Απόκτηση Γνώσης για τον Αληθινό Θεό—Τι Σημαίνει;
1, 2. Σύμφωνα με το εδάφιο Ησαΐας 2:3, ποια πρόσκληση απευθύνεται κατά τη διάρκεια των εσχάτων ημερών, και σε ποιους;
Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ προφητεία του Ησαΐα σχετικά με τις έσχατες ημέρες απευθύνει μια πρόσκληση που θα πρέπει να ενδιαφέρει τους ανθρώπους κάθε έθνους. Η πρόσκληση είναι να αποκτήσουμε γνώση για τον αληθινό Θεό προσωπικά: «Και πολλοί λαοί θέλουσιν υπάγει και ειπεί, Έλθετε και ας αναβώμεν εις το όρος του Κυρίου, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού».a—Ησαΐας 2:3.
2 Η προφητεία αυτή δείχνει ότι, στις έσχατες ημέρες, άνθρωποι από πολλά έθνη σε όλο τον κόσμο θα κατευθύνονται σε μια κοινή πηγή εκπαίδευσης ώστε να βοηθηθούν να αποκτήσουν γνώση για τον αληθινό Θεό. Τι αλήθειες θα μάθουν οι οποίες θα τους ενώσουν με τα δεσμά της αληθινής ειρήνης;
3. Πώς κόντεψε να χαθεί ένα σπουδαίο χαρακτηριστικό της Αγίας Γραφής ως αποτέλεσμα της παράδοσης;
3 Ένα εξέχον χαρακτηριστικό της Αγίας Γραφής, το οποίο κόντεψε να χαθεί ως αποτέλεσμα της παράδοσης, είναι η ανάπτυξη μιας σχέσης με τον Θεό, τον ουράνιο Πατέρα και Δημιουργό μας, σε εντελώς προσωπική βάση, με το να απευθυνόμαστε σε αυτόν με το όνομά του. Ποιος είναι αυτός που έχει έναν προσφιλή, αγαπητό φίλο και αρνείται να χρησιμοποιήσει ή να αναφέρει έστω το όνομά του όταν τον ρωτούν για αυτό; Συνήθως μόνο για έναν εχθρό αισθάνεται κανείς τόση περιφρόνηση ώστε να προτιμάει να μην του κάνει ούτε την τιμή να αναφέρει καν το όνομά του. Η ειδική σχέση που υπήρχε ανάμεσα στους αρχαίους Ισραηλίτες και στον Θεό τους—χάρη στην οποία τον ήξεραν με το όνομά του—εκφράζεται πολύ ωραία στα λόγια του αρχαίου ψαλμωδού: «Επειδή έθεσεν εις εμέ την αγάπην αυτού, δια τούτο θέλω λυτρώσει αυτόν· θέλω υψώσει αυτόν, διότι εγνώρισε το όνομά μου».—Ψαλμός 91:14.
Πρέπει να Χρησιμοποιούμε το Θεϊκό Όνομα;
4, 5. Ποια είναι η σημασία του ονόματος του Θεού;
4 Από την άποψη της Αγίας Γραφής, δεν υπήρξε ποτέ καμιά αμφιβολία ως προς το όνομα του αληθινού Θεού. Όταν ο Θεός μίλησε στον Μωυσή εξηγώντας ότι θα τον χρησιμοποιούσε για να ελευθερώσει το έθνος Ισραήλ από τα αιγυπτιακά δεσμά, ο Μωυσής υπέβαλε το εξής λογικό ερώτημα: «Όταν εγώ υπάγω προς τους υιούς Ισραήλ και είπω προς αυτούς, ο Θεός των πατέρων σας με απέστειλε προς εσάς, και εκείνοι μ’ ερωτήσωσι, Τι είναι το όνομα αυτού; τι θέλω ειπεί προς αυτούς;» Ο Θεός απάντησε: «Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ· Κύριος [στην εβραϊκή, יהוה = ΓΧΒΧ = Γιαχβέ ή, από το 13ο αιώνα Κ.Χ. και έπειτα, Ιεχωβά] ο Θεός των πατέρων σας, ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ, με απέστειλε προς εσάς· τούτο θέλει είσθαι το όνομά μου εις τον αιώνα και τούτο το μνημόσυνόν μου εις γενεάς γενεών».—Έξοδος 3:13, 15.
5 Αυτό το όνομα έχει μεγάλη σημασία για όσους μιλούν την εβραϊκή γλώσσα. Προέρχεται από τη βασική εβραϊκή ρίζα הוה, χ·β·χ, που σημαίνει «γίνομαι». Ωστόσο, σύμφωνα με τη γραμματική της εβραϊκής γλώσσας το όνομα βρίσκεται στην αιτιολογική διάθεση Ιφείλ. Γι’ αυτό, η βασική του έννοια δεν αναφέρεται στην αιώνια ύπαρξη του Θεού, αλλά, αντίθετα, στο γεγονός ότι αυτός είναι η αιτία για την οποία γίνονται ή πρόκειται να γίνουν ορισμένα πράγματα. Αυτό αληθεύει ιδιαίτερα και με ένα μοναδικό τρόπο σε ό,τι αφορά τους σκοπούς του. Εφόσον ήταν σκοπός του να απελευθερώσει το εκλεκτό του έθνος από τα αιγυπτιακά δεσμά, ο ίδιος ήταν η αιτία για την οποία έγινε αυτό. Καμιά δύναμη δεν θα μπορούσε να σταθεί στο δρόμο του ρητού θελήματός του. Ο Ιεχωβά είναι ο Θεός που γίνεται η αιτία να εκπληρωθούν οι σκοποί του. Επομένως, κάνει τον εαυτό του να γίνει Εκείνος που εκπληρώνει τις υποσχέσεις του. Αυτό αλήθευε και αναφορικά με το σκοπό του να απελευθερώσει το έθνος του από τη βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Το ίδιο αληθεύει όσον αφορά το σκοπό του να φέρει παραδεισιακές συνθήκες σε αυτή τη γη. Το ίδιο του το όνομα προσδίδει σημασία και εγγύηση σε αυτές τις υποσχέσεις.—Ησαΐας 41:21-24· 43:10-13· 46:9, 10.
6-9. (α) Πώς γνωρίζουμε ότι ο Θεός δεν απαγορεύει τη χρήση του ονόματός του; (β) Πώς και πότε ενσωματώθηκε στον Ιουδαϊσμό η απαγόρευση της χρήσης του ονόματος του Θεού;
6 Δεν απαγορεύουν όμως οι Δέκα Εντολές το να προφέρουμε το όνομα του Θεού; Και βέβαια όχι! Αν και πολλοί ερμήνεψαν την τρίτη εντολή με αυτόν τον τρόπο, προσέξτε τι σχολιάζει η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια (Encyclopaedia Judaica): «Το ότι απέφευγαν να προφέρουν το όνομα ΓΧΒΧ . . . οφείλεται σε εσφαλμένη εξήγηση της Τρίτης Εντολής (Έξοδ. 20:7· Δευτ. 5:11), δίνοντάς της την έννοια: ‘Δεν πρέπει να λάβεις το όνομα του ΓΧΒΧ του Θεού σου μάταια’, ενώ στην πραγματικότητα σημαίνει: ‘Δεν πρέπει να πάρεις ψεύτικο όρκο στο όνομα του ΓΧΒΧ του Θεού σου’».5 Προσέξτε ότι το εδάφιο δεν απαγορεύει να ‘λαβαίνουμε’ ή να προφέρουμε το όνομα του Θεού. Αλλά ακόμη και αν αναφέρεται στο να λαβαίνουμε το όνομα του Θεού ‘μάταια’, δείτε τι δηλώνει το εβραϊκό λεξικό των Κέλερ και Μπάουμγκαρτνερ σε σχέση με την εβραϊκή λέξη που μεταφράζεται ‘μάταια’ (στην εβραϊκή, λασάου): «επίκληση ενός ονόματος χωρίς λόγο . . . κακή χρήση κάποιου ονόματος».6 Συνεπώς, αυτή η εντολή δεν απαγορεύει τη χρήση του ονόματος του Θεού αλλά, αντίθετα, την κακή χρήση του.
7 Τι μπορούμε να πούμε όμως για το επιχείρημα ότι το όνομα του Θεού είναι «πολύ άγιο για να το προφέρουμε»; Δεν είναι λογικό ότι, αν ο Θεός θεωρούσε το όνομά του υπερβολικά άγιο για να το προφέρουν οι άνθρωποι, δεν θα τους το είχε αποκαλύψει καν; Το γεγονός και μόνο ότι, στο πρωτότυπο κείμενο των Εβραϊκών Γραφών, το προσωπικό όνομα του Θεού εμφανίζεται 6.800 και πλέον φορές δείχνει ότι θέλει να τον γνωρίζουν οι άνθρωποι και να χρησιμοποιούν το όνομά του. Αντί να επιβάλει περιορισμούς στη χρήση του ονόματός του για να αποτρέψει την ασέβεια, ο Θεός επανειλημμένα ενθαρρύνει και προστάζει μάλιστα το λαό του να χρησιμοποιούν το όνομά του και να το κάνουν γνωστό. Αν το έκαναν αυτό θα αποδείκνυαν ότι είχαν στενή σχέση μαζί του καθώς και ότι έτρεφαν αγάπη για αυτόν. (Ψαλμός 91:14) Ο προφήτης Ησαΐας έδειξε καθαρά ποιο είναι το θέλημα του Θεού για αυτό το θέμα όταν δήλωσε: «Δοξολογείτε τον Κύριον [στην εβραϊκή, יהוה = ΓΧΒΧ = Ιεχωβά], επικαλείσθε το όνομα αυτού, κάμετε γνωστά εις τα έθνη τα έργα αυτού, μνημονεύετε ότι υψώθη το όνομα αυτού».—Ησαΐας 12:4. Βλέπε επίσης Μιχαίας 4:5· Μαλαχίας 3:16· Ψαλμός 79:6· 105:1· Παροιμίαι 18:10.
8 Αν ο Ιεχωβά δεν ήθελε να προφέρουν το όνομά του οι άνθρωποι, θα μπορούσε απερίφραστα να τους το απαγορέψει. Ωστόσο, πουθενά η Αγία Γραφή δεν απαγορεύει τη σωστή χρήση ή την προφορά του ονόματός του. Οι πιστοί άντρες των Βιβλικών χρόνων χρησιμοποιούσαν το όνομά του ελεύθερα. (Γένεσις 12:8· Ρουθ 2:4· 4:11, 14) Στην πραγματικότητα, ο Θεός επανειλημμένα καταδίκασε εκείνους που θα έκαναν το λαό του να ξεχάσει το άγιο όνομά του.—Ιερεμίας 23:26, 27· Ψαλμός 44:20, 21.
9 Αλλά πώς ενσωματώθηκε αυτή η απαγόρευση στην Ιουδαϊκή σκέψη, εφόσον ήταν σαφέστατο ότι δεν αποτελούσε μέρος της Αγίας Γραφής; Τα σχόλια του Δρ Α. Κόεν, ραβίνου και συγγραφέα του βιβλίου Ταλμούδ του Κάθε Ανθρώπου (Everyman’s Talmud), δείχνουν ότι η παράδοση διαμορφώθηκε βαθμιαία μέσα από μια περίοδο πολλών αιώνων. Ο Δρ Κόεν γράφει: «Στους Βιβλικούς χρόνους δεν φαίνεται να υπήρχε κανένας ενδοιασμός όσον αφορά τη χρήση του στην καθημερινή ομιλία. Η προσθήκη του Γιαχ ή Γιάχου σε προσωπικά ονόματα, η οποία εξακολούθησε ανάμεσα στους Ιουδαίους ακόμη και μετά την εξορία στη Βαβυλώνα, αποτελεί ένδειξη ότι δεν υπήρχε καμιά απαγόρευση σχετικά με τη χρήση του τετραγράμματου Ονόματος. Στην αρχή της ραβινικής περιόδου όμως η προφορά του Ονόματος περιορίστηκε στην υπηρεσία μέσα στο Ναό». Σχετικά με περαιτέρω εξελίξεις στη διάρκεια αυτής της περιόδου, επισημαίνει: «Αντί για ΓΧΒΧ το Όνομα προφερόταν Αδωνάι (Κύριέ μου) στη λειτουργία της Συναγωγής· όμως, σύμφωνα με μια παράδοση, η αρχική προφορά μεταδιδόταν περιοδικά—μια ή δυο φορές κάθε εφτά χρόνια—από τους Σοφούς στους μαθητές τους. (Κιδουσίμ 71α). Ακόμη και αυτή η συνήθεια σταμάτησε έπειτα από λίγο, και ο τρόπος προφοράς του Ονόματος δεν είναι πλέον γνωστός με βεβαιότητα».7 Αυτό ήταν το αποτέλεσμα του ‘εντάλματος των ανθρώπων’.—Ησαΐας 29:13· Δευτερονόμιον 4:2· βλέπε σελίδα 9, παράγραφοι 15, 16.
Απαιτήσεις για Εκείνους που Φέρουν το Όνομα
10-14. (α) Τι απαιτεί ο Θεός από εκείνους οι οποίοι φέρουν το όνομά του; (β) Ποιες μορφές αγνότητας απαιτούνται από εκείνους που επιθυμούν να ευαρεστήσουν τον Θεό; (γ) Ποιες εξωτερικές παγανιστικές επιρροές επέδρασαν βαθιά στον Ιουδαϊσμό;
10 Είναι προφανές ότι απλώς το να ξέρει κάποιος ή ακόμη και να χρησιμοποιεί το όνομα του Θεού δεν είναι αρκετό για να ευαρεστεί τον Θεό. Το να φέρει κάποιος το όνομα του Θεού ως ένας από τους αληθινούς λάτρεις του είναι μοναδικό προνόμιο, όπως διακήρυξε ο προφήτης Ιερεμίας: «Ο λόγος σου ήτο εν εμοί χαρά και αγαλλίασις της καρδίας μου· διότι το όνομά σου εκλήθη επ’ εμέ». (Ιερεμίας 15:16) Αυτό το μεγαλειώδες προνόμιο όμως συνοδεύεται από μια βαριά ευθύνη. Ο Ιεχωβά δήλωσε εμφατικά στους βασιλιάδες των Εθνών: «Επί την πόλιν, επί της οποίας εκλήθη το όνομά μου, αρχίζω να φέρω κακόν». (Ιερεμίας 25:29) Όταν ο Ιεχωβά απελευθέρωσε το έθνος Ισραήλ από τα 70 χρόνια αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα, είχε ήδη προειδοποιήσει το λαό του μέσω του προφήτη Ησαΐα: «Σύρθητε, σύρθητε, εξέλθετε εκείθεν, μη εγγίσητε ακάθαρτον· εξέλθετε εκ μέσου αυτής· καθαρίσθητε [παραμείνετε αγνοί, Τανάκ] σεις οι βαστάζοντες τα σκεύη του Κυρίου [יהוה]». (Ησαΐας 52:11) Τι θα περιλαμβανόταν σήμερα στο να παραμείνουμε αγνοί ως αληθινοί λάτρεις, ως φορείς του ονόματος του αγιότατου Θεού, του Ιεχωβά;
11 Ασφαλώς το άτομο που θέλει να ευαρεστεί τον Θεό με τη λατρεία του πρέπει να παραμένει αγνό σε διαγωγή, ειδικά όσον αφορά τα ηθικά πρότυπα που ο ίδιος ο Θεός καθορίζει. Σε αντίθεση με τα ανεκτικά πρότυπα της σημερινής κοινωνίας, οι Γραφές δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία ή περιθώριο για ερμηνείες όταν εκφράζουν την κατάκριση του Θεού για το ψέμα, την κλοπή, την πορνεία, τη μοιχεία, την ομοφυλοφιλία, το φόνο και κάθε μορφή απάτης. (Έξοδος 20:12-16· 23:1, 2· Λευιτικόν 5:1· 19:35, 36· 20:13) Οι Γραφές καταδικάζουν, όχι μόνο αυτές καθαυτές τις λανθασμένες ενέργειες, αλλά και το λανθασμένο τρόπο σκέψης που οδηγεί σε λανθασμένη διαγωγή.—Έξοδος 20:17· Λευιτικόν 19:17· Ψαλμός 14:1-5· Ιώβ 31:1, 9-11.
12 Εκτός από την ηθική αγνότητα, σίγουρα θα απαιτούνταν και θρησκευτική αγνότητα από εκείνους που φέρουν το όνομα του Ιεχωβά. Επανειλημμένα, ο Ιεχωβά προειδοποίησε το αρχαίο έθνος Ισραήλ να μην επηρεάζεται από τις θρησκευτικές απόψεις, τις συνήθειες και τα έθιμα των γειτονικών εθνών, τα οποία λάτρευαν άλλους θεούς. Στην πραγματικότητα, μόνο υπό αυτόν τον όρο—ότι δηλαδή δεν θα μιμούνταν την ψεύτικη λατρεία των εθνών—θα μπορούσαν να παραμείνουν στη Γη της Επαγγελίας. (Λευιτικόν 18:24-30· Δευτερονόμιον 12:29-31) Απαγορευόταν ξεκάθαρα, όχι μόνο η ειδωλολατρία, αλλά επίσης και κάθε είδους δεισιδαίμων συνήθεια και δοξασία, όπως η αστρολογία, ο πνευματισμός, η μαντεία, η μαγεία και οι προσευχές προς τους νεκρούς ή η νεκρομαντεία.—Έξοδος 20:3-5· 22:18· Λευιτικόν 20:27· Δευτερονόμιον 18:9-13· Ησαΐας 8:19, 20· 47:13· Ιερεμίας 10:2.
13 Στενά συνδεδεμένο με τη θρησκευτική αγνότητα είναι το ζήτημα της δογματικής αγνότητας. Η προειδοποίηση να μη μιμούνται τα ήθη και τον τρόπο λατρείας των εθνών γύρω τους δεν ίσχυε μόνο για την εποχή που το έθνος Ισραήλ κατέκτησε τη γη από τους Χαναναίους. Ο Ιεχωβά είχε αποκαλύψει θρησκευτικές αλήθειες στο λαό του. Μόνο εκείνοι λάτρευαν τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά. (Έξοδος 19:5, 6· Δευτερονόμιον 4:32-37· Ψαλμός 147:19, 20) Μόνο εκείνοι ήξεραν αυτόν τον Θεό προσωπικά, και, ως μάρτυρές του, ήταν σε θέση να διδάσκουν άλλους για αυτόν. (Ησαΐας 43:9-12· Ψαλμός 105:1) Αντίθετα, τα θρησκευτικά ήθη και οι συνήθειες των άλλων εθνών αντικατόπτριζαν βασική έλλειψη γνώσης γύρω από τον Θεό.—Ησαΐας 60:2.
14 Παρά το καλό ξεκίνημα που είχε, το έθνος Ισραήλ δελεάστηκε επανειλημμένα από ξένες θρησκευτικές ιδέες. (Κριταί 2:11-13· 1 Βασιλέων 18:21· Ιερεμίας 2:11-13· Ιεζεκιήλ 8:14-18) Παρ’ όλο που ο πολιτισμός των Χαναναίων και των Βαβυλωνίων άφησε τη σφραγίδα του, η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισε ποτέ ο Ιουδαϊσμός εμφανίστηκε στην περίοδο του εξελληνισμού που πήγαζε από την Ελληνική Αυτοκρατορία.b Συνοψίζοντας αυτή την παρατεταμένη περίοδο της ελληνικής πολιτιστικής επιρροής που άρχισε τον τέταρτο αιώνα Π.Κ.Χ. και συνεχίστηκε και μετά τους πρώτους αιώνες της Κοινής Χρονολογίας, ο Εβραίος συγγραφέας Μαξ Ντιμόντ επισήμανε: «Οι Ιουδαίοι λόγιοι, εξαρτισμένοι με την πλατωνική σκέψη, την αριστοτελική λογική και την ευκλείδεια επιστήμη, προσέγγισαν την Τορά με νέα εργαλεία. . . . Πρόσθεσαν στην Ιουδαϊκή αποκάλυψη τον ελληνικό τρόπο σκέψης».
Έχει ο Άνθρωπος Αθάνατη Ψυχή;
15-17. (α) Τι διδάσκει η Αγία Γραφή σχετικά με το θάνατο και την ψυχή; (Βλέπε πλαίσιο, σελίδα 22). (β) Ποια ελπίδα δίνει η Αγία Γραφή για εκείνους που έχουν πεθάνει;
15 Επηρεάστηκαν οι δοξασίες και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του Ιουδαϊσμού κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου; Η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια παραδέχεται με ειλικρίνεια: «Προφανώς το δόγμα της αθανασίας της ψυχής εισχώρησε στον Ιουδαϊσμό εξαιτίας της ελληνικής επίδρασης».8 Οι Εβραϊκές Γραφές διδάσκουν απλά και ξεκάθαρα ότι ο αρχικός σκοπός του Θεού για τους ανθρώπους ήταν να ζουν για πάντα με τέλεια υγεία στη γη. (Βλέπε σελίδες 11, 12, παράγραφοι 2 έως 4). Στο εδάφιο Γένεσις 2:7 διαβάζουμε: «Έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν». Παρατηρήστε πως το εδάφιο δεν λέει ότι δόθηκε ψυχή στον άνθρωπο, αλλά αντίθετα, ότι αυτός έγινε ψυχή. Επειδή στασίασε ανυπάκουα ενάντια στον Θεό, ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, καταδικάστηκε σε θάνατο. Έτσι, ο Αδάμ, ως ανθρώπινη ψυχή, πέθανε. Κανένα μέρος του δεν συνέχισε να ζει σε κάποια άλλη επικράτεια. Συνεπώς, η αντίληψη περί αθάνατης ψυχής δεν αποτελεί Βιβλική διδασκαλία.c Η Αγία Γραφή λέει καθαρά: «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει».—Ιεζεκιήλ 18:4.
16 Τα όσα αποκαλύπτουν οι Γραφές σχετικά με την κατάσταση των νεκρών εναρμονίζονται με τη Γραφική διδασκαλία ότι η ψυχή πεθαίνει. Στο 9ο κεφάλαιο του Εκκλησιαστή, εδάφια 5 και 10, διαβάζουμε: «Οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν . . . διότι δεν είναι πράξις ούτε λογισμός ούτε γνώσις ούτε σοφία εν τω άδη [στον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους] όπου υπάγεις». (Παράβαλε Ψαλμός 146:3, 4). Ο θάνατος δόθηκε ως τιμωρία από τον Θεό. (Γένεσις 2:17) Είναι το αντίθετο της ζωής, όχι κάποια άλλη μορφή ζωής. Εφόσον αυτό αληθεύει, δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν ανακαλύψουμε ότι πουθενά οι Γραφές δεν μιλούν για πύρινη τιμωρία ή πύρινο άδη (γκεχ χινόμ). Και αυτή επίσης είναι μια αντίληψη που έχει αντληθεί από την ελληνική φιλοσοφία και από τις παγανιστικές δοξασίες. Αναφορικά με την Ιουδαϊκή μυστικιστική πίστη στη μετενσάρκωση, Η Νέα Στερεότυπη Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια (The New Standard Jewish Encyclopedia) δηλώνει: «Η ιδέα φαίνεται πως προέρχεται από την Ινδία. . . . Στην Καββάλα [μυστικιστικά βιβλία του Ιουδαϊσμού] εμφανίζεται πρώτα στο βιβλίο Μπαχίρ και κατόπιν, από το βιβλίο Ζοχάρ και έπειτα, ήταν κάτι κοινώς αποδεκτό από τους μυστικιστές και έπαιζε σπουδαίο ρόλο στις Χασιδικές πεποιθήσεις και τα συγγράμματα».9
17 Εφόσον ο θάνατος είναι το αντίθετο της ζωής και η ψυχή δεν συνεχίζει να ζει σε κάποια άλλη επικράτεια, ποια ελπίδα υπάρχει για εκείνους που έχουν πεθάνει; Ο Λόγος του Θεού διδάσκει καθαρά ότι μετά την αποκατάσταση των παραδεισιακών συνθηκών στη γη για το ανθρώπινο γένος, με την επέμβαση του Μεσσιανικού Βασιλιά που έχει διορίσει ο Θεός, η πλειονότητα των νεκρών θα επανέλθουν στη ζωή. Αυτή η Γραφική διδασκαλία συχνά μνημονεύεται ως ‘ανάσταση των νεκρών’. Στους αναστημένους θα συμπεριλαμβάνονται όχι μόνο εκείνοι που υπηρέτησαν πιστά τον Θεό, αλλά επίσης πολλά εκατομμύρια, ακόμη και δισεκατομμύρια άνθρωποι, που ποτέ δεν είχαν μια ολοκληρωμένη ευκαιρία να μάθουν για αυτόν και να τον υπηρετήσουν με αλήθεια.—Δανιήλ 12:2, 13· Ησαΐας 26:19· Ιώβ 14:14, 15.
18, 19. Γιατί θα πρέπει να αποκτήσει κανείς γνώση για τον αληθινό Θεό, και πώς μπορεί να το κάνει αυτό;
18 Δεν αποτελεί αυτή η Γραφική ελπίδα της ανάστασης σε τέλεια ζωή στη γη ισχυρό κίνητρο για τους ανθρώπους όλων των εθνών ώστε να αναζητήσουν και να γνωρίσουν τον αληθινό Θεό; Αλλά πού βρίσκεται η αληθινή πηγή εκπαίδευσης από τον Ιεχωβά σε αυτές τις έσχατες ημέρες, όπως αναφέρεται στα εδάφια Ησαΐας 2:2, 3; Ποιος μπορεί να εκπαιδεύσει τους ανθρώπους στις οδούς του Ιεχωβά, ώστε να ‘περπατήσουν στις τρίβους Του’; Μπορεί να παράσχει ο Ιουδαϊσμός ή ο Χριστιανικός κόσμος τέτοια εκπαίδευση, σύμφωνα με το φως των Γραφικών πληροφοριών που εξετάσαμε ως εδώ;
19 Σύμφωνα με τις προφητείες θα υπήρχε μια ομάδα ανθρώπων που θα έφεραν το όνομα του Ιεχωβά με αγνότητα, οι οποίοι θα υπηρετούσαν αληθινά τόσο ως Μάρτυρές του όσο και ως πηγή πνευματικού φωτός για τα έθνη.—Ησαΐας 60:2, 3.
a Μια επιφανειακή ανάγνωση αυτής της προφητείας θα μπορούσε να δώσει την εντύπωση ότι στις έσχατες ημέρες θα λάβαινε χώρα μια μαζική μεταστροφή στον Ιουδαϊσμό. Ωστόσο, τα ίδια τα συμφραζόμενα, καθώς και τα γεγονότα της επικαιρότητας, δείχνουν ότι αυτή η άποψη δεν είναι σωστή. Η εξέταση που γίνεται σε αυτό το μέρος και στο επόμενο θα βοηθήσει επίσης στην κατανόηση του γιατί φτάνουμε σε αυτό το συμπέρασμα.
b Από τον καιρό της διακυβέρνησης του Μεγάλου Αλεξάνδρου (336-323 Π.Κ.Χ.), οι Έλληνες έκαναν συντονισμένες προσπάθειες να διαδώσουν τη φιλοσοφία τους, τον πολιτισμό τους και τη γλώσσα τους σε όλες τις χώρες που περιλάμβανε η Ελληνική Αυτοκρατορία. Εκείνοι οι οποίοι υιοθετούσαν τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική σκέψη θεωρούνταν εξελληνισμένοι. Αυτή η προσπάθεια που αποσκοπούσε στην επικράτηση του ελληνικού πολιτισμού έναντι των άλλων συνεχίστηκε υπό τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία, παρ’ όλο που κατέκτησε την Ελλάδα, ελκύστηκε από τον πολιτισμό της και τη φιλοσοφία της. Ακόμα και για πολλούς από εκείνους που λέγεται ότι αγωνίστηκαν σθεναρά για να αντισταθούν στο παλιρροϊκό κύμα της ελληνικής επιρροής, υπάρχουν σαφείς αποδείξεις ότι είχαν υιοθετήσει ελληνικές φιλοσοφικές ιδέες, την ελληνική συλλογιστική καθώς και ελληνικές δοξασίες.
c Στην εβραϊκή γλώσσα της Αγίας Γραφής, η λέξη που αποδίδεται «ψυχή» είναι νέφες. Ωστόσο, στον Ιουδαϊσμό σήμερα η εβραϊκή λέξη νεσαμάχ θεωρείται συχνά ως το μέρος του ανθρώπου που εξακολουθεί να υπάρχει μετά το θάνατο. Όμως, μια προσεκτική μελέτη των Γραφών αποκαλύπτει ότι η λέξη νεσαμάχ ποτέ δεν μετέδιδε αυτό το νόημα· απλώς αναφέρεται στη διαδικασία αναπνοής ή σε ένα πλάσμα, είτε άνθρωπος είναι είτε ζώο, που αναπνέει.—Γένεσις 7:22· Δευτερονόμιον 20:16· Ιησούς του Ναυή 10:39, 40· 11:11· Ησαΐας 2:22.
[Εικόνα στη σελίδα 23]
Το δάπεδο αυτής της αρχαίας συναγωγής στην Τιβεριάδα, του Ισραήλ, αποτελεί ένα μόνο παράδειγμα του βαθμού στον οποίο η ελληνική σκέψη και ο ελληνικός πολιτισμός επηρέασαν τον Ιουδαϊσμό. Παρατηρήστε τα σημεία του ζωδιακού κύκλου με τα ονόματά τους γραμμένα στην εβραϊκή. Το σχήμα στο κέντρο είναι ο θεός Ήλιος