Βάπτισμα Σύμφωνα με το Θείο Θέλημα

«Η μακροθυμία του Θεού επρόσμενε ποτέ αυτούς εν ταις ημέραις του Νώε, ενώ κατεσκευάζετο η κιβωτός, εις ην ολίγαι (τουτέστιν οκτώ) ψυχαί διεσώθησαν δι’ ύδατος· του οποίου αντίτυπον ον το βάπτισμα σώζει και ημάς την σήμερον.»—1 Πέτρ. 3:20, 21.

1. Ποια πρόσκλησι αποστέλλει ο Ιεχωβά πριν από τον Αρμαγεδδώνα, και με ποια ανταπόκρισι;

ΖΟΥΜΕ ασφαλώς σε βαρυσημάντους καιρούς. Ένας ολόκληρος κόσμος, το παρόν σύστημα πραγμάτων, σπεύδει με μανία και τύφλωσι προς την καταστροφή του στον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, οπότε το πολλών αιώνων επίμαχο ζήτημα της υπεροχής και παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά πρόκειται να τακτοποιηθή μια για πάντα. Αλλ’ απ’ αυτόν τον καταδικασμένο παλαιό κόσμο ο Παντοδύναμος Θεός καλεί ανθρώπους καλής θελήσεως όλων των εθνών, φυλών και γλωσσών να έλθουν και να εύρουν καταφύγιο στον δίκαιο νέο κόσμο που δημιουργεί. Κάθε έτος χιλιάδες επί χιλιάδων, από όλα τα μέρη της γης, ανταποκρίνονται στην πρόσκλησι και τάσσονται υπέρ του Ιεχωβά και της βασιλείας του. Εν καιρώ μαθαίνουν ότι είναι προνόμιό των και υποχρέωσίς των να βαπτισθούν, σύμφωνα με το θείο θέλημα.

2, 3. Ποια σημασία έχει το βάπτισμα εν σχέσει με τον σκοπό του Ιεχωβά να σώση ανθρώπους;

² Τι έχει, λοιπόν, να κάμη το βάπτισμα με τις δυνατότητες του να σωθή κανείς από τον θνήσκοντα παλαιό κόσμο και να εισέλθη στον ατελεύτητο νέο κόσμο που δημιουργεί ο ζων Θεός; Ο απόστολος Πέτρος ανεφέρθη στην προφητεία του Ησαΐα περί νέων ουρανών και νέας γης, η οποία λέγει: «Επειδή, ιδού, νέους ουρανούς κτίζω, και νέαν γην· και δεν θέλει είσθαι μνήμη των προτέρων, ουδέ θέλουσιν ελθεί εις τον νουν. . . . Εν όλοι τω αγίω μου όρει δεν θέλουσι κάμνει ζημίαν ουδέ φθοράν, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ησ. 65:17-25, ΜΝΚ) Ο Πέτρος, λοιπόν, έγραψε: «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» Κατόπιν προχωρεί και λέγει: «Και νομίζετε σωτηρίαν την μακροθυμίαν του Κυρίου ημών»· και σ’ ένα άλλο μέρος, όπως παρετέθη πιο πάνω, μιλεί για το πώς η μακροθυμία του Θεού επρόσμενε στις ημέρες του Νώε, και μνημονεύει ότι οκτώ ψυχές διεσώθησαν μέσα από το νερό. Έπειτα υποστηρίζει: «Του οποίου αντίτυπον ον το βάπτισμα σώζει και ημάς την σήμερον, (ουχί αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός, αλλά αίτησις προς τον Θεόν δι’ αγαθήν συνείδησιν) δια της αναστάσεως Ιησού Χριστού.»—2 Πέτρ. 3:12, 13, 15· 1 Πέτρ. 3:20, 21, ΜΝΚ.

³ Έχομεν τον λόγον του Διδασκάλου γι’ αυτό, ότι τούτο έχει εφαρμογή ακριβώς τώρα, διότι εκείνος είπε ότι όπως ήσαν οι ημέρες του Νώε, έτσι θα είναι και οι ημέρες του Υιού του ανθρώπου. (Ματθ. 24:37) Εκείνο τον καιρό ο Ιεχωβά κατέστρεψε με κατακλυσμό το σύστημα πραγμάτων που υπήρχε τότε, αλλά έσωσε οκτώ άτομα, που είχαν προσέξει την προειδοποίησί του. Με άλλα λόγια, το βάπτισμα ολοκλήρου του κόσμου στο νερό επέφερε θάνατο στην πλειονότητα και σωτηρία σε ολίγους μόνο. Έτσι και τώρα, που η παρούσα τάξις πραγμάτων θα διαλυθή, οι ασεβείς θα καταστραφούν, αλλά εκείνοι που άκουσαν και υπήκουσαν στο προειδοποιητικό άγγελμα του Ιεχωβά, θα σωθούν. Σ’ αυτό ακριβώς αναφέρεται ο Πέτρος, όταν μιλή για το βάπτισμα που σώζει.

4, 5. Τι απητείτο από εκείνους που εσώθησαν στην εποχή του Νώε; Ποιες είναι οι αντίστοιχες απαιτήσεις για σωτηρία στην εποχή μας;

⁴ Ο Πέτρος, όμως, δεν εννοούσε ότι η κατά γράμμα πράξις καταδύσεως στα νερά ενός ποταμού ή μιας λίμνης είναι το μέσον της σωτηρίας, αλλά η κατάστασις αποκλειστικής αφοσιώσεως στον Θεό, της οποίας το εν ύδατι βάπτισμα είναι σύμβολον. Πώς συμβαίνει αυτό; Λοιπόν, εκείνοι που ήσαν με τον Νώε στην κιβωτό και εβαπτίσθησαν σ’ αυτόν, όταν η κιβωτός περιεβάλλετο από τα ογκούμενα νερά που έπεφταν από τους καταρράκτας του ουρανού, έπρεπε πρώτα να πιστέψουν στο προειδοποιητικό άγγελμα του Ιεχωβά, που ήλθε σ’ αυτούς μέσω του Νώε· έπειτα έπρεπε να εργασθούν μαζί του στην κιβωτό και έτσι να καταδείξουν την πίστι των στον λόγον του Θεού και την προθυμία των να υπακούσουν σ’ αυτόν. Και έπρεπε να εξακολουθήσουν σ’ αυτή την κατάστασι ως την ημέρα που ο Ιεχωβά ο ίδιος θα έκλεινε τη θύρα πίσω από τον Νώε και εκείνους που είχαν πραγματικά εισέλθει στην κιβωτό μαζί του.—Γέν. 7:13-16.

⁵ Τι αντιστοιχεί, λοιπόν, στην εποχή μας προς την κιβωτό όπου ο Θεός έσωσε τον Νώε; Αντιστοιχεί η διευθέτησις για διαφύλαξι, την οποίαν ο Ιεχωβά Θεός οικοδομεί μέσω του Υιού του, του δοξασμένου Χριστού Ιησού, δηλαδή, «το νέο σύστημα πραγμάτων». Εδώ στη γη το νέο αυτό σύστημα πραγμάτων αντιπροσωπεύεται τώρα από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, που ήλθαν σ’ αυτό και οργανώνονται ως μια κοινωνία Νέου Κόσμου για να δώσουν μαρτυρία για το όνομα και τους σκοπούς του Ιεχωβά, για τον Βασιλέα του και τη βασιλεία του, και για να ζουν σύμφωνα με το θείο θέλημα, δείχνοντας έτσι στους ανθρώπους καλής θελήσεως την οδόν της σωτηρίας.

6. Είναι το βάπτισμα ζήτημα εκλογής για κείνους που θέλουν να πράττουν το θείο θέλημα;

⁶ Όλοι όσοι έρχονται σ’ αυτή την κοινωνία Νέου Κόσμου για να μάθουν την οδόν της ζωής και που προσφέρονται στον Ιεχωβά Θεό με αφιέρωσι, πρέπει να βαπτισθούν σύμφωνα με την εντολή του Ιησού που αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 28:19, 20: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είναι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.» Το εν ύδατι βάπτισμα, λοιπόν, δεν αφήνεται ως ζήτημα εκλογής για κείνους που θέλουν να πράττουν το θείον θέλημα, καθώς κάνει ακόμη μαθητάς ανθρώπους όλων των εθνών ο Ιεχωβά, αλλά αποτελεί απαίτησιν, με την οποία πρέπει να συμμορφωθούμε· και ένας πάντοτε αυξανόμενος αριθμός αφιερωμένων ατόμων υποβάλλεται τώρα σε τέτοιο βάπτισμα κάθε έτος. Ένα χτυπητό παράδειγμα τούτου εδόθη στην αξιομνημόνευτη εκείνη ημέρα στη διάρκεια της Διεθνούς Συνελεύσεως των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Το Θείον Θέλημα», στη Νέα Υόρκη το θέρος του 1958, οπότε 7.136 άτομα εβαπτίσθησαν στο νερό.

ΠΟΙΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΑΠΤΙΣΘΟΥΝ;

7, 8. Τίνος σύμβολον είναι το βάπτισμα, όπως διευκρινίσθη στην περίπτωσι του Ιησού;

⁷ Τώρα, ως προς το ποιοι πρέπει να βαπτίζωνται και με ποιον τρόπο, για να είναι σε αρμονία με το θείο θέλημα, ο Πέτρος είπε ότι το βάπτισμα είναι εκείνο που σώζει, όχι αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός, αλλά μάλλον «αίτησις προς τον Θεόν δι’ αγαθήν συνείδησιν». Έτσι ο νηπιοβαπτισμός αποκλείεται αμέσως, επειδή ένα νήπιο δεν μπορεί να κάμη τέτοια αίτησι στον Θεό. Το βάπτισμα είναι, πράγματι, ένα σύμβολο, μια πράξις ομολογίας, εκείνου που έλαβε ήδη χώραν στην καρδιά του βαπτιζομένου: ότι αυτός αφιερώθη στον Ιεχωβά Θεό, για να ζη στο εξής σύμφωνα με το θείο θέλημα. Αυτό ακριβώς εσήμαινε το βάπτισμα του Ιησού. Αυτός είναι το μέγα Παράδειγμα που πρέπει ν’ ακολουθήται από όλους όσοι θέλουν να υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό.

⁸ Ο Ματθαίος μάς λέγει ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εβάπτιζε Ιουδαίους που είχαν μετανοήσει από τις αμαρτίες των έναντι της διαθήκης του Νόμου, την οποίαν ο Ιεχωβά είχε κάμει με το έθνος αυτό. Μια μέρα ο Ιησούς ήλθε στον Ιωάννη για να βαπτισθή. Αλλ’ ο Ιωάννης εδίστασε να τον βαπτίση, επειδή εγνώριζε ότι ο Ιησούς δεν είχε παραβή τη διαθήκη. Ο Ιησούς τότε είπε ότι αυτό έπρεπε να γίνη, για να ‘εκπληρωθή πάσα δικαιοσύνη’. (Ματθ. 3:15) Και ο απόστολος Παύλος γράφει, στην προς Εβραίους επιστολή 10:9, ότι τότε ο Ιησούς εξεπλήρωσε τους λόγους του Ψαλμού: «Ιδού, έρχομαι, δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.» (Ψαλμ. 40:7, 8) Ο Ιησούς είχε τώρα αφιερωθή να πράξη το ειδικό έργο που η θεία θέλησις είχε ορίσει γι’ αυτόν, και που ήταν γραμμένο «εν τω τόμω του βιβλίου», δηλαδή, στις Εβραϊκές Γραφές, που περιείχαν «τα λόγια του Θεού». (Ρωμ. 3:1, 2) Και έτσι, όταν ο Ιωάννης εβύθισε τον Ιησού τελείως κάτω από το νερό του ποταμού Ιορδάνου, αυτό ήταν μια συμβολική πράξις που πιστοποιούσε ότι ο Ιησούς ήταν τώρα νεκρός ως προς την επίγεια πορεία της ζωής του έως τότε.

9. Πώς πρέπει να τελήται η πράξις του βαπτίσματος για να κάμη το κατάλληλο σύμβολο;

⁹ Ο Ιησούς έθεσε το υπόδειγμα ως προς το γιατί πρέπει να τελήται έτσι το βάπτισμα, με πλήρη κατάδυσι, για να είναι μια εικόνα, ένα σύμβολο. Ο βαπτιζόμενος, με το να τίθεται βυθιζόμενος στην αφάνεια, «θάπτεται» στο νερό. Ότι τέτοιος ήταν ο τρόπος με τον οποίον εβάπτιζε ο Ιωάννης φανερώνεται, εκτός από το γεγονός ότι η Ελληνική λέξις «βαπτίζω» σημαίνει «βυθίζω, καταδύω», και από τη δήλωσι που βρίσκεται στην αφήγησι του αποστόλου Ιωάννου: «Ήτο δε και ο Ιωάννης [δηλαδή, ο Βαπτιστής] βαπτίζων εις Αινών πλησίον του Σαλείμ, διότι ήσαν εκεί ύδατα πολλά.» (Ιωάν. 3:23) Αλλ’ ο βαπτιστής δεν αφήνει το καταδυόμενο άτομο εκεί να πεθάνη στο νερό. Όχι, ο βαπτιστής το ανεγείρει πάλι, για να συμβολίση το γεγονός, ότι πρόκειται τώρα να περιπατήση σε μια νέα πορεία ζωής, τελείως αφωσιωμένο στον Ιεχωβά Θεό, του οποίου το θείο θέλημα πρέπει να είναι στο εξής οδηγός του. Εκείνοι που βαπτίζονται πιστοποιούν έτσι ότι ελευθερώθηκαν από τον παλαιό κόσμο, στον οποίον είχαν γεννηθή ως ατελή τέκνα του Αδάμ, και ο οποίος κόσμος κυβερνάται από τον Σατανά, τον μέγαν αντίδικον του Θεού και της βασιλείας του· και ήλθαν να ζητήσουν καταφύγιο στη διευθέτησι που έκαμε ο Ιεχωβά για άνδρες και γυναίκες που πιστεύουν, και η οποία αντιστοιχεί προς την κατά γράμμα κιβωτό της εποχής του Νώε.

10-12. (α) Τι σημαίνει ότι το βάπτισμα γίνεται «εις το όνομα του Πατρός»; (β) Εις το όνομα «του Υιού»; (γ) Εις το όνομα «του αγίου πνεύματος»;

¹⁰ Όταν ο Ιησούς διέταξε τους ακολούθούς του να «μαθητεύσουν» ή να κάμουν μαθητάς απ’ ανθρώπους όλων των εθνών, είπε, όπως παρετέθη πιο πάνω, ότι αυτοί οι μαθηταί έπρεπε να βαπτισθούν «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος». Η πράξις του βαπτίσματος, λοιπόν, πρέπει να είναι μια ομολογία του γεγονότος ότι ο βαπτιζόμενος έφθασε να γνωρίζη ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ο υπέρτατος, ο παντοδύναμος Δημιουργός και Δοτήρ ζωής, ο δίκαιος και πάνσοφος Θεός και ο στοργικός Προμηθευτής σωτηρίας από την αμαρτία και τα θλιβερά της αποτελέσματα. Πρέπει, επίσης, να έχη αντιληφθή το μέγα επίμαχο ζήτημα που επισκιάζει κάθε τι άλλο στον κόσμο και που γρήγορα θα τακτοποιηθή για πάντα, προς αιώνιον αίνον του Ιεχωβά, δηλαδή, το ζήτημα της παγκοσμίου κυριαρχίας: Πρόκειται ο Ιεχωβά Θεός να κυβερνήση το σύμπαν, ή ο Διάβολος; Συνδεδεμένο με τούτο είναι το μικρότερο ζήτημα: Μπορούν άνθρωποι επάνω στη γη να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά με ακεραιότητα όταν υπόκεινται σε πειρασμούς και καταδιώξεις; Με αυτή τη γνώσι εκείνος, που πρόκειται να βαπτισθή σύμφωνα με το θείο θέλημα, έχει αφιερωθή στον Ιεχωβά, θέλοντας να πράττη το θέλημά Του με κάθε θυσία.—Ιώβ 1:9-11· Ιούδ. 25.

¹¹ Και σήμερα, ο βαπτιζόμενος ομολογεί, επίσης, ότι έχει ιδεί ότι ο Ιεχωβά έδωσε στον πρωτότοκο, αγαπητό του Υιό Ιησού Χριστό, το όνομα το υπέρ παν όνομα, έτσι ώστε δεν υπάρχει σωτηρία σε κανένα άλλο. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο εκλεκτός Βασιλεύς του Ιεχωβά και ήλθε τώρα στη δόξα της βασιλείας του και ως ο δίκαιος Κριτής, όλοι δε όσοι επιθυμούν να ζήσουν πρέπει να ‘φιλούν τον Υιόν’, δηλαδή, να τον χαιρετίζουν ως Βασιλέα και να υπακούουν στις διαταγές του, στον ωρισμένο δε καιρό αυτός θα γίνη ο Αιώνιος Πατήρ των.—Πράξ. 4:12· Ματθ. 25:31· Ψαλμ. 2:12· Ησ. 9:6, ΑΣ.

¹² Το ότι το βάπτισμα γίνεται επίσης στο όνομα του αγίου πνεύματος σημαίνει ότι ο βαπτιζόμενος πιστοποιεί το γεγονός ότι έφθασε να γνωρίζη ότι το άγιο πνεύμα είναι η ενεργός δύναμις του ζώντος Θεού, την οποίαν αυτός αποστέλλει μέσω του Υιού του, Χριστού Ιησού, και η οποία ενεργεί στον λαόν του Ιεχωβά, διαφωτίζοντας και οδηγώντας τη θεοκρατική του οργάνωσι επάνω στη γη σήμερα όπως έκανε και στις ημέρες των αποστόλων· και ότι ο καταδυόμενος έφερε τον εαυτό του σε υποταγή σ’ αυτή την αγία δύναμι.—Πράξ. 1:8· 20:28· Ιωήλ 2:28, 29.

13. Τι έκαμε ο Ιησούς αφού έλαβε το άγιο πνεύμα μετά το βάπτισμα;

¹³ Αυτό ακριβώς το άγιο πνεύμα, δηλαδή, η δύναμις του Θεού που διαφωτίζει και εξουσιοδοτεί, ήλθε στον Ιησούν όταν ανεδύθη από τα ύδατα του Ιορδάνου· και τώρα σημειώστε τι έκαμε ο Ιησούς ύστερ απ’ αυτό. Αφού παρέμεινε στην έρημο επί σαράντα ημέρες και επειράσθη από τον Διάβολο, άρχισε να διακηρύττη: «Επλησίασεν η βασιλεία του Θεού· μετανοείτε, και πιστεύετε εις το ευαγγέλιον.» (Μάρκ. 1:15) Ο Διάβολος είχε προσφέρει στον Ιησούν όλα τα βασίλεια του κόσμου τούτου, αλλ’ ο Ιησούς αρνήθηκε να έχη οποιαδήποτε σχέσι μ’ αυτόν, διότι «θέλεις προσκυνήσει Ιεχωβά τον Θεόν σου, και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει.» (Λουκ. 4:6-8, ΜΝΚ) Ο Ιησούς επιθυμούσε τη βασιλεία του Ιεχωβά, και γι’ αυτήν επρόκειτο να εργασθή, να δώση μαρτυρία και να υποστή διωγμό, ναι, ήταν πρόθυμος ακόμη και να καταθέση τη ζωή του γι’ αυτήν. Και γιατί εθανατώθη; Λόγω της απόλυτης νομιμοφροσύνης του στη βασιλεία του Ιεχωβά, η οποία είναι το μέσον της υπερασπίσεως του αγίου ονόματος του Πατρός και της παροχής σωτηρίας στα ευπειθή πλάσματα, μέσω του απολυτρωτικού αίματος του Ιησού.—Ιωάν. 18:33-37· 19:12-16.

14. Τι πρέπει να ερωτήση τον εαυτό του ένας που σκέπτεται να βαπτισθή;

¹⁴ Βλέποντας αυτό το πιστό παράδειγμα, εκείνος που σκέπτεται να βαπτισθή πρέπει να ερωτήση τον εαυτό του: Είμαι πρόθυμος να ενεργήσω όπως ενήργησε και ο Χριστός, να διακηρύξω τη βασιλεία των ουρανών και να παραμείνω πιστός σ’ αυτήν; Μπορώ να ιδώ τον εαυτό μου ως μέρος του ευτυχούς εκείνου πλήθους που ο Ιωάννης περιέγραψε στην Αποκάλυψι, το οποίον έστεκε ενώπιον του θρόνου και έκραζε με χαρά: «Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου»; Αυτοί εικονίζοντο ότι είχαν κλάδους φοινίκων στα χέρια των όπως ακριβώς όταν έκαμε ο Ιησούς τη θριαμβευτυκή του είσοδο στην Ιερουσαλήμ, καθήμενος επί πώλου όνου, το πλήθος που συναθροίσθηκε τότε εκεί επήρε κλάδους από τα φοινικόδενδρα και εξήλθε να τον προϋπαντήση και εκραύγαζε: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Ιεχωβά, ο βασιλεύς του Ισραήλ.» Στο μεγάλο πλήθος των λατρευτών που τώρα τον ‘προϋπαντούν’ και τον χαιρετίζουν δημοσία ανήκει ο καθένας που αφιερώνεται τώρα στον Ιεχωβά Θεό.—Αποκάλ. 7:9, 10· Ιωάν. 12:12- 15, ΜΝΚ.

15. (α) Την αρχή ποιου πράγματος σημειώνει το βάπτισμα; (β) Τι πρέπει να κάνει εκείνος που εβαπτίσθη για να ζήση για πάντα; Ποια συμβουλή έδωσε ο Παύλος σχετικώς;

¹⁵ Το βάπτισμα ή κατάδυσις πραγματικά χαρακτηρίζει τη δημοσία αναγγελία κάποιου νέου πράγματος. Ιδού τώρα ένα άτομο που αφιέρωσε τη ζωή του στον Ιεχωβά Θεό. Με το βάπτισμα, το άτομο αυτό σφραγίζει, να το πούμε έτσι, το συμβόλαιο που έκαμε με προσευχή και που το δεσμεύει απέναντι του Ιεχωβά, να υπακούη στο θείο του θέλημα και να υποστηρίζη την αξιόλογη υπόθεσί του. Από το άτομο αυτό αναμένεται να είναι εκείνο που ο Ιάκωβος 1:25 ονομάζει «εκτελεστής έργου», και πρόκειται να είναι «μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού». Η σωτηρία δεν εξασφαλίζεται σε σας μια και έγινε το βήμα του βαπτίσματος, αλλά μάλλον πρέπει, όπως λέγει ο Παύλος, «μετά φόβου και τρόμου [να] εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν». (Φίλιππησ. 2:12) Όταν έχη παραδώσει κανείς τον εαυτό του στον Ιεχωβά να είναι δούλος του, πρέπει να μην εγκαταλείψη την υπηρεσία του Ιεχωβά—αυτή σημαίνει τη ζωή του και είναι για ζωή! Για να ζήση κανείς για πάντα, πρέπει να είναι για πάντα ευπειθής δούλος του Ιεχωβά. Για να είναι ευπειθής δούλος, είναι ανάγκη να συνταυτισθή τώρα με την κοινωνία του Νέου του Κόσμου η οποία είναι υπό τας διαταγάς και την διεύθυνσι του Μεγαλυτέρου Νώε, Χριστού Ιησού. Τούτο απαιτεί να μελετά κανείς τον λόγον του Θεού και κατ’ ιδίαν και στις συναθροίσεις που διευθετούνται γι’ αυτόν τον σκοπό, αυτές δε κρατούν ένα άτομο πνευματικώς κατάλληλο για να έχη συμμετοχή στη διάδοσι των αγαθών νέων της βασιλείας που κυβερνά. Ο απόστολος Παύλος έδωσε καλή συμβουλή σχετικά με τούτο όταν έγραψε στους Εβραίους (10:23-25): «Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· διότι πιστός ο υποσχεθείς και ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» Η ημέρα, στην οποίαν ανεφέρετο ο Παύλος, έχει πλησιάσει τώρα πάρα πολύ πράγματι. Τούτο δεν πρέπει να λησμονήται ποτέ.

16. (α) Τι πρέπει να είναι προσεκτικός ν’ αποφεύγη εκείνος που εβαπτίσθη; (β) Ποια πορεία υπό διωγμόν λαμβάνει την επιδοκιμασία του Ιεχωβά;

¹⁶ Εκείνος που βαπτίζεται πρέπει να θυμάται, επίσης, ότι δεν πρέπει ν’ αφήση τα υλικά πλούτη να τον δελεάσουν και να τον κάμουν να εγκαταλείψη την κατάλληλη πορεία της αποκλειστικής αφοσιώσεως στον Ιεχωβά, ούτε ακόμη για ν’ αποκτήση κάποιο προσωρινό οικονομικό όφελος με τη χρήσι των μεθόδων του ιδιοτελούς παλαιού κόσμου. Πρέπει πάντοτε να επαγρυπνή στον κίνδυνο του να παγιδευθή ν’ αφήση τα υλικά πράγματα να έχουν μεγαλύτερη σημασία γι’ αυτόν παρά οι υψηλές αρχές διαβιώσεως του Νέου Κόσμου. Ούτε πρέπει κακή υπόληψις ή απειλές διωγμού, λόγω συμμετοχής στο έργον επιδόσεως μαρτυρίας, να επιτραπή να τον εμποδίσουν από το ν’ ακολουθή την ορθή πορεία. ‘Συλλογισθήτε τον Ιησούν’, συμβουλεύει ο απόστολος, ‘ο οποίος υπέμεινε τέτοια αντιλογία από τους αμαρτωλούς’. Συλλογισθήτε τον απόστολο Ιωάννη, ο οποίος υπηρέτησε τον Ιεχωβά πιστά ακόμη και στη γεροντική του ηλικία, μολονότι αυτό εσήμαινε το να εξορισθή και να μοχθήση σκληρά ως φυλακισμένος στη νήσο Πάτμο και συλλογισθήτε πώς ο ίδιος ο Παύλος εξακολούθησε να υπηρετή πιστά εν μέσω μεγάλου και συνεχώς διωγμού. (Εβρ. 12:2, 3· Αποκάλ. 1:9· 2 Κορ. 11:23-27) Συλλογισθήτε τους μάρτυρας του Ιεχωβά στη Γερμανία στις ημέρες του Χίτλερ και τώρα πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα και αλλού κάτω από διάφορες δικτατορίες, πώς τα παθήματα και οι στερήσεις τούς παρεκίνησαν μόνο σε μεγαλύτερο ζήλο και πώς ο Ιεχωβά ευλόγησε θαυμασίως τις προσπάθειές των.

17. Ποια ειδική προειδοποίησι έδωσε ο Ιησούς για την εποχή μας;

¹⁷ Ποτέ δεν πρέπει να γίνη κανείς τόσο βέβαιος για τον εαυτό του ώστε να νομίζη ότι δεν υπόκειται στο να πειρασθή να εγκαταλείψη την υπηρεσία του Ιεχωβά για τον ένα λόγο ή για τον άλλο. Πρέπει να θυμάται ότι ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός ο ίδιος προειδοποίησε, όπως αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 24:12, 13: «Και επειδή θέλει πληθυνθή η ανομία, η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή. Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.» Είναι ανάγκη να ενθυμούμεθα επίσης τα φαινομενικώς μικρά πράγματα εν σχέσει με το έργον του Ιεχωβά· παραδείγματος χάριν, να εμμένωμε στις συμφωνίες που εκάναμε στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα που εκτελείται στις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά, να μην παραμελούμε να αναφέρωμε αποτελέσματα υπηρεσίας και ούτω καθεξής.

18. Πρέπει κανείς να σκέπτεται την αλήθεια μόνο όταν παρευρίσκεται στις συναθροίσεις;

¹⁸ Στην Αποκάλυψι 12:9, 17 διαβάζομε ότι «ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς», ο οποίος είναι τώρα περιωρισμένος στα γειτονικά μέρη της γης, είναι ωργισμένος και κάνει πόλεμο με «τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού». Γι’ αυτό το λόγο είναι πολύ περισσότερη ανάγκη να είμεθα σε διαρκή αγρυπνία, να φορέσωμε την πανοπλία του Θεού και να μάθωμε πώς να χρησιμοποιούμε την μάχαιραν του πνεύματος, η οποία είναι ο λόγος του Θεού, και για να υπερασπίζωμε τον εαυτό μας, και για να μπορούμε ν’ αναλάβωμε την επίθεσι εναντίον του εχθρού. (Εφεσ. 6:11-18) Το ν’ αναλάβωμε επίθεσι είναι, πράγματι, η πιο καλή υπεράσπισις. Στον πνευματικό πόλεμο, στον οποίον ενασχολούνται οι δούλοι του Ιεχωβά, τούτο σημαίνει να εξέλθουν και να πουν στους άλλους ανθρώπους για τον μεγάλο και θαυμαστό Θεό μας και να τους δείξουν την οδόν της ζωής. Ο Χριστιανός δεν πρέπει να σκέπτεται για την αλήθευα μόνο όταν βρίσκεται στις συναθροίσεις, αλλά πρέπει να την έχη στην καρδιά του. Ο ψαλμωδός έγραψε: «Πόσον αγαπώ τον νόμον σου! όλην την ημέραν είναι μελέτη μου.» (Ψαλμ. 119:97) Και αυτό συνέβαινε όχι μόνο στη διάρκεια της ημέρας, αλλά και τη νύχτα: «Θεέ, συ είσαι ο Θεός μου· από πρωίας σε ζητώ. . . . όταν σε ενθυμούμαι επί της στρωμνής μου, εις σε μελετώ εν ταις φυλακαίς της νυκτός.» (Ψαλμ. 63:1, 6) Όταν η καρδιά είναι γεμάτη από την αλήθεια, δεν είναι δύσκολο να μιλούμε στους άλλους γι’ αυτήν· και αυτό είναι εκείνο του πρέπει να κάμωμε, διότι «με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν», λέγει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του 10:10. Και ο Πέτρος λέγει ότι οι Χριστιανοί πρέπει να είναι πάντοτε «έτοιμοι εις απολογίαν . . . προς πάντα τον ζητούντα από [αυτούς] λόγον περί της ελπίδος» την οποίαν έχουν.—1 Πέτρ. 3:15· Λουκ. 6:45.

19. Ποιο πρέπει να είναι το ελατήριο της αφιερώσεως, και του βαπτίσματος, και πώς εκδηλώνεται η υποκινούσα αυτή δύναμις στην εποχή μας;

¹⁹ Αν από αγάπη αφιερωθή κανείς και υπακούση στην εντολή να βαπτισθή, τότε η τήρησις των άλλων εντολών του Θεού, όπως εκείνων που αφορούν τη δημοσία διακήρυξι της πίστεώς μας και την παρακολούθησι των συναθροίσεων, θα είναι εύκολη, διότι και αυτές είναι καρποί της αγάπης επίσης. Η άσκησις αγάπης σε συνταύτισι με ομοίους μας Χριστιανούς καταλήγει σε μεγαλύτερη εκτίμησι των απαιτήσεων του Θεού. Η παροιμία λέγει: «Ο σίδηρος ακονίζει τον σίδηρον· και ο άνθρωπος ακονίζει το πρόσωπον του φίλου αυτού.» (Παροιμ. 27:17) Αποχή από ενεργό υπηρεσία μετά το βάπτισιμα, όπως και η αποχή από το βάπτισμα το ίδιο, αφήνει ένα άτομο έξω ακριβώς από τον εσώτερο κύκλο της εγγύτητος στον Θεό. Στις Πράξεις 2:46, 47 διαβάζομε ότι «καθ’ ημέραν [οι απόστολοι και οι άλλοι πρώτοι Χριστιανοί] εμμένοντες ομοθυμαδόν εν τω ιερώ, . . . μετελάμβανον την τροφήν . . . δοξολογούντες τον Θεόν, και ευρίσκοντες χάριν ενώπιον όλου του λαού». Σήμερα όλο το μεγάλο πλήθος των «άλλων προβάτων», που συνεταυτίσθησαν με το υπόλοιπο των συγκληρονόμων του Χριστού, εβαπτίσθησαν «ομοθυμαδόν» και ενώθηκαν τώρα «ομοθυμαδόν» στη διακήρυξι των αγαθών νέων της βασιλείας.

20. (α) Ποιο άσμα ψάλλουν τώρα οι Χριστιανοί εναντίον του Σατανά; (β) Ποιος θα σωθή όταν ο Γωγ θα κάμη την τελική του επίθεσι;

²⁰ Ενεργώντας έτσι αυτοί οι Χριστιανοί πνευματικοί πολεμισταί, θα ψάλλουν επίσης το ονειδιστικό άσμα εναντίον του Σατανά, του καταθλιπτικού άρχοντος του παλαιού κόσμου, λέγοντας στους ανθρώπους ότι ο καιρός του είναι ολίγος, ώσπου ο μέγας Διεκδικητής του Ιεχωβά, ο Βασιλεύς των βασιλέων και Κύριος των κυρίων, να τον αποστείλη, αυτόν και όλες τις ορδές των πονηρών του δαιμόνων, στην άβυσσο. Προτού, όμως, συμβή αυτό, ο Σατανάς, ο Γωγ της προφητείας του Ιεζεκιήλ, θα κάμη την τελική, γενική, απεγνωσμένη του επίθεσι εναντίον του λαού του Ιεχωβά, για την οποία μιλεί ο προφήτης στα κεφάλαια 38 και 39, και τότε θα σωθούν μόνο εκείνοι που ‘ωμολόγησαν την πίστι των στον Χριστό, τον Βασιλέα, έμπροσθεν των ανθρώπων’.—Ησ. 14:3-20· Λουκ. 12:8, 9.

21. Γιατί είναι κατάλληλο να διερευνήση τον εαυτό, του ένας που σκέπτεται το βάπτισμα, και τι πρέπει έπειτα να κυττάξη;

²¹ Τώρα, ως προς την καταλληλότητα για να βαπτισθή κανείς, πρέπει να υπομνησθή ότι ο Ιεχωβά ερευνά τις καρδιές και δοκιμάζει τις διάνονες εκείνων που δέχεται για βάπτισμα. Το Παροιιμίαι 21:2 ( ΜΝΚ) λέγει: «Ο Ιεχωβά σταθμίζει τας καρδίας.» Ιστάμεθα ή πίπτομε ενώπιόν του και είμεθα υπόλογοι σ’ αυτόν. Είναι, λοιπόν, κατάλληλο, κάθε ένας που σκέπτεται να βαπτισθή, να διερευνήση τον εαυτό του υπό το φως του λόγου του Θεού, για να δη αν υπάρχη κάτι που πραγματικά θα τον εμπόδιζε από το να βαπτισθή. Τούτο θα εξετασθή περισσότερο στο επόμενο άρθρο.