Χρησιμοποίησις της Ζωής σε Αρμονία Με το Θέλημα του Θεού

1. (α) Τίνος το θέλημα πρέπει να διέπη την από μέρους μας χρήσι του αίματος, και ποιες ενέργειες απαγορεύει αυτός; (β) Τι συνέβη στις ημέρες του Κάιν και του Άβελ, το οποίον έδωσε ένδειξι της κατάλληλης χρήσεως στην οποία θα μπορούσε να τεθή το χυνόμενο αίμα;

Ο ΜΟΝΟΣ τρόπος, με τον οποίο μπορεί κατάλληλα να χρησιμοποιηθή το αίμα της ζωής οποιουδήποτε πλάσματος, είναι σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Απαγορεύεται ως τροφή. Δεν επιτρέπεται από τον Θεό να παρασχεθή σ’ ένα άλλο πρόσωπο υπό την μεταμφίεσι ιατρικής θεραπείας για τη διατήρησι της ζωής. Εκτός από τον ρόλο του διατηρήσεως της ζωής στο σώμα του πλάσματος στο οποίον ανήκει, μόνο μια χρήσις του αίματος εγκρίνεται από τον Θεό. Τούτο ήλθε σε φως στις ημέρες του Κάιν και του Άβελ, των γυιων του Αδάμ. «Και ήτο ο Άβελ ποιμήν προβάτων, ο δε Κάιν ήτο γεωργός. Και μεθ’ ημέρας προσέφερεν ο Κάιν από των καρπών της γης προσφοράν προς τον Ιεχωβά. Και ο Άβελ προσέφερε και αυτός από των πρωτοτόκων των προβάτων αυτού, και από των στεάτων αυτών. Και επέβλεψε με ευμένειαν ο Ιεχωβά επί τον Άβελ, και επί την προσφοράν αυτού· επί δε τον Κάιν και επί την προσφοράν αυτού δεν επέβλεψε.» (Γέν. 4:2-5, ΜΝΚ) Η προσφορά του Κάιν ήταν από την άψυχη βλάστησι. Η θυσία του Άβελ αντιπροσώπευε ζωή και απαιτούσε την έκχυσι αίματος. Ο Ιεχωβά, αποδεχόμενος τη θυσία του Άβελ, έδωσε την πρώτη ένδειξι ότι η έκχυσις αίματος απητείτο για θυσία. Αλλ’ ο Κάιν δεν εδέχθη την καθοδηγία του Θεού στο ζήτημα· αντιθέτως, εφόνευσε βιαίως τον αδελφό του Άβελ, τον μόνο άνθρωπο επάνω στη γη που χρησιμοποιούσε τη ζωή, τόσο τη δική του όσο και του ποιμνίου του, σε αρμονία με το θέλημα του Θεού.

2. Ποια μόνο κατάλληλη χρήσι του χυμένου αίματος επέτρεψε ο Θεός, σε ποιους αυτό έγινε γνωστό, και πώς;

² Πιστοί δούλοι του Θεού ανεγνώρισαν ότι η έκχυσις του αίματος της ζωής ζώων σε θυσία στον Ιεχωβά ήταν θέλημα του Θεού, ο δε Νώε, ο Αβραάμ και άλλοι μνημονεύονται στη Γραφή ότι ενήργησαν έτσι. (Γέν. 8:20· 22:13) Όταν οι απόγονοί των, οι Ισραηλίται, συνηθροίσθησαν στους πρόποδας του Όρους Σινά, όπου ωργανώθησαν ως έθνος, ο Ιεχωβά Θεός τούς είπε με σαφή γλώσσα ότι υπάρχει μόνο μια κατάλληλη χρήσις στην οποία μπορεί να τεθή το χυμένο αίμα οποιουδήποτε πλάσματος. Είπε: «Και εγώ έδωκα αυτό εις εσάς, δια να κάμνητε εξιλέωσιν υπέρ των ψυχών σας επί του θυσιαστηρίου· διότι το αίμα τούτο κάμνει εξιλασμόν υπέρ της ψυχής.» (Λευιτ. 17:11) Αφού το αίμα είναι τόσο στενά συνδεδεμένο στις λειτουργίες της ζωής, και αφού η αμαρτία οδηγεί σε απώλεια της ζωής, ο Θεός απαιτεί ως θυσία εξιλεώσεως για την αμαρτία εκείνο που αντιπροσωπεύει τη ζωή, δηλαδή, το αίμα. «Χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις.»​—Εβρ. 9:22.

3. Ποια μεγαλύτερη θυσία προεσκίαζαν εκείνες οι θυσίες ζώων και πώς το αίμα της ωφελεί το ανθρώπινο γένος;

³ Αυτές οι θυσίες ζώων προεσκίαζαν όλες μια πολύ μεγαλύτερη, μια θυσία που θα μπορούσε ν’ αφαιρέση διαρκώς την αμαρτία και που θα διήνοιγε ευκαιρίες αιωνίου ζωής για τους δούλους του Θεού. Η θυσία αυτή δεν εξελέγη από τα ποίμνια ή τις αγέλες του Ισραήλ· ήταν ο Ιησούς Χριστός ο Υιός του Θεού, εκείνος, του οποίου ο Ιωάννης ο Βαπτιστής προσδιώρισε την ταυτότητα, όταν ανεφώνησε: «Ιδού ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» (Ιωάν. 1:29) Αυτός ήταν προμήθεια του Ιεχωβά χάριν του ανθρωπίνου γένους· ήταν ο Αμνός του, ο Υιός του, του οποίου η ζωή εδόθη σε θυσία. Μέσω αυτής της στοργικής διευθετήσεως κατέστη δυνατόν να διανοιγή σε άνδρες και γυναίκες επάνω στη γη το προνόμιο υπηρεσίας στις ουράνιες αυλές μαζί με τον Χριστό τον Βασιλέα, επειδή αυτοί ‘εδικαιώθησαν τώρα δια του αίματος αυτού’. (Ρωμ. 5:9) Εκτός από αυτό το «μικρόν ποίμνιον», που αποτελείται από εκατόν τεσσαράκοντα τέσσερες χιλιάδες μέλη, ένας «πολύς όχλος» άλλων, που υπηρετούν τον Θεό ενώπιον του θρόνου στο υποπόδιό του στη γη, επωφελήθησαν από αυτή την απολυτρωτική θυσία, πλύνοντας και λευκαίνοντας τις στολές των στο αίμα του Αρνίου, και, ως αποτέλεσμα, απολαμβάνουν τη συγχώρησι των αμαρτιών των και είναι δίκαια άτομα ενώπιον του Θεού.​—Αποκάλ. 7:14, 15.

4. Από την αποδοχή ποιου πράγματος εξαρτάται η ζωή μας, και γιατί;

⁴ Η τελεία θυσία των Ιησού Χριστού επλήρωσε τελείως την ανάγκη για θυσία στον Θεό υπέρ του αμαρτωλού ανθρωπίνου γένους. Δεν χρειάζεται να επαναληφθεί. Δεν απαιτούνται πια θυσίες ζώων· πραγματικά, είναι τώρα βδελυκτές στον Θεό επειδή δείχνουν περιφρόνησι της θυσίας που αυτός ο ίδιος επρομήθευσε. Για τούτο, η απολυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού είναι απολύτως η μόνη διευθέτησις που ο Θεός επέτρεψε μεταξύ των Χριστιανών μαρτύρων του, με την οποία το αίμα ενός πλάσματος μπορεί να χρησιμοποιηθή χάριν ενός άλλου για να σώση ζωή. «Δια του οποίου έχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού.» (Εφεσ. 1:7) Η ζωή μας εξαρτάται από την εκ μέρους μας αποδοχή αυτής της προμηθείας, και επομένως από την αποδοχή της θείας διευθετήσεως για την κατάλληλη χρήσι του αίματος. Συνετά, εκείνοι που θέλουν να λάβουν ζωή από τα χέρια του Θεού, απέχουν από το να χρησιμοποιούν αίμα με οποιονδήποτε τρόπο που δεν είναι επιτετραμμένος απ’ αυτόν ως τον Ζωοδότην.

ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΕ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ

5. (α) Απαντώντας σ’ έναν που ερωτούσε, τι είπε ο Ιησούς ότι πρέπει να κάμη κανείς για να κληρονομήση αιώνια ζωή; (β) Τι περιλαμβάνεται στο ν’ αγαπά κανείς τον Θεό με όλη του την ψυχή, και γιατί;

⁵ Σε μια περίστασι κάποιος άνθρωπος έμπειρος στον Νόμο ερώτησε τον Ιησού: «Διδάσκαλε, τι πράξας θέλω κληρονομήσέι ζωήν αιώνιον;» Στην απάντησί του ο Ιησούς εξέθεσε μια καθοδηγητική αρχή, που μας βοηθεί να καθορίσωμε τι πρέπει να κάμωμε με την παρούσα ζωή μας για να κερδίσωμε την αμοιβή της αιωνίου ζωής. Είπε: «“Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου”, και εξ όλης της διανοίας σου· και “τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.» (Λουκ. 10:25-27, ΜΝΚ) Τώρα τι ακριβώς περιλαμβάνεται σ’ αυτό το ζήτημα του ν’ αγαπούμε τον Θεό με όλη μας την ψυχή; Αυτό σημαίνει να δώσωμε τη ζωή μας στον Θεό με αφιέρωσι, ναι, ν’ αφοσιώσωμε τη ζωή μας στην εκτέλεσι οποιουδήποτε έργου που ο Θεός μπορεί να μας δώση να κάμωμε. Αφού εδώσαμε τη ζωή μας στον Θεό με αφιέρωσι, οφείλομε να κατανοήσωμε τι χρησιμοποιεί η Βίβλος για να παραστήση τη ζωή. Χρησιμοποιεί το αίμα, που είναι η έδρα της ζωής ή ψυχής. Έτσι, όταν αφηρέθη ζωή, λέγεται ότι εχύθη αίμα. Τόσο θεμελιωδώς είναι συνδεδεμένο το αίμα με τις λειτουργίες της ζωής, ώστε η Γραφή λέγει ότι η ψυχή ή η ζωή ενός ατόμου είναι το αίμα του. Ο Θεός, όταν μιλούσε στον Νώε, ανέφερε παράλληλα τις εκφράσεις ψυχή, ή ζωή, και αίμα, λέγοντας: «Κρέας όμως με την ζωήν [ψυχήν, ΜΝΚ] αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει.» (Γέν. 9:4) Και στους Ισραηλίτας είπε απλώς: «Το αίμα είναι η ψυχή» (ΜΝΚ), ή, «Το αίμα είναι η ζωή.» (Δευτ. 12:23) Συνεπώς, όταν αφιερώνωμε τη ζωή μας στον Θεό, πρέπει βέβαια να προσέχωμε να χρησιμοποιούμε εκείνο που παριστάνει τη ζωή, το αίμα μας, σε αρμονία με τον νόμο του.

6, 7. Είναι ένας Χριστιανός ελεύθερος να δωρίζη το αίμα της ζωής του για ένα άλλο άτομο, και είναι αυτό ασφαλές από ιατρική άποψι;

⁶ Συνεπώς, αυτή η πιο μεγάλη από τις εντολές δείχνει ότι ένας αφιερωμένος Χριστιανός δεν έχει ελευθερία να δωρίζη το αίμα της ζωής του για χρήσι από κάποιον άλλον. Η ζωή ανήκει στον Θεό, και είμεθα ελεύθεροι να την δίδωμε μόνο σ’ αυτόν στην υπηρεσία του. Ούτε θα ήταν κατάλληλο να υποστηρίξωμε ότι η αγάπη προς τον πλησίον απαιτεί να δώση κανείς αίμα. Δεν είναι αγάπη προς τον πλησίον το να συνεργάζεται κανείς μαζί του για την παραβίασι του νόμου του Θεού. Και αφού ο λόγος του Θεού δείχνει ότι είναι κακό το να δεχώμεθα μετάγγισι αίματος, είναι επίσης κακό το να δίνωμε το αίμα μας για μετάγγισι.

⁷ Υπακοή στον Θεό απαιτείται από τους δούλους του· είναι επίσης ευλογία σ’ αυτούς, επειδή τους προστατεύει από βλάβη. Είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι, ενώ η γενική εντύπωσις που δίδεται από οργανώσεις που πολύ φροντίζουν για την αιμοδοσία είναι ότι η μέθοδος είναι τελείως ασφαλής, η γνώμη δεν είναι ομόθυμη. Διότι στο βιβλίο Φυσιολογία και Κλινική της Μεταγγίσεως Αίματος*, μεταξύ άλλων, γίνεται η εξής δήλωσις: «Όπως δείχνει η τελευταία έρευνα, σημαντικές διαταραχές της υγείας μπορούν να προκύψουν για τον αιμοδότη.» Οι πιστοί Χριστιανοί προφυλάσσονται από τέτοιους κινδύνους, που θα μπορούσαν να χειροτερεύσουν την υπηρεσία των στον Θεό.

ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΠΟΥ ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΚΟΗ

8. Σε τι βασίζουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά τη στάσι των απέναντι της μεταγγίσεως αίματος, και γιατί ωστόσο εξετάζομε την ιατρική μαρτυρία επί του ζητήματος;

⁸ Η στάσις των μαρτύρων του Ιεχωβά όσον αφορά τη μετάγγισι αίματος δεν βασίζεται στην επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία, την οποίαν η ενέργεια αυτή συναντά τους ιατρικούς κύκλους. Δεν είναι η ασφάλεια ή ο κίνδυνος της πορείας αυτής που διέπει την απόφασί των, αλλά ο λόγος του Θεού. Εν τούτοις, η γνώσις μερικών από τα αποτελέσματα, από τα οποία προστατεύεται κανείς με την υπακοή στον νόμο του Θεού για το αίμα, αυξάνει την εκτίμησί του για την ορθότητα των κατευθύνσεων του Ιεχωβά.

9. Ποια είναι η γενική άποψις στον κόσμο για τη μετάγγισι αίματος, αλλά είναι αυτό ιατρικώς ορθό;

⁹ Η γενική συνήθεια μεταξύ των ιατρών στα τελευταία χρόνια υπήρξε να δίδουν αίμα με την πεποίθησι ότι αυτό μπορεί να κάμη κάποιο καλό. Ενίοτε δίδεται λόγω τις επιμονής των ασθενών ή για την ικανοποίησι συγγενών, οι οποίοι θέλουν να είναι βέβαιοι ότι «έγινε παν το δυνατόν». Σχετικά με τούτο ο Διευθυντής της Τραπέζης Αίματος του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης​—Ιατρικόν Κέντρον Μπελβύ είπε: «Οι μεταγγίσεις αίματος γίνονται επάνω στη θεωρία ότι δεν μπορούν ποτέ να προξενήσουν βλάβη και θα μπορούσαν πιθανώς να ωφελήσουν τον ασθενή. Η ιδέα αυτή είναι εσφαλμένη επειδή υπάρχουν κίνδυνοι σύμφυτοι με τη μετάγγισι αίματος.» Η εφημερίς της Αμερικανικής Ακαδημίας Γενικής Ασκήσεως λέγει: «Είναι ατύχημα ότι πολλοί έχουν χάσει τον φόβο της μεταγγίσεως και τώρα διατάσσουν μετάγγισι με τόσο εύθυμη διάθεσι, με όση θα διέτασσαν μια φιάλη καθαρτικού υγρού.» Πριν από τέσσερες χιλιάδες χρόνια και πλέον, ο Ιεχωβά Θεός είπε στον άνθρωπο ότι πρέπει να μη λαμβάνη το αίμα άλλων πλασμάτων στο σώμα του· και η σύγχρονη ιατρική ενέργεια επιβεβαιώνει το γεγονός ότι η παραβίασις του νόμου αυτού είναι γεμάτη σοβαρούς κινδύνους.

10, 11. (α) Ποιοι είναι μερικοί από τους κινδύνους που αντιμετωπίζει εκείνος που δέχεται μετάγγισι αίματος, και υπάρχουν ιατροί ικανοί να εξαλείψουν αυτούς τους κινδύνους; (β) Έχοντας υπ’ όψι αυτά τα γεγονότα, θα ελέγατε ότι οι μεταγγίσεις αίματος σώζουν αληθινά τη ζωή;

¹⁰ Ένας από τους αμέσους κινδύνους, που αντιμετωπίζει οποιοσδήποτε στον οποίο γίνεται μετάγγισις αίματος, είναι η πιθανότης αιμολυτικής αντιδράσεως, δηλαδή, η ταχεία καταστροφή των ερυθρών κυττάρων αίματος που φέρουν το οξυγόνο. Αυτό μπορεί να καταλήξη σε εκδήλωσι πονοκεφάλων, πόνων στο στήθος και στην πλάτη, και στην είσοδο δηλητηρίων στο σύστημα οφειλομένων σε αδράνεια των νεφρών. Ο θάνατος μπορεί να επέλθη μέσα σε λίγες ώρες ή σε λίγες ημέρες. Η ιατρική γνώσις δεν απεμάκρυνε αυτόν τον κίνδυνο. «Όσο και αν προσπαθήσωμε, μπορούμε μόνο να ελαττώσωμε τις περιπτώσεις αντιδράσεων. Δεν μπορούμε να τις εξαλείψωμε, και οι ασθενείς θα εξακολουθήσουν να υφίστανται βλάβη ως αποτέλεσμα των μεταγγίσεων αίματος.» Έτσι λέγει ο Β. Χ. Κρόσμπυ, διευθυντής του Τμήματος Αιματολογίας στο Στρατιωτικό Ινστιτούτο Ερεύνης Ουώλτερ Ρηντ. Ακόμη και όταν δεν συμβαίνη τέτοια αιμολυτική αντίδρασις ως αποτέλεσμα φυσικώς παραγομένων αντισωμάτων στο ρεύμα του αίματος του ασθενούς, τα αντιγόνα στο αίμα που μεταγγίζεται στο σώμα μπορεί να διεγείρουν την παραγωγή αντισωμάτων έτσι ώστε να συμβή μια σοβαρή αντίδρασις αν κάποτε δοθή πάλι αίμα που περιέχει αυτούς τους παράγοντας. Με τους αναφερομένους δυνατούς συνδυασμούς γνωστών παραγόντων αίματος που αριθμούνται τώρα σε 15.000.000, η πιθανότης να δοθή αίμα που είναι όμοιο μ’ εκείνου στον οποίον γίνεται μετάγγισις και που δεν θα έχη κάποιο δυσμενές αποτέλεσμα είναι απομακρυσμένη ως το σημείο σχεδόν του να είναι κάτι αδύνατον.

¹¹ Υπάρχουν και άλλοι κίνδυνοι. Αφού είναι δύσκολο να γνωρίζη ο ιατρός ακριβώς πόσο αίμα εχάθηκε, μπορεί να προσπαθήση να μεταγγίση αίμα περισσότερο παρά όσος χώρος υπάρχει γι’ αυτό, πράγμα που είναι μια συνήθης και ολεθρία περίπτωσις, όπως αναφέρει η Μέντικαλ Σάιενς (25 Ιουλίου 1959). Επίσης, μπορεί να εισέλθη αέρας στο ρεύμα του αίματος στη διάρκεια της μεταγγίσεως, πάλι με θανατηφόρα αποτελέσματα. Έπειτα, επίσης, αίμα που αφαιρείται από το σώμα εύκολα μπορεί να μολυνθή, και ωρισμένα μικρόβια που βρίσκονται κατ’ ευθείαν στον αέρα είναι τέτοιας φύσεως, ώστε αναπαράγονται σε αποθηκευμένο αίμα ακόμη και σε θερμοκρασίες ψυγείου, καθιστώντας και μικρές ακόμη ποσότητες του αίματος αυτού θανατηφόρες στον δέκτη της μεταγγίσεως. Πώς μπορεί τέτοιος τρόπος θεραπείας να θεωρηθή ότι αληθινά σώζει τη ζωή;

12. Κατονομάστε τους κινδύνους ασθενειών που θα μπορούσαν να προκύψουν από μια μετάγγισι αίματος, και δείξτε ποιο αποτέλεσμα θα μπορούσαν να έχουν αυτές στον ασθενή.

¹² Όσο απαίσια και αν είναι η εικόνα, δεν είναι η πλήρης έκτασις των κινδύνων στους οποίους υπόκειται ο ασθενής όταν του δίδεται αίμα. Ο ιατρός που κάνει τη μετάγγισι μπορεί να μη μάθη ποτέ πόση βλάβη προξενείται, επειδή οι ασθένειες που μεταβιβάζονται με τη μετάγγισι μπορεί να μην εκδηλωθούν αμέσως. Αλλά όλες οι ιατρικές αυθεντίες αναγνωρίζουν ότι η σύφιλις, η ελονοσία και η ηπατίτις μπορούν να μεταβιβασθούν με μετάγγισι αίματος. Όχι μόνο μπορούν να μεταβιβασθούν, αλλ’ αναφέρονται τακτικά περιπτώσεις για τέτοιες μεταβιβάσεις. Με την παγκόσμια αύξησι της ανηθικότητος και την προκύπτουσα αφροδισία νόσο, ο κίνδυνος της συφιλίδος αυξάνει—μιας νόσου που μπορεί να καταλήξη σε πρόωρο τοκετό, τύφλωσι, κώφωσι, παράλυσι, καρδιακό νόσημα, παραφροσύνη και θάνατο. Η δοκιμή που χρησιμοποιείται για ν’ ανακαλυφθή συφιλιδικό αίμα δεν αποκαλύπτει τον κίνδυνο στα πρώτα στάδια και ο ασθενής πληρώνει το τίμημα. Τον Φεβρουάριο του έτους αυτού οι Ιαπωνικοί Τάιμς ανέφεραν την περίπτωσι μιας γυναικός, που είχε κερδίσει μια αγωγή εναντίον του διευθυνομένου από την Κυβέρνησι Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Τόκιο, για τον λόγο ότι της είχε μεταγγισθή συφιλιδικό αίμα που είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια της οράσεως και τη διάζευξί της από τον σύζυγό της. Η οικονομική αποζημίωσις που ωρίσθη από το δικαστήριο ήταν μικρή παρηγορία για τη ζημία που έγινε. Και τι θα πούμε για τον κίνδυνο να μεταδοθή ελονοσία; Οι φορείς ελονοσίας δεν γνωρίζουν πάντοτε ότι την έχουν στον οργανισμό τους· οι δοκιμές του αίματος σπανίως την αποκαλύπτουν· αλλά οποιοσδήποτε λαμβάνει αίμα μπορεί να είναι το θύμα. Ο κίνδυνος δεν ελαττώνεται· αντιθέτως, οποιοσδήποτε, που έζησε ποτέ ή έκαμε επίσκεψι σε μια ελώδη περιοχή, είναι ένας πιθανός φορεύς, και ένα διεθνές ταξίδι βεβαιώνει ότι ο αριθμός αυξάνει κάθε μέρα. Η αναφυλακτική ηπατίτις δεν είναι καθόλου ο τελευταίος από τους κινδύνους ασθενείας, αλλ’ απαιτεί προσοχή λόγω της συχνότητός της. Τόσο πραγματικός είναι ο κίνδυνος αναπηρίας και θανάτου από την ηπατίτιδα, ώστε ο Δρ Αλβαρέζ, Επίτιμος Σύμβουλος της Ιατρικής στην Κλινική του Μαίγιο, είπε ότι ποτέ δεν θα επέτρεπε σε κανένα να του κάμη μετάγγισι εκτός αν ησθάνετο απολύτως την ανάγκη.

13. Ποιο περαιτέρω τίμημα όσον αφορά την τεκνογονία θα μπορούσε να πληρώση μια γυναίκα που της γίνεται μετάγγισις αίματος;

¹³ Ως να μην ήταν αρκετή η βλάβη στον ίδιο τον ασθενή, δεν σταματά αυτή εκεί. Στην περίπτωσι μιας γυναικός, η ζημία μπορεί να περιλάβη ακόμη και τα αγέννητα τέκνα της. Λόγω παραγόντων, μερικοί από τους οποίους είναι γνωστοί και άλλοι δεν κατανοούνται ακόμη, μια γυναίκα, στην οποίαν έγινε μια αταίριαστη μετάγγισις αίματος, μπορεί να εύρη ότι η ευκαιρία της να γεννήση φυσιολογικά, υγιή παιδιά τής έχει αφαιρεθή.

14. Πώς ο Θεός προστατεύει του λαό του από τέτοιες συμφορές;

¹⁴ Πόσο πολύ καλύτερα είναι να προσέχωμε τον λόγον του Θεού, όταν μας λέγη να φυλαγώμαστε από αίμα! Πόσο πολύ ευτυχέστεροι είμεθα, αν, όπως τα τέκνα ακούν τον πατέρα τους, δίνωμε προσοχή στη συμβουλή του Θεού και ζούμε σε αρμονία μ’ αυτήν! «Υιέ μου, πρόσεχε εις τας ρήσεις μου· κλίνον το ωτίον σου εις τα λόγιά μου. Ας μη απομακρυνθώσιν από των οφθαλμών σου· φύλαττε αυτά εν τη καρδία σου· διότι είναι ζωή εις τους ευρίσκοντας αυτά, και ίασις εις πάσαν αυτών την σάρκα.»​—Παροιμ. 4:20-22.

ΕΠΙΡΡΟΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

15. Τι φρονούν μερικοί κατά κόσμον σοφοί άνθρωποι γι’ αυτούς τους κινδύνους της μεταγγίσεως, αλλά ποια γεγονότα ως προς τις πηγές από τις οποίες λαμβάνεται το αίμα εγείρουν σοβαρά ερωτήματα;

¹⁵ Εκείνοι, που τείνουν περισσότερο να θέτουν την εμπιστοσύνη τους στη μάθησι των ανθρώπων παρά στη σοφία του Θεού, μπορεί να φρονούν ότι η προσοχή που εξασκείται στην επιλογή των αιμοδοτών καθιστά δυνατή την αποφυγή όλων αυτών των κινδύνων. Αλλά εξετάστε τα γεγονότα. Θα σας εκπλήξη ίσως να μάθετε ότι το αίμα νεκρών ανθρώπων μεταγγίζεται στα σώματα ασθενών στα νοσοκομεία, αλλά εκθέσεις από τη Ρωσία και την Ισπανία δείχνουν ότι αυτό ακριβώς γίνεται εκεί· και ακόμη στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έγιναν πειράματα με μετάγγισι αίματος πτωμάτων!* Φυσικά, δεν είναι πιθανώς αυτή η συνήθεια στην κοινότητά σας. Αλλά το περιοδικό Τάιμ της 26ης Μαΐου 1961 αναφέρει την περίπτωσι μιας γυναικός 49 ετών, που ενοσηλεύετο στο Γενικό Νοσοκομείο της πόλεως Πόντιακ και στην οποία εδόθη μια λίτρα και κάτι αίμα από το πτώμα ενός δωδεκαετούς παιδιού που είχε πνιγή σε μια γειτονική λίμνη και που ήταν νεκρό από δυόμιση έως τρεις ώρες. Επίσης, ότι στο 1935 ένας γιατρός σ’ ένα προάστιο του Σικάγου είχε χρησιμοποιήσει μια τεχνική όμοια με των Ρώσων, και ότι ο Αμερικανός αυτός γιατρός έδωσε έκθεσι για τριάντα πέντε περίπου μεταγγίσεις αίματος πτωμάτων μέσα σε δύο χρόνια. Ίσως ο αιμοδότης να είναι ο ζωντανός συγγενής ενός ατόμου, ένα ευυπόληπτο αγνής ζωής άτομο. Μήπως αυτό παρέχει ασφάλεια; Όχι· δεν θ’ απομακρύνη τον κίνδυνο μιας αντιδράσεως που οφείλεται στο ασύμβατον του αίματος· ούτε εγγυάται ότι το άτομο μπορεί να μην είναι ο φορεύς κάποιας ασθενείας, ίσως ακόμη άγνωστης σ’ αυτό το ίδιο. Σε πλείστες περιπτώσεις, όμως, ένας που λαμβάνει αίμα δεν έχει ιδέα του ποιος είναι ο αιμοδότης. Μέρος του αίματος μπορεί να προέρχεται από υγιή άτομα· μέρος από αλκοολικούς και εκφύλους. Σε εγκληματίας στη φυλακή δίδεται η ευκαιρία να δώσουν το αίμα των. Παραδείγματος χάριν, οι Τάιμς της Νέας Υόρκης της 6ης Απριλίου 1961, ανέφεραν: «Έγκλειστοι της Φυλακής Σιγκ Σιγκ του Όσινινγκ θα δώσουν αίμα στον Ερυθρό Σταυρό σήμερα.» Μια αξιέπαινη πράξις; Ίσως όχι τόσο ευεργετική στους συνανθρώπους των όσο η κοινότης οδηγείται να πιστεύη.

16. (α) Ποια ενδιαφέρουσα παρατήρησις για το αίμα γίνεται σε μια υποσημείωσι της Γραφής στο Δευτερονόμιο 12:25; (β) Τι έχουν να πουν οι σύγχρονοι ιατροί γι’ αυτό το ίδιο ζήτημα, και γιατί αυτό είναι ενδιαφέρον για τους Χριστιανούς;

¹⁶ Όταν οι Ισραηλίται προετοιμάζοντο να μπουν στη Γη της Επαγγελίας, ο Ιεχωβά υπεκίνησε τον Μωυσή να επαναλάβη σ’ αυτούς τον νόμο του που απηγόρευε την κατανάλωσι αίματος. Καθώς αναγράφεται στο Δευτερονόμιο 12:25 (ΜΝΚ), είπε: «Δεν θέλεις τρώγει αυτό· δια να ευημερής, συ και τα τέκνα σου μετά σε, όταν πράττης το αρεστόν ενώπιον του Ιεχωβά.» Μια έκδοσις της Πεντατεύχου, που έγινε από τον Ι. Χ. Χερτζ, έχει μια υποσημείωσι σ’ αυτή την έκφρασι «δια να ευημερής», η οποία λέγει: «Ο Ιμπν Έζρα υπαινίσσεται ότι η χρήσις αίματος θα είχε εξαχρειωτικό αποτέλεσμα επάνω στην ηθική και σωματική φύσι, και θα διεβίβαζε ένα κληρονομικό μόλυσμα στις μέλλουσες γενεές.» Το σημείο είναι ενδιαφέρον, πιστοποιείται δε από διδάκτορας της ιατρικής ότι μπορεί να εφαρμοσθή στο ζήτημα των μεταγγίσεων αίματος. Παραδείγματος χάριν, ο Δόκτωρ Αλόνζο Ζαίυ Σάντμαν, στο βιβλίο του Ποιος είναι ο Ιατρός και Γιατί; λέγει: «Το αίμα σ’ ένα άτομο είναι στην πραγματικότητα το άτομο το ίδιο. Περιέχει όλες τις ιδιορρυθμίες του ατόμου από το οποίο προέρχεται. Τούτο περιλαμβάνει κληρονομικές μολύνσεις, ευαισθησία σε ασθένειες, δηλητήρια που οφείλονται στην προσωπική ζωή, στις συνήθειες φαγητού και ποτού. . . . Τα δηλητήρια, που παράγουν την ώθησι να διαπράξη κανείς αυτοκτονία, φόνο η να κλέψη, βρίσκονται στο αίμα.» Και ο Δρ Αμέρικο Βαλέριο, Βραζιλιανός ιατρός και χειρουργός επί σαράντα χρόνια και πλέον, συμφωνεί. «Η ηθική παραφροσύνη, οι σεξουαλικές διαστροφές, η κατάπτωσις, τα πλέγματα κατωτερότητος, τα μικρά εγκλήματα​—αυτά συχνά ακολουθούν αμέσως τη μετάγγισι αίματος»,* λέγει. Εν τούτοις ομολογείται στον δημόσιο τύπο ότι οι οργανώσεις, των οποίων η προμήθεια αίματος θεωρείται αξιόπιστη, λαμβάνουν αίμα για μετάγγισι από εγκληματίας που είναι γνωστό ότι έχουν τέτοια χαρακτηριστικά. Ασφαλώς κανείς που προσπαθεί ν’ απομακρυνθή από τα έργα της σαρκός και να χρησιμοποιήση τη ζωή του με τον τρόπο που ο Θεός κατευθύνει μέσω του λόγου του, δεν πρόκειται να εκθέση τον εαυτό του σ’ ένα τέτοιο καταστρεπτικό μέλλον.​—Ρωμ. 12:2· Εφεσ. 4:22-24.

ΚΑΤΑΔΕΙΞΙΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΤΟΝ ΔΟΤΗΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

17. (α) Αντιτείνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά για θρησκευτικούς λόγους σε κάθε ιατρική θεραπεία; (β) Υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνη χάριν ενός Χριστιανού αν υποστή σοβαρή απώλεια αίματος;

¹⁷ Τι σημαίνουν αυτά τα γεγονότα στην περίπτωσι ενός Χριστιανού, που υπέστη σοβαρή απώλεια αίματος και βρίσκεται σε ανάγκη θεραπείας; Δεν υπάρχει τίποτε που μπορεί να γίνη; Πρέπει απλώς να περιμένη να πεθάνη; Καθόλου! Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν έχουν θρησκευτικές αντιρρήσεις για οποιαδήποτε θεραπεία που δεν συγκρούεται με τον νόμο του Θεού, είναι δε γεγονός ότι άλλες θεραπείες είναι διαθέσιμες. Οι ιατροί, που αναγνωρίζουν τον άνθρωπο ως δημιούργημα του Θεού, αντί να τον θεωρούν προϊόν εξελίξεως, έχουν συνήθως μεγαλύτερη τάσι να κατανοούν ότι το ανθρώπινο σώμα επροικίσθη με θαυμαστές δυνάμεις αναρρώσεως, και συνεργάζονται μ’ αυτές αντί να φρονούν ότι η απαγόρευσις της χρήσεως αίματος είναι φραγμός στην ανάρρωσι. Τα σώματά μας είναι θαυμασίως εφωδιασμένα για ν’ αντιμετωπίζουν επείγουσες ανάγκες, ακόμη και εκείνες που προξενούνται από απώλεια αίματος. (Ψαλμ. 139:14) Σύμφωνα με την Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία: «Εκτός από το αίμα που πραγματικά κυκλοφορεί στις αρτηρίες, στις φλέβες και στα τριχοειδή αγγεία, το σώμα κατέχει αποθέματα που μπορούν να κινητοποιηθούν. Ένα τέτοιο απόθεμα είναι γνωστό ότι βρίσκεται στη σπλήνα. Κατά την έναρξι της αιμορραγίας η σπλήνα συστέλλεται, πιέζοντας και θέτοντας σε κυκλοφορία αίμα σαν από ένα σφουγγάρι.»* Εξαιτίας τούτου, πολλοί ιατροί αναγνωρίζουν ότι είναι πολύ πιο ασφαλές να συνεργάζωνται με το αιμοποιό σύστημα του ιδίου του σώματος παρά να προσπαθούν να λάβουν τη θέσι του μεταγγίζοντας ξένο αίμα. Ακόμη και η πολύ εκτιμώμενη ιατρική έκδοσις Οι Χειρουργικές Κλινικές της Βορείου Αμερικής (Φεβρουάριος 1959) είπε: Δεν πρέπει να λησμονήται ότι, όχι μετάγγισις αίματος, αλλά «σιδηροθεραπεία είναι η θεραπευτική μέθοδος που εκλέγεται για αναιμία από απώλεια αίματος.» Σε περιπτώσεις επειγούσης ανάγκης, όπου υπήρξε υπερβολική η απώλεια του ρευστού του σώματος, υπάρχουν «μέσα επεκτάσεως του όγκου του πλάσματος» που μπορούν να χρησιμοποιηθούν χωρίς παραβίασι της απαγορεύσεως του Θεού για το αίμα, σύμφωνα δε με τη μαρτυρία πολλών ιατρών, αυτά απεδείχθησαν πολύ ασφαλέστερα από τις μεταγγίσεις αίματος. Ενώ είναι αληθές ότι δεν μπορούν να κάμουν για το σώμα εκείνο που κάνει το ίδιο το αίμα ενός ατόμου, όμως βοηθούν στο να τηρηθούν τα υπόλοιπα ερυθρά κύτταρα σε κυκλοφορία έτσι ώστε το οξυγόνο να φθάση τα διάφορα όργανα στη διάρκεια του χρόνου που χρειάζεται το σώμα για ν’ αντικαταστήση το χαμένο αίμα. Οι Χριστιανοί ασθενείς, λοιπόν, αντί να πιέζωνται να δεχθούν αίμα με η δικαιολογία ότι είναι η μόνη ελπίδα, αναζητούν ένα γιατρό που έχει αρκετή εμπειρία, υπομονή και σεβασμό της θρησκευτικής συνειδήσεώς των, ώστε να είναι πρόθυμος να τους μεταχειρισθή θεραπευτικά χωρίς αίμα.

18. Γιατί είναι ανόητο να αποπειράται κανείς να σώση ζωή με παραβίασι του νόμου του Θεού;

¹⁸ Προσπάθειες διασώσεως της ζωής με αντιγραφικά μέσα δεν μπορούν ποτέ να παραγάγουν αποτελέσματα διαρκούς αγαθού. Πόσο ανόητο είναι να νομίζη κανείς ότι μπορεί να σώση ζωή παραβιάζοντας τους νόμους του Ζωοδότου! Ενώ αυτό μπορεί να παραγάγη προς στιγμήν φαινομενικώς ευεργετικά αποτελέσματα, μπορεί τελικά να λάβη τον φόρο του σε ασθένεια και νεκρογέννητα τέκνα ως άμεσο αποτέλεσμα μιας τέτοιας πορείας, για την οποίαν εδόθη κακή συμβουλή. Ακόμη και αν δεν προκύψη καμμιά φυσική βλάβη στον ασθενή ή στους απογόνους του, η παραβίασις του νόμου του Θεού θέτει σε κίνδυνο την ευκαιρία ενός ατόμου ν’ αποκτήση αιώνια ζωή στον νέο κόσμο του Θεού.

19. (α) Ποιος υπεστήριξε ότι ο άνθρωπος θα έκανε οτιδήποτε, ακόμη και να εγκαταλείψη τον Θεό, για να σώση την παρούσα ζωή του; (β) Πώς μπορούμε να ωφεληθούμε από την επίπληξι που έκαμε ο Ιησούς στον Πέτρο σ’ αυτό το ζήτημα; (γ) Ποια ανταμοιβή θα δώση ο Θεός σ’ εκείνους που υπακούουν σ’ αυτόν ακόμη και σε καιρούς εντάσεως;

¹⁹ Στην περίπτωσι του Ιώβ, ο Σατανάς ισχυρίσθη ότι ο άνθρωπος θα έκανε οτιδήποτε, ακόμη και να εγκαταλείψη τον Θεό του, για να σώση την παρούσα ζωή του. «Πάντα, όσα έχει ο άνθρωπος, θέλει δώσει υπέρ της ζωής αυτού», υπεστήριξε. (Ιώβ 2:4) Αλλά είχε άδικο. Ο Ιώβ τον απέδειξε ψεύτη, και ο Ιησούς Χριστός το έκαμε αυτό κατά ένα εξέχοντα τρόπο. Σε μια περίπτωσι ο Ιησούς μιλούσε για την επιδίωξι πορείας που θα εσήμαινε τον θάνατό του στην υπηρεσία του Θεού. «Και παραλαβών αυτόν ο Πέτρος κατ’ ιδίαν, ήρχισε να επιτιμά αυτόν.» Αλλ’ ο Ιησούς τον επέπληξε. «Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά, σκάνδαλόν μου είσαι· διότι δεν φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων. Τότε ο Ιησούς είπε προς τους μαθητάς αυτού, Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή. Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν.» (Ματθ. 16:21-25· Μάρκ. 8:31-35) Είθε κανείς από μας να μη γίνη ποτέ όμοιος με τον Σατανά στους Χριστιανούς αδελφούς μας, προτρέποντάς τους να απεμπολήσουν την εμπιστοσύνη των στον Θεό χάριν της σοφίας του κόσμου! Υπάρχει ένας μόνο τρόπος ν’ αποκτήσωμε ζωή, και αυτός είναι το να ζούμε σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Η εμπιστοσύνη στον Θεό δεν είναι ποτέ κακά τοποθετημένη. Αυτός, ως ο Θείος Ιατρός, μπορεί να κάμη εκείνο που κανείς ανθρώπινος ιατρός δεν θα μπορούσε ποτέ να κάμη: μπορεί να παρατείνη τη ζωή των δούλων του, όχι απλώς για λίγα γεμάτα ταραχή χρόνια, αλλά για όλη την αιωνιότητα​—αν είναι ανάγκη, με μια ανάστασι εκ νεκρών—​στον ένδοξο νέο του κόσμο που είναι τώρα πάρα πολύ πλησίον.​—Ψαλμ. 23:4· Πράξ. 24:15.

20. Τι πρέπει να κάμωμε τώρα για να χρησιμοποιήσωμε τη ζωή μας σε αρμονία με το θέλημα του Θεού;

²⁰ Με τέτοιες θαυμαστές προσδοκίες ενώπιόν μας, ας είμεθα προσεκτικοί να ζούμε τη ζωή μας σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Ας μη γίνωμε αμελείς, όπως ο κόσμος, στη στάσι μας απέναντι του αίματος των συνανθρώπων μας. Τώρα είναι καιρός να δείξωμε το πιο μεγάλο ενδιαφέρον για το αίμα της ζωής των, προτρέποντάς τους να εξασκήσουν πίστι στο αίμα του Ιησού Χριστού, το μόνο αίμα που έχει πραγματική αξία στα όμματα του Θεού για τη σωτηρία ζωής. Δείξτε τους τη βασιλεία του· βοηθήστε τους να μάθουν τους νόμους της· ενθαρρύνατέ τους υπομονητικά καθώς κινούνται προς τα εμπρός στο δρόμο της ζωής. Κάμετέ το απόφασί σας να μπορήτε να πήτε, καθώς ο Παύλος: «Εγώ είμαι καθαρός από του αίματος πάντων· διότι δεν συνεστάλην να αναγγείλω προς εσάς πάσαν την βουλήν του Θεού.»​—Πράξ. 20:26.

[Υποσημειώσεις]