Οι 1.290 και 1.335 Ημέρες της Προφητείας του Δανιήλ

«Γινώσκει ο Κύριος τας ημέρας των αμέμπτων.»—Ψαλμός 37:18.

1, 2. Ποιές σημαντικές εξελίξεις πρέπει να σημειωθούν στην ιστορία του λαού του Κυρίου από το 1918 έως το 1921;

ΣΤΟ 1918 (μ.Χ.) δεν ακουόταν κανένα άσμα ελευθερίας και αίνου, δεν εξετελείτο καθημερινή υπηρεσία αίνου. Ο λαός του Ιεχωβά ήταν σιωπηλός, και ήταν μια λυπηρή κατάστασις που εξασθενούσε την καρδιά του νομοταγούς, πιστού υπολοίπου, που μερικοί απ’ αυτό ήσαν στη φυλακή. Τον Μάρτιο του 1919 ο Θεός ελευθέρωσε από τη φυλακή τους οργανωτάς του λαού του και αμέσως έγιναν δραστήριοι και διωργάνωσαν μια συνέλευσι που έλαβε χώραν στο Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο τον Σεπτέμβριο του 1919. Εκεί εδόθη παρηγορία, ενίσχυσις και ενθάρρυνσις στον λαόν του Ιεχωβά. Παρεσχέθη πνευματική τροφή από τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον». Έγινε αντιληπτό ότι υπήρχε περισσότερο έργο που έπρεπε να γίνη, και αυτό ήταν πράγματι κάτι το συγκλονιστικό για μερικούς που είχαν δηλώσει ότι όλο το έργο είχε συντελεσθή. Το περιοδικό που είναι σύντροφος της Σκοπιάς και που ήταν τότε γνωστό ως Χρυσούς Αιών εξεδόθη στο 1919. Ήταν καιρός μεγάλης δοκιμασίας και διερευνήσεως των καρδιών, αλλά ευτυχισμένοι ήσαν εκείνοι που βρίσκονταν σε τέτοια κατάστασι καρδιάς και διανοίας ώστε να είναι πρόθυμοι για οποιαδήποτε υπηρεσία. Μερικοί, όμως, δεν βρίσκονταν σε υγιά πνευματική κατάστασι. Το ελατήριό τους για υπηρεσία δεν ήταν αγνό· και δεν έπρεπε να εκπλαγούμε γι’ αυτό, διότι ο Ιησούς είπε: «Η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή.» (Ματθαίος 24:12) Μερικοί άρχισαν να εργάζονται άνομα στην οργάνωσι του Θεού και ακόμη να κτυπούν τους πρώην συντρόφους των.—Ματθαίος 24:48, 49.

² Στο 1921 η Βιβλική και Φυλλαδική. Εταιρία Σκοπιά εδημοσίευσε για πρώτη φορά «οδηγίες οργανώσεως». Η Εταιρία διώρισε έναν από τους ωρίμους αδελφούς σε κάθε συνάθροισι για να είναι αντιπρόσωπός της. Σ’ αυτή την κατεύθυνσι πολλοί εναντιώθηκαν και εγκατέλειψαν την Εταιρία και απεστάτησαν. Ήθελαν να χειρίζονται το έργον του Κυρίου κατά το δικό τους τρόπο.

3. Ποια μεγάλη αλλαγή στην κατάστασι των δούλων του Θεού επάνω στη γη έγινε τελείως φανερή στο 1922;

³ Από τον καιρόν αυτόν η ‘με σάκκους’ κατάστασις του λαού του Θεού άλλαζε και αντικαθίστατο με άλλα ενδύματα ταυτότητος. Η στάχτη μετεβάλλετο σε ωραιότητα. (Ησαΐας 61:3) Ο Ιεχωβά άρχισε να κάνη τις αστραπές να λάμπουν από το ναό, και διεκρίνοντο θαυμαστές αλήθειες. Εγίνετο αντιληπτό ότι εζούσαμε τώρα στην ‘ημέρα του Ιεχωβά’. (Ψαλμός 118:23, 24, Α.Σ.Μ.) Η τάξις του Ησαΐα που ήταν ακάθαρτη εκαθαρίσθηκε. (Ησαΐας 6:5, 6) Ο Κύριος Ιησούς είχε έλθει στο ναό για κρίσι. (Μαλαχίας 3:1-3) Αυτό εξηγήθηκε στο 1922, σε μια δεύτερη συνέλευσι στο Σήνταρ Πόιντ, 5-13 Σεπτεμβρίου. Τώρα τα τέκνα της Σιών είχαν εγερθή, χωρίς «σάκκους» πια, από την αδράνεια στη δράσι, από την αβεβαιότητα στην πεποίθησι, από τον φόβο στην τόλμη. Έξω, φανερά, μπροστά σ’ ολόκληρον τον κόσμο έστεκαν αληθινά σαν δούλοι του Θεού, για να διαφημίσουν στο εξής τον Βασιλέα και την Βασιλεία. Αλλά τι συνέβη με τους εχθρούς, που είχαν προξενήσει το θάνατο των αντιτυπικών «δύο μαρτύρων»; «Φόβος μέγας έπεσεν επί τους θεωρούντας αυτούς.» (Αποκάλυψις 11:3-11) Και εύλογα, διότι οι φόβοι των και τα βάσανά των επρόκειτο τότε ακριβώς ν’ αρχίσουν.

4, 5. Ποια γεγονότα, επομένως, από το 1918 δείχνουν καθαρά την εκπλήρωσι της προφητείας σχετικά με τις 1.290 ημέρες;

⁴ Αυτό σημαίνει ότι από το 1918, που είχε τερματισθή η περίοδος των 1.260 ημερών, είχαν συμβή δύο μεγάλα θαύματα. Πρώτον, ο Διάβολος είχε ιδρύσει τη δική του κατ’ απομίμησιν βασιλεία, που επρόκειτο να λάβη τη θέσι της βασιλείας του Θεού δια του Χριστού, και προσπαθούσε να κάμη όλους τους ανθρώπους να την λατρεύσουν. Δεύτερον, επέτυχε επί ένα χρονικό διάστημα να κάμη τους αγίους του Θεού να παύσουν να προσφέρουν την παντοτινή θυσία του αίνου στον Ιεχωβά Θεό. Αυτά τα δύο συμβάντα εκπληρώνουν πολύ καθαρά την προφητεία του αγγέλου προς τον Δανιήλ σχετικά με τις 1.290 ημέρες: «Πολλοί θέλουσι καθαρισθή, και λευκανθή, και δοκιμασθή· και οι ασεβείς θέλουσιν ασεβεί· και ουδείς εκ των ασεβών θέλει νοήσει· αλλ’ οι συνετοί θέλουσι νοήσει. Και από του καιρού, καθ’ ον η παντοτεινή θυσία αφαιρεθή, και το βδέλυγμα της ερημώσεως στηθή, θέλουσιν είσθαι ημέραι χίλιαι διακόσιαι και ενενήκοντα.» (Δανιήλ 12:10, 11) «Από τον καιρόν της αφαιρέσεως της συνεχούς ανερχομένης θυσίας, και του στησίματος του φρικώδους βδελύγματος που καταπλήσσει, θα είναι χίλιαι διακόσιαι ενενήκοντα ημέραι.» (Μ.Ι.Ρ.) «Και από καιρού παραλλάξεως του ενδελεχισμού και του δοθήναι βδέλυγμα ερημώσεως ημέραι χίλιαι διακόσιαι ενενήκοντα.» (Ο΄) «Θα παρέλθουν χίλιαι διακόσιαι ενενήκοντα ημέραι μετά το σταμάτημα της καθημερινής προσφοράς και το στήσιμον του τρομακτικού βδελύγματος.» (Μ.Μ.) Η θυσία δεν χρειάζεται να είναι μια κατά γράμμα καθημερινή προσφορά, αλλά μάλλον συνεχής. Η Εβραϊκή λέξις «τόουμηντ» περιέχει το ίδιο νόημα όπως και στον Ησαΐα 21:8, Ησαΐα 62:6, Ψαλμό 34:1 και Ψαλμό 71:6. Αφορά την συνεχή, πιστή υπηρεσία του λαού του Ιεχωβά.

⁵ Αυτά τα δύο πράγματα εκδηλώνονται μαζί, δηλαδή, (1) το στήσιμο του φρικαλέου βδελύγματος που καταπλήσσει, και (2) η αφαίρεσις της συνεχούς θυσίας. Δεν υπάρχει Γραφική αιτία για να συμπεράνουμε ότι οι 1.290 ημέρες έπρεπε να διανυθούν στον ίδιο καιρό με τις 1.260 ημέρες. Συνεπώς, οι 1.290 ημέρες υπολογίζονται από τη χρονολογία του στησίματος του βδελύγματος, που ήταν στο τελευταίο μέρος του Ιανουαρίου 1919. Αυτή η περίοδος από 3 χρόνια και 7 μήνες τελειώνει τον Σεπτέμβριο 1922—τον καιρό ακριβώς της Συνελεύσεως του Σήνταρ Πόιντ που μνημονεύθηκε πιο πάνω. Ας έχωμε υπ’ όψιν ότι αυτή η συνέλευσις δεν είχε ορισθή γι’ αυτή την ημερομηνία με πρόθεσι εκπληρώσεως κάποιας προφητείας, διότι τότε δεν ήταν γνωστό ότι αυτές οι ημερομηνίες ήσαν σπουδαίες. Η «παντοτεινή θυσία» αποκαταστάθηκε στο 1922. Η τάξις του Ησαΐα είχε καθαρισθή στα χείλη και τώρα είναι τελείως αφωσιωμένη στο να ψάλλη τους αίνους του Ιεχωβά. «Εν δε τω ναώ αυτού πας τις κηρύττει την δόξαν αυτού.»—Ψαλμός 29:9.

6. Ποια γεγονότα δείχνουν την αποτελείωσι της περιόδου των 1.290 ημερών κατά τον Σεπτέμβριο του 1922;

⁶ Στο τέλος αυτής της περιόδου των 1.290 ημερών, ολόκληρος ο κόσμος επρόκειτο να φθάση να γνωρίση ότι η Κοινωνία των Εθνών δεν επεδοκιμάζετο από τον Θεό και θα καταντούσε στο μηδέν. (Ησαΐας 8:9, 10) Η καταδίκη της έπρεπε να διακηρυχθή. Οποιοδήποτε καθίδρυμα του ιδίου συστήματος θα ήταν επίσης καταδικασμένο σε αποτυχία. Τρία χρόνια και επτά μήνες επέρασαν από τον καιρό που το βδέλυγμα εστήθη ώσπου διεκηρύχθη δημοσίως ως καταδικασμένο, εκεί στη Συνέλευσι του Σήνταρ Πόιντ του Σεπτεμβρίου 1922. Εκεί, επίσης, έπαυσε μια άλλη κατάστασις, από τον καιρό που η συνεχής θυσία του αίνου του Ιεχωβά εμποδίσθηκε και αφαιρέθηκε ώσπου αποκαταστάθηκε, και η θυσία του αίνου προσεφέρετο πάλι στο ναό του Θεού, και το απεχθές βδέλυγμα εξετέθη ως μια υπεκφυγή, που έστεκε στη θέσι όπου δεν έπρεπε ποτέ να βρίσκεται. Έτσι ετελείωσαν οι 1.290 ημέρες.—Βλέπε Η Σκοπιά 1ης Νοεμβρίου 1922.

1.335 ΗΜΕΡΕΣ

7. Είναι λογικό να σκεπτώμεθα ότι οι τρεις αυτές χρονικές περίοδοι που αναφέρονται στο 12ο κεφάλαιο του Δανιήλ καλύπτουν πολλούς αιώνες χρόνου; Γιατί απαντάτε έτσι;

⁷ Το Δανιήλ 12:12 αναγγέλλει: «Μακάριος όστις υπομείνη, και φθάση εις ημέρας χιλίας τριακοσίας και τριάκοντα πέντε.» Από το 1922 υπήρχε μια κίνησις προς τα εμπρός, νέες αλήθειες ανοίγονταν ενώπιον των πιστών. Κανένα σταμάτημα τώρα, διότι με την όρασι του Κυρίου στο ναό, το έργο της διαφημίσεως του Βασιλέως και της βασιλείας του προχωρούσε. Υπάρχουν εκείνοι που μπορεί να θεωρούν παράδοξο ότι οι προφητείες αυτές, που εγράφησαν προ 2.500 ετών, λαμβάνουν τώρα εκπλήρωσι μέσα σε λίγα σύντομα χρόνια. Αλλά πρέπει να κατανοήσωμε ότι κάποτε πρέπει να εκπληρωθούν, και γιατί όχι τώρα; Μερικοί μπορεί να προτιμούν να σκέπτωνται ότι αυτές οι 1.260, 1.290 και 1.335 «ημέρες» του Δανιήλ 12:7-12 καλύπτουν μια χρονική περίοδο πολλών αιώνων, ωσάν αυτό ακριβώς να προσέθετε σπουδαιότητα σ’ αυτές. Αλλά είναι τούτο λογικό; Γιατί δεν ερωτάτε τον εαυτό σας: Γιατί εδόθησαν αυτά τα «θαυμάσια»; Εδόθησαν, ασφαλώς, όχι για να καταγραφούν ή εκτεθούν απλώς ιστορικά γεγονότα, έτσι ώστε οι σπουδασταί των Γραφών να υποδεικνύουν με πεποίθησι τον λόγον του Θεού ως αληθινόν. Μάλλον, αυτές οι οράσεις είναι για την παρηγορία, την οικοδομή και την καθοδηγία του λαού του Θεού σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες», έτσι ώστε να γνωρίζη πραγματικά το σημείο των καιρών και πότε θα ερχόταν η απελευθέρωσίς του από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. (Ρωμαίους 15:4) Ποια πιθανότης θα υπήρχε να μας καθοδηγήσουν αυτά τα θαυμάσια σήμερα αν ηξέραμε απλώς ότι μερικές προφητείες εξεπληρώθησαν στη διάρκεια του Μεσαίωνος; Είναι αληθές ότι ωρισμένες προφητείες έλαβαν μια μερική ή μικρογραφική εκπλήρωσι στην πρώτη έλευσι του Ιησού Χριστού, και αυτό έγινε για να προσδιορισθή η ταυτότης του Υιού του Θεού και να εκπληρωθούν οι σκοποί του Θεού σχετικά με αυτόν, και έτσι να δοθή στην εκκλησία τελεία βεβαίωσις και πεποίθησις σ’ αυτόν ως τον Μεσσία.

8. Ποιος ήταν ο σκοπός αυτών των οράσεων και προφητειών του Δανιήλ; και ποια άλλα γεγονότα, που είχαν προλεχθή πριν από πολύν καιρό, εξεπληρώθησαν σε βραχείες χρονικές περιόδους;

⁸ Οι προφητείες του Δανιήλ δεν εδόθησαν για να περιγράψουν την πορεία των Εθνών από το 607 π.Χ. έως το 1914 (μ.Χ.), αλλά για να δείξουν στον λαόν του Ιεχωβά τα γεγονότα από το 1914 και έπειτα, όχι στη διάρκεια της κατοχής της εξουσίας από τα έθνη, αλλά κατά την λήξι της. Στον Δανιήλ ελέχθησαν οι οράσεις και τα θαυμάσια για τις έσχατες ημέρες, όχι προς τον σκοπό ν’ αποκαλυφθούν τότε τα συμβάντα που εκτείνονται σε 2.000 χρόνια και πλέον, και στην ουσία να λεχθή, «Αυτά τώρα ετελείωσαν.» Αλλά αυτά είναι ένας «ζωντανός» λόγος· οι οράσεις αυτές είναι για τον ωρισμένο καιρό και θα μιλήσουν κατά την ημέρα που χρειάζονται, και ασφαλώς μιλούν σήμερα. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον αυξάνεται η γνώσις· πράγματι η κατανόησις αυτών των οράσεων αποτελεί μέρος της γνώσεως. Έχετε υπ’ όψιν ότι συνέβη το μέγιστο γεγονός της ανθρωπίνης ιστορίας, διότι ο Ιησούς Χριστός διετάχθη από τον Ιεχωβά Θεό να κυβερνά εν μέσω των εχθρών του. Όταν το νήπιον Υιός του Θεού γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, ο Ιεχωβά έστειλε αγγέλους από τον ουρανό για να αναγγείλουν τις χαρούμενες αγγελίες. Θυμηθήτε επίσης ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο οποίος ήταν Ηλίας εκείνου του καιρού, εκήρυξε μόνο σ’ ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα προτού αρχίση η διακονία του Χριστού. Επίσης πολυάριθμες προφητείες εξεπληρώθησαν στη διάρκεια της διακονίας του Ιησού που διήρκεσε τριάμισυ χρόνια, δηλαδή, μόνο 1.260 ημέρες.

9. Έπρεπε να αναμένεται ότι αυτά τα «θαυμάσια» που σχετίζονται με τη δευτέρα παρουσία του Κυρίου Ιησού, θα μπορούσαν να παρατηρηθούν εύκολα από όλο τον κόσμο;

⁹ Απορείτε, λοιπόν, γιατί ο Ιεχωβά Θεός έκαμε να αναγραφούν τόσο πολλές προφητείες γι’ αυτές τις έσχατες ημέρες, όταν ο Ιησούς Χριστός είναι παρών όχι ως ανθρώπινο βρέφος, αλλά ως ο ένδοξος Βασιλεύς όλων των βασιλέων; Μήπως περιμένετε κάτι το θεαματικό, κάποια κοσμική εξωτερική επίδειξι, ή κάποια μεγαλοπρεπή λαμπρότητα, ώστε όλος ο κόσμος να θαυμάση; Δεν ήλθε έτσι στην πρώτη έλευσι. (Ματθαίος 12:19· Λουκάς 4:9-12· Ησαΐας 53.) Η δευτέρα του εμφάνισις δεν αρχίζει με τέτοια επίδειξι. Σημειώστε: «Διότι σεις εξεύρετε ακριβώς, ότι η ημέρα του Κυρίου [Ιεχωβά, Μ.Ν.Κ.], ως κλέπτης εν νυκτί, ούτως έρχεται. Άρα λοιπόν ας μη κοιμώμεθα ως και οι λοιποί, αλλ’ ας αγρυπνώμεν, και ας εγκρατευώμεθα.» (1 Θεσσαλονικείς 5:2, 6) «Θέλει δε ελθεί η ημέρα του Κυρίου [Ιεχωβά, Μ.Ν.Κ.], ως κλέπτης εν νυκτί· καθ’ ην οι ουρανοί θέλουσι παρέλθει με συριγμόν, τα στοιχεία δε πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθή, και η γη και τα εν αυτή έργα θέλουσι κατακαή [ευρεθή, Μ.Ν.Κ.· Κριτική Έκδοσις Κειμένου].» (2 Πέτρου 3:12) Είναι πράγματι δυνατόν να εκπληρωθούν πολλά «θαυμάσια» και εκατομμύρια άνθρωποι ούτε καν να το ξέρουν. Μακάριοι είναι οι οφθαλμοί σας αν βλέπουν αυτά τα πράγματα, αν είσθε αφυπνισμένοι και προσεκτικοί.

10. Ποια αντίστοιχα γεγονότα στην προφητεία του Ζαχαρία (4:9, 10, Α.Σ.Μ.) επιβεβαιώνουν πλήρως την κατανόησι που έχομε των «ημερών» του Δανιήλ;

¹⁰ Θυμηθήτε την ανοικοδόμησι του ναού της Ιερουσαλήμ στις ημέρες που ο Ισραήλ απελευθερώθηκε από την κατά γράμμα αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα. Αυτό φαινόταν τόσο ασήμαντο, τόσο μικρό, απλώς ολίγοι σχετικώς αιχμάλωτοι που επέστρεφαν και άρχιζαν να οικοδομούν. Εν τούτοις, αναγράφεται: «Αι χείρες του Ζοροβάβελ έθεσαν το θεμέλιον του οίκου τούτου· και αι χείρες αυτού θέλουσι τελειώσει αυτόν· και θέλεις γνωρίσει, ότι ο Ιεχωβά των δυνάμεων με απέστειλε προς εσάς. Διότι τις κατεφρόνησε την ημέραν των μικρών πραγμάτων; θέλουσι βεβαίως χαρή, και θέλουσιν ιδεί τον κασσιτέρινον λίθον εν τη χειρί του Ζοροβάβελ οι επτά εκείνοι οφθαλμοί του Ιεχωβά, οι περιτρέχοντες δια πάσης της γης.» (Ζαχαρίας 4:9, 10, Α.Σ.Μ.) Συνεπώς έχετε υπ’ όψιν ότι αυτά αποτελούν την αρχή των πραγμάτων, διότι ο Θεός άρχισε να εκτελή ένα μεγάλο και θαυμαστό έργο μέσω του λαού του, ιδιαίτερα από το 1919 και έπειτα. Μια και αρχίζει αυτό το έργο, δεν τελειώνει ποτέ. Ναι, αρχίζει μ’ ένα περιωρισμένο, ήσυχο τρόπο, χωρίς επίδειξι, αλλά με μια βεβαιότητα που ποτέ δεν θα εκλείψη. Το νέο σύστημα πραγμάτων ήρχετο τότε και αντικαθιστούσε το παλαιό. Σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες, πρόκειται να τελειώση ένας κόσμος ηλικίας 4.000 ετών, και πρόκειται να έλθη ένας νέος κόσμος. Η εκπλήρωσις της προφητείας μπορεί να φαίνεται ασήμαντη σε μερικούς· αλλά μην απατηθήτε. Μη λησμονείτε ότι ένα μεγάλο όρος, που εγέμισε ολόκληρη τη γη, αναπτύχθηκε από ένα μικρό λιθάρι. (Δανιήλ 2:34, 35) Όταν ο Ιεχωβά αναλαμβάνη να εκπληρώση κάποια βουλή, η βουλή αυτή εκτελείται και καμμιά δύναμις πουθενά δεν μπορεί να τον εμποδίση, διότι Αυτός είναι παντοδύναμος. Ο λαός του Ιεχωβά θα υποφέρη ακόμη πολλή κτηνώδη καταδίωξι, διότι ζη ακόμη σ’ έναν ασεβή πονηρό κόσμο, αλλά η ενότης του και η ειρήνη του που προέρχονται από τη γνώσι ότι αποτελεί τον πυρήνα της κοινωνίας της Νέας Γης, δεν θα συντρίβουν ποτέ. Δεν θα θρυμματισθούν ποτέ. Ας εντυπωθούν στη διάνοιά σας οι αλήθειες ότι ο Βασιλεύς του Ιεχωβά είναι παρών, ότι η Βασιλεία ήλθε για να παραμείνη για πάντα και ότι σύντομα θα εκδηλώση τη δύναμί της μεταξύ των Εθνών.

11. Ποιες θαυμαστές αλήθειες άρχισαν να κατανοούνται από τον λαόν του Κυρίου στα έτη που ακολούθησαν το 1922;

¹¹ Ο λαός του Θεού κατανοούσε αυτές τις αλήθειες από το 1922 και έχαιρε πολύ. Έβγαινε από το σκοτάδι, από την ψευδή θρησκεία και εμάθαινε τους σκοπούς του Ιεχωβά. Η λάμψις του ηλιόφωτος της Βασιλείας εξεδηλώνετο. Αυτοί έφθαναν να γνωρίσουν γιατί τους εφανερώνοντο τα θαυμάσια αυτά πράγματα και γιατί ο Ιεχωβά τούς είχε συνάξει. Ασφαλώς για μια διαφορετική αιτία από ό,τι είχαν νομίσει! Από τον καιρόν αυτόν κατενοείτο ότι δεν είχαν απελευθερωθή πρωτίστως για τη δική τους σωτηρία και δόξα, αλλά για τον σκοπόν του Θεού. Όπως λέγουν οι Πράξεις 15:14: «Ο Συμεών εφανέρωσε τίνι τρόπω καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού.» «Δια το όνομα αυτού», σημειώστε, και όχι για την επίδειξι των προσωπικών αρετών, μολονότι όλοι θα έπρεπε να τις έχουν, αλλά για να είναι «λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.» (1 Πέτρου 2:9) Υπήρχε μεγάλο ποσόν έργου για να το εκτελέση ο κεχρισμένος λαός του Θεού προτού τελειώση η πορεία του επάνω στη γη. Επί πλέον, στο 1925, για πρώτη φορά έγινε αντιληπτό και κατενοήθη ότι η Βασιλεία είχε πράγματι γεννηθή στο 1914, ότι αυτό ήταν γεγονός. Το ζήτημα πια δεν ήταν να διακηρυχθή ότι ο καιρός είχε έλθει για τη Βασιλεία, ότι η ημέρα για το τέλος του κόσμου του Σατανά ήταν παρούσα, αλλά ότι η Βασιλεία είχε έλθει και κυβερνούσε από τον ουρανό και είχε ήδη διεξαχθή πόλεμος στον ουρανό. Η Σκοπιά της 15ης Μαρτίου 1925 εδημοσίευσε αυτή την πληροφορία.

12. Ποιου πράγματος η κατανόησις παρήγαγε στο λαό του Κυρίου χαρά και ικανοποίησι και επιθυμία να εκδηλώσουν εμπράκτως την ευγνωμοσύνη τους;

¹² Ναι, το κεχρισμένο υπόλοιπο είχε συγκεντρωθή στις «έσχατες ημέρες» για ένα σκοπό, όχι για να κάμη ένα ισχυρό έργο Βασιλείας στον ουρανό, διότι θα μπορούσε να το κάμη χωρίς να συναχθή εδώ, αλλά για να υπηρετήση στη γη προτού μεταβή εκεί. Η Σιών επανιδρύθηκε, ο Βασιλεύς ενθρονίστηκε, το άρρεν (η Βασιλεία) απελευθερώθηκε, και ο Θεός μπορούσε τώρα να χρησιμοποιήση το λαό του για να διακηρύξη το όνομά του παγκοσμίως, για να είναι αίνος σε όλη τη γη. (Ησαΐας 12) Επί αιώνες το όνομα του Ιεχωβά ωνειδίζετο, εχλευάζετο, εβλασφημείτο, ήταν στόχος ψευδών που ελέγονταν εις βάρος του· αλλά τώρα θα ελέγετο η αλήθεια γι’ αυτό· το άγιο όνομά του θα εγνωρίζετο παντού και οι αίνοι του θα εψάλλοντο. Αλλά ποιος θα τιμούσε το όνομά του; Ποιος θα ήταν ο λαός γι’ αυτόν τον σκοπό; Ένα βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης ωγκούτο στις καρδιές των τέκνων του Θεού. Είχαν φθάσει να εκτιμήσουν ότι ήσαν η αποθησαυρισμένη απόκτησις. Δεν τους είχε απελευθερώσει ο Θεός από τη δουλεία και το χώμα της Βαβυλώνος; Δεν τους είχε αποκαταστήσει στη θέσι όπου ήσαν ελεύθεροι να τον λατρεύουν; Δεν τους είχε καθαρίσει και δεν είχε δείξει σ’ αυτούς θαυμαστά πράγματα, βοηθώντας τους όλους ν’ αντιληφθούν την αιτία για την οποία τους έφερε από το βορρά, το νότο, την ανατολή και τη δύσι; Η εύνοια του Ιεχωβά είχε επιστρέψει στη Σιών, και το πρόσωπο του είχε στραφή προς αυτούς. «Ο Ιεχωβά να επιλάμψη το πρόσωπον αυτού επί σε, και να σε ελεήση! Ο Ιεχωβά να υψώση το πρόσωπον αυτού επί σε, και να σοι δώση ειρήνην!» (Αριθμοί 6:25, 26, Α.Σ.Μ. ) Πόσο ωραία και καθαρά ο Ιεχωβά βοηθούσε το λαό του να ιδή τα μεγάλα πράγματα που θα έκανε ακόμη γι’ αυτούς εις εκπλήρωσιν του λόγου του, όπως δείχνεται σε προφητείες όπως το Ησαΐας 52, Ησαΐας 60, Ησαΐας 61 και Ησαΐας 62! Ο καιρός είχε πράγματι έλθει για να ψάλλωνται τέλος οι αίνοι του Ιεχωβά. Η Σκοπιά της 15ης Ιανουαρίου 1926 περιείχε το άρθρο «Ποιος Θα Τιμήση τον Ιεχωβά;» και το εδάφιο του έτους αυτού ήταν «Ευλογητός ο Κύριος εκ Σιών». (Ψαλμός 135:21) Χαρά και ευφροσύνη είχε τώρα γίνει η μερίς της Σιών, της τώρα ευτυχισμένης, ευνοημένης Σιών!

13. Ποια αποσπάσματα από τη Σκοπιά δείχνουν ότι το 1926 ήταν ένα αληθινά μακάριο έτος;

¹³ Το έτος 1926 αποδείχθηκε ότι ήταν ένα πάρα πολύ μακάριο έτος, και για να δώσωμε κάποια ιδέα αυτής της ευτυχίας και της εκτιμήσεως από μέρους των πιστών του έργου που επρόκειτο ακόμη να εκτελεσθή, παραθέτομε εδώ μικρά αποσπάσματα από δύο άρθρα της Σκοπιάς:

«Ανάμεσα στα πράγματα που ‘Ο Δούλος’ καθοδηγείται σ’ αυτή την προφητεία ότι πρέπει να κάμη, είναι τούτο: ‘Να ανορθώση τας ερημώσεις του Ιακώβ,’ και ‘να κληροδοτήση κληρονομίας ηρημωμένας’. (Ησαΐας 49:6, 8, Μετ. Βασ. Ιακ., περιθώριον) Εκείνοι που αναφέρονται ως ‘ηρημωμένοι’ είναι χωρίς αμφιβολία η τάξις εκείνη που προσδιορίζεται ως το μεγάλο πλήθος . . . Έπειτα ο προφήτης απευθύνεται στον ‘Δούλον’ και διακηρύττει τι θα πράξη ο Δούλος αυτός: ‘Λέγων προς τους δεσμίους, Εξέλθετε· προς τους εν τω σκότει, Ανακαλύφθητε. Θέλουσι βοσκηθή πλησίον των οδών, και αι βοσκαί αυτών θέλουσιν είσθαι εν πάσι τοις υψηλοίς τόποις.’ (Ησαΐας 49:9) Αυτό αποδεικνύει οριστικά ότι ‘Ο Δούλος’, ενεργώντας υπό την καθοδηγία του Ιεχωβά, πρέπει να δώση ένα άγγελμα σ’ αυτούς τους δεσμίους, σ’ αυτούς που βρίσκονται στο σκότος.»—Η Σκοπιά 1ης Δεκεμβρίου 1926.

«Οι ‘λαοί οι μακρόθεν’ είναι εκείνοι που πρέπει να ενθαρρυνθούν να συγκεντρωθούν στη σημαία του Ιεχωβά. ‘Ο Δούλος’ διατάσσεται να υψώση τη σημαία του Θεού, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να δώση στους ανθρώπους τη μαρτυρία όσον αφορά τον Θεό και τη βασιλεία του. Η εντολή προς τον δούλον είναι: ‘Ιδού, θέλω υψώσει την χείρα μου προς τα έθνη, και στήσει την σημαίαν μου προς τους λαούς, και θέλουσι φέρει τους υιούς σου εν ταις αγκάλαις, και αι θυγατέρες σου θέλουσι φερθή επ’ ώμων.’—Ησαΐας 49:22.

»Ο προφήτης δείχνει ότι πολλοί άλλοι λαοί πρέπει ακόμη να ακούσουν, και ότι ακούοντας θα χαρούν. Από μια εικονική άποψι, εκείνοι που ακούουν έτσι, φέρνουν στα χέρια των και στους ώμους των αυτά τα τέκνα, τα οποία έλαβαν γνώσιν της προμηθείας του Θεού να τους δώση ζωή. Με τούτο εκφράζουν τη χαρά τους και την επιδοκιμασία τους. Όταν οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι δεν βρίσκουν καλύτερο τρόπο να το εκφράσουν αυτό προς έναν άλλον, από το να μεταφέρουν επάνω στους ώμους των ή στα χέρια των εκείνον που ευνοούν. Μεγάλος αριθμός ανθρώπων προμηθεύεται σήμερα τα βιβλία που διδάσκουν τη βουλή του Θεού. Ακόμη μεγαλύτερος αριθμός ακούει το άγγελμα μέσω του ραδιοφώνου. Αυτοί μιλούν σε άλλους για το άγγελμα αυτό. Πολλοί απ’ αυτούς έγιναν φίλοι εκείνων που αγαπούν τον Κύριο και το άγγελμά του· και ενώ δεν παρέχουν καμμιά ένδειξι ότι είναι αποκυημένοι από το πνεύμα, χαίρουν εν τούτοις για την αλήθεια και για το άγγελμά της που είναι άγγελμα ζωής και εκφράζουν αυτή τη χαρά τους με το δικό τους τρόπο, που εξεικονίζεται από τη μεταφορά των τέκνων επάνω στα χέρια των και στους ώμους των.»—Η Σκοπιά 1ης Σεπτεμβρίου 1926.

14. Γιατί δεν ήταν πια ζήτημα το επί τόσον καιρό οι δούλοι του Κυρίου θα είχαν να συνεχίσουν την εκτέλεσι της υπηρεσίας Του επάνω στη γη;

¹⁴ Δεν ήταν πια ζήτημα για τους κεχρισμένους πιστούς το επί πόσον καιρό θα είχαν να εργασθούν στη γη προτού εισέλθουν στην ουράνια δόξα. Αλλά μάλλον, εδώ παρούσα μαζί μας είναι η υπηρεσία της Βασιλείας, ωσάν ακριβώς η Βασιλεία να είχε κατέλθει από τον ουρανό στον λαόν του Θεού, και αυτός να ζούσε μέσα σ’ αυτήν. Δεν ενδιεφέροντο πια αν αυτό εσήμαινε παραμονή στη γη επί ένα ή περισσότερα χρόνια, διότι ήσαν έτσι πάρα πολύ ευτυχείς. «Ως η δρόσος του Αερμών, η καταβαίνουσα επί τα όρη της Σιών· διότι εκεί διώρισεν ο Ιεχωβά την ευλογίαν, ζωήν έως του αιώνος.» (Ψαλμός 133:3, Α.Σ.Μ.) Ασφάλεια και πεποίθησις έγινε η μακαρία τους μερίς. «Και ο Λυτρωτής θέλει έλθει εις Σιών, και προς τους όσοι, εκ του Ιακώβ, επιστρέφουσιν από της παραβάσεως, λέγει ο Ιεχωβά. Παρ’ εμού δε, αυτή είναι η προς αυτούς διαθήκη μου, λέγει ο Ιεχωβά. Το πνεύμα μου το επί σε, και οι λόγοι μου τους οποίους έθεσα εν τω στόματί σου, δεν θέλουσι λείψει από του στόματός σου, ούτε από του στόματος του σπέρματός σου, ούτε από του στόματος του σπέρματος του σπέρματός σου, από του νυν και έως αιώνος, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ησαΐας 59:20, 21, Α.Σ.Μ.) «Ουδέν όπλον κατασκευασθέν εναντίον σου θέλει ευοδωθή· και πάσαν γλώσσαν, ήτις ήθελε κινηθή κατά σου, θέλεις νικήσει εν τη κρίσει. Αύτη είναι η κληρονομία των δούλων του Ιεχωβά· και η δικαιοσύνη αυτών είναι εξ εμού, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ησαΐας 54:17, Α.Σ.Μ.) «Εξεγέρθητι, εξεγέρθητι, ενδύθητι την δύναμίν σου, Σιών· ενδύθητι τα ιμάτια της μεγαλοπρεπείας σου, Ιερουσαλήμ, πόλις αγία· διότι του λοιπού δεν θέλει πλέον εισέλθει εις σε ο απερίτμητος και ακάθαρτος.» (Ησαΐας 52:1) Οι ερημωμένοι τόποι επρόκειτο να κατοικηθούν, οι σκηνές να εκταθούν, η έρημος να γίνη λίμνη. Όλα τα τέκνα της οργανώσεως του Θεού επρόκειτο να έλθουν στον οίκον των, στη Σιών. Ω, τι χαρούμενος καιρός ήταν τώρα αποταμιευμένος για τα τέκνα του Ιεχωβά, και μάλιστα για πάντα!

15. Γιατί «όστις υπομείνη» είναι μακάριος στο τέλος των 1.335 ημερών;

¹⁵ Ας δούμε τώρα πώς αυτό προσαρμόζεται με την προφητεία του Δανιήλ. Σκεφθήτε όλα όσα συνέβησαν από το 1914 και έπειτα, επίσης δε τώρα και τα εξής παρηγορητικά λόγια: «Μακάριος όστις υπομείνη, και φθάση εις ημέρας χιλίας τριακοσίας και τριάκοντα πέντε.» (Δανιήλ 12:12) Η λέξις «υπομείνη» μεταφράζει την Εβραϊκή λέξι που σημαίνει «εμμένω, προσκολλώμαι στερεά ή παραμένω σταθερός και προσηλωμένος». Στη διάρκεια των πολλών ετών από το 1914 υπήρξαν πολλοί κλονισμοί, μεγάλες δοκιμασίες της πίστεως και πολυάριθμοι πειρασμοί. Μακάριοι είναι εκείνοι που υπέμειναν, που ήσαν σταθεροί και στερεοί, και που έφθασαν στις 1.335 ημέρες. Θα κατανοούσαν τότε τον σκοπόν όλων αυτών των πραγμάτων, και θα εγέμιζαν από ευγνωμοσύνη. Πότε, λοιπόν, οι 1.335 ημέρες άρχισαν και ετελείωσαν; Σύμφωνα με τον Βιβλικό υπολογισμό—30 ημέρες για ένα μήνα—είναι μια περίοδος τριών ετών και οκτώμισυ μηνών.

16. Τι τελικά προσδιορίζει το 1926 ως την εκπλήρωσι της περιόδου των 1.335 ημερών, οπότε οι δούλοι του Κυρίου εισέρχονται σε αξιοσημείωτη μακαριότητα;

¹⁶ Έχετε υπ’ όψιν ότι οι 1.290 ημέρες ετελείωσαν με το να δη ο λαός του Θεού αποκαταστημένη την «παντοτεινή θυσία» και με το να βεβαιωθή ότι η θυσία προσφοράς αίνου θα συνεχιζόταν τότε αν και θα υπήρχαν πολλές καταδιώξεις. Τώρα η υπηρεσία προχωρεί, και μακάριος είναι εκείνος που φθάνει στις 1.335 ημέρες. Ο υπολογισμός, λοιπόν, αυτής της περιόδου από το τέρμα των 1.290 ημερών και έπειτα θα εσήμαινε το χρονικό διάστημα από τον Σεπτέμβριο του 1922 έως τον Μάιο του 1926,—τρία έτη και οκτώμισυ μήνες—οπότε μια μεγάλη διεθνής συνέλευσις των μαρτύρων του Ιεχωβά έλαβε χώραν στο Λονδίνον της Αγγλίας. Ήταν μια πολύ μακάρια εποχή, διότι είχε γίνει ένα μεγάλο καθαριστικό έργο στην πνευματική πόλι του Θεού, τη Σιών. Πολλές εκκλησιαστικές και ψευδείς θρησκευτικές αντιλήψεις είχαν τεθή κατά μέρος, ένα μεγάλο κτύπημα εδόθηκε στο μεγάλο «βδέλυγμα» της Κοινωνίας των Εθνών, και ήταν τώρα γνωστό ότι ο λαός του Θεού βρισκόταν στη γη προς τον σκοπό να ψάλλη αίνους στον Ιεχωβά Θεό, να είναι πραγματικά και αληθινά ένας λαός για το όνομά του. Εγνώριζαν γιατί εζούσαν, τι έκαναν και πού επήγαιναν. Η μεγάλη χαρά τού να βρίσκονται σ’ αυτή την κατάστασι, ήταν μια καθημερινή πηγή παρηγορίας. Ω, η μακαριότης εκείνων που έφθασαν στις 1.335 ημέρες! Ζούμε τώρα σε μια εποχή που αυτές οι ευλογίες πραγματοποιούνται. Δεν είναι κατορθωτό ή λογικό να συγκρίνωμε τις σημερινές χαρές και εύνοιες με τις μακάριες εκείνες πείρες του 1926, για να λάβωμε μια κατάλληλη και ορθή άποψι της εφαρμογής της προφητείας αυτής. Αλλ’ ας συγκρίνωμε μάλλον—αν πρέπει να γίνη μια σύγκρισις—τη μεγαλειώδη και θαυμαστή θέσι στην οποία ο λαός του Ιεχωβά βρισκόταν κατά το 1926 με την κατάστασί του στο 1914 και 1918. Τότε η μακαριότης θα κατανοηθή.