Κεφάλαιο 10
Τι Μας Συμβαίνει Όταν Πεθαίνωμε
1. Γιατί όλοι πεθαίνομε; (Ρωμαίους 5:12)
ΩΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ, που κληρονομήσαμε την ατέλεια από τον Αδάμ, όλοι μας πεθαίνομε.
«Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.» (Ρωμαίους 6:23)
Αλλά θέλετε πραγματικά να πεθάνετε; Ιδιαίτερα όταν είσθε υγιείς, ασφαλώς θέλετε να εξακολουθήσετε ν’ απολαμβάνετε τη ζωή.
2. (α) Γιατί πρέπει να θέλωμε να συνεχίσωμε να ζούμε; (β) Τι μας υπονοεί ότι ο άνθρωπος επλάσθη για να ζη περισσότερο από εβδομήντα ή ογδόντα χρόνια; (Γένεσις 2:9)
2 Πολλά υπάρχουν στη ζωή που μπορούν να μας κάνουν ευτυχείς—ωφέλιμοι σύντροφοι, μια στοργική οικογένεια, υγιής άσκησις, απόλαυσις της δημιουργίας που είναι γύρω μας. Τι ευχαρίστησι μπορεί ν’ απολαύση κανείς καθώς βλέπει το μεγαλείο των ορέων ή των φιόρδ, της λαμπρής ανατολής ή της δύσεως του ηλίου, ή ενός πανοράματος λιμνών και δασών! Βέβαια, μερικά από τα δένδρα των δασών αυτών έχουν ζήσει εκατοντάδες και χιλιάδες ακόμη χρόνια! Ωστόσο, εμείς οι άνθρωποι, τους οποίους ο Θεός εδημιούργησε για ένα πολύ πιο ευγενή σκοπό από τον σκοπό για τον οποίον έφτιαξε τα δένδρα, πρέπει ν’ αρκούμεθα σε μια διάρκεια ζωής περίπου εβδομήντα ή ογδόντα ετών. Μήπως ο Δημιουργός προώρισε έτσι τα πράγματα;
3. Ποια εμπειρία έκανε ένα άτομο να συμπεράνει ότι ο θάνατος είναι το τέλος; (Ψαλμός 104:29)
3 Όλοι μας πρέπει να σκεπτώμεθα το ενδεχόμενο του θανάτου. Στη διάρκεια του πολέμου του Ειρηνικού (1941-1945), ο εχθρός θάνατος έγινε πολύ πραγματικός σε πολλά άτομα σ’ εκείνη την περιοχή. Στη νήσο Οκινάβα, στη διάρκεια της αγρίας μάχης που εμαίνετο εκεί, τα θύματα υπερέβησαν συνολικά τις 203.000 περιλαμβανομένων και 132.000 πολιτών.
Μια από τις κατοίκους της Οκινάβα που επέζησε περιγράφει πώς βρήκε καταφύγιο με τον γυιο της, ηλικίας σαράντα ημερών. Το καταφύγιο αυτό ήταν ο μεγάλος οικογενειακός τάφος των προγόνων της, στην πλαγιά ενός λόφου. Αντίθετα με την τοπική δεισιδαιμονία, ο γυιος της δεν έχασε την ψυχή του όταν πλησίασε στον τάφο. Στη διάρκεια των πολλών ωρών που έμεινε εκεί, παρετήρησε ότι τα λείψανα των προγόνων της δεν εφαίνοντο διαφορετικά από το χώμα που ήταν έξω, και συνεπέρανε ότι αυτοί πρέπει να ήσαν τελείως νεκροί. Λίγο μετά τον πόλεμο συνήντησε Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι της εξήγησαν από την Αγία Γραφή ότι οι νεκροί πραγματικά ‘επιστρέφουν στο χώμα’ και τίποτε δεν επιζή. Αυτή ήταν η πρώτη ιθαγενής της Οκινάβα που διεκήρυξε «τα αγαθά νέα» της αληθινής ελπίδος για τους ‘κεκοιμημένους.’—Γένεσις 3:19· 1 Θεσσαλονικείς 4:13.
4. Πώς η Γραφή περιγράφει την κατάστασι των νεκρών;
4 Τι άλλο διάβασε αυτή η κάτοικος της Οκινάβα στην Αγία Γραφή που επιβεβαίωνε την άποψί της για την κατάστασι των νεκρών; Ιδού μερικά Γραφικά εδάφια που διάβασε και τα οποία σχετίζονται άμεσα με το ζήτημα αυτό:
«Οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν· επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη. Πάντα όσα εύρη η χείρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου· διότι δεν είναι πράξις ούτε λογισμός ούτε γνώσις ούτε σοφία εν τω άδη [Σιεόλ] όπου υπάγεις.» (Εκκλησιαστής 9:5, 10)
«Ιεχωβά· . . . Σώσον με δια το έλεός σου. Διότι εν τω θανάτω δεν υπάρχει ενθύμησις περί σου· εν τω άδη [Σιεόλ] τις θέλει σε δοξολογήσει;» (Ψαλμός 6:4, 5, ΜΝΚ)
«Τις άνθρωπος θέλει ζήσει και δεν θέλει ιδεί θάνατον; Τις θέλει λυτρώσει την ψυχήν [Εβραϊκά, νέφες] αυτού εκ της χειρός του άδου [Σιεόλ];» (Ψαλμός 89:48)
«[Ο άνθρωπος] επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.»»—Ψαλμός 146:3, 4.
5. Τι είναι Σιεόλ και Άδης, και ποια είναι η κατάστασις εκείνων που πηγαίνουν εκεί; (Ψαλμός 115:17);
5 Τα ανωτέρω εδάφια περιλαμβάνουν μόνο τρεις από τις εξήντα και πλέον περιπτώσεις της Αγίας Γραφής όπου απαντάται η Εβραϊκή λέξις Σιεόλ, που σημαίνει κατά γράμμα «τάφος.» Μια αντίστοιχη λέξις των Ελληνικών Γραφών, η λέξις Άδης, η οποία αναφέρεται μόνο δέκα φορές, σημαίνει το ίδιο πράγμα. Και οι δύο αυτές λέξεις πάντοτε αναφέρονται, όχι σε μεμονωμένους τάφους, αλλά στον «κοινό τάφο,» όπου πηγαίνουν οι αμαρτωλοί απόγονοι του Αδάμ όταν πεθαίνουν. Πρόκειται για έναν τόπο ανυπαρξίας, μη συνειδητότητος, όπου οι νεκροί πρέπει να παραμείνουν ώσπου να τους αναστήση ο Θεός. Αυτοί είναι τελείως νεκροί, αλλ’ όχι και χωρίς ελπίδα.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η «ΨΥΧΗ»;
6. (α) Τι είναι η «ψυχή» όπως κοινώς πιστεύεται; (β) Ποια είναι η Εβραϊκή λέξις που στα Ελληνικά μεταφράζεται «ψυχή»;
6 Εν τούτοις, πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο άνθρωπος έχει μια «ψυχή» η οποία φεύγει από το σώμα κατά τον θάνατο, για να ζήση κάπου αλλού. Μερικοί άνθρωποι φρονούν ότι η Αγία Γραφή το διδάσκει αυτό. Ένας λόγος είναι ότι η λέξις που χρησιμοποιεί η Γραφή τόσο στην Εβραϊκή όσο και στην Ελληνική (νέφες και ψυχή) μεταφράζεται σε άλλες γλώσσες με λέξεις που αφήνουν να νοηθή ότι πρόκειται για πνευματική ζωή μετά θάνατο. Είναι πολύ σπουδαίο, λοιπόν, να καταλάβωμε την πραγματική σημασία της Εβραϊκής και της Ελληνικής λέξεως που μεταφράζεται «ψυχή.»
7. (α) Πόσες φορές απαντάται αυτή η Εβραϊκή λέξις μέσα στην Αγία Γραφή και ποια είναι η πραγματική της σημασία; (β) Ποιες άλλες ψυχές υπάρχουν εκτός από τις ανθρώπινες ψυχές, και πεθαίνουν οι ψυχές; (γ) Πώς χρησιμοποιείται η Ελληνική λέξις ψυχή σχετικά με τον Αδάμ; (δ) Πώς ο Αδάμ έγινε ψυχή ζώσα και ποια αντίστροφη ενέργεια έγινε κατόπιν; (Ιώβ 34:15)
7 Η Εβραϊκή λέξις νέφες, που συναντάται περίπου 750 φορές στην Αγία Γραφή, σημαίνει στην πραγματικότητα «πνοή.» Όπως έχομε ήδη δει, τα ψάρια, τα πουλιά, τα ζώα και οι άνθρωποι, καλούνται όλα «ψυχές [νέφες]» στην Αγία Γραφή. Δεν έχουν ψυχές. Είναι ψυχές, πλάσματα που αναπνέουν. Και, όπως τονίζουν οι ψαλμοί που παρετέθησαν ανωτέρω, η «ψυχή» δεν μπορεί να διαφύγη τη λαβή του θανάτου. Πεθαίνει. Η εξέτασις των 102 περιπτώσεων στις Ελληνικές Γραφές όπου απαντάται η αντίστοιχη λέξις ψυχή, τονίζει ομοίως ότι ο άνθρωπος είναι ψυχή.
«Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν.» (1 Κορινθίους 15:45)
Ο Θεός έκαμε αυτή την «ψυχή» εμφυσώντας την πνοήν της ζωής στους μυκτήρας του ανθρώπου τον οποίον είχε πλάσει από το χώμα της γης. Έτσι, ο άνθρωπος έγινε ένα ‘πλάσμα που ανέπνεε’ ή ζώσα ψυχή. Όταν ο Αδάμ εστασίασε, ο Θεός εξέδωσε απόφασι θανάτου γι’ αυτόν λέγοντας:
«[Θα] επιστρέψης εις την γην εκ της οποίας ελήφθης· επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει» (Γένεσις 3:19)
Όταν εξετελέσθη εκείνη η καταδίκη, ο Αδάμ έπαυσε να είναι ένα ‘πλάσμα που ανέπνεε,’ δηλαδή μια ψυχή, και επέστρεψε στο άψυχο χώμα από το οποίο είχε ληφθή. Αυτό ήταν ακριβώς το αντίθετο από τη διαδικασία της δημιουργίας. Κανένα μέρος αυτού δεν επέζησε. Ήλθε σε πλήρη ανυπαρξία.
8. (α) Πώς οι Εβραίοι λόγιοι ορίζουν τη λέξι «νέφες;» (β) Πώς τα Ελληνοαγγλικά λεξικά ορίζουν τη λέξι «ψυχή»; (γ) Ποια λόγια του Ιησού αποδεικνύουν ότι η ψυχή δεν είναι αθάνατη; (Ματθαίος 26:38)
8 Η «ψυχή» είναι το ίδιο το φυσικό, ζωντανό άτομο, όχι απλώς ένα πνευματικό μέρος του ατόμου. Πολλές αυθεντίες παρουσιάζουν αυτή την άποψι. Παραδείγματος χάριν, ένας από τους επιφανείς Εβραίους λογίους της Αμερικής, ο Δρ. Χ. Μ. Ορλίνσκυ, είπε τα εξής σχετικά με τη λέξι «ψυχή»:
«Η Βίβλος δεν λέγει ότι έχομε ψυχή. ‘Νέφες’ είναι το ίδιο το άτομο, η ανάγκη του για τροφή, αυτό το ίδιο το αίμα στις φλέβες του, η οντότης του.»
Όσο για την Ελληνική λέξι ψυχή, τα Ελληνοαγγλικά λεξικά δίνουν ορισμούς όπως «ζωή» και «το συνειδητόν εγώ ή η προσωπικότης ως το επίκεντρον των συναισθημάτων, των επιθυμιών και της εκδηλώσεως στοργής,» «μια ζώσα ύπαρξις,» και τονίζουν ότι ακόμη και στα μη Βιβλικά Ελληνικά συγγράμματα ο όρος αυτός εχρησιμοποιείτο για τα «ζώα.»a Το γεγονός ότι μια «ζώσα ύπαρξις» δεν είναι αθάνατη φαίνεται από τα λόγια του Ιησού στο κατά Ματθαίον 10:28 ότι ο Θεός μπορεί «και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη.»
9. (α) Τι είναι η ‘Γέεννα’; (β) Έχει κανένας συνειδητότητα εκεί; (Ματθαίος 18:9)
9 Εν τούτοις, τι είναι αυτή η ‘γέεννα’; Εφόσον μεταφράζεται ως «άδης» σε μερικές γλώσσες, μήπως είναι τόπος συνειδητών βασάνων μετά τον θάνατον; Όχι. Η αρχαία ‘Γέεννα,’ έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, ήταν μια κοιλάς που εχρησιμοποιείτο σαν σκουπιδότοπος όπου ερρίπτοντο συχνά και τα πτώματα των εγκληματιών που εθανατώνοντο για ν’ αποτεφρωθούν μέσα στα καιόμενα σκουπίδια. Η λέξις ‘γέεννα’ χρησιμοποιείται έτσι δώδεκα φορές στις Ελληνικές Γραφές σαν ένα σύμβολο αιωνίας καταστροφής των πολύ ασεβών ψυχών. Σημαίνει εκμηδένισι και όχι αιώνια βάσανα. Εκείνοι που κατεστρέφοντο στη Γέεννα δεν εβασανίζοντο, όπως δεν βασανίζονται και τα σώματα που καίονται μέσα σ’ ένα σύγχρονο αποτεφρωτήριο.
ΔΙΑΙΩΝΙΣΙΣ ΕΝΟΣ ΨΕΥΔΟΥΣ
10. Τι επιζή μετά τον θάνατο του ανθρώπου; (Ησαΐας 53:12)
10 Δεν υπάρχει τίποτα που να επιζή μετά τον θάνατο του ανθρώπου. Από πού λοιπόν προέρχεται αυτή η διδασκαλία ότι ο άνθρωπος έχει αθάνατη ψυχή;
11. (α) Πώς ο Νεβρώδ προκάλεσε τον Ιεχωβά; (β) Πώς η Βαβυλών έγινε «μήτηρ» της ψευδούς θρησκείας σε όλη τη γη; (Αποκάλυψις 17:5)
11 Μετά τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε, ο δισέγγονος του Νώε Νεβρώδ έγινε ένας τύραννος, «εναντίον του Ιεχωβά,» ένας κυνηγός ανθρώπων και ζώων. Αυτός επεστράτευσε ανθρώπους και τους έβαλε να κτίσουν πόλεις γι’ αυτόν, περιλαμβανομένης και της Βαβέλ ή Βαβυλώνος, η οποία έγινε η «μητέρα» της ψευδούς θρησκείας. Εκεί ο Νεβρώδ άρχισε ν’ ανεγείρη έναν πύργο προκαλώντας τον Θεό. Ο Ιεχωβά λοιπόν εσύγχυσε τη γλώσσα των ανθρώπων και τους διεσκόρπισε, σύμφωνα με τις γλωσσικές των ομάδες, επί του προσώπου πάσης της γης.» (Γένεσις 10:8-10, ΜΝΚ· 11:5-9) Καθώς απομακρύνθηκαν, πήραν μαζί τους και τη θρησκεία της Βαβυλώνος και εγκαθίδρυσαν «θυγατρικές» θρησκείες σε όλη τη γη.
12. (α) Ποια διδασκαλία προεξείχε πάντοτε στη Βαβυλωνιακή θρησκεία; (β) Αλλά τι διδάσκει η Αγία Γραφή;
12 Η Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία (έκδ. 1910, Τόμ. 3, σελ. 115) λέγει τα εξής για την αρχαία Βαβυλωνιακή διδασκαλία σχετικά με την κατάστασι των νεκρών:
«Επεκράτησε η αντίληψις για ένα μεγάλο σκοτεινό σπήλαιο κάτω από τη γη . . . μέσα στο οποίο συνεκεντρώνοντο όλοι οι νεκροί και εκεί είχαν μια άθλια ύπαρξι ακινησίας μέσα στο σκοτάδι και στο χώμα.»
Έτσι, σε όλη τη γη οι «θυγατρικές» θρησκείες της Βαβυλώνος διαιώνισαν αυτή τη διδασκαλία ότι «η ψυχή» είναι αθάνατη και ότι επιζή μετά τον θάνατο σ’ έναν πνευματικό κόσμο. Αυτό απέχει πολύ από τη σαφή δήλωσι της Αγίας Γραφής σχετικά με τον αμαρτωλό άνθρωπο: «Η ψυχή . . . αυτή θέλει αποθάνει.»—Ιεζεκιήλ 18:20.
13. Πώς οι αυθεντίες επιβεβαιώνουν τη Βιβλική διδασκαλία περί ψυχής;
13 Έλληνες φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτων, εδίδαξαν επίσης ότι η ψυχή είναι αθάνατη. Σχετικά μ’ αυτό, η Γαλλική εφημερίς Λε Μοντ της 8ης Νοεμβρίου 1972, παρέθεσε τα λόγια του Γάλλου συγγραφέως Ροζέ Γκαροντύ ο οποίος είπε ότι η Ελληνική φιλοσοφία «παραπλάνησε τη Χριστιανοσύνη επί αιώνες.» Περαιτέρω διαβάζομε:
«Ο δυϊσμός ψυχής και σώματος και ο κατά συνέπειαν μύθος της αθανασίας της ψυχής . . . αποτελούν Πλατωνικές θεωρίες που δεν έχουν καμμιά σχέσι με τη Χριστιανοσύνη ή με την Αγία Γραφή.»
Ακόμη και η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία (Τόμ. 13, σελ. 449) ομολογεί τα εξής, κάτω από την επικεφαλίδα «Ψυχή (στην Αγία Γραφή)»:
«Δεν υπάρχει διχοτομία, [διαίρεσις] σώματος και ψυχής [στις Εβραϊκές Γραφές]. . . . Ο όρος νέφες, μολονότι μεταφράζεται με τη δική μας λέξι ψυχή, ποτέ δεν εννοεί την ψυχή ως κάτι χωριστό από το σώμα.»
14. Τι αποδεικνύει ότι ο Χριστιανικός κόσμος διδάσκει ένα μεγάλο ψεύδος; (1 Τιμόθεον 4:1, 2)
14 Οι θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» και των άλλων χωρών, διδάσκουν συνεπώς ένα ψεύδος, λέγοντας ότι η ψυχή επιζή μετά τον θάνατο του σώματος. Σε όλες τις 850 και πλέον περιπτώσεις όπου απαντώνται οι λέξεις νέφες και ψυχή στην Αγία Γραφή, δεν υπάρχει καμμιά περίπτωσις στην οποία να χαρακτηρίζωνται από όρους όπως, λόγου χάριν, αθάνατη, ακατάστρεπτη, άφθαρτη, μη υποκείμενη σε θάνατο, και τα παρόμοια.
«Η ψυχή [νέφες] η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.» «Και πάσα ψυχή ήτις δεν ακούση . . . θέλει εξολοθρευθή.» (Ιεζεκιήλ 18:4· Πράξεις 3:23)
Η ψυχή (νέφες) δεν επιζή μετά τον θάνατο.
ΕΛΠΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ
15. (α) Τι συμβαίνει τελικά στους ανθρώπους και στα ζώα; (Ψαλμός 49:12) (β) Ποιο είναι το «πνεύμα» που αναφέρεται στον Εκκλησιαστή 12:7, και τι γίνεται αυτό κατά τον θάνατο;
15 Ποια είναι, λοιπόν, η ελπίς για τους νεκρούς; Αν ο Θεός δεν ελάμβανε πρόνοια, θα παρέμεναν νεκροί, ακριβώς όπως και τα ζώα.
«Διότι το συνάντημα των υιών των ανθρώπων είναι και το συνάντημα του κτήνους· και έν συνάντημα είναι εις αυτούς· καθώς αποθνήσκει τούτο, ούτως αποθνήσκει και εκείνος· . . . Τα πάντα καταντώσιν εις τον αυτόν τόπον· τα πάντα έγειναν εκ του χώματος και τα πάντα επιστρέφουσιν εις το χώμα.» (Εκκλησιαστής 3:19, 20)
Είναι πολύ σαφές ότι ο άνθρωπος πεθαίνει όπως ακριβώς και τα ζώα. Αλλά σημειώστε τι λέγει ο ίδιος Βιβλικός συγγραφεύς παρακάτω για το «πνεύμα,» δηλαδή τη δύναμι της ζωής, που έθεσε ο Θεός στο ανθρώπινο γένος:
«Και επιστρέψη το χώμα εις την γην, καθώς ήτο, και το πνεύμα επιστρέψη εις τον Θεόν, όστις έδωκεν αυτό.» (Εκκλησιαστής 12:7)
Στον Θεό, λοιπόν, επιστρέφει η δύναμις της ζωής αυτού του ατόμου.
16. (α) Τι δείχνει ότι ο Θεός θα μπορούσε εύκολα να αναδημιουργήση έναν άνθρωπο; (Ιώβ 14:13) (β) Πώς ο Θεός αποκαθιστά το «πνεύμα»;
16 Τι θα λεχθή, λοιπόν, για το αν ο αληθινός Θεός αποφασίση ν’ αποδώση το «πνεύμα» της ζωής σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Με την τέλεια μνήμη Του, ο Θεός μπορεί να θυμάται ακριβώς τι είδους άνθρωπος ήταν αυτός. Αυτό ομοιάζει με ό,τι κάνουν οι άνθρωποι σήμερα, όταν χρησιμοποιούν μαγνητοταινίες για να καταγράψουν φωνές και πράξεις ανθρώπων και να τις αναπαραγάγουν από το ραδιόφωνο ή την τηλεόρασι πολύν καιρό μετά τον θάνατο αυτών των ανθρώπων. Πράγματι, δεν θα ήταν δύσκολο για τον Θεό, τον Δημιουργό, με την ατελεύτητη μνήμη Του, ν’ αναδημιουργήση έναν άνθρωπο από το χώμα της γης, να του ενσωματώση κάθε λεπτομέρεια της προηγούμενης προσωπικότητος και διανοίας του και ν’ αποκαταστήση το πνεύμα του, ή τη δύναμι της ζωής, έτσι ώστε αυτό το άτομο να ξαναζήση. Για τον Θεό αυτό δεν θα ήταν δύσκολο, όπως δεν ήταν δύσκολη γι’ αυτόν και η δημιουργία του πρώτου ανδρός. Και η Αγία Γραφή μάς διαβεβαιώνει ότι ο Θεός «εγείρει τους νεκρούς και ζωοποιεί.»—Ιωάννης 5:21.
17. (α) Τι είναι εκείνο που ‘εγείρει’ ο Θεός; (β) Ποια θετική διαβεβαίωσι, λοιπόν, έχομε; (Μάρκος 12:26, 27)
17 Τι είναι αυτό που ‘εγείρει’ ο Θεός; Στις περισσότερες περιπτώσεις, τίποτα δεν απομένει από το σώμα του νεκρού ανθρώπου. Το πτώμα μπορεί ακόμη και να καή, ή και να καταβροχθισθή από άγρια ζώα. Εν τούτοις, στην ανάστασι, ο Θεός θα δημιουργήση ένα εντελώς νέο σώμα από τα στοιχεία της γης, θα εμφυτεύση σ’ αυτό την προσωπική ταυτότητα της προτέρας ζωής του ατόμου, και θ’ αποκαταστήση τη δύναμι της ζωής που θα κάνη εκείνη την ψυχή να ξαναζήση. Αν μείνωμε στην αγάπη του Δημιουργού, μπορούμε να έχωμε ισχυρή διαβεβαίωσι ότι ακόμη και αν πεθάνωμε, ο Θεός θα μας αποκαταστήση σε ζωή στην ανάστασι. Αυτό θα το κάνει για το ανθρώπινο γένος αφού ξεκαθαρίση αυτή τη γη, κάνοντάς την κατάλληλο τόπο στον οποίο να ζούμε για πάντα.
[Υποσημείωση]
a Το Ελληνοαγγλικόν Λεξικόν, υπό Λίντελλ και Σκωττ, 1968, ενάτη έκδοσις, σελ. 2026, 2027· Νέον Ελληνοαγγλικόν Λεξικόν υπό Ντόννεγκαν, σελ. 1404.
[Εικόνες στη σελίδα 85]
Ο Θεός έχει υπ’ όψι του μια πιο ευτυχισμένη προοπτική για το ανθρώπινο γένος
[Εικόνα στη σελίδα 86]
Στη διάρκεια του Πολέμου του Ειρηνικού, οι πολίται της Οκινάβα επέζησαν με το να μπουν στους τάφους με τους νεκρούς
[Εικόνα στη σελίδα 89]
Σώμα + Δύναμις της Ζωής =Ζώσα Ψυχή
[Εικόνα στη σελίδα 91]
Η Γέεννα, έξω από την Ιερουσαλήμ, όπου αποτεφρώνοντο τα σώματα των κακούργων που είχαν θανατωθή
[Εικόνα στη σελίδα 94]
Ο άνθρωπος μπορεί ν’ αναπαραγάγη ενέργειες και φωνές εκείνων που πέθαναν· ο Θεός μπορεί να επαναφέρη τους νεκρούς σε ζωή