Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή
Αφήγησις της Σίρλεϋ Χέντριξον
ΜΙΑ αγρέπαυλις με δύο δωμάτια, κοντά στην πόλι Φρέντερικ, Οκλαχόμα, είναι ο τόπος από τον οποίον άρχισαν τα πάντα για μένα στις 13 Νοεμβρίου 1913. Δεν έχω, βέβαια, ενθύμησι του γεγονότος εκείνου και μπορώ μόνο να μνημονεύσω τα όσα μου είπαν άλλοι. Ο πατέρας και η μητέρα μου δεν ήσαν πολύ θρήσκοι, αν και η μητέρα μου πάντοτε εδιάβαζε την Αγία Γραφή, αλλά δεν την καταλάβαινε. Μια γειτόνισσα τής εδάνεισε μερικά από τα βιβλία του Πάστορος Ρώσσελ κατά το έτος 1924, όταν είχαμε εγκατασταθή για μερικά χρόνια σ’ ένα αγρόκτημα που είχε αγοράσει ο πατέρας μου σ’ ένα τμήμα της πολιτείας Τέξας. Όσο περισσότερο διάβαζε, τόσο περισσότερο αγαπούσε αυτά τα βιβλία· έτσι εμάθαμε την αλήθεια. Περίπου τέσσερες οικογένειες από μας συναθροιζόμαστε για συμμελέτη. Όταν εμάθαμε αργότερα ότι ήμεθα τα «άλλα πρόβατα», αφιερωθήκαμε στον Ιεχωβά και βαπτισθήκαμε.
Ακόμη και στην παιδική μου ηλικία αγαπούσα την αλήθεια της Γραφής και σε λίγο άρχισα να εργάζωμαι πολλές ώρες στην υπηρεσία, επιδιώκοντας, τον σκοπό μου στη ζωή. Μαζί με μια φίλη επήγαμε στο Μπιγκ Σπριγκ, Τέξας, για ν’ ακούσωμε μερικές διαλέξεις από το ηχητικό αυτοκίνητο. Εκεί εγνωρίσθηκα με τον αδελφό και την αδελφή, οι οποίοι, με τα δύο αγόρια των, μετέφεραν εκείνο το αυτοκίνητο στην Καλιφόρνια. Τον επόμενο Δεκέμβριο επέστρεψαν μέσω της πόλεώς μας. Μ’ επήραν μαζί τους σε διάφορες πόλεις, όπου επεξεργασθήκαμε τις εμπορικές περιφέρειες, δίνοντας διαλέξεις με το ηχητικό αυτοκίνητο. Την πρώτη μέρα που βγήκα στο έργον διέθεσα σαράντα βιβλιάρια. Στο κεντρικό Τέξας το τμήμα (που περιελάμβανε τότε πολυάριθμες εκκλησίες της περιφερείας εκείνης) εφρόντισε ν’ αγοράση ένα ηχητικό αυτοκίνητο. Απεφάσισα να γίνω σκαπανεύς· μ’ εκάλεσαν λοιπόν να εργασθώ μαζί με την αυτοκινητική τους ομάδα. Στις αρχές του 1936 επήγαμε στο Λος Άντζελες για να λάβωμε μέρος στην εκεί συνέλευσι του Φεβρουαρίου. Τα θέρος του έτους εκείνου εργασθήκαμε στις εμπορικές περιφέρειες διαφόρων πόλεων του Τέξας, κι επήγαμε το φθινόπωρο στην Ατλάντα, Τζιόρτζια, κατόπιν στη συνέλευσι του Νιούαρκ, Νέας Ιερσέης, κι επεστρέψαμε στην Ατλάντα.
Διωγμός πολύς ήταν τότε, και συνελήφθην για πρώτη φορά επειδή εκήρυττα τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού σε μια παρακείμενη κωμόπολι. Αλλά το έργον σκαπανέως εβελτιώνετο συνεχώς, η δε εκκλησία της Ατλάντας είχε την καλωσύνη να μας βοηθήση.
Εργαζόμενοι πάλι σαν μια ομάδα ηχητικού αυτοκινήτου, εδαπανήσαμε το θέρος του 1937 σε εμπορικά τμήματα της Τσαττανούγκας, Τέννεσση· Λούισβιλ, Κεντώκυ· και Ινδιανούπολι, Ινδιάνα· κατόπιν ξεκινήσαμε για τη συνέλευσι του Κολόμπους, Οχάιο. Εκεί συνήντησα ακριβώς τη σύντροφο του είδους που μου εχρειάζετο, τη Ρόζα Μαίη Ντρέγερ. Ήμεθα μαζί από τότε.
Αφού εργασθήκαμε λίγους μήνες από ένα οίκον σκαπανέως στο Σινσιννάτι, Οχάιο, διωρισθήκαμε ειδικοί σκαπανείς στο Ουωτέρμπερυ, Κοννέκτικατ. Η πρώτη μας μέρα εκεί ήταν η μέρα των γενεθλίων μας, αυτής και των δικών μου. Όλη τη μέρα έβρεχε, αλλ’ εμείς εργασθήκαμε οκτώ ώρες. Ο χειμώνας εκεί ήταν χιονώδης και ωραίος. Εκεί, εν καιρώ, αρχίσαμε να βλέπωμε να έρχωνται στις συναθροίσεις μερικοί απ’ εκείνους στους οποίους είχαμε δώσει μαρτυρία.
Κατόπιν επήγαμε στο Τόρριγκτον, Κοννέκτικατ, όπου στο 1938 είχαμε συμμετάσχει στη πρώτη εκστρατεία για το περιοδικό Παρηγορία, κι ελάβαμε εκατό συνδρομές. Μια νεαρή αδελφή, την οποίαν εβοηθήσαμε να βγη στην υπηρεσία για πρώτη φορά εκεί, αργότερα έγινε σκαπανεύς, κατόπιν απεφοίτησε από τη σχολή Γαλαάδ, και τώρα είναι ιεραπόστολος στην Ιταλία.
Μετά το Τόρριγκτον επήγαμε στις πόλεις της Μασσαχουσέττης: Πίτσφηλντ, Λεομίνστερ, Φίτσμπουργκ και τελικά Βοστώνη. Εκεί η Ρόζα Μαίη διωρίσθη από την Εταιρία να διδάσκη σ’ ένα Κυριάκο Σχολείο για παιδιά που απεβλήθησαν από τα δημόσια σχολεία επειδή αρνήθηκαν να συμβιβασθούν σε ζητήματα χαιρετισμών. Γι’ αυτό εξακολούθησα να εργάζωμαι με άλλους ειδικούς σκαπανείς, κι αργότερα με τους δύο νεωτέρους αδελφούς μου στο Όρεγκον και Ουάσιγκτον. Κατόπιν, αφού παρακολούθησα τη συνέλευσι του Ντητρόιτ στο 1940 μέσα στην έντονη θερμότητα του θέρους εκείνου, που συνεπληρώνετο από την επικρατούσα θέρμη του διωγμού, ο οποίος είχε εξαπλωθή σ’ όλο το έθνος, με απέστειλαν να εργασθώ πρώτα στο Σαν Ντιέγκο, Καλιφορνίας, στον εμπορικό τομέα, και κατόπιν στο Σαν Αντόνιο, Τέξας, όπου η Ρόζα Μαίη με συνήντησε πάλι.
Παρακολουθήσαμε τη μεγαλειώδη συνέλευσι του Σαιντ Λούις το 1941, την τελευταία συνέλευσι του Αδελφού Ρόδερφορδ, κι ακούσαμε την ωραία ομιλία του με θέμα «Τέκνα του Βασιλέως». Λίγο αργότερα ξανάρχισε το έργον ειδικού σκαπανέως, και διωρισθήκαμε στο Άλις, Τέξας. Αρχίσαμε να βρίσκωμε πολύ ενδιαφέρον στη Μεξικανική πλευρά της πόλεως και να μαθαίνωμε λίγα Ισπανικά ενόσω εργαζόμεθα εκεί επί μερικούς μήνες. Στην Αμερικανική πλευρά της πόλεως υπερπατριώται προεκάλεσαν οχλοκρατία εναντίον μας. Με συνέλαβαν, μ’ έκλεισαν σε κρατητήριο, με απέλυσαν μ’ εγγύησι και κατόπιν η υπόθεσις έληξε χωρίς να διεξαχθή δίκη. Και πάλι με συνέλαβαν κάνοντας έργον περιοδικού στον δρόμο, αν και μ’ εχτύπησε στο δρόμο μια άθεη κυρία, από την επίθεσι της οποίας κατεστράφη τελείως ένα μεγάλο λευκό καπέλλο και ένα όμορφο ολόλευκο φόρεμά μου. Η επιτόπιος εφημερίς έδωσε δωρεάν εισιτήρια κινηματογράφου στην κυρία!
Από το Άλις επήγαμε στο Αράνσας Πας, μια ήσυχη κωμόπολι στην ακτή του Κόλπου Τέξας. Αλλ’ ένα μεγάλο μέρος της κωμοπόλεως εξετινάχθη σε λίγο από μια λαίλαπα. Ενώ εγίνετο η ανοικοδόμησις εμείς παρακολουθούσαμε τη συνέλευσι του Κλήβελαντ στο 1942, έχοντας μεταβή πεζή. Εκεί ανηγγέλθη φοίτησις στη σχολή Γαλαάδ, κι εμείς περιχαρείς είπαμε: «Θέλομε να πάμε στο Μεξικό και να κάνωμε έργον σκαπανέως.»
Αφού επεστρέψαμε στο Αράνσας Πας κι ετελειώσαμε το έργον μας εκεί, διωρισθήκαμε να εργασθούμε στο Σίντον. Εκεί ελάβαμε τις προσκλήσεις μας για τη σχολή Γαλαάδ, κι εξεκινήσαμε βορείως με λεωφορείο στα τέλη Ιανουαρίου 1943. Ήταν ένα θερμό πρωινό όταν ανεχωρήσαμε από το Τέξας, αλλ’ ώσπου να φθάσωμε στη σχολή Γαλαάδ διηνύσαμε πολλά παγετώδη μίλια. Την πρώτη μας μέρα στη σχολή Γαλαάδ τη θυμάμαι ζωηρά. Καλοντυμένες με τα επανωφόρια μας και τις «γαλότσες» μας, περιήλθαμε την περιοχή, είδαμε τις αγελάδες, τα πουλερικά και τα κτίρια, με την καθοδηγία του Αδελφού Νορρ. Ό,τι είναι τώρα η ωραία κυρία είσοδος ήταν τότε απλώς μια εξέδρα φορτώσεων με μια κλίμακα στο ένα άκρον. Αλλά πόσο μας προσείλκυσε! Ποτέ σε όλη τη ζωή μου δεν έκαμα τόσο πολλή μελέτη. Εκεί η εκτίμησίς μου στην οργάνωσι και η απέραντη έκτασις τόπων διορισμού που εδημιούργησε, ηύξησαν εκατονταπλάσια. Έμαθα πολλά πράγματα. Όλοι εκεί ήσαν τόσο φιλάγαθοι σ’ εμάς, η δε αποφοίτησις ήλθε πολύ γρήγορα.
Ωρίσθη το Μεξικό για τη Ρόζα Μαίη και για μένα. Αλλ’ αρχικά, μαζί με δύο άλλους αποφοίτους, εργασθήκαμε επί δύο χρόνια στα σύνορα Τέξας Μεξικού, περιμένοντας τις θεωρήσεις των διαβατηρίων μας για να μπούμε στη χώρα και μαθαίνοντας εν τω μεταξύ περισσότερα Ισπανικά.
Την άνοιξι του 1945 έγινε μια μεγάλη συνέλευσις στην Πόλι του Μεξικού. Οι αδελφοί της πόλεως Μόντερρεϋ εφρόντιζαν να εξασφαλίσουν ειδική αμαξοστοιχία γι’ αυτό το γεγονός. Το εισιτήριο με επιστροφή ήταν δέκα δολλάρια! Εμείς εβγάλαμε τουριστικά εισιτήρια και ήμεθα φυσικά σ’ εκείνη την αμαξοστοιχία. Ήμεθα στη δεύτερη θέσι, με ξύλινα καθίσματα· αλλ’ ήταν γεμάτος ο συρμός από μάρτυρας του Ιεχωβά, αδελφούς μας. Ενόμιζαν ότι εμείς που ήμεθα ξένοι δεν θα μπορούσαμε να ταξιδέψωμε, αλλά προτού φθάσωμε τελικά στην πρωτεύουσα επήγαμε και ζεστό καφέ σε μερικούς απ’ αυτούς. Ποιος θα ήταν στον σταθμό της Πόλεως Μεξικού για να μας συναντήση παρά ο Αδελφός Νορρ κι ο Αδελφός Φραντς!
Ήταν μια συνέλευσις που έκαμε μεγάλη εντύπωσι. Εμείς εργασθήκαμε στο τμήμα βιβλίων κι εμάθαμε πώς να μετρούμε Μεξικανικά νομίσματα· επίσης επισκεφθήκαμε τους Ξοκιμίλκο, τους περίφημους πλωτούς κήπους του Μεξικού. Μια μέρα η Ρόζα Μαίη έσπασε τα ματογυάλια της κι επήγαμε μόνες μας στην κάτω πόλι να τα δώσωμε για επιδιόρθωσι. Παντού Ισπανικά ωμιλούντο! Ενόσω δε ήμουν εκεί διερωτώμουν προς στιγμήν αν θα μπορούσα να τα καταλαβαίνω συνεχώς, μονίμως. Αλλ’ όταν έληξε η συνέλευσις κι επεστρέψαμε στο Τέξας, μέσα σε δύο εβδομάδες ήλθαν και οι θεωρήσεις των διαβατηρίων μας. Στις 21 Μαΐου 1945, στο Λαρέντο, επεράσαμε τα σύνορα με όλες τις αποσκευές μας. Όταν εφθάσαμε στα γραφεία της Εταιρίας στην Πόλι Μεξικού ο Αδελφός Μπουρζουά μας εβοήθησε να κάμωμε έναρξι στον τομέα μας. Κλονισμένη, και με τα σπασμένα Ισπανικά μου, πήγα στην πρώτη πολυκατοικία, διέθεσα τέσσερα μεγάλα βιβλία κι έκαμα διευθετήσεις για μια συμμελέτη, όλα δε αυτά σε διάστημα λιγώτερο από μια ώρα! Οι αδελφοί, ενθουσιώδεις, έχαιραν να μας έχουν μαζί τους· οι συναθροίσεις των ήσαν πολύ ζωηρές. Γρήγορα αισθανθήκαμε σαν στο σπίτι μας. Τώρα είμεθα εδώ επί δώδεκα χρόνια. Είδαμε τις δύο τοπικές εκκλησίες ν’ αυξήσουν σε τριάντα τέσσερες μονάδες. Πολλοί με τους οποίους εκάμαμε συμμελέτες, καθώς κι εκείνοι με τους οποίους αυτοί αργότερα έκαναν μελέτες, συμπεριλαμβάνονται τώρα σ’ αυτόν τον αριθμό. Είδαμε αδελφούς οι οποίοι μόλις μπορούσαν να διαβάσουν και να γράψουν κι ανεπτύχθησαν σε ωρίμους υπηρέτας, κάνοντάς μας να υπερχειλίζωμε από χαρά που είχαμε μερίδα σ’ αυτό το γεγονός.
Ανατρέχοντας τώρα σε μια περίοδο μακρότερη από είκοσι χρόνια έργου σκαπανέως, μπορώ αλήθεια να πω ότι ποτέ δεν λυπήθηκα που είπα στον Ιεχωβά, «Ιδού εγώ, απόστειλόν με.» Τους πόνους της καρδιάς και τους πονοκεφάλους του κόσμου τους βλέπομε μόνο ως θεαταί. Δεν εννοώ, φυσικά, ότι δεν υπάρχουν και «αποτυχίες» παρ’ όλες τις «επιτυχίες». Οι χαρές της υπηρεσίας τελείως εξουδετερώνουν όλες τις περαστικές στιγμές των δυσκολιών και ταλαιπωριών. Ο Ιεχωβά συνεχώς εκδηλώνει τη δικαιοσύνη του, την αγαθότητά του. Εκτός του ότι με αφθονία προμηθεύει για τις καθημερινές μας ανάγκες συνεχώς, υπήρχαν επίσης και οι θαυμάσιες συνελεύσεις τις οποίες σπανίως χάνομε, ευχάριστα ταξίδια στον τόπο μας, εκδρομές μεταξύ μας ως χαρακτηριστικά γεγονότα, ενθαρρυντικές επισκέψεις του προέδρου της Εταιρίας, στις οποίες πάντοτε αποβλέπομε. Επιδιώκοντας, λοιπόν, τον σκοπό μου στη ζωή, προσεύχομαι στον Ιεχωβά να μπορέσω να συνεχίσω το έργον μου στον τόπο διορισμού μου με την κοινωνία του Νέου Κόσμου, να ιδώ όλους τους εχθρούς του να συντρίβωνται στον Αρμαγεδδώνα, και κατόπιν να ζω ατελεύτητα στον νέο Του κόσμο.
[Την Κυριακή, 28 Ιουλίου 1957, η Σίρλεϋ Χέντριξον έδωσε συνέντευξι για το έργον στο Μεξικό επί τέσσερα λεπτά, η οποία περιελήφθη στο πρόγραμμα τηλεοράσεως που παρουσιάσθη στις 11 π.μ. έως 12 μεσημβρίαν στο Ρίγκλεϋ Φηλντ, που χρησιμοποιείται για μπέιζ μπωλ, στη διάρκεια της Περιφερειακής Συνελεύσεως του Λος Άντζελες, Καλιφορνίας.]