Τα Νόμιμα Θεμέλια του Νέου Κόσμου
«Ο Θεός θέλων να δείξη περισσότερον . . . το αμετάθετον της βουλής αυτού, μετεχειρίσθη μέσον τον όρκον.»—Εβρ. 6:17.
1. Ήταν δικαιολογημένος ο Παύλος γράφοντας στους συμπατριώτες του;
ΠΟΙΑ ήταν η αιτία που ανάγκασε τον Παύλο, έναν «απόστολο των εθνών», δηλαδή, των μη Ιουδαίων (Ρωμ. 11:13), να γράψη μια επιστολή στην Εβραϊκή Χριστιανική εκκλησία της Παλαιστίνης; Όχι ότι ο Παύλος με οποιαδήποτε έννοια έβγαινε έξω από τα καθωρισμένα όρια γράφοντας στους συμπατριώτες του. Επανειλημμένως αυτός εξέφρασε τη μεγάλη του αγάπη και το ενδιαφέρον του γι’ αυτούς, και εγνώριζε ότι περιελαμβάνοντο στην εντολή εκείνη που ανέφερε ο Κύριος Ιησούς στον Ανανία: «Ούτος είναι σκεύος εκλογής εις εμέ, δια να βαστάση το όνομά μου ενώπιον εθνών και βασιλέων, και των υιών Ισραήλ.» (Πράξ. 9:15) Αλλά, για να παραθέσωμε τα λόγια του προς τους Γαλάτας, ο Παύλος εκτιμούσε ότι «ενεπιστεύθην να κηρύττω το ευαγγέλιον προς τους απεριτμήτους, καθώς ο Πέτρος [αντίθετα] προς τους περιτετμημένους.» (Γαλ. 2:7) Πρέπει, επομένως, να υπήρξε μια ειδική αιτία που ο Παύλος έγραψε αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα και γεμάτη πληροφορίες επιστολή στους Εβραίους, μολονότι αυτός λέγει ότι έγραψε «εν συντομία».—Εβρ. 13:22.
2. Ποια ήταν η ειδική αιτία που ο Παύλος έγραψε στους Εβραίους;
2 Πιστεύομε ότι η επιτακτική αιτία που ηγέρθη στη διάνοια του Παύλου στην εποχή του, έχει εγερθή πάλι στην εποχή μας. Μην κάνετε λάθος! Μη συμπεράνετε από τον τίτλο που εξελέγη γι’ αυτό το άρθρον ότι θ’ αποτελέση μια νομική συζήτησι μερικών αφηρημένων αληθειών, που μελετώνται μόνο μ’ ένα αντικειμενικό τρόπο. Αντιθέτως, όπως ο Παύλος, θέτομε το ζήτημα αυτό ενώπιον των αναγνωστών μας επειδή «επιθυμούμεν . . . να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους· δια να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.»—Εβρ. 6:11, 12.
3, 4. (α) Βασιζόμενος σε ποιο επιχείρημα, κάνει ο απόστολος την έκκλησί του; (β) Με ποιον τρόπο μπορούμε να περιμένουμε ότι θα μας βοηθήση αυτό στην εποχή μας;
3 Προς υποστήριξιν τούτου, ο απόστολος προχωρεί κατόπιν στην ανάπτυξι ενός επιχειρήματος που αποτελεί την κυρία βάσι της μελέτης μας. Μας υπενθυμίζει την επαγγελία που έκαμε ο Θεός στον Αβραάμ και η οποία εδόθη με όρκο. Μια όμοια πορεία υιοθετείται από τους ανθρώπους για να παράσχουν μια νόμιμη εγγύησι, θέτοντας έτσι τέλος σε οποιαδήποτε δυνατή αμφισβήτησι. Η μόνη διαφορά είναι ότι, ενώ οι άνθρωποι «ομνύουσιν εις τον μεγαλήτερον», ο Θεός «ώμοσεν εις εαυτόν», «επειδή δεν είχε να ομόση εις ουδένα μεγαλήτερον». Με τον τρόπο, λοιπόν, αυτόν ο Θεός έδωσε συντριπτική απόδειξι του αμεταβλήτου της εκπεφρασμένης βουλής του, προσθέτοντας τον όρκο του στην επαγγελία του, και έτσι κάνοντας τον λόγον του δυο φορές αξιόπιστον και αληθινόν. Για ποιον σκοπό; Για «να έχωμεν ισχυράν παρηγορίαν»· μας επρομήθευσε δε έτσι ένα δυνατό αντίδοτο σε οποιαδήποτε τάσι να γίνωμε νωθροί.—Εβρ. 6:13-18.
4 Πιστεύομε, λοιπόν, ότι στη μελέτη μας αυτού του μέρους του Λόγου του Θεού υπάρχει καλή ύλη για την προμήθεια πραγματικής, πρακτικής βοηθείας στις πολλές χιλιάδες των νεωστί ενδιαφερομένων αναγνωστών μας, καθώς και για την παροχή επωφελούς μελέτης για όλους τους μάρτυρας του Ιεχωβά και, επάνω απ’ όλα, για την ενθάρρυνσί των να προχωρήσουν στην ιερή υπηρεσία του Θεού.
5. Κάτω από τον τίτλον αυτού του άρθρου, ποιες τρεις ερωτήσεις εγείρονται;
5 Αφού περιλαμβάνεται η νομική ή νόμιμη άποψις, επιθυμούμε να επωφεληθούμε από τη μέθοδο που συχνά υιοθετείται από τους δικηγόρους όταν εξονυχίζουν, να το πούμε έτσι, τη διατύπωσι ενός νομοθετήματος, ή κάποιου κυβερνητικού διατάγματος. Πρώτα θα καθορίσουν το ειδικό μέρος που έχει σημασία για την αμφισβητούμενη υπόθεσι, κατόπιν θα προχωρήσουν να εξετάσουν προσεκτικά το μέρος αυτό, φράσιν προς φράσιν, λέξιν προς λέξιν. Ακολουθώντας τη μέθοδο αυτή, σκοπεύομε να υποβάλωμε στον εαυτό μας τις ακόλουθες τρεις ερωτήσεις: (1) Τι είναι ο νέος κόσμος; (2) Ποια είναι τα θεμέλια του; και (3) Πώς τα θεμέλια γίνονται νόμιμα;
Ο ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
6. Πώς ορίζεται κατάλληλα η Ελληνική λέξις κόσμος και τι υπονοείται με την έκφρασι «ο νέος κόσμος»;
6 Η Ελληνική λέξις «κόσμος» περιέχει την έννοια μιας ευτάκτου διατάξεως, ή τάξεως πραγμάτων, και δεν αναφέρεται στην κατά γράμμα γη σε καμμιά περίπτωσι. Η έκφρασις «ο νέος κόσμος» λογικώς υπονοεί την ύπαρξι ενός παλαιού κόσμου. Επιπρόσθετα, υπάρχει η υπόθεσις ότι ο νέος κόσμος αντικαθιστά τον προηγούμενο, ο οποίος αχρηστεύεται και εκλείπει. Το επιχείρημα αυτό είναι υγιές και έχει ένα Γραφικό προηγούμενο όταν ο Παύλος αναλαμβάνη τη συζήτησι για τη νέα διαθήκη.—Βλέπε Εβραίους 8:13.
7. Πώς και πού ο Πέτρος δείχνει τη Γραφική χρήσι της λέξεως «κόσμος»;
7 Εις 2 Πέτρου, κεφάλαιον τρίτον, ο απόστολος δείχνει πολύ καθαρά ότι στη Γραφική χρήσι της λέξεως, ο «κόσμος» αποτελείται από συμβολικούς ουρανούς και γην. Οι ουρανοί συμβολίζουν το αόρατο κυβερνών μέρος της διατάξεως, ενώ η γη συμβολίζει το ορατό μέρος, εκείνο που βλέπομε γύρω μας. Ο απόστολος μιλεί για ουρανούς και γη που ετελείωσαν στον καιρό του Κατακλυσμού, μολονότι ούτε οι κατά γράμμα ουρανοί ούτε η κατά γράμμα γη έπαυσαν τότε να υπάρχουν. Κατόπιν λέγει ότι οι «σημερινοί ουρανοί και η γη, δια του αυτού λόγου είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων.» Αφού παρέχει περαιτέρω λεπτομέρειες για το πώς ο σημερινός κόσμος θα εξαφανισθή τελείως, ο Πέτρος μιλεί τελικά για τον νέο κόσμο, όταν γράφη: «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» (2 Πέτρ. 3:7, 13) Αυτό ωραία και στενά συνδέεται με την υπόσχεσι και μεγαλειώδη περιγραφή νέων ουρανών και νέας γης που γίνεται στην προφητεία του Ησαΐα και διευρύνεται περαιτέρω με λαμπρές εκφράσεις στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής. (Ησ. 65:17-25· Αποκάλ. 21:1-4) Αλλά ποια είναι τα θεμέλια αυτού του νέου κόσμου;
ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
8. Με ποιο μέσον εξασκείται η διακυβέρνησις του νέου κόσμου, και πώς τούτο βρίσκεται σε αντίθεσι με τον παλαιό κόσμο και τις διδασκαλίες του «Χριστιανισμού»;
8 Ο νέος κόσμος δεν είναι χωρίς διακυβέρνησι. Η διακυβέρνησις αυτή εξασκείται μέσω μιας βασιλείας. Η λέξις «βασιλεία» σημαίνει μια πολιτεία ή επικράτεια, της οποίας κεφαλή είναι ένας βασιλεύς. Ο νέος κόσμος διακυβερνάται από τον Βασιλέα Χριστόν Ιησούν, ο οποίος ενεργεί μέσω μιας και μόνης βασιλείας που περιλαμβάνει και τον ουρανό και τη γη. Τούτο είναι σε αντίθεσι με τον παλαιό κόσμο, ο οποίος, ενώ έχει ένα μόνο αόρατον άρχοντα υπεράνω όλων, τον Σατανά η Διάβολο, ο οποίος είναι «ο θεός του αιώνος τούτου», όμως επάνω στη γη, στο ορατό μέρος της επικρατείας του, βρίσκομε ότι έχει πολλούς βασιλείς και βασιλείες που υπάρχουν ταυτόχρονα έως την ημέρα αυτή. (2 Κορ. 4:4 Κριτ. Έκδ. Κειμ.) Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες αιτίες πλεονεξίας, ζηλοτυπίας, υπονοιών, διαπάλης και πολέμου. Ο «Χριστιανισμός» γενικά διδάσκει ότι η βασιλεία του Θεού θα έλθη τελικά με μια βαθμιαία μεταστροφή του παρόντος κόσμου και των λαών του, με μια πορεία εξελίξεως, ούτως ειπείν, ώσπου να έλθη ο καιρός που όλοι θα είναι πρόθυμοι να δεχθούν τον Χριστόν ως Βασιλέα. Αλλ’ αυτό είναι εντελώς αντίθετο στις Γραφές και γίνεται επίσης διαρκώς πιο απομακρυσμένο, αν κρίνωμε από τη γενική φορά των παγκοσμίων συνθηκών, αναφέρομε δε εδώ μία ή δύο βασικές περικοπές που ρίχνουν φως σ’ αυτό το σημείο.
9. Πώς η προφητεία του Δανιήλ ρίχνει φως σ’ αυτό το σημείο, και από ποια λόγια του Ιησού επιβεβαιώνεται;
9 Στα νυκτερινά του οράματα, ο Δανιήλ είδε έναν «ως υιόν ανθρώπου», στον οποίον, από τα χέρια τού «Παλαιού των ημερών [Ιεχωβά]», εδόθη «η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία», η οποία ουδέποτε θα παρήρχετο ούτε θα εφθείρετο. (Δαν. 7:13, 14) Η ίδια προφητεία, αναφερόμενη στον ίδιο καιρό και δείχνοντας τι συμβαίνει όταν ο κεχρισμένος Βασιλεύς του Θεού αναλαμβάνη τη δύναμί του, λέγει: «Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει [η βασιλεία του Θεού] πάσας ταύτας τας βασιλείας [του παρόντος κόσμου], αυτή δε [η βασιλεία του Θεού] θέλει διαμένει εις τους αιώνας.» (Δαν. 2:44· βλέπε επίσης Ψαλμόν 2:7-9) Ότι ο Ιησούς ο ίδιος εκτιμούσε την αληθινή στάσι να είναι ακριβώς σε αρμονία με τα προηγούμενα, το δείχνει η εμφατική του δήλωσις όταν ο Πιλάτος τον ερώτησε σχετικά με τη βασιλική του ιδιότητα. Ο Ιησούς είπε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.» (Ιωάν. 18:36) Και αυτό ασφαλώς δεν μπορεί να εξηγηθή ότι σημαίνει ότι η βασιλεία του Χριστού θα ήταν μόνο μια ουράνια βασιλεία, επειδή ο Ιησούς εδίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχωνται στον Θεό με τα εξής λόγια: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:10) Αν επιθυμήτε μια τελική επιβεβαίωσι του ιδίου προφητικού τύπου, που μιλεί για την αλλαγή της κυριαρχίας και τα αποτελέσματά της, σας παραπέμπομε στην περικοπή της Αποκαλύψεως 11:15-18.
10. (α) Πώς εχρησιμοποίησε ο Θεός τον κατά σάρκα Ισραήλ; (β) Ποια προφητεία εδόθη σχετικά με την διακυβέρνησί του, και ποιος προσδιορίζεται ως το «ασφαλές θεμέλιον» της Σιών;
10 Από τις περικοπές που ήδη αναφέραμε θα ήμεθα εντελώς δικαιολογημένοι να πούμε ότι είναι προφανές ότι τα θεμέλια του νέου κόσμου ενυπάρχουν στον Χριστόν Ιησούν ως τον υποσχεμένον «Άρχοντα της Ειρήνης», «επί τον ώμον» του οποίου επαναπαύεται η κυβέρνησις του νέου κόσμου. (Ησ. 9:6, 7) Αλλά έχομε ένα λόγον πιο άμεσον απ’ αυτόν. Ο αρχαίος Ισραήλ δεν ήταν χωρίς διακυβέρνησι, και ο Θεός εχρησιμοποίησε τον λαόν αυτόν να κάμη ένα προφητικόν τύπον μελλόντων καλυτέρων και μεγαλυτέρων πραγμάτων. Πράγματι, αυτή είναι η βάσις των επιχειρημάτων του Παύλου σε όλη την προς Εβραίους επιστολή του, όπου χαρακτηρίζει τον νόμον του Θεού προς τον Ισραήλ «σκιάν των μελλόντων αγαθών». (Εβρ. 10:1) Η διακυβέρνησις, λοιπόν, της τυπικής εκείνης θεοκρατίας εξησκείτο μέσω μιας βασιλείας που είχε ως κέντρον της την πρωτεύουσα πόλι Ιερουσαλήμ της οποίας το κυβερνών μέρος ωνομάζετο Σιών, όπου εκείτο ο θρόνος. Σχετικά με την Σιών ο Θεός κατηύθυνε να αναγραφή η εξής προφητεία: «Ιδού, θέτω εν τη Σιών θεμέλιον, λίθον, λίθον εκλεκτόν, έντιμον ακρογωνιαίον, θεμέλιον ασφαλές.» (Ησ. 28:16) Πέρα από κάθε αμφισβήτησι, ο Ιησούς Χριστός είναι ο θεμέλιος ακρογωνιαίος λίθος. Ο απόστολος Πέτρος κάνει άμεση εφαρμογή της παραπάνω προφητείας στον Κύριό μας, και την συνδέει με μια άλλη προφητεία ομοίας φρασεολογίας, την οποία παραθέτει ως εξής: «Ο λίθος, τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος έγεινε κεφαλή γωνίας.»—1 Πέτρ. 2:6, 7· Ψαλμ. 118:22· βλέπε επίσης Λουκάς 20:17· Πράξεις 4:11.
11, 12. Σε ποια ερώτησι οδηγεί τούτο, που περιλαμβάνει ποιον ειδικόν όρον;
11 Ενώ από την άποψι των εδαφίων που μόλις αναφέραμε υπάρχει ένα και μόνο θεμέλιο, εδώ ένα διοργανωτικό θεμέλιο, όμως άλλα εδάφια μιλούν για διοργανωτικά «θεμέλια» στον πληθυντικό. Άλλα ακόμη εδάφια αναφέρουν το «θεμέλιον» με μια άλλη συσχέτισι. Προτού, όμως, κυττάξωμε αυτό, θέλομε να εξετάσωμε την επόμενη ερώτησι για το πώς τα θεμέλια του νέου κόσμου γίνονται νόμιμα, φέρνοντας στο νου το χαρακτηριστικό που ήδη ετονίσθη, ότι ο νέος κόσμος και τα θεμέλιά του δεν είναι απλώς ένας μετασχηματισμός του παλαιού, αλλά είναι ένα εντελώς νέο σύστημα πραγμάτων.
ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΝΟΜΙΜΑ
12 Τι εννοούμε με τον όρον νόμιμα θεμέλια, και τι εννοεί το Εβραίους 6:16 όταν μιλή για «νόμιμον εγγύησιν» (ΜΝΚ) ή «βεβαίωσιν»; Για να σας βοηθήσωμε, εφιστούμε εδώ την προσοχή σας στη ριζική σημασία και προέλευσι μερικών λέξεων.
13, 14. Πώς ορίζονται ορθά οι λέξεις: (α) νόμιμος, (β) νόμος, και (γ) κανών;
13 Νόμιμον είναι εκείνο που βρίσκεται σε συμμόρφωσι με τον νόμον ή επιτρέπεται από τον νόμον. Νόμος είναι, πρωτίστως, ένας κανών ενεργείας ή κανών διαγωγής. Σημειώστε ότι και οι δύο αυτές λέξεις στην Αγγλική, καθώς και οι αντίστοιχες των σε άλλες γλώσσες, προέρχονται από τη ριζική λέξι που σημαίνει θέτω. Επομένως, νόμος σημαίνει εκείνο που είναι κατατεθειμένον ή καθωρισμένον.
14 Κανών σημαίνει γραμμή διαγωγής, τακτική συνήθεια, καθιδρυμένον έθιμον. Σημειώστε το νόημα της αδιάσπαστης συνεχείας σε καθεμιά από τις εκφράσεις αυτές.
15. Από ποια άποψι οι λέξεις αυτές αποκαλύπτουν τις θεμελιώδεις ανάγκες του πεπτωκότος ανθρώπου;
15 Δεν βλέπομε σε καθεμιά από αυτές τις λέξεις μια ομοιότητα εννοίας, η ιδέας, που εισέρχεται στα ίδια τα βάθη της ανθρωπίνης φύσεως στις επιτακτικές ανάγκες της, και φθάνει πίσω στην ίδια την αρχή της ανθρωπίνης ιστορίας; Από τότε ακόμη που ο άνθρωπος απεστάτησε από την ασφαλή πορεία της τελείας και νομιμόφρονος υπακοής στον Δημιουργό του, κατενόησε την απεγνωσμένη ανάγκη του γι’ αυτά τα πράγματα στα οποία μπορεί να θέση απόλυτη εμπιστοσύνη, πράγματα σταθερότητος και μονιμότητος, των οποίων τώρα υπάρχει τόσο θλιβερή έλλειψις. Ναι, αισθάνθηκε την ανάγκη του για κείνο που θα παρείχε ασφάλεια, ή βεβαιότητα, σε αρμονία με τον νόμο και υποστηριζόμενο από τον νόμο. Με άλλα λόγια, ηγέρθη η απαίτησις για μια νόμιμη εγγύησι στις δοσοληψίες του ανθρώπου με τους συνανθρώπους του.
16. Τι εννοεί εκείνος που δίνει έναν όρκο, και με ποιον σκοπόν υπ’ όψιν;
16 Σε καμμιά άποψι των ανθρωπίνων υποθέσεων δεν έγινε πιο αισθητή αυτή η ανάγκη, όσο σχετικά με τον λόγον του ανθρώπου. Ένα άτομο μπορεί να έδωσε μια υπόσχεσι, αλλά σε τι θα ωφελούσε αυτή αν δεν θα υπήρχε καμμιά βεβαιότης ότι θα εκπληρωθή, ιδιαίτερα αν στην υπόσχεσι περιλαμβάνωνται σοβαρά ζητήματα; Συνεπώς, όταν το απαιτούσε η περίστασις, σχετικά με κάποια σπουδαία διακήρυξι, επιχείρησι ή υπόσχεσι, προέκυψε η συνήθεια από τις αρχαιότατες ημέρες της πατριαρχικής κοινωνίας να δίνουν έναν όρκο. Αυτό εγίνετο με την επίκλησι ενός ονόματος ή αντικειμένου το οποίον, με κοινή αναγνώρισι όλων των μερών, είχε ανώτερο κύρος από το απλό ανθρώπινο κύρος. Πολύ φυσικά, επεκαλούντο την υψίστη δυνατή αυθεντία, δηλαδή, τον Θεό τον ίδιο, ή τον Λόγον του, τη Γραφή. Έτσι, ορκίζομαι όρκον σημαίνει βεβαιώνω ή εκφέρω μια ιεροπρεπή διακήρυξι, με επίκλησι του Θεού για την αλήθεια εκείνου που βεβαιώνεται. Και αν, στην κοινωνία ή το έθνος όπου γίνεται αυτό, ένας τέτοιος όρκος συνεπάγεται μια δεσμευτική νόμιμη υποχρέωσι, με κυρώσεις ή ποινές που επιβάλλονται όταν παρέχεται απόδειξις ότι ο όρκος παρεβιάσθη, τότε υπάρχει η ισχυρότερη δυνατή «νόμιμη εγγύησις». Τούτο σημαίνει, όσον είναι ανθρωπίνως δυνατόν, όπως λέγει ο Παύλος, το «τέλος πάσης αντιλογίας.»—Εβρ. 6:16.
17. Σε τι βασίζονται πρωτίστως τα θεμέλια του νέου κόσμου, και πώς ο Πέτρος τονίζει τη σπουδαιότητα του δοθέντος λόγου του Θεού;
17 Με την ανθρώπινη αυτή εξεικόνισι στο νου, είμεθα καλύτερα προετοιμασμένοι να εκτιμήσωμε πώς τα θεμέλια του νέου κόσμου γίνονται νόμιμα. Γιατί ο Ιησούς Χριστός γίνεται ο Βασιλεύς του νέου κόσμου; Διότι αποδεικνύεται πέρα από κάθε αμφιβολία ότι είναι το προειπωμένο Σπέρμα που αναφέρεται σ’ αυτή τη θεμελιώδη επαγγελία που έγινε στον Αβραάμ και παρατίθεται εν μέρει από τον Παύλο εις Εβραίους 6:14, και η οποία επαγγελία τελειώνει με τα λόγια: «Και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης.» (Γέν. 22:18) Ναι, επειδή έχει μια «νόμιμη εγγύησι» στον όρκο του Θεού, ο λόγος της επαγγελίας του Θεού είναι το πρωταρχικό και ουσιώδες νόμιμο θεμέλιο του νέου κόσμου και καθιστά τον Χριστόν Ιησούν δικαιωματικόν Βασιλέα του. Προς υποστήριξιν τούτου, σημειώστε πώς ο Πέτρος συνδέει στενά τον λόγον του Θεού με κάθε έναν από τους τρεις κόσμους στην περικοπή που ήδη αναφέραμε. Η διάταξις της γης στη διάρκεια του πρώτου κόσμου ήταν θεσπισμένη «με τον λόγον τον Θεού». Κατόπιν, «δια του αυτού λόγου» είναι αποφασισμένη η τελική τύχη του παρόντος πονηρού κόσμου. Τελικά, περιμένομε ένθερμα τον δίκαιον νέον κόσμον «κατά την υπόσχεσιν αυτού». (2 Πέτρ. 3:5, 7, 13) Είναι αδύνατον να μεγαλοποιήσωμε τη σπουδαιότητα και οριστικότητα του λαληθέντος λόγου του Θεού.
18. Προς χάριν ποίων και με ποιον τρόπο ενίσχυσε ο Θεός τον λόγον της επαγγελίας του;
18 Όσον αφορά τον Θεό τον ίδιο, και ίσως, επίσης, όσον αφορά τα νομιμόφρονα και τέλεια πλάσματά του στον ουρανό, δεν υπάρχει ούτε η ελαχίστη ανάγκη για τον Θεό να προσθέση κάτι στον λόγον της υποσχέσεώς του ή να τον ενισχύση. Αλλά, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσωμε την έκφρασι, ο Θεός, όταν έκανε αυτή την επαγγελία στον Αβραάμ έλαβε τον κόπο να ‘μεταχειρισθή μέσον τον όρκον’, όπως φανερώνεται από την έκφρασι «Βεβαίως ευλογών θέλω σε ευλογήσει.» (Εβρ. 6:14· βλέπε επίσης Γένεσις 22:16) Ο όρκος αυτός που ώμοσε, κάνει την επαγγελία μια ιεροπρεπή διακήρυξι δεσμευτικής δυνάμεως, μια νόμιμη εγγύησι που δεν μπορεί να διαρρηχθή. Επομένως, με τον όρκον που προσετέθη στην επαγγελία, έχομε αυτόν τον εξαιρετικά ισχυρόν συνδυασμό «δύο πραγμάτων αμεταθέτων, εις τα οποία είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός.»—Εβρ. 6:18.
19. (α) Ποιον πρωταρχικό σκοπό έχει η λειτουργία του νέου κόσμου; (β) Είναι Γραφικό το να μιλούμε για «θεμέλια» του νέου κόσμου, στον πληθυντικό;
19 Μάλιστα, η δεσμευμένη με όρκο επαγγελία του Θεού αποτελεί το νόμιμο θεμέλιο του νέου κόσμου, επειδή η λειτουργία του νέου κόσμου υπό την διακυβέρνησι του Βασιλέως Χριστού Ιησού, του υποσχεμένου Σπέρματος, έχει, ακριβώς, ως σκοπόν την τελεία εκπλήρωσι της Αβρααμιαίας διαθήκης για την ευλογία όλων των φυλών της γης. (Γέν. 17:2) Ας λεχθή εν παρόδω, ότι η λέξις «διαθήκη» έχει ενδιαφέρουσα σημασία, η οποία σχετίζεται στενά με τις άλλες λέξεις που εξετάσαμε ήδη, διότι, λόγω της ετυμολογίας της, σημαίνει μια ιεροπρεπή και δεσμευτική συμφωνία νομικής βαρύτητας μεταξύ δύο μερών. Εν τούτοις, το ζήτημα που θέλομε τώρα να εξετάσωμε αφορά την καταλληλότητα της χρησιμοποιήσεως της λέξεως «θεμέλια» στον πληθυντικό, σε συνάφεια με τη λέξι «νόμιμα». Υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερες ή πέντε ισχυροί λόγοι για να το πράξωμε αυτό. Κατ’ ευθείαν, εν τούτοις, ας σημειώσωμε ότι η Κυβέρνησις του νέου κόσμου έχει διοργανωτικά θεμέλια. Ο Παύλος, στην ίδια του επιστολή προς τους Εβραίους, μας λέγει ότι ο Αβραάμ ο ίδιος «περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια.» (Εβρ. 11:10) Τώρα ας εξετάσωμε τους βασίμους αυτούς λόγους, παίρνοντας τον καθένα με τη σειρά του.
20. Ποιοι άλλοι «λίθοι» προστίθενται στον «θεμέλιον ακρογωνιαίον λίθον»;
20 Ο πρώτος λόγος έγκειται στο γεγονός ότι ο όρκος του Θεού προς τον Αβραάμ είναι ένα νόμιμο θεμέλιο του νέου κόσμου. Τώρα, μολονότι οι προφητείες μιλούν για ένα μόνο ακρογωνιαίο λίθο από μια διοργανωτική άποψι, εν τούτοις, στην εκπλήρωσι αυτών των προφητειών αναφέρεται ειδικώς ότι και άλλοι λίθοι προστίθενται. Αυτοί οι άλλοι λίθοι αποδεικνύεται ότι ανταποκρίνονται στις ίδιες απαιτήσεις που είναι καθωρισμένες για τον κύριον ακρογωνιαίον λίθον, και βρίσκονται άξιοι να συνδεθούν μαζί του στη στενώτερη δυνατή ένωσι, σαν λίθοι που εφαρμόζονται τόσο καλά ώστε δεν μπορείτε να παρεμβάλετε ούτε τη λεπίδα ενός μικρού μαχαιριού μεταξύ τους. Γράφοντας στους Χριστιανούς πιστούς, που έχουν την «ζώσαν ελπίδα» να συμμετάσχουν με τον Χριστό στην άφθαρτη ουράνια κληρονομία, ο Πέτρος λέγει: «Εις τον οποίον [Χριστόν] προσερχόμενοι, ως εις λίθον ζώντα, . . . και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον.» Τα συνδεδεμένα, λοιπόν, θεμέλια είναι αποστολικά: «Και το τείχος της πόλεως είχε θεμέλια δώδεκα, και εν αυτοίς τα ονόματα των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου.» (1 Πέτρ. 2:4, 5· Αποκάλ. 21:14, 19· βλέπε επίσης Εφεσίους 2:20-22) Τούτο αντιστοιχεί με τον ισχυρισμό του Παύλου ότι, μολονότι η αρχική επαγγελία στον Αβραάμ μιλούσε για ένα μόνο σπέρμα, «“Και προς το σπέρμα σου,” όστις είναι ο Χριστός», κατόπιν δείχνει ότι όλοι όσοι ‘εβαπτίσθησαν εις Χριστόν’ και είναι σ’ ενότητα μ’ αυτόν είναι «σπέρμα του Αβραάμ και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι». (Γαλ. 3:16, 26-29) Τα διοργανωτικά αυτά θεμέλια είναι ‘νομίμως εγγυημένα’ από τον όρκον του Θεού που έγινε προς υποστήριξιν της επαγγελίας του προς τον Αβραάμ.
21. Εκτός του ότι είναι το Σπέρμα του Αβραάμ ποια άλλη δεσμευμένη με όρκο επαγγελία εκπληρώνει ο Ιησούς;
21 Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο Χριστός, εκτός του ότι εκπληρώνει τη δεσμευμένη με όρκο επαγγελία που έγινε προς τον Αβραάμ εκπληρώνει επίσης και μια άλλη δεσμευμένη με όρκο επαγγελία. Αυτή τη φορά είναι σχετική με το αξίωμα του αρχιερέως. Σημειώστε ότι αυτό έρχεται ως το κορύφωμα του επιχειρήματος του Παύλου στο τελευταίο μέρος του κεφαλαίου 6 της προς Εβραίους επιστολής, που έχομε εξετάσει, όπου τελικά ο Παύλος δίδει εξηγήσεις για έναν «πρόδρομον» που έχει ήδη εισέλθει ‘πέραν του καταπετάσματος’, δηλαδή, στον ίδιο τον ουρανό, υπέρ ημών, και ο οποίος είναι «ο Ιησούς . . . γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.» (Εβρ. 6:19, 20) Κατόπιν, στο κεφάλαιο 7 της προς Εβραίους επιστολής, ο Παύλος εξακολουθεί κάπως εκτεταμένα να δείχνη πόσο μεγάλος ήταν αυτός ο Μελχισεδέκ, μεγαλύτερος ακόμη και από τον Αβραάμ ο οποίος του έδωσε δέκατα, και ασφαλώς μεγαλύτερος από τον Λευί, τον απόγονον του Αβραάμ περιλαμβανομένου επίσης και του Λευιτικού ιερατείου. Τελικά, ο Παύλος αποκαλύπτει το μυστικό της μεγαλύτερης ακόμη ανωτερότητος του Ιησού, όταν λέγη ότι ο Ιεχωβά διώρισε τον Ιησούν αρχιερέα με ‘τον λόγον της ορκωμοσίας’, εις εκπλήρωσιν του Ψαλμού 110:4 (ΑΣ), ο οποίος λέγει: «Ώμοσεν ο Ιεχωβά και δεν θέλει μεταμεληθή, Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.» (Εβρ. 7:20, 21, 28, ΜΝΚ) Αυτή η «ορκωμοσία» είναι ένα άλλο νόμιμο θεμέλιο του νέου κόσμου, επιπρόσθετα στον όρκον του Θεού προς τον Αβραάμ.
22. Γιατί ο Θεός επρομήθευσε μια νέα διαθήκη, και πώς αυτή είναι ένα από τα νόμιμα θεμέλια του νέου κόσμου;
22 Παρετηρήσατε ότι ο Παύλος λέγει ότι με το να γίνη αρχιερεύς ο Ιησούς λόγω της ορκωμοσίας, αυτό εσήμαινε πραγματικά ότι «ανωτέρας διαθήκης εγγυητής [εχέγγυον, ασφάλεια] έγεινεν ο Ιησούς»; (Εβρ. 7:22) Αυτή η «ανωτέρα διαθήκη» είναι η νέα διαθήκη, και το γεγονός αυτό μας φέρνει στον τρίτον λόγον που έχομε στον κατάλογό μας. Είναι άρα γε αυτή ένα από τα νόμιμα θεμέλια του νέου κόσμου; Πράγματι είναι, όπως ο απόστολος προχωρεί ν’ αποδείξη σαφώς στην προς Εβραίους επιστολή, κεφάλαια 8 και 9. Δείχνει ότι η νέα διαθήκη επιτυγχάνει εκεί που απέτυχε η προηγούμενη διαθήκη που έγινε με τον σαρκικόν οίκον του Ισραήλ. Παραθέτοντας από τον Ιερεμία 31:31-34, όπου εκτίθενται οι όροι της νέας διαθήκης, ο Παύλος εξηγεί ότι ο Θεός μέμφεται και την προηγούμενη διαθήκη (του Νόμου) και τον υπ’ αυτήν λαόν, όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο Θεός είπε για τους Ισραηλίτες: «Αυτοί δεν ενέμειναν εις την διαθήκην μου, και εγώ ημέλησα αυτούς.» (Εβρ. 8:9) Η προηγούμενη διαθήκη απεδείχθη ανεπαρκής να προμηθεύση το πραγματικό φάρμακο και απέτυχε να παραγάγη ένα λαόν για το όνομα του Ιεχωβά. Αντίθετα, η νέα διαθήκη είναι εντελώς ανώτερη, όπως δείχνει ο Παύλος λεπτομερώς στα δύο κεφάλαια που αναφέραμε (Εβραίους 8 και 9), τονίζοντας ότι ο Ιησούς είναι «ανωτέρας διαθήκης μεσίτης, ήτις ενομοθετήθη με ανωτέρας επαγγελίας.» (Εβρ. 8:6) Η νέα διαθήκη πραγματικά παράγει ένα λαόν ο οποίος ειλικρινώς ευφραίνεται να πράττη το θέλημα του Θεού επειδή ο νόμος του είναι γραμμένος ‘εις την διάνοιαν αυτών και επί της καρδίας αυτών’. Παράγει ένα λαόν που οι συνειδήσεις των είναι καθαρισμένες μέσω του χυθέντος αίματος του Χριστού, του επαρκούς φαρμάκου, που τους καθιστά ικανούς να ‘λατρεύουν τον ζώντα Θεόν’ και τελικά να κερδίσουν την «αιώνιον κληρονομίαν» και, μαζί με τον Χριστόν, ν’ αποτελέσουν μέρος της κυβερνήσεως του νέου κόσμου.—Εβρ. 9:14, 15.
23. Ακολουθώντας τη γραμμή του υποσχεμένου σπέρματος, ποια περαιτέρω επαγγελία δεσμευμένη με όρκο βρίσκομε να αποκαλύπτεται;
23 Ποιος είναι ο τέταρτος λόγος; Όταν ο Θεός έκαμε την επαγγελία στον Αβραάμ δεν είπε αρχικά τίποτε είτε για ένα βασιλέα είτε για μια βασιλεία, αλλά το έκαμε αυτό αργότερα. (Γέν. 12:1-3· 17:15, 16) Ακολουθώντας, λοιπόν, τη γραμμή του υποσχεμένου σπέρματος από τον πατέρα Αβραάμ προς τα κάτω, φθάνομε στον Δαβίδ, ο οποίος έγινε βασιλεύς του Ισραήλ, της τυπικής θεοκρατίας, με την εκλογή και τον διορισμό από τον ίδιο τον Ιεχωβά. Με τον Δαβίδ ο Θεός συνήψε μια ιεροπρεπή διαθήκη, στην οποία επρόσθεσε την με όρκο δεσμευμένη επαγγελία του, που διετυπώθη με τα εξής λόγια: «Έκαμα διαθήκην μετά του εκλεκτού μου· ώμοσα προς Δαβίδ τον δούλόν μου· διαπαντός θέλω στερεώσει το σπέρμα σου, και θέλω οικοδομήσει τον θρόνον σου εις γενεάν και γενεάν.» (Ψαλμ. 89:3, 4) Ότι το βασιλικό σπέρμα του Δαβίδ είναι ο Ιησούς Χριστός αποδεικνύεται από τον Πέτρο στον εμπνευσμένο του λόγο προς τους ανθρώπους του Ισραήλ κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, με την έκχυσι του αγίου πνεύματος, όταν είπε: «Επειδή λοιπόν [ο Δαβίδ] ήτο προφήτης, και ήξευρεν ότι μεθ’ όρκου ώμοσε προς αυτόν ο Θεός, ότι εκ του καρπού της οσφύος αυτού θέλει αναστήσει κατά σάρκα τον Χριστόν, δια να καθίση αυτόν επί του θρόνου αυτού, προϊδών ελάλησε περί της αναστάσεως του Χριστού.» (Πράξ. 2:30, 31· βλέπε επίσης Λουκάς 1:32, 33) Ασφαλώς, λοιπόν, έχομε εδώ ένα άλλο νόμιμο θεμέλιο του νέου κόσμου, που έγινε νομίμως ασφαλές με την δεσμευμένη με όρκο επαγγελία του Θεού.
24. (α) Ποια είναι η σχέσις μεταξύ του αντιλύτρου και της βουλής του Θεού; (β) Πώς φαίνεται το αντίλυτρον ότι είναι ένα από τα νόμιμα θεμέλια του νέου κόσμου;
24 Ίσως μερικοί από τους αναγνώστας μας περίμεναν να ιδούν την απολυτρωτική θυσία του Χριστού να αναφέρεται πρώτη, ή τουλάχιστον ενωρίτερα, στον κατάλογό μας των αιτίων ή λόγων. Αλλά, όχι, την αφήσαμε σκοπίμως τελευταία. Γιατί; Διότι η βουλή του Θεού, που σημαίνει εκείνο που αυτός απεφάσισε και έθεσε ενώπιόν του ως αντικειμενικόν σκοπόν που πρέπει να επιτευχθή, είναι πιο σπουδαία από τα αναγκαία μέσα που είναι παρεμπίπτοντα σ’ αυτήν. Δεν μικροποιούμε τη σπουδαιότητα του αντιλύτρου ως αναποσπάστου μέσου και προμηθείας για την επίτευξι του προκειμένου σκοπού, και ενθυμούμεθα ότι η με όρκο δεσμευμένη επαγγελία του Θεού εδόθη μετά τη θυσία του Ισαάκ από τον Αβραάμ η οποία εξεικόνιζε την από μέρους του Ιεχωβά θυσία του μονογενούς του Υιού Ιησού Χριστού. (Γέν. 22:1-18· Ιωάν. 3:16) Επί πλέον, γίνεται ελεύθερα παραδεκτό ότι καμμιά από τις προηγούμενες απόψεις της βουλής του Θεού, που καλύπτονται από τους τέσσερες λόγους που μόλις εξητάσθησαν, δεν θα μπορούσε να εκτελεσθή επιτυχώς εκτός αν πρώτα η ανικανότης που υπάρχει σε ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια αφηρείτο και μέχρις ότου θα αφηρείτο. Με τη λέξι «ανικανότης» εννοούμε τη νομική αδυναμία, ή ανεπάρκεια, του ανθρώπου όσον αφορά τη στάσι του ενώπιον του Δημιουργού του, που οφείλεται στην κληρονομημένη αμαρτία και την εξαντλητική ατέλεια, που οδηγούν στον τάφο. Αλλά, «καθώς δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον», έτσι επίσης δι’ ενός ανθρώπου, ο οποίος είναι ο «άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων», ο Θεός φιλάγαθα επρομήθευσε ‘ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών· και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου’. Για τούτο με χαρά και ευγνωμοσύνη αναγνωρίζομε αυτό το ουσιώδες μέρος των θεμελίων του νέου κόσμου, που παρεσχέθη νόμιμα με αυστηρή συμμόρφωσι προς τον θείον θεμελιώδη νόμον της ισότητος. Ευχαριστούμε τον Θεόν για το ‘Αρνίον το εσφαγμένον από καταβολής κόσμου’.—Ρωμ. 5:12· 1 Τιμ. 2:5, 6· 1 Ιωάν. 2:2· Αποκάλ. 13:8.
25. Σε ποιο διερώτημα και συμπέρασμα μας οδηγεί μια ανασκόπησις των ισχυρών θεμελίων του νέου κόσμου;
25 Έτσι, στη σύντομη αυτή ανασκόπησι, προσπαθήσαμε με λίγα λόγια να ανεγείρωμε μπροστά στη διανοητική μας όρασι μια περιεκτική άποψι των ισχυρών θεμελίων του νέου κόσμου, αμετακινήτων και ασφαλών. Βλέποντας αυτά τα θεμέλια, τόσο καλά στηριγμένα, κινούμεθα να διερωτηθούμε, επαναλαμβάνοντας την έκφρασι που ήδη εχρησιμοποιήθη, Γιατί ο Θεός έλαβε όλον αυτόν τον κόπο να κάμη τις αλλεπάλληλες αυτές με όρκο δεσμευμένες επαγγελίες; Είναι προφανές ότι στη διάνοια του Παύλου υπήρχε η σκέψις ότι τα νόμιμα αυτά θεμέλια, όταν ορθώς εκτιμηθούν, πρέπει να ενεργήσουν ως παρακίνησις για τη διατήρησι της φιλοπονίας μας μέχρι τέλους, και για να τεθή αποτελεσματικά τέρμα σε οποιαδήποτε τάσι νωθρότητος. Η εξέτασις του θέματος αυτού θ’ αναληφθή στο επόμενο άρθρον μας, διότι τώρα είναι ή ημέρα που έχομε ανάγκη όλης της ενθαρρύνσεως που μπορούμε να λάβωμε, και που πρέπει επίσης να προσέξωμε τη νουθεσία η οποία μας δίδεται από τον Θεό.