Η Σκέψις που Υπάρχει Πίσω από την Παροιμία
ΟΤΑΝ εγράφησαν οι Βιβλικές παροιμίες, η ανθρώπινη φύσις ήταν βασικά η ίδια όπως τη βρίσκομε σήμερα. Ο σοφός Σολομών παρατηρούσε πολλά που ήσαν καλά και πολλά που ήσαν κακά. Όλ’ αυτά ήσαν αξιοσημείωτα και άξια σχολίων. Αυτά εχρησίμευσαν στο να επαινούν το αγαθόν, να κατακρίνουν το κακόν και να υποδεικνύουν τον σωστό δρόμο σ’ εκείνον που αμφέβαλλε, που δεν ήταν βέβαιος για την πορεία της πρακτικής σοφίας. Όταν κατανοήται σαφώς η βάσις μιας προφητείας, το μάθημά της είναι πιο αποτελεσματικό. Είσθε ενήμεροι των σκέψεων που υπάρχουν πίσω από τις επόμενες παροιμίες;
«Η οδός όμως των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως, το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα. Η οδός των ασεβών είναι ως το σκότος· δεν γνωρίζουσι πού προσκόπτουσιν.»
Οραματισθήτε έναν ορθρινό διαβάτη στην Παλαιστίνη καθώς ο ήλιος ανατέλλει. Όταν ο ήλιος κατά πρώτον χρωματίζη τον ουρανό, τα αντικείμενα φαίνονται αδρά. Βαθμιαίως, κάτω από τον συνεχώς αυξανόμενο φωτισμό, όλα φαίνονται με σαφή λεπτομέρεια. Όταν ο ήλιος στέκη τελείως κατακόρυφα το μεσημέρι, δεν υπάρχει σκιά εμπρός στον δρόμο. Έτσι είναι και η οδός των δούλων του Θεού, οι οποίοι, με συνεχή προσοχή στον λόγο του, αυξάνουν σταθερά σε γνώσι, σοφία και κατανόησι των σκοπών του. Οι ομιχλώδεις ή εσφαλμένες απόψεις, οι λίγο κατανοούμενες διδασκαλίες και προφητείες διασαφηνίζονται βαθμιαίως κάτω από το ολοένα αυξάνον φως από τον λόγον του Θεού, και η οδός που πρέπει να βαδίσουν είναι πολύ καθαρή. Οι ασεβείς, αφ’ ετέρου, είναι όπως ο άνθρωπος που προσκόπτει βαδίζοντας στο σκοτάδι. Μη έχοντας κατανόησι του λόγου και των σκοπών του Ιεχωβά και μη θέλοντας να δεχθούν τις αποκεκαλυμμένες αλήθειες και να συμμορφωθούν μ’ αυτές, προσκόπτουν με την άγνοια και την πλάνη των, την οποίαν, κατ’ ειρωνείαν, είναι πολύ τυφλοί για να την αναγνωρίσουν ή την ομολογήσουν.
«Αι σοφαί γυναίκες οικοδομούσι τον οίκον αυτών· η δε άφρων υποσκάπτει αυτόν δια των χειρών αυτής.»
Η παροιμία αυτή δείχνει την επιρροή προς το καλόν ή προς το κακόν που μπορεί να εξασκήση μια σύζυγος στον οικογενειακό κύκλο. Μια αφωσιωμένη, εργατική και νουνεχής σύζυγος με τη συνετή διαχείρισι του οίκου της προάγει την ευημερία της οικογενείας. Αυξάνει την επίπλωσι του οίκου, τη διατροφή και τον ιματισμό, και παίζει ένα ζωτικό ρόλο στη θρησκευτική εκπαίδευσι των τέκνων. Το αντίθετον είναι αληθές για την άφρονα, ανευλαβή και σπάταλη γυναίκα. Μολονότι ο σύζυγός της μπορεί να είναι εργατικός και λιτός, ο οίκος του δεν θα ευημερήση, διότι εκείνη κάνει ασωτία χρήματος και χρόνου. Όχι μόνο τα έπιπλά της ερειπώνονται, τα παιδιά είναι κακοντυμένα και διατρέφονται κακώς, αλλά και η πνευματική των εκπαίδευσις είναι οικτρά παραμελημένη. Αυτή πραγματικά κατασκάπτει τον οίκον που τους στεγάζει! Ο νεαρός άνδρας που ζητεί σύζυγο πρέπει να εκλέγη με σοφία αν ελπίζη να αποκτήση έναν ευτυχή οίκον.
«Η οδός του οκνηρού είναι ως πεφραγμένη από ακάνθας· αλλ’ η οδός των ευθέων είναι εξωμαλισμένη.»
Οτιδήποτε κι αν αναλάβη ένας οκνηρός, φαντάζεται ότι τον εμποδίζουν ατελείωτες δυσκολίες. Αν πάη ταξίδι, νομίζει ότι ο δρόμος του είναι πηγμένος από αγκάθια και πρίνους, μέσ’ από τα οποία δεν μπορεί να περάση ή, το πολύ, περνά οδυνηρά. Πολλές από τις δυσκολίες είναι προϊόντα ή της ιδίας του φαντασίας ή αμελείας καθήκοντος. Ο εργατικός, θεοφοβούμενος άνθρωπος απολαμβάνει το έργον του. Δεν φαντάζεται όλα τα είδη των εμποδίων που θα χρησίμευαν ως δικαιολογία για να μην κοπιάση. Φροντίζοντας για το έργον του, αποφεύγει πολλά ακανθώδη προσκόμματα και παράπονα, τα οποία αλλιώς θα αντιμετώπιζε. Το ταξίδι της ζωής του διανύεται σ’ ένα ομαλό δρόμο, ο οποίος έχει κατασκευασθή και είναι χωρίς προσκόμματα. Κάνει καλή πρόοδο και χαίρει.
«Ο ίππος ετοιμάζεται δια την ημέραν της μάχης· η σωτηρία όμως είναι παρά του Ιεχωβά.» (ΜΝΚ)
Οι Ισραηλίται δεν είχαν πολεμικούς ίππους πριν από τον καιρό του Σολομώντος. Μεταξύ των αρχαίων λαών της Ασίας, βώδια έσυραν το άροτρο και το κάρρο, η καμήλα κι ο όνος μετέφεραν φορτία, οι ημίονοι και οι όνοι εχρησιμοποιούντο για ίππευσι, ο δε ίππος έχρησιμοποιείτο μόνο για πόλεμο. Πριν από την είσοδο του Ισραήλ στη Γη της Επαγγελίας, ο Ιεχωβά διέταξε για τον μέλλοντα βασιλέα των: «Πλην δεν θέλει πληθύνει ίππους εις εαυτόν, ουδέ θέλει επαναφέρει τον λαόν εις την Αίγυπτον, δια να αυξήση ίππους.» (Δευτ. 17:16) Ο Θεός θα ήταν η προστασία του λαού του· δεν θα εχρειάζοντο πολεμικοί ίπποι. Δεν ενδιέφερε πόσο ισχυρός ήταν ο στρατός που επήρχετο εναντίον των. Ο Ιεχωβά θα παρείχε προστασία στον ευπειθή του λαό. Ο Ραβ-σάκης, που ήταν επί κεφαλής των στρατευμάτων του Σενναχειρείμ, καυχώμενος για τη στρατιωτική δύναμι της Ασσυρίας, προσεφέρθη να παραδώση δύο χιλιάδες ίππους, αν μπορούσαν οι Ιουδαίοι να θέσουν ιππείς σ’ αυτούς. Είχαν τους ίππους για μάχες, αλλ’ ο Ιεχωβά έδωσε σωτηρία στους λάτρεις του.—Ησ. 36:8· 37:36-38.
«Ο άργυρος δοκιμάζεται δια του χωνευτηρίου και ο χρυσός δια της καμίνου· ο δε άνθρωπος, δια του στόματος των εγκωμιαζόντων αυτόν.»
Η θερμότης του χωνευτηρίου και της καμίνου δοκιμάζει την ποιότητα του αργύρου και του χρυσού, φέρνοντας την αφρώδη σκωρία στην επιφάνεια. Έτσι κι ο έπαινος θα καταδείξη την ποιότητα της καρδίας ενός ανθρώπου. Οι συνετοί άνθρωποι δεν επιζητούν επαίνους ούτε φυσιώνονται απ’ αυτούς. Οι ματαιόδοξοι άνθρωποι επιζητούν επαίνους, οι δε αδύνατοι αλαζονεύονται απ’ αυτούς. Αν ένας μπορή να βαστάση επαίνους χωρίς βλάβη, ενθυμούμενος ότι οτιδήποτε και κάθε τι το οποίον έχει είναι πραγματικά παρά Θεού, αυτός είναι αγνός στα όμματα του Ιεχωβά.
«Πτωχός άνθρωπος και δυναστεύων πτωχούς, είναι ως βροχή κατακλύζουσα, ήτις δεν δίδει άρτον.»
Μια απειλή στους κατοίκους της Παλαιστίνης είναι η ραγδαία βροχή. Οι σαρωτικές αυτές βροχοθύελλες υπήρξε γνωστόν ότι καταπίπτουν σε θερινά αλώνια και τ’ αποσαρώνουν από κάθε πολύτιμο σπόρο καταπνίγοντας ζώα και παρασύροντας ποίμνια. Και σπίτια ακόμη έχουν παρασυρθή. Έτσι είναι και η κατάθλιψις του πτωχού, ο οποίος ανέρχεται στην εξουσία και χρησιμοποιεί το αξίωμά του για ν’ αρπάση ό,τι μπορεί απ’ τους ταπεινούς. Κατέρχεται σε μικροπρεπείς εκβιασμούς που δεν θα εγίνοντο από έναν πλούσιον άρχοντα. Μ’ αυτόν τον τρόπο ένας άπληστος άρχων ή ένας χρεωμένος άρχων θα μπορούσε να σαρώση όλα εκείνα, από τα οποία εξηρτώντο οι πτωχοί για τη συντήρησί τους. Ένας που κατέχει εξουσία πρέπει να είναι απηλλαγμένος από χρέη, μήπως πειρασθή να εκμεταλλευθή τη θέσι του για κακό αντί για καλό.
«Τον οφθαλμόν, όστις εμπαίζει τον πατέρα αυτού, και καταφρονεί να υπακούση εις την μητέρα αυτού, οι κόρακες της φάραγγος θέλουσιν εκβάλει και οι νεοσσοί των αετών θέλουσι φάγει.»
Οι φάραγγες των χειμαρρωδών ρευμάτων της Συρίας δέχονται συχνές επισκέψεις κοράκων, που έχουν τη φήμη ότι προσβάλλουν τα μάτια των ζώντων ή νεκρών ζώων. Ο κόραξ ιδιαίτερα τρέφεται με πτώματα που κείνται στον αγρό. Εκείνοι, που δεν σέβονται τους γονείς των ή τον ουράνιο Πατέρα των και την όμοια με μητέρα οργάνωσί του, θα πεθάνουν ένα άχαρι θάνατο, ανάξιο ευπρεπούς ταφής.—Αποκάλ. 19:17-21.