ΕΚΔΙΚΗΣΗ

Επιβολή τιμωρίας ως αντίποινα για τυχόν βλάβη ή προσβολή, πράξη ανταπόδοσης. Η λέξη ἐκδικέω του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου προέρχεται από τις λέξεις ἐκ και δίκη που κατά κυριολεξία σημαίνουν «από τη δικαιοσύνη», υποδηλώνοντας ότι με την εν λόγω ενέργεια επιτυγχάνεται δικαιοσύνη. Η λέξη «εκδίκηση», όπως χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή, εφαρμόζεται συνήθως στην ανταπόδοση που πραγματοποιεί ο Θεός χάριν της δικαιοσύνης, αλλά μπορεί να αναφέρεται και σε μια ενέργεια στην οποία προβαίνει κάποιος άνθρωπος κρίνοντας ότι αυτή είναι δίκαιη ή ότι εξισορροπεί τα πράγματα με τρόπο ικανοποιητικό για τον ίδιο.

Ανήκει στον Ιεχωβά. Αν κάποιος δεν είναι αρμόδιος να εκτελέσει εκδίκηση επειδή δεν είναι εντεταλμένος από τον Ιεχωβά ή δεν έχει οριστεί ως εκτελεστής εκδίκησης από το Λόγο του, τότε είναι λάθος να επιχειρήσει να πάρει εκδίκηση για τον εαυτό του ή για άλλους. «Η εκδίκηση είναι δική μου, και η ανταπόδοση», λέει ο Ιεχωβά. (Δευ 32:35) Ο ψαλμωδός απευθύνεται στον Θεό με τα εξής λόγια: «Θεέ των εκδικήσεων, Ιεχωβά». (Ψλ 94:1) Κατά συνέπεια, ο Θεός καταδικάζει το άτομο που μνησικακεί ή που επιδιώκει να πάρει προσωπικά εκδίκηση για πραγματικά ή υποθετικά αδικήματα σε βάρος του εαυτού του ή κάποιου άλλου.—Λευ 19:18· Ρω 12:19· Εβρ 10:30.

Οι Γραφές τονίζουν ότι ο θυμός του Θεού επισείεται εναντίον όλων όσων είναι αμαρτωλοί και παραβάτες και ότι μόνο μέσω της παρ’ αξία καλοσύνης του Θεού, ο οποίος προμήθευσε τη λυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού, υπάρχει βάση για να μετριαστεί ή να αποτραπεί η πλήρης έκφραση της ανταποδοτικής δικαιοσύνης εναντίον του αμαρτωλού. (Ρω 5:19-21· 2Κο 5:19· Εβρ 2:2, 3· βλέπε ΛΥΤΡΟ.) Ο Θεός ενεργεί σε πλήρη αρμονία με τη δικαιοσύνη του όταν συγχωρεί την αμαρτία με αυτόν τον τρόπο και είναι επίσης δίκαιος όταν επιφέρει κρίση στους αμαρτωλούς οι οποίοι απορρίπτουν την προμήθειά του. Τέτοιου είδους άτομα δεν μπορούν να αποφύγουν τη θεϊκή εκδίκηση.—Ρω 3:3-6, 25, 26· παράβαλε Ψλ 99:8.

Η εκδίκηση του Ιεχωβά έχει σκοπό. Η εκδίκηση του Ιεχωβά φέρνει ανακούφιση και όφελος όταν εκείνος ενεργεί για χάρη αυτών που τον εμπιστεύονται. Επιπρόσθετα, φέρνει αίνο στον ίδιο ως τον δίκαιο Κριτή. Ο ψαλμωδός λέει: «Ο δίκαιος θα χαρεί επειδή είδε την εκδίκηση. . . . Και οι άνθρωποι θα πουν: “Ασφαλώς υπάρχει καρπός για τον δίκαιο. Ασφαλώς υπάρχει Θεός που κρίνει στη γη”». (Ψλ 58:10, 11) Επομένως, ο κυριότερος σκοπός για τον οποίο παίρνει εκδίκηση ο Θεός είναι η υποστήριξη της κυριαρχίας του και η ενδόξαση του ονόματός του. (Εξ 14:18· Ψλ 83:13-18· Ησ 25:1-5· Ιεζ 25:14, 17· 38:23) Επιπλέον, η δράση του δικαιώνει τους υπηρέτες του ως γνήσιους εκπροσώπους του και τους απαλλάσσει από ανεπιθύμητες καταστάσεις.—Εξ 14:31· 15:11-16· Ιεζ 37:16, 21-23· Ψλ 135:14· 148:14· Παρ 21:18.

Ο καιρός για την εκδίκηση του Θεού είναι καθορισμένος. Οι Γραφές δείχνουν ότι ο Θεός έχει ορίσει έναν καιρό κατά τον οποίο πρόκειται να προβεί σε μεγάλης κλίμακας πράξεις εκδίκησης εναντίον των εχθρών του. Στον προφήτη Ησαΐα ανατέθηκε να κηρύξει «την ημέρα της εκδίκησης του Θεού μας». Η εκδίκηση του Θεού κατά της αρχαίας Βαβυλώνας, του δυνάστη του λαού του, έλαβε χώρα όταν τα στρατεύματα της Μηδοπερσίας χρησιμοποιήθηκαν για να συντρίψουν την ισχύ της το 539 Π.Κ.Χ. (Ησ 61:1, 2· 13:1, 6, 9, 17) Όταν ο Ιησούς Χριστός βρισκόταν στη γη, παρέθεσε μέρος της προφητείας του Ησαΐα (61:1, 2) και την εφάρμοσε στον εαυτό του. (Λου 4:16-21) Παρότι το υπόμνημα δεν λέει ότι παρέθεσε το τμήμα του εδαφίου που αφορούσε «την ημέρα της εκδίκησης», ο Ιησούς κήρυξε όντως αυτή την «ημέρα», η οποία επήλθε στην Ιερουσαλήμ το 70 Κ.Χ. Ο Ιησούς προείπε ότι τα στρατεύματα (των Ρωμαίων) θα στρατοπέδευαν γύρω από την πόλη, λέγοντας στους ακολούθους του να φύγουν από την Ιερουσαλήμ όταν θα τα έβλεπαν, «επειδή αυτές είναι ημέρες απονομής δικαιοσύνης [ἡμέραι ἐκδικήσεως, Κείμενο], ώστε να εκπληρωθούν όλα τα γραμμένα».—Λου 21:20-22· παράβαλε KJ, Ro, ΒΑΜ, ΚΔΤΚ.

Προτού πεθάνει και αναστηθεί, ο Ιησούς Χριστός είπε επίσης: «Σχετικά με εκείνη την ημέρα και την ώρα [της εκτέλεσης κρίσης στο παρόν σύστημα πραγμάτων] κανείς δεν γνωρίζει, ούτε οι άγγελοι των ουρανών ούτε ο Γιος, παρά μόνο ο Πατέρας». (Ματ 24:36) Με αυτόν τον τρόπο αποκάλυψε ότι η εκδίκηση θα λάβαινε χώρα οπωσδήποτε στον καιρό τον οποίο είχε υπόψη του και είχε ορίσει ο Θεός. Χρησιμοποίησε δε μια παραβολή για να δείξει ότι ο Θεός θα αναλάμβανε οπωσδήποτε δράση στον ορισμένο του καιρό, χάριν του ονόματός του και των υπηρετών του, κάνοντας λόγο για έναν δικαστή, ο οποίος, εξαιτίας της επιμονής με την οποία μια χήρα ζητούσε δικαιοσύνη, αποφάσισε το εξής: «Θα φροντίσω να βρει το δίκιο της [ἐκδικήσω αὐτήν, Κείμενο]». Ο Ιησούς εφάρμοσε την παραβολή στον Θεό, λέγοντας: «Ασφαλώς, λοιπόν, δεν θα κάνει ο Θεός να αποδοθεί δικαιοσύνη [ποιήση τὴν ἐκδίκησιν, Κείμενο] για τους εκλεγμένους του που κραυγάζουν προς αυτόν ημέρα και νύχτα, έστω και αν είναι μακρόθυμος προς αυτούς;»—Λου 18:2-8.

Επιπρόσθετα, ο απόστολος Ιωάννης είδε σε όραμα, το οποίο έχει καταγραφεί στο βιβλίο της Αποκάλυψης, τις ψυχές εκείνων που σφάχτηκαν εξαιτίας του λόγου του Θεού και εξαιτίας του έργου μαρτυρίας τους να κραυγάζουν: «Ως πότε, Υπέρτατε Κύριε άγιε και αληθινέ, θα αποφεύγεις να κρίνεις και να πάρεις εκδίκηση για το αίμα μας από εκείνους που κατοικούν στη γη;» Η απάντηση που έλαβαν δείχνει ότι υπάρχει συγκεκριμένος καιρός για την εκτέλεση αυτής της εκδίκησης, όταν «συμπληρωθεί και ο αριθμός των συνδούλων τους και των αδελφών τους οι οποίοι [πρόκειται] να θανατωθούν όπως και αυτοί».—Απ 6:9-11.

Οι Γραφές αποκαλύπτουν ότι αυτή η εκδίκηση αρχίζει από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και κατόπιν στρέφεται ενάντια στο “θηρίο και στους βασιλιάδες της γης και στα στρατεύματά τους”.—Απ 19:1, 2, 19-21.

Εντεταλμένοι Εκτελεστές. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι ο Πρώτιστος Εκτελεστής της εκδίκησης του Θεού. Ο απόστολος Παύλος παρηγορεί τους Χριστιανούς με τα ακόλουθα λόγια: «Είναι δίκαιο από μέρους του Θεού να ανταποδώσει θλίψη σε εκείνους που σας θλίβουν, αλλά σε εσάς, που υποφέρετε θλίψη, ανακούφιση μαζί μας στην αποκάλυψη του Κυρίου Ιησού από τον ουρανό με τους δυνατούς αγγέλους του μέσα σε φλόγες φωτιάς, καθώς αυτός φέρνει εκδίκηση πάνω σε εκείνους οι οποίοι δεν γνωρίζουν τον Θεό και σε εκείνους οι οποίοι δεν υπακούν στα καλά νέα σχετικά με τον Κύριό μας Ιησού. Αυτοί θα υποστούν τη δικαστική τιμωρία της αιώνιας καταστροφής αποκλεισμένοι από το πρόσωπο του Κυρίου και από τη δόξα της ισχύος του».—2Θε 1:6-9.

Στη Χριστιανική εκκλησία. Οι απόστολοι ήταν διορισμένοι υπό τον Ιησού Χριστό να φροντίζουν τη Χριστιανική εκκλησία και να την προστατεύουν από την ακαθαρσία και την απώλεια της εύνοιας του Ιεχωβά. Ο απόστολος Παύλος, σε αρμονία με τη θεόδοτη εξουσία του, έγραψε στην εκκλησία της Κορίνθου, στην οποία υπήρχαν διαιρέσεις και προβλήματα από “ψευδαποστόλους”: «Κρατάμε τον εαυτό μας σε ετοιμότητα, ώστε να επιβάλουμε τιμωρία [ἐκδικῆσαι, Κείμενο] για κάθε ανυπακοή».—2Κο 10:6· 11:13· 13:10.

Οι πρεσβύτεροι που ήταν διορισμένοι να φροντίζουν την εκκλησία είχαν την εξουσιοδότηση να εκτελούν «εκδίκηση» κατά το ότι ήταν σε θέση να λάβουν μέτρα για την απόδοση δικαιοσύνης και την αποκατάσταση της δίκαιης υπόστασης της εκκλησίας ενώπιον του Θεού, διορθώνοντας το κακό που είχε γίνει. Αυτό ακριβώς έπραξαν τα άτομα που προΐσταντο στην εκκλησία της Κορίνθου μετά τη διόρθωση που έλαβαν από τον Παύλο, γι’ αυτό και ο Παύλος τούς έγραψε στη δεύτερη επιστολή του: «Πόσο μεγάλη θέρμη παρήγαγε σε εσάς, . . . ναι, διόρθωση της αδικίας [ἐκδίκησιν, Κείμενο]!» Αυτοί οι άντρες εκδήλωσαν θεοσεβή μετάνοια όταν έλαβαν την πρώτη επιστολή του Παύλου και εκδίωξαν τον πονηρό άνθρωπο για τον οποίο μιλούσε εκείνη η επιστολή, κάνοντας ό,τι μπορούσαν για να διορθώσουν τα πράγματα ενώπιον του Ιεχωβά. (2Κο 7:8-12) Ωστόσο, δεν είχαν την εξουσιοδότηση να επιβάλουν στον αδικοπραγούντα την πλήρη τιμωρία που απαιτούσε η δικαιοσύνη—δηλαδή πλήρη εκδίκηση με τη θανάτωσή του, δικαίωμα που είχαν αποκλειστικά οι κριτές υπό το Μωσαϊκό Νόμο. (Λευ 20:10· Εβρ 10:28) Αυτοί απλώς εξέβαλλαν τέτοιου είδους αμετανόητα, κακά άτομα από την εκκλησία. (1Κο 5:13) Αν αυτά τα άτομα παρέμεναν αμετανόητα, θα τους αποδιδόταν τελικά δικαιοσύνη στο πλήρες για τις κακές τους πράξεις με τον αιώνιο θάνατο. (Εβρ 10:29, 30) Πράγματι, ο Χριστιανός που αρχίζει μια πορεία αδικίας, λόγου χάρη πορνείας, διατρέχει κίνδυνο, «επειδή ο Ιεχωβά επιβάλλει τιμωρία [είναι ο ἔκδικος, Κείμενο] για όλα αυτά τα πράγματα».—1Θε 4:3-6.

Άρχοντες. Οι κυβερνητικοί άρχοντες, που έχουν καθήκον να φροντίζουν για την επιβολή της δικαιοσύνης, είναι δυνάμει εκτελεστές εκδίκησης σε βάρος των κακοποιών, αλλά και οποιουδήποτε Χριστιανού ο οποίος παραβαίνει κάποιους νόμους της χώρας που είναι σε αρμονία με το σωστό και εμπίπτουν στην εξουσία που έχει παραχωρήσει σε αυτούς τους άρχοντες ο Θεός. Σε αυτή την περίπτωση, οι άρχοντες εκτελούν έμμεσα την εκδίκηση του Θεού, όπως γράφει ο απόστολος Παύλος: «Διότι εκείνοι που κυβερνούν είναι αντικείμενο φόβου, όχι για την καλή πράξη, αλλά για την κακή . . . είναι διάκονος του Θεού, εκδικητής για να εκδηλώσει οργή σε εκείνον που πράττει το κακό».—Ρω 13:3, 4· 1Πε 2:13, 14· παράβαλε Γε 9:6.

Η Τάση του Ατελούς Ανθρώπου για Εκδίκηση. Οι ξεπεσμένοι ατελείς άνθρωποι έχουν την τάση να θέλουν να εκδικηθούν εκείνους που τους αδικούν ή εκείνους τους οποίους μισούν. Ένας άντρας που διαπράττει μοιχεία με τη σύζυγο κάποιου άλλου κινδυνεύει να υποστεί ως ανταπόδοση την εκδίκηση του συζύγου, όπως αναφέρεται στις Παροιμίες: «Διότι η οργή του ακμαίου άντρα είναι ζήλια, και δεν θα δείξει συμπόνια την ημέρα της εκδίκησης. Δεν θα λάβει υπόψη του κανένα λύτρο ούτε θα δείξει συγκατάβαση, όσο μεγάλο και αν κάνεις το δώρο». (Παρ 6:32-35) Παρ’ όλα αυτά, η εκδίκηση που παίρνει κάποιος με δική του πρωτοβουλία συνήθως πραγματοποιείται υπό ανεξέλεγκτο θυμό και δεν εξυπηρετεί κανέναν καλό σκοπό, αλλά απεναντίας επισύρει το θυμό του Θεού εναντίον του εκδικούμενου.—Ιακ 1:19, 20.

Εχθροί του Θεού και των υπηρετών του. Εκείνοι που μισούν τον Θεό δείχνουν εχθρότητα στους υπηρέτες του Θεού, επιδιώκοντας να τους εκδικηθούν. Κάτι τέτοιο δεν αποτελεί στην πραγματικότητα επιβολή δικαιοσύνης, αλλά αντιπροσωπεύει μια επιθυμία ή ενέργεια που απορρέει από την εχθρότητα των ανθρώπων απέναντι σε ό,τι είναι σωστό και δίκαιο, ενώ παράλληλα συνιστά απόπειρα από μέρους τους να απαλλαχτούν από τους δικαίους των οποίων τα λόγια και η πορεία ενέργειας τους καταδικάζουν ως πονηρούς. (Ψλ 8:2· 44:15, 16) Σε μερικές περιπτώσεις, κάποιοι έχουν σκοτώσει υπηρέτες του Θεού εμφορούμενοι από τη διαστρεβλωμένη αντίληψη ότι απένεμαν δικαιοσύνη. (Ιωα 16:2) Ωστόσο, εκτελώντας αυτή τη δήθεν «τιμωρό» ή αλλιώς εκδικητική κρίση, δεν έχουν ευαρεστήσει τον Θεό αλλά αντίθετα έχουν επισωρεύσει εκδίκηση εναντίον του ίδιου τους του εαυτού. Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές ο Ιεχωβά χρησιμοποίησε τα έθνη, όπως τη Βαβυλώνα, για να εκτελέσει τη δική του εκδίκηση στο λαό του τον Ισραήλ, όταν εκείνος παραβίασε τη διαθήκη που είχε συνάψει μαζί Του. (Λευ 26:25) Αλλά εκείνα τα έθνη, από τη μεριά τους, ενήργησαν υποκινούμενα από μίσος και μοχθηρία, εκφράζοντας τη δική τους εκδικητικότητα, γι’ αυτό και ο Ιεχωβά με τη σειρά του τα εκδικήθηκε.—Θρ 3:60· Ιεζ 25:12-17.

Βλέπε επίσης ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ· ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ.