ΦΑΝΕΡΩΣΗ

Η λέξη ἐπιφάνεια του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, η οποία αποδίδεται «φανέρωση», έχει την έννοια της αποκάλυψης ή της ευδιάκριτης απόδειξης, της επίδειξης εξουσίας ή δύναμης. Χρησιμοποιείται στις Γραφές αναφορικά με το διάστημα της επίγειας ζωής του Ιησού Χριστού και ιδιαίτερα σε σχέση με διάφορα γεγονότα κατά τη διάρκεια της παρουσίας του με βασιλική δύναμη.

Ο Γιος του Θεού Φανερώθηκε ως Σάρκα. Τα όσα έγραψε ο απόστολος Παύλος στα εδάφια 2 Τιμόθεο 1:9-11 αφορούν “τη φανέρωση του Σωτήρα μας του Χριστού Ιησού” κατά σάρκα. Ο Γιος του Θεού στάλθηκε από τον ουρανό με σκοπό τη δικαίωση της κυριαρχίας του Ιεχωβά και με συνακόλουθο αποτέλεσμα το να “καταργηθεί ο θάνατος” που προήλθε από τον Αδάμ και το να ριχτεί φως στην προοπτική που υπήρχε να λάβουν μερικοί άνθρωποι ζωή και αφθαρσία στον ουρανό. Ένα χαρακτηριστικό της εξέλιξης του “ιερού μυστικού της θεοσεβούς αφοσίωσης” ήταν το ότι ο Ιησούς «φανερώθηκε ως σάρκα». (1Τι 3:16) Επιπρόσθετα, ο Παύλος αποκάλεσε αυτή την πράξη του Θεού, δηλαδή το ότι έστειλε τον Γιο του, “φανέρωση” της παρ’ αξία καλοσύνης του Θεού «η οποία φέρνει σωτηρία σε κάθε είδους ανθρώπους, διδάσκοντάς μας να αποκηρύξουμε την ασέβεια και τις κοσμικές επιθυμίες και να ζήσουμε με σωφροσύνη και δικαιοσύνη και θεοσεβή αφοσίωση σε αυτό το παρόν σύστημα πραγμάτων, ενόσω περιμένουμε την ευτυχισμένη ελπίδα και ένδοξη φανέρωση του μεγάλου Θεού και του Σωτήρα μας του Χριστού Ιησού». (Τιτ 2:11-13) Η φανέρωση του Χριστού με δόξα, όταν θα λάβαινε χώρα, θα φανέρωνε επίσης τη δόξα του Θεού, ο οποίος τον έστειλε.

Ο Χριστός Φανερώνεται με Ουράνια Δόξα. Κατά τη διάρκεια της παρουσίας του, ο Χριστός θα έστρεφε την προσοχή του στους πνευματικούς αδελφούς του που θα κοιμούνταν τον ύπνο του θανάτου. Εκείνοι θα ήταν τα άτομα για τα οποία ο Παύλος, συμπεριλαμβάνοντας τον εαυτό του, λέει ότι «έχουν αγαπήσει τη φανέρωσή του» και τα οποία θα λάβαιναν το “στεφάνι της δικαιοσύνης ως ανταμοιβή”. (2Τι 4:8) Όταν ο Κύριος θα “κατέβαινε από τον ουρανό με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού”, οι νεκροί σε ενότητα με τον Χριστό θα ανασταίνονταν πρώτοι, και ο Χριστός θα τους έπαιρνε κοντά του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εκείνος θα φανερωνόταν δυναμικά σε αυτούς με δόξα. Κατόπιν, θα έκανε φανερή την παρουσία του στους αδελφούς του που θα ήταν ακόμη στη γη και θα τους έπαιρνε κοντά του τη στιγμή του θανάτου τους.—1Θε 4:15, 16· Ιωα 14:3· Απ 14:13.

Ως Βασιλιάς και Κριτής. Όταν ο Χριστός ήταν ενώπιον του Πόντιου Πιλάτου, είπε ότι η Βασιλεία του δεν ήταν μέρος αυτού του κόσμου, αν και δεν αρνήθηκε πως ήταν βασιλιάς. (Ιωα 18:36, 37) Τότε δεν φανερώθηκε ως ηγεμόνας, επειδή δεν είχε έρθει ακόμη ο καιρός να αναλάβει την εξουσία της Βασιλείας του. Εντούτοις, θα ερχόταν ο καιρός κατά τον οποίο «η φανέρωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» θα ήταν σαφέστατα αναγνωρίσιμη, καιρός κατά τον οποίο θα ασκούσε εξουσία ως «ο ευτυχισμένος και μόνος Ηγεμόνας» και ως «ο Βασιλιάς εκείνων που κυβερνούν ως βασιλιάδες και Κύριος εκείνων που κυβερνούν ως κύριοι».—1Τι 6:13-16· Δα 2:44· 7:13, 14.

Ενόψει της ερχόμενης Βασιλείας και της φανέρωσης του Χριστού, ο Παύλος είπε στον Τιμόθεο: «Σου παραγγέλλω επίσημα ενώπιον του Θεού και του Χριστού Ιησού, ο οποίος μέλλει να κρίνει ζωντανούς και νεκρούς, και μέσω της φανέρωσής του και της βασιλείας του: Κήρυξε το λόγο». (2Τι 4:1, 2) Με αυτά τα λόγια ο απόστολος έστρεψε την προσοχή στον καιρό κατά τον οποίο η ένδοξη θέση του Χριστού στον ουρανό θα ήταν αδιαμφισβήτητα φανερή, όταν ο Χριστός θα έκανε τις κρίσεις του Θεού αισθητές στη γη.

Μέσω της καταστροφής “του ανθρώπου της ανομίας”. Ο Παύλος, γράφοντας στους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης «σχετικά με την παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού», τους πρότρεψε να μην κλονιστούν από τη λογική τους ούτε να θορυβούνται από οποιοδήποτε άγγελμα «που να δείχνει ότι έχει έρθει η ημέρα του Ιεχωβά». Ο συμβολικός «άνθρωπος της ανομίας», που θα είχε δράσει επί αιώνες ενάντια στον Θεό και στον Χριστό, θα εκμηδενιζόταν τότε «με τη φανέρωση της παρουσίας του». Αυτός «ο άνομος» θα αναγνώριζε την παρουσία του Χριστού, όχι λόγω πίστης, όπως οι Χριστιανοί που αγαπούσαν τη φανέρωσή του, αλλά λόγω της δύναμης του Ιησού που θα γινόταν φανερή μέσω του αφανισμού όσων απαρτίζουν αυτόν το σύνθετο “άνθρωπο”.—2Θε 2:1-8· βλέπε ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ.

Φανέρωση του Πνεύματος και της Αλήθειας. Μετά την έκχυση του αγίου πνεύματος στους μαθητές του Χριστού, το γεγονός της αόρατης επενέργειας του πνεύματος σε αυτούς τους μαθητές έγινε “φανερό” μέσω ορατών αποδείξεων. Μερικές από αυτές ήταν: ικανότητα ομιλίας σε ξένες γλώσσες, χαρίσματα θεραπείας και διάκριση εμπνευσμένων λόγων. (1Κο 12:7-10) Ο απόστολος Παύλος κάνει επίσης λόγο για “φανέρωση της αλήθειας” στους άλλους μέσω της καλής διαγωγής και του κηρύγματος των Χριστιανών.—2Κο 4:2.