Η Ζωή είναι Πολύτιμη
ΜΙΑ χαλασμένη μηχανή μπορεί να επισκευασθή. Ένα σβησμένο φως μπορεί ν’ αναφθή και πάλι. Αλλά ποιος μπορεί να επιδιορθώση ένα νεκρό σώμα; Ποιος μπορεί ν’ ανάψη εκ νέου τον σπινθήρα της ζωής του; Όσο εξαρτάται από την ανθρώπινη δύναμι, μια ζωή είναι αναντικατάστατη. Μια κι έσβησε, είναι ανθρωπίνως αδύνατον ν’ αναζωογονηθή. Αυτό το γεγονός καθιστά τη ζωή κάτι το υψίστης αξίας.
Ο Δημιουργός της ζωής ετόνισε την αξία της όταν έθεσε αυτόν τον νόμο: «Όστις φονεύση άνθρωπον, εξάπαντος θέλει θανατωθή.» (Λευιτ. 24:17) Ο θείος αυτός νόμος απαιτούσε το πιο πολύτιμο από όσα κατείχε ο φονεύς—την ίδια του τη ζωή.
Ο σύγχρονος κόσμος έχει μια με κινητό δείκτη κλίμακα για την εκτίμησι της ανθρωπίνης ζωής. Όταν γίνη ένας φόνος, ο φονεύς καταζητείται με τη μεγαλύτερη σπουδή, και τιμωρείται όταν συλληφθή. Αλλ’ όταν πολιτικοί άρχοντες κηρύττουν πόλεμο, ο σεβασμός προς την ανθρώπινη ζωή υφίσταται κατακόρυφη βύθισι. Η ζωή καταστρέφεται τότε με ατάραχη αδιαφορία. Πρέπει μήπως να τυγχάνη σεβασμού μόνο κάτω από ωρισμένες περιστάσεις; Μήπως πρέπει να θεωρήται σαν τα διάφορα είδη στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων, των οποίων η αξία διακυμαίνεται ανάλογα με την παγκόσμια έντασι;
Ο αποτροπιασμός για τη στάσι του κόσμου προς την ανθρώπινη ζωή έκαμε μερικούς ανθρώπους να φθάσουν στα άκρα με το να θεωρούν τη ζωή σαν κάτι που πρέπει να τυγχάνη ευλαβείας ή σεβασμού. Ο περίφημος Αλβέρτος Σβάιτσερ εξέφρασε αυτή την άποψι σ’ ένα άρθρο που ανεγράφη στο περιοδικό Ατλάντικ του Νοεμβρίου 1958. Είπε: «Διαλογιζόμενος πάνω στη ζωή, αισθάνομαι την υποχρέωσι να σεβασθώ κάθε θέλησι για ζωή γύρω μου ως ίσην προς τη δική μου και ως έχουσαν μια μυστηριώδη αξία. Μια θεμελιώδης ιδέα περί Καλού λοιπόν συνίσταται στη συντήρησι της ζωής, στην ευνόησί της, στο να θέλη κανείς να την ανυψώση στην ανώτατη αξία της, το δε κακόν συνίσταται στην εκμηδένισι της ζωής, στη βλάβη της, και στην παρακώλυσι της αναπτύξεώς της. Η αρχή αυτού το σεβασμού προς τη ζωή ανταποκρίνεται στην αρχή της Αγάπης.» Κατάλληλο είναι ν’ αποδίδεται μεγάλη αξία στη ζωή, αλλ’ ο σεβασμός ανήκει στη μεγάλη Πηγή της ζωής, στον Ιεχωβά Θεό, κι όχι στη ζωή την ίδια.
Πώς μπορούν οι άνθρωποι να μάθουν ν’ αποδίδουν στην ανθρώπινη ζωή την αξία που προώρισε ο Θεός γι’ αυτήν, όταν κι αυτή η διατήρησις της συγχρόνου γενεάς εξαρτάται από ιστορήματα που την υποτιμούν; Είναι αυτός ο τρόπος αναπτύξεως σεβασμού προς τη ζωή;
Παρά την αιμοδιψία του συγχρόνου μας κόσμου, με τις απειλές του περί πυρηνικών φόνων, έρχεται ο καιρός που ο Ιεχωβά Θεός θα κάμη τους κατοίκους της γης να ζουν με ειρήνη και να έχουν τη μεγαλύτερη εκτίμησι για την ανθρώπινη ζωή: «Δεν θέλουσι κακοποιεί, ουδέ φθείρει εν όλω τω αγίω μου όρει· διότι η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.»—Ησ. 11:9, ΜΝΚ.