Φυλάξατε τη Χριστιανική σας Παρακαταθήκη

«Την καλήν παρακαταθήκην φύλαξον δια του πνεύματος του αγίου του ενοικούντος εν ημίν.»—2 Τιμ. 1:14.

1. Τι είναι παρακαταθήκη;

ΑΥΤΑ είναι θεόπνευστα λόγια του αποστόλου Παύλου προς τον σύντροφό του διάκονον Τιμόθεον. Στον Τιμόθεο είχε δοθή μια καλή παρακαταθήκη για να την φυλάξη. Τι είναι παρακαταθήκη; Για ποια παρακαταθήκη έγραφε ο Παύλος; Παρακαταθήκη είναι εκείνο που είναι εμπιστευμένο στη φροντίδα ενός ατόμου για επωφελή χρήσι ή για διαφύλαξι, για το οποίο πρέπει να δοθή λόγος. Κάτι που εδόθη μ’ εμπιστοσύνη για να χρησιμοποιηθή προς όφελος άλλων αποτελεί παρακαταθήκη. Είναι ένα καθήκον που έχει επιβληθή σε κάποιον, κάτι που είναι δεσμευμένος κανείς με καθήκον και τιμή να το κρατή άθικτο. Για τούτο, μια παρακαταθήκη δεν πρέπει να παίρνεται στα ελαφρά.

2. Πώς το Ματθαίος 25:14-30 είναι ένα παράδειγμα παρακαταθήκης;

² Ένα έξοχο Γραφικό παράδειγμα παρακαταθήκης βρίσκεται στο Ματθαίος 25:14-30. Ο Ιησούς έδειξε με παραβολή πώς ένας άνθρωπος έδωσε μια παρακαταθήκη σε τρεις από τους δούλους του. Εκείνο που εδόθη δεν ήταν δικό τους, αλλά έπρεπε να χρησιμοποιηθή όπως επιθυμούσε ο κύριος. Δύο από τους δούλους ηύξησαν το χρήμα που τους ήταν εμπιστευμένο, ενώ ο τρίτος έθαψε το δικό του στη γη. Όταν ήλθε ο καιρός να δώση λογαριασμό στον ιδιοκτήτην, ο τρίτος δούλος απεδείχθη άχρηστος και άπιστος στην παρακαταθήκη του, και έχασε τη θέσι του. Ένας θεματοφύλαξ πρέπει να συμμορφωθή με τους όρους της παρακαταθήκης του και ν’ αποδειχθή αξιόπιστος ή αλλιώς να υποστή τις συνέπειες.

3. Ποια ιερή παρακαταθήκη είχε δοθή στον Τιμόθεο;

³ Η παρακαταθήκη του Τιμοθέου ήταν όμοια μ’ εκείνην που είχε ο ίδιος ο Παύλος. Στο προηγούμενο εδάφιο ο Παύλος είχε πει: «Κράτει το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων, τους οποίους ήκουσας παρ’ εμού, μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ Ιησού.» Το υπόδειγμα προήρχετο από τον Παύλο, ο οποίος είχε γράψει προηγουμένως για το «ευαγγέλιον της δόξης του μακαρίου Θεού, το οποίον εγώ ενεπιστεύθην. Και ευχαριστώ τον ενδυναμώσαντά με Ιησούν Χριστόν τον Κύριον ημών, ότι ενέκρινε πιστόν, και έταξεν εις την διακονίαν εμέ.» Ο Παύλος και ο Τιμόθεος υπηρετούσαν μαζί κάτω από την παρακαταθήκη, και στη Θεσσαλονίκη, λέγει ο Παύλος, «ελάβομεν θάρρος εις τον Θεόν ημών να λαλήσωμεν προς εσάς το ευαγγέλιον του Θεού με πολύν αγώνα. . . . εδοκιμάσθημεν υπό του Θεού δια να εμπιστευθώμεν το ευαγγέλιον.» Γίνεται, λοιπόν, φανερό ότι: η διακονία του ενδόξου ευαγγελίου είναι μια ιερή παρακαταθήκη από τον Ιεχωβά, της οποίας κάθε αληθινός Χριστιανός είναι θεματοφύλαξ.—2 Τιμ. 1:13· 1 Τιμ. 1:11, 12· 1 Θεσ. 2:2, 4· Τίτον 1:3.

4. Πώς πρέπει ο Χριστιανός να θεωρή τη διακονία του;

⁴ Το να μας έχη εμπιστευθή κάτι ο Ύψιστος Θεός είναι ένα ανέκφραστο προνόμιο. Πράγματι, η πιο μεγάλη τιμή που θα μπορούσε να δοθή σε άνθρωπο είναι το να κρατή και να φυλάττη αυτή την ωραία παρακαταθήκη της διακονίας· και όμως είμεθα ταπεινοί ενώπιον του Θεού μας. «Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών.» Κανείς Χριστιανός δεν πρέπει ποτέ να λησμονή τη θέσι του. Αυτή πρέπει πάντοτε να είναι προέχουσα στις σκέψεις του. Η τιμή είναι μεγάλη· συνοδεύεται από μεγάλη ευθύνη. Αυτό συνέβαινε για τον απόστολο Παύλο, αυτό συνέβαινε για τον Τιμόθεο, και σήμερα αυτό συμβαίνει για όλους τους Χριστιανούς, στους οποίους περιλαμβανόμεθα κι εμείς. Όταν σ’ έναν δίδωνται πολλά, περισσότερα απαιτούνται απ’ αυτόν. Η διακονία δεν πρέπει να παίρνεται στα ελαφρά. Πρέπει να της αποδίδεται σοβαρότης και να αναγνωρίζεται σαν ένας πολύτιμος θησαυρός που σπινθηροβολεί σαν ένα ωραία κομμένο διαμάντι, με πολλές όψεις ή πλευρές. Πολλά πράγματα θ’ αποτελέσουν τη διακονία, και το καθένα πρέπει να φυλάττεται σαν ένα πολύτιμο μέρος του μεγάλου θησαυρού που αληθινά είναι η διακονία.—2 Κορ. 5:20· 4:1, 7· Λουκ. 12:48.

5. Γιατί πρέπει να ενδιαφερώμεθα ιδιαίτερα για ό,τι έπραττε ο Τιμόθεος;

⁵ Το όνομα Τιμόθεος σημαίνει «τιμών τον Θεόν», και πράγματι τέτοιος ήταν ο Τιμόθεος, επειδή τηρούσε τις πολλές υποχρεώσεις του ενώπιον του Ιεχωβά κάτω από την ιερή παρακαταθήκη, Τα όσα απητείτο να πράττη είναι ενδιαφέροντα για τους Χριστιανούς τώρα, οι οποίοι επίσης λαμβάνουν μέρος στη διακονία και οι οποίοι επιθυμούν ν’ αποδειχθούν πιστοί και συνεπώς αγαπητοί στον Θεό. Όλοι οι Χριστιανοί συμμετέχουν σε μερικές από τις εκδηλώσεις της διακονίας. Ο καθένας έχει την προσδιωρισμένη του θέσι από τον Ιεχωβά μέσω της θεοκρατικής οργανώσεως. Όπως ο Τιμόθεος ακολουθούσε το υπόδειγμα που είχε δοθή από τον Παύλο, έτσι πρέπει να κάνουν και οι Χριστιανοί σήμερα, «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού», είπε ο Παύλος.—1 Κορ. 11:1· Φιλιππησ. 3:17· 2 Θεσ. 3:7, 9.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

6. Με τι είδους εκγύμνασι καταρτίζεται ο διάκονος, και σε τι είναι ωφέλιμη γι’ αυτόν;

⁶ Ένας Χριστιανός, είναι διάκονος του Θεού και συνεπώς πρέπει να εκγυμνάζεται και να καταρτίζεται, αποβλέποντας στην ορθή κατεύθυνσι για επιτυχία. Η διάνοιά του κρατείται καθαρή και το μάτι του προσηλωμένο με οξύτητα στον τελικό του σκοπό της ευσεβείας. «Γύμναζε σεαυτόν εις την ευσέβειαν.» Πάντοτε ο Χριστιανός κυβερνάται από τον φόβον του Ιεχωβά καθώς προπαρασκευάζεται και οδηγεί την πορεία του μέσα από αφιερωμένη ζωή διακονίας. Μαθαίνει πολλά για την ευσέβεια καθώς προχωρεί στην υπηρεσία του Θεού· όσο, λοιπόν, περισσότερο επιδίδεται σ’ αυτή την εκγύμνασι, τόσο ωφελιμώτερα αποτελέσματα επιτυγχάνει. Όσο πιο ευσυνείδητα προπαρασκευάζει ένας αθλητής το σώμα του με εκγύμνασι, τόσο περισσότερο ωφελείται και η ωφέλεια αυτή είναι για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Τούτο παραβάλλεται με τα οφέλη της ευσεβείας. «Η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» Ο αθλητής, για να είναι κατάλληλος, συγκεντρώνεται στην εκγύμνασί του και δεν επιτρέπει τίποτε άλλο να γίνη μεγαλυτέρας σημασίας γι’ αυτόν, ώστε να αποκλείση την επιτυχία του. Και η ευσέβεια μπορεί ν’ αναπτυχθή επίσης όταν ένας δεν αφήνη την προσοχή του να απομακρύνεται από εκείνο που κάνει. Αν ο Τιμόθεος εξεδήλωνε μόνο κατά περιστάσεις ενδιαφέρον για την ευσέβεια και την υπηρεσία δεν θα μπορούσε να οδηγηθή στην επιτυχία. Η Βασιλεία απαιτεί την πρώτη φροντίδα, χωρίς αμφιταλάντευσι. Στη διακονία αρμόζει το «πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν· επίμενε εις αυτά.» Διαρκής προσοχή είναι μια πρωταρχική απαίτησις.—Ματθ. 6:33· 1 Τιμ. 4:7, 8, 16.

7, 8. (α) Πώς η συνεχής εκγύμνασις σχετίζεται με τη φύλαξι της Χριστιανικής παρακαταθήκης; (β) Τι θα προκύψη από την κατάλληλη χρήσι της Γραφής στην εκγύμνασί μας;

⁷ Για να καταδείξη κανείς ότι έχει προπαρασκευασθή καλά, πρέπει να μπορή να δείξη ότι έχει την εύνοια και ευλογία του Ιδιοκτήτου της παρακαταθήκης, του Ιεχωβά. Ο Ιδιοκτήτης της παρακαταθήκης υπόσχεται μέλλουσα ζωή και έχει διεγείρει στους δούλους του μια ισχυρή ελπίδα για το μέλλον. Ο Ιεχωβά περιμένει να παραγάγουν οι δούλοι του αποτελέσματα και, με την ελπίδα, με την οποία τους υπεκίνησε, αυτοί εργάζονται σκληρά και εξασκούνται στη διακονία. Ο αληθινός Χριστιανός διάκονος δεν συμπληρώνει μια σειρά μαθημάτων θεολογικής εκπαιδεύσεως, ούτε κάθεται αναπαυμένος ως ένας παραδεδεγμένος διάκονος του Ιεχωβά σε κάποια εκκλησία ή κτίριο. Η Γραφική του προπαρασκευή για επιτυχή διακονία πρέπει να συνεχισθή και αυτός πρέπει πάντοτε να προοδεύη στην ωριμότητα. Είναι ένας επιμελής σπουδαστής και ένας εργάτης του αγρού. Συνεπώς ο Παύλος νουθετεί: «Καταγίνου εις την ανάγνωσιν, εις την προτροπήν, εις την διδασκαλίαν.» Από καιρό σε καιρό μπορεί να δήτε κάποιον που δεν εξακολουθεί να επιδίδεται στη διακονία και θα τον βρήτε αδύνατον σε ελπίδα και αδύνατον σε πίστι, ακατάλληλο για τη διακονία, όπως ένας αθλητής που παραμέλησε την εκγύμνασί του χάριν ενός άλλου συμφέροντος ή λόγω αναμφισβήτητης οκνηρίας ή αδιαφορίας και δεν είναι κατάλληλος να μετέχη στους αγώνες. Αυτός δεν έχει πια την ευσέβεια ως σκοπό του και, μέσα στην αδυναμία του, βρίσκεται σε κίνδυνο να χάση τη διακονία του, ακόμη δε και τη ζωή του. Δύσκολα θα μπορούσε να λεχθή ότι αυτός είναι ένας ισχυρός, ολάγρυπνος φύλαξ της Χριστιανικής του παρακαταθήκης. Με το να μην είναι παραγωγικός, βρίσκεται σε θέσι όμοια με του δούλου που έθαψε το χρήμα που του ήταν εμπιστευμένο και δεν εργάσθηκε καθόλου μ’ εκείνο που του είχε δώσει ο κύριός του. Ο Κύριος της ιερής παρακαταθήκης μπορεί να την πάρη από τον μη παραγωγικόν δούλον οποτεδήποτε επιθυμεί· το να μην είσθε, λοιπόν, παραγωγικοί σημαίνει ότι δεν φυλάττετε την παρακαταθήκη σας.—1 Τιμ. 4:10, 13, 14.

⁸ Ο λόγος του Θεού εδόθη ως ένα μέσον για την εκπαίδευσί μας και για τη βοήθεια των άλλων. Τον χρησιμοποιούμε στη δημοσία μας ανάγνωσι, για προτροπή προς ευσέβειαν και για τη διδασκαλία των καλής θελήσεως ανθρώπων. Για να εκπληρώσωμε αυτές τις απαιτήσεις της διακονίας πρέπει να γνωρίζωμε πώς να χρησιμοποιούμε τη Γραφή και να προοδεύωμε στον επιδέξιο χειρισμό της. Αυτό είναι μια συνεχής προσπάθεια από μέρους μας, που απαιτεί μελέτη και συμμετοχή σε συζητήσεις της αληθείας στις συναθροίσεις και με ομοίους μας Χριστιανούς. Καθώς προοδεύομε, θα μπορούμε να πραγματευώμεθα πνευματικά ζητήματα στη μάχη μας εναντίον της πλάνης και θα μάθωμε πώς να εργαζώμεθα με τον λόγον ισχυρά, για την τιμή του ονόματος του Ιεχωβά, χωρίς να αισχυνώμεθα λόγω παραλείψεως να γνωρίζωμε την ελπίδα μας ή λόγω αποτυχίας να εύρωμε μέσα εκφράσεως της αληθείας. Όχι ότι θέλομε να μας κυττάζουν οι άνθρωποι με έπαινο και επιδοκιμασία, αλλά στον έμπιστον διάκονον λέγεται: «Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας.» Χρειαζόμεθα την επιδοκιμασία του Ιεχωβά.—2 Τιμ. 2:15.

9. Γιατί χρειαζόμεθα πνευματική δύναμι, και πώς μπορεί αυτή να αποκτηθή;

⁹ Η πνευματική τροφή είναι ουσιώδης για την ευεξία του Χριστιανού θεματοφύλακος. Κάθε μάρτυς του Ιεχωβά βρίσκει αναγκαίο να αφιερώση μέγα μέρος της ζωής του στην κατανάλωσι της τροφής που παρέχεται για τον πνευματικό άνθρωπο. Πρέπει να ενδυναμούται δια της χάριτος της εν Χριστώ Ιησού. Αυτή είναι πνευματική δύναμις, ουσιώδης για την επιτυχία της διαφυλάξεως της Χριστιανικής παρακαταθήκης. Τώρα, όπως ποτέ προηγουμένως, χρειαζόμεθα την πνευματική αυτή δύναμι. Βρισκόμαστε στο μέσον ενός μεγάλου πνευματικού πολέμου, και οι πραγματικοί μας εχθροί είναι οι αόρατες δαιμονικές στρατιές. Αυτές γνωρίζουν ότι ‘ολίγον καιρόν έχουν’ και θα ήθελαν να καταστρέψουν τους δούλους του Ιεχωβά. Όπως ακριβώς έκανε και ο Τιμόθεος, πρέπει ‘να στρατεύωμεν την καλήν στρατείαν, έχοντες πίστιν και αγαθήν συνείδησιν’.—2 Τιμ. 2:1· 2 Κορ. 10:4· 1 Τιμ. 1:18, 19.

10. Πώς φυλάγεται ένας Χριστιανός από τις μεθοδείες του Διαβόλου;

¹⁰ Η πνευματική δύναμις αποκτάται με το να επωφελούμεθα όλων των προμηθειών που ο Ιεχωβά έκαμε για τους δούλους του. Για να μπορούμε να σταθούμε στερεοί απέναντι των μεθοδειών του Σατανά, χρειαζόμεθα την αλήθεια, την αγάπη της δικαιοσύνης, το ευαγγέλιον, πίστι, γνώσι της σωτηρίας και τον λόγον του Θεού. Ο Παύλος τα ανέφερε αυτά ως την πανοπλίαν του Θεού. Όπως ακριβώς μια πανοπλία τη φορούσε ένας πολεμιστής, έτσι και ο Χριστιανός είναι υποχρεωμένος να κάμη το ίδιο πνευματικώς. Τον πνευματικό οπλισμό τον φορούμε μέσω τακτικής προσωπικής μελέτης και αναλογισμού της αληθείας, με τα να γινώμεθα μέτοχοι των καλών πνευματικών πραγμάτων στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις μελέτης, και μέσω συνεχών συνομιλιών για τους σκοπούς του Ιεχωβά με τους ομοίους μας Χριστιανούς, ανάμεσα δε στο κοινόν, με το να χειριζώμεθα την «μάχαιραν του πνεύματος». Με τον ίδιο τρόπο διατηρείται η πανοπλία και συνεχίζεται η φυλαξίς μας.—Εφεσ. 6:10-18.

11. Τι είναι ένας καλός διάκονος;

¹¹ Με υποταγή στον Δοτήρα της αληθείας εκγυμναζόμεθα. Οι διάνοιές μας διαμορφώνονται και διαπλάσσονται απ’ αυτόν έτσι, ώστε μπορούμε να αναγνωρίσωμε τι είναι καλόν και τι συμβάλλει στην οικοδομή του εαυτού μας και των άλλων. Η αλήθεια αποτελεί υγιαίνοντας λόγους· με το να εμμένωμε στην αλήθεια, διατηρούμεθα πνευματικώς υγιείς και αποφεύγομε εκείνο που είναι παραπλανητικό, επιβλαβές και αναληθές. Είναι αδύνατον να είμεθα καλοί διάκονοι χωρίς να προσκολλώμεθα στενά στην ορθή διδασκαλία, «θέλεις είσθαι καλός διάκονος του Ιησού Χριστού, εντρεφόμενος εν τοις λόγοις της πίστεως και της καλής διδασκαλίας την οποίαν παρηκολούθησας.» Πρέπει να αποδίδωμε σοβαρότητα στη διακονία, μετέχοντας της ορθής διδασκαλίας και ακολουθώντας την πιστά. Το κάνετε αυτό; Αποδίδετε σοβαρότητα στη διακονία; Αποτελεί αυτή το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή σας; Τρέφεσθε με τα λόγια της πίστεως; Ή περνάτε με επιπόλαιο τρόπο τη μελέτη της Γραφής και τις μελέτες της Σκοπιάς, χωρίς να καταρτίζεσθε για να δίδετε καλές συμβουλές στους άλλους;—1 Τιμ. 4:6.

ΚΗΡΥΞΟΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ

12, 13. (α) Αναλαμβάνοντας με χαρά τις διακονικές του ευθύνες, πώς ο Τιμόθεος μάς έδωσε ένα καλό παράδειγμα; (β) Αν ένας Χριστιανός δεν διώκεται, μπορεί να χαλαρώση τη φύλαξί του; Γιατί;

¹² Στον Τιμόθεο εδείχθη και μια άλλη πλευρά του πολυτίμου αυτού λίθου της διακονίας: «Κήρυξον τον λόγον επίμενε εγκαίρως, ακαίρως.» Οι υγιείς λόγοι που ο Τιμόθεος είχε μάθει από τον Παύλο έπρεπε να διαβιβασθούν και στους άλλους. Αυτό επέφερε μερικές προσωπικές ταλαιπωρίες στον Τιμόθεο, ο οποίος, για να κηρύττη με λεπτότητα στους Ιουδαίους, υπεβλήθη στην οδυνηρή περιτομή. Ήταν διακριτικός σαν τον Παύλο, ο οποίος είπε: «Έγεινα εις τους Ιουδαίους ως Ιουδαίος, δια να κερδήσω τους Ιουδαίους· . . . Κάμνω δε τούτο δια το ευαγγέλιον, δια να γείνω συγκοινωνός αυτού.» Από σπίτι σε σπίτι και δημοσία ο Παύλος είχε δώσει το παράδειγμα κηρύττοντας επειγόντως. Για τον Τιμόθεο ήταν επίσης επείγον το έργο αυτό. Έπρεπε να γίνη, είτε οι συνθήκες ήσαν ευνοϊκές, είτε όχι. Ακόμη και σε καιρούς ειρηνικών, σχετικώς, συνθηκών, το άγγελμα παραμένει επείγον, διότι αυτή είναι η ημέρα της σωτηρίας για όλους τους ανθρώπους που ζουν, είτε το κατανοούν αυτό είτε όχι. Ο Τιμόθεος δεν ζούσε στον καιρό που επρόκειτο να διεξαχθή ο Αρμαγεδδών και όμως ήταν επειγόντως αναγκαίο να κηρύττη τον λόγον. Πόσο, λοιπόν, πολύ πιο επείγον είναι τώρα που η προφητευμένη μεγάλη μάχη της ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος επίκειται στη γενεά μας. Απλώς επειδή υπάρχει μια περίοδος μη διωγμού σε μια κοινότητα ή σε μια χώρα, δεν είναι αυτό αιτία για έναν ώριμο διάκονο να συμπεράνη ότι είναι καιρός χαλαρώσεως του κηρύγματος των αγαθών νέων, το οποίο είναι εμπιστευμένο σ’ αυτόν. Μάλλον, το ώριμο άτομο θα είναι ευγνώμον στον Ιεχωβά και θα εργάζεται ακόμη σκληρότερα στη διακονία ενόσω ο δρόμος κρατείται ανοιχτός από τον Ιεχωβά.—2 Τιμ. 4:2· Πράξ. 16:3· 20:20· 1 Κορ. 9:20-23.

¹³ Μια κατάστασις πολέμου υφίσταται τώρα μεταξύ του ανάσσοντος Βασιλέως του Ιεχωβά και των δυνάμεων του Σατανά. Προσωρινή ησυχία στη μάχη δεν είναι ένδειξις ότι ένας στρατιώτης δεν είναι πια στον πόλεμο. Σε τέτοιες ακριβώς περιπτώσεις ο στρατιώτης πρέπει, να είναι πάντοτε προσεκτικός επαγρυπνώντας για τον ενεδρεύοντα σκοπευτή και για μια αιφνιδιαστική, απροσδόκητη επίθεσι ή, καλύτερα ακόμη, προπαρασκευάζοντας μια επίθεσι και κάνοντας την επίθεσι ενώ ο εχθρός προσπαθεί να διαφύγη. Είναι γνωστό γεγονός ότι η καλύτερη άμυνα στον πόλεμο είναι μια καλή επίθεσις. Το να είμεθα δραστήριοι στη διακονία είναι η προστασία μας. Οι αδρανείς γίνονται πνευματικώς αδύνατοι και δεν μπορούν να υπερασπίσουν τον εαυτό τους ή τη διακονία τους. Οι δραστήριοι κρατούν πάντοτε στη θέσι της την ασπίδα της πίστεως, φυλάττοντας τη Χριστιανική των παρακαταθήκη. Ο καιρός φαινομενικής ελλείψεως ωργανωμένης εναντιώσεως σε μερικές χώρες δεν αποτελεί σύνθημα για να εγκαταλείψωμε τις μαχόμενες δυνάμεις του Ιεχωβά ή ακόμη να τονίσωμε ολιγώτερο το έργο του κηρύγματος και να αναλάβωμε κάποια δράσι στον κόσμο για ιδιοτελείς λόγους. Πολεμείτε σαν καλοί στρατιώται του Ιησού Χριστού με το μάτι προσηλωμένο στην τελική νίκη και μην παρεκκλίνετε με το να εμπλακήτε σε απασχολήσεις του κόσμου τούτου. «Ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται εις τας βιωτικάς υποθέσεις, δια να αρέση εις τον στρατολογήσαντα.»—2 Τιμ. 2:4.

14. Ποια ύπουλη παγίδα μπορεί να διασπάση την προφυλακτική επαγρύπνησι του Χριστιανού στρατιώτου;

¹⁴ Ενώ ο Σατανάς μπορεί να μην επιτυγχάνη να μας καταβάλη με μια βίαιη κατά μέτωπον επίθεσι διωγμού, πρέπει να φρουρούμε άγρυπνα ώστε καμμιά από τις διεισδυτικές του δυνάμεις πιο ύπουλης φύσεως να μην μπορέση να διασπάση την πνευματική μας πανοπλία. Ο πνευματικός πολεμιστής δεν επιδιώκει μια ζωή ανέσεως σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο, αλλά μάχεται εξακολουθητικά υπό τον Αρχηγόν των λαών Ιησούν Χριστόν, μη επιτρέποντας να τον κυριεύση ή να καταλάβη τη φαντασία του η αγάπη κερδοσκοπικών επιχειρήσεων σ’ αυτόν τον καιρό του πνευματικού πολέμου. Ομολογουμένως οι εμπορικές απασχολήσεις της ζωής αποτελούν ένα ύπουλο μέσον κατανικήσεως πολλών ατόμων, διότι σιγά—σιγά οικοδομούν σ’ ένα άτομο την αγάπη των υλικών πραγμάτων και του πλούτου που μπορεί ν’ αποκτήση τις πολυτέλειες αυτής της ζωής. Ένας αληθινός στρατιώτης δεν περιμένει πολυτέλειες και ο Χριστιανός πολεμιστής τώρα δεν ζητεί τη λεγόμενη ασφάλεια που μπορούν να παράσχουν τα πλούτη του κόσμου τούτου, διότι γνωρίζει ότι όλο εκείνο που αυτός χρειάζεται τώρα είναι τα χρειώδη για τη διατήρησι της ζωής και αυτάρκεια μαζί τους καθώς προχωρεί στο κήρυγμα του λόγου «εγκαίρως, ακαίρως». Οποιαδήποτε υλικά πράγματα έχει, τα δέχεται ως προμήθεια του Ιεχωβά για τη συνέχισι της καλής στρατείας.

15. Αντιπαραβάλατε τη χρήσι υλικών πραγμάτων για την επιτυχία ή την αποτυχία της διακονίας.

¹⁵ Δεν έχει κανένα νόημα το να συσσωρεύωμε ένα πλήθος υλικών πραγμάτων, τα οποία οπωσδήποτε δεν θα μπορέσωμε να πάρωμε μαζί μας στον Νέο Κόσμο· αλλ’ ας είμεθα ευχαριστημένοι με τα χρειώδη της ζωής και ας κάνωμε τα υλικά πράγματα να συμβάλλουν στο να μας διατηρήσουν στη διακονία. «Διότι δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμον· φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρωμέν τι. Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα. Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς.» Μη θεωρείτε τον εαυτό σας ως μη υποκείμενον σ’ αυτές τις παγίδες. Κρατείτε την ώριμη Χριστιανική άποψι της ζωής, και ενώ πρέπει να προνοήτε για τα χρειώδη της ζωής, προσέχετε να μη σας βλάψη υπερβολική εμπορική δραστηριότης. Αν αυτή η άποψις κρατήται σταθερά από περισσοτέρους αφιερωμένους δούλους του Ιεχωβά, υπάρχει κάθε λόγος να αναμένωμε ότι περισσότερα άτομα θα αναλάβουν την ολοχρόνια διακονία, χρειάζονται δε επειγόντως, αμέσως τώρα, σκαπανείς.—1 Τιμ. 6:7-10.

16. (α) Πώς μερικοί Χριστιανοί τώρα υποφέρουν μεγάλη λύπη ή οδηγούνται στην απώλεια λόγω αγάπης των υλικών πραγμάτων; (β) Ποιον ρόλο παίζει το άγιο πνεύμα στη φύλαξι της παρακαταθήκης μας;

¹⁶ Με τις πληθωριστικές τάσεις που επικρατούν σε όλο τον κόσμο σ’ αυτούς τους κινδυνώδεις καιρούς, μερικοί Χριστιανοί άφησαν τον εαυτό τους να εξασθενήση πνευματικώς και να περιπλακή σε δυσκολίες με το να θυσιάζουν πολύτιμο χρόνο για να κρατούν δύο κοσμικές θέσεις στον κόσμο, μη αφήνοντας σχεδόν καθόλου χρόνον για το κήρυγμα του λόγου, για την παρακολούθησι των εκκλησιαστικών συναθροίσεων ή για τη ζωτική προσωπική μελέτη. Μερικά νυμφευμένα ζεύγη παραμελούν όχι μόνο τη δική τους προσωπική ευεξία, αλλά και την ευεξία των τέκνων των· και οι δύο βγαίνουν και αναζητούν κοσμικές εργασίες για να μπορούν να εντρυφούν σε δαπανηρούς ιματισμούς και σε οικιακές πολυτέλειες, καθώς και στις άκαρπες διασκεδάσεις που προσφέρει αυτός ο κόσμος με τα προπαγανδιστικά του μέσα. Τα αυξημένα εισοδήματά των δεν χρησιμοποιούνται για να δώσουν αυξημένη υποστήριξι στη διακονία. Η αγάπη των υλικών πραγμάτων αυξάνει μέσα τους και ύστερα από λίγο δεν βρίσκουν καιρό να κατευθύνουν τα τέκνα τους στον κατάλληλο δρόμο της ζωής, συγχρόνως δε τα περιβάλλουν με τόσες επιρροές του παλαιού κόσμου, ώστε τα τέκνα χάνουν κάθε εκτίμησι που είχαν για την αλήθεια και τελικά παίρνουν τον κακό δρόμο προς μεγάλη λύπη και δοκιμασία των αφιερωμένων γονέων των. Μερικές φορές παραπλανώνται και οι γονείς ακόμη από την πίστι και τελικά βυθίζονται στην καταστροφή και στην απώλεια. Ποιον πρέπει να μεμφθούμε διότι ένας αποκόπτεται έτσι από την πίστι και χάνει τη συμμετοχή στη νίκη; Είμεθα νουθετημένοι να φυλάττωμε τη Χριστιανική μας παρακαταθήκη, πράγμα που σημαίνει να την φυλάττωμε από άμεση κατά μέτωπον επίθεσι ή από οποιονδήποτε άλλο κίνδυνο, ιδιαίτερα από το πνεύμα της κοσμικότητος. Με το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά, όχι με το πνεύμα του παλαιού αυτού κόσμου, φυλάττομε τη Χριστιανική μας παρακαταθήκη. Η πλήρωσις των καρδιών μας και των διανοιών μας με εκτίμησι των πραγμάτων, του λόγου και του έργου του Ιεχωβά, θα μας κρατήση συντονισμένους με τα άγιο πνεύμα του.—2 Τιμ. 1:14.

17. Γιατί η εμμονή στους κανόνας της πνευματικής στρατείας φέρνει τελική νίκη; Τι πρέπει να ζητούμε για να νικήσωμε;

¹⁷ Πρέπει να θυμώμαστε ότι έχομε έναν Αρχηγό, ο οποίος μας εστρατολόγησε και ο οποίος είναι πολύ επιδεξιώτερος από μας στο να ματαιώση τις παγίδες του Σατανά. Αυτός είναι ο νικηφόρος Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων. Η επιθυμία μας πρέπει πάντοτε να είναι το ν’ αποκτήσωμε την επιδοκιμασία του, η δε επιτυχία στην πορεία μας θα προέλθη μόνο από το ν’ ακολουθούμε τις οδηγίες του. Μας λέγεται ως βέβαιον: «Εάν δε και αγωνίζηταί τις, δεν στεφανούται, εάν νομίμως δεν αγωνισθή.» Όταν εκάμαμε ενάρξι της διακονίας, το επράξαμε αυτό, όχι με άγνοια, αλλά με πλήρη γνώσι των κανόνων της πνευματικής στρατείας, και πρέπει να εμμείνωμε στον καλόν αγώνα και να ζούμε σύμφωνα με τους κανόνας για να διαφυλάξωμε επιτυχώς τη Χριστιανική μας παρακαταθήκη από τις παγίδες του Σατανά. «Συ όμως, ω άνθρωπε του Θεού, ταύτα φεύγε· ζήτει δε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα. Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης, και ωμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων.» Η νίκη έγκειται στο να ‘ζητούμε τα άνω’.—2 Τιμ. 2:5· 1 Τιμ. 6:11, 12.

18. Γιατί η προσευχή είναι ουσιώδης για τη φύλαξι της διακονίας;

¹⁸ Η φύλαξις της διακονίας δεν εξαρτάται εξ ολοκλήρου από εμάς τους ιδίους. Δεν διεξάγομε μια μοναχική μάχη, αλλ’ αποτελούμε μέρος μιας μεγάλης μαχόμενης δυνάμεως υπό τον Ιεχωβά· πρέπει, λοιπόν, να ζητούμε Εκείνον που μας έδωσε την παρακαταθήκη. Η προσευχή απαιτείται και τονίζεται στον Λόγον. Είναι καλό να προσευχώμεθα όταν ξυπνούμε το πρωί, πριν μετάσχωμε πνευματικής και υλικής τροφής, προτού κοιμηθούμε τη νύχτα και προτού αναλάβωμε ειδική δράσι στη διακονία. Αν προσπαθούμε σοβαρά να εκπληρώσωμε την αφιέρωσί μας, θα αναφέρωμε καθημερινά τα αιτήματά μας στον Ιεχωβά. Αυτό είναι ένα προνόμιο. Σε πολλές περιστάσεις μπορούμε να προσευχώμεθα, και ποτέ δεν πρέπει να υποτιμούμε τη δύναμι της προσευχής. Αυτή είναι μια άλλη απόδειξις σ’ εμάς της ισχυρής μας πίστεως. Όταν πηγαίνωμε στο δωμάτιό μας και ικετεύωμε κατ’ ιδίαν τον Ιεχωβά, τούτο γίνεται επειδή πιστεύομε σ’ αυτόν. Έχομε πίστι στον Θεό. Δεν θα μπορούσε να υπάρχη άλλη αιτία. Δεν γίνεται αυτό επειδή επιθυμούμε να μας βλέπουν οι άνθρωποι και να φαινώμεθα θρησκευτικοί. Ο Ιεχωβά θα μας βοηθήση σε καιρούς δοκιμασίας.—1 Τιμ. 2:1, 8.

19. Πώς ο διωγμός δοκιμάζει άτομα που φυλάττουν την παρακαταθήκη;

¹⁹ Ο διωγμός επίσης έρχεται να δοκιμάση τη φύλαξί μας. Η Χριστιανική παρακαταθήκη πρέπει να φυλάττεται σε καιρούς παθημάτων. Ο Παύλος έγραψε: «Συ λοιπόν κακοπάθησον. . . . ενθυμού τον εκ σπέρματος Δαβίδ Ιησούν Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών, κατά το ευαγγέλιόν μου· δια το οποίον κακοπαθώ μέχρι δεσμών, ως κακούργος· αλλ’ ο λόγος του Θεού δεν δεσμεύεται.» Είναι μεγάλη τιμή να πάσχωμε για τη Χριστιανική διακονία και δεν μπορούμε να εγκαταλείπωμε τη φύλαξί μας όταν έρχωνται δοκιμασίες. Η διακήρυξις των αγαθών νέων δεν σταματά από τον διωγμό. Ας χαίρωμε όταν βλέπωμε το χέρι του Ιεχωβά μαζί μας καθώς δίνομε μαρτυρία προς τιμήν του και ας αγαλλώμεθα για τα παθήματα που έρχονται σ’ εμάς ως Χριστιανούς, διότι είναι προνόμιό μας ν’ αποδεικνύωμε ακεραιότητα. Μη λησμονείτε ότι άλλοι άνθρωποι υποφέρουν πολλά για ανάξια πράγματα χωρίς μέλλουσα αμοιβή σ’ αυτόν τον κόσμο. Τα παθήματα για τη διακονία απεργάζονται υπομονή. Χρειαζόμεθα υπομονή για να είμεθα πιστοί θεματοφύλακες.—2 Τιμ. 2:3, 8, 9· 3:11, 12· Εβρ. 10:39.

ΜΕΝΕ ΕΙΣ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΜΑΘΕΣ

20, 21. (α) Τι πρέπει να γίνη για να εκπληρώσωμε τη διακονία επιτυχώς; (β) Πώς ο Τιμόθεος ήταν, σε νέους και ηλικιωμένους, ένα έξοχο παράδειγμα εγκαρτερήσεως;

²⁰ Ο Τιμόθεος έμαθε από τον πρεσβύτερο διάκονο Παύλο και απέκτησε πίστι από τη συναναστροφή με τη μάμμη του Λωίδα και με τη μητέρα του Ευνίκη. Το να αναλάβη κανείς τη διακονία είναι ένα πράγμα· το να την συμπληρώση με επιτυχία είναι ένα άλλο πράγμα. Ο Τιμόθεος το εγνώριζε αυτό. Του είχε λεχθή: «Συ μένε εις εκείνα τα οποία έμαθες και επιστώθης, εξεύρων παρά τίνος έμαθες· και ότι από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού. Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.» Ο Τιμόθεος έκαμε ακριβώς αυτό· το ίδιο πρέπει να κάμωμε κι εμείς σήμερα. Και οι νέοι ανάμεσα στους μάρτυρας του Ιεχωβά θα έκαναν καλά ν’ ακολουθήσουν όμοια πορεία, μαθαίνοντας την πίστι μέσω των αφιερωμένων γονέων των με τον οφειλόμενο σεβασμό και ακολουθώντας μια πορεία διακονίας όμοια μ’ εκείνη που είχε αναλάβει ο Τιμόθεος.—2 Τιμ. 1:5· 3:14-17.

²¹ Ο καιρός για ν’ αρχίσετε τη διακονία είναι όταν είσθε νέος, ή μόλις ακούσετε την αλήθεια. Είναι σοφό το να ενθυμήσθε τον Δημιουργό στις ημέρες της νεότητός σας, και καθώς αυξάνετε σε γνώσι, πίστι και προνόμια υπηρεσίας, μην αφήνετε τίποτε να σας κάμη να προσκόψετε. Η πρώτη προς Τιμόθεον επιστολή, κεφάλαιο 5, δείχνει ότι κάθε είδους άνθρωποι—νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες—χρησιμοποιούνται στη διακονία. Όλοι μπορούν να είναι χρήσιμοι, ακόμη και τα παιδιά και οι αδύνατοι. Ένα νέο ή ανώριμο άτομο θα μπορούσε να επιτρέψη ώστε η ασθένεια να το αναχαιτίση από τη διακονία, αλλά δεν συνέβαινε τούτο με τον Τιμόθεο. Αυτός προχωρούσε αποφασιστικά παρά τις συχνές του περιπτώσεις ασθενείας. Είχε άλλους Χριστιανούς διακόνους ως λαμπρά παραδείγματα υπηρεσίας παρά την ασθένεια και τον πόνο. Ας είμεθα, λοιπόν, σήμερα ώριμοι στη διάνοια και ας υπηρετούμε παρά την οποιαδήποτε ασθένεια ή πόνο που μπορεί να παρουσιασθή στο δρόμο μας. Να είσθε υπομονητικοί με τον εαυτό σας και να θυμάστε ότι δεν είσθε τέλειοι. Αποβλέπετε στον Ιεχωβά, κάμετε το καλύτερο που μπορείτε και θα επιτύχετε στη φύλαξι της Χριστιανικής παρακαταθήκης σας μέσα από οποιεσδήποτε θυελλώδεις περιόδους ασθενείας.—Εκκλησ. 12:1· 2 Κορ. 12:7· Γαλ. 4:13· Φιλιππησ. 2:26· 1 Τιμ. 5:23.

22. Γιατί οι Χριστιανοί δεν πρέπει ποτέ να φρονούν ότι είναι ανεπαρκείς ή άχρηστοι για τη διακονία;

²² Ούτε πρέπει κάποιος που είναι νέος στην αλήθεια να φρονή ότι δεν είναι χρήσιμος στον Ιδιοκτήτην της παρακαταθήκης. Αν είσθε νέος μπορεί να μην είχατε τον καιρό να μελετήσετε όλα όσα εδημοσιεύθησαν για τους σκοπούς του Ιεχωβά, αλλά έχετε μια θέσι στην υπηρεσία του Θεού. Τα αγαθά νέα πρέπει να λεχθούν σε όλους, και οτιδήποτε έχομε μάθει οφείλομε να το εξαγγείλωμε στους άλλους. Ο Παύλος, ο οποίος έδωσε ένα υπόδειγμα για τον Τιμόθεο, ανεγνώριζε την εξάρτησί του από την άνωθεν βοήθεια, και μήπως εμείς είμεθα διαφορετικοί; Είναι προφανές από τις δύο επιστολές που ο Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο, ότι ο Τιμόθεος εχρειάζετο να μάθη περισσότερα, και κανείς επίσης από μας δεν συμπληρώνει ποτέ τη μάθησί του. Πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν γνωρίζετε προτού μπορέσετε να μάθετε. Μην αποθαρρύνεσθε, λοιπόν, αν βρίσκετε ότι δεν γνωρίζετε όλες τις απαντήσεις, αλλά λάβετε μέρος στη διακονία, και καθώς το πράττετε αυτό, προχωρείτε στη μάθησι. Προσπαθήστε σκληρά να εξαρτισθήτε σε κάθε έργον αγαθόν και προσηλώστε στερεά στη διάνοιά σας τις δίκαιες αρχές του Ιεχωβά. Κατόπιν υπηρετήστε σύμφωνα μ’ αυτές. «Μηδείς ας μη καταφρονή την νεότητά σου, αλλά γίνου τύπος των πιστών εις λόγον, εις συναναστροφήν, εις αγάπην, εις πνεύμα, εις πίστιν, εις καθαρότητα.» Είμεθα ευτυχείς βλέποντας ότι σήμερα υπάρχουν πολλοί νέοι συνταυτισμένοι με την κοινωνία του Νέου Κόσμου, οι οποίοι έγιναν τέτοια παραδείγματα στους πιστούς.—Φιλιππησ. 4:13· 1 Τιμ. 4:12· 2 Τιμ. 4:17.

23, 24. (α) Τι ρόλο παίζει η κατάλληλη διαγωγή στη φύλαξι της παρακαταθήκης; (β) Ποια πορεία ενεργείας πρέπει να ληφθή για τη διατήρησι ορθής διαγωγής;

²³ Μέρος της φυλάξεως της διακονίας σας είναι η επαγρύπνησις στη διαγωγή σας. Τη διακονία μπορείτε να τη χάσετε αν δεν συμπεριφέρεσθε κατάλληλα. Ο λόγος του Θεού μάς δίνει την αναγκαία διδασκαλία. Ο Τιμόθεος ανέγνωσε στην επιστολή του Παύλου: «Ταύτα σοι γράφω, . . . δια να εξεύρης πώς πρέπει να πολιτεύησαι εν τω οίκω του Θεού.» Ο ανεκπαίδευτος νέος συχνά προκαλεί ανησυχίες σ’ ένα σπίτι με το να μην έχη ώριμη εκτίμησι των πνευματικών πραγμάτων, αγαπώντας τις τέρψεις μόνο. Κρατεί κανείς άθικτη τη Χριστιανική του παρακαταθήκη με το ν’ αποφεύγη τις επιθυμίες που πηγάζουν από την έλλειψι πνευματικής ωριμότητος. «Τας δε νεανικάς επιθυμίας φεύγε· και ζητεί την δικαιοσύνην, την πίστιν, την αγάπην, την ειρήνην μετά των επικαλουμένων τον Κύριον εκ καθαράς καρδίας.»—1 Τιμ. 3:14, 15· 5:1, 2· 6:14· 2 Τιμ. 2:22.

²⁴ Η ορθή διαγωγή θα προκύψη από τη μελέτη του λόγου του Θεού και από την εκζήτησι καλής συναναστροφής στην εκκλησία, συναναστροφής μ’ εκείνους που είναι ευσυνείδητα αφωσιωμένοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά, που σας ενθαρρύνουν να κηρύττετε δημοσία και από σπίτι σε σπίτι. Αν κάποιος στην εκκλησία δείχνη έλλειψι πνευματικής ωριμότητος με το ν’ ακολουθή πορεία κακής διαγωγής, αντί να ενωθήτε σε τέτοια κακή διαγωγή, πρέπει να ζητήτε καλή συναναστροφή «μετά των επικαλουμένων τον Κύριον εκ καθαράς καρδίας.» «Μηδέ γίνου κοινωνός αλλοτρίων αμαρτιών· φύλαττε σεαυτόν καθαρόν.» Για το καλό σας, αποφεύγετε τους ταραχοποιούς. Μην εκπλήττεσθε αν βρήτε κάποτε έναν. Υπήρχαν μερικοί στις πρώτες Χριστιανικές εκκλησίες, και θα φανερωθούν μερικοί και στους καιρούς μας επίσης. Ο Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο για τον Αλέξανδρο τον χαλκέα: «Τον οποίον και συ φυλάττου.» Αλλ’ αν κάποιος δείχνη το κοσμικό πνεύμα και σας μεταχειρίζεται κακώς, ποτέ μη δείχνετε δυσαρέσκεια εναντίον της οργανώσεως του Θεού ή της υπηρεσίας και ποτέ μην εγκαταλείπετε τη διακονία. Αποφεύγετε όσο το δυνατόν τις προσωπικές δυσκολίες με το να θυμάστε ότι όσοι ανθίστανται στον λόγον του Θεού ή οδηγούν άλλους σε κοσμικότητα ή ανηθικότητα δεν αποτελούν καλή συντροφιά και δεν θα συμβάλλουν στη βελτίωσι της διαγωγής σας στον οίκον του Θεού. Περιπατείτε ορθά και μην αφήνετε τους κακοποιούς να ανατρέψουν την πνευματική σας ισορροπία. Είμεθα προειδοποιημένοι ότι μερικοί «από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, . . . Συ δε αγρύπνει εις πάντα, . . . την διακονίαν σου κάμε πλήρη.»—Ρωμ. 16:17, 18· 1 Κορ. 15:33· 1 Τιμ. 5:22· 6:11· 2 Τιμ. 4:14, 15· 4:1-5.

25, 26. (α) Πώς κάνομε πλήρη την προσωπική μας διακονία και φυλάττομε επιτυχώς τη Χριστιανική παρακαταθήκη; (β) Σε ποιες ερωτήσεις πρέπει να μπορούμε ν’ απαντήσωμε ατομικώς έπειτα από αυτοεξέτασι;

²⁵ Τίποτε δεν πρέπει να επιτραπή να παρέμβη στην προσωπική μας προπαρασκευή και στην εκτέλεσι της διακονίας μας. Είμεθα υποχρεωμένοι να κάμωμε τη διακονία μας πλήρη. Αυτό απαιτεί τη διαρκή προσοχή μας. Για να είμεθα πλήρεις πρέπει να αποτελειώσωμε το έργο που μας ανετέθη. Οποιοδήποτε έργο άξιο να εκτελεσθή, είναι άξιο να εκτελεσθή ορθά και η διακονία είναι το πιο άξιο έργο στον κόσμο. Η αφιέρωσις σ’ αυτή τη διακονική υπηρεσία απαιτεί πολλή προσωπική εξέτασι και σκέψι. Το πιο σοβαρό βήμα που κάνομε στη ζωή είναι η αφιέρωσις του εαυτού μας στην υπηρεσία του Ιεχωβά και η αποδοχή της παρακαταθήκης από τα χέρια του. Κατόπιν πρέπει ν’ απορροφηθούμε στην αφιέρωσί μας και στην υπηρεσία, και ιδιαίτερα τώρα. Έχομε να διαφυλάξωμε έναν πολύτιμο θησαυρό, και αν γίνωμε και κατ’ ελάχιστον πνευματικώς νυσταλέοι, αδιάφοροι, αμελείς ή ακόμη και απρόσεκτοι για μια στιγμή, εκείνο που έχομε, μπορεί ν’ αφαιρεθή από μας. «Ταύτα μελέτα, εις ταύτα μένε, δια να ήναι φανερά εις πάντας η προκοπή σου.» Εκείνο που έχομε αναλάβει, πρέπει να εξακολουθήσωμε να το πράττωμε, να προχωρούμε, να ζητούμε την καθοδηγία του αγίου πνεύματος του Ιεχωβά για τη φύλαξι της παρακαταθήκης που μας εδόθη. Η φύλαξίς μας πρέπει να διατηρήται συνεχώς. Ποτέ ούτε για μια στιγμή δεν μπορούμε να φιλοξενούμε αντιφατική ή ψευδή γνώσι, αλλά με στενή προσκόλλησι στον λόγον και στο πνεύμα θα φυλάττωμε καλά εκείνο που κατετέθη ως παρακαταθήκη σ’ εμάς.—1 Τιμ. 4:13, 15· 6:2, 20· 2 Τιμ. 3:14.

²⁶ Ασκείτε καθημερινά Χριστιανοσύνη; Έχετε ρυθμίσει την προσωπική σας ζωή έτσι, ώστε να προσαρμόζεται στους διακονικούς κανόνας; Φυλάττετε άγρυπνα εκείνο που σας εδόθη ως παρακαταθήκη, ή αποσπούν το ενδιαφέρον σας εξωτερικά ζητήματα; Διατηρείσθε δραστήριος στη διακονία, ή έχετε ‘θάψει’ την παρακαταθήκη σας; Τι είδους λογαριασμό μπορείτε να αποδώσετε στον Ιδιοκτήτην της παρακαταθήκης, Ιεχωβά; Βρίσκετε τον εαυτό σας ν’ ανταποκρίνεται στις προσωπικές απαιτήσεις της διακονίας και μπορείτε να πήτε, όπως ο Παύλος, ο Σιλουανός και ο Τιμόθεος, «εδοκιμάσθημεν υπό του Θεού δια να εμπιστευθώμεν το ευαγγέλιον»; Τότε δώστε προσοχή στο επόμενο άρθρο και εξελέγξατε τον εαυτό σας όσον αφορά τις ευθύνες σας προς τους άλλους.—1 Θεσ. 2:4.