Κεφάλαιο 18

‘Επιζητούν Πρώτα τη Βασιλεία’

ΤΟ ΚΥΡΙΟ θέμα της Αγίας Γραφής είναι ο αγιασμός του ονόματος του Ιεχωβά μέσω της Βασιλείας. Ο Ιησούς Χριστός δίδαξε τους ακολούθους του να επιζητούν πρώτα τη Βασιλεία, βάζοντάς την πάνω από άλλα ενδιαφέροντα της ζωής. Γιατί;

Η Σκοπιά έχει εξηγήσει πολλές φορές ότι, εφόσον ο Ιεχωβά είναι ο Δημιουργός, είναι και ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος. Αξίζει να τρέφουν τα πλάσματά του την ύψιστη εκτίμηση για αυτόν. (Αποκ. 4:11) Ωστόσο, από τις αρχές κιόλας της ανθρώπινης ιστορίας, ένας πνευματικός γιος του Θεού, ο οποίος έκανε τον εαυτό του Σατανά και Διάβολο, αμφισβήτησε με περιφρόνηση την κυριαρχία του Ιεχωβά. (Γέν. 3:1-5) Επιπλέον, ο Σατανάς απέδωσε ιδιοτελή κίνητρα σε όλους όσους υπηρετούν τον Ιεχωβά. (Ιώβ 1:9-11· 2:4, 5· Αποκ. 12:10) Έτσι η ειρήνη του σύμπαντος διαταράχτηκε.

Εδώ και δεκαετίες, τα έντυπα της Σκοπιάς εξηγούν ότι ο Ιεχωβά έχει διευθετήσει να τακτοποιηθούν αυτά τα ζητήματα με έναν τρόπο ο οποίος εξαίρει, όχι μόνο την παντοδυναμία του, αλλά και το μεγαλείο της σοφίας του, της δικαιοσύνης του και της αγάπης του. Ένα κεντρικό μέρος αυτής της διευθέτησης είναι η Μεσσιανική Βασιλεία του Θεού. Μέσω αυτής της Βασιλείας, δίνονται άφθονες ευκαιρίες στο ανθρώπινο γένος να μάθει τις οδούς της δικαιοσύνης. Μέσω αυτής της Βασιλείας, θα καταστραφούν οι πονηροί, θα δικαιωθεί η κυριαρχία του Ιεχωβά και θα επιτελεστεί ο σκοπός που έχει ο Ιεχωβά να κάνει τη γη έναν παράδεισο ο οποίος θα κατοικείται από ανθρώπους που θα αγαπούν πραγματικά τον Θεό και το συνάνθρωπό τους και οι οποίοι θα ευλογηθούν αποκτώντας τέλεια ζωή.

Λόγω της σπουδαιότητας της Βασιλείας, ο Ιησούς συμβούλεψε τους ακολούθους του: «Να επιζητείτε πρώτα τη βασιλεία». (Ματθ. 6:10, 33) Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στους σύγχρονους καιρούς έχουν δώσει άφθονες αποδείξεις ότι προσπαθούν να ακολουθήσουν αυτή τη συμβουλή.

Απαρνήθηκαν τα Πάντα για τη Βασιλεία

Από πολύ νωρίς, οι Σπουδαστές της Γραφής εξέτασαν τι σημαίνει να επιζητούν πρώτα τη Βασιλεία. Ανέλυσαν την παραβολή του Ιησού στην οποία εκείνος παρομοίασε τη Βασιλεία με ένα μαργαριτάρι τόσο μεγάλης αξίας ώστε κάποιος ‘πούλησε όλα όσα είχε και το αγόρασε’. (Ματθ. 13:45, 46) Έκαναν βαθιές σκέψεις γύρω από τη σημασία της συμβουλής που έδωσε ο Ιησούς σε έναν πλούσιο νεαρό άρχοντα να πουλήσει τα πάντα, να τα μοιράσει στους φτωχούς και να τον ακολουθήσει. (Μάρκ. 10:17-30)* Αντιλήφθηκαν ότι, προκειμένου να αποδειχτούν άξιοι να συμμετέχουν στη Βασιλεία του Θεού, πρέπει να κάνουν τη Βασιλεία το πρώτο μέλημά τους και με χαρά να χρησιμοποιούν τη ζωή τους, τις ικανότητές τους και τους πόρους τους στην υπηρεσία της. Όλα τα άλλα στη ζωή έπρεπε να μπαίνουν σε δεύτερη θέση.

Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ προσωπικά ενήργησε σε αρμονία με αυτή τη συμβουλή. Πούλησε την ανθηρή επιχείρηση αντρικών ενδυμάτων που είχε, μείωσε άλλα επαγγελματικά ενδιαφέροντα σταδιακά και κατόπιν χρησιμοποίησε όλα του τα επίγεια υπάρχοντα για να βοηθήσει τους ανθρώπους από πνευματική άποψη. (Παράβαλε Ματθαίος 6:19-21). Δεν επρόκειτο για κάτι που έκανε επί λίγα μόνο χρόνια. Μέχρι το θάνατό του, χρησιμοποιούσε όλα τα μέσα που διέθετε—τις διανοητικές του ικανότητες, τη σωματική του υγεία, τα υλικά του υπάρχοντα—για να διδάσκει σε άλλους το μεγαλειώδες άγγελμα της Μεσσιανικής Βασιλείας. Στην κηδεία του Ρώσσελ, ένας σύντροφός του, ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, δήλωσε: «Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ ήταν όσιος στον Θεό, όσιος στον Χριστό Ιησού, όσιος στην υπόθεση της Μεσσιανικής Βασιλείας».

Τον Απρίλιο του 1881 (όταν μόνο ελάχιστες εκατοντάδες άτομα παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής), η Σκοπιά (στην αγγλική) δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Ζητούνται 1.000 Κήρυκες». Αυτό περιείχε μια έκκληση που απευθυνόταν σε άντρες και γυναίκες, οι οποίοι δεν είχαν οικογένειες που εξαρτιόνταν από εκείνους, να αναλάβουν έργο βιβλιοπώλη ευαγγελιστή. Χρησιμοποιώντας τα λόγια της παραβολής του Ιησού που αναφέρεται στα εδάφια Ματθαίος 20:1-16, η Σκοπιά ρώτησε: «Ποιος έχει τη διακαή επιθυμία να πάει και να εργαστεί στο Αμπέλι, και προσεύχεται διαρκώς να ανοίξει ο Κύριος το δρόμο;» Εκείνοι που μπορούσαν να διαθέτουν τουλάχιστον το μισό τους χρόνο αποκλειστικά στο έργο του Κυρίου ενθαρρύνθηκαν να κάνουν αίτηση. Προκειμένου να συμβάλλει στα έξοδα για τις μετακινήσεις, το φαγητό, το ντύσιμο και τη στέγαση, η Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Σιών προμήθευε στους πρώτους βιβλιοπώλες Γραφικά έντυπα τα οποία θα μπορούσαν να δίνουν, όρισε τη μικρή συνεισφορά που θα μπορούσαν να ζητούν για τα έντυπα και είπε στους βιβλιοπώλες να κρατούν μέρος των χρημάτων που θα συγκέντρωναν με αυτόν τον τρόπο. Ποιοι ανταποκρίθηκαν σε αυτές τις διευθετήσεις και ανέλαβαν την υπηρεσία βιβλιοπώλη;

Το 1885 υπήρχαν ήδη γύρω στους 300 βιβλιοπώλες συνταυτισμένοι με την Εταιρία. Το 1914 ξεπέρασαν τελικά τους 1.000. Δεν ήταν εύκολο το έργο. Ένας από τους βιβλιοπώλες, αφού επισκέφτηκε τα σπίτια σε τέσσερις μικρές κωμοπόλεις και βρήκε μόνο τρία-τέσσερα άτομα που εκδήλωσαν κάποιο ενδιαφέρον, έγραψε τα εξής: «Πρέπει να πω ότι ένιωσα πολύ μόνος, καθώς ταξίδεψα τόσο μακριά, συνάντησα τόσο πολλούς ανθρώπους και είδα να εκφράζουν τόσο λίγο ενδιαφέρον για το σχέδιο και την Εκκλησία του Θεού. Σας παρακαλώ να με βοηθήσετε με τις προσευχές σας, ώστε να παρουσιάζω την αλήθεια σωστά και άφοβα, και επίσης να μην αποκάμω να κάνω το καλό».

Προσφέρθηκαν Πρόθυμα

Εκείνοι οι βιβλιοπώλες υπήρξαν πραγματικά πρωτοπόροι. Εισχώρησαν στις πλέον απρόσιτες περιοχές διαφόρων χωρών σε μια εποχή που τα μεταφορικά μέσα ήταν πολύ πρωτόγονα και οι περισσότεροι δρόμοι δεν διέφεραν πολύ από τους καρόδρομους. Η αδελφή Έρλι, στη Νέα Ζηλανδία, ήταν από εκείνους που το έκαναν αυτό. Αρχίζοντας πολύ πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφιέρωσε 34 χρόνια σε αυτή την ολοχρόνια υπηρεσία, προτού πεθάνει το 1943. Κάλυψε μεγάλο μέρος της χώρας με ποδήλατο. Ακόμα και όταν προσβλήθηκε από αρθρίτιδα και έπαθε ένα είδος αναπηρίας εξαιτίας της οποίας δεν μπορούσε να κυκλοφορεί με το ποδήλατο, το χρησιμοποιούσε για να στηρίζεται σε αυτό και για να μεταφέρει τα βιβλία της στον εμπορικό τομέα του Κράισττσερτς στον οποίο πήγαινε. Μπορούσε να ανεβαίνει τις σκάλες, αλλά λόγω της αναπηρίας της έπρεπε να τις κατεβαίνει περπατώντας προς τα πίσω. Παρ’ όλα αυτά, για όσο διάστημα της απέμεναν κάποιες δυνάμεις, τις χρησιμοποιούσε στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

Τα άτομα εκείνα δεν αναλάμβαναν αυτό το έργο επειδή είχαν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Μερικοί ήταν εκ φύσεως πολύ άτολμοι, αλλά αγαπούσαν τον Ιεχωβά. Κάποια αδελφή που ανήκε σε αυτή την κατηγορία, πριν πάει να κηρύξει σε έναν εμπορικό τομέα, πλησίασε τον κάθε Σπουδαστή της Γραφής στην περιοχή της και του ζήτησε να προσευχηθεί για εκείνη. Με τον καιρό, καθώς αποκτούσε πείρα, άρχισε να απολαμβάνει αυτή τη δραστηριότητα.

Όταν η Μαλίντα Κίφερ μίλησε στον αδελφό Ρώσσελ το 1907 για την επιθυμία που είχε να μπει στην ολοχρόνια υπηρεσία, είπε ότι ένιωθε πως χρειαζόταν να αποκτήσει πρώτα περισσότερες γνώσεις. Για την ακρίβεια, μόλις το προηγούμενο έτος είχε έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με τα έντυπα των Σπουδαστών της Γραφής. Η απάντηση του αδελφού Ρώσσελ ήταν η εξής: «Αν θέλεις να περιμένεις ώσπου να τα μάθεις όλα, δεν θα αρχίσεις ποτέ· θα μαθαίνεις καθώς θα κάνεις το έργο». Εκείνη, χωρίς να διστάσει, άρχισε αμέσως το έργο στο Οχάιο των Ηνωμένων Πολιτειών. Συχνά έφερνε στο νου της το εδάφιο Ψαλμός 110:3, το οποίο λέει: «Ο λαός σου θέλει είσθαι πρόθυμος». Τα επόμενα 76 χρόνια, εξακολούθησε να κάνει ακριβώς αυτό.* Όταν ξεκίνησε ήταν άγαμη. Επί 15 χρόνια απόλαυσε την υπηρεσία αυτή ως παντρεμένη. Αλλά και όταν πέθανε ο σύζυγός της, εκείνη συνέχισε το έργο με τη βοήθεια του Ιεχωβά. Αναπολώντας όλα αυτά τα χρόνια, είπε: ‘Πόσο ευγνώμων είμαι που προσφέρθηκα πρόθυμα ως σκαπάνισσα όταν ήμουν νέα και έβαζα πάντα τα συμφέροντα της Βασιλείας πρώτα!’

Όταν διεξάγονταν γενικές συνελεύσεις εκείνα τα πρώτα χρόνια, γίνονταν συχνά διευθετήσεις να υπάρχουν στο πρόγραμμα ειδικά μέρη για τους βιβλιοπώλες διακόνους. Δίνονταν απαντήσεις σε ερωτήματα και παρεχόταν εκπαίδευση για τους πιο καινούριους, καθώς και ενθάρρυνση.

Από το 1919 και έπειτα, υπήρχαν πολύ περισσότεροι δούλοι του Ιεχωβά που έτρεφαν τόσο μεγάλη εκτίμηση για τη Βασιλεία του Θεού ώστε πραγματικά έχτισαν και εκείνοι τη ζωή τους γύρω από αυτήν. Μερικοί από αυτούς μπόρεσαν να παραμερίσουν κοσμικές επιδιώξεις και να αφιερωθούν πλήρως στη διακονία.

Κάλυψη των Υλικών Αναγκών

Πώς κάλυπταν τις υλικές τους ανάγκες; Η Άννα Πίτερσεν (αργότερα Ρέμερ), ολοχρόνια ευαγγελίστρια στη Δανία, θυμόταν: «Για τα καθημερινά έξοδα η βοήθεια ερχόταν από τα έντυπα που διαθέταμε, και δεν είχαμε μεγάλες ανάγκες. Αν είχαμε κάποια μεγαλύτερα έξοδα, αυτά πάντα καλύπτονταν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Οι αδελφές μάς έδιναν μερικά ρούχα, φορέματα ή πανωφόρια, και εμείς τα παίρναμε και τα φορούσαμε αμέσως, και έτσι ήμασταν καλοντυμένες. Επίσης, ορισμένους χειμώνες έκανα επί λίγους μήνες κάποια δουλειά γραφείου. . . . Ψωνίζοντας στις εκπτώσεις, μπορούσα να αγοράζω ό,τι ρούχα χρειαζόμουν για έναν ολόκληρο χρόνο. Τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά. Ποτέ δεν βρεθήκαμε σε ανάγκη». Τα υλικά πράγματα δεν αποτελούσαν το κύριο μέλημά τους. Η αγάπη τους για τον Ιεχωβά και για τις οδούς του ήταν σαν φωτιά που έκαιγε μέσα τους, και απλούστατα έπρεπε να την εκφράζουν.

Όταν χρειάζονταν κατάλυμα, νοίκιαζαν ένα φτηνό δωμάτιο για όσο καιρό επισκέπτονταν τους ανθρώπους στην περιοχή εκείνη. Μερικοί από αυτούς χρησιμοποιούσαν τροχόσπιτο—όχι τίποτα το πολυτελές, απλώς ένα μέρος για να κοιμούνται και να τρώνε. Άλλοι κοιμούνταν σε σκηνές επειδή μετακινούνταν από το ένα μέρος στο άλλο. Σε μερικά μέρη οι αδελφοί διευθετούσαν να υπάρχουν «καταυλισμοί σκαπανέων». Μερικές φορές οι Μάρτυρες της περιοχής διέθεταν κάποιο σπίτι, και ένα άτομο διοριζόταν για την επίβλεψη του σπιτιού. Οι σκαπανείς που υπηρετούσαν στην περιοχή εκείνη μπορούσαν να χρησιμοποιούν αυτό το κατάλυμα και συνέβαλλαν στα έξοδα που συνεπάγονταν.

Εκείνοι οι ολοχρόνιοι εργάτες δεν επέτρεπαν στην έλλειψη χρημάτων να σταθεί εμπόδιο στο να αποκτήσουν τα προβατοειδή άτομα Γραφικά έντυπα. Οι σκαπανείς συχνά αντάλλασσαν τα έντυπα με προϊόντα όπως πατάτες, βούτυρο, αβγά, φρούτα φρέσκα και κονσερβοποιημένα, κοτόπουλα, σαπούνι, και σχεδόν οτιδήποτε άλλο. Δεν γίνονταν πλούσιοι έτσι· αυτός ήταν ένας τρόπος για να βοηθούν τους ειλικρινείς ανθρώπους να λάβουν το άγγελμα της Βασιλείας, ενώ ταυτόχρονα κάλυπταν τις βασικές υλικές ανάγκες της ζωής, ώστε να μπορούν οι σκαπανείς να συνεχίσουν τη διακονία τους. Είχαν εμπιστοσύνη στην υπόσχεση που είχε δώσει ο Ιησούς πως, αν ‘εξακολουθούσαν να επιζητούν πρώτα τη βασιλεία και τη δικαιοσύνη [του Θεού]’, τότε θα τους παρέχονταν η αναγκαία τροφή και τα σκεπάσματα.—Ματθ. 6:33.

Πρόθυμοι να Υπηρετήσουν Όπου Υπήρχε Ανάγκη

Η σφοδρή επιθυμία των ολοχρόνιων εργατών να κάνουν το έργο που είχε αναθέσει στους μαθητές του ο Ιησούς τούς οδήγησε σε καινούριους τομείς, ακόμα και σε καινούριες χώρες. Όταν κάλεσαν τον Φρανκ Ράις να φύγει από την Αυστραλία και να πάει να ανοίξει το δρόμο για το κήρυγμα των καλών νέων στην Ιάβα (που σήμερα είναι μέρος της Ινδονησίας) το 1931, εκείνος είχε πίσω του πείρα δέκα ετών στην ολοχρόνια διακονία. Αλλά τώρα είχε να μάθει καινούρια έθιμα καθώς και καινούριες γλώσσες. Μπορούσε να χρησιμοποιεί την αγγλική για να δίνει μαρτυρία σε μερικούς στα καταστήματα και στα γραφεία, αλλά εκείνος ήθελε να δίνει μαρτυρία και σε άλλους. Μελέτησε πάρα πολύ, και σε τρεις μήνες ήξερε αρκετά ολλανδικά ώστε να αρχίσει να πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι. Κατόπιν μελέτησε τη μαλαϊκή γλώσσα.

Ο Φρανκ ήταν μόλις 26 χρονών όταν πήγε στην Ιάβα και, το μεγαλύτερο μέρος των έξι χρόνων που βρισκόταν εκεί και στη Σουμάτρα, εργαζόταν μόνος του. (Προς τα τέλη του 1931, ήρθαν από την Αυστραλία ο Κλεμ Ντεσάμπ και ο Μπιλ Χάντερ για να βοηθήσουν στο έργο. Ως ομάδα, έκαναν μια περιοδεία κηρύγματος στην ενδοχώρα, ενώ ο Φρανκ εργάστηκε μέσα στην πρωτεύουσα της Ιάβας και γύρω από αυτήν. Αργότερα, ο Κλεμ και ο Μπιλ έλαβαν και αυτοί διορισμούς οι οποίοι τους οδήγησαν σε διαφορετικές περιοχές). Δεν υπήρχαν εκκλησιαστικές συναθροίσεις για να παρακολουθεί ο Φρανκ. Κατά καιρούς αισθανόταν μεγάλη μοναξιά, και αρκετές φορές χρειάστηκε να αγωνιστεί ενάντια σε σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό του να τα εγκαταλείψει όλα και να γυρίσει πίσω στην Αυστραλία. Αλλά εξακολούθησε το έργο. Πώς; Η πνευματική τροφή που περιείχε η Σκοπιά συντελούσε στην ενίσχυσή του. Το 1937 πήγε και άρχισε να υπηρετεί σε κάποιο διορισμό στην Ινδοκίνα, από όπου μόλις και μετά βίας γλίτωσε τη ζωή του στη διάρκεια των βίαιων αναταραχών που ακολούθησαν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό το πνεύμα της προθυμίας για υπηρεσία εξακολουθούσε να είναι ζωντανό μέσα του στη δεκαετία του 1970, όταν ο ίδιος έγραψε για να εκφράσει τη χαρά του για το γεγονός ότι όλη του η οικογένεια υπηρετούσε τον Ιεχωβά και να πει ότι εκείνος και η σύζυγός του ετοιμάζονταν ξανά για να πάνε σε κάποιο μέρος στην Αυστραλία όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη.

‘Εμπιστεύτηκαν στον Ιεχωβά με Όλη τους την Καρδιά’

Ο Κλάουντ Γκούντμαν αποφάσισε να ‘εμπιστεύεται στον Ιεχωβά με όλη του την καρδιά και να μη στηρίζεται στη δική του κατανόηση’, και έτσι διάλεξε την υπηρεσία βιβλιοπώλη ως Χριστιανός ευαγγελιστής, αντί μιας ευκαιρίας που του παρουσιάστηκε να ανοίξει κοσμική επιχείρηση. (Παρ. 3:5, 6, ΜΝΚ) Μαζί με τον Ρόναλντ Τίπιν, ο οποίος τον είχε βοηθήσει να γνωρίσει την αλήθεια, υπηρέτησε ως βιβλιοπώλης στην Αγγλία πάνω από ένα χρόνο. Κατόπιν, το 1929, οι δυο άντρες προσφέρθηκαν να πάνε στην Ινδία.* Τι πρόκληση αποτελούσε αυτό!

Τα επόμενα χρόνια ταξίδεψαν, όχι μόνο περπατώντας και με επιβατηγά τρένα και λεωφορεία, αλλά και με φορτηγά τρένα, με βοϊδάμαξες, με καμήλες, με βάρκα, με χειράμαξα, ακόμα και με αεροπλάνο και ιδιωτικό τρένο. Μερικές φορές έστρωναν να κοιμηθούν σε αίθουσες αναμονής σιδηροδρομικών σταθμών, σε βουστάσια, στο χορτάρι μέσα στη ζούγκλα ή σε καλύβες που το δάπεδο ήταν από κοπριά αγελάδας, αλλά υπήρξαν και περιπτώσεις που κοιμήθηκαν σε πολυτελή ξενοδοχεία και μια φορά στο παλάτι ενός Ινδού άρχοντα. Σαν τον απόστολο Παύλο, έμαθαν το μυστικό τού να είναι ικανοποιημένοι είτε είχαν λίγα πράγματα είτε είχαν άφθονα. (Φιλιπ. 4:12, 13) Συνήθως είχαν ελάχιστα πράγματα υλικής αξίας, αλλά ποτέ δεν στερήθηκαν εκείνα που χρειάζονταν πραγματικά. Είδαν οι ίδιοι προσωπικά να εκπληρώνεται η υπόσχεση που είχε δώσει ο Ιησούς ότι, αν επιζητούσαν πρώτα τη Βασιλεία και τη δικαιοσύνη του Θεού, θα τους παρέχονταν τα αναγκαία υλικά πράγματα για τη ζωή.

Δεν έλειψαν οι σοβαρές αρρώστιες, όπως δάγγειος πυρετός, ελονοσία και τυφοειδής πυρετός, αλλά οι υπόλοιποι Μάρτυρες πρόσφεραν τη στοργική τους φροντίδα. Υπήρχε έργο που έπρεπε να γίνει μέσα στην αθλιότητα πόλεων όπως η Καλκούτα, και έπρεπε να δοθεί μαρτυρία στις φυτείες τσαγιού στα βουνά της Κεϋλάνης (που σήμερα είναι γνωστή ως Σρι Λάνκα). Για να καλυφτούν οι πνευματικές ανάγκες των ανθρώπων, τους πρόσφεραν έντυπα, τους έβαζαν να ακούν ηχογραφήσεις στις τοπικές γλώσσες και τους εκφωνούσαν ομιλίες. Καθώς αυξανόταν το έργο, ο Κλάουντ έμαθε επίσης πώς να χειρίζεται ένα τυπογραφικό πιεστήριο και να επιμελείται την εργασία που γινόταν στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας.

Στο 87ο έτος της ηλικίας του, μπορούσε να κοιτάζει πίσω και να αναπολεί μια ζωή πλούσια από εμπειρίες στην υπηρεσία του Ιεχωβά στην Αγγλία, στην Ινδία, στο Πακιστάν, στην Κεϋλάνη, στη Βιρμανία (σημερινή Μιανμάρ), στη Μαλάγια, στην Ταϋλάνδη και στην Αυστραλία. Τόσο ως άγαμος νέος όσο και ως σύζυγος και πατέρας, έβαζε τη Βασιλεία πρώτη στη ζωή του. Σε διάστημα λιγότερο από δυο χρόνια μετά το βάφτισμά του μπήκε στην ολοχρόνια υπηρεσία, την οποία θεωρούσε σταδιοδρομία του για όλη την υπόλοιπη ζωή του.

Η Δύναμη του Θεού Τελειοποιείται στην Αδυναμία

Ο Μπεν Μπρίκελ ήταν άλλος ένας από αυτούς τους ζηλωτές Μάρτυρες—έμοιαζε πολύ με τους άλλους ανθρώπους επειδή είχε και εκείνος τις ίδιες ανάγκες και σωματικές αδυναμίες. Η πίστη του ήταν κάτι που ξεχώριζε. Το 1930 ανέλαβε το έργο βιβλιοπώλη στη Νέα Ζηλανδία, όπου έδωσε μαρτυρία σε τομείς οι οποίοι δεν καλύφτηκαν ξανά επί δεκαετίες ολόκληρες. Δυο χρόνια αργότερα, στην Αυστραλία, ξεκίνησε για ένα πεντάμηνο ταξίδι κηρύγματος, διασχίζοντας τις έρημες περιοχές της χώρας στις οποίες δεν είχε δοθεί μαρτυρία ποτέ προηγουμένως. Το ποδήλατό του ήταν βαριά φορτωμένο με κουβέρτες, ρούχα, τρόφιμα και σκληρόδετα βιβλία για διανομή. Μολονότι άλλοι είχαν πεθάνει προσπαθώντας να διασχίσουν αυτή την περιοχή, εκείνος τα κατάφερε, παρά τις αντιξοότητες, έχοντας εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά. Κατόπιν, υπηρέτησε στη Μαλαισία, όπου του παρουσιάστηκαν σοβαρά καρδιακά προβλήματα. Δεν εγκατέλειψε τις προσπάθειες. Έπειτα από μια περίοδο ανάρρωσης, άρχισε και πάλι να κηρύττει ολοχρόνια στην Αυστραλία. Ύστερα από δέκα περίπου χρόνια, μπήκε στο νοσοκομείο εξαιτίας μιας σοβαρής ασθένειας και, όταν βγήκε, ο γιατρός τού είπε πως ήταν «85 τοις εκατό ανίκανος για εργασία». Δεν μπορούσε ούτε να κατηφορίσει το δρόμο για να πάει για ψώνια χωρίς να σταματάει ενδιάμεσα για να ξεκουραστεί.

Αλλά ο Μπεν Μπρίκελ ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει το έργο του, πράγμα που έκανε, σταματώντας για να ξεκουράζεται όποτε ήταν απαραίτητο. Σύντομα βρέθηκε και πάλι να δίνει μαρτυρία στην τραχιά ενδοχώρα της Αυστραλίας. Έκανε ό,τι μπορούσε για να φροντίζει την υγεία του, αλλά η υπηρεσία του στον Ιεχωβά ήταν το κύριο πράγμα στη ζωή του μέχρι το θάνατό του έπειτα από 30 χρόνια, σε ηλικία περίπου 65 χρονών.* Αναγνώριζε ότι οι ελλείψεις του, οι οποίες ήταν αποτέλεσμα της αδυναμίας που είχε, μπορούσαν να καλυφτούν από τη δύναμη του Ιεχωβά. Σε μια συνέλευση στη Μελβούρνη το 1969, υπηρετούσε σε ένα τμήμα για σκαπανείς, έχοντας μια μεγάλη ετικέτα πάνω στο πέτο του σακακιού του η οποία έλεγε: «Αν θέλετε να μάθετε σχετικά με το έργο σκαπανέα, ρωτήστε εμένα».—Παράβαλε 2 Κορινθίους 12:7-10.

Έφτασαν σε Χωριά της Ζούγκλας και σε Ορεινούς Οικισμούς Ορυχείων

Ο ζήλος για την υπηρεσία του Ιεχωβά υποκίνησε, όχι μόνο άντρες, αλλά και γυναίκες να αναλάβουν έργο σε αγρούς που ήταν ανέπαφοι. Η Φρίντα Τζόνσον ανήκε στους χρισμένους, ήταν μάλλον μικρόσωμη και είχε ηλικία γύρω στα 50 όταν εργαζόταν μόνη της σε μέρη της Κεντρικής Αμερικής, καλύπτοντας έφιππη περιοχές όπως οι βόρειες ακτές της Ονδούρας. Απαιτούνταν πίστη για να εργαστεί μόνη της στην περιοχή αυτή, επισκεπτόμενη τις διάσπαρτες μπανανοφυτείες, τις πόλεις Λα Σέιμπα, Τέλα και Τρουχίλο, μέχρι και στα μακρινά και μοναχικά χωριά των Καραΐβων. Έδωσε μαρτυρία εκεί το 1930 και 1931, και ξανά το 1934, καθώς και το 1940 και 1941, διανέμοντας χιλιάδες έντυπα που περιείχαν τη Βιβλική αλήθεια.

Στη διάρκεια εκείνων των ετών και άλλη μια ζηλώτρια εργάτρια άρχισε τη σταδιοδρομία της στην ολοχρόνια διακονία. Ήταν η Κάθι Παλμ, η οποία γεννήθηκε στη Γερμανία. Αυτό που την υποκίνησε να αναλάβει δράση ήταν η παρακολούθηση της συνέλευσης στο Κολόμπους του Οχάιο το 1931, στην οποία οι Σπουδαστές της Γραφής ασπάστηκαν το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά. Από τότε πήρε την απόφαση να επιζητεί πρώτα τη Βασιλεία, και το 1992, σε ηλικία 89 ετών, εξακολουθούσε να το κάνει αυτό.

Αυτή άρχισε την υπηρεσία σκαπανέα στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Αργότερα, στη Νότια Ντακότα, είχε μια συνεργάτιδα επί λίγους μήνες, αλλά κατόπιν συνέχισε μόνη της, μετακινούμενη με άλογο. Όταν την κάλεσαν να υπηρετήσει στην Κολομβία της Νότιας Αμερικής, εκείνη δέχτηκε αμέσως, φτάνοντας εκεί προς τα τέλη του 1934. Πάλι είχε για λίγο μια συνεργάτιδα, αλλά έπειτα έμεινε μόνη της. Αυτό δεν την έκανε να αισθανθεί πως έπρεπε να εγκαταλείψει τις προσπάθειες.

Ένα αντρόγυνο την κάλεσε να πάει στη Χιλή όπου ήταν και εκείνοι. Εδώ επρόκειτο για άλλον έναν τεράστιο τομέα, έναν τομέα που εκτεινόταν 4.265 χιλιόμετρα κατά μήκος της δυτικής ακτής της νοτιοαμερικανικής ηπείρου. Αφού κήρυξε στα κτίρια γραφείων της πρωτεύουσας, ξεκίνησε με σθένος για το μακρινό βορρά. Σε κάθε οικισμό ορυχείων και οικισμό εργατών διαφόρων εταιριών, μικρό ή μεγάλο, έδινε μαρτυρία από πόρτα σε πόρτα. Οι εργάτες ψηλά στις Άνδεις εκπλήσσονταν όταν έβλεπαν να τους επισκέπτεται μια γυναίκα μόνη της, αλλά εκείνη ήταν αποφασισμένη να μην αφήσει κανέναν απληροφόρητο στην περιοχή που της είχε ανατεθεί. Αργότερα, πήγε στα νότια, όπου μερικές εστάνσιας (φάρμες με πρόβατα) κάλυπταν έκταση μέχρι και ένα εκατομμύριο στρέμματα. Οι άνθρωποι εκεί ήταν φιλικοί και φιλόξενοι και την καλούσαν με χαρά στο τραπέζι τους σε ώρες φαγητού. Με αυτόν και με άλλους τρόπους, ο Ιεχωβά τη φρόντιζε και της παρείχε τα αναγκαία για τη ζωή.

Το κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού έχει γεμίσει τη ζωή της.* Αναπολώντας τα χρόνια της υπηρεσίας της, η ίδια είπε: ‘Νιώθω ότι έχω ζήσει πολύ γεμάτη ζωή. Κάθε χρόνο, όταν παρακολουθώ κάποια συνέλευση του λαού του Ιεχωβά, νιώθω μια γλυκιά ικανοποίηση καθώς βλέπω τόσο πολλά άτομα με τα οποία έχω κάνει Γραφική μελέτη να κηρύττουν τα καλά νέα και να βοηθούν άλλους να βρουν το νερό της ζωής’. Αυτή είχε τη χαρά να δει τον αριθμό των υμνητών του Ιεχωβά στη Χιλή να αυξάνεται από 50 περίπου σε 44.000 και πλέον.

«Ιδού, Εγώ, Απόστειλόν Με»

Ο Μάρτιν Πέτσιγκερ, στη Γερμανία, βαφτίστηκε αφότου άκουσε μια διάλεξη που βασιζόταν στην πρόσκληση του Ιεχωβά για υπηρεσία όπως αυτή είναι καταγραμμένη στο εδάφιο Ησαΐας 6:8 και στη θετική ανταπόκριση του προφήτη: «Ιδού, εγώ, απόστειλόν με». Ύστερα από δυο χρόνια, το 1930, μπήκε στην ολοχρόνια διακονία στη Βαυαρία.* Δεν πέρασε πολύς καιρός και οι εκεί αρχές απαγόρευσαν το κήρυγμα που έκαναν οι Μάρτυρες· οι τόποι των συναθροίσεων έκλεισαν και τα έντυπα κατασχέθηκαν. Η Γκεστάπο αποτελούσε απειλή. Αλλά εκείνες οι εξελίξεις του 1933 δεν τερμάτισαν τη διακονία του αδελφού Πέτσιγκερ.

Τον κάλεσαν να υπηρετήσει στη Βουλγαρία. Τότε χρησιμοποιούσαν κάρτες μαρτυρίας στη βουλγαρική για την παρουσίαση των Γραφικών εντύπων. Αλλά πολλοί άνθρωποι ήταν αγράμματοι. Έτσι ο αδελφός Πέτσιγκερ έκανε μαθήματα για να μάθει τη γλώσσα τους, η οποία χρησιμοποιούσε το κυριλλικό αλφάβητο. Όταν άφηναν έντυπα σε μια οικογένεια, συχνά χρειαζόταν να τα διαβάζουν στους γονείς τους τα μικρά παιδιά.

Το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου χρόνου, ο αδελφός Πέτσιγκερ ήταν μόνος του και έγραψε: «Στην Ανάμνηση, την ομιλία την έκανα εγώ, τις προσευχές εγώ και το κλείσιμο της συνάθροισης πάλι εγώ». Στη διάρκεια του 1934, οι ξένοι απελάθηκαν, και έτσι ο αδελφός πήγε στην Ουγγαρία. Εδώ χρειάστηκε να μάθει και άλλη μια καινούρια γλώσσα ώστε να μπορεί να μιλάει για τα καλά νέα. Από την Ουγγαρία πήγε στις χώρες που τότε ήταν γνωστές ως Τσεχοσλοβακία και Γιουγκοσλαβία.

Ήταν πολλές οι ευχάριστες εμπειρίες που είχε—βρήκε άτομα που αγαπούσαν την αλήθεια καθώς διέσχιζε την ύπαιθρο και τα χωριά, έχοντας τα έντυπα φορτωμένα στην πλάτη του· δοκίμαζε τη φροντίδα του Ιεχωβά όταν φιλόξενοι άνθρωποι του πρόσφεραν φαγητό, ακόμα και ένα κρεβάτι για να περάσει τη νύχτα· μερικές φορές μιλούσε μέχρι αργά το βράδυ σε εκείνους που έρχονταν στο μέρος όπου έμενε για να ακούσουν περισσότερα σχετικά με το παρηγορητικό άγγελμα της Βασιλείας.

Επίσης αντιμετώπισε σοβαρές δοκιμασίες πίστης. Όταν υπηρετούσε έξω από την πατρίδα του και ενώ ήταν χωρίς χρήματα, αρρώστησε σοβαρά. Κανένας γιατρός δεν ήταν διατεθειμένος να τον δει. Αλλά ο Ιεχωβά προμήθευσε. Πώς; Τελικά ενημερώθηκε ο ανώτερος σύμβουλος-γιατρός του τοπικού νοσοκομείου. Ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος πίστευε ακλόνητα στην Αγία Γραφή, φρόντισε τον αδελφό Πέτσιγκερ όπως θα φρόντιζε το γιο του, και μάλιστα χωρίς πληρωμή. Ο γιατρός εντυπωσιάστηκε από το αυτοθυσιαστικό πνεύμα αυτού του νέου, το οποίο ήταν εμφανές στο έργο που έκανε, και δέχτηκε ως δώρο μια σειρά βιβλίων της Εταιρίας.

Άλλη μια σοβαρή δοκιμασία ήρθε τέσσερις μήνες μετά το γάμο του. Συνέλαβαν τον αδελφό Πέτσιγκερ το Δεκέμβριο του 1936 και τον έκλεισαν πρώτα σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και κατόπιν σε κάποιο άλλο, ενώ τη σύζυγό του τη φυλάκισαν σε ένα άλλο τέτοιο στρατόπεδο. Είχαν να δουν ο ένας τον άλλον εννιά χρόνια. Ο Ιεχωβά δεν εμπόδισε αυτόν το σκληρό διωγμό, αλλά έδωσε δύναμη στον Μάρτιν, στη σύζυγό του Γκέρτρουτ και σε χιλιάδες άλλους για να τον αντέξουν.

Μετά την απελευθέρωση του ίδιου και της συζύγου του, ο αδελφός Πέτσιγκερ απόλαυσε πολλά χρόνια υπηρεσίας ως περιοδεύων επίσκοπος στη Γερμανία. Ήταν παρών στις συναρπαστικές συνελεύσεις που έγιναν στη μεταπολεμική εποχή, στον πρώην χώρο παρελάσεων του Χίτλερ στη Νυρεμβέργη. Τώρα, όμως, αυτός ο χώρος ήταν γεμάτος από ένα τεράστιο πλήθος όσιων υποστηρικτών της Βασιλείας του Θεού. Ο αδελφός παρακολούθησε αλησμόνητες συνελεύσεις στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης. Απόλαυσε στο πλήρες την εκπαίδευση που έλαβε στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. Επιπλέον, το 1977 έγινε μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο καλύτερος τρόπος για να εκφραστεί η στάση που είχε μέχρις ότου τελείωσε την επίγεια πορεία του, το 1988, είναι τα εξής λόγια: ‘Αυτό που κάνω είναι ένα—επιζητώ πρώτα τη Βασιλεία’.

Έμαθαν την Πραγματική Σημασία

Το πνεύμα της αυτοθυσίας σαφώς δεν είναι κάτι καινούριο στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Όταν εκδόθηκε ο πρώτος κιόλας τόμος της σειράς Χαραυγή της Χιλιετηρίδος το 1886, εξετάστηκε ανοιχτά το θέμα της καθιέρωσης (ή, όπως θα λέγαμε σήμερα, αφιέρωσης). Εξηγήθηκε με βάση τις Γραφές ότι οι αληθινοί Χριστιανοί «καθιερώνουν» τα πάντα στον Θεό· αυτό περιλαμβάνει τις ικανότητές τους, τα υλικά τους υπάρχοντα, την ίδια τη ζωή τους. Συνεπώς οι Χριστιανοί γίνονται οικονόμοι των πραγμάτων που έχουν «καθιερωθεί» στον Θεό και, ως οικονόμοι, πρέπει να αποδώσουν λογαριασμό—όχι σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό.

Ολοένα και περισσότεροι Σπουδαστές της Γραφής έδιναν πραγματικά από τον εαυτό τους στην υπηρεσία του Θεού. Χρησιμοποιούσαν στο πλήρες τις ικανότητές τους, τα υπάρχοντά τους, τη ζωτικότητά τους στην εκτέλεση του θελήματός του. Από την άλλη μεριά, υπήρχαν και εκείνοι που πίστευαν πως το πλέον σημαντικό ήταν να καλλιεργούν το λεγόμενο Χριστιανικό χαρακτήρα ώστε να έχουν τα προσόντα για να συμμετάσχουν στη Βασιλεία με τον Χριστό.

Μολονότι ο αδελφός Ρώσσελ είχε αναφερθεί πολλές φορές στην ευθύνη που έχει κάθε αληθινός Χριστιανός να δίνει μαρτυρία σε άλλους για τη Βασιλεία του Θεού, δόθηκε μεγαλύτερη έμφαση σε αυτή την ευθύνη μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το άρθρο ‘Χαρακτήρας ή Διαθήκη—Ποιο από τα Δύο;’ στο τεύχος 15 Μαΐου 1926 της Σκοπιάς είναι ένα χτυπητό παράδειγμα. Το άρθρο εξέταζε με ευθύτητα τις βλαβερές συνέπειες που έχει η λεγόμενη ανάπτυξη του χαρακτήρα και κατόπιν τόνιζε πόσο σημαντικό είναι να εκπληρώνει κάποιος με έργα τις υποχρεώσεις που έχει στον Θεό.

Νωρίτερα, η Σκοπιά 1 Ιουλίου 1920 είχε εξετάσει τη μεγάλη προφητεία του Ιησού σχετικά με ‘το σημείο της παρουσίας του και της συντέλειας του αιώνα’. (Ματθ. 24:3, ΝΜ) Το τεύχος αυτό συγκέντρωσε την προσοχή στο έργο κηρύγματος που πρέπει να γίνει σε εκπλήρωση του εδαφίου Ματθαίος 24:14 και προσδιόρισε το άγγελμα που έπρεπε να διακηρυχτεί με τα εξής λόγια: ‘Τα καλά νέα εδώ αφορούν το τέλος της παλιάς τάξης πραγμάτων και την εγκαθίδρυση της Μεσσιανικής βασιλείας’. Η Σκοπιά εξήγησε ότι, με βάση τη σειρά με την οποία το ανέφερε αυτό ο Ιησούς σε σχέση με άλλα χαρακτηριστικά του σημείου, το έργο αυτό θα έπρεπε να επιτελεστεί ‘στο χρονικό διάστημα το οποίο μεσολαβεί από το μεγάλο παγκόσμιο πόλεμο [Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο] μέχρι τον καιρό της «μεγάλης θλίψης» που ανέφερε ο Κύριος στα εδάφια Ματθαίος 24:21, 22’. Το έργο αυτό ήταν επείγον. Ποιος θα το έκανε;

Αυτή την ευθύνη την είχαν σαφώς τα μέλη της εκκλησίας, της αληθινής Χριστιανικής εκκλησίας. Ωστόσο, το 1932, μέσω του τεύχους 1 Σεπτεμβρίου της Σκοπιάς, δόθηκε σε αυτά τα μέλη η συμβουλή να ενθαρρύνουν την ‘τάξη του Ιωναδάβ’ να συμμετέχει μαζί τους στο έργο, σε αρμονία με το πνεύμα του εδαφίου Αποκάλυψη 22:17. Η τάξη του Ιωναδάβ—η οποία έχει την ελπίδα της αιώνιας ζωής στην παραδεισένια γη—ανταποκρίθηκε, και μάλιστα πολλοί από αυτούς με ζήλο.

Έχει δοθεί μεγάλη έμφαση στη ζωτική σημασία αυτού του έργου: «Η συμμετοχή στην υπηρεσία του Κυρίου είναι εξίσου ουσιώδης με την παρακολούθηση της συνάθροισης», είπε η Σκοπιά το 1921 (στην αγγλική). ‘Καθένας πρέπει να είναι κήρυκας του ευαγγελίου’, εξήγησε το 1922. ‘Ο Ιεχωβά κατέστησε το κήρυγμα το πιο σπουδαίο έργο που οποιοσδήποτε από εμάς θα μπορούσε να κάνει σε αυτόν τον κόσμο’, δήλωσε το 1950. Πολλές φορές έχει παρατεθεί η δήλωση του αποστόλου Παύλου, όπως αναφέρεται στο εδάφιο 1 Κορινθίους 9:16: «Μου επιβάλλεται ανάγκη. Πραγματικά, αλίμονο σε εμένα αν δεν διακηρύξω τα καλά νέα!» Το εδάφιο αυτό εφαρμόζεται σε κάθε Μάρτυρα του Ιεχωβά.

Πόσοι Κηρύττουν; Μέχρι Ποιου Βαθμού; Γιατί;

Εξαναγκάστηκε κανείς να ασχοληθεί σε αυτό το έργο παρά τη θέλησή του; «Όχι», απάντησε η Σκοπιά στο τεύχος τής 1ης Αυγούστου 1919 (στην αγγλική), «κανένας δεν εξαναγκάζεται να κάνει κάτι. Όλη αυτή η υπηρεσία είναι καθαρά εθελοντική και επιτελείται από αγάπη για τον Κύριο και για τη δίκαιη υπόθεσή του. Ο Ιεχωβά ποτέ δεν στρατολογεί κανέναν». Επιπρόσθετα, σχετικά με το κίνητρο που βρίσκεται πίσω από αυτή την υπηρεσία, η Σκοπιά 1 Σεπτεμβρίου 1922 δήλωσε: ‘Εκείνος ο οποίος πράγματι έχει ευγνωμοσύνη στην καρδιά του και εκτιμάει ό,τι έχει κάνει ο Θεός για αυτόν θα επιθυμεί να κάνει και αυτός κάτι σε ανταπόδοση· και όσο περισσότερο αυξάνει η εκτίμησή του για την αγαθότητα του Θεού προς αυτόν, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η αγάπη του· και όσο μεγαλύτερη είναι η αγάπη του, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η επιθυμία του να υπηρετεί τον Θεό’. Η αγάπη για τον Θεό, όπως εξηγήθηκε, καταδεικνύεται από την τήρηση των εντολών του, και μια από αυτές τις εντολές είναι να κηρύττουμε τα ευχάριστα νέα της Βασιλείας του Θεού.—Ησ. 61:1, 2· 1 Ιωάν. 5:3.

Εκείνοι που αναλαμβάνουν αυτό το έργο δεν έχουν παρασυρθεί από κάποιες κοσμικές φιλοδοξίες. Τους έχει εξηγηθεί με ευθύτητα πως, όταν πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι ή προσφέρουν έντυπα σε κάποια γωνιά του δρόμου, οι άνθρωποι θα τους θεωρούν «ανόητους, αδύναμους, κατώτερους», πως «θα τους περιφρονούν, θα τους διώκουν» και πως θα τους χαρακτηρίζουν «όχι και πολύ υπολογίσιμους από κοσμική άποψη». Γνωρίζουν, όμως, ότι οι άνθρωποι φέρθηκαν με τον ίδιο τρόπο στον Ιησού και στους πρώτους μαθητές του.—Ιωάν. 15:18-20· 1 Κορ. 1:18-31.

Πιστεύουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ότι, κατά κάποιον τρόπο, κερδίζουν τη σωτηρία μέσω του κηρύγματος που κάνουν; Και βέβαια όχι! Το βιβλίο Ενωμένοι στη Λατρεία του Μόνου Αληθινού Θεού, το οποίο χρησιμοποιείται από το 1983 για να βοηθάει τους σπουδαστές να προχωρούν σε Χριστιανική ωριμότητα, εξετάζει αυτό το θέμα. Δηλώνει: ‘Η θυσία του Ιησού μάς άνοιξε επίσης την ευκαιρία για αιώνια ζωή . . . Αυτή δεν είναι μια αμοιβή που την κερδίζουμε. Άσχετα με το πόσο πολλά κάνουμε στην υπηρεσία του Ιεχωβά, ποτέ δεν μπορούμε να οικοδομήσουμε μια τέτοια αξία ώστε ο Θεός να μας οφείλει ζωή. Η αιώνια ζωή είναι «το χάρισμα του Θεού . . . δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών». (Ρωμ. 6:23· Εφεσ. 2:8-10) Αν, όμως, έχουμε πίστη σε αυτό το δώρο και εκτίμηση για τον τρόπο με τον οποίο αυτό έγινε δυνατό για εμάς, τότε θα το κάνουμε αυτό φανερό. Εφόσον διακρίνουμε πόσο θαυμαστά χρησιμοποίησε ο Ιεχωβά τον Ιησού για να φέρει σε πέρας το θέλημά Του και πόσο ζωτικό είναι για όλους εμάς να ακολουθούμε πιστά τα βήματα του Ιησού, θα κάνουμε τη Χριστιανική διακονία ένα από τα πιο σπουδαία πράγματα στη ζωή μας’.

Μπορεί να ειπωθεί πως όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι διαγγελείς της Βασιλείας του Θεού; Ναι! Αυτό σημαίνει το να είναι κανείς Μάρτυρας του Ιεχωβά. Πριν από μισό και πλέον αιώνα, υπήρχαν μερικοί που πίστευαν ότι δεν ήταν απαραίτητο να συμμετέχουν στην υπηρεσία αγρού, κηρύττοντας στους ανθρώπους δημόσια και από σπίτι σε σπίτι. Σήμερα, όμως, κανένας Μάρτυρας του Ιεχωβά δεν θεωρεί ότι εξαιρείται από αυτή την υπηρεσία λόγω της θέσης που κατέχει στην τοπική εκκλησία ή στην παγκόσμια οργάνωση. Συμμετέχουν άντρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι. Τη συμμετοχή αυτή τη θεωρούν πολύτιμο προνόμιο, ιερή υπηρεσία. Πολλοί μετέχουν σε αυτή την υπηρεσία παρά τις σοβαρές σωματικές αδυναμίες τους. Όσο δε για εκείνους που σωματικά αδυνατούν στην κυριολεξία να πάνε από σπίτι σε σπίτι, αυτοί βρίσκουν άλλους τρόπους για να έρχονται σε επαφή με τους ανθρώπους και να τους δίνουν προσωπική μαρτυρία.

Στο παρελθόν, υπήρχε μερικές φορές η τάση να επιτρέπεται σε καινούρια άτομα να συμμετέχουν στην υπηρεσία αγρού πολύ σύντομα. Αλλά τις πρόσφατες δεκαετίες, έχει δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στο να έχουν αυτά τα άτομα τα προσόντα προτού κληθούν να συμμετάσχουν σε αυτό το έργο. Τι σημαίνει αυτό; Δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι σε θέση να εξηγούν όλα όσα είναι γραμμένα στην Αγία Γραφή. Αλλά, όπως εξηγεί το βιβλίο Οργανωμένοι για να Φέρουμε σε Πέρας τη Διακονία Μας, πρέπει να γνωρίζουν και να πιστεύουν τις βασικές διδασκαλίες της Αγίας Γραφής. Επίσης πρέπει να ζουν καθαρή ζωή, σε αρμονία με τους Γραφικούς κανόνες. Καθένας από αυτούς πρέπει να θέλει πραγματικά να είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Δεν αναμένεται να κηρύττουν στον ίδιο βαθμό όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι περιστάσεις των ατόμων διαφέρουν. Η ηλικία, η υγεία, οι οικογενειακές υποχρεώσεις και το βάθος της εκτίμησης, όλα αυτά αποτελούν παράγοντες. Αυτό το γεγονός αναγνωριζόταν ανέκαθεν. Τονίστηκε από τη Σκοπιά στο τεύχος τής 15ης Απριλίου 1951 (1 Δεκεμβρίου 1950, στην αγγλική), όπου μιλούσε για ‘τη γη την καλή’ η οποία αναφέρεται στην παραβολή του Ιησού για το σπορέα, στα εδάφια Λουκάς 8:4-15. Το βιβλίο Μαθήματα Σχολής Διακονίας της Βασιλείας, το οποίο ετοιμάστηκε για τους πρεσβυτέρους το 1972, ανέλυσε την απαίτηση να ‘αγαπούμε τον Ιεχωβά με όλη μας την ψυχή’ και εξήγησε ότι ‘εκείνο που είναι ζωτικό δεν είναι το πόσα κάνουμε σε σχέση με τα όσα κάνει κάποιος άλλος, αλλά το να κάνουμε ό,τι μπορούμε’. (Μάρκ. 14:6-8) Ωστόσο, ενθάρρυνε τη σοβαρή αυτοεξέταση και έδειχνε επίσης ότι αυτού του είδους η αγάπη σημαίνει ‘πως κάθε ίνα της ύπαρξής μας περιλαμβάνεται στο να υπηρετούμε με αγάπη τον Θεό· καμιά λειτουργία, ικανότητα ή επιθυμία της ζωής δεν εξαιρείται’. Πρέπει να επιστρατεύουμε όλες μας τις δυνάμεις, όλη μας την ψυχή για την εκτέλεση του θελήματος του Θεού. Το εγχειρίδιο αυτό τόνιζε ότι «ο Θεός απαιτεί, όχι απλώς συμμετοχή, αλλά ολόψυχη υπηρεσία».—Μάρκ. 12:30.

Δυστυχώς, οι ατελείς άνθρωποι έχουν την τάση να πηγαίνουν στα άκρα, δίνοντας έμφαση σε ένα πράγμα και παραμελώντας κάποιο άλλο. Γι’ αυτό, το 1906, ο αδελφός Ρώσσελ θεώρησε αναγκαίο να επιστήσει την προσοχή στο ότι αυτοθυσία δεν σημαίνει θυσιάζω άλλους. Αυτοθυσία δεν σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να μην εξασφαλίζει αυτά που είναι λογικά αναγκαία για τη σύζυγό του, για τα εξαρτώμενα από τον ίδιο παιδιά του ή για τους ηλικιωμένους γονείς, προκειμένου να είναι ελεύθερος να κηρύττει στους άλλους. Από τότε εμφανίζονται κατά καιρούς παρόμοιες υπενθυμίσεις στα έντυπα της Σκοπιάς.

Βαθμιαία, με τη βοήθεια του Λόγου του Θεού, η οργάνωση ως σύνολο έχει επιδιώξει να πετύχει τη Χριστιανική ισορροπία—να εκδηλώνει ζήλο για την υπηρεσία του Θεού και παράλληλα να δίνει την αρμόζουσα προσοχή σε όλες τις πλευρές που περιλαμβάνονται στο να είναι τα μέλη της αληθινοί Χριστιανοί. Μολονότι η ‘ανάπτυξη του χαρακτήρα’ οικοδομήθηκε πάνω σε εσφαλμένη κατανόηση, η Σκοπιά έχει δείξει ότι δεν πρέπει να υποτιμάται η αξία των καρπών του πνεύματος και της Χριστιανικής διαγωγής. Το 1942, η Σκοπιά (στην αγγλική) είπε πολύ εύστοχα: «Μερικοί έχουν συμπεράνει άσοφα ότι, αν ασχολούνται στο έργο μαρτυρίας από σπίτι σε σπίτι, θα μπορούν να ακολουθούν, απαλλαγμένοι από τιμωρία, οποιαδήποτε πορεία τούς αρέσει. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η απλή ενασχόληση στο έργο μαρτυρίας δεν είναι το παν που απαιτείται».—1 Κορ. 9:27.

Δίνουν στα Πράγματα τη Σωστή Προτεραιότητα

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν κατανοήσει ότι το να ‘επιζητούν πρώτα τη Βασιλεία και τη δικαιοσύνη του Θεού’ σημαίνει να δίνουν στα πράγματα τη σωστή προτεραιότητα. Αυτό περιλαμβάνει το να βάζουμε στην αρμόζουσα θέση στη ζωή μας την προσωπική μελέτη του Λόγου του Θεού και την τακτική παρακολούθηση των εκκλησιαστικών συναθροίσεων, καθώς και να μην επιτρέπουμε σε άλλες επιδιώξεις να παίρνουν προτεραιότητα. Περιλαμβάνει τη λήψη αποφάσεων που αντανακλούν γνήσια επιθυμία για συμμόρφωση με τις απαιτήσεις της Βασιλείας του Θεού, όπως αυτές εκτίθενται στην Αγία Γραφή. Αυτό συνεπάγεται ότι θα χρησιμοποιούνται οι αρχές της Αγίας Γραφής ως βάση για τις αποφάσεις που αφορούν την οικογενειακή ζωή, την αναψυχή, την κοσμική εκπαίδευση, την εργασία, τις επαγγελματικές συνήθειες και τις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας.

Το να επιζητούμε πρώτα τη Βασιλεία σημαίνει περισσότερα από το να έχουμε απλώς κάποια συμμετοχή κάθε μήνα στο να μιλούμε σε άλλους για το σκοπό του Θεού. Σημαίνει να βάζουμε τα συμφέροντα της Βασιλείας στην πρώτη θέση σε όλη τη ζωή μας και παράλληλα να εκπληρούμε κατάλληλα και τις άλλες Γραφικές υποχρεώσεις.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους οι αφοσιωμένοι Μάρτυρες του Ιεχωβά προωθούν τα συμφέροντα της Βασιλείας.

Το Προνόμιο της Υπηρεσίας Μπέθελ

Μερικοί υπηρετούν ως μέλη της παγγήινης οικογένειας Μπέθελ. Πρόκειται για προσωπικό που αποτελείται από ολοχρόνιους διακόνους οι οποίοι προσφέρονται εθελοντικά να εκτελέσουν όποιο διορισμό τούς ανατεθεί στην ετοιμασία και στην έκδοση Γραφικών εντύπων, στη φροντίδα για τις αναγκαίες εργασίες γραφείου και στην παροχή βοηθητικών υπηρεσιών για όλες αυτές τις λειτουργίες. Με αυτό το έργο δεν κερδίζουν προσωπική υπεροχή ή υλικά αγαθά. Η επιθυμία τους είναι να τιμούν τον Ιεχωβά, και είναι ικανοποιημένοι με όσα τους παρέχονται, δηλαδή φαγητό, στέγη και ένα μικρό βοήθημα για τα προσωπικά έξοδα. Λόγω του τρόπου ζωής της οικογένειας Μπέθελ, οι κοσμικές αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών, για παράδειγμα, τους θεωρούν ως μέλη μιας θρησκευτικής τάξης τα οποία έχουν κάνει όρκο φτώχειας. Εκείνοι που είναι στο Μπέθελ χαίρονται για το ότι είναι σε θέση να χρησιμοποιούν πλήρως τη ζωή τους στην υπηρεσία του Ιεχωβά και στην εκτέλεση ενός έργου το οποίο ωφελεί πολλούς Χριστιανούς αδελφούς τους και νεοενδιαφερόμενα άτομα, μερικές φορές σε διεθνή κλίμακα. Όπως και οι άλλοι Μάρτυρες του Ιεχωβά, έτσι και εκείνοι συμμετέχουν τακτικά στη διακονία αγρού.

Η πρώτη οικογένεια Μπέθελ (ή οικογένεια του Βιβλικού Οίκου, όπως ήταν γνωστοί τότε) βρισκόταν στο Αλεγκένι της Πενσυλβανίας. Το 1896, το προσωπικό αριθμούσε 12 άτομα. Το 1992 υπήρχαν πάνω από 12.900 μέλη οικογένειας Μπέθελ, τα οποία υπηρετούσαν σε 99 χώρες. Επιπρόσθετα, όταν δεν υπάρχει αρκετός χώρος για στέγαση στις εγκαταστάσεις της Εταιρίας, εκατοντάδες άλλοι εθελοντές πηγαίνουν σε καθημερινή βάση στους οίκους Μπέθελ και στα εργοστάσια, προκειμένου να συμμετάσχουν στο έργο. Αυτοί θεωρούν ότι είναι προνόμιο να συμμετέχουν στο έργο που γίνεται εκεί. Όταν υπάρχει ανάγκη, χιλιάδες άλλοι Μάρτυρες προσφέρονται, για ποικίλες περιόδους, να εγκαταλείψουν κοσμικές εργασίες και άλλες δραστηριότητες και να βοηθήσουν στην οικοδόμηση εγκαταστάσεων που χρειάζεται η Εταιρία για να τις χρησιμοποιήσει σε σχέση με το παγκόσμιο κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού.

Πολλά μέλη της παγγήινης οικογένειας Μπέθελ έχουν κάνει την υπηρεσία αυτή έργο της ζωής τους. Ο Φρέντερικ Γ. Φρανς, ο οποίος έγινε το 1977 ο τέταρτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, ήταν ήδη μέχρι τότε μέλος της οικογένειας Μπέθελ στη Νέα Υόρκη επί 57 χρόνια και συνέχισε να βρίσκεται στην υπηρεσία Μπέθελ επί άλλα 15 χρόνια, μέχρι το θάνατό του το 1992. Ο Χάινριχ Ντουένγκερ άρχισε την υπηρεσία Μπέθελ στη Γερμανία το 1911 και από τότε υπηρέτησε ταπεινά οπουδήποτε τον διόρισαν· και το 1983, τη χρονιά κατά την οποία πέθανε, εξακολουθούσε να απολαμβάνει την υπηρεσία του ως μέλος της οικογένειας Μπέθελ στην Τουν της Ελβετίας. Ο Τζορτζ Φίλιπς, από τη Σκωτία, δέχτηκε ένα διορισμό στο γραφείο τμήματος στη Νότια Αφρική το 1924 (όταν το τμήμα αυτό επέβλεπε τη δραστηριότητα του κηρύγματος από το Κέιπ Τάουν ως την Κένυα) και εξακολούθησε να υπηρετεί στη Νότια Αφρική μέχρι το θάνατό του το 1982 (όταν λειτουργούσαν εφτά γραφεία τμήματος της Εταιρίας και υπήρχαν περίπου 160.000 ενεργοί Μάρτυρες στην περιοχή εκείνη). Χριστιανές αδελφές, όπως η Κάθριν Μπόγκαρντ, η Γκρέις ντε Τσέκα, η Ίρμα Φρεντ, η Αλίκη Μπέρνερ και η Μαίρη Χάναν, αφιέρωσαν και αυτές την ενήλικη ζωή τους στην υπηρεσία Μπέθελ, και μάλιστα μέχρι το θάνατό τους. Παρόμοια, πολλά άλλα μέλη της οικογένειας Μπέθελ υπηρετούν επί 10, 30, 50, 70 και πλέον χρόνια.*

Αυτοθυσιαστικοί Περιοδεύοντες Επίσκοποι

Σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν περίπου 3.900 επίσκοποι περιοχής και περιφερείας που και αυτοί, μαζί με τις συζύγους τους, φέρουν σε πέρας το διορισμό τους οπουδήποτε υπάρχει ανάγκη, συνήθως στην πατρίδα τους. Πολλοί από αυτούς έχουν αφήσει το σπίτι τους και μετακινούνται τώρα κάθε εβδομάδα ή κάθε λίγες εβδομάδες για να υπηρετήσουν τις εκκλησίες οι οποίες τους έχουν ανατεθεί. Δεν παίρνουν μισθό, αλλά είναι ευγνώμονες για το φαγητό και για το κατάλυμα που τους παρέχεται εκεί όπου υπηρετούν, καθώς και για το μικρό βοήθημα που παίρνουν για τα προσωπικά έξοδα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου το 1992 υπηρετούσαν 499 επίσκοποι περιοχής και περιφερείας, αυτοί οι περιοδεύοντες πρεσβύτεροι είναι κατά μέσο όρο ηλικίας 54 ετών, και μερικοί από αυτούς υπηρετούν με αυτή την ιδιότητα επί 30, 40 ή περισσότερα χρόνια. Σε αρκετές χώρες, αυτοί οι επίσκοποι μετακινούνται με αυτοκίνητο. Ο τομέας στην περιοχή του Ειρηνικού απαιτεί συχνά να χρησιμοποιούνται εμπορικά αεροπλάνα και πλοιάρια. Σε πολλά μέρη οι επίσκοποι περιοχής φτάνουν σε απομακρυσμένες εκκλησίες με άλογο ή με τα πόδια.

Οι Σκαπανείς Καλύπτουν μια Σημαντική Ανάγκη

Προκειμένου να αρχίσει το κήρυγμα των καλών νέων σε μέρη όπου δεν υπάρχουν Μάρτυρες ή να παρασχεθεί βοήθεια που μπορεί να είναι ιδιαιτέρως αναγκαία σε μια περιοχή, το Κυβερνών Σώμα μπορεί να διευθετήσει να αποσταλούν εκεί ειδικοί σκαπανείς. Πρόκειται για ολοχρόνιους ευαγγελιστές οι οποίοι αφιερώνουν τουλάχιστον 140 ώρες το μήνα στη διακονία αγρού. Προσφέρονται να υπηρετήσουν οπουδήποτε υπάρχει ανάγκη στη δική τους χώρα ή, σε μερικές περιπτώσεις, σε κοντινές χώρες. Επειδή οι απαιτήσεις που έχει η υπηρεσία τους τούς αφήνουν ελάχιστο ή και καθόλου χρόνο για να εργάζονται σε κοσμική εργασία ώστε να καλύπτουν τις υλικές τους ανάγκες, παίρνουν ένα μικρό βοήθημα για τη στέγασή τους και για άλλες βασικές ανάγκες. Το 1992 υπήρχαν πάνω από 14.500 ειδικοί σκαπανείς σε διάφορα μέρη της γης.

Όταν στάλθηκαν οι πρώτοι ειδικοί σκαπανείς, το 1937, αυτοί ήταν οι πρωτοπόροι στο έργο που γινόταν με την αναμετάδοση ηχογραφημένων Γραφικών ομιλιών για τους οικοδεσπότες στο κατώφλι του σπιτιού τους και με τη χρήση δίσκων φωνογράφου ως βάση για Γραφικές συζητήσεις στις επανεπισκέψεις. Αυτό γινόταν σε μεγάλες πόλεις όπου ήδη υπήρχαν εκκλησίες. Έπειτα από λίγα χρόνια, οι ειδικοί σκαπανείς άρχισαν να κατευθύνονται ιδιαίτερα σε περιοχές όπου δεν υπήρχαν εκκλησίες ή όπου οι εκκλησίες που υπήρχαν είχαν μεγάλη ανάγκη για βοήθεια. Ως συνέπεια του αποτελεσματικού τους έργου, σχηματίστηκαν εκατοντάδες νέες εκκλησίες.

Αντί να καλύπτουν έναν τομέα και να πηγαίνουν μετά σε κάποιον άλλον, αυτοί εργάζονταν επανειλημμένα σε μια συγκεκριμένη περιοχή, καλλιεργώντας όλο το ενδιαφέρον που έβρισκαν και διεξάγοντας Γραφικές μελέτες. Για τους ενδιαφερομένους διευθετούνταν συναθροίσεις. Έτσι λοιπόν, ένας ειδικός σκαπανέας στο Λεσότο, στο νότιο τμήμα της Αφρικής, την πρώτη κιόλας εβδομάδα που βρέθηκε στο νέο του διορισμό, προσκάλεσε όλους όσους συνάντησε να πάνε και να δουν πώς διεξάγουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Ολόκληρο το πρόγραμμα το παρουσίασαν εκείνος και η οικογένειά του. Κατόπιν τους προσκάλεσε όλους στη Μελέτη Σκοπιάς. Αφού ικανοποιήθηκε η αρχική περιέργεια, 30 άτομα εξακολούθησαν να παρακολουθούν τη Μελέτη Σκοπιάς, και στη σχολή ο μέσος όρος των παρόντων ήταν 20 άτομα. Σε χώρες όπου ιεραπόστολοι εκπαιδευμένοι στη Γαλαάδ έκαναν πολλά για να αρχίσει το κήρυγμα των καλών νέων, μερικές φορές σημειωνόταν γρηγορότερη αύξηση όταν Μάρτυρες που ήταν γεννημένοι στη χώρα εκείνη άρχιζαν να αποκτούν τα προσόντα για υπηρεσία ειδικού σκαπανέα, επειδή αυτοί μπορούσαν συνήθως να κάνουν ακόμα πιο αποτελεσματικό έργο στους ντόπιους.

Εκτός από αυτούς τους ζηλωτές εργάτες, υπάρχουν και άλλοι εκατοντάδες χιλιάδες Μάρτυρες του Ιεχωβά που και εκείνοι προωθούν δραστήρια τα συμφέροντα της Βασιλείας. Σε αυτούς συγκαταλέγονται νέοι και ηλικιωμένοι, άντρες και γυναίκες, παντρεμένοι και ανύπαντροι. Οι τακτικοί σκαπανείς αφιερώνουν το λιγότερο 90 ώρες το μήνα στη διακονία αγρού· οι βοηθητικοί σκαπανείς τουλάχιστον 60 ώρες. Αποφασίζουν οι ίδιοι πού θέλουν να κηρύξουν. Οι περισσότεροι από αυτούς συνεργάζονται με ήδη υπάρχουσες εκκλησίες· μερικοί μετακομίζουν σε απομονωμένες περιοχές. Φροντίζουν να καλύπτουν οι ίδιοι τις υλικές τους ανάγκες εργαζόμενοι σε κάποια κοσμική εργασία ή ίσως μέλη της οικογένειάς τους φροντίζουν για αυτούς. Στη διάρκεια του 1992, πάνω από 914.500 άτομα συμμετείχαν σε αυτή την υπηρεσία ως τακτικοί ή βοηθητικοί σκαπανείς, τουλάχιστον για κάποιο τμήμα του έτους.

Σχολές με Ειδικό Σκοπό

Προκειμένου να είναι εξαρτισμένοι οι εθελοντές για συγκεκριμένες μορφές υπηρεσίας, παρέχεται ειδική εκπαίδευση. Για παράδειγμα, από το 1943, η Σχολή Γαλαάδ έχει εκπαιδεύσει χιλιάδες έμπειρους διακόνους για το ιεραποστολικό έργο, και οι απόφοιτοι έχουν σταλεί σε όλα τα μέρη της γης. Το 1987 άρχισε να λειτουργεί η Σχολή Διακονικής Εκπαίδευσης που έχει σκοπό να βοηθήσει στην κάλυψη ειδικών αναγκών, στις οποίες περιλαμβάνεται η φροντίδα των εκκλησιών, καθώς και άλλα καθήκοντα. Η διευθέτηση να διεξάγεται η σχολή αυτή σε διάφορα μέρη ελαχιστοποιεί τα ταξίδια που θα πρέπει να κάνουν οι σπουδαστές για να πάνε σε ένα κεντρικό μέρος, καθώς και την ανάγκη να μάθουν μια άλλη γλώσσα για να ωφεληθούν από την εκπαίδευση. Όλοι όσοι καλούνται να παρακολουθήσουν αυτή τη σχολή είναι πρεσβύτεροι ή διακονικοί υπηρέτες που έχουν δώσει αποδείξεις για το ότι πράγματι επιζητούν πρώτα τη Βασιλεία. Πολλοί έχουν προσφερθεί να υπηρετήσουν σε άλλες χώρες. Έχουν πνεύμα παρόμοιο με εκείνο του προφήτη Ησαΐα, ο οποίος είπε: «Ιδού, εγώ, απόστειλόν με».—Ησ. 6:8.

Για τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας εκείνων που ήδη υπηρετούν ως τακτικοί και ειδικοί σκαπανείς, έχει τεθεί σε λειτουργία η Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα, αρχίζοντας από το 1977. Όπου ήταν δυνατόν, διευθετήθηκε να διεξαχτεί η σχολή σε καθεμιά από τις περιοχές που βρίσκονται σε όλο τον κόσμο. Όλοι οι σκαπανείς κλήθηκαν να ωφεληθούν από αυτή τη δεκαπενθήμερη σειρά μαθημάτων. Σταδιακά από τότε, οι σκαπανείς που έχουν συμπληρώσει το πρώτο έτος της υπηρεσίας τους καλούνται να λάβουν την ίδια εκπαίδευση. Μέχρι το 1992, πάνω από 100.000 σκαπανείς είχαν εκπαιδευτεί σε αυτή τη σχολή στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο· 10.000 και πλέον εκπαιδεύονταν κάθε χρόνο. Άλλες 55.000 είχαν εκπαιδευτεί στην Ιαπωνία, 38.000 στο Μεξικό, 25.000 στη Βραζιλία και 25.000 στην Ιταλία. Εκτός από αυτή τη σειρά μαθημάτων, οι σκαπανείς απολαμβάνουν τακτικά μια ειδική συνάθροιση με τον επίσκοπο περιοχής στη διάρκεια της εξαμηνιαίας επίσκεψής του στην κάθε εκκλησία, καθώς και ένα πρόγραμμα ειδικής εκπαίδευσης με τον επίσκοπο περιοχής και τον επίσκοπο περιφερείας μαζί, όταν λαβαίνει χώρα η ετήσια συνέλευση περιοχής. Συνεπώς, εκείνοι οι οποίοι συγκροτούν το μεγάλο στράτευμα των διαγγελέων της Βασιλείας που υπηρετούν ως σκαπανείς είναι, όχι μόνο πρόθυμοι εργάτες, αλλά και καλά εκπαιδευμένοι διάκονοι.

Υπηρεσία Εκεί που η Ανάγκη Είναι Μεγαλύτερη

Πολλές χιλιάδες Μάρτυρες του Ιεχωβά—μερικοί από τους οποίους είναι σκαπανείς και άλλοι όχι—έχουν προσφερθεί να υπηρετήσουν, όχι μόνο στην κοινότητα που βρίσκεται το σπίτι τους, αλλά και σε άλλες περιοχές όπου υπάρχει μεγάλη ανάγκη για διαγγελείς των καλών νέων. Κάθε χρόνο, χιλιάδες άτομα δαπανούν μια περίοδο εβδομάδων ή μηνών—ανάλογα με τις προσωπικές διευθετήσεις που μπορούν να κάνουν—σε περιοχές που συνήθως βρίσκονται αρκετά μακριά από το σπίτι τους, προκειμένου να δώσουν μαρτυρία σε ανθρώπους τους οποίους δεν επισκέπτονται τακτικά Μάρτυρες του Ιεχωβά. Χιλιάδες άλλοι φεύγουν από τον τόπο όπου ζούσαν και εγκαθίστανται κάπου αλλού με σκοπό να παράσχουν τέτοιου είδους βοήθεια επί μια εκτεταμένη περίοδο. Πολλοί από αυτούς είναι αντρόγυνα ή οικογένειες με παιδιά. Συχνά πηγαίνουν να εγκατασταθούν σε σχετικά μικρή απόσταση, αλλά μερικοί έχουν κάνει επανειλημμένα τέτοιες μετακινήσεις στο πέρασμα των ετών. Μάλιστα πολλοί από αυτούς τους ζηλωτές Μάρτυρες αναλαμβάνουν υπηρεσία σε ξένες χώρες—άλλοι επί μερικά χρόνια και άλλοι σε μόνιμη βάση. Κάνουν οποιαδήποτε κοσμική εργασία χρειάζεται προκειμένου να καλύπτουν τις ανάγκες τους, και οι μετακινήσεις αυτές γίνονται με δικά τους έξοδα. Η μοναδική τους επιθυμία είναι να συμμετέχουν στη διάδοση του αγγέλματος της Βασιλείας όσο πληρέστερα τους επιτρέπουν οι περιστάσεις τους.

Όταν η κεφαλή της οικογένειας δεν είναι Μάρτυρας, μπορεί να μετακομίσει μαζί με την οικογένειά του λόγω της εργασίας του. Αλλά τα μέλη της οικογένειας που είναι Μάρτυρες μπορεί να το δουν αυτό ως ευκαιρία για να διαδώσουν το άγγελμα της Βασιλείας. Αυτό συνέβη με δυο Μάρτυρες από τις Ηνωμένες Πολιτείες που βρέθηκαν σε έναν οικισμό μέσα στη ζούγκλα του Σουρινάμ στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Δυο φορές την εβδομάδα σηκώνονταν στις 4:00 π.μ., έπαιρναν ένα λεωφορείο της εταιρίας και, έπειτα από δύσκολη διαδρομή μιας ώρας, πήγαιναν σε κάποιο χωριό και κήρυτταν όλη τη μέρα. Προτού περάσει πολύς καιρός διεξήγαν 30 Γραφικές μελέτες κάθε εβδομάδα με άτομα που πεινούσαν για την αλήθεια. Σήμερα υπάρχει μια εκκλησία σε εκείνο το μέρος του βροχερού δάσους όπου παλιότερα δεν είχαν ακουστεί τα καλά νέα.

Επωφελούνται από Κάθε Κατάλληλη Ευκαιρία για να Δώσουν Μαρτυρία

Φυσικά, δεν πηγαίνουν όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να εγκατασταθούν σε άλλες χώρες ούτε ακόμα και σε άλλες πόλεις για να διεξάγουν τη διακονία τους. Οι περιστάσεις τους μπορεί να μην τους επιτρέπουν να γίνουν σκαπανείς. Ωστόσο, γνωρίζουν καλά τη νουθεσία που δίνει η Αγία Γραφή να καταβάλλουν «κάθε ένθερμη προσπάθεια» και να έχουν ‘πολλά να κάνουν στο έργο του Κυρίου’. (2 Πέτρ. 1:5-8· 1 Κορ. 15:58) Δείχνουν ότι επιζητούν πρώτα τη Βασιλεία όταν βάζουν τα δικά της συμφέροντα πάνω από την κοσμική εργασία και την αναψυχή. Εκείνοι που έχουν καρδιά γεμάτη εκτίμηση για τη Βασιλεία συμμετέχουν τακτικά στη διακονία αγρού στο βαθμό που το επιτρέπουν οι περιστάσεις τους, και πολλοί από αυτούς αλλάζουν τις περιστάσεις τους ώστε να μπορούν να συμμετέχουν πληρέστερα. Επίσης είναι διαρκώς άγρυπνοι για να επωφελούνται από τις κατάλληλες ευκαιρίες και να δίνουν μαρτυρία σε άλλους για τη Βασιλεία.

Για παράδειγμα, ο Τζον Φουργκάλα, ο οποίος είχε μια επιχείρηση σιδηρικών στην Γκουαγιακίλ του Ισημερινού, έφτιαξε μια ελκυστική βιτρίνα για να επιδεικνύει Γραφικά έντυπα στο κατάστημά του. Την ώρα που ο βοηθός του εκτελούσε την παραγγελία κάποιου πελάτη, ο Τζον έδινε στον πελάτη μαρτυρία.

Στη Νιγηρία, ένας ζηλωτής Μάρτυρας, ο οποίος συντηρούσε την οικογένειά του εργαζόμενος ως εργολάβος ηλεκτρικών εγκαταστάσεων, ήταν και αυτός αποφασισμένος να χρησιμοποιεί καλά τις γνωριμίες του για να δίνει μαρτυρία. Επειδή η επιχείρηση ήταν δική του, καθόριζε εκείνος το πρόγραμμα των δραστηριοτήτων της. Κάθε πρωί, πριν αρχίσει η καθημερινή εργασία, συγκέντρωνε τη σύζυγο, τα παιδιά, τους υπαλλήλους και τους μαθητευόμενούς του και εξέταζαν το Γραφικό εδάφιο της ημέρας, λέγοντας παράλληλα και εμπειρίες από το Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Επίσης, στην αρχή κάθε έτους, έδινε στους πελάτες του ένα αντίτυπο του ημερολογίου της Εταιρίας Σκοπιά και μαζί δυο περιοδικά. Ως αποτέλεσμα, μερικοί υπάλληλοί του και ορισμένοι πελάτες του ενώθηκαν μαζί του στη λατρεία του Ιεχωβά.

Υπάρχουν πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά που έχουν το ίδιο πνεύμα. Άσχετα από το τι κάνουν, ψάχνουν διαρκώς να βρουν ευκαιρίες να λένε τα καλά νέα και σε άλλους.

Ένα Μεγάλο Στράτευμα Ευτυχισμένων Ολοχρόνιων Ευαγγελιστών

Με το πέρασμα των ετών, ο ζήλος των Μαρτύρων του Ιεχωβά για το κήρυγμα των καλών νέων δεν έχει μειωθεί. Μολονότι πολλοί οικοδεσπότες τούς λένε πολύ κατηγορηματικά ότι δεν ενδιαφέρονται, υπάρχουν πάρα πολλοί οι οποίοι είναι ευγνώμονες για το ότι οι Μάρτυρες τους βοηθούν να κατανοήσουν την Αγία Γραφή. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι αποφασισμένοι να εξακολουθήσουν να κηρύττουν, ώσπου ο ίδιος ο Ιεχωβά να καταδείξει με σαφήνεια ότι το έργο αυτό έχει ολοκληρωθεί.

Η παγκόσμια αδελφότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αντί να χαλαρώσει, έχει στην πραγματικότητα εντείνει τη δραστηριότητα του κηρύγματός της. Το 1982, η ετήσια παγκόσμια έκθεση έδειχνε ότι είχαν αφιερωθεί στη διακονία αγρού 384.856.662 ώρες. Δέκα χρόνια αργότερα (το 1992) αφιερώθηκαν στο έργο αυτό 1.024.910.434 ώρες. Πού οφείλεται αυτή η μεγάλη αύξηση στη δραστηριότητα;

Είναι αλήθεια ότι ο αριθμός των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχει αυξηθεί. Αλλά όχι μέχρι αυτού του βαθμού. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, ενώ ο αριθμός των Μαρτύρων αυξήθηκε κατά 80 τοις εκατό, ο αριθμός των σκαπανέων ανέβηκε κατακόρυφα αυξανόμενος κατά 250 τοις εκατό. Κατά μέσο όρο κάθε μήνα, ο 1 στους 7 Μάρτυρες του Ιεχωβά παγκόσμια συμμετείχε σε κάποια μορφή του ολοχρόνιου έργου κηρύγματος.

Τι είδους άτομα ήταν εκείνοι που συμμετείχαν σε αυτή την υπηρεσία σκαπανέα; Στη Δημοκρατία της Κορέας, λόγου χάρη, στους Μάρτυρες συγκαταλέγονται πολλές νοικοκυρές. Οι οικογενειακές υποχρεώσεις ίσως δεν επιτρέπουν σε όλες να κάνουν έργο σκαπανέα σε τακτική βάση, όμως πολλές έχουν χρησιμοποιήσει τις μεγάλες σχολικές διακοπές του χειμώνα ως ευκαιρία για υπηρεσία βοηθητικού σκαπανέα. Ως αποτέλεσμα, το 53 τοις εκατό του συνολικού αριθμού Μαρτύρων στη Δημοκρατία της Κορέας συμμετείχαν σε κάποια μορφή ολοχρόνιας υπηρεσίας τον Ιανουάριο του 1990.

Τα πρώτα χρόνια, το γεμάτο ζήλο σκαπανικό πνεύμα από μέρους των Φιλιππινέζων Μαρτύρων ήταν εκείνο που τους έδωσε τη δυνατότητα να μεταδώσουν το άγγελμα της Βασιλείας στα εκατοντάδες κατοικημένα νησιά των Φιλιππίνων. Ο ζήλος αυτός έχει καταδειχτεί ακόμα περισσότερο από τότε και έπειτα. Το 1992, κατά μέσο όρο κάθε μήνα, 22.205 ευαγγελιζόμενοι συμμετείχαν στη διακονία αγρού ως σκαπανείς στις Φιλιππίνες. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονταν πολλοί νεαροί που είχαν επιλέξει να ‘θυμούνται τον Πλάστη τους’ και να χρησιμοποιούν το νεανικό τους σφρίγος στην υπηρεσία του. (Εκκλ. 12:1) Ύστερα από μια δεκαετία στην υπηρεσία σκαπανέα, ένας από αυτούς τους νεαρούς είπε: «Έμαθα να είμαι υπομονετικός, να ζω απλή ζωή, να στηρίζομαι στον Ιεχωβά και να είμαι ταπεινός. Είναι αλήθεια ότι αντιμετώπισα επίσης δυσκολίες και αποθαρρύνσεις, αλλά όλα αυτά δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με τις ευλογίες που φέρνει το έργο σκαπανέα».

Τον Απρίλιο και το Μάιο του 1989, η Σκοπιά ξεσκέπαζε τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, δηλαδή την ψεύτικη θρησκεία με τις πολλές μορφές που έχει παγκόσμια. Τα άρθρα αυτά κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα σε 39 γλώσσες, και οι Μάρτυρες τα έδωσαν στους ανθρώπους με εντατικό ρυθμό. Στην Ιαπωνία, όπου ο αριθμός των σκαπανέων Μαρτύρων έχει ξεπεράσει πολλές φορές το 40 τοις εκατό των ευαγγελιζομένων, 41.055 βοηθητικοί σκαπανείς—ένας νέος ανώτατος αριθμός—έκαναν αίτηση για να βοηθήσουν στο έργο εκείνον τον Απρίλιο. Στη διοικητική περιφέρεια της Οσάκα, στην πόλη Τακάτσουκι, στην Εκκλησία Ότσουκα, 73 από τους 77 βαφτισμένους ευαγγελιζομένους συμμετείχαν σε κάποια μορφή της υπηρεσίας σκαπανέα εκείνον το μήνα. Στις 8 Απριλίου, όταν όλοι οι ευαγγελιζόμενοι στην Ιαπωνία παροτρύνθηκαν να συμμετάσχουν με κάποιον τρόπο στη μετάδοση αυτού του ζωτικού αγγέλματος, εκατοντάδες εκκλησίες, όπως η Εκκλησία Ουσιόντα στην Πόλη της Γιοκοχάμα, έκαναν διευθετήσεις για ολοήμερο έργο δρόμου και έργο από σπίτι σε σπίτι, από τις 7:00 π.μ. ως τις 8:00 μ.μ., προκειμένου να πλησιάσουν όλους όσους μπορούσαν στην περιοχή.

Όπως γίνεται παντού, έτσι και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Μεξικό εργάζονται για να καλύψουν τις υλικές τους ανάγκες. Εντούτοις, κάθε μήνα το 1992, κατά μέσο όρο 50.095 Μάρτυρες του Ιεχωβά εκεί κανόνιζαν και αυτοί τις υποθέσεις τους έτσι ώστε να συμμετέχουν στην υπηρεσία σκαπανέα με σκοπό να βοηθήσουν ανθρώπους που πεινούν για την αλήθεια να μάθουν σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού. Σε μερικές οικογένειες συνεργάστηκαν όλα τα μέλη του σπιτικού προκειμένου να μπορέσουν όλοι τους ή τουλάχιστον μερικοί από αυτούς να κάνουν έργο σκαπανέα. Απολαμβάνουν καρποφόρα διακονία. Το 1992, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Μεξικό διεξήγαν τακτικά πάνω από 502.017 οικιακές Γραφικές μελέτες είτε με άτομα είτε με οικογένειες ολόκληρες.

Οι πρεσβύτεροι που υπηρετούν τις ανάγκες των εκκλησιών των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχουν βαριές ευθύνες. Οι περισσότεροι πρεσβύτεροι στη Νιγηρία είναι οικογενειάρχες, πράγμα που ισχύει και για πρεσβυτέρους σε πολλά άλλα μέρη επίσης. Ωστόσο, εκτός από την προετοιμασία που κάνουν για να διεξάγουν εκκλησιαστικές συναθροίσεις ή για να συμμετέχουν σε αυτές, και εκτός από την προετοιμασία για την αναγκαία ποίμανση του ποιμνίου του Θεού, μερικοί από αυτούς τους άντρες κάνουν επίσης έργο σκαπανέα. Πώς είναι δυνατόν αυτό; Συχνά, ο προσεκτικός προγραμματισμός του χρόνου και η καλή συνεργασία της οικογένειας αποτελούν σημαντικούς παράγοντες.

Είναι φανερό ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παγκόσμια έχουν πάρει στα σοβαρά τη νουθεσία που έδωσε ο Ιησούς να εξακολουθούν να ‘επιζητούν πρώτα τη βασιλεία’. (Ματθ. 6:33) Ό,τι κάνουν αποτελεί εγκάρδια εκδήλωση της αγάπης τους για τον Ιεχωβά και της εκτίμησής τους για την κυριαρχία του. Όπως ο ψαλμωδός Δαβίδ, έτσι και αυτοί λένε: «Θέλω σε υψόνει, Θεέ μου, βασιλεύ· και θέλω ευλογεί το όνομά σου εις τον αιώνα και εις τον αιώνα».—Ψαλμ. 145:1.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 292]

Αυξημένη έμφαση στην ευθύνη για επίδοση μαρτυρίας

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 293]

Θεωρούν τη μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι πολύτιμο προνόμιο

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 294]

Κατανόηση του τι είναι η ολόψυχη υπηρεσία

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 295]

Τι σημαίνει πραγματικά το να ‘επιζητούμε πρώτα τη βασιλεία’

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 301]

Ζηλωτές Μάρτυρες βάζουν τα συμφέροντα της Βασιλείας πριν από την κοσμική εργασία και την αναψυχή

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 288]

«Πού Είναι οι Εννιά;»

Στην Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού το 1928, δόθηκε σε όλους τους παρόντες ένα φυλλάδιο με τίτλο «Πού Είναι οι Εννιά;» (Where Are the Nine?) Η ανάλυση των εδαφίων Λουκάς 17:11-19 που περιείχε το φυλλάδιο αυτό άγγιξε την καρδιά του Κλάουντ Γκούντμαν και τον υποκίνησε να αναλάβει έργο βιβλιοπώλη, δηλαδή σκαπανέα, και να παραμείνει στην υπηρεσία αυτήν.

[Πλαίσιο/Εικόνες στη σελίδα 296, 297]

Υπηρεσία Μπέθελ

Το 1992, υπήρχαν 12.974 άτομα που συμμετείχαν στην υπηρεσία Μπέθελ σε 99 χώρες

[Εικόνες]

Η προσωπική μελέτη είναι σημαντική για τα μέλη της οικογένειας Μπέθελ

Ισπανία

Σε κάθε Οίκο Μπέθελ, η μέρα αρχίζει με την εξέταση ενός Γραφικού εδαφίου

Φινλανδία

Όπως αληθεύει για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά παντού, τα μέλη της οικογένειας Μπέθελ συμμετέχουν στην υπηρεσία αγρού

Ελβετία

Κάθε Δευτέρα βράδυ η οικογένεια Μπέθελ μελετάει μαζί τη «Σκοπιά»

Ιταλία

Το είδος της εργασίας ποικίλλει, αλλά κάθε εργασία γίνεται για την υποστήριξη της διακήρυξης της Βασιλείας του Θεού

Γαλλία

Παπούα-Νέα Γουινέα

Ηνωμένες Πολιτείες

Γερμανία

Φιλιππίνες

Μεξικό

΄Βρετανία

Νιγηρία

Ολλανδία

Βραζιλία

Ιαπωνία

Νότια Αφρική

[Πλαίσιο/Εικόνες στη σελίδα 298]

Μερικά Άτομα με Πολλά Χρόνια στην Υπηρεσία Μπέθελ

Φ. Γ. Φρανς—Ηνωμένες Πολιτείες (1920-1992)

Χάινριχ Ντουένγκερ—Γερμανία (περίπου 15 χρόνια στο διάστημα 1911-1933), Ουγγαρία (1933-1935), Τσεχοσλοβακία (1936-1939) και κατόπιν Ελβετία (1939-1983)

Τζορτζ Φίλιπς—Νότια Αφρική (1924-1966, 1976-1982)

Σαρκικές αδελφές (Κάθριν Μπόγκαρντ και Γκρέις ντε Τσέκα) οι οποίες συνολικά αφιέρωσαν στην υπηρεσία Μπέθελ 136 χρόνια—Ηνωμένες Πολιτείες

[Γράφημα στη σελίδα 303]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Αύξηση στους Σκαπανείς!

Σκαπανείς

Ευαγγελιζόμενοι

Ποσοστιαία Αύξηση από το 1982

250%

200%

150%

100%

50%

1982 1984 1986 1988 1990 1992

[Εικόνα στη σελίδα 284]

Η αδελφή Έρλι διέσχισε μεγάλο μέρος της Νέας Ζηλανδίας με ποδήλατο για να μεταδώσει το άγγελμα της Βασιλείας

[Εικόνα στη σελίδα 285]

Επί 76 χρόνια—ως άγαμη, παντρεμένη και κατόπιν ως χήρα—η Μαλίντα Κίφερ αφιέρωσε τον εαυτό της στην ολοχρόνια διακονία

[Εικόνες στη σελίδα 286]

Απλά τροχόσπιτα χρησίμευαν ως κατάλυμα για μερικούς από τους πρώτους σκαπανείς καθώς αυτοί μετακινούνταν από το ένα μέρος στο άλλο

Καναδάς

Ινδία

[Εικόνα στη σελίδα 287]

Ο Φρανκ Ράις (όρθιος στα δεξιά), ο Κλεμ Ντεσάμπ (καθιστός μπροστά από τον Φρανκ, μαζί με τη σύζυγο του Κλεμ, την Τζιν, δίπλα τους) και μια ομάδα στην Ιάβα στην οποία περιλαμβάνονται άλλοι Μάρτυρες και νεοενδιαφερόμενοι

[Εικόνες στη σελίδα 288]

Η ζωή του Κλάουντ Γκούντμαν, που ήταν αφιερωμένη στην ολοχρόνια διακονία, τον οδήγησε να υπηρετήσει στην Ινδία και σε άλλες εφτά χώρες

[Εικόνα στη σελίδα 289]

Όταν ο Μπεν Μπρίκελ είχε καλή υγεία, χαιρόταν να τη χρησιμοποιεί στην υπηρεσία του Ιεχωβά· τα σοβαρά προβλήματα υγείας στα μετέπειτα χρόνια δεν τον έκαναν να εγκαταλείψει τις προσπάθειες

[Εικόνα στη σελίδα 290]

Η Κάθι Παλμ έδωσε μαρτυρία σε κάθε είδους τομέα, από κτίρια γραφείων μεγάλων πόλεων μέχρι τους πλέον απομονωμένους οικισμούς ορυχείων και φάρμες με πρόβατα στη Χιλή

[Εικόνα στη σελίδα 291]

Η αποφασιστικότητα τόσο του Μάρτιν όσο και της Γκέρτρουτ Πέτσιγκερ εκφράζεται με τα λόγια: ‘Αυτό που κάνω είναι ένα—επιζητώ πρώτα τη Βασιλεία’

[Εικόνα στη σελίδα 300]

Η Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα (όπως αυτή που εικονίζεται εδώ στην Ιαπωνία) έχει παράσχει ειδική εκπαίδευση για δεκάδες χιλιάδες ζηλωτές εργάτες