Οι Κήρυκες της Βασιλείας Προσφεύγουν στα Δικαστήρια

1, 2. (α) Τι πέτυχαν οι θρησκευτικοί ηγέτες σε σχέση με το έργο κηρύγματος, αλλά πώς αντέδρασαν οι απόστολοι; (β) Γιατί δεν υπάκουσαν οι απόστολοι στην απαγόρευση του κηρύγματος;

ΕΙΝΑΙ λίγο μετά την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ. Η Χριστιανική εκκλησία στην Ιερουσαλήμ μετράει λίγες μόνο εβδομάδες ζωής. Είναι ολοφάνερο ότι ο Σατανάς βλέπει πως αυτή είναι η ιδανική στιγμή για να δράσει. Θέλει να αφανίσει την εκκλησία προτού δυναμώσει. Κινεί γρήγορα τα νήματα έτσι ώστε οι θρησκευτικοί ηγέτες να απαγορεύσουν το έργο κηρύγματος της Βασιλείας. Οι απόστολοι, όμως, συνεχίζουν με θάρρος να κηρύττουν, και πολλοί άντρες και γυναίκες γίνονται «πιστοί στον Κύριο».​—Πράξ. 4:18, 33· 5:14.

² Έξαλλοι, οι ενάντιοι ξαναχτυπούν​—αυτή τη φορά φυλακίζοντας όλους τους αποστόλους. Στη διάρκεια της νύχτας, όμως, ένας άγγελος του Ιεχωβά ανοίγει τις πόρτες της φυλακής, και τα χαράματα οι απόστολοι είναι και πάλι έξω και κηρύττουν! Συλλαμβάνονται ξανά και οδηγούνται ενώπιον των αρχόντων, οι οποίοι τους κατηγορούν ότι παραβίασαν την απαγόρευση του κηρύγματος. Οι απόστολοι απαντούν με τόλμη: «Πρέπει να υπακούμε στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους». Οι άρχοντες είναι τόσο εξοργισμένοι ώστε θέλουν «να τους σκοτώσουν». Αλλά την κρίσιμη εκείνη στιγμή, ο ευυπόληπτος νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ παίρνει το λόγο και τους προειδοποιεί: «Προσέχετε . . . Μην ανακατεύεστε με αυτούς τους ανθρώπους, αλλά αφήστε τους». Παραδόξως, εκείνοι ακούν τη συμβουλή του και αφήνουν τους αποστόλους να φύγουν. Τι κάνουν τώρα αυτοί οι πιστοί άντρες; Απτόητοι, συνεχίζουν «αδιάκοπα να διδάσκουν και να διακηρύττουν τα καλά νέα για τον Χριστό, τον Ιησού».​—Πράξ. 5:17-21, 27-42· Παρ. 21:1, 30.

3, 4. (α) Ποια διαχρονική μέθοδο χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να επιτίθεται στο λαό του Θεού; (β) Τι θα εξετάσουμε σε αυτό το κεφάλαιο καθώς και στα δύο επόμενα;

³ Εκείνη η δικαστική υπόθεση το 33 Κ.Χ. ήταν το πρώτο περιστατικό επίσημης εναντίωσης στη Χριστιανική εκκλησία, αλλά σε καμία περίπτωση το τελευταίο. (Πράξ. 4:5-8· 16:20· 17:6, 7) Στην εποχή μας, ο Σατανάς εξακολουθεί να επηρεάζει τους εχθρούς της αληθινής λατρείας ώστε να υποκινούν τις αρχές να θέσουν το έργο μας υπό απαγόρευση. Οι ενάντιοι έχουν διατυπώσει ποικίλες κατηγορίες κατά του λαού του Θεού. Μία από αυτές είναι ότι διαταράσσουμε τη δημόσια τάξη​—ότι είμαστε ταραχοποιοί. Μια άλλη κατηγορία είναι ότι είμαστε ανατρεπτικά στοιχεία, στασιαστές. Σύμφωνα δε με μια άλλη είμαστε έμποροι, πλασιέ. Σε κατάλληλες στιγμές, οι αδελφοί μας έχουν προσφύγει στα δικαστήρια για να αποδείξουν ότι αυτές οι κατηγορίες είναι ψευδείς. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτών των υποθέσεων; Πώς επηρεάζουν σήμερα εσάς προσωπικά δικαστικές αποφάσεις που εκδόθηκαν πριν από δεκαετίες; Ας εξετάσουμε μερικές δικαστικές υποθέσεις για να δούμε με ποιους τρόπους έχουν συμβάλει «στην υπεράσπιση και νομική εδραίωση των καλών νέων».​—Φιλιπ. 1:7.

⁴ Σε αυτό το κεφάλαιο θα εστιάσουμε στο πώς έχουμε υπερασπιστεί το δικαίωμά μας να κηρύττουμε ελεύθερα. Στα επόμενα δύο κεφάλαια θα εξετάσουμε μερικές από τις νομικές μάχες που έχουμε δώσει καθώς πασχίζουμε να μην είμαστε μέρος του κόσμου και να ζούμε σύμφωνα με τους κανόνες της Βασιλείας.

 5. Γιατί συλλαμβάνονταν οι κήρυκες της Βασιλείας στα τέλη της δεκαετίας του 1930, και ποιο ενδεχόμενο εξέτασαν οι υπεύθυνοι αδελφοί;

⁵ Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, δημοτικές και πολιτειακές αρχές σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής προσπαθούσαν να αναγκάσουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να βγάλουν επίσημη άδεια για να επιτελούν τη διακονία τους. Αλλά οι αδελφοί μας δεν υπέβαλαν αιτήσεις για τέτοιες άδειες. Μια άδεια μπορεί να ανακληθεί, και εκείνοι πίστευαν ότι καμία κυβέρνηση δεν έχει την εξουσία να παρέμβει στην εντολή που έδωσε ο Ιησούς στους Χριστιανούς να κηρύττουν το άγγελμα της Βασιλείας. (Μάρκ. 13:10) Κατά συνέπεια, εκατοντάδες κήρυκες της Βασιλείας συνελήφθησαν. Τότε οι αδελφοί που ηγούνταν στην οργάνωση εξέτασαν το ενδεχόμενο να προσφύγουν στα δικαστήρια. Έλπιζαν να καταδείξουν ότι το Κράτος είχε επιβάλει παράνομους περιορισμούς στο δικαίωμα των Μαρτύρων να ασκούν τη θρησκεία τους ελεύθερα. Και το 1938 έλαβε χώρα ένα περιστατικό που οδήγησε σε μια ιστορική δικαστική απόφαση. Τι συνέβη;

6, 7. Τι συνέβη στην οικογένεια Κάντγουελ;

⁶ Το πρωί της Τρίτης 26 Απριλίου 1938, ο 60χρονος Νιούτον Κάντγουελ, η σύζυγός του Έστερ και οι γιοι τους Χένρι, Ράσελ και Τζέσε​—όλοι τους ειδικοί σκαπανείς—​ξεκίνησαν για μια ημέρα κηρύγματος στην πόλη Νιου Χέιβεν του Κονέκτικατ. Βέβαια, ήταν προετοιμασμένοι να λείψουν πάνω από μία ημέρα. Γιατί; Επειδή είχαν ήδη συλληφθεί αρκετές φορές και γνώριζαν ότι κάλλιστα θα μπορούσαν να συλληφθούν και πάλι. Αλλά παρά το ενδεχόμενο της σύλληψης, η επιθυμία τους να κηρύξουν το άγγελμα της Βασιλείας παρέμενε αμείωτη. Έφτασαν στο Νιου Χέιβεν με δύο αυτοκίνητα. Ο Νιούτον οδηγούσε το αυτοκίνητο της οικογένειας φορτωμένο με Βιβλικά έντυπα και φορητούς φωνογράφους, ενώ ο 22χρονος Χένρι οδηγούσε ένα αυτοκίνητο με μεγάφωνα. Πράγματι, όπως το περίμεναν, σε λίγες ώρες τούς σταμάτησε η αστυνομία.

⁷ Συνελήφθη πρώτα ο 18χρονος Ράσελ και έπειτα ο Νιούτον και η Έστερ. Ο 16χρονος Τζέσε κοίταζε από μακριά καθώς η αστυνομία έπαιρνε τους γονείς του και τον αδελφό του. Ο Χένρι κήρυττε σε ένα άλλο μέρος της πόλης, οπότε ο νεαρός Τζέσε έμεινε μόνος του. Ωστόσο, πήρε το φωνογράφο του και συνέχισε να κηρύττει. Δύο Καθολικοί τού επέτρεψαν να παίξει έναν δίσκο με την ομιλία του αδελφού Ρόδερφορντ που είχε τον τίτλο «Εχθροί». Καθώς όμως άκουγαν την ομιλία, θύμωσαν τόσο πολύ ώστε λίγο έλειψε να δείρουν τον Τζέσε. Εκείνος απομακρύνθηκε ήρεμα, αλλά σε λίγο τον σταμάτησε ένας αστυνομικός. Έτσι βρέθηκε και αυτός υπό κράτηση. Η αστυνομία δεν απήγγειλε κατηγορίες στην αδελφή Κάντγουελ, το έκανε όμως για τον αδελφό Κάντγουελ και τους γιους του. Εντούτοις, την ίδια ημέρα αφέθηκαν ελεύθεροι με εγγύηση.

 8. Γιατί καταδικάστηκε ο Τζέσε Κάντγουελ ως ταραχοποιός;

⁸ Μερικούς μήνες αργότερα, το Σεπτέμβριο του 1938, η οικογένεια Κάντγουελ παρουσιάστηκε στο δικαστήριο στο Νιου Χέιβεν. Ο Νιούτον, ο Ράσελ και ο Τζέσε καταδικάστηκαν με την κατηγορία ότι ζητούσαν δωρεές χωρίς άδεια. Παρότι ασκήθηκαν εφέσεις στο Ανώτατο Δικαστήριο του Κονέκτικατ, ο Τζέσε κρίθηκε ένοχος για διατάραξη της ειρήνης​—θεωρήθηκε ταραχοποιός. Γιατί; Επειδή οι δύο Καθολικοί που είχαν ακούσει την ηχογράφηση κατέθεσαν στο δικαστήριο ότι η ομιλία πρόσβαλε τη θρησκεία τους και τους προκάλεσε. Με σκοπό να αναιρέσουν τις καταδίκες, οι υπεύθυνοι αδελφοί προσέφυγαν στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ.

9, 10. (α) Τι αποφάσισε το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ στην υπόθεση της οικογένειας Κάντγουελ; (β) Πώς συνεχίζουμε να ωφελούμαστε από αυτή την απόφαση;

⁹ Αρχίζοντας στις 29 Μαρτίου 1940, ο πρόεδρος του δικαστηρίου Τσαρλς Ε. Χιουζ και οχτώ δικαστές άκουσαν τα επιχειρήματα που παρουσίασε ο αδελφός Χέιντεν Κάβινγκτον, δικηγόρος των Μαρτύρων του Ιεχωβά.a Όταν ο συνήγορος της πολιτείας του Κονέκτικατ παρουσίασε τα επιχειρήματά του προσπαθώντας να αποδείξει ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ταραχοποιοί, ένας δικαστής ρώτησε: «Δεν αληθεύει ότι το άγγελμα που κήρυττε ο Χριστός Ιησούς ήταν αντιδημοφιλές στην εποχή του;» Ο συνήγορος της πολιτείας απάντησε: «Ναι, ήταν, και αν θυμάμαι καλά, η Γραφή λέει και τι έπαθε ο Ιησούς επειδή κήρυττε αυτό το άγγελμα». Πώς εκτέθηκε ο συνήγορος! Άθελά του, ταύτισε τους Μάρτυρες με τον Ιησού και την πολιτεία με αυτούς που τον καταδίκασαν. Στις 20 Μαΐου 1940, το δικαστήριο αποφάνθηκε ομόφωνα υπέρ των Μαρτύρων.

¹⁰ Τι ακριβώς σήμανε η απόφαση του δικαστηρίου; Διεύρυνε την προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας έτσι ώστε καμία ομοσπονδιακή, πολιτειακή ή τοπική αρχή να μην μπορεί να την περιορίσει νόμιμα. Επιπρόσθετα, το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η διαγωγή του Τζέσε «δεν αποτελούσε . . . απειλή για τη δημόσια ειρήνη και τάξη». Επομένως, η απόφαση ξεκαθάρισε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν διαταράσσουν τη δημόσια τάξη. Τι καθοριστική νομική νίκη για τους υπηρέτες του Θεού! Πώς συνεχίζουμε να ωφελούμαστε από αυτήν; Ένας δικηγόρος που είναι Μάρτυρας τονίζει: «Το δικαίωμα να ασκούμε τη θρησκεία μας ελεύθερα, χωρίς το φόβο άδικων περιορισμών, μας επιτρέπει σήμερα να μεταδίδουμε ως Μάρτυρες ένα άγγελμα ελπίδας στις τοπικές μας κοινωνίες».

11. Ποια εκστρατεία διοργάνωσαν οι αδελφοί μας στον Καναδά, και γιατί;

¹¹ Κατά τη δεκαετία του 1940, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στον Καναδά αντιμετώπισαν σφοδρή εναντίωση. Προκειμένου, λοιπόν, να γνωστοποιήσουν στο κοινό την περιφρόνηση του Κράτους για το δικαίωμα της ελευθερίας λατρείας, το 1946 οι αδελφοί μας εκεί διοργάνωσαν μια 16ήμερη εκστρατεία στην οποία διένειμαν ένα φυλλάδιο με τίτλο Το Φλογερό Μίσος του Κεμπέκ Ενάντια στον Θεό και στον Χριστό και στην Ελευθερία Είναι Ντροπή για Όλο τον Καναδά (Quebec’s Burning Hate for God and Christ and Freedom Is the Shame of All Canada). Αυτό το τετρασέλιδο φυλλάδιο εξέθετε λεπτομερώς τις οχλαγωγίες που υποκινούσε ο κλήρος, την αστυνομική βαρβαρότητα και την οχλοκρατική βία σε βάρος των αδελφών μας στην επαρχία του Κεμπέκ. «Οι παράνομες συλλήψεις μαρτύρων του Ιεχωβά συνεχίζονται», δήλωνε το φυλλάδιο. «Έχουν απαγγελθεί περί τις 800 κατηγορίες κατά μαρτύρων του Ιεχωβά στην ευρύτερη περιοχή του Μόντρεαλ».

12. (α) Πώς αντέδρασαν οι εναντιούμενοι στην εκστρατεία με το φυλλάδιο; (β) Για ποιο αδίκημα κατηγορήθηκαν οι αδελφοί μας; (Βλέπε επίσης υποσημείωση.)

¹² Ο πρωθυπουργός του Κεμπέκ Μορίς Ντιπλεσί, συνεργαζόμενος στενά με τον Ρωμαιοκαθολικό Καρδινάλιο Βιλνέβ, αντέδρασε στο φυλλάδιο κηρύττοντας «ανήλεο πόλεμο» εναντίον των Μαρτύρων. Οι ποινικές διώξεις σύντομα διπλασιάστηκαν από 800 σε 1.600. «Η αστυνομία μάς συνέλαβε τόσο πολλές φορές ώστε χάσαμε το λογαριασμό», είπε μια σκαπάνισσα. Όσοι Μάρτυρες συλλαμβάνονταν να διανέμουν το φυλλάδιο κατηγορούνταν για το αδίκημα της «ανατρεπτικής δυσφήμησης».b

13. Ποιοι ήταν οι πρώτοι που δικάστηκαν με την κατηγορία της ανατρεπτικής δράσης, και ποια ήταν η απόφαση του δικαστηρίου;

¹³ Το 1947, ο αδελφός Εμέ Μπουσέ και οι κόρες του Ζιζέλ και Λουσίλ, 18 και 11 ετών, ήταν οι πρώτοι που καταδικάστηκαν με την κατηγορία της ανατρεπτικής δράσης. Είχαν διανείμει το φυλλάδιο Το Φλογερό Μίσος του Κεμπέκ κοντά στο αγρόκτημά τους στους λόφους νότια της Πόλης του Κεμπέκ, αλλά ήταν δύσκολο να τους φανταστεί κανείς ως ταραξίες. Ο αδελφός Μπουσέ ήταν ένας ταπεινός και πράος άνθρωπος ο οποίος φρόντιζε ήσυχα το μικρό αγρόκτημά του και πήγαινε περιστασιακά στην πόλη με το κάρο. Και όμως, η οικογένειά του υπήρξε θύμα μερικών από τα συγκεκριμένα περιστατικά κακομεταχείρισης που αναφέρονταν στο φυλλάδιο. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου, ο οποίος μισούσε τους Μάρτυρες, απέρριψε τα στοιχεία που αποδείκνυαν την αθωότητα της οικογένειας Μπουσέ. Αντίθετα, δέχτηκε τη θέση της εισαγγελίας ότι το φυλλάδιο ξεσήκωνε εχθρότητα και άρα οι Μπουσέ έπρεπε να κριθούν ένοχοι. Η άποψη του δικαστή ήταν ουσιαστικά η εξής: Είναι αδίκημα να λες την αλήθεια! Ο Εμέ και η Ζιζέλ καταδικάστηκαν για ανατρεπτική δυσφήμηση, ενώ ακόμα και η μικρή Λουσίλ έμεινε δύο μέρες κλεισμένη στη φυλακή. Οι αδελφοί προσέφυγαν στο Ανώτατο Δικαστήριο του Καναδά, το οποίο δέχτηκε να εκδικάσει την υπόθεση.

14. Πώς αντέδρασαν οι αδελφοί μας στο Κεμπέκ στα χρόνια του διωγμού;

¹⁴ Εν τω μεταξύ, οι θαρραλέοι αδελφοί και αδελφές μας στο Κεμπέκ συνέχισαν να κηρύττουν το άγγελμα της Βασιλείας παρά τις αδιάκοπες και βίαιες επιθέσεις​—και τα αποτελέσματα ήταν συχνά εκπληκτικά. Τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη της εκστρατείας του φυλλαδίου το 1946, οι Μάρτυρες στο Κεμπέκ είχαν αυξηθεί από 300 σε 1.000!c

15, 16. (α) Ποια ήταν η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Καναδά στην υπόθεση της οικογένειας Μπουσέ; (β) Πώς επηρέασε αυτή η νίκη τους αδελφούς μας και άλλους;

¹⁵ Τον Ιούνιο του 1950, η ολομέλεια του Ανώτατου Δικαστηρίου του Καναδά, αποτελούμενη από εννιά δικαστές, προχώρησε σε ακρόαση της υπόθεσης Εμέ Μπουσέ. Έξι μήνες αργότερα, στις 18 Δεκεμβρίου 1950, το δικαστήριο αποφάνθηκε υπέρ μας. Γιατί; Ο αδελφός Γκλεν Χάου, δικηγόρος των Μαρτύρων, εξήγησε ότι το δικαστήριο συμφώνησε με το επιχείρημα της υπεράσπισης ότι η «ανατρεπτική δράση» προϋποθέτει την υποδαύλιση βιαιοτήτων ή την εξέγερση εναντίον της κυβέρνησης. Το φυλλάδιο, όμως, «δεν περιείχε τέτοιες προτροπές και κατά συνέπεια αποτελούσε νόμιμη έκφραση της ελευθερίας του λόγου». Ο αδελφός Χάου πρόσθεσε: «Είδα από κοντά πώς ο Ιεχωβά χάρισε τη νίκη».d

¹⁶ Η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου ήταν πράγματι μια αδιαμφισβήτητη νίκη της Βασιλείας του Θεού. Απάλειψε τη βάση για όλες τις 122 εκκρεμούσες υποθέσεις στις οποίες Μάρτυρες στο Κεμπέκ είχαν κατηγορηθεί για ανατρεπτική δυσφήμηση. Επιπρόσθετα, η απόφαση του δικαστηρίου σήμαινε ότι οι πολίτες του Καναδά και της υπόλοιπης Βρετανικής Κοινοπολιτείας είχαν πλέον την ελευθερία να εκφράζουν τις ανησυχίες τους για τη διακυβέρνηση της χώρας τους. Επίσης, αυτή η νίκη ανέκοψε την επίθεση Εκκλησίας και Κράτους κατά των ελευθεριών των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Κεμπέκ.e

17. Πώς προσπαθούν μερικές κυβερνήσεις να ελέγξουν τη δράση μας στο κήρυγμα;

¹⁷ Όπως οι πρώτοι Χριστιανοί, έτσι και οι υπηρέτες του Ιεχωβά σήμερα “δεν εμπορεύονται το λόγο του Θεού”. (Διαβάστε 2 Κορινθίους 2:17) Ωστόσο, κάποιες κυβερνήσεις προσπαθούν να ελέγξουν τη δράση μας στη διακονία μέσω των νόμων που ρυθμίζουν το εμπόριο. Ας εξετάσουμε δύο δικαστικές υποθέσεις που αποφάνθηκαν για το αν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πλασιέ ή διάκονοι.

18, 19. Πώς προσπάθησαν οι αρχές στη Δανία να περιορίσουν το έργο κηρύγματος;

¹⁸ Δανία. Την 1η Οκτωβρίου 1932, τέθηκε σε ισχύ ένας νόμος που κατέστησε παράνομη την πώληση έντυπης ύλης χωρίς άδεια μικροπωλητή. Οι αδελφοί μας, όμως, δεν υπέβαλαν αίτηση για τέτοια άδεια. Την επομένη, πέντε ευαγγελιζόμενοι πέρασαν τη μέρα τους κηρύττοντας στο Ρόσκιλε, μια πόλη περίπου 30 χιλιόμετρα δυτικά της πρωτεύουσας, της Κοπεγχάγης. Στο τέλος της ημέρας, ένας από τους ευαγγελιζομένους, ο Αούγκουστ Λέιμαν, έλειπε. Είχε συλληφθεί με την κατηγορία ότι πουλούσε χωρίς άδεια.

¹⁹ Στις 19 Δεκεμβρίου 1932, ο Αούγκουστ Λέιμαν παρουσιάστηκε στο δικαστήριο. Κατέθεσε ότι είχε επισκεφτεί ανθρώπους για να τους προσφέρει Βιβλικά έντυπα, αλλά αρνήθηκε ότι έκανε εμπόριο. Το δικαστήριο συμφώνησε μαζί του και δήλωσε: «Ο κατηγορούμενος . . . είναι σε θέση να συντηρεί τον εαυτό του και δεν αποκόμισε οικονομικό όφελος ούτε είχε τέτοια πρόθεση, απεναντίας η δραστηριότητά του τον επιβάρυνε οικονομικά». Παίρνοντας το μέρος των Μαρτύρων, το δικαστήριο αποφάσισε ότι η δραστηριότητα του Λέιμαν δεν μπορούσε «να χαρακτηριστεί εμπόριο». Οι ενάντιοι του λαού του Θεού, όμως, ήταν αποφασισμένοι να περιορίσουν το έργο κηρύγματος σε όλη τη χώρα. (Ψαλμ. 94:20) Ο εισαγγελέας έφτασε την υπόθεση μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας. Πώς αντέδρασαν οι αδελφοί μας;

20. Τι αποφάσισε το Ανώτατο Δικαστήριο της Δανίας, και πώς αντέδρασαν οι αδελφοί μας;

²⁰ Την εβδομάδα που προηγήθηκε της ακροαματικής διαδικασίας στο Ανώτατο Δικαστήριο, οι Μάρτυρες σε όλη τη Δανία ενέτειναν τη δράση τους στο κήρυγμα. Την Τρίτη 3 Οκτωβρίου 1933, το Ανώτατο Δικαστήριο ανακοίνωσε την απόφασή του. Συμφώνησε με την απόφαση του κατώτερου δικαστηρίου ότι ο Αούγκουστ Λέιμαν δεν είχε παραβεί το νόμο. Αυτή η απόφαση σήμαινε ότι οι Μάρτυρες μπορούσαν να συνεχίσουν να κηρύττουν ελεύθερα. Ως έκφραση της ευγνωμοσύνης τους στον Ιεχωβά για αυτή τη νομική νίκη, οι αδελφοί και οι αδελφές αύξησαν ακόμα πιο πολύ τη δράση τους στο κήρυγμα. Από τότε που εκδόθηκε αυτή η δικαστική απόφαση, οι αδελφοί μας στη Δανία μπορούν να επιτελούν τη διακονία τους χωρίς παρεμπόδιση από τις αρχές.

21, 22. Ποια ήταν η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ στην υπόθεση του αδελφού Μέρντοκ;

²¹ Ηνωμένες Πολιτείες. Την Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 1940, ο σκαπανέας Ρόμπερτ Μέρντοκ και άλλοι εφτά Μάρτυρες συνελήφθησαν ενώ κήρυτταν στην Τζανέτ, μια πόλη κοντά στο Πίτσμπουργκ, στην πολιτεία της Πενσυλβανίας. Καταδικάστηκαν επειδή δεν είχαν προμηθευτεί άδεια για να προσφέρουν έντυπα. Έγινε προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, το οποίο δέχτηκε να εκδικάσει την υπόθεση.

²² Στις 3 Μαΐου 1943, το Ανώτατο Δικαστήριο ανακοίνωσε την απόφασή του, η οποία ήταν υπέρ των Μαρτύρων. Το δικαστήριο εξέφρασε την αντίθεσή του στην απαίτηση για έκδοση άδειας, επειδή αυτή η απαίτηση επέβαλλε «χρέωση για την άσκηση ενός δικαιώματος κατοχυρωμένου από το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα». Το δικαστήριο ακύρωσε τον κανονισμό της πόλης χαρακτηρίζοντάς τον «περιορισμό της ελευθερίας του τύπου και της ελεύθερης άσκησης της θρησκείας». Ανακοινώνοντας την απόφαση που έλαβε κατά πλειοψηφία το δικαστήριο, ο δικαστής Γουίλιαμ Ο. Ντάγκλας δήλωσε ότι η δράση των Μαρτύρων του Ιεχωβά «δεν είναι απλώς κήρυγμα· δεν είναι απλώς διανομή θρησκευτικών εντύπων. Είναι ένας συνδυασμός και των δύο αυτών». Κατόπιν πρόσθεσε: «Αυτή η μορφή θρησκευτικής δραστηριότητας κατέχει . . . την ίδια ευυπόληπτη θέση που κατέχει η λατρεία στους ναούς και το κήρυγμα από τους άμβωνες».

23. Γιατί είναι σημαντικές για εμάς σήμερα οι δικαστικές νίκες του 1943;

²³ Αυτή η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου αποτέλεσε μεγάλη νομική νίκη για το λαό του Θεού. Επιβεβαίωσε αυτό που είμαστε πραγματικά​—Χριστιανοί διάκονοι, όχι πλανόδιοι έμποροι. Εκείνη την αξιομνημόνευτη ημέρα του 1943, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κέρδισαν 12 από τις 13 υποθέσεις τους στο Ανώτατο Δικαστήριο, περιλαμβανομένης και της υπόθεσης Μέρντοκ. Αυτές οι δικαστικές αποφάσεις έχουν αποτελέσει ισχυρό προηγούμενο σε πιο πρόσφατες υποθέσεις στις οποίες οι εναντιούμενοι έχουν και πάλι αμφισβητήσει το δικαίωμά μας να κηρύττουμε το άγγελμα της Βασιλείας δημόσια και από σπίτι σε σπίτι.

24. Πώς αντιδρούμε όταν μια κυβέρνηση θέτει υπό απαγόρευση το έργο μας κηρύγματος;

²⁴ Ως υπηρέτες του Ιεχωβά, το εκτιμούμε βαθιά όταν οι κυβερνήσεις αναγνωρίζουν ότι έχουμε το νόμιμο δικαίωμα να κηρύττουμε το άγγελμα της Βασιλείας ελεύθερα. Ωστόσο, όταν μια κυβέρνηση απαγορεύει το έργο κηρύγματός μας, εμείς απλώς προσαρμόζουμε τις μεθόδους μας, συνεχίζοντας το έργο μας με όποιον τρόπο μπορούμε. Όπως οι απόστολοι, έτσι και εμείς «πρέπει να υπακούμε στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους». (Πράξ. 5:29· Ματθ. 28:19, 20) Ταυτόχρονα, προσφεύγουμε στα δικαστήρια για να αρθεί η απαγόρευση των δραστηριοτήτων μας. Εξετάστε δύο παραδείγματα.

25, 26. Ποια γεγονότα στη Νικαράγουα οδήγησαν τους αδελφούς στο Ανώτατο Δικαστήριο, και ποια ήταν η έκβαση;

²⁵ Νικαράγουα. Στις 19 Νοεμβρίου 1952, ο ιεραπόστολος και υπηρέτης τμήματος Ντόνοβαν Μάνστερμαν πήγε στην Υπηρεσία Μετανάστευσης στην πρωτεύουσα, τη Μανάγκουα. Είχε διαταχθεί να παρουσιαστεί στον λοχαγό Αρνόλντο Γκαρσία, τον επικεφαλής της υπηρεσίας. Ο λοχαγός είπε στον Ντόνοβαν ότι σε όλους τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Νικαράγουα «απαγορεύτηκε να κηρύττουν τις δοξασίες τους και να προάγουν τις θρησκευτικές τους δραστηριότητες». Όταν ρωτήθηκε το γιατί, εξήγησε ότι οι Μάρτυρες δεν είχαν άδεια από τον υπουργό προεδρίας για να επιτελούν τη διακονία τους και ότι κατηγορούνταν πως ήταν κομμουνιστές. Ποιοι μας κατηγορούσαν; Ο Ρωμαιοκαθολικός κλήρος.

²⁶ Ο αδελφός Μάνστερμαν προσέφυγε αμέσως στο Υπουργείο Προεδρίας και Θρησκευμάτων, καθώς και στον Πρόεδρο Αναστάσιο Σομόσα Γκαρσία, αλλά μάταια. Έτσι λοιπόν, οι αδελφοί προσάρμοσαν τις μεθόδους τους. Έκλεισαν την Αίθουσα Βασιλείας, συναθροίζονταν σε μικρότερους ομίλους και σταμάτησαν το έργο δρόμου, αλλά συνέχισαν να κηρύττουν το άγγελμα της Βασιλείας. Ταυτόχρονα, υπέβαλαν αίτηση για ασφαλιστικά μέτρα στο Ανώτατο Δικαστήριο της Νικαράγουας, ζητώντας την ακύρωση της απαγόρευσης. Οι εφημερίδες έδωσαν ευρεία δημοσιότητα στην απαγόρευση και στα περιεχόμενα της αίτησης, και το Ανώτατο Δικαστήριο δέχτηκε να εκδικάσει την υπόθεση. Ποια ήταν η έκβαση; Στις 19 Ιουνίου 1953, το Ανώτατο Δικαστήριο εξέδωσε την ομόφωνη απόφασή του υπέρ των Μαρτύρων. Το δικαστήριο διαπίστωσε ότι η απαγόρευση παραβίαζε τις συνταγματικές εγγυήσεις της ελευθερίας έκφρασης, συνείδησης και εκδήλωσης των πεποιθήσεων. Επίσης, διέταξε να αποκατασταθούν οι σχέσεις κυβέρνησης και Μαρτύρων στην πρότερη κατάστασή τους.

27. Γιατί έμεινε έκπληκτος ο λαός της Νικαράγουας με την απόφαση του δικαστηρίου, και πώς είδαν οι αδελφοί αυτή τη νίκη;

²⁷ Ο λαός της Νικαράγουας έμεινε έκπληκτος όταν το Ανώτατο Δικαστήριο υπερασπίστηκε τους Μάρτυρες. Μέχρι τότε, η επιρροή του κλήρου ήταν τόσο ισχυρή ώστε το δικαστήριο απέφευγε τις συγκρούσεις μαζί του. Επίσης, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι διέθεταν τόση δύναμη ώστε το δικαστήριο σπάνια εναντιωνόταν στις αποφάσεις τους. Οι αδελφοί μας ήταν βέβαιοι ότι κέρδισαν αυτή τη νίκη επειδή είχαν την προστασία του Βασιλιά τους και είχαν συνεχίσει να κηρύττουν.​—Πράξ. 1:8.

28, 29. Ποια τροπή έλαβαν τα γεγονότα στο Ζαΐρ στα μέσα της δεκαετίας του 1980;

²⁸ Ζαΐρ. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, υπήρχαν περίπου 35.000 Μάρτυρες στο Ζαΐρ, που τώρα λέγεται Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Προκειμένου να ανταποκριθεί στη σταθερή αύξηση των δραστηριοτήτων της Βασιλείας, το γραφείο τμήματος κατασκεύαζε καινούριες εγκαταστάσεις. Το Δεκέμβριο του 1985, διεξάχθηκε διεθνής συνέλευση στην πρωτεύουσα, την Κινσάσα, και 32.000 εκπρόσωποι από πολλά μέρη του κόσμου γέμισαν το στάδιο της πόλης. Έπειτα, όμως, οι συνθήκες για τους υπηρέτες του Ιεχωβά άρχισαν να αλλάζουν. Τι συνέβη;

²⁹ Ο αδελφός Μαρσέλ Φιλτό, ιεραπόστολος από το Κεμπέκ του Καναδά ο οποίος είχε ζήσει το διωγμό του καθεστώτος Ντιπλεσί, υπηρετούσε στο Ζαΐρ εκείνη την περίοδο. Ο ίδιος αφηγήθηκε τι συνέβη: «Στις 12 Μαρτίου 1986, οι υπεύθυνοι αδελφοί έλαβαν μια επιστολή που δήλωνε ότι ο σύλλογος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Ζαΐρ ήταν παράνομος». Η απαγόρευση έφερε την υπογραφή του προέδρου της χώρας, του Μομπούτου Σέσε Σέκο.

30. Ποια βαρυσήμαντη απόφαση έπρεπε να πάρει η Επιτροπή του Τμήματος, και τι αποφάσισαν τελικά να κάνουν;

³⁰ Την επομένη, το κρατικό ραδιόφωνο ανακοίνωσε: «Δεν θα ακούσουμε ποτέ ξανά για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στο [Ζαΐρ]». Αμέσως ξέσπασε διωγμός. Αίθουσες Βασιλείας καταστράφηκαν, ενώ αδελφοί μας υπέστησαν ληστείες, συλλήψεις, φυλακίσεις και ξυλοδαρμούς. Ακόμα και παιδιά Μαρτύρων φυλακίστηκαν. Στις 12 Οκτωβρίου 1988, η κυβέρνηση κατέσχεσε την περιουσία της οργάνωσής μας, ενώ η Πολιτοφυλακή, μια στρατιωτική μονάδα, κατέλαβε τις εγκαταστάσεις του γραφείου τμήματος. Οι υπεύθυνοι αδελφοί υπέβαλαν προσφυγή στον Πρόεδρο Μομπούτου, αλλά δεν έλαβαν απάντηση. Εκείνη τη στιγμή, η Επιτροπή του Τμήματος έπρεπε να πάρει μια βαρυσήμαντη απόφαση: «Να προσφύγουμε στο Ανώτατο Δικαστήριο ή να περιμένουμε;» Ο Τίμοθι Χολμς, ο οποίος ήταν ιεραπόστολος και συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος τότε, θυμάται: «Στραφήκαμε στον Ιεχωβά για σοφία και κατεύθυνση». Η επιτροπή εξέτασε το θέμα με προσευχή και έκρινε ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για νομικές ενέργειες. Αντί για αυτό, επικεντρώθηκαν στη φροντίδα της αδελφότητας και στην ανεύρεση τρόπων για να συνεχιστεί το έργο κηρύγματος.

31, 32. Ποια εντυπωσιακή απόφαση πήρε το Ανώτατο Δικαστήριο του Ζαΐρ, και πώς επηρέασε αυτή τους αδελφούς μας;

³¹ Πέρασαν αρκετά χρόνια. Η πίεση στους Μάρτυρες μειώθηκε, ενώ ο σεβασμός για τα ανθρώπινα δικαιώματα αυξήθηκε στη χώρα. Η Επιτροπή του Τμήματος συμπέρανε ότι είχε έρθει ο κατάλληλος καιρός να επιδιώξουν την άρση της απαγόρευσης προσφεύγοντας στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ζαΐρ. Παραδόξως, το Ανώτατο Δικαστήριο δέχτηκε να εκδικάσει την υπόθεση. Τελικά, στις 8 Ιανουαρίου 1993, σχεδόν εφτά χρόνια μετά το προεδρικό διάταγμα της απαγόρευσης, το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η ενέργεια της κυβέρνησης εναντίον των Μαρτύρων ήταν παράνομη, και η απαγόρευση άρθηκε. Σκεφτείτε τι σήμαινε αυτό! Διακινδυνεύοντας την ίδια τους τη ζωή, οι δικαστές είχαν ακυρώσει μια απόφαση του προέδρου της χώρας! Ο αδελφός Χολμς λέει: «Κατά τη διάρκεια εκείνου του δικαστικού αγώνα, είδαμε πώς μπορεί ο Ιεχωβά να αλλάξει τα πράγματα». (Δαν. 2:21) Αυτή η νίκη ενίσχυσε την πίστη των αδελφών μας. Ένιωσαν ότι ο Βασιλιάς, ο Ιησούς, είχε βοηθήσει το λαό του να διακρίνει πότε και πώς να ενεργήσει.

³² Η άρση της απαγόρευσης επέτρεψε στο γραφείο τμήματος να φέρει ιεραποστόλους, να οικοδομήσει καινούριο Μπέθελ και να αρχίσει να εισάγει Βιβλικά έντυπα.f Πόσο χαίρονται οι υπηρέτες του Θεού σε όλο τον κόσμο όταν βλέπουν πώς προστατεύει ο Ιεχωβά την πνευματική ευημερία του λαού του!​—Ησ. 52:10.

33. Τι μαθαίνουμε από αυτή τη σύντομη ανασκόπηση μερικών δικαστικών υποθέσεων;

³³ Αυτή η ανασκόπηση μερικών από τις νομικές μας μάχες αποδεικνύει ότι ο Ιησούς έχει κρατήσει την υπόσχεσή του: «Θα σας δώσω στόμα και σοφία, στην οποία όλοι μαζί οι εναντιούμενοί σας δεν θα μπορούν να αντισταθούν ούτε να την αντικρούσουν». (Διαβάστε Λουκάς 21:12-15) Κατά καιρούς, ο Ιεχωβά έχει προφανώς εγείρει σύγχρονους Γαμαλιήλ για να προστατέψουν το λαό του ή έχει υποκινήσει θαρραλέους δικαστές και δικηγόρους να υπερασπιστούν τη δικαιοσύνη. Ο Ιεχωβά έχει αχρηστέψει τα όπλα των εναντίων μας. (Διαβάστε Ησαΐας 54:17) Η εναντίωση δεν μπορεί να σταματήσει το έργο του Θεού.

34. Γιατί είναι τόσο αξιοσημείωτες οι νομικές μας νίκες, και τι αποδεικνύουν; (Βλέπε επίσης το πλαίσιο «Αξιοσημείωτες Νίκες σε Ανώτατα Δικαστήρια που Προώθησαν το Κήρυγμα της Βασιλείας».)

³⁴ Γιατί είναι τόσο αξιοσημείωτες οι νομικές μας νίκες; Σκεφτείτε: Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν κατέχουν εξέχουσα θέση στην κοινωνία ούτε διαθέτουν επιρροή. Δεν ψηφίζουμε, δεν υποστηρίζουμε πολιτικές εκστρατείες ούτε ασκούμε πίεση σε πολιτικούς. Επιπλέον, οι υποθέσεις που φτάνουν στα ανώτατα δικαστήρια αφορούν συνήθως αδελφούς μας που θεωρούνται «αγράμματοι και συνηθισμένοι». (Πράξ. 4:13) Άρα, από ανθρώπινη άποψη τα δικαστήρια δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο κίνητρο για να αποφανθούν εναντίον των ισχυρών θρησκευτικών και πολιτικών εναντιουμένων μας και να βοηθήσουν εμάς. Παρ’ όλα αυτά, έχουν επανειλημμένα αποφανθεί υπέρ μας! Οι νομικές μας νίκες αποδεικνύουν ότι βαδίζουμε «κάτω από το βλέμμα του Θεού, μαζί με τον Χριστό». (2 Κορ. 2:17) Επομένως, λέμε και εμείς όπως ο απόστολος Παύλος: «Ο Ιεχωβά είναι βοηθός μου· δεν θα φοβηθώ».​—Εβρ. 13:6.