Ένας μη Χριστιανικός Κόσμος
«Η Χριστιανική εκκλησία φαίνεται να έχη χάσει . . . την ικανότητα να μιλή για τις πεποιθήσεις της μ’ έναν τρόπον, ο οποίος πρέπει να μεταδίδη την εντύπωσι κάποιου πραγματικού και ζωντανού πράγματος. Η γλώσσα των θεολόγων φαίνεται να έχη γίνει τόσο τεχνητή, τόσο εγωκεντρική και τόσο απομακρυσμένη από την πραγματική ζωή, ώστε μπορεί κανείς μόνο να ονειρεύεται τους καιρούς οπότε η θεολογία ανέλαβε την ηγεσία στα πανεπιστήμια και αποτελούσε την πιο μορφωτική επιρροή στη διανοητική ζωή των Δυτικών εθνών. . . . Ζούμε, για όλους τους πρακτικούς σκοπούς, σ’ ένα μη Χριστιανικό κόσμο. . . . Η νοοτροπία του συγχρόνου ανθρώπου είναι χρωματισμένη από έναν αθεϊσμό που επικρατεί παντού, όχι αντι-αθεϊσμό. Δεν υπάρχει πια έδαφος για τη σκέψι του Θεού και, επομένως, δεν υπάρχει έδαφος για τη Χριστιανική πίστι.»—Χανς Λίλγε, Λουθηρανός Επίσκοπος Αννοβέρου, όπως παρατίθεται στους Τάιμς Νέας Υόρκης.