Η Ποινή για την Παράβασι του Θείου Νόμου

Αξίζει, να παραμένη κανείς μέσα στα όρια που έθεσε ο Θεός για τα πλάσματά του.

ΔΕΝ μπορούμε να το διαφύγωμε. Είμεθα ηθικά πλάσματα υποκείμενα στον νόμον του Θεού. Έχομε δημιουργηθή με τη δύναμι της συνειδήσεως, της διακρίσεως μεταξύ ορθού και εσφαλμένου, και έτσι είμεθα υπεύθυνοι στον Θεό τον Δημιουργό για τις πράξεις μας.

Αν παραβιάσωμε τον νόμον του Θεού, πληρώνομε μια ποινή, όπως ακριβώς προειδοποιεί ο λόγος Του: «Μη πλανάσθε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει· διότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού, θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν· αλλ’ ο σπείρων εις το πνεύμα, θέλει θερίσει εκ του πνεύματος ζωήν αιώνιον. Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν· διότι αν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ»​—Γαλ. 6:7-9.

Σε τούτο ο άνθρωπος διαφέρει ριζικά από την άλογη κτίσι. Ηθικής φύσεως ζητήματα δεν υπάρχουν γι’ αυτήν. Η ικανότης του σκέπτεσθαι ή λογικεύεσθαι και η ικανότης του ομιλείν συμβαδίζουν, δεν έχουν δε τα κτήνη ούτε τη μία ούτε την άλλη. Όπως παραδέχεται ο οπαδός της εξελίξεως Χούτεν στο βιβλίο του Προς τα Επάνω από τον Πίθηκο: «Όλοι οι ανθρωποειδείς πίθηκοι είναι φωνητικώς και μυϊκώς εφωδιασμένοι έτσι, ώστε θα μπορούσαν να έχουν μια έναρθρη γλώσσα, αν κατείχαν την απαιτούμενη νοημοσύνη. . . . Δεν υπάρχει τίποτε σχετικά μ’ ένα ρύγχος που εμποδίζει τον κάτοχο του να μιλή· αλλά υπάρχει κάτι σχετικά με τον εγκέφαλο που ταιριάζει μ’ ένα ρύγχος, το οποίο κάνει την ομιλία αδύνατη.» Αυτό επίσης δημιουργεί εκτίμησι των ηθικών αξιών που είναι πέρα από ό,τι μπορεί να φθάση ένα κτήνος.

Ο σύγχρονος άνθρωπος φαίνεται να προσπαθή να διαφύγη την ευθύνη της αντιμετωπίσεως ηθικών ζητημάτων, και όχι ολίγοι ψυχολόγοι θα τον έπειθαν ότι τα ηθικά ζητήματα είναι ασήμαντα, αλλά ολοένα περισσότερο κατανοείται απ’ αυτούς το γεγονός ότι για την ίδια την ευημερία του ο άνθρωπος πρέπει να κάμη ειρήνη με την ηθική του φύσι. Είναι όπως ακριβώς μας λέγει ο λόγος του Θεού: Επειδή όταν οι εθνικοί, οι μη έχοντες νόμον [δηλαδή, οι άνθρωποι που δεν έχουν τον νόμον του Θεού μέσω του Μωυσέως], πράττωσιν εκ φύσεως τα του νόμου, ούτοι νόμον [του Θεού] μη έχοντες, είναι νόμος εις εαυτούς· οίτινες δεικνύουσι το έργον του νόμου γεγραμμένον εν ταις καρδίαις αυτών, έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών, και τους λογισμούς κατηγορούντας, ή και απολογουμένους μεταξύ αλλήλων.»​—Ρωμ. 2:14, 15.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή μόνον ο άνθρωπος εδημιουργήθη καθ’ ομοίωσιν του Θεού και είναι προικισμένος με μέτρον των ιδιοτήτων αυτών, που έχει ο Δημιουργός του στην απέραντη έκτασί των και τελειότητα, δηλαδή, της αγάπης, της δικαιοσύνης, της σοφίας και της δυνάμεως. Οι ιδιότητες αυτές κάνουν τον άνθρωπο υπεύθυνο στον Θεό, και έτσι όταν ο άνθρωπος παραβιάζη κάποιον από τους νόμους του Θεού πληρώνει γι’ αυτό ένα τίμημα μ’ έναν ή περισσοτέρους τρόπους. Έτσι, όταν ο άνθρωπος παραβαίνη τον νόμον του Θεού, αυτό δημιουργεί κακές σχέσεις με τον Πλάστη του, με τον συνάνθρωπο του, με τον εαυτό του και ακόμη με τα κατώτερα ζώα. Επί πλέον, η παράβασις του νόμου του Θεού καταλήγει σε πόνο, διανοητικό, φυσικό ή συναισθηματικό· καταλήγει σε βλάβη της προσωπικότητός του και τελικά επιφέρει τον θάνατό του.

Για αρχική επεξήγησι ας λάβωμε την πρώτη περίπτωσι, εκείνη του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους, του Αδάμ και της Εύας. Μερικοί μπορεί να αντιτείνουν για την αιτία ότι η αναγραφή βασίζεται σ’ ένα μύθο. Αλλά σημειώστε ότι η Γένεσις δεν είναι το μόνο βιβλίο της Γραφής που παρουσιάζει τον Αδάμ ως τον αρχικόν πρόγονον της ανθρωπίνης φυλής. Ο συγγραφεύς του βιβλίου Πρώτον Χρονικών ομοίως δίδει σ’ αυτόν αυτή τη διάκρισι, όπως κάνουν ακριβώς και ο συγγραφεύς του Ευαγγελίου Λουκάς και ο απόστολος Παύλος. Ο μαθητής Ιούδας υπονοεί το ίδιο πράγμα μιλώντας για τον Ενώχ ως ‘έβδομον από Αδάμ’. Και ο Κύριος Ιησούς ο ίδιος ανεφέρθη στην αφήγησι της Γενέσεως όσον αφορά τον Αδάμ και την Εύα ως αυθεντική.​—Γεν. 3:17· 1 Χρον. 1:1· Λουκ. 3:38· 1 Κορ. 15:45· 1 Τιμ. 2:13· Ιούδ. 14· Ματθ. 19:4, 5.

ΚΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Τι συνέβη στην περίπτωσι του πρώτου εκείνου ανθρωπίνου ζεύγους; Όταν ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν, έχασαν την εύνοια του Θεού, αυτό επέφερε κακές σχέσεις με τον Θεό των. Τούτο είναι προφανές από τον ίδιο τον τόνο των λόγων που ο Θεός απηύθυνε στον Αδάμ και στην Εύα όταν έγινε η παράβασίς των. «Μήπως έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα εις σε [Αδάμ] να μη φάγης;» Και «Τι είναι τούτο [Εύα] το οποίον έκαμες;»​—Γεν. 3:11, 13.

Δεν μπορούμε να το αποφύγωμε. Η παράβασις των νόμων του Θεού συνεπιφέρει κακές σχέσεις με τον Δημιουργό μας, Ιεχωβά Θεό, και ειδικά όταν υπάρχη αμέλεια ή ακόμη εκουσιότης, όπως στην περίπτωσι του Αδάμ και της Εύας. Καλά εδήλωσε ο ψαλμωδός: «Συ είσαι φοβερός· και τις δύναται να σταθή έμπροσθέν σου, όταν οργισθής;» Είναι η πιο μεγάλη μωρία να εμπέσωμε στην οργή του Θεού, διότι «μήπως είμεθα ισχυρότεροι αυτού;» Η σοφία υπαγορεύει να φυλαγώμαστε από το να παραβούμε τον νόμον του Θεού, έτσι ώστε να μπορέσωμε να είμεθα οι αποδέκται της εύνοιας του, του ελέους του, που είναι «καλήτερον παρά την ζωήν.»​—Ψαλμ. 76:7· 1 Κορ. 10:22· Ψαλμ. 63:3.

Δεύτερον, η παράβασις των νόμων του Θεού δημιουργεί κακές σχέσεις με τους συνανθρώπους μας. Τι αισθάνθηκε ο Αδάμ όταν είδε ότι η Εύα είχε πάρει από τον καρπό που ήταν απαγορευμένος και τώρα τον ανάγκαζε να λάβη μια απόφασι προσφέροντάς του μέρος του καρπού; Προφανώς δεν αισθάνθηκε πολλή στοργή, όπως μπορούμε να δούμε από τις μετέπειτα παρατηρήσεις του, όταν είπε γι’ αυτήν «η γυνή» και την εμέμφθη​—«αυτή μοι έδωκεν από του δένδρου, και έφαγον.» Και τι πρέπει να αισθάνθηκε η Εύα όταν άκουσε αυτά τα λόγια να την κατηγορούν, αντί ν’ ακούση τον Αδάμ να στέκη σαν άνδρας και να επωμίζεται τη δική του κατηγορία; Αληθινά η κοινή των παράβασις είχε καταλήξει σε πτωχές σχέσεις του ενός με τον άλλον.​—Γεν. 3:12.

Έτσι πάντοτε συνέβη έκτοτε. Οι παραβάται των νόμων του Θεού συχνά πληρώνουν βαρύ τίμημα για κακές σχέσεις με τους συνανθρώπους των κατά το ότι εκνευρίζουν ο ένας τον άλλον, ή γίνονται πικροί ο ένας προς τον άλλον. Επίσης, η κοινωνία ή η ιδιαίτερή των ομάδα μπορεί να ενεργήση εναντίον των, όπως όταν τους επιβάλλεται πρόστιμο, φυλακίζωνται ή αποκόπτωνται από την επικοινωνία. Αν δεν επιβάλλωνται πάντοτε τέτοιες ποινές των άκρων, υπάρχει κατά κανόνα ατιμία, όνειδος ή καταισχύνη. Εκείνος που παραβαίνει τους νόμους του Θεού μπορεί να προσπαθήση να το κράτηση μυστικό, αλλά ματαίως, διότι «δεν είναι ουδέν . . . κρυπτόν, το οποίον δεν θέλει γνωσθή.» «Οι σοφοί», που τηρούν τον νόμον του Θεού, «θέλουσι κληρονομήσει δόξαν· το δε ύψος των αφρόνων θέλει είσθαι η ατιμία.»​—Ματθ. 10:26· Παροιμ. 3:35.

ΚΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΤΗΝΗ

Κακές σχέσεις με τον εαυτό μας στη μορφή ένοχης συνειδήσεως είναι ένα περαιτέρω τίμημα που πληρώνεται από εκείνον που παραβαίνει τον νόμον του Θεού. Και ο Αδάμ και η Εύα αμέσως είχαν ένοχες συνειδήσεις για την παράβασι του νόμου του Θεού· γι’ αυτό ακριβώς εκρύβησαν. «Εις μεν τους καθαρούς πάντα είναι καθαρά·» αλλά δεν ησθάνοντο πια ότι ήσαν καθαροί, λόγω της αμαρτίας των. (Τίτον 1:15) Όταν ο άνθρωπος με επίγνωσι παραβαίνη τους νόμους του Θεού, πραγματικά, στασιάζει εναντίον του βαθμού της ελευθερίας που ο Θεός χορηγεί σ’ αυτόν και τον υπερβαίνει μόνο και μόνο για να γίνη δούλος μιας κακής συνειδήσεως, έχοντας έτσι ολιγότερη ελευθερία παρά προηγουμένως.​—Γεν. 3:7.

Πολύ συχνά εκούσιοι παραβάται του νόμου του Θεού παραβλέπουν αυτό το ζήτημα της διατηρήσεως καλών σχέσεων με τον εαυτό τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι έξαφνα βρίσκουν τον εαυτό τους χτυπημένον με μια ένοχη συνείδησι και συχνά ζητούν μέσα για ν’ ανακουφισθούν απ’ αυτήν, με το να τιμωρούν τον εαυτό τους με διάφορους τρόπους, ή με το να εξομολογούνται σ’ έναν κληρικό ή σ’ έναν ψυχίατρο ή με προσευχές ή προσφορές που γίνονται σε μια θεότητα. Η Γραφή δείχνει ότι το να ενδιαφερώμεθα για καλές σχέσεις με τον Θεό οδηγεί σε καλές σχέσεις με τον εαυτό μας. Για ν’ αποκτήσωμε τις καλές εκείνες σχέσεις απαιτείται ειλικρινής μετάνοια και πίστις στο εξαγνιστικό αίμα του Ιησού Χριστού, που παρεσχέθη γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Εν τούτοις, θα υπάρξη περισσότερη ή ολιγώτερη τιμωρία, που εξαρτάται από τον περιλαμβανόμενο βαθμό της εκουσιότητος. «Εκείνος δε ο δούλος όστις γνωρίσας το θέλημα του κυρίου αυτού, δεν ητοίμασεν, ουδέ έκαμε κατά το θέλημα αυτού, θέλει δαρθή πολύ. Όστις όμως μη γνωρίσας έπραξεν άξια δαρμών, θέλει δαρθή ολίγον.» Αλλά για εκούσια διάπραξι αμαρτίας αφού διεφωτίσθη κανείς, δεν υπάρχει συγχώρησις.​—Λουκ. 12:47, 48· Πράξ. 3:19· 1 Ιωάν. 1:7· Εβρ. 10:26.

Η παράβασις του νόμου του Θεού ακόμη καταλήγει σε κακές σχέσεις με την άλογη κτίσι. Τουλάχιστον, αυτό ήταν το αποτέλεσμα στον Αδάμ και στην Εύα. Ως τέλειοι άνθρωποι είχαν τελεία εξουσία επάνω στα κατώτερα ζώα, σύμφωνα με την εντολή του Θεού σ’ αυτούς: «Εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.» Μια εκδήλωσις της κυριαρχίας αυτής επάνω στα κατώτερα ζώα είναι ότι ο Αδάμ τούς έδωσε όνομα. Ναι, ο Αδάμ και η Εύα ήρχοντο σε στενή επαφή με τα ζώα, κατοικίδια και άγρια, χωρίς κανένα κίνδυνο, Αλλά σήμερα, τι έχθρα υπάρχει μεταξύ του ανθρώπου και των ταπεινών, βουβών υπηκόων του! Αφ’ ενός ο άνθρωπος σε αχαλίνωτη σφαγή έχει αποδεκατίσει αν όχι εξαλείψει πολλά είδη, και, αφ’ ετέρου, τα κτήνη αφήρεσαν τη ζωή πολλών από τους ανθρωπίνους άρχοντας των. Εν τούτοις, ο λόγος του Θεού μάς βεβαιώνει ότι στον νέο Του κόσμο η άλογη κτίσις θα είναι πάλι σε υποταγή στον άνθρωπο.​—Γεν. 1:28· 2:19, 20· Ησ. 11:6-9.

ΔΙΑΦΘΟΡΑ, ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ

Η παράβασις του νόμου του Θεού συνεπιφέρει επίσης διαφθορά διανοίας και σώματος, πόνους, οδύνες και ψυχοσωματικές ασθένειες. Προτού ο Αδάμ και η Εύα παραβούν τον νόμον του Θεού, η ζωή ήταν μια αδιάκοπη τέρψις, αλλά τώρα επρόκειτο να υποφέρουν πόνο. Ο Θεός είπε στην Εύα: «Θέλω υπερπληθύνει τας λύπας σου και τους πόνους της κυοφορίας σου· με λύπας θέλεις γεννά τέκνα.» Και στον Αδάμ ο Θεός είπε: «Κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου· με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου.»​—Γέν. 3:16, 17.

Τι ταλαιπωρία υπήρξε η μερίς του ανδρός και της γυναικός πάντοτε από τότε! Όχι μόνο εξαιτίας της ανάγκης να παράγη τα προς το ζην από το έδαφος, αλλά και λόγω σωματικών ασθενειών και νόσων. Τι κακά υποφέρει ο άνθρωπος που μπορούν ν’ αποδοθούν άμεσα στη μωρία του, όπως αφροδισιακά νοσήματα, αλκοολισμό, κλίσι στα ναρκωτικά και καρκίνο των πνευμόνων! Επί πλέον, θυμηθήτε τη βλάβη του σώματος και της υγείας του που προξενούν επιβλαβείς συγκινήσεις όπως φθόνος, απληστία, ιδιοτελής φιλοδοξία, μίσος, φόβος και στενοχώρια. Ναι, το σώμα είναι ένα, και για τούτο ό,τι επηρεάζει το σώμα, επηρεάζει και τη διάνοια, και ό,τι επηρεάζει τη διάνοια, επηρεάζει και το σώμα· όλα αυτά σύμφωνα με ό,τι είναι γνωστό ως η ψυχοσωματική αρχή. Η ίδια η Γραφή αναγνωρίζει αυτή την αρχή: «Η ευφραινομένη καρδία δίδει ευεξίαν ως ιατρικόν· το δε κατατεθλιμμένον πνεύμα ξηραίνει τα οστά.» «Το πνεύμα του ανθρώπου θέλει υποστηρίζει την αδυναμίαν αυτού· αλλά το κατατεθλιμμένον πνεύμα τις δύναται να υποφέρη;» «Οι ασεβείς φεύγουσιν, ουδενός διώκοντος· οι δε δίκαιοι έχουσι θάρρος ως λέων.»​—Παροιμ. 17:22· 18:14· 28:1.

Όπως η παράβασις του νόμου του Θεού συνεπιφέρει φυσική διαφθορά, έτσι συνεπιφέρει επίσης ηθική διαφθορά. Στο βαθμό που ένα άτομο παραδίδεται στην αμαρτία, γίνεται αγροίκο, τραχύ, σκληρό και βάναυσο. Αμβλύνει την ευαισθησία του· ελαττώνει την κλίσι του ή την ικανότητά του να αισθάνεται εκτίμησι προς τα ωραία, τα αγνά, τα λεπτά και ευγενή πράγματα της ζωής. Πόσο γρήγορα εχειροτέρεψε ο Αδάμ όταν παρέβη τον νόμον του Θεού! Πόσο υπερβολική ήταν η αγνωμοσύνη του, όταν κατηγόρησε τον Θεό, ο οποίος του είχε δώσει κάθε τι που είχε, και τη σύζυγο του, με την οποίαν ήταν ‘μία σαρξ’! Αναγνωρίζοντας αυτή την τάσι οι κοινωνιολόγοι, ακόμη κι εκείνοι που δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους Βιβλικούς κανόνες της ηθικής, συνηγορούν, ωστόσο, υπέρ της αγνότητος πριν από τον γάμο επειδή οι προσδοκίες για ευτυχία στον γάμο είναι οι πιο μεγάλες όταν και οι δύο μπαίνουν σ’ αυτόν σε παρθενική κατάστασι. Ναι, η αμαρτία «δημιουργεί καταστάσεις» στην προσωπικότητα τέτοιες, ώστε μια και ένα άτομο εσκεμμένως διέπραξε μια χονδροειδή παραβίασι του νόμου του Θεού δεν είναι πιθανόν ότι είναι το ίδιο, ακόμη και αν η μετάνοια μπορή να είναι ειλικρινής.

Η ΤΕΛΙΚΗ ΠΟΙΝΗ​—Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Τέλος, υπάρχει η τελική ποινή για την παράβασι του νόμου του Θεού, ο θάνατος. Ο Αδάμ, επειδή ενήργησε έτσι, έπρεπε να επιστρέψη στο χώμα, από το οποίο είχε ληφθή: «Γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.» Ο Θεός είχε προειδοποιήσει: «Καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού [του απαγορευμένου καρπού], θέλεις εξάπαντος αποθάνει», και ο Αδάμ και η Εύα βρήκαν αληθινή την προειδοποίησι. Μέσα σε μια από τις χιλιετείς ημέρες του Θεού ο Αδάμ και η Εύα πέθαναν, αυτός δε έζησε ώσπου έγινε 930 ετών. Όλοι οι απόγονοι των γεννώνται αμαρτωλοί και όλοι πεθαίνουν.​—Γεν. 3:19· 2:17· Ρωμ. 5:12· 2 Πέτρ. 3:8.

Τίποτε δεν είχε λεχθή στον Αδάμ για το ότι η ψυχή του θα πήγαινε στον ουρανό ή σ’ ένα πύρινο άδη, διότι ο Αδάμ ήταν ψυχή, δεν είχε ψυχή. «Και έπλασεν Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον εκ χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος ψυχή ζώσα.» «Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή θέλει αποθάνει.» «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.» Εκεί που διαβάζομε για «πυρ» εν σχέσει με τιμωρία για αμαρτία, τα συμφραζόμενα κατά κανόνα δείχνουν ότι αυτό χρησιμοποιείται ως σύμβολο καταστροφής.​—Γεν. 2:7, ΜΝΚ· Ιεζ. 18:20· Ρωμ. 6:23.

Αληθινά ο Δημιουργός, Ιεχωβά Θεός, δικαιώνεται ως Εκείνος που είναι ο Κυρίαρχος Νομοθέτης και Κριτής με το να δίδη στα πλάσματά του δικαίους νόμους και έπειτα να απαιτή απ’ αυτά να υπακούουν σ’ αυτούς τους νόμους. Η παράβασίς των καταλήγει σε κακό θερισμό. Η τήρησις των νόμων του Θεού είναι η πορεία της σοφίας, επειδή λαμβάνει υπ’ όψι το δικαίωμα του Θεού να υπαγορεύη το θέλημά του στα πλάσματά του λόγω του ότι είναι ο Δημιουργός των και Κύριος και λόγω της εξουσίας του. Η τήρησις, επίσης, των νόμων του Θεού αποδίδει έπαινο στον Θεό διότι γνωρίζει τι είναι το καλύτερο και ανιδιοτελώς επιθυμεί εκείνο που είναι τα καλύτερο για τα πλάσματά του. Αυτή είναι η πορεία της αληθινής σοφίας, διότι όσον αφορά την υπακοή στις εντολές και τους νόμους του Θεού διαβάζομε: «Υιέ μου, μη λησμονής τους νόμους μου, και η καρδία σου ας φυλάττη τας εντολάς μου· διότι μακρότητα ημερών, και έτη ζωής, και ειρήνην, θέλουσι προσθέσει εις σε.» Και με αυτά τα έτη ειρήνης συμβαδίζει ευτυχία. «Μακάριος ο άνθρωπος όστις εύρηκε σοφίαν», και «μακάριοι οι κρατούντες αυτήν.»​—Παροιμ. 3:1, 2, 13, 18.