Αίνος στον Ιδρυτή Του Νέου Κόσμου — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Αίνος στον Ιδρυτή Του Νέου Κόσμου

«Αλληλούια [Αινείτε τον Γιάχ], διότι εβασίλευσε Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ.»—Αποκάλυψις 19:6.

1. Εξαιτίας ποιου γεγονότος μπορούμε να λέμε Αλληλούια! και τι σημαίνει το γεγονός αυτό;

ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ! Ο Ιεχωβά ανέλαβε τη δικαιωματική εξουσία του πάνω στη γη και άρχισε να κυβερνά ως βασιλεύς της γης. Αυτό είναι ένα γεγονός που πρέπει να λάβουν σοβαρά υπ’ όψι όλοι οι λαοί της γης στο 1951. Σημαίνει ότι ένας δίκαιος νέος κόσμος πλησιάζει και είναι βέβαιο πως θα έλθη με τη δύναμι του Παντοδυνάμου Θεού. Είναι κάτι που πρέπει να διαλαληθή! Μια θαυμάσια μεταβολή είναι βέβαιο πως θα επακολουθήση σ’ όλη τη γη, πράγμα που θα είναι προς έπαινον της Θείας κυβερνήσεως και θα σημαίνη ήσυχη, ασφαλή και ευτυχισμένη ζωή για όλους τους καλής θελήσεως ανθρώπους. Δεν θα νομίζουν πια οι άνθρωποι πως ο Θεός εγκατέλειψε τη γη ούτε θα ρωτούν γιατί ο Θεός επέτρεψε την πονηρία να διακυβερνά τη γη στα περασμένα έξη χιλιάδες χρόνια. Ο ωρισμένος του καιρός ήλθε για να διευκρινίση το μεγάλο μυστήριο και να τακτοποιήση το φλέγον αμφισβητούμενο ζήτημα της κυριαρχίας του σύμπαντος.

2. Τι χρειάζεται τώρα να πράξη κάθε πληροφορημένο άτομο;

² Τι μικροσκοπικό τμήμα του απέραντου σύμπαντος είναι η γη! Είναι όμως τώρα το φλέγον εκείνο σημείο όπου το ζήτημα της κυριαρχίας του σύμπαντος πρέπει ν’ αποφασισθή τελειωτικά. Και θ’ αποφασισθή, όχι υπέρ των Ηνωμένων Εθνών ή άλλων στοιχείων του παλαιού αυτού κόσμου, αλλά υπέρ του Ιεχωβά, που είναι ο Μόνος Δίκαιος. Γι’ αυτό, ακριβώς, άρχισε να κυβερνά ως βασιλεύς με μια εντελώς νέα παγκόσμια κυβέρνησι που ίδρυσε γι’ αύτη τη γη, από τον ωρισμένο του καιρό, από το 1914 μ.Χ. Αυτό μπορεί να έγινε πριν από τριάντα έξη χρόνια, αλλ’ αυτός είναι κυρίως ο λόγος για τον οποίον κάθε πληροφορημένος άνθρωπος πρέπει να εξετάση την πορεία της ζωής του και τα μελλοντικά του σχέδια για να δη αν αυτά είναι σύμφωνα με την αναπόφευκτη μεταβολή που πλησιάζει γρήγορα. Επίσης πρέπει κάθε πληροφορημένο άτομο να διαδώση τη χαρωπή πληροφορία σε όσο το δυνατόν περισσοτέρους άλλους ανθρώπους για να ετοιμασθούν κι αυτοί να λάβουν ζωή στο νέο κόσμο του Θεού.

3. Για να πράξωμε τι, είναι τώρα εύθετος καιρός;

³ Ζούμε στον πιο θαυμάσιο καιρό όλης της ανθρωπίνης ιστορίας, και έχομε το προνόμιο να είμαστε θεαταί της μεταβάσεως από τον παλαιό αυτόν κόσμο που είναι συνυφασμένος με το θάνατο, στον ζωοπάροχο νέο κόσμο για τον οποίο μίλησαν οι θεόπνευστοι προφήται με τόσο πλούσιες εκφράσεις. Τώρα είναι ο εύθετος καιρός να βεβαιώσωμε την αιώνια υποταγή μας στον Ιδρυτή, Οικοδόμο και Άρχοντα του νέου κόσμου, και να διαφωτίσωμε και παροτρύνωμε κι άλλους να κάνουν το ίδιο, διότι η ενέργεια αυτή έχει ως αποτέλεσμα την απόκτησι ζωής στο νέο κόσμο. Όλες οι λαμπρές προφητείες συγκεντρώνουν τις ακτίνες τους πάνω σ’ αυτή τη σπουδαιότατη μεταβατική περίοδο για να δείξουν τη μεγάλη σημασία της, ώστε να τακτοποιήσωμε ορθά την πορεία μας. Το τελευταίο βιβλίο της Γραφής συμβολικά απεικονίζει τα σοβαρά γεγονότα που εχαρακτήρισαν και θα χαρακτηρίσουν ακόμη τον παρόντα καιρόν, και μας κατευθύνει τι να πράξωμε αν θέλωμε ν’ απολαύσωμε ζωή στον μέλλοντα κόσμο. Προλέγει τι θα πράξη προς το τέλος του κόσμου τούτου ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων. Τώρα εμείς πρέπει ν’ αποφασίσωμε να περιληφθούμε στον πολύν αυτόν όχλον που συμμετέχει στην εκπλήρωσι της προφητείας. Εκεί, στην Αποκάλυψι 19:6, διαβάζομε: «Και μετά ταύτα ήκουσα ως φωνήν μεγάλην όχλου πολλού, και ως φωνήν υδάτων πολλών, και ως φωνήν βροντών ισχυρών, λεγόντων, Αλληλούια, διότι εβασίλευσε Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ».

4. Τι σημαίνει εδώ «Αλληλούια», και πού αποδίδεται καλύτερα;

⁴ Στο πρωτότυπο Ελληνικό κείμενο της Γραφής υπάρχει η λέξις «Αλληλούια» στο ανωτέρω εδάφιο. Η γενική συνήθεια των μεταφραστών είναι να μεταφέρουν αυτή τη λέξι αυτούσια, όπως λ. χ. στην Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασι και στην Αμερικανική Ανατεθεωρημένη Μετάφρασι. Εν τούτοις η Καινή Διαθήκη του Εικοστού Αιώνος και η Καινή Διαθήκη σε Βασική Αγγλική Γλώσσα μεταφράζουν τη λέξι αυτή «Αινείτε τον Κύριον», και «Αίνος στον Κύριον». Αλλά η λέξις «Αλληλούια» είναι Εβραϊκή και κατά γράμμα σημαίνει «Αινείτε τον Γιάχ», είναι δε σαν μια εντολή που απευθύνεται σ’ έναν αριθμό ανθρώπων. Γι’ αυτό η Μετάφρασις του Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών κάνει την πιο άμεση μετάφρασι αποδίδοντας ως εξής το εδάφιο Αποκάλυψις 19:6: «Και άκουσα σαν μια φωνή μεγάλου πλήθους και σαν ένα ήχο πολλών υδάτων και σαν ένα ήχο δυνατών βροντών. Έλεγαν: ‘Αινείτε τον Γιάχ, ω λαοί, διότι Ιεχωβά ο Θεός μας, ο Παντοκράτωρ, άρχισε να κυβερνά ως Βασιλεύς’.» Κι αυτή η μετάφρασις διευκρινίζει, επίσης, όχι μόνον ότι ο Ιεχωβά βασιλεύει ή κυβερνά ως βασιλεύς, αλλά και ότι άρχισε να κυβερνά ως βασιλεύς σ’ ένα ωρισμένο χρονικό σημείο. Αυτό συμφωνεί με την απόδοσι της Εμφατικής Μεταφράσεως της Γραφής του Ρόδερχαμ: «Αλληλούια! Διότι Κύριος ο Θεός [μας] ο Παντοκράτωρ έγινε βασιλεύς.» Η βασιλεία του που άρχισε αποτελεί αιτία αίνου προς αυτόν.

5. Γιατί γίνεται αυτή η πρόσκλησις να τον αινούμε, και σε ποια σειρά προσκλήσεων;

⁵ Το όνομα «Γιαχ» είναι σύντμησις του Ιεχωβά» ή «Γιαχβέ». Η πρόσκλησις εδώ να τον αινούμε, είναι η τελευταία από μια σειρά πέντε προσκλήσεων για αίνον προς αυτόν λόγω των καταπληκτικών γεγονότων που κάνει να συμβούν, γεγονότων που βλέπομε να συντελούνται σήμερα. Για να μπορέσωμε να καταλάβωμε τη σειρά των προσκλήσεων αυτών παραθέτομε ολόκληρο το χωρίον (Αποκάλυψις 19:1-6) από τη Μετάφρασι του Νέου Κόσμου: «Μετά απ’ αυτά άκουσα σαν μια δυνατή φωνή ενός μεγάλου πλήθους στον ουρανό. Έλεγαν: ‘Αινείτε τον Γιαχ, ω λαοί [περιθωριακή γραφή: Έλεγαν ‘Αλληλούια’]! Η σωτηρία και η δόξα και η δύναμις ανήκουν στον Θεό μας, γιατί οι κρίσεις του είναι αληθινές και δίκαιες. Διότι έκαμε κρίσι στη μεγάλη πόρνη που διέφθειρε τη γη με την πορνεία της, και εξεδίκησε το αίμα των δούλων του από το χέρι της.’ Κι ευθύς άλλη μια φορά είπαν: ‘Αινείτε τον Γιαχ, ω λαοί [Αλληλούια]! Κι ο καπνός της εξακολουθεί ν’ ανεβαίνη στους αιώνας των αιώνων.’ Και οι είκοσι τέσσερες πρεσβύτεροι και τα τέσσερα ζωντανά πλάσματα έπεσαν χάμω και προσκύνησαν τον Θεό που κάθεται πάνω στο θρόνο και είπαν: ‘Αμήν! Αινείτε τον Γιαχ, ω λαοί [Αλληλούια]!’ Επίσης μια φωνή βγήκε από τον θρόνο και είπε: ‘Αινείτε τον Θεό μας, όλοι οι δούλοι του που τον φοβάστε, οι μικροί και οι μεγάλοι.’ Και άκουσα σαν μια φωνή μεγάλου πλήθους και σαν ένα ήχο πολλών υδάτων και σαν ένα ήχο δυνατών βροντών. Έλεγαν: ‘Αινείτε τον Γιαχ, ω λαοί [Αλληλούια], διότι Ιεχωβά ο Θεός μας, ο Παντοκράτωρ, άρχισε να κυβερνά ως βασιλεύς’.»

6. Εξαιτίας ποιου γεγονότος είναι ασφαλώς ορθό να τον αινούμε τώρα;

⁶ Επί χιλιάδες χρόνια πιστοί άνθρωποι της αρχαιότητος, από τον Βαπτιστή Ιωάννη και πίσω ως τον Άβελ τον πρώτο μάρτυρα, απέβλεπαν στην ίδρυσι της βασιλείας του Θεού από τα χέρια του Σπέρματός Του, του Μεσσίου ή Χριστού. Δεκαεννέα αιώνες οι Χριστιανοί ακόλουθοι του Μεσσίου Ιησού Χριστού, προσηύχοντο την προσευχή που μας εδίδαξε: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης.» (Ματθαίος 6:9, 10) Και τώρα που άρχισε να κυβερνά ο ουράνιος Πατήρ ως βασιλεύς για να εκπληρώση την παλαιά του επαγγελία και να απαντήση στις Χριστιανικές προσευχές, δεν είναι σωστό να τον αινούμε; Βεβαιότατα ναι! Διότι η βασιλική του διακυβέρνησις σημαίνει την απελευθέρωσί μας από τον καταθλιπτικόν αυτόν κόσμο και ανείπωτες ευλογίες στον ελεύθερο νέο κόσμο. Πώς όμως συμβαίνει ώστε να λέμε στην πρώτη μας παράγραφο ότι άρχισε να κυβερνά ως βασιλεύς το 1914 μ.Χ.; Να πώς:

ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

7. Τίνος η ανατροπή διακηρύττεται σε συσχέτισι με το ότι άρχει ως Βασιλεύς; Ποιους εκπλήττει αυτό;

⁷ Παρατηρούμε στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο 19, ότι η διακήρυξις που λέγει ότι Ιεχωβά ο Θεός μας, ο Παντοκράτωρ, άρχισε να κυβερνά ως βασιλεύς, γίνεται εν σχέσει με την ανατροπή της μεγάλης μυστικής Βαβυλώνος από αυτόν. Το εδάφιον Αποκάλυψις 19:2 την περιγράφει ως την «πόρνην την μεγάλην, ήτις έφθειρε την γην με την πορνείαν αυτής». Ο άγγελος που έφερε την αποκάλυψι στον απόστολο Ιωάννη ονομάζει τη Βαβυλώνα ως την ‘πόρνην την μεγάλην την καθημένην επί των υδάτων των πολλών μετά της οποίας επόρνευσαν οι βασιλείς της γης, και εμεθύσθησαν οι κατοικούντες την γην εκ του οίνου της πορνείας αυτής.’ Ο Ιωάννης μάς λέγει: «Και επί το μέτωπον αυτής ήτο όνομα γεγραμμένον, Μυστήριον, Βαβυλών η Μεγάλη, η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης.» (Αποκάλυψις 17:1, 2, 5) Αυτό έγινε πάνω από εξακόσια χρόνια μετά την ανατροπή της κατά γράμμα πόλεως Βαβυλώνος (που ήταν κοντά στον ποταμό Ευφράτη) από τους Βασιλείς Δαρείον και Κύρον το 539 π.Χ. σύμφωνα με την προσταγή του Ιεχωβά Θεού. Όταν ανετράπη η αρχαία εκείνη Βαβυλών από τη θέσι της ως τρίτης παγκοσμίου δυνάμεως της Βιβλικής ιστορίας, ο Θεός έδειξε έτσι την παντοδυναμία του, αλλά δεν άρχισε τότε να βασιλεύη πάνω σ’ όλη τη γη· η Μυστική Βαβυλών, η παγκόσμια οργάνωσις του Σατανά, παρέμεινε ακόμη. Όταν ο Θεός πραγματικά αρχίζει να κυβερνά ως βασιλεύς, τότε ακριβώς ανατρέπει και καταστρέφει τη μεγάλη μυστική Βαβυλώνα που έχει παγκόσμια εξουσία και επιρροή. Η νέα αυτή πράξις του Θεού, όταν συντελεσθή, θα εκπλήξη όλη τη γη πολύ περισσότερο από όσο η ανατροπή της αρχαίας Βαβυλώνος.

8. Γιατί είναι κατάλληλο, όταν λαμβάνη χώραν το γεγονός αυτό, να αναγγελθή ότι άρχει ως Βασιλεύς;

⁸ Πόσο κατάλληλο είναι, όταν ο Ιεχωβά Θεός ανατρέπει και καταστρέφει τη σημερινή μυστική Βαβυλώνα, ν’ αναγγελθή ότι κυβερνά ως Βασιλεύς! Ο πρώτος τόπος όπου είχε ιδρυθή μια εναντιούμενη στον Ιεχωβά βασιλεία μετά τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε, ήταν η Βαβυλών ή Βαβέλ. Ο πρώτος βασιλεύς της πόλεως εκείνης ήταν ο Νεβρώδ, ο στασιαστικός εχθρός του αληθινού Θεού. Τα εδάφια Γένεσις 10:8-10 μάς λέγουν: «Και ο Χους [ο έγγονος του Νώε] εγέννησε τον Νεβρώδ. Ούτος ήρχισε να είναι ισχυρός επί της γης· αυτός ήτο ισχυρός κυνηγός ενώπιον [ή, εναντίον] του Ιεχωβά· δια τούτο λέγεται, Ως Νεβρώδ, ισχυρός κυνηγός ενώπιον του Ιεχωβά· και η αρχή της βασιλείας αυτού εστάθη Βαβυλών, και Ερέχ, και Αχάδ, και Χαλνέ, εν τη γη Σενναάρ.» (Α.Σ.Μ.· Εγκυκλοπαιδεία ΜακΚλίντοκ και Στρογκ) Η βασιλεία του Νεβρώδ στη Βαβέλ η Βαβυλώνα ποτέ δεν είχε την εξουσιοδότησι του Ιεχωβά, αλλά ιδρύθη κατά πρόκλησιν αυτού και για να εξευτελίση το όνομά του και την παγκόσμια κυριαρχία του. Πολλούς αιώνες αργότερα, όταν η Βαβυλών έγινε μια παγκόσμια δύναμις ισχυρότερη από την Αίγυπτο και την Ασσυρία, έδειξε με αυθάδεια την εχθρότητά της προς τον Ιεχωβά Θεό καταστρέφοντας την Ιερουσαλήμ και λαμβάνοντας τον λαόν του στην εξορία.

9, 10. Ποιος ήταν ο πρώτος ανθρώπινος βασιλεύς που επεδοκίμασε ο Ιεχωβά; Γιατί;

⁹ Ο Ύψιστος Θεός δεν έδωσε τις ευλογίες του στους βασιλείς της Βαβυλώνος, αλλά ήγειρε κι επεδοκίμασε τον Μελχισεδέκ, τον βασιλέα της Σαλήμ, η οποία αργότερα έγινε η Ιερουσαλήμ. Το όνομά του αποκαλύπτει το λόγο για τον οποίον επεδοκιμάσθη, διότι σημαίνει «βασιλεύς δικαιοσύνης», το δε όνομα της πόλεώς του Σαλήμ σημαίνει «ειρήνη». Ο Μελχισεδέκ δεν εκληρονόμησε τη βασιλεία του από τον επίγειο πατέρα του ή μέσω της μητέρας του, ούτε και είχε διάδοχο στον θρόνο του. Γι’ αυτό εχρησιμοποιήθηκε στην προφητική ιστορία να προσκιάση τον δίκαιον Βασιλέα του νέου κόσμου, τον Υιόν του Ιεχωβά Ιησούν Χριστόν.

¹⁰ Ο Μελχισεδέκ συνήντησε τον πιστόν Αβραάμ μετά τη νίκη του εναντίον του βασιλέως της Βαβυλωνιακής Σενναάρ και των συμμάχων του. Σχετικά μ’ αυτό διαβάζομε: «Και ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ, έφερεν έξω άρτον και οίνον· ήτο δε ιερεύς του Θεού του υψίστου. Και ευλόγησεν αυτόν, και είπεν, Ευλογημένος ο Άβραμ παρά του Θεού του υψίστου, όστις έκτισε τον ουρανόν και την γην· και ευλογητός ο Θεός ο ύψιστος, όστις παρέδωκε τους εχθρούς σου εις την χείρα σου. Και ο Άβραμ έδωκεν εις αυτόν δέκατον από πάντων.» (Γένεσις 14:18-20) Ως προς το γιατί ο Μελχισεδέκ προεσκίαζε τον Ιησού Χριστό, διαβάζομε: «Ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών πρόδρομος, γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ. Διότι ούτος ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ, ιερεύς του Θεού του Υψίστου, όστις συνήντησε τον Αβραάμ επιστρέφοντα από της καταστροφής των βασιλέων, και ευλόγησεν αυτόν· εις ον ο Αβραάμ εχώρισε και δέκατον από πάντων των λαφύρων· όστις πρώτον μεν ερμηνεύεται βασιλεύς δικαιοσύνης, έπειτα δε βασιλεύς Σαλήμ, το οποίον είναι, βασιλεύς ειρήνης· απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος· μη έχων μήτε αρχήν ημερών, μήτε τέλος ζωής· αλλ’ αφωμοιωμένος με τον Υιόν του Θεού· μένει ιερεύς πάντοτε.» (Εβραίους 6:20 έως 7:3) Ο Μελχισεδέκ αντιπροσώπευε τον Ιεχωβά ως Βασιλέα.

11. Επάνω σε ποιο έθνος ο Ιεχωβά ανέλαβε βασιλική εξουσία; Πώς πιστοποιείται αυτό;

¹¹ Αιώνες αργότερα ο Ιεχωβά Θεός άρχισε να βασιλεύη σ’ ένα έθνος, στο έθνος Ισραήλ. Η πόλις Ιερουσαλήμ έγινε πρωτεύουσά του, ο δε Βασιλεύς Δαβίδ ήταν ο πρώτος που εβασίλευσε εκεί. Αλλά αιώνες πριν απ’ αυτό, ο Θεός ήταν ο πραγματικός βασιλεύς των, αν και αόρατος. Ο προφήτης Μωυσής επιστοποίησε το γεγονός αυτό στην Ερυθρά θάλασσα, όταν ο Θεός έπνιξε τα Αιγυπτιακά στρατεύματα που κατεδίωκαν απηνώς τους Ισραηλίτες που διέφευγαν. Ο Μωυσής τότε έψαλε: «Ο Ιεχωβά θέλει βασιλεύει εις τους αιώνας των αιώνων. Διότι εισήλθον οι ίπποι του Φαραώ εις την θάλασσαν μετά των αμαξών αυτού και μετά των ιππέων αυτού, και ο Ιεχωβά έστρεψεν επ’ αυτούς τα ύδατα της θαλάσσης· οι δε υιοί Ισραήλ επέρασαν δια ξηράς εν τω μέσω της θαλάσσης.» Όταν δε έφθασαν στα σύνορα της Γης της Επαγγελίας, ο Μωυσής, χαρακτηρίζοντας τον Ισραήλ ως «Ιεσουρούν» ή «Δίκαιον», έψαλε: «Και ήτο βασιλεύς εν τω Ιεσουρούν, ότε οι άρχοντες του λαού συνήχθησαν μετά των φυλών Ισραήλ.» (Έξοδος 15:18, 19, Α.Σ.Μ. και Δευτερονόμιον 33:5) Ο Γεδεών, ο ελευθερωτής των Ισραηλιτών από τους Μαδιανίτες εισβολείς, ανεγνώρισε το ζωτικό αυτό γεγονός. Όταν, λοιπόν, ο λαός θέλησε να τον χρησιμοποιήση στο να είναι ο ορατός ανθρώπινος βασιλεύς του, ο Γεδεών είπε: «Δεν θέλω γείνει άρχων εφ’ υμάς εγώ, αλλ’ ουδέ ο υιός μου θέλει γείνει άρχων εφ’ υμάς· ο Ιεχωβά θέλει είσθαι άρχων εφ’ υμάς.»—Κριταί 8:23, Α.Σ.Μ.

12. Τι δείχνει ότι είναι φρόνιμο τώρα να τον αναγνωρίσωμε ως βασιλέα;

¹² Είναι τώρα φρόνιμο ν’ αναγνωρίσωμε τον Ιεχωβά, τον Θεό μας, ως βασιλέα; Μάλιστα. Είναι αλήθεια ότι μέσα στον κόσμον αυτόν των ανθρωπίνων βασιλέων και των ηγεμονικών αρχόντων, απαιτείται πίστις για ν’ αναγνωρίση κανείς ότι αυτός είναι τώρα ο Βασιλεύς του λαού του που κυβερνά, και ότι πρέπει να τύχη υπακοής ως τοιούτος. Αλλά οι Ισραηλίτες απέδειξαν ότι είναι βέβαιο πως θα υποφέρωμε αν απορρίψωμε την πίστι αυτή ή την εγκαταλείψωμε. Στις μέρες του προφήτου Σαμουήλ οι Ισραηλίτες τον παρεκάλεσαν να τους διορίση έναν ορατό βασιλέα για το έθνος των, ανάλογον προς τους βασιλείς του κόσμου τούτου. Λυπημένος ο Σαμουήλ ανέφερε το ζήτημα στο Θεό με προσευχή, «Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σαμουήλ, Άκουσον της φωνής του λαού, κατά πάντα όσα λέγουσι προς σε· διότι δεν απέβαλον σε, αλλ’ εμέ απέβαλον από του να βασιλεύω επ’ αυτούς.» (1 Σαμουήλ 8:7, Α.Σ.Μ.) Η περίληψις της πείρας των με τους ανθρωπίνους βασιλείς παρέχεται σύντομα από τους λόγους του Ιεχωβά προς τους Ισραηλίτες: «Πού είναι ο βασιλεύς σου; πού; ας σε σώση τώρα εν πάσαις σου ταις πόλεσι· και πού οι κριταί σου, περί των οποίων είπας, Δος μοι βασιλέα και άρχοντας; Σοι έδωκα βασιλέα εν τω θυμώ μου, και αφήρεσα αυτόν εν τη οργή μου.» (Ωσηέ 13:10, 11) Ο τελευταίος ανθρώπινος βασιλεύς των αφηρέθη με θεία οργή όταν οι στρατιές της Βαβυλώνος κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ. Όπως αυτός, έτσι και οι τελευταίοι βασιλείς και ηγεμονικοί άρχοντες του «Χριστιανισμού» θα αφαιρεθούν με οργή Θεού στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, μέσα σε μια θλίψι που προσκιάσθηκε από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ.

13. Πώς έφθασε η Ιερουσαλήμ να είναι η ‘πόλις του βασιλέως του μεγάλου’;

¹³ Ο δεύτερος βασιλεύς τον οποίον έχρισε ο προφήτης του Ιεχωβά για τον Ισραήλ ήταν ένας άνθρωπος ‘κατά την καρδίαν του Θεού’, ο Δαβίδ ο ποιμήν της Βηθλεέμ. Ο Βασιλεύς Δαβίδ ήταν εκείνος που απέσπασε τη Σιών, την ακρόπολι της Ιερουσαλήμ, από τους απίστους κατακτητάς της και την έκαμε πρωτεύουσα του Ισραήλ. Έφερε στην πρωτεύουσα και κοντά στο ανάκτορό του το σύμβολο της παρουσίας του Ιεχωβά με τον λαό του, την ιερή κιβωτό της διαθήκης. Έκαμε προετοιμασίες για την ανέγερσι ενός ενδόξου ναού για τη στέγασί της. Για τον ζήλον αυτόν υπέρ της λατρείας του ζώντος και αληθινού Θεού, ο Ιεχωβά έκαμε μια διαθήκη για αιώνια βασιλεία με τον Δαβίδ, που ώριζε ότι ένας από τους απογόνους του Δαβίδ θα ήταν για πάντα βασιλεύς. Ο απόγονος αυτός ή «υιός του Δαβίδ» επρόκειτο να είναι ο Ιησούς Χριστός, που γεννήθηκε από μια παρθένο η οποία κατήγετο από τον Βασιλέα Δαβίδ. Οι βασιλείς της γενεαλογίας του Δαβίδ εβασίλευσαν ως ορατοί αντιπρόσωποι του πραγματικού Βασιλέως του Ισραήλ, Ιεχωβά Θεού, και γι’ αυτό αναφέρεται ότι εκάθηντο πάνω στον θρόνο Του. Έχει γραφή για τον γυιό και διάδοχο του Βασιλέως Δαβίδ: «Τότε ο Σολομών εκάθισεν επί του θρόνου του Ιεχωβά βασιλεύς αντί Δαβίδ του πατρός αυτού, και ευημέρησε· και πας ο Ισραήλ υπήκουσεν εις αυτόν.» Ο Δαβίδ, όταν παρητείτο από τον θρόνο υπέρ του Σολομώντος, προσηυχήθη στον Θεό και τον ανεγνώρισε ως Βασιλέα, λέγοντας: «Σου, Ιεχωβά, είναι η μεγαλωσύνη, και η δύναμις, και η τιμή, και η νίκη, και η δόξα· διότι σου είναι πάντα τα εν ουρανώ και τα επί γης· σου η βασιλεία, Ιεχωβά, και συ είσαι ο υψούμενος ως κεφαλή υπεράνω πάντων.» (1 Χρονικών 29:23, 10-12, Α.Σ.Μ.) Σε αρμονία με τον Ψαλμό 48:1, 2, ο ίδιος ο Ιησούς είπε για την Ιερουσαλήμ: «Είναι πόλις του μεγάλου βασιλέως.» (Ματθαίος 5:34, 35) Με τον ανάσσοντα λοιπόν κεχρισμένο βασιλέα του στην Ιερουσαλήμ, ο Ιεχωβά Θεός εβασίλευε ως βασιλεύς πάνω στην επικράτεια του Ισραήλ.

ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;

14. Ποια παιδεία υποσχόταν η διαθήκη της βασιλείας; Πώς αυτή επεβλήθη τελικά;

¹⁴ Στη διαθήκη του με τον Δαβίδ για μια αιώνια βασιλεία, με την οποία υποσχέθηκε να μην αφαιρέση ποτέ τη βασιλική εξουσία από τη γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ, ο Θεός είπε τα εξής για τους διαδόχους του θρόνου του Δαβίδ: «Εάν πράξη ανομίαν, θέλω σωφρονίσει αυτόν εν ράβδω ανδρών, και δια μαστιγώσεων υιών ανθρώπων· το έλεός μου όμως δεν θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού, ως αφήρεσα αυτό από του Σαούλ, τον οποίον εξέβαλον απ’ έμπροσθέν σου· και θέλει στερεωθή ο οίκος σου και η βασιλεία σου έμπροσθέν σου έως αιώνος· ο θρόνος σου θέλει είσθαι εστερεωμένος εις τον αιώνα.» (2 Σαμουήλ 7:14-16) Έτσι από το 621 έως το 607 π.Χ. ο Θεός ετιμώρησε τους απίστους διαδόχους του Δαβίδ, από τον Ιωακείμ ως τον Σεδεκία, με τη ράβδο των Βαβυλωνίων ιμπεριαλιστών. Οι βασιλείς Ιωαχείν και Σεδεκίας υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τον θρόνο και φέρθηκαν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα, η δε Ιερουσαλήμ και τα ανάκτορά της και ο ναός κατεστράφησαν.

15. Πώς ανεστάλη η βασιλεία του Θεού, και ποια περίοδος άρχισε τότε;

¹⁵ Έτσι εκπληρώθηκε η προφητεία για τον Βασιλέα Σεδεκία: «Ούτω λέγει Κύριος ο Ιεχωβά· Σήκωσον το διάδημα και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον· ο ταπεινός θέλει υψωθή, και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.» (Ιεζεκιήλ 21:26, 27, Α.Σ.Μ.) Έτσι, λοιπόν, με τη δική του απόφασι, ο Ιεχωβά έπαυσε να άρχη ως βασιλεύς του Ισραήλ και της επικρατείας του. Χρησιμοποιώντας τις «Εθνικές» στρατιές, αυτός ανέτρεψε την ορατή εκπροσώπησι της βασιλείας του πάνω στη γη το 607 π.Χ. Το φθινόπωρο του έτους εκείνου, κατά την πλήρη ερήμωσι της Ιερουσαλήμ και του Ιούδα, άρχισαν οι προσδιωρισμένοι «καιροί των εθνών» που επρόκειτο να είναι «επτά καιροί», δηλαδή 2.520 χρόνια. (Δανιήλ 4:16, 23, 25, 32) Έτσι ανεστάλη η βασιλεία του Θεού σε οποιοδήποτε μέρος της γης.

16. Ποια ήταν η στάσις και η πορεία του Ιησού έναντι των προσδιορισμένων «καιρών των εθνών»;

¹⁶ Όταν ο Ιουδαϊκός κλήρος απέρριψε τον Ιησούν ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου στην Ιερουσαλήμ το έτος 33 μ.Χ. με την κραυγή, «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα», οι καιροί της κυριαρχίας των εθνών επρόκειτο να συνεχισθούν ακόμη. Ο Ιησούς αρνήθηκε να επέμβη στη Θεία παραχώρησι των «επτά καιρών» για την κυριαρχία των Εθνών. Δεν ‘αποκατέστησε την βασιλείαν εις τον Ισραήλ’. Επροφήτευσε ότι οι καιροί αυτοί θα διήνυαν ολόκληρο το μήκος των, δηλαδή θα έφθαναν ως το φθινόπωρο του 1914 μ.Χ. (Ιωάννης 19:15· Πράξεις 1:6· Λουκάς 21:24) «Αλλ’ αυτός αφού προσέφερε μίαν θυσίαν υπέρ αμαρτιών, εκάθισε διαπαντός εν δεξιά του Θεού, προσμένων του λοιπού εωσού τεθώσιν οι εχθροί αυτού υποπόδιον των ποδών αυτού.» (Εβραίους 10:12, 13· Ψαλμός 110:1, 2) Αυτό εσήμαινε ότι ο Ιησούς στα δεξιά του Θεού έπρεπε να περιμένη ως το 1914, διότι ο Ιεχωβά Θεός δεν αλλοιώνεται, αλλά πιστά εμμένει στους προσδιωρισμένους του καιρούς και χρόνους. Το 1914 ήταν ο καιρός να δώση ο Θεός τη βασιλεία στον πιστόν του Υιόν, ‘εις τον οποίον ανήκει’, για ν’ αναλάβη ο Υιός τη βασιλεία εις εκπλήρωσιν της διαθήκης με τον προπάτορά του Δαβίδ. Τότε ήταν καιρός για να δράση σύμφωνα με την πρόσκλησι του ουρανίου του Πατρός: «Ζήτησον παρ’ εμού, και θέλω σοι δώσει τα έθνη κληρονομίαν σου, και ιδιοκτησίαν σου τα πέρατα της γης· θέλεις ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά· ως σκεύος κεραμέως θέλεις συντρίψει αυτούς.» (Ψαλμός 2:7-9) Αφού έλαβε τα έθνη της γης για να τα συντρίψη και να τα θρυμματίση σαν σκεύη κεραμέως με σιδερένια ράβδο, αυτό σημαίνει ότι οι προσδιωρισμένοι «καιροί των εθνών» έληξαν.

17. Γιατί το 1914 μ.Χ. ήταν ο κατάλληλος καιρός για ν’ αρχίση να βασιλεύη ο Ιεχωβά;

¹⁷ Το 1914, στο τέλος αυτών των ‘προσδιωρισμένων καιρών’, ο Ιεχωβά άρχισε να κυβερνά ως βασιλεύς. Πώς το γνωρίζομε αυτό; Στην αρχή, λοιπόν, των καιρών αυτών στο 607 π.Χ. έπαυσε να βασιλεύη ανατρέποντας την εξουσία του Βασιλέως Σεδεκίου στην Ιερουσαλήμ. Τον εξέβαλε από τον «θρόνον του Ιεχωβά» και άφησε τους Βαβυλωνίους Εθνικούς να συντρίψουν την Ιερουσαλήμ και να την αφήσουν να καταπατήται από τα έθνη. Το τέλος λοιπόν των καιρών αυτών στο 1914 εσήμαινε ακριβώς το αντίθετο. Τότε ο Παντοδύναμος Θεός ανέλαβε και πάλι τη μεγάλι του δύναμι. Άρχισε να κυβερνά ως βασιλεύς, όχι στην επίγεια Ιερουσαλήμ ή στην άλλοτε επηγγελμένη γη της Παλαιστίνης, αλλά επάνω από όλη τη γη και όλα τα έθνη μέσα στον «Χριστιανισμό» και έξω απ’ αυτόν. Το έκαμε αυτό για να ενθυμηθή τη διαθήκη της βασιλείας που είχε κάμει με τον Δαβίδ και εγκαθιστώντας τον άξιο Υιό του Δαβίδ, Ιησού Χριστό, ως Βασιλέα του νέου κόσμου. Όχι ως Βασιλέα πάνω σ’ ένα υλικό θρόνο σε μια επίγεια Ιερουσαλήμ, αλλά στον ‘θρόνο του Ιεχωβά’ που είναι στον ουρανό και όπου εκάθητο ο Ιησούς αναμένοντας ώσπου να γίνουν όλοι οι εχθροί του υποπόδιο των ποδών του. «Ο ουρανός είναι θρόνος μου, η δε γη υποπόδιον των ποδών μου,» λέγει ο Ιεχωβά. (Πράξεις 7:49· Ησαΐας 66:1) Από το 1914, λοιπόν, είναι ο καιρός που τα έθνη δεν πρέπει πια να είναι επί κεφαλής, αλλά να είναι «υποπόδιον», να καταπατούνται από τους ουρανίους Άρχοντας ώσπου να γίνουν σκόνη και να διασκορπισθούν στη μάχη του Αρμαγεδδώνος.

18. Στον ουρανό ποια αναγγελία και ευχαριστία έγινε; Ποια γέννησις έλαβε εκεί χώραν;

¹⁸ Οι άγγελοι του ουρανού εγνώριζαν καλά τα γεγονότα αυτά το 1914: «Και έγιναν φωνές μεγάλες στον ουρανό λέγοντας: Η βασιλεία του κόσμου έγινε του Κυρίου μας και του Χριστού του και θα κυβερνά ως βασιλεύς στους αιώνας των αιώνων. Και οι εικοσιτέσσερες πρεσβύτεροι, που κάθονται ενώπιον του Θεού επάνω στους θρόνους των, έπεσαν στο πρόσωπό τους και προσκύνησαν τον Θεό, λέγοντας, Σ’ ευχαριστούμε, Ιεχωβά Θεέ, ο Παντοκράτωρ, Εσύ που είσαι και που ήσουν, διότι έλαβες τη δύναμί σου τη μεγάλη και άρχισες να κυβερνάς ως βασιλεύς· και τα έθνη ωργίσθηκαν, και ήλθε η οργή σου, και ο ωρισμένος καιρός . . . να καταστρέψης εκείνους που καταστρέφουν τη γη.» (Αποκάλυψις 11:15-18, Μ.Ν.Κ) Η ουράνια οργάνωσις του Ιεχωβά αναφέρεται ως συμβολική Ιερουσαλήμ. Παρήγαγε τον Ιησού Χριστό ως εκείνον που θα ενεθρονίζετο ως Βασιλεύς του νέου κόσμου του Ιεχωβά. Γι’ αυτό το δωδέκατο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως το εικονίζει τούτο ως γέννησιν ενός αρσενικού: «Και εγέννησε παιδίον άρρεν, το όποιον μέλλει να ποιμάνη πάντα τα έθνη εν ράβδω σιδηρά· και το τέκνον αυτής ηρπάσθη προς τον Θεόν και τον θρόνον αυτού.»—Αποκάλυψις 12:1-5.

19. Πώς αντέδρασαν τα έθνη στη γέννησι της βασιλείας;

¹⁹ Η σιδερένια του ράβδος εσήμαινε οργήν για τα έθνη, των οποίων οι προσδιωρισμένοι «επτά καιροί» είχαν λήξει. Το 1914 δεν ήταν καιρός για να χαρούν τα έθνη επειδή ανέλαβε ο Ιεχωβά την κυβερνητική του εξουσία πάνω στη γη και γεννήθηκε η βασιλεία του Χριστού του. Αυτά ωργίσθηκαν. Τα ιστορικά γεγονότα φανερώνουν ότι ωργίσθηκαν στο κρίσιμο ακριβώς έτος 1914. Ενεπλάκησαν σε παγκόσμιο πόλεμο μεταξύ των για παγκόσμια κυριαρχία αντί να ενεργήσουν σαν Χριστιανοί και να παραδώσουν την επίγεια εξουσία των στον ενθρονισμένο Βασιλέα του Ιεχωβά. Στα τριάντα έξη χρόνια που πέρασαν από τότε, η οργή των δεν ελαττώθηκε αλλ’ αυξήθηκε· αποδεικνύεται δε τούτο από το ότι ηύξησαν τον διωγμό εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά που αναγγέλλουν τη βασιλεία του δια του Χριστού του και την εκπροσωπούν ως πρέσβεις.

ΠΤΩΣΙΣ ΤΗΣ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ

20. Πώς υπέστη πτώσιν η νεωτέρα Βαβυλών; Ποια θα είναι ακόμη η τύχη της;

²⁰ Η Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία εχρησιμοποιήθηκε για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ στο 607 π.Χ. και την έναρξι των προσδιωρισμένων «καιρών των εθνών». Πολύ κατάλληλο, λοιπόν, είναι το ότι στο τέλος των προσδιωρισμένων καιρών, στο 1914, η νεωτέρα Βαβυλών, η παγκόσμια οργάνωσις του Διαβόλου, έπρεπε να υποστή πτώσιν ως αποτέλεσμα της εναντίον της κρίσεως του Ιεχωβά, και έπρεπε να γίνη υποπόδιον. Πώς έγινε αυτό; Με την εκβολή του αοράτου βασιλέως της μυστικής Βαβυλώνος, Σατανά του Διαβόλου, και της δαιμονικής του οργανώσεως από τα ουράνια ύψη για ν’ αποχωρισθούν από κάθε επαφή με τους αγίους αγγέλους, και να είναι στο υποπόδιον του Θεού, στη γη. Η ενέργεια αυτή άρχισε ακριβώς μετά τη γέννησι της Βασιλείας στο 1914. «Και ερρίφθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, ερρίφθη εις την γην· και οι άγγελοι αυτού ερρίφθησαν μετ’ αυτού. Και ήκουσα φωνήν μεγάλην λέγουσαν εν τω ουρανώ, Τώρα έγεινεν η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία του Θεού ημών, και η εξουσία του Χριστού αυτού· διότι κατερρίφθη ο κατήγορος των αδελφών ημών, . . . Διά τούτο ευφραίνεσθε, οι ουρανοί, και οι κατοικούντες εν αυτοίς. Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.» (Αποκάλυψις 12:7-12) Στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, μετά απ’ αυτόν τον «ολίγον καιρόν», η σύγχρονος Βαβυλών η παγκόσμια οργάνωσις του Σατανά θα καταστραφή, ο δε νέος κόσμος θα εισαχθή πλήρως.

21-23. (α) Ποιων η παγκόσμια ανάδειξις είναι ενδεικτική της πτώσεως αυτής; (β) Ποια παραβολή αναλαμβάνουν, εναντίον τίνος και προς αίνον τίνος;

²¹ Ένδειξις της πτώσεως της συγχρόνου Βαβυλώνος από τα ουράνια ύψη είναι η απελευθέρωσις του πιστού αφιερωμένου υπολοίπου του Ιεχωβά και των καλής θελήσεως συντρόφων του από την παγκόσμια αυτή οργάνωσι. Γι’ αυτό το λόγο ακριβώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν τόσο αναδειχθή παγκοσμίως από το 1919. Όταν η αρχαία Βαβυλών καταστράφηκε ως παγκόσμια δύναμις στο 539 π.Χ., το Ισραηλιτικό υπόλοιπο απελευθερώθηκε από την εξουσία της. Αφέθηκαν οι Ισραηλίτες να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ και ν’ ανοικοδομήσουν τον άγιο ναό με διάταγμα του κατακτητού της Βαβυλώνος, Βασιλέως Κύρου της Περσίας. Και όπως τότε, έτσι και τώρα το απελευθερωμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών και οι καλής θελήσεως σύντροφοί του μπορούν να αναλάβουν να ψάλουν την παροιμία εναντίον του Σατανά, του θεού και βασιλέως της μυστικής Βαβυλώνος:

²² «Και καθ’ ην ημέραν ο Ιεχωβά θέλει σε αναπαύσει από της θλίψεώς σου, και από του φόβου σου, και από της σκληράς δουλείας εις την οποίαν ήσο καταδεδουλωμένος, θέλεις μεταχειρισθή την παροιμίαν ταύτην κατά του βασιλέως της Βαβυλώνος, λέγων, . . . Πώς έπεσες εκ του ουρανού, Εωσφόρε, υιέ της αυγής! Συνετρίφθης κατά γης, συ ο καταπατών τα έθνη! Συ δε έλεγες εν τη καρδία σου, “Θέλω αναβή εις τον ουρανόν, θέλω υψώσει τον θρόνον μου υπεράνω των άστρων του Θεού· και θέλω καθίσει επί το όρος της συνάξεως, προς τα μέρη του βορρά· θέλω αναβή επί τα ύψη των νεφελών· θέλω είσθαι όμοιος του Υψίστου.” Εις τον άδην όμως θέλεις καταβή, εις τα βάθη του λάκκου.» «Διότι θέλω σηκωθή εναντίον αυτών, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων· και θέλω εξαλείψει από της Βαβυλώνος το όνομα, και το υπόλοιπον, και υιόν, και έκγονον, λέγει ο Ιεχωβά. . . . Και θέλω σαρώσει αυτήν με το σάρωτρον της απωλείας.»—Ησαΐας 14:3-23, Α.Σ.Μ.

²³ Ενώ αυτό αποτελεί ονειδιστική παροιμία για τον ταπεινωμένο θεό της μυστικής Βαβυλώνος, είναι άσμα αίνου προς τον Ιδρυτή του νέου κόσμου που ακολουθεί μετά την καταστροφή της Βαβυλώνος. Σημαίνει ότι ο Ιεχωβά Θεός βασιλεύει, διεκδικημένος έναντι των παλαιών του εχθρών.