Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή
Αφήγησις της Μαξίν Μίλλερ Γκάρσια
Η ΖΩΗ ενός Χριστιανού σημειώνεται καλά από ορόσημα—από σημεία που δείχνουν την πρόοδο προς την ωριμότητα και τις ευκαιρίες ειδικής χαράς—όλα δε αυτά παρέχουν βεβαιότητα της επιδοκιμασίας του Ιεχωβά. Ένα από τα ορόσημα αυτά στη ζωή μου ήταν μια ειδική συγκέντρωσις των αποφοίτων της σχολής Γαλαάδ, που διευθετήθη από τον πρόεδρο της Εταιρίας Σκοπιά, τον αγαπητό μας Αδελφό Νορρ, στην αλησμόνητη διεθνή συνέλευσι στη Νέα Υόρκη το καλοκαίρι του 1958. Ήσαν παρόντες τριάντα και πλέον απόφοιτοι από την πρώτη σειρά της σχολής Γαλαάδ. Πώς κατώρθωσα να είμαι μεταξύ αυτών; Ακούστε την ιστορία μου.
Οι γονείς μου ήσαν αφιερωμένοι Χριστιανοί, όταν εγώ γεννήθηκα. Επειδή είχαν συνείδησι της Θεόδοτης ευθύνης των, απεφάσισαν να εκπαιδεύσουν εμάς τα τέσσερα παιδιά να γίνωμε υμνηταί του Παντοδυνάμου Θεού, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. Έκαμαν μια σωστή εργασία και ένας-ένας από μας, επειδή καταλάβαμε τι εσήμαινε αυτό, αφιερώσαμε τη ζωή μας στον Ιεχωβά. Αφού έλαβα μέρος στο κήρυγμα του ευαγγελίου σε ηλικία έξη χρόνων, εβαπτίσθηκα όταν ήμουν δεκατεσσάρων ετών και αμέσως ο σκοπός για τον οποίον άρχισα να αποβλέπω ήταν να κηρύττω ολοχρόνια τη Βασιλεία. Σ’ όλα τα χρόνια μας στο Γυμνάσιο η αδελφή μου και εγώ εκάναμε σχέδια για την υπηρεσία σκαπανέως.
ΑΠΟΚΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΗΣ ΑΠΟΨΕΩΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΣΚΑΠΑΝΕΩΣ
Απορούσαμε πώς θα μπορούσαμε να κάμωμε αρκετά χρήματα για να μπούμε στο έργο σκαπανέως, αφού και οι δυο μας είχαμε τη γνώμη ότι ένα αυτοκίνητο και ένα τροχόσπιτο ήσαν τόσον απαραίτητα για το έργο σκαπανέως. Το 1938 εσχηματίσαμε την εντύπωσι ότι ο τρόπος για να γίνωμε σκαπανείς δεν είναι το ν’ αποκτήσωμε χρήματα. Το έτος εκείνο ο υπηρέτης ζώνης και η σύζυγός του επεσκέφθησαν την εκκλησία μας, και, όταν έμαθαν ότι επιθυμούσαμε να ενασχοληθούμε στο έργο σκαπανέως, μας πήραν μαζί τους για μια επίσκεψι στο Ώλμπανυ, της πολιτείας Όρεγκον, και μας εβοήθησαν να κάμωμε διευθετήσεις να εργασθούμε ως σκαπανείς μαζί με μια αδελφή, που μόλις άρχισε το ίδιο έργο και αναζητούσε κάποιον με τον οποίον να εργάζεται Αυτή και ο σύζυγός της είχαν το τροχόσπιτό των, που εστάθμευε στο αγρόκτημα μιας ηλικιωμένης αδελφής, όπου υπήρχε δωμάτιο και για μας. Αφού άνοιξε ο δρόμος, αμέσως υπεβάλαμε αιτήσεις για το έργο σκαπανέως. Γρήγορα έφθασε η απάντησις από την Εταιρία κι εξεκινήσαμε για το Ώλμπανυ ν’ αρχίσωμε.
Θα μπορούσαμε άρα γε να επιτύχωμε; Ναι, διότι εθέσαμε στην πρώτη θέσι τη διακονία μας. Ουδέποτε μας έλειψε η τροφή που εχρειαζόμεθα. Επωλούσαμε βιβλία κι επαίρναμε υπεραρκετά οπωρικά και λαχανικά φτιαγμένα στο σπίτι σε κονσέρβες. Επίσης εδεχόμεθα αυγά και φιάλες γάλακτος, που τα ανταλλάσσαμε στο παντοπωλείο. Είμεθα πολύ ευγνώμονες στον Ιεχωβά, που μας έδειξε ότι μπορούσαμε να τον υπηρετούμε ως σκαπανείς χωρίς να εξασφαλίσωμε πρώτα ένα ποσό χρημάτων για να βασισθούμε σ’ αυτά· αντιθέτως, εμάθαμε να βασιζώμεθα σ’ Αυτόν.
Περάσαμε θαυμάσια όταν ειργαζόμεθα στο Ώλμπανυ, στο Κορβάλλις και στην αγροτική περιοχή επάνω στα βουνά. Αργά τα βράδια επαίζαμε τη σειρά των δίσκων με τις Γραφικές ομιλίες και διεξήγαμε Γραφικές συμμελέτες με τη βοήθεια του βιβλιαρίου Υποδειγματική Μελέτη στα σπίτια πολλών ανθρώπων καλής θελήσεως. Είναι μεγάλη χαρά να ξέρωμε ότι μερικοί από τους ανθρώπους εκείνους είναι τώρα πιστοί ευαγγελιζόμενοι και άλλοι ολοχρόνιοι κήρυκες.
ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΟΙ ΜΕ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΠΙΣΤΕΩΣ
Χαρωπές πείρες, σε συνδυασμό με δίκες και δοκιμασίες, ετόνωναν την απόφασί μας να εξακολουθήσωμε. Το καλοκαίρι του 1939, η μητέρα μου, ο αδελφός μου, η αδελφή μου κι εγώ εκάναμε έργο σκαπανέως στα Αϊντάχο προς δυσμάς ακριβώς του Γιελλοουστόουν Παρκ. Βρήκαμε μερικά απομεμονωμένα άτομα, που ήσαν ευτυχισμένα επειδή ήλθαν και πάλι σ’ επαφή με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Τον επόμενο χειμώνα που ήταν πολύ σκληρός, βρεθήκαμε στο Λόγκαν, της πολιτείας Γιούτα, όπου η μητέρα μου ήταν τακτική βιβλιοπώλις πριν από είκοσι χρόνια. Δεν ήταν δύσκολο να διαθέσωμε Γραφικά έντυπα σε Μορμόνους και ν’ αρχίσωμε συμμελέτες, αλλ’ αυτοί ενδιεφέροντο πιο πολύ να μεταστρέψουν ημάς παρά ν’ αφήσουν ‘να είναι ο Θεός αληθής’ προσέχοντας στον λόγον Του. Λίγοι είχαν το θάρρος να πάρουν τη στάσι των υπέρ της αληθείας. Ένας ηλικιωμένος Γερμανός αδελφός ήταν μια μεγάλη ενθάρρυνσι για μας. Είχε μάθει την αλήθεια μόνος, μελετώντας τις εκδόσεις της Εταιρίας και, μολονότι η οικογένειά του και οι γείτονές του εστράφησαν εναντίον του, αυτός εγκατέλειψε την Μορμονική εκκλησία, της οποίας ήταν μέλος σαράντα χρόνια. Κάθε Κυριακή βράδυ επηγαίναμε βαδίζοντας στον χιονισμένο λόφο, για να δειπνήσωμε μαζί του, ν’ αφηγηθούμε μεταξύ μας τις πείρες που είχαμε στον αγρό και να μελετήσωμε μαζί τη Σκοπιά—ακριβώς οι πέντε μας.
Τα επόμενα δύο χρόνια υπηρέτησα στην Αριζόνα, μαζί με την ίδια αδελφή, με την οποία είχα αρχίσει το έργο σκαπανέως. Επί μερικές ημέρες, όταν δεν είχαμε αρκετά χρήματα για προμήθεια βενζίνης, εβαδίζαμε πάνω στους θερμούς λόφους και κάτω στα κατάξερα φαράγγια γύρω στο Γκλόμπε της Αριζόνας, μεταφέροντας τους δίσκους με τις Γραφικές ομιλίες, φωνογράφους και βιβλία. Τα αποτελέσματα του έργου μας ήσαν καταφανή ανάμεσα στον λαό του Μεξικού. Με δίσκους στην Ισπανική και με μερικές φράσεις στην Ισπανική, που ενθυμούμεθα, κατωρθώναμε να παρουσιάσωμε το άγγελμα σ’ αυτούς. Κατόπιν εκάναμε συμμελέτες χρησιμοποιώντας τα βιβλία συγχρόνως στην Ισπανική και στην Αγγλική. Μερικοί σύντομα συνεδέθησαν μαζί μας στο από σπίτι σε σπίτι έργο και μας εβοήθησαν να ομιλούμε τη γλώσσα των.
Είμεθα τότε ακόμη στο Γκλόμπε, όταν ο διωγμός έγινε σκληρός. Οι εφημερίδες και το ραδιόφωνο ανήγγειλαν ότι ένας άνδρας και δύο γυναίκες, μάρτυρες του Ιεχωβά, εφυλακίσθησαν στο Τέξας με την (ψευδή) κατηγορία ότι ήσαν κατάσκοποι των Εθνικοσοσιαλιστών. Την ίδια εκείνη ημέρα μάς έπιασε η αστυνομία για εξέτασι, αλλά γρήγορα μας άφησαν ελεύθερους όταν είδαν ότι δεν εκάναμε τίποτε κακό. Από τότε συνεχώς μας κυνηγούσαν οι οχλοκράται. Αν και σε μερικά μόνο σπίτια ενός τομέως μπορούσαμε να εργασθούμε κι έπειτα έπρεπε να τραβήξωμε αρκετά μίλια μακριά σε άλλον τομέα για να μπορέσωμε να βρεθούμε μακριά από την οχλαγωγία, εν τούτοις η ιδέα της συλλήψεώς μας από τον όχλο δεν μας ετρόμαζε. Μας ενδιέφερε μόνο το να είμεθα πιστοί στον Ιεχωβά άσχετα με ό,τι συνέβαινε. Το καλοκαίρι εκείνο τριάντα σκαπανείς από μας εργασθήκαμε σ’ όλες τις «ανήσυχες» πόλεις στην Αριζόνα επί έξη εβδομάδες, μετακινούμενοι κάθε μέρα ή κάθε δύο μέρες, κοιμώμενοι στα τροχόσπιτά μας έτσι, ώστε να μπορούμε να φύγωμε, αν συνέβαινε να υπάρχη κάποια ταραχή στη διάρκεια της νύχτας. Σε μέρη, όπου συνέβαιναν οχλοκρατίες ή άλλες σοβαρές εναντιώσεις, κάναμε ήσυχα μεσονύχτιες επισκέψεις στα σπίτια για ν’ αφήσωμε έντυπα στις εισόδους για να διαβάσουν οι άνθρωποι.
Αργά στο 1941 η οικογένειά μας ενώθηκε και πάλι στο Ρόζεμπουργκ, της πολιτείας Όρεγκον, για λίγο καιρό· έπειτα η αδελφή μου και εγώ ελάβαμε διορισμό, με πέντε άλλες αδελφές, για έργον ειδικού σκαπανέως στο Σαν Λεάντρο, της Καλιφορνίας. Η ζωή με μια ομάδα του μεγέθους αυτού επρομήθευσε καλή πείρα για μας στο να μάθωμε να ζούμε μαζί. Περισσότερη πείρα επρόκειτο να έλθη αργότερα.
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΕΡΓΟ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ
Στη συνέλευσι του Κλήβελαντ, Οχάιο, το φθινόπωρο του 1942, μια είδησις, ότι νέοι αγροί διακονίας θα ηνοίγοντο από τους ιεραποστόλους στο εγγύς μέλλον, προσείλκυσε την προσοχή μας προς τις χώρες του εξωτερικού. Μόνον ύστερ’ από μερικές εβδομάδες, κατέφθασαν προσκλήσεις στην αδελφή μου, σ’ εμένα και προς μια άλλη από τη συντροφιά μας ειδοποιώντας μας ότι είμεθα στην πρώτη ακριβώς σειρά ιεραποστόλων στη Σχολή Γαλαάδ και ότι θ’ αρχίζαμε την 1η Φεβρουαρίου 1943. Δεν εζητήσαμε τη συμβουλή κανενός για το αν πρέπει να πάμε ή όχι. Μήπως δεν είχαμε αφιερωθή να υπηρετήσωμε τον Ιεχωβά και να κάνωμε το θέλημά του; Ναι. Και θα συμφωνούσαμε να πάμε σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου για να λάβωμε μέρος στα έργο του κηρύγματος; Βεβαίως! Θέλαμε να υπηρετούμε τον Ιεχωβά όπου αυτός κατηύθυνε μέσω της οργανώσεώς του. Και η υγεία μας; Πέντε χρόνια συνεχούς δράσεως στην ύπαιθρο μας διετήρησε σε καλή κατάστασι σωματικά. Ανυπομονούσαμε για να πάμε.
Στην έναρξι της σχολικής περιόδου ο Αδελφός Νορρ μάς είπε ότι οι πέντε μήνες μας στη Σχολή Γαλαάδ θα είναι ευτυχείς και πάντοτε θα τους ενθυμούμεθα, γεμάτοι από σκληρή εργασία. Είχε δίκαιο και στα δύο σημεία. Ήσαν ευτυχείς, και πολύ μάλιστα. Ήσαν γεμάτοι από ασχολίες. Ενίοτε εφαίνετο αδύνατο να συλλάβωμε και να συγκρατήσωμε όλες τις πληροφορίες που ελαμβάναμε, αλλά είχαμε κατανοήσει ότι ήταν προμήθεια του Ιεχωβά και εμείς επωφελούμεθα σε μεγάλο βαθμό απ’ αυτό.
Κατά την αποφοίτησί μας τον Ιούνιο επήραμε τους διορισμούς μας, που ήσαν πρώτον για την Κούβα και αργότερα άλλαξαν για το Μεξικό. Ήμεθα σε συγκίνησι για τις προσδοκίες μας. Κι ενώ περιμέναμε ν’ αναχωρήσωμε για τον τόπο του διορισμού μας, μας έστειλαν στο Μπρούκλυν και χαίρω που πήγαμε εκεί. Στο Μπρούκλυν εκεί, έκαμα μια επανεπίσκεψι σε μια γυναίκα, που είχε παλαιότερα πάρει τρία από τα βιβλία μας. Αυτή δεν έδειξε ενδιαφέρον για τα βιβλία, αλλ’ ενδιεφέρθη η δωδεκαετής θυγατέρα της. Αυτή διάβασε τα βιβλία και έκανε πολύ νοήμονες ερωτήσεις. Οι αντιδράσεις έφθασαν γρήγορα. Όταν, ύστερ’ από μερικές συμμελέτες, αυτή και ο νεώτερος αδελφός της έγιναν δραστήριοι διαγγελείς των αγαθών νέων της Βασιλείας, η μητέρα των τους εμπόδισε και τους απεμάκρυνε από το σπίτι. Το υπόλοιπο της παιδικής των ηλικίας το πέρασαν σε ορφανοτροφεία και σε σπίτια άλλων ανθρώπων, αλλά τα παιδιά αυτά ουδέποτε έχασαν την όρασι της υπηρεσίας των στον Ιεχωβά. Και τα δύο αδέλφια εξακολουθούν να είναι στην υπηρεσία του Ιεχωβά και η κοπέλλα είναι τώρα στην Νότιο Αμερική με τον σύζυγό της και τα τέσσερα παιδιά της, υπηρετώντας τον Ιεχωβά, όπου η ανάγκη για τους μάρτυρας της Βασιλείας είναι ιδιαιτέρως μεγάλη.
Μετά τη συνέλευσι που έγινε τον Ιούλιο στη Μιννεάπολι, Μιννεσότα, εστάλημεν στον Σαν Αντόνιο, Τέξας, για να κάνωμε έργο μεταξύ των Ισπανοφώνων ανθρώπων ώσπου να πάμε στο Μεξικό. Ο Μεξικανικός λαός εκεί στο Τέξας ήταν πολύ ευγενής και υπομονητικός προς εμάς καθώς προσπαθούσαμε να μάθωμε τη γλώσσα των. Κατά καιρούς είχαμε είκοσι πέντε περίπου συμμελέτες την εβδομάδα. Πολλοί απ’ αυτούς άρχισαν να κηρύττουν μαζί μας, ενώ ακόμη είμεθα εκεί και άλλοι άρχισαν μετά την αναχώρησί μας. Αυτό μας συγκινεί ιδιαιτέρως όταν τους βλέπωμε να είναι ακόμη πιστοί οσάκις τους επισκεπτώμεθα ή όταν αυτοί έρχωνται στο Μεξικό για κάποια συνέλευσι.
ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΞΙΚΟ!
Τέλος, τον Ιούνιο του 1946, με τη θεώρησι του διαβατηρίου στο χέρι, ξεκινήσαμε προς τον τόπο του διορισμού μας, το Μεξικό, ταξιδεύοντας με αυτοκίνητο. Επί πολλά μίλια το ταξίδι μας εγίνετο μέσα σε επίπεδο έδαφος, έπειτα επάνω σ’ ένα λόφο και ύστερ’ αντικρύσαμε την Πόλι του Μεξικού, που είχε εμφάνισι μιας πολύ συγχρονισμένης μητροπόλεως. Σε λίγα λεπτά της ώρας βρεθήκαμε στο Μεξικανικό Τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά, συναντήσαμε εκεί τα μέλη της οικογενείας Μπέθελ και χαιρετήσαμε τους συμμαθητάς μας της Σχολής Γαλαάδ, που είχαν φθάσει εκεί ένα έτος πριν από μας. Καλά, βρισκόμαστε εκεί, και πότε θα μπορούσαμε να πάμε στο έργο; Εν πρώτοις, ήταν απαραίτητο να φροντίσωμε για την καταγραφή μας από την κυβέρνησι και αυτό απερρόφησε δύο εβδομάδες περίπου.
Εν τω μεταξύ οι άλλοι μάς κατετόπισαν στον Μεξικανικό τρόπο ζωής. Όλα μας εφαίνοντο παράξενα στην αρχή, αλλά γρήγορα συνηθίσαμε και τώρα είναι σαν να είμαστε εντόπιοι.
Όταν φθάσαμε εκεί, υπήρχαν μόνο τέσσερες εκκλησίες στην πόλι· τώρα, με την ευλογία του Ιεχωβά Θεού. ! ενθυμούμαι, πόσο ελυπήθησαν που είναι εκεί, αυξήθηκαν σε εβδομήντα εκκλησίες στην Πόλι του Μεξικού. Το κήρυγμα στους ανθρώπους αυτούς είναι μια απόλαυσις· είναι φιλικοί και περιποιητικοί και είναι εύκολο να αρχίση ένας να διεξάγη οικιακές Γραφικές μελέτες. Διεπιστώσαμε ότι μερικοί ενδιαφέρονται μόνο να έχουν φίλους Βορειοαμερικανούς, αλλά πολλοί άλλοι είναι τώρα μέλη της κοινωνίας Νέου Κόσμου.
Όλες οι χαρές δεν προέρχονται από τις πείρες μας όταν βοηθούμε νέους να μπουν στην κοινωνία Νέου Κόσμου. Πολλές χαρές βρίσκονται στο να εργαζώμεθα μαζί με εκείνους που είναι ήδη στην οργάνωσι. Τι αμοιβαία εποικοδόμησις επέρχεται, όταν εργαζώμεθα μαζί με τους αδυνάτους στα κέντρα υπηρεσίας και τους βλέπωμε ν’ αυξάνουν σε ισχύ! Τι ευχαρίστησις να βλέπωμε εκείνους που βοηθήσαμε να ξεκινούν για την υπηρεσία σκαπανέως διακοπών και έπειτα να κάνουν σταδιοδρομία τους την υπηρεσία του τακτικού σκαπανέως! Όλ’ αυτά τα πράγματα μ’ έκαμαν να εκτιμήσω τον διορισμό μου σαν μια πολύ πολύτιμη παρακαταθήκη από τον Ιεχωβά, την οποία θέλω να διατηρήσω για πάντα.
Στις 15 Ιουνίου 1949, όταν ενυμφεύθηκα τον Σάμουελ Γκάρσια, έναν εντόπιο Μεξικανό και νομικό αντιπρόσωπο της Εταιρίας εδώ, απέκτησα σύντροφο ζωής που συμμερίζεται την επιθυμία αυτή. Και ο Σάμμυ και εγώ έχομε την επιθυμία να συνεχίσωμε υπηρετώντας τον Ιεχωβά ολοχρονίως, και τώρα έχομε χαρά που η επιθυμία μας εκπληρώνεται με το ότι εργαζόμεθα στο γραφείο ως μέλη της οικογενείας του Μεξικανικού Μπέθελ.
Μήπως παρουσιάζω τα πράγματα έτσι ώστε να φαίνεται ότι η ζωή ένας ολοχρονίου κήρυκος έχει όλο χαρές και τίποτ’ άλλο; Όχι, αυτό δεν είναι αληθές. Υπάρχουν στιγμές προσπαθειών και δύσκολες πείρες, επίσης, αλλ’ οι χαρές υπερβαίνουν πολύ τις στεναχώριες, οι χαρές δε αυτές εξέχουν όταν ατενίζω προς τα πίσω, βλέποντας τον δρόμο που έχω διατρέξει επιδιώκοντας τον σκοπό μου στη ζωή ως μια δούλη του Ιεχωβά Θεού. Ω! ενθυμούμαι, τόσο ελυπήθηκα για το ότι δεν μπόρεσα να βρεθώ στη συνέλευσι του 1946 στο Κλήβελαντ, επειδή έγινε αμέσως μετά την άφιξί μου στο Μεξικό. Ακόμη και έκλαψα γι’ αυτό τότε. Αλλά σε λίγες μέρες άρχισα να παίρνω επιστολές και αποκόμματα εφημερίδων από πολλούς που μας ενθυμήθηκαν και τα δάκρυά μας μετετράπησαν σε χαρά. Ήταν επίσης θλιβερό για μένα, όταν πέθανε ο πατέρας μου κι εγώ δεν ήμουν εκεί, και όταν η αδελφή μου, που ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες τότε, πέθανε από καρκίνο. Θα ήταν ευκολώτερο για μένα να παραιτηθώ και να επιστρέψω στις Ηνωμένες Πολιτείες να είμαι με την μητέρα μου, αλλ’ αυτή ήταν καλά και πολύ ευτυχισμένη διότι εγώ εξακολουθούσα να μένω στη θέσι μου και όπου έχω βρει τις πιο πλούσιες ευλογίες.
Πόσο γεμάτη είναι η ζωή ένας ανθρώπου, που έχει κάμει την υπηρεσία του Ιεχωβά σκοπό του στη ζωή! Το κρίσιμο σημείο είναι η αφιέρωσις και τα ορόσημα που ακολουθούν είναι χαρές που προέρχονται από το ότι ζούμε σύμφωνα με την ευχή μας αυτή προς τον Θεό. Στη ζωή μου, οι συνελεύσεις είναι οι εξέχουσες ανάμεσα σ’ εκείνες τις χαρές, ιδιαιτέρως εκείνη του 1958, οπότε τόσο πολλοί από μας, που έχομε φοιτήσει στη Σχολή Γαλαάδ, μπορέσαμε να είμεθα μαζί εκεί. Πρόσθετα προνόμια υπηρεσίας, νέοι διορισμοί, νέοι ενδιαφερόμενοι, που έχω βοηθήσει και άλλοι πιστοί Μάρτυρες με τους οποίους έχω υπηρετήσει όλα συνετέλεσαν στην ευτυχία που απήλαυσα. Ω! Τι ευλογίες είναι η μερίδα εκείνων που έθεσαν σκοπό των στη ζωή το να κάνουν το θέλημα του Ιεχωβά!