Βάσις για να Πιστέψωμε στη Γραφή

«Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.»—Ιωάννης 17:17.

1. Πώς ο θεμελιωτιστής καταστρέφει την πίστι στη Γραφή;

Ο ΚΛΗΡΟΣ του «Χριστιανισμού» εμπίπτει σε δύο γενικές τάξεις: τους θεμελιωτιστάς και τους νεωτεριστάς, ή ανωτέρους κριτικούς. Αυτοί διακρατούν διαφορετικές απόψεις όσον αφορά την Αγία Γραφή. Ο θεμελιωτιστής την παίρνει όλη κατά γράμμα· ο ανώτερος κριτικός την θέτει όλη κατά μέρος. Ο θεμελιωτιστής την μολύνει με ειδωλολατρία, διδάσκοντας διδασκαλίες σαν της τριάδος, των αιωνίων βασάνων, του καθαρτηρίου, και άλλες δοξασίες που εδιδάσκοντο από τους ειδωλολάτρας πολύν καιρό προ Χριστού. Όταν η αποστάτις «Χριστιανοσύνη» έγινε καθολική ή παγκόσμια, από τον τέταρτον αιώνα και έπειτα, ενστερνίσθηκε ειδωλολατρικές διδασκαλίες, για να είναι ελκυστική στους ειδωλολάτρας και να τους προσηλυτίση σε μια κατ’ όνομα Χριστιανοσύνη. Σε μια μάταιη προσπάθεια ν’ αποφύγουν σύγκρουσι με τον λόγον του Θεού, οι θεμελιωτισταί κληρικοί διαστρέφουν ωρισμένα εδάφια για να ταιριάζουν με τους ειδωλολατρισμούς των, όπως λέγει ο Πέτρος: «Τα οποία οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλόνουσιν, ως και τας λοιπάς γραφάς, προς την ιδίαν αυτών απώλειαν.» (Ματθαίος 15:6-9· 2 Πέτρου 3:16) Μολονότι ισχυρίζονται ότι οικοδομούν επάνω στην αλήθεια της Γραφής, οι θεμελιωτισταί βασίζουν την πίστι τους επάνω σε ειδωλολατρικούς μύθους. Η από μέρους των κακοπαράστασις του Θεού και του Χριστού κάνει πολλούς ν’ απομακρύνονται από τη Γραφή. Έτσι προσφέρονται ως εργαλεία για την καταστροφή της πίστεως στον Θεό και τον λόγον του.

2, 3. Ποια στάσι λαμβάνουν οι ανώτεροι κριτικοί σχετικά με τη Γραφή;

² Ο Παύλος προειδοποίησε εναντίον «της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων», και είπε ότι μετά την αναχώρησί του θα ηγείροντο καταδυναστευτικοί λύκοι και θα έφθειραν το ποίμνιον του Θεού. Οι αρπακτικοί αυτοί λύκοι, όπως προειδοποίησε ο Ιησούς, θα ήρχοντο με ένδυμα προβάτου. (Ματθαίος 7:15· Πράξεις 20:29· Κολοσσαείς 2:8) Εξέρχονται τώρα από σχολές κληρικών, μεταμφιεζόμενοι πίσω από ένα θεολογικό σεμινάριο με δέρμα προβάτου, για να φαίνωνται σαν εξουσιοδοτημένοι διάκονοι του Θεού. Αλλά είτε είναι θεμελιωτισταί είτε νεωτερισταί, καταστρέφουν μάλλον παρά οικοδομούν την πίστι. Ο σύγχρονος ανώτερος κριτικός το κάνει αυτό με το να λέγη ότι η Γραφή είναι μόνο μύθος και θρύλος, ότι δεν είναι ιστορικώς ακριβής, ότι μεγάλο μέρος απ’ αυτήν είναι φαντασία και εσκεμμένη πλαστογραφία. Ως απόδειξιν σημειώστε τα παρακάτω που προέρχονται από την πέννα ενός από τους νεωτέρους αυτούς κριτικούς:

³ «Εκείνοι που συνέγραψαν και συνέθεσαν τα Γραφικά βιβλία συχνά είχαν μια ποικιλία παραδόσεων, θρύλων και συγγραμμάτων που κυκλοφορούσαν πριν απ’ αυτούς, και τα εξέδωκαν αυτά για το σκοπό τους, ο οποίος δεν ήταν κυρίως το να μεταδώσουν ιστορικές πληροφορίες, αλλά να διακηρύξουν το άγγελμα του Θεού στους συγχρόνους των μέσω αυτών των αναμνήσεων του παρελθόντος του έθνους. Εχρησιμοποίησαν φιλολογικές επινοήσεις, συνήθεις στον καιρό τους, όπως το να θέτουν σε άμεση ομιλία στο στόμα των χαρακτήρων που παρουσίαζαν, λόγια που υπεστήριζαν τις απόψεις υπέρ των οποίων υπήρχε πληροφορία ότι είχαν ταχθή, ή ακόμη να γράφουν ένα ολόκληρο βιβλίο με το όνομα μιας σεβαστής μορφής περασμένης εποχής. Ο Δανιήλ και η Δευτέρα Επιστολή του Πέτρου είναι παραδείγματα της τακτικής αυτής.» Ο κριτικός αυτός προσθέτει ότι είναι επουσιώδες το ότι το «σύγγραμμα δεν δίδει μια ακριβή αφήγησι, σύμφωνα με τη νεώτερη ιστορική προοπτική».a

Η ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗ ΓΡΑΦΗ

4. Ποιο επιχείρημα εχρησιμοποιείτο κάποτε εναντίον της συγγραφικής ιδιότητος του Μωυσέως; και γιατί δεν χρησιμοποιείται πια από τους πληροφορημένους κριτικούς;

⁴ Όπως ακριβώς στην περίπτωσι των επιστημόνων της εξελίξεως, οι ανώτεροι κριτικοί αναγκάσθηκαν να αποσυρθούν από προηγούμενες απόψεις με την πρόοδο της γνώσεως, ιδιαίτερα γνώσεως που προήλθε από τις ανασκαφές των αρχαιολόγων. Κατά τον δέκατον ένατον αιώνα οι χλευασταί ανώτεροι κριτικοί απεκήρυτταν μεγαλοφώνως τη Βιβλική άποψι ότι ο Μωυσής έγραψε τα πέντε πρώτα βιβλία της Γραφής, ένα δε από τα επιχειρήματά τους εναντίον της ήταν ότι το γράψιμο ήταν άγνωστο στον καιρό του Μωυσέως. Όταν εχρειάζετο να δώσουν εξηγήσεις γι’ αυτό το σημείο, το έκαναν με κακία, και αυθαίρετα έλεγαν ότι και αν ακόμη το γράψιμο ήταν γνωστό, δεν εχρησιμοποιείτο ευρέως και ο Μωυσής δεν ήξερε την τέχνη. Αλλά περαιτέρω ανακαλύψεις έκαμαν πλήρη την ήττα των ανωτέρων Κριτικών. Τώρα αναγνωρίζεται ότι το γράψιμο ήταν ευρέως διαδεδομένο στον καιρό του Αβραάμ, ότι εχρησιμοποιείτο όχι μόνο από ενηλίκους, αλλά και από παιδιά, των οποίων ευρέθηκαν σχολικά βιβλία. Το γράψιμο ήταν γνωστό και πριν από τον κατακλυσμό του Νώε. Επιγεγραμμένες πινακίδες από πηλό ανάγονται στην τετάρτη χιλιετηρίδα προ Χριστού, φθάνοντας έως το χρονικό διάστημα που έζησε ο Αδάμ. Πράγματι, η αρχαιολογία δείχνει ότι ο Αδάμ έγραψε και, μαζί με άλλους, όπως τον Νώε, τον Σημ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, επρομήθευσε αυθεντικά έγγραφα, από τα οποία ο Μωυσής συνέταξε το βιβλίο της Γενέσεως έως το κεφάλαιο 37 εδάφιο 2.b

5. Ποια είναι η αλήθεια σχετικά με τις αφηγήσεις της δημιουργίας και του κατακλυσμού, και του μονοθεϊσμού και πολυθεϊσμού;

⁵ Ο Αδάμ εχρησιμοποιήθηκε για να γράψη την αφήγησι της δημιουργίας, και ο Νώε και οι τρεις γυιοί του έγραψαν για τον παγγήινο κατακλυσμό από τον οποίον επέζησαν στην κιβωτό. Αυτό αναιρεί τον ισχυρισμό των ανωτέρων κριτικών ότι ο Μωυσής απλώς εξεκαθάρισε τις πολλές και διάφορες αφηγήσεις για τη δημιουργία και τον κατακλυσμό που κυκλοφορούσαν ευρέως ανάμεσα στους ειδωλολάτρας. Οι αρχαιολογικές ανακαλύψεις φανερώνουν ότι ο Μωυσής με τον δικό του ακριβώς συγγραφικό τρόπο έδειξε ότι παρέθετε τα υπομνήματα του Αδάμ για τη δημιουργία και του Νώε και των υιών του για τον κατακλυσμό. Ο ισχυρισμός του ανωτέρου κριτικού εδώ είναι όμοιος με την άποψί του όσον αφορά τον μονοθεϊσμό και τον πολυθεϊσμό. Λέγει ότι αρχικά υπήρχε πολυθεϊσμός, κατόπιν δε οι Εβραίοι με μια ξεκαθαριστική μέθοδο ανέπτυξαν τον μονοθεϊσμό. Η αρχαιολογία το αμφισβητεί αυτό. Οι Σουμέριοι είναι σχεδόν ο αρχαιότερος λαός που είναι γνωστός στην αρχαιολογία, και στο τέλος του πολιτισμού των είχαν ένα πάνθεον από 5.000 θεούς. Αλλά, καθώς εισδύομε στο παρελθόν των, ο αριθμός ελαττώνεται, διότι ενωρίτερα είχαν μόνο 750 θεούς. Περαιτέρω διείσδυσις μας φέρνει πίσω στον καιρό που υπήρχε μία μόνο θεότης, ο Θεός του Ουρανού, από τον οποίον προήλθε το Σουμεριανό πάνθεον των 5.000 θεών.c Καθώς ο μονοθεϊσμός διεφθάρη σε πολυθεϊσμό, διεφθάρησαν επίσης οι αληθινές, αρχικές αφηγήσεις για να ταιριάζουν με την ποικιλία των ψευδών θεών. Η αφήγησις της Γραφής για τη δημιουργία και τον κατακλυσμό διεδίδετο με τον προφορικό λόγο και με νέα γραπτά κείμενα καθώς οι λαοί μετηνάστευαν, και εισέρρευσαν σ’ αυτήν ποικιλίες και διαστροφές. Οι διηγήσεις δεν ξεκαθαρίζονται με την επανάληψι, αλλά υφίστανται πολλές αλλαγές—μερικά μέρη μεγαλοποιούνται, άλλα υποτιμώνται ή αφαιρούνται, και ακόμη άλλα μέρη διαστρέφονται. Η Γραφή περιέχει τις αληθινές, αρχικές αφηγήσεις, και δείχνει ότι στην αρχή υπήρχε μονοθεϊσμός. Ακολούθησε πολυθεϊσμός και παρεφθαρμένες αφηγήσεις. Η αρχαιολογία υποστηρίζει αυτή την άποψι παρ’ όλα όσα λέγουν οι ανώτεροι κριτικοί.

6. Πώς η αρχαιολογία έφερε κάποια εξωτερική υποστήριξι στην αφήγησι της Βίβλου για τον Πύργο της Βαβέλ;

⁶ Χλευασμός επισωρεύθηκε επάνω στην ιστορία του πύργου της Βαβέλ. (Γένεσις 11:1-9) Εν τούτοις, στη Μεσοποταμία οι αρχαιολόγοι ανεκάλυψαν τα υπολείμματα μερικών πυργοειδών ναών, και ένας απ’ αυτούς πιστεύεται από πολλούς ερευνητάς των Γραφών ότι είναι ο Πύργος της Βαβέλ. Κάτω από την εικόνα μιας αποκαταστάσεως του τόπου αυτού, διαβάζομε: «Αποκατάστασις της Βαβυλώνας και του πύργου της Βαβέλ. Ο πύργος . . . είχε αρχίσει στην τρίτη χιλιετηρίδα π.Χ. αλλά δεν ετελείωσε ως τη βασιλεία του Ναβουχοδονόσορος.»d Ο Γεώργιος Σμιθ, μέλος του προσωπικού του Βρεττανικού Μουσείου, στο βιβλίο του Χαλδαϊκή Αφήγησις της Γενέσεως, μεταφράζει τη γραφή που βρέθηκε επάνω σ’ ένα αρχαίο θραύσμα και που μιλεί για την καταστροφή ενός από τους Βαβυλωνιακούς πυργοειδείς ναούς, ως εξής: «Η οικοδόμησις αυτού του ναού προσέβαλε τους θεούς. Σε μια νύχτα κατέρριψαν ό,τι είχε οικοδομηθή. Τους διεσκόρπισαν μακριά, και έκαμαν παράδοξη τη λαλιά τους. Εμπόδισαν τη συνέχισι.» Γι’ αυτά ο Ιωσήφ Φρη παρατηρεί: «Η αφήγησις αυτή μπορεί ν’ αποτελή μεταγενέστερες σκέψεις για όσα πραγματικά συνέβησαν όταν ο Θεός κατήλθε στον καιρό της οικοδομήσεως του Πύργου της Βαβέλ και διεσκόρπισε μακριά τους ανθρώπους, συγχύζοντας τη γλώσσα τους.»—Αρχαιολογία και Βιβλική Ιστορία, σελίδα 46.

7. Πώς η ακρίβεια της Γραφής δείχνεται στην περίπτωσι των ειδωλολατρών βασιλέων;

⁷ Μια άλλη χτυπητή απόδειξις της ιστορικής ακριβείας της Βιβλικής αφηγήσεως είναι η περίπτωσις των σαράντα επτά μοναρχών, εκτός από εκείνους του Ισραήλ και του Ιούδα. Αναφέρονται στη Βίβλο αλλά τα ονόματά των έλειπαν από την κοσμική ιστορία. «Γι’ αυτό το λόγο οι πολυμαθείς ηγέται της ‘ανωτέρας κριτικής’ μετέθεσαν τους σαράντα επτά αυτούς μονάρχας στις στήλες της μυθολογίας. Κατετάχθησαν μεταξύ των ‘μύθων και λαϊκών παραδόσεων της Παλαιάς Διαθήκης’, για τους οποίους η πλανημένη αυτή σχολή εσφαλμένως εδίδασκε ότι ήσαν μια από τις βασικές αδυναμίες του κειμένου. Ο ένας, λοιπόν, μετά τον άλλον οι αμφισβητούμενοι αυτοί μονάρχαι άρχισαν να εγείρωνται εκ νεκρών σε μια αρχαιολογική ανάστασι. Σε μερικές περιπτώσεις απεκαλύπτετο ένας επιτάφιος σωρός χώματος· σε άλλες, μια χρονογραφική πινακίδα, ένα ορόσημο, ή ένα μεγάλο κτίσμα επιγεγραμμένο με το όνομα του μονάρχου. Τώρα, και οι σαράντα επτά αυτοί καθ’ υπόθεσιν μυθικοί χαρακτήρες μετετέθησαν από τις στήλες της ‘μυθολογίας’ στα παραδεδεγμένα κείμενα της βεβαιωμένης ιστορίας.»—Σελίδα 22 του Οι Νεκροί Διηγούνται Ιστορίες, υπό Δρος Χάρρυ Ρίμμερ.

8. Πώς ο Μωυσής δικαιώθηκε ως ιστορικός όταν ο Ηρόδοτος διαφωνούσε μαζί του;

⁸ Μια άλλη βεβαίωσις της ακριβείας της Βίβλου έγινε όταν παρουσιάσθη διαφωνία μεταξύ Μωυσέως και του διασήμου Έλληνος ιστορικού Ηροδότου, που κοινώς καλείται «ο πατήρ της ιστορίας». Ο Ηρόδοτος έζησε στον πέμπτον αιώνα προ Χριστού, και έγραψε ότι οι Αιγύπτιοι δεν καλλιεργούσαν αμπέλια και δεν έπιναν κρασί. Πάνω από χίλια χρόνια νωρίτερα ο Μωυσής είχε γράψει για έναν οινοχόο που καθήκον του ήταν να προμηθεύη κρασί για το τραπέζι του Φαραώ. (Γένεσις 40:9-13) Οι κριτικοί, σύμφωνα με την τακτική τους, δέχθηκαν τον Ηρόδοτο ως αυθεντία τους και απέρριψαν την αφήγησι της Βίβλου ως πλανημένη. Αλλά τώρα, οι αρχαιολόγοι βρήκαν ανάμεσα στις τοιχογραφίες που διακοσμούν τους τάφους της Αιγυπτιακής αρχαιότητος, μερικές που απεικονίζουν τους Αιγυπτίους να περιποιούνται τα αμπέλια, να συλλέγουν τα σταφύλια, να τα συνθλίβουν για να βγάλουν το χυμό και να μαζεύουν το χυμό σε πέτρινες ή πήλινες στάμνες και σε ασκούς. Μέρος του χυμού επίνετο αναμφιβόλως προτού υποστή ζύμωσι, μία όμως από τις τοιχογραφίες απεικόνιζε μια Αιγυπτιακή διασκέδασι, στο τέλος της οποίας παριστάνονται δούλοι να βοηθούν τους μεθυσμένους κυρίους των να επιστρέψουν στο σπίτι, ένας δε από τους διασκεδαστάς παριστάνεται αναίσθητος από τη μέθη κάτω από το τραπέζι.e

9. Υπό το φως της διαβάσεως του Ιορδάνου από τον Ισραήλ, ποιο πρόσφατο γεγονός είναι ενδιαφέρον;

⁹ Αφήνοντας τις Αιγυπτιακές σκηνές και πηδώντας στον καιρό της εισόδου του Ισραήλ στη Χαναάν, ερχόμεθα στη θαυματουργική πτώσι των τειχών της Ιεριχούς και την ανατροπή της πόλεως αυτής από τους Εβραίους υπό τον Ιησούν του Ναυή. Όταν δεν υπήρχε καμμιά αρχαιολογική επιβεβαίωσις της Βιβλικής αφηγήσεως, η ιστορική της αλήθεια ημφεσβητείτο με ευφράδεια. Αυτό δεν είναι πια δυνατόν. Η Βίβλος μάς λέγει ότι όταν οι Ισραηλίτες διήλθαν τον Ιορδάνη, τα νερά του ποταμού αυτού έπαυσαν να ρέουν, διότι σωρεύθηκαν και οπισθοχώρησαν επί ένα χρονικό διάστημα για να επιτρέψουν στους Ισραηλίτες να διαβούν με στεγνά πόδια την πλημμυρισμένη κοίτη του Ιορδάνου. (Ιησούς του Ναυή 3:14-17· 4:18) Το σταμάτημα αυτό των νερών του Ιορδάνου ήταν θαυματουργικό· τα νερά όμως αυτά σταματήθηκαν έκτοτε με φυσικά μέσα. Σε καιρό πλημμύρας εσταμάτησαν επί δεκαέξη ώρες, όταν μια καθίζησις της υψηλής δυτικής όχθης απέκοψε το ρεύμα των νερών στο 1267. Έπειτα από αιώνες, στο 1927 μ.Χ. μια όμοια καθίζησις στην ίδια θέσι έφραξε τον ποταμό επί είκοσι μία ώρες. Κατά το διάστημα αυτό, άτομα εδιάβηκαν και ξαναδιάβηκαν τον ποταμό ελεύθερα πεζή. Παρεμπιπτόντως αναφέρομε ότι και οι δυο αυτές αποφράξεις του ποταμού συνέβησαν στην ίδια θέσι που έγινε το σταμάτημα των νερών του Ιορδάνου στον καιρό του Ιησού του Ναυή.f

10. Πώς η αρχαιολογία επεβεβαίωσε την αφήγησι της Γραφής για την πτώσι της Ιεριχούς;

¹⁰ Όσο για την Ιεριχώ την ίδια, η Γραφική αφήγησις δείχνει ότι τα τείχη της επρόκειτο να καταπέσουν, αλλά προφανώς όχι κάθε τμήμα τους, διότι το σπίτι της Ραάβ επάνω στο τείχος επρόκειτο να παραμείνη ως θέσις ασφαλείας γι’ αυτήν και την οικογένειά της. Η πόλις ήταν υπό κατάραν και δεν επρόκειτο να λαφυραγωγηθή, αλλά επρόκειτο να καή. Ο Ιησούς του Ναυή επρόφερε κατάραν εναντίον οποιουδήποτε που θα την ανοικοδομούσε. (Ιησούς του Ναυή 2:15· 6:5, 17,18, 20, 22-24, 26) Σύμφωνα με την αφήγησι της Βίβλου, όλες αυτές οι συνθήκες αντιμετωπίσθηκαν κατά την καταστροφή της πόλεως. Το επιβεβαιώνει αυτό η αρχαιολογία; Μάλιστα. Ο Καθηγητής Γκάρστανγκ άρχισε ανασκαφές στην Ιεριχώ το 1930. Βρήκε ότι τα διπλά τείχη που περιέβαλλαν την πόλι είχαν καταπέσει στην κατωφέρεια, ωσάν να κλονίσθηκαν από σεισμό ή από κάποιο τέτοιο αόρατο χέρι. Σπίτια είχαν κτισθή επάνω σε δοκούς που εγεφύρωναν τις κορυφές των δύο τειχών, και σ’ ένα τμήμα παρέμενε ακόμη ένα μέρος του τείχους, και θα μπορούσε να ήταν το μέρος όπου το σπίτι της Ραάβ είχε διαφυλαχθή κατά την Βιβλική καταστροφή. Εκείνοι που ενεργούσαν τις ανασκαφές βρήκαν απόδειξι εντατικής φωτιάς. Η πόλις είχε πυρποληθή. Αυτό δεν είναι ασύνηθες σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά η πυρπόλησις αυτή δεν ήταν συνηθισμένη, διότι το στρώμα της στάχτης ήταν εξαιρετικά πυκνό και φαινόταν ότι κάθε διαθέσιμη καύσιμη ύλη είχε συναχθή για να επιτελέση μια ολοσχερή καταστροφή. Η πόλις δεν είχε λαφυραγωγηθή, διότι ευρέθηκαν προμήθειες φοινίκων, κριθής, βρώμης, ελαιών και άλλων τροφίμων, απανθρακωμένων από τις φλόγες. Επίσης, οι αρχαιολόγοι υπελόγισαν ότι δεν είχε γίνει κάποια σημαντική ανοικοδόμησις της πόλεως έως πεντακόσια χρόνια αργότερα.g Αυτό θα έγινε περίπου στον καιρό του βασιλέως Αχαάβ, οπότε η Γραφή λέγει ότι ανοικοδομήθηκε.—1 Βασιλέων 16:33, 34.

ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΩΝ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

11. (α) Πώς θεωρούν το βιβλίο του Δανιήλ οι ανώτεροι κριτικοί, και γιατί; (β) Πώς φανερώνεται ότι είναι ασυνεπείς;

¹¹ Στην παράγραφο 3 παρουσιάσαμε τη δήλωσι ενός ανωτέρου κριτικού που είχε σκοπό να δείξη ότι το βιβλίο του Δανιήλ είναι μια πλαστογραφία. Αυτή είναι η γνώμη των ανωτέρων κριτικών γενικά. Λέγουν ότι το βιβλίο δεν εγράφη από τον Δανιήλ στον έκτον αιώνα προ Χριστού, καθώς αναφέρει η Βίβλος, αλλά εγράφη περίπου στο 165 π.Χ. από ένα άγνωστο πρόσωπο που μετεχειρίσθη απλώς το όνομα του Δανιήλ για να δώση βαρύτητα στο σύγγραμμά του. Μια αιτία που το κάνουν αυτό, είναι το ότι νομίζουν ότι οι δηλώσεις του Δανιήλ σχετικά με το βδέλυγμα της ερημώσεως εβασίζοντο στη βεβήλωσι του ναού της Ιερουσαλήμ από τον Αντίοχον τον επιφανή στο 168 π.Χ. (Δανιήλ 9:27· 11:31· 12:11) Εσκεμμένως έθεσαν την αναγραφή της προφητείας μετά από εκείνο που θεωρούν εκπλήρωσί της, αφού δεν πιστεύουν στη δύναμι της προφητεύσεως. «Οι κριτικοί εθεώρησαν την πρόρρησι σαν κάτι απίστευτο και γι’ αυτό εβάσισαν το έργο των στην υπόθεσι ότι οι προφητείες εγράφησαν αφού τα προλεγόμενα γεγονότα είχαν ήδη συμβή.»h Αλλά το ότι η προφητεία του Δανιήλ για το «βδέλυγμα της ερημώσεως» δεν εξεπληρώθη στο 168 π.Χ. είναι προφανές, διότι, όταν ο Ιησούς το ανέφερε έπειτα από διακόσια χρόνια, η εκπλήρωσίς του ήταν ακόμη μέλλουσα. Οι ανώτεροι κριτικοί πρέπει να ορίσουν τη χρονολογία της συντάξεως του βιβλίου μετά τον καιρό του Ιησού. Επί πλέον, για να είναι συνεπείς, πρέπει να ορίσουν τη χρονολογία της συγγραφής του βιβλίου μετά το 1914, διότι τότε ακριβώς άρχισε αοράτως η δευτέρα παρουσία του Χριστού και αυτός είχε ειπεί ότι το βδέλυγμα αυτό θ’ αποτελούσε μέρος του ορατού σημείου της δευτέρας παρουσίας του! (Ματθαίος 24:15) Με πόση αμάθεια είναι συνδεδεμένη η μωρία του ανωτέρου κριτικού!

12. Ποιες δύο περιπτώσεις που κάποτε εθεωρούντο μύθοι από τους ανωτέρους κριτικούς, υποστηρίζονται τώρα από ανασκαφές;

¹² Μια άλλη αντίρρησις που διετυπώθη όσον αφορά το βιβλίο του Δανιήλ είναι ότι μερικές ιστορίες σ’ αυτό δεν είναι άλλο παρά μύθοι. Οι κριτικοί δείχνουν την αφήγησι για τους τρεις Εβραίους που ερρίφθησαν στην κάμινο του πυρός και λέγουν ότι αυτά τα πράγματα δεν έγιναν. Εν τούτοις, άτομα που ενεργούσαν ανασκαφές στη Βαβυλώνα βρήκαν εκείνο που ενόμιζαν στην αρχή ότι ήταν ένα πήλινο καμίνι, ώσπου εδιάβασαν την επιγραφή στη βάσι του: «Αυτός είναι ο τόπος καύσεως, όπου άνθρωποι που εβλασφήμησαν τους θεούς της Χαλδαίας απέθαναν με φωτιά.»i Χλευασταί επίσης γελοιοποιούν την ιστορία του Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων, λέγοντας ότι δεν υπάρχει απόδειξις ότι εσυνηθίζετο τέτοιο είδος τιμωρίας. Απλή αποτυχία ν’ επιβεβαιώση κανείς κάτι, δεν το καταδικάζει ως ψευδές. Ωστόσο, σ’ αύτη την περίπτωσι παρουσιάσθη κάποια επιβεβαίωσις, διότι εκείνοι που ενεργούσαν τις ανασκαφές απεκάλυψαν ένα βαθύ λάκκο που είχε την εξής επιγραφή: «Ο τόπος της εκτελέσεως, όπου άνθρωποι οι οποίοι εξώργισαν τον βασιλέα, απέθαναν κατασπαραχθέντες από άγρια θηρία.»j Δεν λέμε ότι ο λάκκος αυτός και το καμίνι αυτό είναι εκείνα που αναφέρει η Γραφή, αλλά δείχνουν ότι υπήρχαν τέτοια πράγματα.

13, 14. Ποια σημεία σχετικά με τον Βαλτάσαρ και τον Ναβονίδη είναι τώρα γνωστά, και ποιες προηγούμενες κατηγορίες κατασιωπούν;

¹³ Ένα σημείο με το οποίον οι κριτικοί απασχολήθηκαν υπερβολικά είναι η από τον Δανιήλ μνεία του Βαλτάσαρ ως βασιλέως της Βαβυλώνος. Η κοσμική ιστορία έδειχνε ότι ο Ναβονίδης ήταν ο τελευταίος βασιλεύς της Βαβυλώνος, και δεν εγνώριζε τίποτε για κανένα Βαλτάσαρ. Έτσι οι ανώτεροι κριτικοί το θεωρούσαν αυτό ως περαιτέρω απόδειξι ότι το βιβλίο του Δανιήλ εγράφη αιώνες μετά τον καιρό του Δανιήλ, και ότι το γεγονός αυτό εξηγεί πώς ο συγγραφεύς έκαμε το τρομερό αυτό λάθος να αναφέρη ένα μυθικόν χαρακτήρα ως τον τελευταίον βασιλέα της Βαβυλώνος. Ενόμιζαν ότι είχε γίνει ένα άλλο σφάλμα όταν ο συγγραφεύς ανέφερε ότι ο Δανιήλ είχε υψωθή ως «τρίτος άρχων του βασιλείου», διότι ένας που εγίνετο πρωθυπουργός ήταν συνήθως δεύτερος στο βασίλειο. (Δανιήλ 5:1, 29, 30) Αλλά τώρα οι κριτικές αυτές δεν ακούονται πια, διότι επιγραφές του ιδίου του Ναβονίδου αναφέρουν τις προσευχές του για τον πρεσβύτερο γυιό του Βαλτάσαρ.k Ένα Βαβυλωνιακό κείμενο με σφηνοειδή γραφή λέγει σχετικά με τον Ναβονίδη: «Εμπιστεύθηκε ένα στρατόπεδο στον μεγαλύτερό του, πρωτότοκο γυιό· τα στρατεύματα της χώρας τα έστειλε μαζί του. Ελευθέρωσε τα χέρι του· του εμπιστεύθηκε τη βασιλική ιδιότητα.»l Ο βασιλεύς Ναβονίδης ήταν συχνά μακριά από την πόλι της Βαβυλώνος, και στην απουσία του ο γυιός του Βαλτάσαρ ενεργούσε ως βασιλεύς. Ο Βαλτάσαρ έκαμε τον Δανιήλ τρίτον σε εξουσία αντί δεύτερον, επειδή αυτός ήταν δεύτερος σε εξουσία, ενώ η πρώτη θέσις εκρατείτο από τον πατέρα του Ναβονίδη.

¹⁴ Ενώ ο Βαλτάσαρ ασκούσε τη βασιλική εξουσία η Βαβυλών εκυριεύθηκε από τον Δαρείο και τον Κύρο. Ο Δαρείος έλεγε ότι εθανάτωσε τον βασιλέα όταν εκυρίευσε την πόλι, αλλά σε μια επιγραφή του ο Κύρος ισχυρίζεται ότι συνέλαβε αιχμάλωτον τον βασιλέα.a Δεν υπάρχει σύγκρουσις. Όπως δείχνει η Γραφή, τη νύχτα που ο Δαρείος μπήκε στην πόλι, ο Βασιλεύς Βαλτάσαρ εθανατώθη. (Δανιήλ 5:30, 31) Αργότερα όμως ο Κύρος συνέλαβε τον Βασιλέα Ναβονίδη αιχμάλωτον.

15, 16. Ποια σημεία αποδείξεως παρουσιάζονται τα οποία αποδεικνύουν ότι ο Δανιήλ έγραψε το βιβλίο που φέρει το όνομά του, και το έκαμε αυτό στον καιρό που φανερώνει η Βίβλος;

¹⁵ «Έλθετε τώρα, και ας διαδικασθώμεν [λογικευθώμεν]» όσον αφορά μερικές αποδείξεις ότι ο Δανιήλ έγραψε το βιβλίο στον έκτον αιώνα π.Χ., και όχι κάποιος απατεών τέσσερες αιώνες αργότερα. (Ησαΐας 1:18) Καμμιά κοσμική ιστορία προ Χριστού δεν διεφύλαξε κάποιο υπόμνημα για την ύπαρξι του Βαλτάσαρ. Πώς θα την εγνώριζε ένας πλαστογράφος του 165 π.Χ., όταν κανείς άλλος, περιλαμβανομένου και των ιστορικών, δεν την εμνημόνευσε;b Ο περίφημος Ηρόδοτος δεν την ανέφερε επίσης, και έγραψε τρεις αιώνες ενωρίτερα. Ή, πώς θα εγνώριζε ένας αγύρτης του δευτέρου αιώνος μ.Χ. ότι ο Ναβουχοδονόσορ ήταν εκείνος που είχε διευθύνει τις εκτεταμένες οικοδομικές εργασίες στη Βαβυλώνα; (Δανιήλ 4:30) Η κοσμική ιστορία δεν είχε μεταδώσει το γεγονός αυτό, και οι αρχαιολόγοι εξέθαψαν την απόδειξι μόνο σε προσφάτους σχετικώς καιρούς. Ένας ανώτερος κριτικός προσπάθησε να υπεκφύγη: «Πιθανώς δεν θα μάθωμε ποτέ.»c Αλλ’ ο συγγραφεύς του βιβλίου εγνώριζε, διότι ήταν ο Δανιήλ, και ζούσε στη διάρκεια της βασιλείας και του Ναβουχοδονόσορος και του Βαλτάσαρ! Και δεν είπε ο Ιησούς Χριστός ότι ο Δανιήλ έγραψε το βιβλίο; (Ματθαίος 24:15) Ποια βαρύτητα λοιπόν έχουν οι μάταιες καυχησιολογίες των ανωτέρων κριτικών;

¹⁶ Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος δείχνει ότι το βιβλίο υπήρχε πριν από τον καιρό του Αρταξέρξου (λογικά του Αρταξέρξου Γ΄, ο οποίος άρχισε να βασιλεύη περί το 474 π.Χ.)d Ισχυρίζεται ότι μερικές από τις προφητείες του Δανιήλ υπεδείχθησαν στον Αλέξανδρον τον Μέγαν όταν εισήλθε στην Ιερουσαλήμ το 332 π.Χ.e Το βιβλίο του Δανιήλ βρίσκεται στα αρχικά αντίγραφα της μεταφράσεως των Εβδομήκοντα, η οποία έγινε από τα Εβραϊκά στα Ελληνικά κατά τον τρίτον και δεύτερον αιώνα π.Χ.f Ένα τμήμα του βιβλίου του Δανιήλ βρέθηκε εσχάτως μαζί με τον Ρόλλο της Νεκράς Θαλάσσης που περιέχει το βιβλίο του Ησαΐα και τον οποίον οι ερευνηταί της Βίβλου, με τη βοήθεια του γνώμονος του ραδιοάνθρακος, υπελόγισαν ότι ανάγεται στον δεύτερον αιώνα π.Χ.g Το βιβλίο, λοιπόν, του Δανιήλ υπήρχε κατά τον δεύτερον αυτόν αιώνα, είχε αντιγραφή, ήταν αρκετά γνωστό για να γίνη δεκτό στον Βιβλικό κανόνα, είχε μεταφρασθή ως μέρος της περίφημης αρχικής μεταφράσεως των Εβδομήκοντα, και ήταν συνδεδεμένο με τον ρόλλο του Ησαΐα που ετύγχανε σεβασμού. Δεν μπορούσε να είναι ένα πρόσφατο σύγγραμμα ενός απατεώνος του δευτέρου εκείνου αιώνος, γνωστό από τον καθένα ως βιβλίο που ήταν μια βλακώδης αγυρτεία. Επίσης, το πρώτο βιβλίο των Μακκαβαίων, που είναι σχεδόν σύγχρονο με τα γεγονότα του δευτέρου αιώνος που αναφέρονται μέσα σ’ αυτό, όχι μόνο προϋποθέτει την ύπαρξι του βιβλίου του Δανιήλ, αλλά πραγματικά μαρτυρεί ότι υπάρχει σχέσις μαζί του. (Παραβάλατε 1 Μακκαβαίων 2:59, 60 με Δανιήλ 3:26, 27· 6:22) Αυτό αποδεικνύει ότι το βιβλίο του Δανιήλ εγράφη ασφαλώς πολύ πρωτύτερα, και είχε βεβαιωθή ως αυθεντικό υπόμνημα. Σε όλα τα παραπάνω η απόδειξις είναι συντριπτική. Όπως ακριβώς ο Δανιήλ απελευθερώθηκε από τον λάκκο των λεόντων, έτσι και το βιβλίο του Δανιήλ απελευθερώθηκε από τον λάκκο των ψευστών!

ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΚΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΒΛΟ

17. Ποιους μπορούμε να συνδέσωμε κατάλληλα με τους ανωτέρους κριτικούς;

¹⁷ Εφθάσαμε σε μερικές λεπτομέρειες όσον αφορά το βιβλίο του Δανιήλ, επειδή υπήρξε στο κέντρον του στόχου των ανωτέρων, κριτικών, και αποκρούοντας τα πύρινα βέλη που κατευθύνονται σ’ αυτό, σβήνομε μερικά από τα πιο θερμά βλήματα του ανωτέρου κριτικού. Οι επιθέσεις του στα άλλα μέρη της Βίβλου μπορούν ομοίως να αντικρουσθούν. Πραγματικά, αυτοί οι υπερκριτικοί σκεπτικισταί που είναι γεμάτοι αμφιβολίες είναι ακόλουθοι του στρατοπέδου των αγνωστικιστών και των αθεϊστών. Φαίνεται να είναι πρώτοι εξάδελφοι των πρώτων και δεύτεροι εξάδελφοι των τελευταίων. Ασφαλώς φαίνεται πως μιλούν την ίδια γλώσσα. Αλλά οι ομιλίες και των τριών τάξεων είναι μάταιες και κενές, και η αρχαιολογία έχει ακυρώσει πολλά από τα επιχειρήματα που κατευθύνουν εναντίον του λόγου του Θεού. Μολονότι στερούμεθα χώρου για να παρουσιάσωμε περισσότερες αρχαιολογικές λεπτομέρειες, προσφέρομε, όμως, ως ενδιαφέρουσα μαρτυρική απόδειξι της ακριβείας της Βίβλου ολίγες δηλώσεις που προέρχονται από αρχαιολόγους και από άλλες επιστημονικές πηγές.

18-20. Ποιες ενδιαφέρουσες δηλώσεις έγιναν (α) σχετικά με τις Εβραϊκές Γραφές: (β) σχετικά με τη Βίβλο ως σύνολο; (γ) σχετικά με την ανωτέρα κριτική;

¹⁸ Ιδού δύο δηλώσεις σχετικά με τις Εβραϊκές Γραφές. «Νομίζω ότι δεν θα είναι επί πολύν καιρό δυνατόν, έστω και αν είναι τώρα δυνατόν, να αρνηθούμε την αξιοσημείωτη ακρίβεια των λεπτομερειών των αφηγήσεων της Παλαιάς Διαθήκης. Περιστατικά που έως τώρα εθεωρούντο ως μύθοι, απεδείχθησαν από πρόσφατες ανακαλύψεις ότι έχουν ιστορική υπόστασι,h . . . Υπάρχει πραγματική ιστορία πίσω από όλες τις αφηγήσεις.»i «Είναι, επομένως, νόμιμο να πούμε ότι, προς εκτίμησιν αυτού του μέρους της Παλαιάς Διαθήκης εναντίον του οποίου κατευθύνθηκε κυρίως η αποσυνθετική κριτική του τελευταίου ημίσεως του δεκάτου ενάτου αιώνος, οι αποδείξεις της αρχαιολογίας είχαν ως αποτέλεσμα το να επανιδρύσουν το κύρος του, και ομοίως να αυξήσουν την αξία του με το να το καταστήσουν πιο εύληπτο μέσω πληρεστέρας γνώσεως του ιστορικού του βάθους και τοποθετήσεως. Η αρχαιολογία δεν είπε ακόμη την τελευταία της λέξι· αλλά τα αποτελέσματα που επετεύχθησαν ήδη επιβεβαιώνουν εκείνο που θα εισηγείτο η πίστις, ότι η Βίβλος δεν μπορεί παρά να κερδίση από την αύξησι της γνώσεως.»j

¹⁹ Ακολουθούν μερικές δηλώσεις που αναφέρονται στη Βίβλο ως σύνολον. «Κανένας από τους πιο μεγάλους αγώνας που αναφέρει η Γραφή δεν απεδείχθη χωρίς ιστορική υπόστασι.» «Η αρχαιολογία περιέχει αναντίρρητες αποδείξεις των Βιβλικών δηλώσεων. Λεπτομερείς εκθέσεις αναριθμήτων σχεδόν ανακαλύψεων που φέρθηκαν στην επιφάνεια με τη σκαπάνη και το φτυάρι από αρχαίους τάφους και θαμμένες πόλεις σε Βιβλικές χώρες, υποστηρίζουν άξια τις Γραφές.»k «Ο συγγραφεύς αυτός μια και διήλθε το βιβλίο της Γενέσεως και διανοητικά παρετήρησε ότι κάθε ένα από τα πενήντα κεφάλαια ή διαφωτίζεται ή επιβεβαιώνεται από κάποια αρχαιολογική ανακάλυψι, συμπεραίνει ότι το ίδιο θα ήταν αληθινό για τα πλείστα από τα υπόλοιπα κεφάλαια της Βίβλου, τόσο της Παλαιάς, όσο και της Καινής Διαθήκης.»l Σχετικά με τον πλούτον των αρχαιολογικών ευρημάτων που σχετίζονται με τη Γραφή, ένας αρχαιολόγος είπε: «Στο σωρό όλων αυτών των αποδείξεων που προκαλεί ζάλη και που όλες μαζί θα εζύγιζαν τόσο πολλούς τόννους ώστε ο αριθμός, αν υπελογίζετο, θα εφαίνετο μυθώδης, δεν υπάρχει ούτε μια λέξις, μια μαρτυρία, ή ένα γεγονός που να διέψευσε ή ανήρεσε μια μόνη γραμμή της Αγίας Γραφής.»a

²⁰ Τρεις τελικές περικοπές που παρατίθενται, αναφέρονται στην ανώτερη κριτική. «Οι υποτιθέμενες ιστορικές ανακρίβειες του Δανιήλ δεν είναι δηλώσεις που αναιρούνται από την ιστορία, αλλά μόνο δηλώσεις που εφάνηκε δύσκολο να εναρμονισθούν με τις ισχνές αφηγήσεις των κοσμικών ιστορικών. Οι υποτιθέμενες ιστορικές ανακρίβειες έχουν, επί πλέον, σταθερώς μειωθή μπροστά στην αυξανόμενη γνώσι για τους χρόνους του Κύρου. . . . Η αύξησις της γνώσεώς μας στην περίοδο αυτή δείχνει πόσο προσεκτικός πρέπει να είναι κανείς στο να αμφισβητή την ιστορική ακρίβεια των Βιβλικών εκθέσεων.»b «Κατά τα τελευταία δέκα έτη η επιστήμη της Βιβλικής αρχαιολογίας έδειξε ότι η κριτική της Βίβλου είναι σαθρή στην υπόθεσί της και εσφαλμένη στα συμπεράσματά της.»c «Ένας από τους πιο λαμπρούς συγχρόνους αρχαιολόγους, που αντιπροσώπευε ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, είπε στο Ιράκ: ‘Ανετράφην ως «Ανώτερος Κριτικός», και συνεπώς δυσπιστούσα στην πραγματική αλήθεια των πρώτων αφηγήσεων της Βίβλου. Από τότε ερμήνευσα χιλιάδες πινακίδες, και όσο περισσότερο εμάθαινα, τόσο περισσότερο επίστευα ότι η Βίβλος είναι αληθινή’.»d

21. Ποια καλύτερη μαρτυρική απόδειξις για τη Βίβλο υπάρχει;

²¹ Όλες αυτές οι μαρτυρικές αποδείξεις για τη φιλαλήθεια της Βίβλου είναι ευπρόσδεκτη επιβεβαίωσις της πίστεως, αλλά εν όψει πολύ καλυτέρας μαρτυρικής αποδείξεως, δεν ζητείται από τους αληθινούς Χριστιανούς. Την καλύτερη αυτή μαρτυρία την έχομε στην ευλαβή έκφρασι του Ιησού προς τον Ιεχωβά: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» (Ιωάννης 17:17) Η αρχαιολογία ζητείται από μερικούς για να προμηθεύση μια βάσι για την πίστι των στη Γραφή. Αλλά υπάρχει μια καλύτερη βάσις απ’ αυτήν.

[Υποσημειώσεις]