Εύρεσις του Σκοπού της Ζωής
Τι είναι ο σκοπός της ζωής; Πώς βρίσκεται; Γιατί πρέπει να τον βρούμε; Ποιος ανθρωποποίητος φραγμός εμποδίζει την κατανόησί του;
ΠΑΡΑ πολλοί άνθρωποι αποτυγχάνουν να βρουν τον σκοπό της ζωής. Περνούν τη ζωή τους χωρίς να γνωρίζουν για ποιο σκοπό υπάρχουν. Μπορεί να πηγαίνουν στην εκκλησία, κι ωστόσο δεν βρίσκουν τον σκοπό της ζωής. Οι ίδιοι οι κληρικοί, παράδοξο αλήθεια, ωμολόγησαν άγνοια του σκοπού αυτού, πράγμα που δείχνει σε τι εκπληκτικό βαθμό περνούν οι άνθρωποι τη ζωή τους σαν ένα πλοίο που ταξιδεύει χωρίς πυξίδα.
Πριν από λίγα χρόνια, ένας συντάκτης εφημερίδος του Λονδίνου συνωμίλησε μ’ έναν συνταξιούχο κληρικό, άνθρωπο μεγάλης φήμης. Ήταν ο Δρ Γ. Ρ. Ίγκε, ο οποίος, επί είκοσι τρία χρόνια, ήταν πρεσβύτερος στον καθεδρικό ναό του Αγ. Παύλου. Συνέγραψε πάνω από είκοσι βιβλία, τα δε άρθρα του στην εφημερίδα Ήβνιγκ Στάνταρντ τον κατέστησαν μια από τις μορφές που ασκούσαν μεγίστη επιρροή στο μεταξύ των πολέμων διάστημα. Αυτός ο άλλοτε ανώτερος κληρικός είπε στον συντάκτη, στον οποίον έδωσε συνέντευξι, κάτι που εξέπληξε τους αναγνώστας της εφημερίδος.
«Σε όλη μου τη ζωή», είπε ο πρώην πρεσβύτερος, «αγωνιζόμουν να βρω τον σκοπό της ζωής. Προσεπάθησα να απαντήσω σε τρία προβλήματα που πάντοτε μου εφαίνοντο θεμελιώδη: το πρόβλημα της αιωνιότητος· το πρόβλημα της ανθρωπίνης προσωπικότητος· και το πρόβλημα του κακού. Απέτυχα. Κανένα απ’ αυτά δεν έλυσα και δεν γνωρίζω περισσότερα τώρα από τότε που άρχισα. Πιστεύω δε ότι κανείς δεν θα μπορέση ποτέ να το λύση.»—Νταίηλυ Εξπρές, 13ης Ιουλίου 1953.
Αν ένας κληρικός, που ήταν επί είκοσι τρία χρόνια πρεσβύτερος σ’ έναν από τους πιο περίφημους καθεδρικούς ναούς του «Χριστιανισμού», απέτυχε να βρη τον σκοπό της ζωής, τι να λεχθή για ένα μέσον εκκλησιαζόμενον; Τι να λεχθή για τις λαϊκές μάζες, που δεν πηγαίνουν στην εκκλησία ή που δεν είναι συνταυτισμένες με καμμιά θρησκεία; Προφανώς κάτι το εσφαλμένον υπάρχει. Ποιο είναι αυτό; Τι πρέπει κανείς να κάνη για να βρη τον σκοπό της ζωής;
ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΠΟΙΗΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΣΥΣΚΟΤΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ
Άνθρωποι που αναζητούν τον σκοπό της ζωής απέτυχαν να τον βρουν, διότι ο άνθρωπος ίδρυσε δικό του σύστημα θρησκείας βασισμένο στην παράδοσι και στη θεωριολογία—στην ανθρώπινη σοφία. Αυτά τα ανθρωποποίητα δόγματα συνεσκότισαν τον ακριβή σκοπό της ζωής. Ο Τζων Λορδ, διάσημος ιστορικός, έγραψε στο βιβλίο του Κατατοπιστικά Φώτα της Ιστορίας σχετικά με μερικές απ’ αυτές τις διδασκαλίες που έχουν επινοηθή από ανθρώπους, όπως είναι η περί τριάδος και περί αθανασίας της ψυχής: «Μπορεί, όχι παράλογα, να υποβληθή η ερώτησις, Μήπως η θεολογία δεν έχει καταβάλει μεγάλες προσπάθειες; Επέλυσε όμως τις αλήθειες για των οποίων τη λύσι εδανείσθη τη βοήθεια της λογικής και δεν έκανε συχνά μια θρησκεία βασισμένη σε συμπεράσματα και μεταφυσικές διακρίσεις τόσο επιτακτική όσο είναι και μια θρησκεία βασισμένη σε απλές δηλώσεις;»
Το αποτέλεσμα υπήρξε να στραφούν οι άνθρωποι από τις απλές δηλώσεις της Αγ. Γραφής στα πολύπλοκα δόγματα των ανθρώπων. Αυτό, με τη σειρά του, εσύγχυσε τόσο πολλούς ανθρώπους ώστε αυτοί ταξιδεύουν στο πλοίο της πίστεώς των όχι μόνο χωρίς πυξίδα, αλλά μέσα σε μια ομίχλη. Λάβετε, για παράδειγμα, τον πρώην πρεσβύτερο του καθεδρικού ναού του Αγίου Παύλου, ο οποίος δεν μπόρεσε να βρη τον σκοπό της ζωής. Κάνοντας υπαινιγμό για τη δοξασία περί αθανασίας της ψυχής, είπε επίσης στον συνομιλητή του: «Γνωρίζω τόσα για τη μέλλουσα ζωή όσα και σεις—δηλαδή τίποτα. Ούτε ξέρω αν υπάρχη καν τέτοια ζωή—με την έννοια με την οποία τη διδάσκει η Εκκλησία Δεν έχω όρασι του ‘Ουρανού’ ή ενός ‘υποδεχομένου Θεού’. Δεν ξέρω τι θα βρω. Πρέπει να περιμένω και να ιδώ.»
Πόσοι άνθρωποι είναι μέσα στο ίδιο πλοίο, κατά ένα τρόπο, όταν πρόκειται για το πλοίο της πίστεως! Είναι συγκεχυμένοι και αβέβαιοι. Αλλ’ η Αγία Γραφή λέγει απλά και καθαρά σχετικά μ’ εκείνους που είναι νεκροί: «Οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν.» Και περαιτέρω: «Δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία, εν τω άδη όπου υπάγεις.»—Εκκλησ. 9:5, 10.
Αλλ’ ο άνθρωπος επροχώρησε κι επενόησε μόνος του τη διδασκαλία περί αθανασίας της ψυχής, σε πείσμα μιας άλλης απλής Γραφικής δηλώσεως: «Η ψυχή η αμαρτήσσσα, αυτή θέλει αποθάνει.»—Ιεζ. 18:4.
Από πού, λοιπόν, προήλθε η μυστηριώδης αυτή διδασκαλία που εσύγχυσε τόσον κόσμο; Όπως είπε κάποτε ο Ουίλλιαμ Έβαρτ Γλάδστων, ένας επιφανής Άγγλος πρωθυπουργός του δεκάτου ενάτου αιώνος: «Η φυσική αθανασία της ψυχής είναι μια θεωρία εντελώς άγνωστη στις Άγιες Γραφές και δεν στέκει σε υψηλότερο επίπεδο από εκείνο μιας ευφυώς υποστηριγμένης αλλά σοβαρά και φοβερά αμφισβητουμένης, φιλοσοφικής γνώμης. Εισέδυσε μέσα στην Εκκλησία από μια οπισθία θύρα—απ’ την οπισθία θύρα της Ελληνικής φιλοσοφίας.»
ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΤΟΝ ΘΕΙΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΦΩΣ
Κανείς, λοιπόν, δεν μπορεί να βρη τον σκοπό της ζωής ώσπου να βγη απ’ την ομίχλη των ανθρωπίνων θεωριών, παραδόσεων και πορισμάτων, και έλθη στο φως του Θείου λόγου. Σχετικά με τον λόγον αυτόν είναι γραμμένο: «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου, και φως εις τα τρίβους μου.»—Ψαλμ. 119:105.
Μόνο στην Αγ. Γραφή βρίσκομε την εξήγησι, την ορθή εξήγησι του γιατί τα πράγματα είναι όπως είναι στον κόσμο. Τα προβλήματα περί θανάτου και μιας μελλοντικής ζωής είναι λελυμένα. Μαθαίνομε το πώς ο Θεός εδημιούργησε τον άνθρωπο για να ζη αιωνίως μέσα σε παραδεισιακές συνθήκες. Εξαιτίας της αμαρτίας του Αδάμ επήλθε ο θάνατος σε όλους τους ανθρώπους: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.»—Ρωμ. 5:12.
Με την έλευσι του Υιού του Θεού στη γη και την παράδοσι της τελείας του ανθρωπίνης ζωής ως απολυτρωτικής θυσίας διηνοίχθη ο δρόμος για να επανακτήση ο άνθρωπος ό,τι απώλεσε για μας ο Αδάμ. Γι’ αυτό ο Χριστός Ιησούς είπε: «Εγώ ήλθον δια να έχωσι ζωήν, και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία .»—Ιωάν. 10:10.
Αν και τονίζει η Γραφή ότι ένα «μικρόν ποίμνιον», δηλαδή ένας περιωρισμένος αριθμός αληθινών Χριστιανών θ’ αποκτήσουν αιώνια ζωή στον ουρανό με τον Χριστό, η ελπίς των περισσοτέρων ευπειθών ατόμων από το ανθρώπινο γένος είναι εκείνη που διατυπώνεται από τον ψαλμωδό: «Οι πραείς όμως θέλουσι κληρονομήσει την γην· και θέλουσι κατατρυφά εν πολλή ειρήνη.» Για πολλούς αυτό θα γίνη με μια ανάστασι από τους νεκρούς, όπως ετόνισε ο Ιησούς: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.» Όσοι έπραξαν τα φαύλα εν αγνοία δεν θα κριθούν από τις παλιές των πράξεις, αλλ’ από τις μελλοντικές των πράξεις στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού.—Λουκ. 12:32· Ψαλμ. 37:11· Ιωάν. 5:28, 29.
Υπάρχει, όμως, σήμερα ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων, οι οποίοι ποτέ δεν θα πεθάνουν διόλου, διότι η ελπίς των είναι να επιζήσουν από τον επικείμενο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος και να ζήσουν μέσα στον νέο κόσμο του Θεού. Μπορείτε και σεις να έχετε αυτή την ελπίδα. Ζούμε σ’ έναν καιρό οπότε θα τελειώση ολόκληρο αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων. Και ας μη μας εκπλήσση αυτό! Είναι ένα σύστημα πονηρό, που ζη αντίθετα στις εντολές του Θεού. Είναι πονηρό διότι πλανάται από τον «θεόν του κόσμου τούτου», τον Σατανά ή Διάβολο. Αν και μας λέγει η Γραφή ότι «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται,» δεν υπάρχει λόγος να υποστήτε σεις την τύχη του κόσμου τούτου.—2 Κορ. 4:4· 1 Ιωάν. 5:19
ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΙ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Στον Αρμαγεδδώνα ο Ιησούς Χριστός οδηγεί τις στρατιές του ουρανού σ’ ένα δίκαιο πόλεμο. Το αποτέλεσμα αυτού του πολέμου «της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» θα είναι το τέλος των ‘σημερινών ουρανών και γης’. Ένας νέος κόσμος ‘νέων ουρανών και νέας γης’ εισέρχεται· ο νέος κόσμος θα είναι απόλυτα δίκαιος. Θα είναι η ίδια γη στην οποία κατοικούμε σήμερα, αλλά θα υπάρχη ένα νέο σύστημα πραγμάτων επάνω στη γη.—Αποκάλ. 16:14, 16· 2 Πέτρ. 3:7, 13.
Η απόκτησις αιωνίου ζωής μέσα στον νέο κόσμο του Θεού μπορεί ν’ αποτελή την ελπίδα όλων εκείνων που αγαπούν δικαιοσύνη. Είναι μια ελπίς που γίνεται έγκυρη από την υπόσχεσι του Θεού. Για να κάμετε αυτή την ελπίδα μια δύναμι στη ζωή σας έχετε ανάγκη από ακριβή γνώσι. Πρόκειται για τη γνώσι περί του Θείου λόγου. Είναι το είδος της γνώσεως που βοηθεί τον εκζητητή της αληθείας να λύση το πρόβλημα της ανθρωπίνης προσωπικότητος. Ώσπου να γνωρίση κανείς τους σκοπούς του Θεού και να εναρμονίση τη ζωή του σύμφωνα με τις Θείες εντολές, έχει ό,τι αποκαλεί η Γραφή ένα «παλαιόν άνθρωπον.» Αυτός πρέπει ν’ αλλάξη. Και μπορεί. Γι’ αυτό αναγινώσκομε: «Αφού απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.»—Κολ. 3:9, 10.
Ένας που έχει τον «νέον άνθρωπον» ζη για τον νέο κόσμο. Η ελπίς του δεν είναι το να ζήση μόνο καμμιά εβδομηνταριά χρόνια και κατόπιν να πεθάνη, αλλά να ζη αιώνια μέσα στον νέο κόσμο του Θεού. Γι’ αυτό αρχίζει να ζη τώρα όπως θα ζήση τότε. Ακολουθεί τη Γραφική προσταγή: «Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν. Και εν πάσι τούτοις, ενδύθητε την αγάπην.» Και «αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού· και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι.»—Κολ. 3:12, 14· 1 Ιωάν. 5:3.
Όχι, δεν είναι φορτίον η τήρησις των Θείων εντολών. Είναι χαρά. Κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένον. Τιμά τον Θεό και αποφέρει δόξα στον Δημιουργό. Ο λόγος του Θεού μάς λέγει: «Άξιος είσαι, Ιεχωβά, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν· διότι συ έκτισας τα πάντα, και δια το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.» Μόνον εκείνοι, οι οποίοι φέρνουν δόξα στον Θεό, και με τα λόγια τους και με τη διαγωγή τους, θ’ αποκτήσουν το δικαίωμα να ζήσουν αιωνίως στον νέο κόσμο. Πόσο λογικόν είναι, λοιπόν, το να προσέξωμε την εντολή: «Μη ζήλευε τους ασεβείς· διότι δεν θέλει έχει τέλος αγαθόν ο κακός· ο λύχνος των ασεβών θέλει σβεσθή.»—Αποκάλ. 4:11, ΜΝΚ· Παροιμ. 24:19, 20.
Να ζήτε για τον νέο κόσμο τώρα. Ντυθήτε τον «νέον άνθρωπον». Δώστε σκοπό στη ζωή σας· δώστε της νόημα· ζήτε για να δοξάζετε τον Δημιουργό. Κάμετε τούτο υπακούοντας στα δίκαια προστάγματά του, διότι όταν ένας ζη σύμφωνα με τον λόγο Του, βρήκε τον σκοπό της ζωής: «Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως· Φοβού τον Θεόν, και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου.»—Εκκλησ 12:13.