας.
Σύντομα άρχισαν οι προσπάθειες διάσωσης. Ο αδελφός Αριστέντες Εστράδα, ο οποίος συμμετείχε στην οργάνωση αυτών των επιχειρήσεων, εξηγεί: «Δεν επιτρεπόταν να πάμε στην Τσιλανγκουέρα. Η στάθμη των νερών ανέβαινε συνεχώς! Ποτέ δεν θα ξεχάσω τους ανθρώπους που φώναζαν για βοήθεια, εγκαταλειμμένοι από τα μέλη των σωστικών συνεργείων τα οποία αναγκάστηκαν να φύγουν για να γλιτώσουν τη ζωή τους». Αργότερα, όμως, όλοι οι αδελφοί απομακρύνθηκαν με ασφάλεια από την περιοχή. Οι Αίθουσες Βασιλείας χρησιμοποιήθηκαν ως κέντρα διαμονής για τους πλημμυροπαθείς. Επιπρόσθετα, στάλθηκαν Μάρτυρες σε διάφορα νοσοκομεία, σχολεία και άλλους χώρους όπου μπορούσαν να ελέγχουν τους καταλόγους με τα ονόματα των τραυματιών και των αστέγων για να δουν αν υπήρχαν Μάρτυρες. Οι αδελφοί από τις τοπικές εκκλησίες έσπευσαν να παράσχουν τις απαραίτητες προμήθειες.
Ωστόσο, η μεταφορά των προμηθειών στα κέντρα παραλαβής δεν ήταν πάντοτε εύκολη. Αδελφοί από μια πόλη που λέγεται Κορίντο ξεκίνησαν φορτωμένοι με προϊόντα από τα χωράφια τους, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουν ότι ο δρόμος είχε κλείσει εξαιτίας μιας κατολίσθησης. Τι λύση βρήκαν; Έσκαψαν για να ανοίξουν δρόμο! Στην αρχή, οι άνθρωποι που βρίσκονταν εκεί γύρω κοίταζαν με δυσπιστία. Αλλά σε λίγο, υποκινήθηκαν να συμμετάσχουν και αυτοί, βοηθώντας έτσι να ανοίξει ο δρόμος. Οι αδελφοί από το Κορίντο έφτασαν στον προορισμό τους καταλασπωμένοι, αλλά χαρούμενοι που μπόρεσαν να συνεισφέρουν και αυτοί.
Το γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά χρησιμοποιήθηκε ως ένα από τα κέντρα παραλαβής. Ο Χιλμπέρτο, μέλος του προσωπικού που βοήθησε να μεταφερθούν οι προμήθειες, θυμάται: «Ήταν απίστευτο! Έρχονταν τόσο πολλά οχήματα ώστε χρειάστηκε να διορίσουμε εθελοντές για να ρυθμίζουν την κίνηση στο χώρο στάθμευσης και στο δρόμο μπροστά από το τμήμα». Σύμφωνα με υπολογισμούς, οι αδελφοί δώρισαν 25 τόνους ρούχα και 10 τόνους τρόφιμα. Δεκαπέντε εθελοντές χρειάστηκαν μια ολόκληρη εβδομάδα για να ξεχωρίσουν και να αποστείλουν τα ρούχα.
Ο Μιτς Περνάει από τη Νικαράγουα
Ο Μιτς πέρασε πολύ κοντά από τα σύνορα της Νικαράγουας με αποτέλεσμα να προξενήσει καταστροφικές βροχοπτώσεις και σε αυτή τη χώρα. Χιλιάδες σπίτια καταστράφηκαν και αυτοκινητόδρομοι σαρώθηκαν. Κοντά στην πόλη Ποσολτέγκα, μια λασπορροή έθαψε ολόκληρα χωριά—και πάνω από 2.000 ανθρώπους.
Όταν οι Μάρτυρες στη Νικαράγουα έμαθαν για αυτή την τραγωδία, οργάνωσαν μια μεγάλη ομάδα παροχής βοήθειας. Εθελοντές στάλθηκαν σε μια εξαντλητική και επικίνδυνη αποστολή ελέους—να βρουν τους αδελφούς τους! Δύο ομάδες Μαρτύρων, μία από τη Λεόν (πόλη που βρίσκεται νότια της Ποσολτέγκα) και μία από την Τσιτσιγκάλπα (πόλη που βρίσκεται βόρεια), ξεκίνησαν για την Ποσολτέγκα, και κάθε αδελφός κουβαλούσε ένα βαρύ δέμα με προμήθειες. Τα μέλη των σωστικών συνεργείων τούς προειδοποίησαν ότι ο δρόμος μέχρι εκεί ήταν ουσιαστικά αδιάβατος, αλλά οι αδελφοί ήταν αποφασισμένοι.
Νωρίς το πρωί της Δευτέρας 2 Νοεμβρίου, οι αδελφοί από τη Λεόν φόρτωσαν τις προμήθειες σε ένα φορτηγό και ταξίδεψαν μέχρι που βρέθηκαν μπροστά σε κάποια γέφυρα την οποία είχε γκρεμίσει το νερό. Αφού ξεφόρτωσαν το φορτηγό, οι αδελφοί χωρίστηκαν σε δύο ομάδες για να συνεχίσουν με ποδήλατα: Η μία θα κατευθυνόταν προς την Ποσολτέγκα, και η άλλη για μια πλημμυρισμένη πόλη, την Τελίκα. Προτού ξεκινήσουν οι αδελφοί έκαναν προσευχή. «Μετά την προσευχή», λέει ένα μέλος της ομάδας διάσωσης, «πήραμε μεγάλη δύναμη». Σίγουρα θα τη χρειάζονταν. Αναγκάστηκαν να διασχίσουν μεγάλα χαντάκια, μερικές φορές γλιστρώντας πάνω στη λάσπη και άλλες φορές μεταφέροντας τα ποδήλατα στους ώμους τους. Σε αρκετά σημεία, συνάντησαν πεσμένα δέντρα που τους έκλειναν το δρόμο. Επίσης, ήταν αναγκασμένοι να αντικρίζουν το φρικιαστικό θέαμα πτωμάτων τα οποία επέπλεαν μέσα σε μεγάλους νερόλακκους.
Το εκπληκτικό είναι ότι οι ποδηλάτες από τη Λεόν και από την Τσιτσιγκάλπα έφτασαν στην Ποσολτέγκα ουσιαστικά την ίδια ώρα! Ο Νέριο Λόπες, μέλος της ομάδας διάσωσης, θυμάται: «Τα λάστιχα του ποδηλάτου μου ήταν φθαρμένα. Νόμιζα ότι δεν θα άντεχαν πάνω από ένα ή δύο χιλιόμετρα». Και όμως, με κάποιον τρόπο το ποδήλατο άντεξε. Τα δυο λάστιχα έσκασαν στο δρόμο της επιστροφής. Πάντως, οι αδελφοί ήταν οι πρώτοι που έφτασαν για να προσφέρουν βοήθεια. Πόση χαρά ένιωσαν όταν συνάντησαν μια ομάδα ντόπιων Χριστιανών αδελφών! «Είμαι πολύ ευγνώμων στον Ιεχωβά και στους αδελφούς μας επειδή μας πρόσφεραν υποστήριξη και βοήθεια», είπε μια αδελφή. «Ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι οι αδελφοί μας θα έρχονταν να μας βοηθήσουν τόσο γρήγορα».
Αυτή ήταν απλώς η πρώτη από αρκετές ακόμα αποστολές με ποδήλατα οι οποίες έγιναν στις πλημμυρισμένες πόλεις, και σε πολλές περιπτώσεις οι αδελφοί ήταν οι πρώτοι που έφτασαν για να προσφέρουν βοήθεια. Η πόλη Λαρεϊνάγκα είδε 16 αδελφούς να καταφθάνουν με ποδήλατα! Οι προσπάθειές τους έκαναν τους ντόπιους αδελφούς να δακρύσουν. Μερικές φορές, οι ποδηλάτες έπρεπε να κουβαλάνε στην πλάτη τους προμήθειες που ζύγιζαν πάνω από 20 κιλά. Δύο αδελφοί μετέφεραν προμήθειες που ζύγιζαν πάνω από 100 κιλά στην πόλη Ελ Γκουαγιάμπο! Ένας ποδηλάτης, ο οποίος μετέφερε όσο περισσότερες προμήθειες μπορούσε με το ποδήλατό του, έβρισκε παρηγοριά κάνοντας στοχασμούς γύρω από το Γραφικό εδάφιο Ησαΐας 40:29: «[Ο Ιεχωβά] δίνει ισχύ στον κουρασμένο· και σε εκείνον που δεν έχει δυναμική ενέργεια κάνει να είναι άφθονη η κραταιά δύναμη».
Οι Μάρτυρες στην πόλη Τοναλά έστειλαν έναν αγγελιοφόρο να πει στους υπεύθυνους αδελφούς ότι τα τρόφιμά τους τελείωναν. Όταν έφτασε ο αγγελιοφόρος, προς έκπληξή του έμαθε ότι οι αδελφοί είχαν ήδη στείλει τα τρόφιμα! Και όταν επέστρεψε στην πόλη του, υπήρχαν τρόφιμα στο σπίτι του. Ο Μάρλον Τσαβαρία, ο οποίος βοήθησε να φτάσουν οι προμήθειες στις πλημμυρισμένες περιοχές γύρω από την Τσιναντέγκα, θυμάται: «Σε κάποια πόλη, υπήρχαν 44 οικογένειες Μαρτύρων. Ωστόσο, 80 οικογένειες ωφελήθηκαν επειδή οι αδελφοί έδωσαν και σε άλλους από τα τρόφιμά τους».
Οι αρχές παρατήρησαν αυτές τις προσπάθειες παροχής βοήθειας. Ο δήμαρχος της πόλης Γουαμπλάν έγραψε στους Μάρτυρες τα εξής: «Σας γράφουμε για να σας ρωτήσουμε αν υπάρχει δυνατότητα να μας στείλετε κάποια βοήθεια. . . . Βλέπουμε πώς βοηθάτε τους αδελφούς και τις αδελφές σας εδώ στο Γουαμπλάν, και θα θέλαμε να ξέρουμε αν είναι δυνατόν να κάνετε κάτι και για εμάς». Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ανταποκρίθηκαν στέλνοντας τρόφιμα, φάρμακα και ρουχισμό.
Επέλαση στη Γουατεμάλα
Μόλις ο Μιτς πέρασε από την Ονδούρα και το Ελ Σαλβαδόρ, εισέβαλε στη Γουατεμάλα. Η Σάρα Αγκουστίν, μια Μάρτυρας του Ιεχωβά η οποία ζει νότια της Πόλης της Γουατεμάλας, ξύπνησε από τον ήχο ορμητικών νερών. Η ρεματιά μέσα στην οποία ζούσε είχε μετατραπεί σε μανιασμένο ποτάμι. Η αδελφή είχε χτυπήσει πολλές φορές τις πόρτες των γειτόνων της για να τους μεταδώσει τη Βιβλική αλήθεια. Τώρα πήγαινε από πόρτα σε πόρτα προσπαθώντας απεγνωσμένα να τους ξυπνήσει! Αργότερα, μια λασπορροή κατέβηκε ορμητικά από το λόφο, καταπλακώνοντας πολλά από τα σπίτια των γειτόνων της. Αρπάζοντας ένα φτυάρι, η Σάρα άρχισε να βοηθάει τους επιζώντες, ξεθάβοντας εφτά μικρά παιδιά από τη λάσπη. Η Σάρα, η οποία είναι επαγγελματίας μαία, είχε βοηθήσει να έρθει στον κόσμο ένα από αυτά τα παιδιά. Δυστυχώς, μια έφηβη που ονομαζόταν Βίλμα ήταν ανάμεσα στους νεκρούς. Η Σάρα πρόσφατα της είχε δώσει Γραφικά έντυπα.
Μολονότι η μανία του Μιτς είχε μειωθεί πολύ, η συνεχής βροχή προκάλεσε εκτεταμένες καταστροφές σε καλλιέργειες, γέφυρες και σπίτια. Μεγάλες ποσότητες προμηθειών στάλθηκαν στο τοπικό γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γουατεμάλα, και αποφασίστηκε ότι μερικές από αυτές τις προμήθειες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να βοηθηθούν οι αδελφοί στην Ονδούρα. Εφόσον πολλές γέφυρες είχαν καταστραφεί και το αεροδρόμιο είχε πλημμυρίσει, οι προμήθειες έπρεπε να σταλούν δια θαλάσσης. Ο Φρέδε Μπρουν, από το γραφείο τμήματος, αφηγείται: «Νοικιάσαμε ένα σκάφος μήκους 8 μέτρων φτιαγμένο από φάιμπεργκλας και ξεκινήσαμε μεταφέροντας περίπου έναν τόνο φάρμακα και τρόφιμα. Έπειτα από ένα τρομακτικό ταξίδι στην άγρια θάλασσα, τελικά φτάσαμε στο λιμάνι της Ομόα, μούσκεμα ως το κόκαλο».
Τα Επακόλουθα του Μιτς
Ο Μιτς φαινόταν ότι είχε εξασθενήσει όταν πέρασε πάνω από το νοτιοανατολικό Μεξικό. Ωστόσο, ενώ βρισκόταν στα τελευταία του, ο Μιτς κινήθηκε βορειοανατολικά και χτύπησε με ορμή τη νότια Φλόριντα των Η.Π.Α. Αλλά ο Μιτς σύντομα έχασε τη δύναμή του. Υποχώρησε στον Ατλαντικό και άρχισε να διαλύεται γοργά. Μέχρι τις 5 Νοεμβρίου, είχαν ανακληθεί όλες οι προειδοποιήσεις για τροπική καταιγίδα.
Μερικοί ειδικοί είπαν ότι ο Μιτς ήταν «ο πιο θανατηφόρος τυφώνας που χτύπησε το Δυτικό Ημισφαίριο τους τελευταίους δύο αιώνες!» Ο τελικός αριθμός των νεκρών ίσως φτάσει τις 11.000· χιλιάδες άνθρωποι παραμένουν αγνοούμενοι. Πάνω από τρία εκατομμύρια άτομα έμειναν άστεγα ή επηρεάστηκαν σοβαρά. Ο πρόεδρος της Ονδούρας, Κάρλος Φλόρες Φακούσε, είπε με θλίψη: «Χάσαμε ό,τι χτίζαμε σιγά-σιγά επί 50 χρόνια».
Πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά έχασαν τα σπίτια τους εξαιτίας του Μιτς. Δυστυχώς, σε μερικές περιπτώσεις, χάθηκαν ακόμα και τα οικόπεδα στα οποία ήταν χτισμένα τα σπίτια τους! Παρ’ όλα αυτά, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διευθέτησαν να προσφέρουν βοήθεια σε πολλούς οι οποίοι επισκευάζουν ή ξαναχτίζουν τα σπίτια τους.
Οι τραγικές καταστροφές, όπως ο τυφώνας Μιτς, είναι μια φρικτή υπενθύμιση του γεγονότος ότι ζούμε “σε κρίσιμους καιρούς, δύσκολους στην αντιμετώπισή τους”. (2 Τιμόθεο 3:1-5) Αληθινή προστασία από τέτοιου είδους καταστροφές θα έρθει μόνο όταν η Βασιλεία του Θεού αναλάβει τη διαχείριση αυτού του πλανήτη. (Ματθαίος 6:9, 10· Αποκάλυψη 21:3, 4) Εντούτοις, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ευγνώμονες για το ότι κανένας από τους αδελφούς τους δεν έχασε τη ζωή του εξαιτίας αυτού καθαυτού του Μιτς.b Η υπακοή στις διαταγές που δόθηκαν τοπικά για εκκένωση διαφόρων περιοχών και η καλή οργάνωση από μέρους των τοπικών εκκλησιών βοήθησαν πολλούς να βρεθούν σε ασφαλές μέρος.
Στους περασμένους λίγους μήνες, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στις πληγείσες χώρες κατέβαλαν σκληρές προσπάθειες για να επανέλθουν στο πρόγραμμα των πνευματικών τους δραστηριοτήτων. Λόγου χάρη, στο Ελ Σαλβαδόρ, έγιναν διευθετήσεις προκειμένου να βοηθηθούν τα θύματα της θύελλας να παρακολουθήσουν τη συνέλευση περιφερείας η οποία διεξάχθηκε λίγες μόνο μέρες μετά το πέρασμα του Μιτς. Νοικιάστηκαν λεωφορεία για τη μεταφορά τους, και βρέθηκαν καταλύματα. Έγιναν διευθετήσεις ακόμα και για να παρασχεθεί ιατρική περίθαλψη στους ασθενείς ώστε να μπορέσουν να παρευρεθούν και αυτοί! Η συνέλευση στέφθηκε με επιτυχία, και ο ανώτατος αριθμός παρόντων ήταν 46.855—πολύ περισσότεροι από όσους αναμένονταν αρχικά. «Αυτή ήταν μια τραυματική εμπειρία για εμάς», παραδέχεται ο Χοσέ Ριβέρα, ένας αδελφός από το Ελ Σαλβαδόρ ο οποίος έχασε το σπίτι του και την επιχείρησή του εξαιτίας του Μιτς. «Αλλά φύγαμε από αυτή τη συνέλευση μεταμορφωμένοι χάρη στη φιλοξενία των αδελφών». Αναφέρεται ότι ο αριθμός των παρόντων στις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε αυτές τις χώρες έχει αυξηθεί σημαντικά—άμεσο αποτέλεσμα του ότι οι έξω παρατήρησαν τις προσπάθειές μας για παροχή βοήθειας.
Ίσως, όμως, οι ίδιοι οι Μάρτυρες να είναι εκείνοι που επηρεάστηκαν περισσότερο από αυτή την εμπειρία. Ο Κάρλος, ο οποίος επέζησε από τις πλημμύρες στην Ονδούρα, λέει: «Ποτέ δεν έχω ζήσει κάτι παρόμοιο. Ένιωσα προσωπικά την αγάπη και τη στοργή των αδελφών μου». Ναι, κάποια μέρα, οι καταστροφές που προξένησε ο τυφώνας Μιτς θα ανήκουν στο παρελθόν. Αλλά η αγάπη που εκδήλωσαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, πολλοί από τους οποίους διακινδύνευσαν τη ζωή τους και τη σωματική τους ακεραιότητα για να βοηθήσουν τους αδελφούς τους, δεν θα ξεχαστεί ποτέ.
[Υποσημειώσεις]
a Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συνήθως αποκαλούν ο ένας τον άλλον «αδελφό» ή «αδελφή».
b Μετά τον τυφώνα, αυξήθηκαν τα κρούσματα των λοιμωδών νόσων. Ως αποτέλεσμα, ένας Μάρτυρας πέθανε στη Νικαράγουα.
[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 19]
Μάρτυρες από Γειτονικές Χώρες Προσφέρουν Βοήθεια
ΟΤΑΝ οι μετεωρολόγοι πρόβλεψαν ότι ο τυφώνας Μιτς θα έπληττε την Μπελίζ, η χώρα προετοιμάστηκε για να αντιμετωπίσει αυτό το χτύπημα. Εφόσον η κυβέρνηση διέταξε την εκκένωση όλων των παραλιακών περιοχών και των περιοχών που βρίσκονταν σε χαμηλό υψόμετρο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κατέφυγαν στην πρωτεύουσα, την Μπελμοπάν, η οποία είναι περίπου 80 χιλιόμετρα μακριά από τη θάλασσα, ή σε άλλες πόλεις που είναι χτισμένες σε ύψωμα.
Ευτυχώς, η Μπελίζ δεν πλήγηκε από τη μανία του τυφώνα Μιτς. Αλλά μόλις οι αδελφοί στην Μπελίζ άκουσαν σε τι δύσκολη θέση βρίσκονταν οι αδελφοί τους στην Ονδούρα, στη Νικαράγουα και στη Γουατεμάλα, συνεισέφεραν τρόφιμα, ρούχα, καθαρό πόσιμο νερό και χρήματα.
Στην πραγματικότητα, αυτή η ανταπόκριση ήταν χαρακτηριστική των αδελφών από τις γειτονικές χώρες. Οι Μάρτυρες στην Κόστα Ρίκα έστειλαν τέσσερα τεράστια εμπορευματοκιβώτια με τρόφιμα, ρούχα και φάρμακα. Οι αδελφοί στον Παναμά οργάνωσαν τέσσερα κέντρα στα οποία παραλάμβαναν, ταξινομούσαν και συσκεύαζαν τα προσφερόμενα είδη. Μέσα σε λίγες μέρες, είχαν συγκεντρωθεί προμήθειες βάρους 20.000 και πλέον κιλών. Κάποιος που δεν ήταν Μάρτυρας σχολίασε: «Νόμιζα ότι ο στρατός είχε την πρώτη θέση στην οργάνωση παροχής βοήθειας. Αλλά τώρα βλέπω ότι αυτή η θέση ανήκει στους Μάρτυρες του Ιεχωβά». Τώρα, οι Μάρτυρες επισκέπτονται αυτόν τον άντρα τακτικά και του μεταδίδουν τις Γραφικές αλήθειες.
Κάποιος αδελφός που κάνει μεταφορές πρόσφερε μια νταλίκα και έναν οδηγό (ο οποίος δεν ήταν Μάρτυρας) για να σταλούν προμήθειες στη Νικαράγουα. Αξιωματούχοι τόσο στον Παναμά όσο και στην Κόστα Ρίκα έβαλαν κατά μέρος τις τελωνειακές απαιτήσεις όταν επέτρεψαν στο φορτηγό να περάσει από τα σύνορά τους. Ένα βενζινάδικο δώρισε αρκετά καύσιμα για να γεμίσουν τα δύο ντεπόζιτα του φορτηγού—ποσότητα που επαρκούσε για να πάει και να γυρίσει! Αλλά ούτε και στη Νικαράγουα έλεγξαν οι τελωνειακοί τα δέματα. «Αν είναι από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν χρειάζεται να τα ελέγξουμε», είπαν. «Ποτέ δεν είχαμε προβλήματα με αυτούς».
Στην Ονδούρα, όμως, ήταν αδύνατον να σταλεί βοήθεια οδικώς. Ωστόσο, μια Χριστιανή αδελφή, η οποία εργάζεται στην πρεσβεία της Ονδούρας, μπόρεσε να κάνει κάποιες διευθετήσεις μέσω της πρεσβείας προκειμένου να σταλούν οι προμήθειες αεροπορικώς χωρίς επιβάρυνση! Με αυτόν τον τρόπο στάλθηκαν διάφορα είδη που το βάρος τους ξεπερνούσε τα 10.000 κιλά.
Είναι ενδιαφέρον ότι ορισμένοι που δεν ήταν Μάρτυρες συγκινήθηκαν από το έργο παροχής βοήθειας των Μαρτύρων. Ορισμένες εταιρίες δώρισαν χαρτοκιβώτια, αυτοκόλλητες ταινίες και πλαστικά δοχεία. Άλλες εταιρίες έκαναν χρηματικές συνεισφορές και έκπτωση στα προϊόντα τους. Οι υπάλληλοι του αεροδρομίου στον Παναμά συγκινήθηκαν ιδιαίτερα όταν είδαν πάνω από 20 εθελοντές Μάρτυρες να ξεφορτώνουν τις προμήθειες που θα στέλνονταν στην Ονδούρα. Την επομένη, μερικοί από αυτούς τους υπαλλήλους ήρθαν και έκαναν μια δωρεά την οποία είχαν συγκεντρώσει μεταξύ τους.
[Πλαίσιο στη σελίδα 20]
Παρόμοιο Έργο Παροχής Βοήθειας στο Μεξικό
ΤΟ ΜΕΞΙΚΟ δεν έπαθε μεγάλες ζημιές από τον τυφώνα Μιτς. Αλλά λίγες εβδομάδες προτού χτυπήσει αυτός ο φονιάς την Κεντρική Αμερική, σημειώθηκαν μεγάλες πλημμύρες στην πολιτεία Τσιάπας. Επηρεάστηκαν γύρω στις 350 κοινότητες, ενώ ολόκληρες πόλεις εξαφανίστηκαν.
Όπως είναι φυσικό, οι πλημμύρες προξένησαν πολλές δυσκολίες στους Μάρτυρες του Ιεχωβά εκείνης της περιοχής. Ωστόσο, η άμεση κινητοποίηση από μέρους των τοπικών πρεσβυτέρων πολλές φορές βοήθησε να ελαχιστοποιηθούν οι επιπτώσεις της θύελλας. Για παράδειγμα, σε μια μικρή κοινότητα, οι πρεσβύτεροι επισκέφτηκαν όλα τα μέλη της εκκλησίας και τα προειδοποίησαν να καταφύγουν στην Αίθουσα Βασιλείας σε περίπτωση που συνεχίζονταν οι βροχές. Καταλάβαιναν ότι η αίθουσα ήταν το πιο γερό κτίσμα σε εκείνη την κοινότητα. Το χάραμα, ξεχείλισαν δύο ποτάμια και τα νερά τους κατέκλυσαν το χωριό! Οι Μάρτυρες—και μερικοί από τους γείτονές τους—επέζησαν από αυτό το πλήγμα καταφεύγοντας στη στέγη της Αίθουσας Βασιλείας. Ούτε ένας Μάρτυρας δεν έχασε τη ζωή του.
Εντούτοις, περίπου 1.000 Μάρτυρες στο Μεξικό αναγκάστηκαν να πάνε σε κρατικούς καταυλισμούς. Περίπου 156 σπίτια που ανήκαν σε Μάρτυρες καταστράφηκαν ολοσχερώς, και 24 υπέστησαν ζημιές. Επιπλέον, εφτά Αίθουσες Βασιλείας καταστράφηκαν ολοσχερώς.
Γι’ αυτό, οργανώθηκαν έξι επιτροπές παροχής βοήθειας προκειμένου να φροντίσουν για τις ανάγκες των Μαρτύρων του Ιεχωβά και των συνανθρώπων τους. Τρόφιμα, ρούχα, κουβέρτες και άλλες προμήθειες μοιράστηκαν γρήγορα. Μάλιστα, όταν οι τοπικοί αξιωματούχοι ενημερώθηκαν για την έκταση του έργου παροχής βοήθειας, είπαν: «Ούτε ο στρατός δεν μπόρεσε να κινηθεί τόσο γρήγορα».
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν από παλιά τη φήμη ότι είναι έντιμοι, και πολλές φορές αυτό έχει αποβεί προς όφελός τους. Για παράδειγμα, όταν μια ομάδα ανθρώπων ζήτησαν βοήθεια από τις τοπικές αρχές, εκείνοι τους ρώτησαν αν υπήρχαν Μάρτυρες του Ιεχωβά στην κοινότητά τους. Όταν απάντησαν καταφατικά, οι αξιωματούχοι τούς είπαν: «Τότε φέρτε μας κάποιον από αυτούς για να του δώσουμε τις προμήθειες!»
Ένας τοπικός πρεσβύτερος συνοψίζει κατάλληλα την κατάσταση γράφοντας: «Οι αδελφοί έχουν διατηρήσει θετική στάση παρά την καταστροφή. Διακινδυνεύοντας την ίδια τους τη ζωή, πολλοί αδελφοί από γειτονικές περιοχές ήρθαν να μας βοηθήσουν, φέρνοντας τρόφιμα και Βιβλικά έντυπα για να μας ενισχύσουν. Έχουμε πολλά πράγματα για τα οποία πρέπει να ευχαριστούμε τον Ιεχωβά».
[Χάρτης/Εικόνα στη σελίδα 14]
(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)
Μεξικό
Γουατεμάλα
Μπελίζ
Ελ Σαλβαδόρ
Ονδούρα
Νικαράγουα
Κόστα Ρίκα
[Εικόνα στη σελίδα 15]
ΟΝΔΟΥΡΑ
◼ Ποταμός Γκουασερίκε
[Εικόνες στη σελίδα 16]
ΕΛ ΣΑΛΒΑΔΟΡ
◼ Κεντρικός δρόμος στην Τσιλανγκουέρα
◼ Ο Χοσέ Λέμους και οι κόρες του σώθηκαν, μαζί με την Αίθουσα Βασιλείας
◼ Ο Χοσέ Σάντος Ερνάντες, μπροστά στο κατεστραμμένο σπίτι του
[Εικόνες στη σελίδα 17]
ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ
◼ Η πρώτη ομάδα ποδηλατών στην Τελίκα
◼ Οι Μάρτυρες στο Ελ Γκουαγιάμπο δέχτηκαν με χαρά σακούλες με τρόφιμα
[Εικόνες στη σελίδα 18]
ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ
◼ Εθελοντές ξανάχτισαν πολλά σπίτια. Εδώ χτίζουν το πρώτο
◼ Μάρτυρες από τοπικές εκκλησίες συσκευάζουν σακούλες με τρόφιμα
[Εικόνα στη σελίδα 18]
ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ
◼ Η Σάρα βοήθησε να σωθούν εφτά παιδιά βγάζοντάς τα από τη λάσπη